Φέτος, να σ’ αγαπάς λίγο περισσότερο…

Φτάσαμε πάλι σε εκείνη τη γιορτινή περίοδο του χρόνου. Εκείνη που είναι πολύχρωμη, γεμάτη κορδέλες και ζεστή ατμόσφαιρα. Είναι αυτή η περίοδος που η μελαγχολία προσπαθεί να βάψει το γκρίζο της με εκείνο το κόκκινο χρώμα της ζωής.

Μαζί με τα πρώτα αναμένα λαμπάκια, ξεκινά κι εκείνος ο προσωπικός απολογισμός. Αυτός που σου δείχνει τι έχασες και τι κέρδισες μέσα απο τη χρονιά που φτάνει στο τέλος της. Σαν μια ταινία μικρού μήκους τα πρόσωπα που άφησες πίσω και εκείνα που βρήκαν τον τρόπο να μπουν στη καρδιά σου.

Μεγαλώνοντας, μαθαίνουμε πως το παραμύθι του άγιου Βασίλη είναι μόνο για παιδιά. Ενα παραμύθι που τόσο πολύ θα θέλαμε να είναι αληθινό. Να ερχόταν ένας χοντρός καλόκαρδος παππούς να μας φέρει πίσω ό,τι χάσαμε, ό,τι αφήσαμε και μας άφησε, ό,τι θελήσαμε και δεν αποκτήσαμε.

Μάθαμε να νιώθουμε την ευτυχία μόνο αν την μοιραζόμαστε. Μάθαμε να θέλουμε να μας αγαπούν, να απαιτούμε την ευτυχία μέσα απο τα μάτια των άλλων. Μα αλήθεια, εσένα αν δεν σε αγαπήσεις, αν δεν σε συγχωρήσεις, αν δεν σε καταλάβεις, ποιος αλήθεια περιμένεις να το κάνει σε ετούτη τη ζωή;

Θυμήσου λίγο εκείνο το παιδί με τα λαμπερά μάτια που κάποτε ήσουν. ‘Που πίστευες με όλη σου την αγνότητα τον φανταχτερό κόσμο των γιορτών ως την μεγαλύτερη απόδειξη ανταμοιβής της καλοσύνης που δείξαμε όλο τον χρόνο. Εκείνο το παιδί είναι το δικό σου δώρο. Αυτό που κάτω απο κανένα δεντράκι δεν θα βρείς και σε κανένα μαγαζί.

Φέτος, να σ’ αγαπάς λίγο περισσότερο. Να σε ξεκουράζεις ακόμα περισσότερο. Να σε παίρνεις βόλτες σε όμορφα μέρη να γαληνεύει η ψυχή σου και να καθαρίζει απο κάθε αρνητική σκέψη. Φέτος προσπάθησε να βρεις τον χρόνο για σένα.

Εκείνον που πάντα δίνεις στους άλλους. Εκείνον που κλείνεις πίσω απο τσιμεντένια κτήρια κι απρόσωπα γραφεία. Φέτος, πες περισσότερα σ’ αγαπώ σε εκείνους που έμειναν δίπλα σου σε κάθε δυσκολία σου και χάρηκαν πραγματικά με την ευτυχία σου.

Πες όλα εκείνα τα μικρά σ’ αγαπώ που νομίζεις πως εννοούνται. Φώναξέ τα και κάνε τις πιο μεγάλες αγκαλιές στην οικογένειά σου. Αυτήν που πάλι ο χρόνος δεν υπήρχε να καθίσεις μαζί τους μια καθημερινή και να μοιραστείς ολα εκείνα τα μικρά δικά σας νέα. Φέτος να σ’ αγαπάς, να αγαπάς και να μην σταματάς να ελπίζεις. Το αξίζεις.

Χριστιάνα Παναγίδου