Ο Στίβεν Χόκινγκ και τα πλαστικά καλαμάκια

Γράφει η Κατερίνα Καβαλίδου

   

Οι παγκόσμιες ημέρες ενημέρωσης για ζητήματα σχετικά με την υγεία πάντα είχαν και θα έχουν μεγάλη δύναμη γιατί προωθούν με απλά μηνύματα στο ευρύ κοινό στοιχεία τα οποία στηρίζονται σε επιστημονικά δεδομένα.  Δυστυχώς η παγκόσμια ημέρα για την αναπηρία/ανάπηρα άτομα* ακόμα δεν έχει καταφέρει να εκπληρώσει το στόχο της, γιατί στις 3 Δεκέμβρη, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, βλέπουμε να κυκλοφορούν άπειρα στερεότυπα γύρω από την αναπηρία.

Για όσους θα πάρουν ως παράδειγμα προς μίμηση τον Στίβεν Χόκινγκ, θα τους δούμε να ανακυκλώνουν την απίστευτη στερεοτυπική εικόνα του ο οποίος πεθαίνοντας επιτέλους σηκώνεται από το αμαξίδιο του και περπατάει δραματικά προς το φως στο τέλος του τούνελ, γιατί επιτέλους λυτρώθηκε. Ή θα δούμε την ανακύκλωση φωτογραφιών από παιδιά με νοητικές/εγκεφαλικές αναπηρίες που απλά ποζάρουν σε μια κάμερα για να «υπενθυμίσουν» στους μη ανάπηρους ανθρώπους/άτομα χωρίς αναπηρία ότι πρέπει πάντα να προσπαθούμε. Γιατί μαζί με αυτές τις φωτογραφίες συνήθως ακούμε ή διαβάζουμε και την φράση «Κοίτα πως είναι αυτό το παιδάκι, κι όμως δεν το βάζει κάτω», λες και το παιδάκι με αναπηρία/ανάπηρο παιδάκι για αυτό υπάρχει, μόνο ως πηγή έμπνευσης. Ασχολίαστες οι σκέψεις μερικών όπου βλέποντας εικόνες του Κρίστοφερ Ρηβ (του σούπερμαν της καρδιάς μας) στο αναπηρικό του αμαξίδιο, θα μπερδευτούν και θα πουν από μέσα τους «Πόσο κρίμα αυτός ο άνθρωπος, να φανταστείς κάποτε πετούσε».

Ας μιλήσουμε για κάτι χρήσιμο, μη στερεοτυπικό και σχετικά άγνωστο στο ευρύ κοινό: το παράδειγμα της απαγόρευσης πλαστικών καλαμακίων και πως αυτό αφαιρεί το δικαίωμα στην πρόσβαση σε ανάπηρα άτομα/άτομα με αναπηρία. Τον Απρίλιο του 2020 το Βανκούβερ απαγορεύει επίσημα τα πλαστικά καλαμάκια σε χώρους εστίασης/επιχειρήσεις όπου πωλούνται φαγητά, με την εξαίρεση την πώληση αυτών σε άτομα με αναπηρίες/ανάπηρα άτομα. Υπάρχουν βλέπεις εκφυλιστικές ασθένειες και τα άτομα με αυτές τις ασθένειες εξαρτώνται άμεσα από τα πλαστικά καλαμάκια για την κατανάλωση τροφής, υγρών, φαρμάκων. Τα άτομα με αναπηρία/ανάπηρα άτομα είναι τα πιο ευάλωτα άτομα σε περιβαλλοντικές καταστροφές, και σίγουρα δε θα επιβάρυναν ποτέ το περιβάλλον με κάποιο υλικό το οποίο μπορεί να αντικατασταθεί. Στις μελέτες άλλων υλικών για την κατασκευή καλαμακίων όπως το μέταλλο, το χαρτί, το γυαλί, το μπαμπού κ.λπ. δε βρέθηκε κάποιο υλικό το οποίο συνολικά να μην προκαλεί αλλεργίες, να μην αποτελεί κίνδυνο για τραυματισμό χειλιών – δοντιών – στοματικής κοιλότητας, να αντέχει σε υψηλές θερμοκρασίες και να έχει χαμηλό κόστος. Σκέψου κάποιον με Τουρέτ να χρησιμοποιήσει μεταλλικό ή γυάλινο καλαμάκι και θα καταλάβεις την επικινδυνότητα. Το Βανκούβερ είναι από τα πρώτα μέρη στον κόσμο που καταφέρνει να περάσει το μήνυμα ότι η πρόσβαση ατόμων με αναπηρία/ανάπηρα άτομα δεν καθρεφτίζεται μόνο σε μια ράμπα, σε ένα βιβλίο με γραφή Μπράιγ (Braille) ή στον υποτιτλισμό για κωφούς/άτομα με κώφωση και ζητήματα ακοής. Αλλά καθρεφτίζεται παντού και ειδικά μέσα από άλλα κινήματα, όπως αυτό της προστασίας του περιβάλλοντος και της ανακύκλωσης.

Τα άτομα με αναπηρία/ανάπηρα άτομα είναι η μεγαλύτερη μειονότητα παγκοσμίως και μέλος αυτής μπορεί να γίνει οποιοσδήποτε άτομο ανά πάσα στιγμή της ζωής του. Ο πληθυσμός αυτών που υποστηρίζουν την ανακύκλωση αυξάνεται και όλοι θα πρέπει να γίνουμε μέλη αυτού του κινήματος. Αν είσαι υποστηρικτής της ανακύκλωσης μετέφερε αυτό το μήνυμα στους γύρω σου, ειδικά σε ιδιοκτήτες καταστημάτων που προωθούν την ανακύκλωση και βοήθησε άτομα με συγκεκριμένες αναπηρίες/ασθένειες που έχουν ανάγκη από πλαστικά καλαμάκια, να έχουν πρόσβαση στην τροφή και φαρμακευτική αγωγή τους.

Αφιερωμένο στο Στίβεν Χόκινγκ που σίγουρα χρησιμοποιούσε πλαστικά καλαμάκια.

*Λόγω των διαφορετικών σχολών περί ορολογίας για την αναπηρία, στο κείμενο αναφερόμαστε και σε άτομα με αναπηρία και σε ανάπηρα άτομα.