Γύρω γύρω Χριστούγεννα

Γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

Λένε πως τα Χριστούγεννα είναι για τα παιδιά. Μα όλο και πιο συχνά βλέπω τελευταία εκείνους που μεγάλωσαν πολύ να στέκονται μπροστά στις βιτρίνες με τα χιονισμένα τζάμια και τα κίτρινα φωτάκια. Παιδιά και εγγόνια τούς καλούν, τους προσκαλούν. Βλέποντας δύο ηλικιωμένες κύριες να κοιτούν με θαυμασμό και μάτια ορθάνοιχτα τη χριστουγεννιάτικη βιτρίνα μεγάλου πολυκαταστήματος της Αθήνας, αναρωτήθηκα ποιο δώρο θα τους ήταν περισσότερο χρήσιμο.

Κι όταν λέω χρήσιμο, δεν εννοώ πρακτικό. Δεν εννοώ ένα έξυπνο τηλέφωνο, μια ηλεκτρική κουβέρτα, ένα τέλειο ρομπότ -αν είχε εφευρεθεί- που θα τους κάνει όλες τις δουλειές. Εννοώ το δώρο εκείνο που θα τους δώσει το κουράγιο να συνεχίσουν, το δώρο που θα τους θυμίσει εκείνη την ανέφελη παιδικότητα που περνάει με τα χρόνια και θα τους ξαναθυμίσει τη μαγεία εκείνη που χάθηκε από την απομυθοποίηση των πραγμάτων και των γιορτών.

Σκέφτομαι, προχωρώντας στο κέντρο, μέσα στο κυριακάτικο πλήθος, λόγω των μαγαζιών που είναι ανοιχτά τέτοια μέρα, πως ίσως η φροντίδα που τους έδειχναν οι δικοί τους γονείς, και αργότερα έδειξαν κι αυτοί στα δικά τους παιδιά, να είναι ένας τρόπος να νιώσουν πάλι παιδιά.

Δεν έχω στον νου μου βέβαια τσεκάπ και ιατρικές εξετάσεις. Να, λέω να σηκωθούν το πρωί και να τους φέρει κάποιος πρωινό χωρίς να το ζητήσουν, να τους πάμε για ρούχα που θα μας πουν στην αρχή πως δεν χρειάζονται «γιατί έχουν απ' όλα», «να φάμε μαζί τους μια σοκολατίνα», «να παίξουμε ένα επιτραπέζιο κι ας λένε πως δεν έχουν ιδέα», «να τους πάρουμε μαζί όταν πηγαίνουμε για ένα κρασί με τους φίλους μας», τέτοια πράγματα. Κι ύστερα καταπώς λέει ο ποιητής, να τους πούμε κι ένα νανούρισμα:

«Υπνε που παίρνεις τα παιδιά, πάρε κι εμάς μαζί σου, με τους ανήλικους γονείς, παιδάκια των παιδιών μας. Σε στρωματσάδα ρίξε μας μια νύχτα του χειμώνα, πίσω απ’ τα ματοτσίνορα ν’ ακούμε τους μεγάλους, να βήχουν, να σωπαίνουνε, να βλαστημούν το χιόνι. Κι εμείς να τους λυπόμαστε που γίνανε μεγάλοι και να βιαζόμαστε πολύ να μοιάσουμε σ’ εκείνους, να δουν πως μεγαλώσαμε να παρηγορηθούνε».

Και κάπως έτσι, ποιος ξέρει, ίσως να είναι γύρω γύρω Χριστούγεννα ξανά για όλους. Για τους μεγάλους που έγιναν μικροί και για τους μικρούς που βιάζονται πολύ να μεγαλώσουν.