Οι γελοιοποιούμενοι

Γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Τα στελέχη της κυβέρνησης δεν ενδιαφέρονται για τον συμβολισμό και την ιστορικότητα του Πολυτεχνείου, αντιθέτως κάνουν ό,τι είναι δυνατόν να το αφανίσουν από το αξιακό σύστημα της χώρας, αδιαφορώντας παγερά για την αλήθεια του, ότι είναι η κορύφωση ενός εξεγερσιακού αγώνα κατά της τυραννίας. Ενοχλούνται από τους λαϊκούς αγώνες και την οποιαδήποτε αντίσταση κατά της πολυαγαπημένης τους εξουσίας -δεν έχει και τόση σημασία αν η εξουσία έχει υφαρπαχτεί με τανκς ή ομαλές, κοινοβουλευτικές εκλογές. Με σπουδή δε έχουν επιδοθεί σε μια λυσσασμένη προσπάθεια να το απαξιώσουν, να το υποβαθμίσουν και μερικοί να το ταπεινώσουν. Τέτοιοι είναι -και τόσο τους κόβει-, ακριβώς διότι ουδέποτε στάθηκαν ικανοί να πλησιάσουν ή να αφουγκραστούν τη λαϊκή ψυχή, πολλώ δε μάλλον την ψυχή της εξέγερσης.

Τι δουλειά έχουν οι «φυσικοί ιδιοκτήτες» της χώρας να αναμιγνύονται με επαναστατικές, απωθητικές γι' αυτούς, ενέργειες;

Δεν εισχωρεί, όμως, στη λήθη μια τέτοια εξέγερση, δεν αλλοιώνεται η ιστορική συνείδηση, όσα ψεύδη και αν επιστρατεύσουν, ό,τι κι αν μετέλθουν οι διαστρεβλωτές της ιστορίας. Πώς να λησμονηθεί μια εξέγερση των νέων; Εδώ που τα λέμε, δεν είναι και πολλές τέτοιες στιγμές στην πορεία του ελληνικού κράτους, ώστε να μην προλαβαίνουμε τι να πρωτοθυμηθούμε. Τη χλεύη και την περιφρόνηση του ελληνικού λαού αξίζουν όλοι τούτοι, ας μην αφεθούν όμως να μιαίνουν τη συλλογική μνήμη, ανενόχλητοι· οπωσδήποτε απαιτείται μια εγρήγορση προς υπεράσπιση της αλήθειας και της κοινωνικής ροής και βεβαίως των ηθικών αξιών που απορρέουν ή που αναδεικνύονται σε τέτοιες μεγαλειώδεις στιγμές.

Δεν είναι τυχαίο που όλες αυτές τις ημέρες, ημέρες εορτής κατά κύριο λόγο και ψυχικής ανάτασης, οι τηλεοράσεις άλλο δεν κάνουν παρά να δείχνουν οτιδήποτε δεν έχει σχέση με εορτασμό ή με αναλύσεις περί το τι ήταν -και είναι!- το Πολυτεχνείο: Πόσο αποτελεσματική λ.χ. κατέστη πλέον η ελληνική αστυνομία, πόσο ενδιαφέρεται η κυβέρνηση για την «αποκάθαρση» και τον «αφοπλισμό» των πανεπιστημίων, πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ κλείνει το μάτι στους μπαχαλάκηδες, πόσο έχει επανέλθει τάχα «η τάξις και η ασφάλεια» στο κέντρο της Αθήνας [δεν ντρέπονται όσοι ξεφουρνίζουν ένα τέτοιο ψεύδος -η εγκληματικότητα αναπτύσσεται και εξαπλώνεται]...-λέξη για τη χούντα, για την τραγωδία της Κύπρου, για το «στιγμιαίο» έγκλημα των συνταγματαρχών, για όλα αυτά που σχετίζονται με τα πριν και τα μετά της εξέγερσης, πόσο μάλλον για τη διάρκειά της και τον διεθνή της αντίκτυπο.

Γούστο έχει ότι όλοι αυτοί δηλώνουν υπερέλληνες, ότι προασπίζονται τα ελληνικά ιδεώδη [μην ξεχάσουμε να τους ζητήσουμε να μας εξηγήσουν κάποια στιγμή ποια ακριβώς είναι αυτά τα ιδεώδη]. Μήπως το άκαπνον της υπόστασής τους και η απέχθειά τους προς τις λαϊκές εξεγέρσεις; Εάν έτσι είναι, ας κρατήσουν τα ιδεώδη αυτά για τον εαυτό τους και τους οικείους τους, γιατί με τον ελληνικό λαό δεν έχουν καμία σχέση [τέλος πάντων με αυτούς που εξεγέρθηκαν τις ημέρες του Πολυτεχνείου]. Ας πάψουν να γελοιοποιούνται απέναντι στην ελληνική κοινωνία και κυρίως απέναντι στην Ιστορία.