Ο Μητσοτάκης και η διαφάνεια

Γράφει η  Αντα Ψαρρά

Κυριάκος Μητσοτάκης: «Εγιναν σημαντικές προσπάθειες και το 2015 πετύχαμε ν’ ανέβουμε στην 58η θέση (σ.σ. Διεθνής Διαφάνεια είναι ένας μη κυβερνητικός οργανισμός που ασχολείται με την καταπολέμηση διαφθοράς στον κόσμο). Για να ξανακυλήσει, όμως, η Ελλάδα στην 67η θέση, το 2018. Εννέα επίπεδα κάτω, δηλαδή, μέσα σε μόλις 3 χρόνια! Και με βαθμό 45, όταν το 100 αντιπροσωπεύει μια “πολύ καθαρή” χώρα. Επίδοση ντροπιαστική για ευρωπαϊκό κράτος. Αλλά και θλιβερή κληρονομιά μιας κυβέρνησης, που συνεχώς μιλούσε για ηθικό πλεονέκτημα».

Ισως γι’ αυτό ο κ. Μητσοτάκης φρόντισε να καταργήσει τον ΓΕΔΔ, τον μόνο αναγνωρισμένο και από την Ε.Ε. φορέα, που αποτελούσε το μοναδικό όργανο στην ελληνική έννομη τάξη το οποίο ικανοποιούσε πλήρως τις προϋποθέσεις που προβλέπουν διεθνείς και ευρωπαϊκές συμβάσεις για την καταπολέμηση της διαφθοράς, αντικαθιστώντας τον με μια δικής του έμπνευσης γενική αρχή, που προς το παρόν ασχολείται με τα πρόστιμα για το τσιγάρο.

Οι παραπάνω διεθνείς δείκτες, όπως σίγουρα θα γνωρίζει ο πρωθυπουργός, αφορούν υποθέσεις διαφθοράς που καταγγέλθηκαν, διερευνήθηκαν, εκδόθηκαν πορίσματα, οδηγήθηκαν στη δικαιοσύνη και εκδικάστηκαν, είτε αφορούν πολιτικό προσωπικό είτε δημοσίους υπάλληλους και υπηρεσιακούς παράγοντες. Στην Ελλάδα, η υπόθεση SIEMENS τελεσιδίκησε προχθές, ύστερα από μία δεκαετία. Τι να μετρήσει ο έρημος ο διεθνής δείκτης; Τα μισά σκάνδαλα διαφθοράς, με το που εκδόθηκε κάποιο πόρισμα ή κάποιο βούλευμα, μετατρέπονται σε κατασκευή σκευωρίας, ενώ τα άλλα μισά παραπέμπονται στις ελληνικές καλένδες δικαστηρίου του μέλλοντος.

Θα μπορούσε κανείς -αν δεν βάλει τα γέλια ή και τα κλάματα-, ακούγοντας τον σημερινό πρωθυπουργό να επαίρεται για τη διαφάνεια και την πάταξη της διαφθοράς πριν και μετά τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, να του δώσει και δίκιο! Προφανώς, ο πρωθυπουργός, ήδη από την εποχή που ήταν υπουργός Εσωτερικών του Σαμαρά με τους 28 συμβούλους, αλλά κυρίως σήμερα, μετά τους διορισμούς δεκάδων συγγενών, κουμπάρων, φίλων και κομματαρχών, τις βολικές αλλαγές νόμων, την απογύμνωση των ελεγκτικών μηχανισμών και τις μεταμεσονύκτιες τροπολογίες, μπερδεύει την έννοια της διαφάνειας με εκείνη του απόλυτου και ειλικρινούς κυνισμού που χαρακτηρίζει αρκετά μέλη της πολιτικής αυτής οικογένειας.

Πράγματι, ο κ. Μητσοτάκης με απόλυτη και αφοπλιστική «διαφάνεια» χρίζει το επιτελικό του κράτος των κολλητών, μόνο που μάλλον δεν είναι ακριβώς αυτή η ερμηνεία που δίνει ο διεθνής αυτός δείκτης μέτρησης.