Νόμος, τάξη, νηστεία, προσευχή

Οι εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου δεν διαφέρουν από χρονιά σε χρονιά, πλην των προσώπων που τραβούν πάνω τους τα βλέμματα, ανάλογα με τις εξελίξεις, τους πρωταγωνιστές της επικαιρότητας. Φυσικά, ανάλογα και με τον χρωματισμό της κυβέρνησης, αφού, ανεπαίσθητα μάλλον, από ‘κει εκπορεύεται και η συνολική αίσθηση για το πώς πρέπει κάποιος να «φέρεται» ανοικτά.

Οι εκλογές του Ιουλίου έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ σε θέση αντιπολίτευσης, εκεί που οι πολέμιοί του δεν χορταίνουν να ισχυρίζονται πως αισθάνεται πιο άνετα. Αυτό δεν έχει και τόση σημασία τη δεδομένη χρονική στιγμή. Γυρίζει ωστόσο τον χρόνο πίσω, πριν το 2015, όταν υπό άλλες συνθήκες σαφώς, ο κόσμος αντιλαμβανόταν την ανάγκη να αντιδράσει απέναντι στην κρατική καταστολή, την αστυνομική αυθαιρεσία, τη θεσμική βία της εξουσίας και τα ενεργοποιημένα συντηρητικά αντανακλαστικά του καθεστώτος. Φυσικά αυτά δεν αλλάζουν μέσω εκλογών, ακόμα κι αν υπάρχουν οι καλύτερες των προθέσεων. Αποδείχθηκε περίτρανα στο διάστημα της διακυβέρνησης που προηγήθηκε για 4,5 χρόνια του Ιουλίου, όταν ούτε τα σώματα ασφαλείας έγιναν πιο «ευγενικά», ούτε η κοινωνική αντιπαράθεση εξατμίστηκε.

Τώρα, ξανά σε ρόλο διαμαρτυρόμενων, αντιπολιτευόμενων, συνολικά σε θέση «πεζοδρομίου», στελέχη και πολίτες της Αριστεράς βλέπουν το άσυλο να απορρίπτεται ως κοινωνικό κεκτημένο και να καταρρίπτεται ως άβατο – με την καλή έννοια. Η ΑΣΟΕΕ αποτελεί το έσχατο παράδειγμα και είναι αυτό που «καρφώνει» τις διαθέσεις για τη συνέχεια. Οι «πολλοί» κοιτούν με απάθεια μια ιστορία που μάλλον κούρασε, δηλαδή αστυνομικούς να (επιχειρούν να) εισβάλλουν σε σχολές, να ανακαλύπτουν πέντε κουκούλες και τρία καδρόνια και να δίνουν «πάσα» στα ΜΜΕ, ώστε να σχολιάσουν σε δραματικούς τόνους την κατάσταση στα ελληνικά πανεπιστήμια. Αγκαζέ βέβαια με ανίδεους πολιτικούς που, αλίμονό τους, βρέθηκαν στα υπουργεία σαν να πρόκειται για CEO πολυεθνικής, τόσο στο ύφος, όσο και στο ήθος.

Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών «κάρφωσαν» τόσο όσα θα εκτιλυχθούν κατά τις ημέρες του Πολυτεχνείου, όσο και στη συνέχεια. Δηλαδή, νόμος και τάξη. Το δόγμα με το οποίο -είναι αλήθεια- εξελέγη εύκολα και αυτοδύναμα η Νέα Δημοκρατία, περιλαμβάνει το τέλος των ψευδαισθήσεων. Ο καιρός πέρασε, η «φάση» έκατσε και πλέον τα πράγματα επανέρχονται σε μια κανονικότητα, εντός ή εκτός εισαγωγικών, όπως την εννόησε ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Στο πεδίο της κοινωνίας και των δικαιωμάτων, έγινε σαφές εξαρχής τι σημαίνει αυτή η κανονικότητα. Επιβολή του νόμου και της τάξης με όποιον τρόπο κριθεί πιο αποτελεσματικός. Η ΕΛ.ΑΣ. φανέρωσε μια καταθλιπτική ανυπομονησία να αναλάβει δράση και όλα αυτά απλώς περιγραμματικά απεικονίζονται στις εικόνες έξω από την ΑΣΟΕΕ τις προηγούμενες ημέρες.

Η εξύβριση των θείων, που κόντεψε να αναχθεί σε ποινικό αδίκημα, ουδεμία σημασία έχει αν τελικά αποτελέσει «έγκλημα» ή όχι. Το ζήτημα είναι πάντα η πρόθεση. Γι’ αυτό και οι καλές προθέσεις πάντα αρκούν για να μετριαστούν οι εντυπώσεις. Αυτής της κυβέρνησης οι προθέσεις δεν είναι καλές, για τη νεολαία, για τους φοιτητές, για όποιον θυμάται ή διαβάζει για το Πολυτεχνείο κι αναρωτιέται πώς γίνεται να έχουν περάσει 46 χρόνια από τη 17 Νοεμβρίου 1973 και ταυτόχρονα μόνο τόσα.

Η νηστεία, την οποία υποτίθεται πως εφαρμόζουν οι ψευτοχριστιανοί που παριστάνουν τους ηθικούς και η προσευχή, που κάνουν στον θεό τους όσοι θα ήθελαν να πνίγονται μετανάστες στη θάλασσα, να πεθαίνουν γκέι σε ένα στενό να μην τους παίρνουμε χαμπάρι και να λιώνουν οι τοξικοεξαρτημένοι για τους οποίους δεν (είναι ανάγκη να) υπάρχει καμία μέριμνα, ολοκληρώνουν μια κοσμοθεωρία που βρίσκει ξανά τους αδύναμους σε θέση άμυνας. Ζητούμενο αυτή τη στιγμή είναι ένα νέο Πολυτεχνείο κόντρα στην ίδια τη ζωή, αυτή του συμβιβασμού και της λογικής του «τόσο-όσο». Αυτό είναι το νέο καθεστώς, όχι από τον Ιούλιο και μετά ασφαλώς, αλλά με την εμπέδωση όσων συμβαίνουν στη χώρα τα τελευταία 10 χρόνια και όσων (δεν) έγιναν, ώστε να απορριφθούν μονόδρομοι, ΤΙΝΑ και λογικές μιας κοινωνίας σάπιας. 

πηγή