«Μάχη της ταράτσας» το φετινό Πολυτεχνείο

Γράφει ο Πέτρος Μανταίος

Δεν θρηνήσαμε θύματα που λένε. Η 46η επέτειος κύλησε ομαλά. Πέρασε στην Ιστορία. Να μετράμε και να θυμόμαστε. Τι να θυμόμαστε; Εξαρτάται από τον καθένα· πρώτα αν τον αφορά το ζήτημα (γιατί εκτός από αυτούς που τους φοβίζει και πασχίζουν να το ξορκίσουν ακόμα και με σπίλωση, υπάρχει η μεγάλη μάζα των αδιάφορων, που όπως και τότε, το αγνοούν και τώρα)· μετά, η προσωπική ματιά καθενός: πώς ο ίδιος βλέπει τα πράγματα.

Εκεί λοιπόν, στην προσωπική ματιά, ό,τι είδα από το φετινό Πολυτεχνείο είναι περίπου: Πρώτα η αστυνόμευση. Ηταν έως πρωτοφανής (απορώ ποια αστυνομία παρέμεινε να φυλάει την… Αλεξανδρούπολη). Φάνηκε πλέον ότι ο κύριος ρόλος της αστυνομίας δεν είναι του κοινού ποινικού δικαίου και του τροχαίου ελέγχου (πρώτη, νομίζω, χώρα στην Ευρωπαϊκή Ενωση σε τροχαία δυστυχήματα).

Εγιναν αρκετές προσαγωγές, κάποιες συλλήψεις και ένας «αδιευκρίνιστος» (για την ώρα) τραυματισμός νεαρής. Ελικόπτερο με προβολείς και drone ήταν σε συνεχείς πτήσεις. Ενώ το φετινό Πολυτεχνείο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως η «μάχη της ταράτσας»! Ερημοι δρόμοι και από ύψους φωτισμένες ταράτσες. Οπως τότε! Υπερβολές; Οψόμεθα…

Διότι το φετινό Πολυτεχνείο ήταν, πιστεύω, επίσημη παράσταση του έργου «Νόμος και τάξη», της οποίας προηγήθηκαν αλλεπάλληλες πρόβες στο παρακείμενο –ενδεδειγμένο για πρόβες!– θεατράκι των Εξαρχείων και αλλαχού: εισβολή σε κινηματογράφους, στην ΑΣΟΕΕ, σε νυχτερινό κέντρο στου Ψυρρή που ψυχαγωγούνται νέοι.

Η άκρα συντήρηση (θεωρώ τη σημερινή κυβέρνηση άκρως συντηρητική) δεν πολεμάει την όποια τρομοκρατία και κοινωνική αταξία διά του «νόμου και της τάξης». Ο άκρος συντηρητισμός επικαλείται τον «νόμο και την τάξη», για να στραφεί ενάντια στον κυρίως εχθρό του: τη νεότητα. Το Πολυτεχνείο είναι σύμβολο διαρκούς νεότητας. Να ξέρουν τι πιστεύουν οι ικανοποιημένοι από τοιαύτη «τάξη και ησυχία»…