Στερνό ταξίδι έτυχε ναύλος για το νότο

Γράφει ο  Δημήτρης Βεργίνης

Ρε Θάνο…

Πώς αποχαιρετάς τον πιο μεγάλο μα ταυτόχρονα και τον πιο οικείο; Τι γράφεις για εκείνον που έντυσε με ήχο τις εικόνες απ’ τις θάλασσές σου, που έδωσε μελωδία στις φωνές των ποιημάτων σου; Πόσα χαρτιά να μουτζουρώσεις και πόσες φορές να σκουπίσεις τα μάτια ενώ θα ψάχνεις τις λέξεις που θα πληρώσουν τον τελευταίο ναύλο του μεγαλύτερου Έλληνα ταξιδευτή των μουσικών μας;

Πώς λες αντίο στις μεγαλύτερες συναυλίες σου, στα cd των χιλιάδων χιλιομέτρων στους δρόμους σου, στους έρωτες που τους ξεκίνησες με στίχους τραγουδιών του, στην αλμύρα που γέμιζαν τα χείλη σου με το που άρχιζε το σόλο του στους 7 νάνους; Εν τέλει, με ποιο τρόπο να εξηγήσουμε στις μανάδες μας ότι πια δε θα είναι εδώ εκείνος που μας είχε πείσει να τις αφήσουμε και να πάμε στα καράβια;

Δεν έχουν νόημα οι μουσικές εκτιμήσεις του έργου του. Όχι τώρα, όχι από ‘μένα. Ούτε οι προσωπικές ιστορίες, τα προσωπικά βιώματα που σχετίζονται με τον Θάνο. Όλοι μας έχουμε δεκάδες τέτοια μαζί του, δεκάδες τέτοια εξαιτίας του. Μια εικόνα, μια κινηματογραφική ιστορία, έχω από χτες το βράδυ στο μυαλό μου. Τον από εδώ και πέρα τρόπο μου να σκέφτομαι που βρίσκεται.

Θάνο, σε ξαναβάζω στο πιάνο, ένα καράβι λύνει τους κάβους του στο λιμάνι. Όλοι μας πάνω στο καράβι. Κάπως, με κάποιο μαγικό τρόπο βρήκαμε όλοι εισιτήριο. Όλοι που έστω και μια φορά σφυρίξαμε μια μελωδία σου, ψιθυρίσαμε το στίχο ενός ποιήματος που δε θα είχαμε ποτέ διαβάσει αν δε μας το είχες συστήσει, σε τραγουδήσαμε με Βασίλη, Θηβαίο, Κούτρα, Νταλάρα, Χαρούλα, Ρίτα κι ένα σωρό άλλους. Για ‘μένα μπορεί να ήταν οι Μικρές Νοθείες, η Μαρέα κι ο Άμλετ. Για άλλους είναι άλλα. Εκατοντάδες άλλα. Που ο καθένας μας τα θεωρεί δικά του, προσωπικά του, ρωγμές της ζωής του. Κι αυτή ήταν η πιο μεγάλη επιτυχία σου ρε Θάνο. Η δική σου και των τραγουδιών σου: να σε θεωρούμε τον πιο δικό μας άνθρωπο, κι αυτά τα πιο δικά μας τραγούδια. Γι’ αυτό και είναι τόσος και καθολικός ο πόνος σήμερα.

Το καράβι βγαίνει απ’ το λιμάνι. Ξέρουμε ποιον έχει στον ασύρματο. Ξέρουμε και ποιος είναι ταυτόχρονα στο πιάνο και το τιμόνι. Στερνό ταξίδι, μας έτυχε ναύλος για το νότο. Πάμε.

Α, ρε Θάνο…