Χάγη: ο φερετζές του... ρεαλισμού - Μήπως η ελληνική θέση περί μίας και μόνης διαφοράς έχει σιωπηρώς αλλάξει;

Του Δημήτρη  Μηλάκα

Καθώς η Τουρκία κλιμακώνει την πίεση με την επίδειξη και χρήση των στρατιωτικών της δυνατοτήτων, οι οποίες μπορούν να καλύψουν τους στόχους της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής από το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι τη Βόρεια Αφρική και τη Λιβύη, οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις (τα κόμματα που κυβέρνησαν, κυβερνούν και φιλοδοξούν να ξανακυβερνήσουν) εμφανίζονται να ομονοούν σε ένα «σχέδιο» για την αντιμετώπιση των τουρκικών απαιτήσεων: στην παραπομπή των διαφορών στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης...

Καθώς αυτή η συζήτηση, περί παραπομπής των ελληνοτουρκικών διαφορών στη Χάγη, επανέρχεται στο εγχώριο προσκήνιο ολοένα και συχνότερα κατ’ απόλυτη αναλογία της κλιμάκωσης της πίεσης που ασκεί η Τουρκία, είναι, έχουμε την εντύπωση, απαραίτητες κάποιες επισημάνσεις.

Όλα στον ντορβά;

Κατ’ αρχάς πάγια θέση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι ότι υπάρχει μία αποδεκτή ελληνοτουρκική διαφορά: η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας μεταξύ των δύο χωρών.

Ωστόσο, παρακολουθώντας τη δημόσια συζήτηση, διακρίνει κανείς μια απροθυμία απ’ όσους υποστηρίζουν την αναζήτηση των δικαίων της χώρας μέσα από τις πρόνοιες του δικαστηρίου της Χάγης να επαναλάβουν και να υπογραμμίσουν το αυτονόητο, δηλαδή την πάγια ελληνική θέση. Γιατί άραγε;

● Μήπως αυτή η θέση έχει αλλάξει;

● Τι άλλο άραγε μπορεί να τεθεί ως ελληνοτουρκική διαφορά για την οποία θα αποφασίσει το διεθνές δικαστήριο;

Διαβάζοντας τα όσα είπε γύρω απ’ αυτό το ζήτημα ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης σε συνέντευξή του στο «Βήμα» την περασμένη Κυριακή, δημιουργείται η εντύπωση πως είτε ο πρωθυπουργός δεν κατανοεί επακριβώς τα όσα διατυπώνει είτε – το πιθανότερο – με τις διατυπώσεις του επιχειρεί να μετακινήσει την πάγια ελληνική θέση. Είπε, λοιπόν, ο πρωθυπουργός όταν ρωτήθηκε «πώς σχεδιάζετε να κινηθείτε; Η προσφυγή στη Χάγη αποτελεί μια επιλογή για εσάς;»:

«Η Ελλάδα δεν απαιτεί τίποτε, αλλά και δεν εκχωρεί τίποτα. Και δεν προκαλεί, αλλά συνομιλεί. Ο δρόμος του διαλόγου είναι ανοιχτός και για τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης και για τις διερευνητικές επαφές και για πολιτικό διάλογο. Πρόθεσή μου, λοιπόν, είναι να συζητούμε με την Τουρκία και στα τρία επίπεδα.

Και πιστεύω πως, ναι, θα πρέπει να πούμε καθαρά ότι, αν δεν μπορούμε να τα βρούμε, τότε θα πρέπει να συμφωνήσουμε η μία διαφορά που αναγνωρίζει η Ελλάδα να εκδικαστεί από ένα διεθνές δικαιοδοτικό όργανο, όπως είναι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Και για να είμαι απολύτως σαφής, αναφέρομαι στον ορισμό της υφαλοκρηπίδας και των θαλασσίων ζωνών στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Αν πιστεύουμε – και το πιστεύουμε – ότι έχουμε το δίκιο με το μέρος μας, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα ως χώρα από αυτή την εξέλιξη».

Οι ορισμοί του Διεθνούς Δικαίου

«Κρατώντας» τις διατυπώσεις του πρωθυπουργού, ας ρίξουμε τώρα μια ματιά στο περιεχόμενο του όρου «θαλάσσιες ζώνες», για τις οποίες η κυβέρνηση εμφανίζεται διατεθειμένη να συνομιλήσει «πολιτικά» με την Τουρκία ή να αναζητήσει μια απόφαση από το Διεθνές Δικαστήριο. Σύμφωνα με απλούς ορισμούς του Διεθνούς Δικαίου, οι θαλάσσιες ζώνες είναι:

● Χωρικά Ύδατα ή Αιγιαλίτιδα Ζώνη. Η ζώνη αυτή μπορεί να εκτείνεται έως τα 12 ναυτικά μίλια από τις γραμμές - βάσεις, από τα σημεία δηλαδή που αποτελούν την αφετηρία της μέτρησης. Περιλαμβάνει τον βυθό, το υπέδαφος, τη θαλάσσια μάζα και τον υπερκείμενο αέρα. Εδώ το κράτος ασκεί την απόλυτη και πλήρη κυριαρχία.

● Υφαλοκρηπίδα. Η υφαλοκρηπίδα ξεκινάει έξω από τα χωρικά ύδατα και περιλαμβάνει τον βυθό και το υπέδαφός του. Εκτείνεται από τις γραμμές - βάσεις τουλάχιστον 200 ναυτικά μίλια. Σε αυτή τη ζώνη το παράκτιο κράτος έχει κυριαρχικά δικαιώματα ευθύς εξαρχής και αυτοδικαίως, χωρίς να απαιτείται οριοθέτηση και κανένα άλλο κράτος δεν μπορεί να προχωρήσει σε έρευνες ή εκμετάλλευση χωρίς άδεια του παράκτιου κράτους.

● Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ). Η ζώνη αυτή ξεκινάει έξω από τα χωρικά ύδατα και περιλαμβάνει τον βυθό, το υπέδαφος, τη θαλάσσια μάζα, την επιφάνεια της θάλασσας και τον αέρα πάνω από την επιφάνεια. Εκτείνεται έως τα 200 ναυτικά μίλια και στη ζώνη αυτή το παράκτιο κράτος έχει κυριαρχικά δικαιώματα για έρευνα και εκμετάλλευση. Για να ασκηθούν τα κυριαρχικά δικαιώματα, σε αντίθεση με την υφαλοκρηπίδα, θα πρέπει να υπάρξει εξαγγελία και οριοθέτηση. Στα υπερκείμενα ύδατα εξακολουθεί να ισχύει η αρχή της ελευθερίας της ναυσιπλοΐας.

Τα ερωτήματα

Ας επιστρέψουμε τώρα στη διατύπωση του Κυριάκου Μητσοτάκη, σύμφωνα με την οποία αναγνωρίζει ως επίδικο για παραπομπή στο Διεθνές Δικαστήριο «τον ορισμό της υφαλοκρηπίδας και των θαλασσίων ζωνών στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο». Ποιες άραγε θαλάσσιες ζώνες έχει κατά νου ο πρωθυπουργός;

Όσοι, λοιπόν, «πουλούν» την πανάκεια της Χάγης καλό θα είναι προηγουμένως να διευκρινίσουν αν στον κατάλογο των προς επίλυση προβλημάτων περιλαμβάνονται:

● Το δικαίωμα της χώρας να έχει χωρικά ύδατα στα 12 μίλια.

● Το δικαίωμα των κατοικημένων νησιών να έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ και όχι να... επικάθονται στην τουρκική υφαλοκρηπίδα, όπως υποστηρίζει η Άγκυρα.

Επίσης οι επισπεύδοντες την προσφυγή στη Χάγη καλό θα είναι να γνωρίζουν ότι καμία απόφαση κανενός διεθνούς δικαστηρίου δεν πρόκειται να απαλλάξει από την πολιτική και ιστορική ευθύνη όσους αναζητούν προσχήματα και δικαιολογίες για την επισφράγιση της αλλαγής του καθεστώτος στο Αιγαίο, όπως αυτό στην πράξη έχει συντελεστεί μετά την κρίση των Ιμίων και τη σιωπή όλων των ελληνικών κυβερνήσεων από τότε και μέχρι τώρα...

Αποχαιρετισμός στο Χρόνο που φεύγει... Καλή Χρονιά .!

Λίγες στιγμές απομένουν για να  δύσει το παλιό και  ν ανατείλει το καινούργιο.  Ευκαιρία για απολογισμό, ανάκατες  σκέψεις που μας κυνηγάνε . Με όσα βιώσαμε το 2019, αλλά και τη δεκαετία που κλείνει απόψε τον κύκλο της, σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο η χαρούμενη και αισιόδοξη γραφή μας γίνεται στεγνή, θλιμμένη, μελαγχολική… ένα απλό «γιατί» στοιχειώνει τις σκέψεις μας.

Γίναμε φτωχότεροι όχι μόνο όσον αφορά την  οικονομική δυσπραγία και τη φτώχεια που οδηγήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας, αλλά θρηνήσαμε και  σημαντικές απώλειες προσωπικοτήτων  των γραμμάτων των τεχνών και  του πολιτισμού  μέσα σε αυτή τη δεκαετία..που φεύγει.! Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς: Τον Μανώλη Ρασούλη, τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, τον Νίκο Παπάζογλου, τον Δημήτρη Μητροπάνο, τον Θανάση Βέγγο, τον Μιχάλη Κακογιάννη, τον Ντίνο Κατσουρίδη, την Λουκία Ρικάκη, τον Θόδωρο Αγγελόπουλο τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα , τον Γιάννη Σπανό, τον Θάνο Μικρούτσικο μαζί με τόσες άλλες μεγάλες απώλειες που είχαμε.. Δυσαναπλήρωτο το κενό που άφησαν ....με το έργο τους όμως να παραμένει ζωντανό και να μας συντροφεύει για πολλά πολλά χρόνια ακόμη στις δύσκολες  ατραπούς στο διάβα της ζωής μας.. !

Όσο κι αν προσπαθήσαμε να  γνωρίσουμε  τους δίπλα μας καλύτερα  από τις ματιές τους κι από τους ήχους της ψυχής τους, δε καταφέραμε μάλλον να μάθουμε,  , να διαβάζουμε  τις λεπτομέρειες στα μάτια και στις ψυχές τους… Ίσως γιατί αναλωθήκαμε σε αλισβερίσια επιβίωσης και  καθωσπρεπισμού… Και έπρεπε να έρθει η φτώχεια, η δυστυχία, και η μιζέρια για να αρχίσουμε να ακούμε τους πρώτους ψιθύρους από τους ήχους της ψυχής μας. Φοβάμαι ότι υπάρχουν και άλλοι ήχοι..

 

Τα συναισθήματα της χαράς και της λύπης,  της ελπίδας και της απογοήτευσης  εναλλάσσονται. Αναζητάμε  το φως στην άκρη του τούνελ ο καθένας με το δικό του τρόπο. Θέλουμε να ζήσουμε το δικό μας παραμύθι όπου όλα εξηγούνται απλά και με νόημα και με τη νίκη του καλού που υπερισχύει πάντα στο τέλος…

Άλλος ένας χρόνος φεύγει… άλλος ένας χρόνος έρχεται… Καινούριος χρόνος και παλιός σμίγουν στο σταυροδρόμι… Άραγε θα φέρει τη χαρά, την ευτυχία, την αλήθεια,  την αγάπη  που περιμένουμε ακόμη;

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης έγγραψε:  «Του μέλλοντος οι μέρες στέκονται εμπροστά μας σαν μια σειρά κεράκια αναμμένα…».

Ας προσπαθήσουμε όλοι μας να γίνουμε καλύτεροι  άνθρωποι.! Για τον συνάνθρωπο, για την πατρίδα μας ..! Ας αγωνιστούμε ο κάθε ένας μας από το δικό του μετερίζι   για μια κοινωνία πιο δίκαιη και αλληλέγγυα προς τον αδύναμο, για καλύτερες μέρες για εμάς και τις επόμενες γενιές.

Ας είναι το 2020 και η νέα δεκαετία που μόλις ανατέλλει καλύτερη για όλους μας αλλά  και για τον καθένα ξεχωριστά.

Καλή Χρονιά με υγεία...!

Σταύρος Φυντικάκης

Τι σημαντικό συνέβη στη δεκαετία που τελειώνει, τι να περιμένουμε από το 2020

Η δεκαετία 2010-19 που σβήνει σε λίγες μέρες, γνώρισε σημαντικές επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις, από το πεδίο της γενετικής τροποποίησης και την αστροφυσική έως την κβαντική υπολογιστική. Η επόμενη που ξεκινά το 2020, ίσως ανήκει πρωτίστως στην κλιματική αλλαγή και στην τεχνητή νοημοσύνη.

Οι επιστημονικές και τεχνολογικές καινοτομίες ανέκαθεν ήσαν η «ατμομηχανή» της κοινωνικής και οικονομικής μεταμόρφωσης του κόσμου. Η τελευταία δεκαετία, με την ταχύτητα των ανακαλύψεων και αλλαγών που έφερε, το επιβεβαίωσε περίτρανα. Ο ρυθμός των αλλαγών -στην τεχνητή νοημοσύνη, στη βιοτεχνολογία, στην ενέργεια, στο περιβάλλον, στη βιοιατρική κ.α.- αναμένεται ακόμη πιο γρήγορος στην επόμενη δεκαετία που ξεκινά με το νέο έτος.

Στη δεκαετία 2010-19 η τεχνητή νοημοσύνη αποκάλυψε το εντυπωσιακό -και για μερικούς τρομακτικό- δυναμικό της, κυρίως χάρη στην εφαρμογή της «βαθιάς μάθησης» (της χρήσης τεχνητών νευρωνικών δικτύων για την ανάλυση πολύπλοκων μαζικών δεδομένων). Οι μηχανές μπορούν πια να μεταφράζουν αρκετά καλά, να νικάνε τους ανθρώπους στα επιτραπέζια παιγνίδια (με πρωτοπόρο τη DeepMind, θυγατρική της Google), να κάνουν ιατρικές διαγνώσεις, να οδηγούν οχήματα στην ξηρά, στη θάλασσα και στον αέρα κ.α.

Η επανάσταση της μηχανικής μάθησης επέδρασε στα πάντα, από την επιστήμη των υλικών και την φαρμακευτική μέχρι την κβαντική φυσική και τη βιοϊατρική. Έγινε επίσης σαφές ότι πολλές θέσεις εργασίας μπορούν να καλυφθούν πιο φθηνά και αποτελεσματικά από «έξυπνες» μηχανές στη θέση των ανθρώπων (κάτι που αναζωπύρωσε τους φόβους για αύξηση της ανεργίας και των κοινωνικών αναταραχών).

Η πρόκληση των αλγόριθμων

  

Ο κίνδυνος δεν βρίσκεται τόσο σε φονικά ρομπότ τύπου «Εξολοθρευτή», όσο στην κακή χρήση των υπολογιστικών εργαλείων, καθώς οι αλγόριθμοι δεν μπορούν ακόμη να αυτοματοποιήσουν ζωτικές ανθρώπινες ιδιότητες (νοητικές και συναισθηματικές), ενώ από την άλλη συχνά κληροδοτούνται από τους προγραμματιστές με τις ανθρώπινες προκαταλήψεις και ατέλειες. Στην επόμενη δεκαετία η βελτίωση και σωστή χρήση της τεχνητής νοημοσύνης θα αποτελέσει κεντρικό ζήτημα, με τη συμμετοχή μηχανικών, επιστημόνων, κοινωνιολόγων, φιλοσόφων, ψυχολόγων και νομικών.

Στις επιστήμες της ζωής οι νέες δυνατότητες της πληροφορικής έφεραν επανάσταση -μετά το ανθρώπινο γονιδίωμα- και στη μελέτη του μικροβιώματος. Αρχίζουμε πλέον να συνειδητοποιούμε καλύτερα το ζωτικό ρόλο (καλό ή κακό) που παίζουν οι μικροοργανισμοί στο ανθρώπινο σώμα και στα οικοσυστήματα. Παράλληλα, κατέστη εφικτή η ανάλυση του αρχαίου DNA, φέρνοντας στο φως νέες γνώσεις για τον Homo sapiens και τους προγόνους του. Επίσης τα εξατομικευμένα γενετικά τεστ έγιναν μόδα διεθνώς, χωρίς όμως να είναι πάντα χρήσιμα για έναν άνθρωπο και χωρίς να υπάρχει ο σωστός δημόσιος έλεγχος για την προώθηση τους στην αγορά.

Στην ιατρική νέα σημαντικά βήματα έγιναν για τον αναπρογραμματισμό ώριμων κυττάρων σε πολυδύναμα βλαστικά, ανοίγοντας έτσι νέες θεραπευτικές δυνατότητες για διάφορες παθήσεις, καθώς επίσης νέες προόδους στο πεδίο της αναγεννητικής ιατρικής (δημιουργία εργαστηριακών οργάνων για αντικατάσταση στο σώμα). Κορυφαία εξέλιξη υπήρξε η ανακάλυψη της τεχνικής CRISPR για επέμβαση μεγάλης ακριβείας στο γονιδίωμα, αλλά ήδη προβάλλει το φάσμα της επέμβασης στα γονίδια του ανθρώπινου σπέρματος, του ωαρίου ή του εμβρύου, κάτι που εγείρει πολλές ανησυχίες, έως ότου τουλάχιστον εξασφαλιστεί ότι η τεχνική θα είναι ασφαλής για τους ανθρώπους. 

Πηγή

Φέτος, να σ’ αγαπάς λίγο περισσότερο…

Φτάσαμε πάλι σε εκείνη τη γιορτινή περίοδο του χρόνου. Εκείνη που είναι πολύχρωμη, γεμάτη κορδέλες και ζεστή ατμόσφαιρα. Είναι αυτή η περίοδος που η μελαγχολία προσπαθεί να βάψει το γκρίζο της με εκείνο το κόκκινο χρώμα της ζωής.

Μαζί με τα πρώτα αναμένα λαμπάκια, ξεκινά κι εκείνος ο προσωπικός απολογισμός. Αυτός που σου δείχνει τι έχασες και τι κέρδισες μέσα απο τη χρονιά που φτάνει στο τέλος της. Σαν μια ταινία μικρού μήκους τα πρόσωπα που άφησες πίσω και εκείνα που βρήκαν τον τρόπο να μπουν στη καρδιά σου.

Μεγαλώνοντας, μαθαίνουμε πως το παραμύθι του άγιου Βασίλη είναι μόνο για παιδιά. Ενα παραμύθι που τόσο πολύ θα θέλαμε να είναι αληθινό. Να ερχόταν ένας χοντρός καλόκαρδος παππούς να μας φέρει πίσω ό,τι χάσαμε, ό,τι αφήσαμε και μας άφησε, ό,τι θελήσαμε και δεν αποκτήσαμε.

Μάθαμε να νιώθουμε την ευτυχία μόνο αν την μοιραζόμαστε. Μάθαμε να θέλουμε να μας αγαπούν, να απαιτούμε την ευτυχία μέσα απο τα μάτια των άλλων. Μα αλήθεια, εσένα αν δεν σε αγαπήσεις, αν δεν σε συγχωρήσεις, αν δεν σε καταλάβεις, ποιος αλήθεια περιμένεις να το κάνει σε ετούτη τη ζωή;

Θυμήσου λίγο εκείνο το παιδί με τα λαμπερά μάτια που κάποτε ήσουν. ‘Που πίστευες με όλη σου την αγνότητα τον φανταχτερό κόσμο των γιορτών ως την μεγαλύτερη απόδειξη ανταμοιβής της καλοσύνης που δείξαμε όλο τον χρόνο. Εκείνο το παιδί είναι το δικό σου δώρο. Αυτό που κάτω απο κανένα δεντράκι δεν θα βρείς και σε κανένα μαγαζί.

Φέτος, να σ’ αγαπάς λίγο περισσότερο. Να σε ξεκουράζεις ακόμα περισσότερο. Να σε παίρνεις βόλτες σε όμορφα μέρη να γαληνεύει η ψυχή σου και να καθαρίζει απο κάθε αρνητική σκέψη. Φέτος προσπάθησε να βρεις τον χρόνο για σένα.

Εκείνον που πάντα δίνεις στους άλλους. Εκείνον που κλείνεις πίσω απο τσιμεντένια κτήρια κι απρόσωπα γραφεία. Φέτος, πες περισσότερα σ’ αγαπώ σε εκείνους που έμειναν δίπλα σου σε κάθε δυσκολία σου και χάρηκαν πραγματικά με την ευτυχία σου.

Πες όλα εκείνα τα μικρά σ’ αγαπώ που νομίζεις πως εννοούνται. Φώναξέ τα και κάνε τις πιο μεγάλες αγκαλιές στην οικογένειά σου. Αυτήν που πάλι ο χρόνος δεν υπήρχε να καθίσεις μαζί τους μια καθημερινή και να μοιραστείς ολα εκείνα τα μικρά δικά σας νέα. Φέτος να σ’ αγαπάς, να αγαπάς και να μην σταματάς να ελπίζεις. Το αξίζεις.

Χριστιάνα Παναγίδου  

Ν’αναζητάς πάντα νέους ορίζοντες στον ουρανό σου

Δεκέμβρης… Στο τέλος του χρόνου κλεφτοκοιτάμε ήδη μπροστά με την ματιά μας στραμμένη στο νέο, στο καινούριο. Νέος χρόνος απλώνεται μπροστά μας.

Κάθε χρόνος είναι ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μας, ένας νέος ορίζοντας που απλώνεται στον ουρανό μας. Ονειρικό, ουτοπικό, ρομαντικό θα σου πουν κάποιοι. Όχι να τους πεις, κι εσύ, πολύ απλό και πραγματικό.

Η γέννηση και ο θάνατος είναι μέσα στη ζωή, ή μάλλον, είναι οι ίδιες οι αρχές που γεννούν τη ζωή. Έτσι είναι και ο χρόνος, κάθε δευτερόλεπτο γεννιέται κι αμέσως μαζί του χάνεται και πεθαίνει ένα προηγούμενο.

Έτσι συμβαίνει και με τις στιγμές, με τη διαφορά οτι οι στιγμές μας δεν πεθαίνουν στ’αλήθεια ποτέ. Περνούν απλά από την ματιά μας και γίνονται παρελθόν περασμένο για να δώσουν τον απαραίτητο χώρο σε νέες να γεννηθούν. Γίνονται κατά κάποιο τρόπο η ιστορία μας.

Αν δεν σβήσει, όμως, το παλιό δεν μπορεί να γεννηθεί οτιδήποτε καινούριο. Γέννηση και θάνατος, έννοιες αλληλένδετες και αλληλοσυμπληρώμενες.

Έτσι και τώρα λοιπόν. Στην εκπνοή του χρόνου που σβήνει, κοίτα λίγο πίσω σε παρακαλώ. Δες όλο τον ορίζοντα που διέσχισες, μάθε από την ιστορία του, ευχαρίστησέ τον και προχώρα ελεύθερος στην αγκαλιά ενός νέου ορίζοντα που σε περιμένει.

Κάθε φορά, στα εύκολα και στα δύσκολα, τούτο να κάνεις. Ν’ αναζητάς, πάντα, νέους ορίζοντες στον ουρανό σου και να μη δένεις την ματιά σου σ’εκείνους τους παλιούς, τους ιδωμένους. Μονάχα άν είναι για να μάθεις απ’ αυτούς, μονάχα γι’ αυτό να τους κοιτάς. Να θυμάσαι μπροστά να κοιτάς, για να δεις όλους τους ορίζοντες που σε περιμένουν.

Καλή χρονιά!

Βασιλική Παπαγιαννάκη

Στερνό ταξίδι έτυχε ναύλος για το νότο

Γράφει ο  Δημήτρης Βεργίνης

Ρε Θάνο…

Πώς αποχαιρετάς τον πιο μεγάλο μα ταυτόχρονα και τον πιο οικείο; Τι γράφεις για εκείνον που έντυσε με ήχο τις εικόνες απ’ τις θάλασσές σου, που έδωσε μελωδία στις φωνές των ποιημάτων σου; Πόσα χαρτιά να μουτζουρώσεις και πόσες φορές να σκουπίσεις τα μάτια ενώ θα ψάχνεις τις λέξεις που θα πληρώσουν τον τελευταίο ναύλο του μεγαλύτερου Έλληνα ταξιδευτή των μουσικών μας;

Πώς λες αντίο στις μεγαλύτερες συναυλίες σου, στα cd των χιλιάδων χιλιομέτρων στους δρόμους σου, στους έρωτες που τους ξεκίνησες με στίχους τραγουδιών του, στην αλμύρα που γέμιζαν τα χείλη σου με το που άρχιζε το σόλο του στους 7 νάνους; Εν τέλει, με ποιο τρόπο να εξηγήσουμε στις μανάδες μας ότι πια δε θα είναι εδώ εκείνος που μας είχε πείσει να τις αφήσουμε και να πάμε στα καράβια;

Δεν έχουν νόημα οι μουσικές εκτιμήσεις του έργου του. Όχι τώρα, όχι από ‘μένα. Ούτε οι προσωπικές ιστορίες, τα προσωπικά βιώματα που σχετίζονται με τον Θάνο. Όλοι μας έχουμε δεκάδες τέτοια μαζί του, δεκάδες τέτοια εξαιτίας του. Μια εικόνα, μια κινηματογραφική ιστορία, έχω από χτες το βράδυ στο μυαλό μου. Τον από εδώ και πέρα τρόπο μου να σκέφτομαι που βρίσκεται.

Θάνο, σε ξαναβάζω στο πιάνο, ένα καράβι λύνει τους κάβους του στο λιμάνι. Όλοι μας πάνω στο καράβι. Κάπως, με κάποιο μαγικό τρόπο βρήκαμε όλοι εισιτήριο. Όλοι που έστω και μια φορά σφυρίξαμε μια μελωδία σου, ψιθυρίσαμε το στίχο ενός ποιήματος που δε θα είχαμε ποτέ διαβάσει αν δε μας το είχες συστήσει, σε τραγουδήσαμε με Βασίλη, Θηβαίο, Κούτρα, Νταλάρα, Χαρούλα, Ρίτα κι ένα σωρό άλλους. Για ‘μένα μπορεί να ήταν οι Μικρές Νοθείες, η Μαρέα κι ο Άμλετ. Για άλλους είναι άλλα. Εκατοντάδες άλλα. Που ο καθένας μας τα θεωρεί δικά του, προσωπικά του, ρωγμές της ζωής του. Κι αυτή ήταν η πιο μεγάλη επιτυχία σου ρε Θάνο. Η δική σου και των τραγουδιών σου: να σε θεωρούμε τον πιο δικό μας άνθρωπο, κι αυτά τα πιο δικά μας τραγούδια. Γι’ αυτό και είναι τόσος και καθολικός ο πόνος σήμερα.

Το καράβι βγαίνει απ’ το λιμάνι. Ξέρουμε ποιον έχει στον ασύρματο. Ξέρουμε και ποιος είναι ταυτόχρονα στο πιάνο και το τιμόνι. Στερνό ταξίδι, μας έτυχε ναύλος για το νότο. Πάμε.

Α, ρε Θάνο…

 

  

Κυβέρνηση ανθρωποφυλάκων

Γράφει ο Περικλής Κοροβέσης

Η ιστορική -κλείνει φέτος τα εκατό χρόνια από την έκδοσή της- και έγκυρη «Καθημερινή» μάς δίνει την εξής πληροφορία: «Υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ είχαν στα γραφεία τους κρεμασμένο το πορτρέτο του Αρη Βελουχιώτη που καθάριζε τους αντιπάλους του με κονσερβοκούτια» (22.12.19).

Αυτό βέβαια είναι μια συγκλονιστική είδηση και μάλιστα από τόσο έγκυρη πηγή. Μέχρι τώρα όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί ξέραμε πως ανοίγοντας -παλιότερα- μια κονσέρβα με αυτοσχέδια μέσα, μπορούσες να γρατζουνίσεις κανένα δάχτυλο.

Τώρα αυτός ο κίνδυνος έχει εκλείψει παντελώς: Οι κονσέρβες ανοίγουν με το δαχτυλίδι τους και είναι τελείως ασφαλείς και για άτομα με μειωμένες πνευματικές ικανότητες. Τώρα το πώς οι κονσέρβες αποτέλεσαν φονικό όπλο του ΕΛΑΣ και μάλιστα το αγαπημένο εργαλείο «καθαρίσματος» του αρχηγού, δεν μας το εξηγεί η καλή εφημερίδα. ‘Η πρόκειται για στρατιωτικό μυστικό ή δεν θέλει να διαδοθούν τέτοια όπλα και να πέσουν στα χέρια των «μπαχαλάκηδων», δηλαδή του κρυφού στρατού του ΣΥΡΙΖΑ όπως μας αφήνει να καταλάβουμε ο αρθρογράφος Α. Δρυμιώτης.

Να μην μπούμε επί της ουσίας του θέματος. Δηλαδή για το πώς ένας ηγέτης της Εθνικής Αντίστασης εναντίον της ναζιστικής Κατοχής, με διεθνή φήμη και κύρος, είχε αυτό το τέλος που είχε. Και το δικό του κεφάλι βρέθηκε κομμένο και κρεμασμένο από έναν φανοστάτη στην πλατεία των Τρικάλων, προφανώς όχι με κονσερβοκούτι, αλλά με κάποιον άλλο πολιτισμένο τρόπο. Την ουσία πρέπει να την ψάξουμε αλλού. Στο κλίμα και στην πρακτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη που θέλει να επιβάλει την τρομοκρατία ως καθεστώς νόμου και τάξης.

Οι περιπτώσεις κατάφωρης αστυνομικής βίας που έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα, δεν δηλώνουν κάποια αυθαιρεσία αστυνομικών οργάνων ή κάποια παραβίαση των αστυνομικών κανονισμών ή της επαγγελματικής δεοντολογίας.

Ολα φαίνεται να κινήθηκαν σε διατεταγμένη υπηρεσία και οι αστυνομικοί ακολούθησαν τις εντολές των εισαγγελικών και πολιτικών αρχών. Και έχουμε και την επιβεβαίωση. Κατά τον κ. υπουργό, αυτή η τρομοκρατία δεν είναι βία αλλά νόμος και τάξη. Και ο φιλήσυχος πολίτης την εγκρίνει γιατί αισθάνεται ασφαλής, όταν βλέπει να σπάνε το κεφάλι του γείτονα και όχι το δικό του.

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης που καταδικάστηκε για συστηματική χρήση βασανιστηρίων. Και τιμωρήθηκε με τον ύψιστο εξευτελισμό που μπορεί να υποστεί χώρα: πετάχτηκε εκτός Συμβουλίου της Ευρώπης ως εγκληματική συμμορία βασανιστών. Θα μου πείτε, ήταν χούντα τότε. Σύμφωνοι. Αλλά το κράτος πάντοτε ήταν ελληνικό. Δεν ονομάστηκε «Χούντα Ελλήνων Χριστιανών» αλλά «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών».

Και το κράτος έχει συνέχεια, έστω κι αν αυτή είναι μια στυγνή δικτατορία. Η αστυνομία της χούντας ήταν η ίδια με την αστυνομία της Δημοκρατίας. Οπως και αυτή της Μεταπολίτευσης, με μερικές αλλαγές, συνέχισε την παράδοση.

Επί της ουσίας οι βασανιστές έμειναν ατιμώρητοι. Και αισίως πήραν τα εφάπαξ τους και τις συντάξεις τους. Τα θύματά τους; Αλλα έμειναν ανάπηρα, άλλα υπέκυψαν και άλλα πληρώνουν τις συνέπειες των βασανιστηρίων μια ολόκληρη ζωή. Γιατί ο βασανισμός δεν σταματά όταν τελειώσει το μαρτύριο.

Εχει επώδυνες επιπτώσεις στη ζωή του θύματος. Χρειάζεται ειδική θεραπεία για την αποκατάσταση της φυσικής και ψυχικής υγείας του. Δύο τέτοια κέντρα αποκατάστασης θυμάτων βασανιστηρίων που υπήρχαν στην Ελλάδα έκλεισαν. Απ’ ό,τι είμαι σε θέση να γνωρίζω, κανένα θύμα βασανιστηρίων δεν αποζημιώθηκε ή υπέστη την ειδική θεραπεία που χρειαζόταν.

Ολος ο πολιτικός κόσμος ήθελε τα βασανιστήρια σαν εξαίρεση και όχι σαν μια σταθερή υπηρεσία της αστυνομίας που άλλοτε βρίσκεται εν υπνώσει και άλλοτε ενεργοποιείται. Και για αυτό είναι συνένοχος. Και η Αριστερά μέσα. Ιδού οι αποδείξεις:

Στις 12-14.12.19 έγινε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ένα διεθνές συνέδριο για τα πενήντα χρόνια από την καταδίκη της Ελλάδας για βασανιστήρια στο Δικαστήριο του Στρασβούργου. Το κορυφαίο αυτό γεγονός, εκτός από την αρχή του τέλους της χούντας -απομονώθηκε διεθνώς σαν κυβέρνηση βασανιστών-, είχε και μια άλλη συνέπεια στο Διεθνές Δίκαιο. Το αναδιαμόρφωσε.

Εκτοτε, χώρα που παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα αποπέμπεται από τους διεθνείς οργανισμούς. Στο συνέδριο πήραν μέρος προσωπικότητες από όλο τον κόσμο και συμμετείχαν οι επιζώντες μάρτυρες.

Οπως και προσωπικότητες του αντιχουντικού αγώνα. Οργανωτές ήταν τα Πολιτιστικά Ιδρύματα της Σουηδίας, Δανίας, Νορβηγίας, Ολλανδίας. Από ελληνικής πλευράς το Ιδρυμα Μαραγκοπούλου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Να σημειώσουμε πως αυτές οι τέσσερις χώρες είχαν προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα εγκλήματα της χούντας.

Το συνέδριο αυτό θεωρήθηκε ύψιστο γεγονός στον αγώνα για την κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που παραβιάζονται σε όλο και πιο πολλές χώρες. Και από αυτήν την άποψη ήταν κορυφαίο πολιτικό γεγονός. Αλλά αγνοήθηκε παντελώς από όλα τα ΜΜΕ (με εξαίρεση την «Εφ.Συν.»). Κανένας πολιτικός από κανένα κόμμα δεν πάτησε το ποδάρι του. Και η ελληνική συμμετοχή στη διοργάνωση ήταν ιδιωτική πρωτοβουλία.

Συνομιλώντας με τους εκπροσώπους των μορφωτικών ιδρυμάτων των χωρών που μας ευεργέτησαν και βλέποντας τη στάση του συνόλου του πολιτικού κόσμου, αισθάνθηκα απέραντη ντροπή. Δεν είχα ποτέ σε ιδιαίτερη εκτίμηση την υπάρχουσα πολιτική. Αλλά να είναι τόσο πολύ γουρούνια δεν το περίμενα. Και είπα να ξαναδιαβάσω το βιβλίο του αγαπημένου μου Μπορίς Βιάν «Θα φτύσω στους τάφους σας».

ΥΓ.: Υπήρχαν δύο δημοσιογράφοι που παρακολούθησαν το συνέδριο. Και οι δύο της «Εφ.Συν.» (Ι. Σωτήρχου, Τ. Κωστόπουλος).

      

Χαμένη δεκαετία!

Ο χρόνος είναι χρήμα, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Η φράση αποδίδεται στον Βενιαμίν Φραγκλίνο, αλλά δεν θα τσακωθούμε γι’ αυτό. Οποιος προγενέστερος ή μεταγενέστερος του Φραγκλίνου κι αν την είπε, διέπραξε τη μικρή απάτη ότι δεν πρόκειται για μια αμφίδρομη εξίσωση. Ναι, ο χρόνος έγινε χρήμα την εποχή του «ωρολογιακού καπιταλισμού», όταν οι ώρες εργασίας που απαιτούνταν για την παραγωγή ενός προϊόντος έγιναν ασφαλές μέτρο της αξίας του, πριν αυτό φτάσει στην αγορά κι αποκτήσει τις γνωστές μυστικιστικές ιδιότητές του. Αλλά από ένα σημείο και μετά το χρήμα -στη συνολική και αφηρημένη εκδοχή του ως μέτρο του πλούτου- αυτονομήθηκε πλήρως από τον χρόνο εργασίας ειδικά και από τον χρόνο γενικά. Μοιάζει να παράγεται απεριόριστα σε ένα οικονομικό σύμπαν άχρονο, άχωρο και άυλο. Τουλάχιστον γι’ αυτούς που το κατέχουν σε απεριόριστες ποσότητες.

Αντιθέτως, για τους ανθρώπους που κατέχουν όλο και μικρότερο μερίδιο του παγκόσμιου πλούτου, ο χρόνος έχει πάψει προ πολλού να είναι χρήμα. Πιο πολύ φαίνεται να μετριέται σε απώλεια χρήματος. Eξ ου και η θυμοσοφία των μισθωτών που σαρκάζουν την ανέχειά τους με το ερώτημα: «γιατί στο τέλος κάθε μισθού μένει τόσο πολύς μήνας;»

Αυτή η αντιστροφή στη σχέση χρόνου και χρήματος εκφράστηκε με τον πιο ακραίο τρόπο, την τελευταία δεκαετία. Για την πλειονότητα των ανθρώπων στον κόσμο ήταν μια χαμένη δεκαετία. Παρότι από άποψη τεχνολογικής προόδου οι οπτιμιστές τη θεωρούν ως την καλύτερη δεκαετία στην ιστορία της ανθρωπότητας, το στίγμα της το έδωσε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση και η ταξικά μεροληπτική διαχείρισή της από τις πολιτικές ηγεσίες.

Λοιπόν, ας δούμε έναν απολογισμό μιας δεκαετίας σε χρήμα.

Το 2010, στην κορύφωση και παγκοσμιοποίηση της κρίσης που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, ο παγκόσμιος πλούτος υπολογιζόταν σε 200 τρισεκατομμύρια δολάρια. Δεν το λέω εγώ, το λέει η Credit Suisse. Αυτό αντιστοιχούσε σε περίπου 45.000 δολάρια καθαρού πλούτου- δηλαδή μετά την αφαίρεση του χρέους- κατά κεφαλήν. Κάθε ανθρώπινο πλάσμα, θεωρητικά, είχε στη διάθεσή του αυτόν τον ελάχιστο πλούτο που του επέτρεπε να αποφύγει την εξαθλίωση.

Δέκα χρόνια μετά και αφού έχουν μεσολαβήσει μερικά χρονάκια ύφεσης ή στασιμότητας, εκτεταμένα προγράμματα λιτότητας, αρκετές κρατικές και χιλιάδες εταιρικές χρεοκοπίες, επώδυνα προγράμματα διάσωσης χωρών και -κυρίως- τραπεζών, εκτοπισμός εκατομμυρίων ανθρώπων στην ανεργία και στην απόλυτη φτώχεια, συντριβή και φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, ο παγκόσμιος πλούτος υπολογίζεται σε 360 τρισ. δολάρια, αυξημένος κατά 55%. Το κατά κεφαλήν μερίδιο αυξήθηκε και αυτό σε σχεδόν 80.000 δολάρια. Για να μη δημιουργούνται παραπλανήσεις με αυτούς τους παγκόσμιους μέσους όρους, που περιλαμβάνουν από το Αφγανιστάν μέχρι το Λουξεμβούργο, σας διευκρινίζω ότι ο κατά κεφαλήν πλούτος στην Ευρώπη είναι 200.000 δολάρια και στη Βόρεια Αμερική (ΗΠΑ - Καναδάς) 417.000 δολάρια.

Λοιπόν, πρόκειται για μυστήριο ή για θαύμα; Πώς είναι δυνατόν η δεκαετία που το καπιταλιστικό σύμπαν έζησε ως την πιο καταστροφική διαταραχή από την περίοδο της Μεγάλης Υφεσης να είναι ταυτόχρονα περίοδος θεαματικής αύξησης του παγκόσμιου πλούτου; Ποια θαυμάσια εφαρμογή της θεωρίας της δημιουργικής καταστροφής έχουμε εδώ; Πώς γίνεται και αυτό που η πλειονότητα του κόσμου της εργασίας στις αναπτυγμένες χώρες το βίωσε ως βίαιη συρρίκνωση του εισοδήματός της και φτωχοποίηση να εμφανίζεται ως τσουνάμι ευημερίας; Πώς είναι δυνατόν αυτό που εγώ, εσείς - ή οι περισσότεροι από σας, υποθέτω- και πολλοί άλλοι αντιλαμβανόμαστε ως χαμένη δεκαετία, κάποιοι να τη θεωρούν μια ολοκάθαρα κερδισμένη δεκαετία;

Εννοείται πως τα ερωτήματα είναι ρητορικά. Οι καπιταλιστικές κρίσεις, ανεξάρτητα από τη μορφή που παίρνουν κάθε φορά, λειτουργούν κυρίως ως μηχανισμός αναδιανομής του πλούτου από τους πολλούς σε όλο και λιγότερους.

Από το 2009, ενώ ο δείκτης ανισότητας (συντελεστής Gini) έμεινε τυπικά σταθερός, το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού αύξησε το μερίδιο πλούτου που ελέγχει από το 41,9% στο 45%. Αυτές οι τρεις ασήμαντες μονάδες σημαίνουν ότι χρήμα και περιουσιακά στοιχεία 10 τρισ. δολαρίων άλλαξαν χέρια με όλους τους δυνατούς τρόπους. Ανάμεσα στους οποίους είναι τα κυβερνητικά προγράμματα λιτότητας, οι «μεταρρυθμίσεις» των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης, οι ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων υπηρεσιών και επιχειρήσεων, οι ποσοτικές χαλαρώσεις των κεντρικών τραπεζών που αντάμειψαν με δωρεάν ρευστότητα τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της χρηματοπιστωτικής κρίσης και της κρίσης χρέους.

Αυτή, δυστυχώς, είναι η θλιβερή ανακεφαλαίωση μιας δεκαετίας που ξεκίνησε ως πρωτοφανής κλονισμός του καπιταλισμού, ως μαζική αποδοκιμασία της ανηθικότητάς του, για να καταλήξει σε μια πανηγυρική παλινόρθωση του μηχανισμού της απληστίας, ενδεχομένως σε πιο επιθετικές μορφές. Και σίγουρα με πιο επιθετικούς πολιτικούς εκπροσώπους.

Κάτι πρέπει να κάνουμε τουλάχιστον για την επόμενη δεκαετία, ε, τι λέτε;

Θεωρίες για την υπεραξία

Αηδίες -ο χρόνος έγινε για να κυλάει,

οι έρωτες για να τελειώνουν,

η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο

κι εγώ για να διασχίζω το Απειρο με το μεγάλο διασκελισμό

ενός μαθηματικού υπολογισμού,

μονάχα όποιος τα διψάει όλα

μπορεί να με προφτάσει,

ό,τι ζήσαμε χάνεται,

γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου

και μόνο καμιά φορά,

τις νύχτες,

θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη,

όσα δε ζήσαμε

αυτά μας ανήκουν...

Τάσος Λειβαδίτης,

«25η ραψωδία της Οδύσσειας»

 ΚΙΜΠΙ

Kibi2g@yahoo.gr, kibi-bllog.blogspot.gr

     

Εφυγε από τη ζωή ο Θάνος Μικρούτσικος. !

Ο μεγάλος Έλληνας συνθέτης αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα υγείας εδώ και καιρό.

Ο Θάνος Μικρούτσικος υπέστη καρδιοαναπνευστική ανακοπή, συνεπεία του χρόνιου προβλήματος που αντιμετώπιζε, και άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο Metropolitan.

Ο Θάνος Μικρούτσικος γεννήθηκε στις 13 Απριλίου 1947 στην Πάτρα. Ήταν μεγαλύτερος αδελφός του μουσικού και τηλεπαρουσιαστή Ανδρέα Μικρούτσικου. Ο Θάνος Μικρούτσικος ξεκίνησε τις μουσικές σπουδές του σε μικρή ηλικία στη Φιλαρμονική Εταιρεία Πατρών και στο Ελληνικό Ωδείο (πιάνο, θεωρία, αρμονία). Ακολούθησαν οι σπουδές και η αποφοίτησή του από το μαθηματικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ παράλληλα μελέτησε αρμονία, αντίστιξη, φούγκα και σύνθεση με τον καθηγητή-συνθέτη Γ.Α. Παπαϊωάννου.

Άρχισε να συνθέτει στα τέλη της δεκαετίας του 1960, αλλά επίσημα εμφανίστηκε το 1975, με το δίσκο «Πολιτικά τραγούδια». Συνέχισε την πορεία του ως στρατευμένος δημιουργός μελοποιώντας Γιάννη Ρίτσο, Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι, Μάνο Ελευθερίου, Μπέρτολτ Μπρεχτ και άλλους. Οι δίσκοι του «Καντάτα για τη Μακρόνησο», «Φουέντε Οβεχούνα», «Τροπάρια για Φονιάδες», «Μουσική πράξη στον Μπρεχτ», είναι χαρακτηριστικοί του ριζοσπαστικού κλίματος των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων. Ειδικά η «Καντάτα για τη Μακρόνησο», έργο πρωτοποριακό για την εποχή του, όπου ο συνθέτης πειραματίζεται πάνω στην ατονική μουσική, γνώρισε διακρίσεις σε διεθνή φεστιβάλ και συνοδεύτηκε από την ερμηνεία της Μαρίας Δημητριάδη.

Στη συνέχεια, με τον δίσκο «Σταυρός Του Νότου», σε ποίηση Νίκου Καββαδία, ανοίχτηκε σε ευρύτερη τραγουδιστική θεματική, υπηρετώντας παράλληλα το θέατρο, καθώς και την ηλεκτρονική και ατονική μουσική. Με την ίδια αγάπη πάντα για τον έμμετρο λόγο συνεχίζει να μελοποιεί Γιάννη Ρίτσο, Άλκη Αλκαίο, Κώστα Τριπολίτη, Φρανσουά Βιγιόν, Κωνσταντίνο Καβάφη και άλλους. Ακόμα, έχει παρουσιάσει την όπερα «Ελένη» και έχει μελοποιήσει παραμύθια.

Συνεργάστηκε με κορυφαίες ερμηνεύτριες όπως η Μαρία Δημητριάδη, η Χάρις Αλεξίου και η Ιταλίδα Μίλβα, αλλά και μεγάλους ερμηνευτές όπως ο Μανώλης Μητσιάς, Δημήτρης Μητροπάνος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Χρήστος Θηβαίος, Γιάννης Κούτρας και πολλούς ακόμα.

Ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη της μουσικής. Είχε γράψει όπερες, συμφωνική μουσική, μουσική δωματίου, μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο, πειραματική μουσική. Παράλληλα ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς του εκινείτο στο χώρο του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού με εκατοντάδες τραγούδια σε στίχους ελλήνων και ξένων ποιητών.

Είχε ηχογραφήσει δεκάδες LP και CD συνεργαζόμενος με τις δισκογραφικές εταιρίες EMI- Classics, Blue Note, Polydor, Sony (CBS), Minos- Emi, Agora, Lyra, HMV, Legend, Legend Classics κ.α.

Είχε συνεργαστεί με πολλούς Έλληνες και ξένους σκηνοθέτες γράφοντας μουσική για δεκάδες θεατρικά έργα, τα οποία έχουν παρουσιαστεί σε ολόκληρο τον κόσμο (Ελλάδα, Βέλγιο, Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία, Η.Π.Α., Ελβετία, Γερμανία, Ρουμανία, Αυστραλία κ.α.). Επίσης, είχε σκηνοθετήσει τρία έργα στο χώρο του μουσικού θεάτρου.

Είχε λάβει αξιοπρεπή αναγνώριση του έργου του στο εξωτερικό. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του έχει δώσει εκατοντάδες συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει συμμετάσχει ή έχουν παιχτεί έργα του σε πολλά διεθνή φεστιβάλ μουσικής (Λονδίνο, Γλασκόβη, Εδιμβούργο, Παρίσι, Λίλλη, Λυών, Ρενς, Μονπελλιέ, Βρυξέλλες, Λιέγη, Γενεύη, Λοζάννη, Βαρκελώνη, Μαδρίτη, Βερόνα, Φλωρεντία, Βερολίνο, Δρέσδη, Λειψία, Βιέννη, Κωνσταντινούπολη, Βουδαπέστη, Βουκουρέστι, Κωστάντζα, Νόργουιτς, Λουϊζιάνα, Σικάγο, Χονγκ Κόνγκ, Μπουρζ, Μιλάνο, Λισσαβόνα, Άγκυρα, Μοντεβίδεο, Μπουένος Άιρες, Σάο Πάολο, Κάιρο κ.α.)

Στη διάρκεια της καριέρας του κατόρθωσε να ελευθερώσει τη μορφή του ελληνικού τραγουδιού, προσθέτοντας στοιχεία από την νεοτεριστική και κλασσικιστική δυτικοευρωπαϊκή παράδοση, ενώ πειραματίστηκε με την μίξη τονικών και ατονικών στοιχείων και τη μορφική παραλλαγή.

Το 2002 τιμήθηκε για τη μουσική του στο θέατρο με το βραβείο «Δημήτρης Μητρόπουλος» από το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου (Θεατρικό Μουσείο).

Ο Θάνος Μικρούτσικος ήταν μέλος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών. Διετέλεσε, επίσης:

Ιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας 1986-1990

Καλλιτεχνικός διευθυντής του Μουσικού Αναλογίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών 1990-1993

Αναπληρωτής Υπουργός Πολιτισμού 1993-1994

Υπουργός Πολιτισμού 1994-1996

Καλλιτεχνικός διευθυντής της HMV (Ελλάδας) 1996-2004

Πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Ελληνικού Φεστιβάλ 1998-1999 Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου)

Σύμβουλος διοίκησης για τα πολιτιστικά στην Οργανωτική Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων «Αθήνα 2004» 2002-2004

Καλλιτεχνικός διευθυντής του Οργανισμού «Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης - Πάτρα 2006» 2003-2005

Για το έργο του στην πολιτιστική διαχείριση, καθώς και τη μουσική του δραστηριότητα, έγινε επίτιμος δημότης σε πολλές πόλεις της Ελλάδος. 

Πηγή

Δεν αρκεί μόνο η αγάπη

Γράφει η Εύη Νικολοπούλου

Φοβάμαι τα κινήματα που πρεσβεύουν κυρίως την αγάπη.

Αυτά που σε προτρέπουν να αγαπάς περισσότερο και να το δείχνεις περισσότερο.

Αφενός, γιατί μου θυμίζουν ανατριχιαστικά τις θρησκευτικές προτροπές του “ αγαπάτε αλλήλους” που κατευθύνουν σε έναν, ανώδυνο κοινωνικά,αλλά επώδυνο ατομικά, Γολγοθά συσσώρευσης και ζογκλερικής διαχείρισης όλων των τοξικών συναισθημάτων που δημιουργεί η ζωή σε μια κοινωνία εκμετάλλευσης και αδικίας.

Αυτή η φαινομενικά ευγενής προτροπή,τι υπέροχος και ύπουλος τρόπος να σε κάνει να γυρίσεις το δείκτη του φταίχτη προς τα εσένα:Μάλλον αυτό που συμβαίνει, συμβαίνει επειδή ΕΣΥ δεν αγαπάς αρκετά δυνατά,αρκετά συχνά,και αρκετό κόσμο.Ας ενώσουμε τις φωνές μας και ας τραγουδήσουμε όλοι μαζί:

“Άνθρωπε αγάπα,τη φωτιά σταμάτα και τη δύναμή σου δώστη στο φιλί σου”

Όσο οι απέναντι θα δίνουν τη δύναμή τους σε νομοθεσίες ασυλίας των τραπεζιτών, φτωχοποίησης των εργαζομένων, περιστολής των ελευθεριών και καταστολής των διαδηλώσεων. Ας δείξουμε όλοι πόσο χριστιανοί είμαστε, αγαπώντας τον πλησίον μας και δίνοντας του μια σακουλίτσα με τα ρούχα που έχουμε για πέταμα, ώστε στο οικογενειακό τραπέζι να νιώθουμε επιτελεστικοί και χριστιανότεροι.

Αυτό που μας λείπει δεν είναι γενικολογίες και ευχολόγια για μια κοινωνία που θα προσγειωθεί στον πλανήτη μας συγκινημένη και μαγνητισμένη από την υπερσυγκέντρωση αγάπης.

Στην εποχή που οι σειρήνες της μαζικής μιντιακής χειραγώγησης κάνουν υπερωρίες, αυτό που λείπει είναι η συσπείρωση, τα μαζικά κινήματα, και όχι το έλλειμμα αγάπης.

Η αγάπη ως αιτιολογία, εξ άλλου, έχει χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει τα φρικιαστικότερα εγκλήματα οικογενειακής φρίκης και ανθρώπινης βίας.

Θεωρώ πιο έντιμο, πιο ανθρώπινο και λιγότερο αλαζονικό και ναρκισσιστικό την προσπάθεια προσέγγισης με τον άλλο, τον διαφορετικό, τον ξένο, μέσα από την κατάδειξη των ομοιοτήτων, των κοινών χαρακτηριστικών και των κοινών ανθρώπινων αναγκών και επιθυμιών.

Η συμπερίληψη είναι η λέξη που οφείλει να χαρακτηρίσει την εποχή μας και να χαράξει τους ορίζοντες της νέας εποχής. Θεωρώ πιο αποτελεσματική την προσπάθεια των παιδαγωγών να εντάξουν τα “ξένα” παιδιά στην κανονικότητα μας. Την προσπάθεια των κοινωνικών δομών να συμπεριλάβουν όλους, μετανάστες και Έλληνες, σε δράσεις αλληλεγγύης και μαζικής πάλης ενάντια στην καταπίεση, τον ρατσισμό, τον αποκλεισμό και τη φτωχοποίηση.

Τον αγώνα των στεκιών, των συνελεύσεων, των καταλήψεων και των δομών αλληλεγγύης ενάντια στο στίγμα των κοινωνικά ευάλωτων και περιθωριοποιημένων ατόμων και ομάδων.

Με μια λέξη :

Την προσπάθεια να επανανοηματοδοτήσουμε την, άνωθεν επιβεβλημένη, νέα κανονικότητα.   

Απαγόρευσαν την είσοδο σε προσφυγική δομή στον ευρωβουλευτη του ΣΥΡΙΖΑ Κώστα Αρβανίτη

Σε μια σοβαρή καταγγελία προέβη ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστας Αρβανίτης, ο οποίος θέλησε να επισκεφτεί την προσφυγική δομή του Κιλκίς, όπου πρόσφατα σημειώθηκαν δύο αυτοκτονίες προσφύγων.

Σύμφωνα με την καταγγελία, δεν επιτράπηκε η είσοδος στον κ. Αρβανίτη, με «γραφειοκρατικού τύπου προσχήματα», όπως τονίζει ο ίδιος ο ευρωβουλευτής. Όπως.. αναφέρεται χαρακτηριστικά στη σχετική ανακοίνωση, ο κ. Αρβανίτης άκουσε φράσεις όπως «έπρεπε να μας ενημερώσετε πέντε μέρες πριν», ενώ διατυπώθηκε κι ο φόβος από την αρμόδια αρχή πως η παρουσία του μπορεί να «επιβαρύνει περαιτέρω το κλίμα που έχει διαμορφωθεί εκεί».

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη «επιχειρεί να απλώσει πέπλο σιωπής, κρύβοντας από την κοινή γνώμη τις συνέπειες της πολιτικής της», υπογραμμίζει ο ευρωβουλευτής που δηλώνει ότι σε κάθε περίπτωση «αυτό δεν θα επιτρέψουμε να γίνει».

Η καταγγελία του Κ. Αρβανίτη:

«Με προσχηματική άρνηση εισόδου προσπαθούν να κρύψουν την τραγωδία στο Κιλκίς»

Χτες, παρά την σιωπή των επίσημων Κέντρων Ενημέρωσης μαζί με χιλιάδες πολίτες πληροφορηθήκαμε την τραγική είδηση της αυτοκτονίας δύο νέων ανθρώπων που διαμένουν σε χώρο φιλοξενίας προσφύγων στο Κιλκίς.

Ακολουθώντας τις επίσημες διαδικασίες, ζητήσαμε την τυπική άδεια που προβλέπεται σε τέτοιες περιπτώσεις για να επισκεφθούμε το χώρο και να μάθουμε από πρώτο χέρι τις συνθήκες της νέας ανθρώπινης τραγωδίας. Επίσκεψη που πέρα από το όποιο ανθρώπινο και πολιτικό ενδιαφέρον αποτελεί και μέρος της αποστολής ενός ευρωβουλευτή μέλους της LIBE, της αρμόδιας για τις Πολιτικές Ελευθερίες τη Δικαιοσύνη και τις Εσωτερικές Υποθέσεις Επιτροπής του Ευρωκοινοβουλίου.

Σήμερα ζήσαμε το πρωτοφανές: επίσημη Ελληνική Αρχή αρνείται να επιτρέψει την είσοδο Μελών του Ευρωπαϊκού και του Ελληνικού Κοινοβουλίου σε χώρο φιλοξενίας προσφύγων-μεταναστών! Απαγόρευση που επιχειρείται να δικαιολογηθεί με γραφειοκρατικού τύπου προσχήματα (έπρεπε να μας ενημερώσετε πέντε μέρες πριν – κι αυτό έπειτα από μια τραγωδία που έγινε γνωστή μόλις χτες!) και την επίκληση φόβων ότι η παρουσία μας θα «επιβαρύνει περαιτέρω το κλίμα που έχει διαμορφωθεί εκεί».

Μετά την ακροδεξιά ρητορική, τις πολιτικές κυβιστήσεις, την απόλυτη αποτυχία και την απάνθρωπη αντιπροσφυγική νομοθεσία, τώρα η Κυβέρνηση Μητσοτάκη περνά σε νέα επίπεδα: Επιχειρεί να απλώσει πέπλο σιωπής, κρύβοντας από την κοινή γνώμη τις συνέπειες της πολιτικής της.

Αυτό, δεν θα επιτρέψουμε να γίνει.

Αύριο Σάββατο θα μεταβούμε στο χώρο φιλοξενίας και θα επιχειρήσουμε να συνομιλήσουμε με αρμόδιους και φιλοξενούμενους. Περισσότερο απ΄όλα όμως, να μην αφήσουμε να χαθεί κι αυτή η τραγωδία στο σκοτάδι της νέας δεξιάς «κανονικότητας», να μην βρεθεί κι αυτή κάτω από το «χαλί» της «υπεύθυνης» ενημέρωσης…