Ξεβράκωτοι και ψηφισμένοι

Γράφει η Νόρα Ράλλη

Ηταν μια υγρή και σκοτεινή νύχτα... Μπορεί η εν λόγω πρόταση να θεωρείται ως η χειρότερη αρχή λογοτεχνικού έργου, ωστόσο στην περίπτωσή μας κολλάει ταμάμ.

Ηταν μια υγρή και σκοτεινή νύχτα, λοιπόν. Τω καιρώ εκείνω δεν υπήρχαν κλομπ, χημικά και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης. Υπήρχε όμως και πάλι ένας Παμμέγιστος με τριακόσια μάτια, που όλα τα έβλεπε, και τριακόσιους τόνους σοφία, που όλα τα ήξερε. Καθότι Υπερεξούσιος, οι από κάτω πολύ τον τρέμανε και κιχ δεν βγάζανε. Κάθε του φιρμάνι, εντολή! Τόσος ήταν ο φόβος τους, που αντί για φασίστα τον είπανε «Πάνσοφο» και «Ευεργέτη». Αντί για αρχιρουφιάνο, «Πανταχού Παρών - Ορατών τε Πάντων και Αοράτων». Και αντί για δικτάτορα, τον είπανε «Πατέρα Παντοκράτορα».

Συμβαίνουν αυτά στην Ιστορία, ούτε οι πρώτοι ήταν που το κάναν, ούτε οι τελευταίοι. Είθισται, σαν δε μπορούμε ν' αποδεχτούμε τη δειλία και τη μιζέρια μας ως συνειδητές επιλογές ζωής, να βρίσκουμε... ουουου! Δεκάδες ονόματα βρίσκουμε (πάντα πομπώδη) για να δικαιολογήσουμε τ' αδικαιολόγητα. Αλλά είπαμε: αυτά πάντα συνέβαιναν, ειδικά τότε, τα βιβλικά και μεταβιβλικά χρόνια, τρέχα γύρευε να εξηγήσεις, κακόμοιροι άνθρωποι ήταν, δεν τους κακιώνουμε.

Εκείνη την υγρή και σκοτεινή νύχτα, το λοιπόν, ο Παμμέγιστος Αρχιρουφιάνος αποφάσισε να καταστρέψει τους «πονηρούς» της πλάσης Του. Ποιους δηλαδή; Οσους δεν έσκυβαν το κεφάλι στις Εντολές του, τις παραμέριζαν κατά πώς τους βόλευε και ζούσαν κατά πώς τους κάπνιζε.

Τα παίρνει στο πάνσοφο κρανίο του ο Ορατών τε Πάντων και μια και δεν υπήρχαν τότε κλομπ, χημικά και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, έριξε μια βροχή, μα τι βροχή! «Απόψε ανοίξαν οι ουρανοί, απόψε κάποιος θα χαθεί» ένα πράμα. Το αυτό και έγινε. Χάθηκε κόσμος και ντουνιάς. Ούτε ρέματα είχαν προλάβει να μπαζώσουν, μήτε δάση να ξεριζώσουν, κι όμως! Δεν γλίτωσε κανείς από δαύτους.

Μόνο ένας. Με ταλέντο στην κολεγιά και το γλείψιμο. Που «λέγε λέγε», «γλείψε γλείψε» κατόρθωσε και την έβγαλε καθαρή. Και αυτός και τα μούλικά του. Μια βάρκα έφτιαξε, έβαλε μέσα και κάποια ζώα για ξεκάρφωμα και περίμενε πότε θα σταματήσει ο κατακλυσμός κι ο χαλασμός, να πιάσει στεριά και να κυριεύσει και πάλι, ως Νέος Ανθρωπος, τη Γη.

Τόσα χρόνια που ακούω αυτή την ιστορία, απορία το 'χω: άντε κι έκοψε η βροχή, άντε και πιάσανε λιμάνι. Τόσα πτώματα τριγύρω τι τα κάνανε; Ανοιξε η γης και τα κατάπιε; Τα τσιράκια τού Εν Λόγω («ευαγγελιστές» τούς είπανε μετά) δεν το εξηγούν και μ' έχουν αφήσει να ψάχνω απαντήσεις επί ματαίω.

Πάντως κάπως έτσι ξανάρχισαν όλα. Μέσα στη λασπουριά και την πτωμαΐλα. Με αποτέλεσμα να μη δούμε ποτέ «επί Γης ειρήνη». Να μην τη ζήσουμε ποτέ αυτή τη ρημάδα την «εν ανθρώποις ευδοκία». Κάποιοι βέβαια και ευδόκησαν και ευδοκίμησαν. Ετσι είναι μαθές. Οταν πτώματα είναι κάτω απ' τα πόδια σου, αναγκαστικά επί πτωμάτων θα πατήσεις για να επιβιώσεις. Με τον καιρό (και τη σωστή προπαγάνδα), μαθαίνεις και να σου αρέσει.

Αυτός ο καιρός ήρθε και κάπως έτσι αριβάραμε στο σήμερα. Από τους λασπωμένους ζωντανούς και τους ξεβρασμένους νεκρούς περάσαμε στους χρυσαφένιους θεσμικούς και τους αγριεμένους αυλικούς τους. Με τα κλομπ, τα χημικά και τις χειροβομβίδες κρότου-λάμψης. Με τα ξεβρακώματα και τα ξεβρακωμένα κόμματα. Με όσους μας ξεβρακώνουν με τη βία και με όσους κυκλοφορούν (εκ ιδεολογικής πεποιθήσεως) ξεβράκωτοι και (εκ κληρονομικής χάριτος) ψηφισμένοι.

«Ψέμα η ακραία καταστολή» είπε. «Δεν υπήρξε!». «Οι άντρες των ΜΑΤ δεν εξευτέλισαν διαδηλωτές». Ο δικός μας σύγχρονος Ορατών τε Πάντων τα είπε αυτά. Αυτός που κάνει τα ορατά αόρατα (δεν είναι υπουργός αυτός. Πρωτοποριακό υγρό πιάτων είναι).

Η άλλη στη Χιλή είδε «κάτι εξωγήινους να διαδηλώνουν», ο άλλος στη Βραζιλία κάτι «δεντράκια που κάηκαν», ο τρίτος ο καλύτερος στη Μ. Βρετανία είδε απλά «δικαίωση».

Αυτά «είδαν», αυτά είπαν. Οι υπόλοιποι καθόλου καλά δεν είδατε και αν κάτι άλλο «είδατε», να πάτε να κοιταχτείτε!

Προσοχή, μη ματιαστείτε μονάχα...