Δεν αρκεί μόνο η αγάπη

Γράφει η Εύη Νικολοπούλου

Φοβάμαι τα κινήματα που πρεσβεύουν κυρίως την αγάπη.

Αυτά που σε προτρέπουν να αγαπάς περισσότερο και να το δείχνεις περισσότερο.

Αφενός, γιατί μου θυμίζουν ανατριχιαστικά τις θρησκευτικές προτροπές του “ αγαπάτε αλλήλους” που κατευθύνουν σε έναν, ανώδυνο κοινωνικά,αλλά επώδυνο ατομικά, Γολγοθά συσσώρευσης και ζογκλερικής διαχείρισης όλων των τοξικών συναισθημάτων που δημιουργεί η ζωή σε μια κοινωνία εκμετάλλευσης και αδικίας.

Αυτή η φαινομενικά ευγενής προτροπή,τι υπέροχος και ύπουλος τρόπος να σε κάνει να γυρίσεις το δείκτη του φταίχτη προς τα εσένα:Μάλλον αυτό που συμβαίνει, συμβαίνει επειδή ΕΣΥ δεν αγαπάς αρκετά δυνατά,αρκετά συχνά,και αρκετό κόσμο.Ας ενώσουμε τις φωνές μας και ας τραγουδήσουμε όλοι μαζί:

“Άνθρωπε αγάπα,τη φωτιά σταμάτα και τη δύναμή σου δώστη στο φιλί σου”

Όσο οι απέναντι θα δίνουν τη δύναμή τους σε νομοθεσίες ασυλίας των τραπεζιτών, φτωχοποίησης των εργαζομένων, περιστολής των ελευθεριών και καταστολής των διαδηλώσεων. Ας δείξουμε όλοι πόσο χριστιανοί είμαστε, αγαπώντας τον πλησίον μας και δίνοντας του μια σακουλίτσα με τα ρούχα που έχουμε για πέταμα, ώστε στο οικογενειακό τραπέζι να νιώθουμε επιτελεστικοί και χριστιανότεροι.

Αυτό που μας λείπει δεν είναι γενικολογίες και ευχολόγια για μια κοινωνία που θα προσγειωθεί στον πλανήτη μας συγκινημένη και μαγνητισμένη από την υπερσυγκέντρωση αγάπης.

Στην εποχή που οι σειρήνες της μαζικής μιντιακής χειραγώγησης κάνουν υπερωρίες, αυτό που λείπει είναι η συσπείρωση, τα μαζικά κινήματα, και όχι το έλλειμμα αγάπης.

Η αγάπη ως αιτιολογία, εξ άλλου, έχει χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει τα φρικιαστικότερα εγκλήματα οικογενειακής φρίκης και ανθρώπινης βίας.

Θεωρώ πιο έντιμο, πιο ανθρώπινο και λιγότερο αλαζονικό και ναρκισσιστικό την προσπάθεια προσέγγισης με τον άλλο, τον διαφορετικό, τον ξένο, μέσα από την κατάδειξη των ομοιοτήτων, των κοινών χαρακτηριστικών και των κοινών ανθρώπινων αναγκών και επιθυμιών.

Η συμπερίληψη είναι η λέξη που οφείλει να χαρακτηρίσει την εποχή μας και να χαράξει τους ορίζοντες της νέας εποχής. Θεωρώ πιο αποτελεσματική την προσπάθεια των παιδαγωγών να εντάξουν τα “ξένα” παιδιά στην κανονικότητα μας. Την προσπάθεια των κοινωνικών δομών να συμπεριλάβουν όλους, μετανάστες και Έλληνες, σε δράσεις αλληλεγγύης και μαζικής πάλης ενάντια στην καταπίεση, τον ρατσισμό, τον αποκλεισμό και τη φτωχοποίηση.

Τον αγώνα των στεκιών, των συνελεύσεων, των καταλήψεων και των δομών αλληλεγγύης ενάντια στο στίγμα των κοινωνικά ευάλωτων και περιθωριοποιημένων ατόμων και ομάδων.

Με μια λέξη :

Την προσπάθεια να επανανοηματοδοτήσουμε την, άνωθεν επιβεβλημένη, νέα κανονικότητα.