Πόσο… Τσόρτσιλ είναι ο Κυριάκος;

Ένας από τους λογογράφους του πρωθυπουργού έβαλε μια… τζούρα Τσόρτσιλ σε ομιλία του για τις δύσκολες στιγμές που ζούμε. Σκέφτηκε: «Πόλεμο είχε κι ο Άγγλος πολιτικός που σημάδεψε την εποχή του, πόλεμο έχει κι ο δικό μας. Τι κορωνοϊός, τι Χίτλερ…»

Τι τόθελε; Από εκείνη τη στιγμή η φάμπρικα πήρε μπροστά κι όλοι

άρχισαν να μιλάνε για τον Ουίνστον… Μητσοτάκη ή τον Κυριάκο… Τσόρτσιλ.

Ακόμη κι ο Νίκος Χαρδαλιάς επικαλείται τον «πατέρα της νίκης» στις ομιλίες του. Λάθος. Θα ήταν πιο πειστικός εάν επικαλείτο τον Ντέμη Νικολαίδη που τον γνωρίζει καλύτερα.

Ε, λοιπόν κανείς δεν σκέφτηκε ότι η σύγκριση Τσόρτσιλ – Μητσοτάκη είναι επικίνδυνη. Όχι για τον Άγγλο πολιτικό που εδώ και μισό, σχεδόν, αιώνα έχει αποδημήσει και δεν ασχολείται με τύχη ή ατυχία, αλλά με τον δικό μας.

 διαβάστε περισσότερα στο pasatempo.wordpress EΔΩ    

Αλειτούργητες αισθήσεις

του Παντελή Μπουκάλα

Στο σπίτι του ο καθένας, με μειωμένες μέχρι μηδενισμού τις εξόδους στον ακινητοποιημένο κόσμο, ζούμε με επίσης αφόρητα και απότομα μειωμένες τις πηγές απ’ όπου μέχρι χθες αντλούσαμε εικόνες, πληροφορίες, συγκινήσεις και ερεθίσματα. Για να ’χουν το μυαλό και η καρδιά την πρώτη ύλη τους. Να συνθέτουν, να επεξεργάζονται, να δυσαρεστούνται, να χαίρονται, να απορρίπτουν, να αγκαλιάζουν. Να μετέχουν στα ανθρώπινα.

Στο μισάωρο ή στη μια ώρα που βγαίνεις έξω, για να περπατήσεις, να πας στο φαρμακείο ή στο ψιλικατζίδικο, ή για να βγάλεις βόλτα το αγχωμένο σκυλί, καμία από τις υπολειτουργούσες αισθήσεις σου δεν προλαβαίνει να δουλέψει στα σωστά της, να ξεδιψάσει. Το βλέμμα σου, στραμμένο προληπτικά προς την άσφαλτο ή προς τους τοίχους, σπάνια συναντάει άλλο βλέμμα, σπάνια ανταλλάσσει χαμόγελα.

Η αφή, απαγορευμένη έτσι κι αλλιώς, αφού κηρύχτηκε εξαιρετικά επικίνδυνη, έχει πια ένα ζευγάρι γάντια να τη χωρίζουν από τα πράγματα, τους καρπούς και τα φρούτα. Αλλά και από το χέρι των γειτόνων και των φίλων, από το λαιμουδάκι της γάτας ή το μουτράκι του σκύλου. Από το ένα δελτίο ειδήσεων στο άλλο ακούς τις ανανεωνόμενες εικασίες των επιστημόνων, που δηλώνουν με κάθε ειλικρίνεια ότι προς το παρόν οι αβεβαιότητές τους είναι σαφώς περισσότερες από τις σίγουρες γνώσεις τους. Μπερδεύεσαι λοιπόν, μαθαίνεις και ξεμαθαίνεις σε ταχύτατο ρυθμό, διστάζεις, ολοένα διστάζεις. Και καταλήγεις να υποτάσσεσαι στη συνθήκη της Κοινωνικής Απόστασης. Της φραγής. Της αποξένωσης.

Η γεύση; Δεν πίνεις πια έξω το καφεδάκι σου, το κρασάκι, την μπίρα, το τσίπουρο. Δεν γεύεσαι τις χαρές της παρέας δηλαδή, και απομακρύνεσαι έτσι κάθε μέρα και περισσότερο από αυτό που ήταν πάντα η μέθοδός σου για ν’ αντέχεις. Και του σπιτιού τα καλούδια, καλά κι άγια είναι. Αλλά να. Η χωριάτικη παύει να είναι χωριάτικη, αν δεν σμίγουν στο πιάτο πέντε κι έξι θηρευτικά πιρούνια, που κυνηγούν βουλιμικά την ελιά και το κρεμμύδι.

Η ακοή; Ακούει την ασήκωτη σιωπή. Και πια δεν της αρέσει. Αρχισε ήδη να νοσταλγεί τον θόρυβο, τη βοή, τη φασαρία – όπως ο Θανάσης Βέγγος νοστάλγησε το καυσαέριο μόλις βγήκε μισή ώρα έξω από την Αθήνα, κι έσπευσε να το ρουφήξει από την εξάτμιση του αυτοκινήτου. Η όσφρηση; Περνάς δίπλα στις ανθισμένες νεραντζιές των πεζοδρομίων (μοιραία απεριποίητες, όπως και οι πρασινάδες στα παρκάκια, όπου θέριεψαν οι αγριάδες) και φοβάσαι να κόψεις το ανθάκι της, να χαρείς την ευωδιά του. Και ντρέπεσαι γι’ αυτό.

Μαύρες προβλέψεις από το ΔΝΤ: «Επιστροφή» στο Κραχ του 1930

Με τη Μεγάλη Ύφεση του 1930 συνέκρινε τις οικονομικές και - κατ' επέκταση - κοινωνικές συνέπειες της πανδημίας η επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα. Η πανδημία που σαρώνει τον κόσμο, θα μετατρέψει την οικονομική ανάπτυξη παγκοσμίως σε «έντονα αρνητική» το 2020, προκαλώντας την χειρότερη ύφεση από την Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930, ενώ μια μικρή ανάκαμψη αναμένεται το 2021, τόνισε η επικεφαλής του ΔΝΤ.

Η ίδια παρουσίασε μια πολύ πιο ζοφερή εικόνα για την οικονομική και κοινωνική επίδραση του κορονοϊού σε σχέση με πριν από λίγες εβδομάδες, τονίζοντας ότι οι κυβερνήσεις είχαν ήδη αναλάβει μέτρα ενίσχυσης της οικονομίας 8 τρισ. δολαρίων, αλλά πιθανότατα θα χρειαζόταν περισσότερα.

Δήλωσε ότι η κρίση θα πλήξει τις αναδυόμενες αγορές και τις αναπτυσσόμενες χώρες περισσότερο από όλες, οι οποίες στη συνέχεια θα χρειαστούν δισεκατομμύρια δολαρίων σε ξένη βοήθεια.

«Μόλις πριν από τρεις μήνες, αναμέναμε θετική αύξηση του κατά κεφαλή εισοδήματος σε περισσότερες από 160 χώρες μέλη το 2020», ανέφερε σε δηλώσεις της εν όψει της συνεδρίασης του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας την επόμενη εβδομάδα.

«Σήμερα ο αριθμός αυτός έχει αλλάξει. Τώρα προβλέπουμε ότι περισσότερες από 170 χώρες θα βιώσουν μείωση του κατά κεφαλήν εισοδήματος το 2020».

Εάν η πανδημία υποχωρήσει στο β΄ μισό του έτους, το ΔΝΤ αναμένει μερική ανάκαμψη το 2021, τόνισε η Γκεοργκίεβα, αλλά προειδοποίησε ότι η κατάσταση θα μπορούσε να γίνει χειρότερη.

«Δηλώνω ότι υπάρχει τεράστια αβεβαιότητα για τις προοπτικές: θα μπορούσε να γίνει χειρότερο, ανάλογα με διάφορους παράγοντες, μεταξύ των οποίων και η εξέλιξη της πανδημίας» δήλωσε.

Το φάσμα της παγκόσμιας επισιτιστικής κρίσης

Ανάλογες προβλέψεις έχουν κάνει όλοι οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί, ενώ, για πολύ πιθανό κίνδυνο υπερπολλαπλασιασμού της πείνας από τις οικονομικές συνέπειες των μέτρων κατά της πανδημίας και την υποχώρηση της παγκόσμιας οικονομίας έχουν ήδη προειδοποιήσει ο ΟΗΕ και άλλοι φορείς.

Από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα είναι οι εταιρείες Unilever, Nestlé και PepsiCo, οι οποίες, μαζί με οργανώσεις αγροτών, το Ίδρυμα των Ηνωμένων Εθνών, ακαδημαϊκούς και ομάδες πολιτών, καλούν τους παγκόσμιους ηγέτες, να αποτρέψουν την παγκόσμια επισιτιστική κρίση και  να διατηρήσουν τα σύνορα ανοιχτά στο εμπόριο, προκειμένου να βοηθήσουν τα πιο ευάλωτα άτομα της κοινωνίας.

Οι προμήθειες τροφίμων σε ολόκληρο τον κόσμο εξαντλούνται μαζικά και εάν οι κυβερνήσεις δεν αναλάβουν δράση, ο αριθμός των ανθρώπων που βρίσκονται από χρόνια υποσιτισμένοι, θα μπορούσε να διπλασιαστεί, όπως προειδοποιούν.

Αναλόγως η Oxfam προειδοποιεί σε έκθεσή της, ότι επιπλέον μισό δισεκατομμύριο άνθρωποι σε όλο τον κόσμο κινδυνεύουν να βυθιστούν στη φτώχεια εάν δεν τεθούν γρήγορα σε εφαρμογή προγράμματα στήριξης, ειδικά προς τις λιγότερο προνομιούχες χώρες, για να αντιμετωπιστεί ο αντίκτυπος της παγκόσμιας πανδημίας του κορονοϊού.

Η Όξφαμ διευκρινίζει πως ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού που κυμαίνεται μεταξύ του 6% και του 8% διατρέχει κίνδυνο να περιπέσει στην ανέχεια. 

πηγή

«Οδηγία» Πέτσα: Στείλε για σούπερ μάρκετ και πήγαινε κι εκκλησία!

Σαν να μην έφταναν τα «κόλπα» της Ιεράς Συνόδου για την παρουσία των πιστών στην εκκλησία (αυτά που μετά από αντιδράσεις πήρε πίσω – διαβάστε εδώ) έχουμε και τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να προτείνει «τεχνάσματα» για παρουσία στους ναούς!

Συγκεκριμένα, ο Στέλιος Πέτσας, κατά τη διάρκεια της σημερινής ενημέρωσης υποστήριξε:

«…υπενθυμίζοντας, πάντα, ότι δεν υπάρχει ειδική πρόβλεψη για μετακίνηση στις εκκλησίες, παρεμπιπτόντως, μπορεί κάποιος, όταν κάνει κάποια έξοδο από το σπίτι του, για τους άλλους λόγους που δικαιολογούν αυτή την έξοδο, να μπορέσει να εφαρμόσει αυτό που λέμε “ατομική λατρεία”, περνώντας και από την εκκλησία της ενορίας του». 

Με λίγα λόγια: Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έδωσε «οδηγία» να στέλνονται μηνύματα π.χ για σούπερ μάρκετ και αυτό να… αξιοποιείται για πέρασμα από την εκκλησία.

Εξαιρετικά υπεύθυνη στάση, κύριε Πέτσα! Και «Μένουμε σπίτι» και γλυκά μάτια στην Ιερά Σύνοδο! 

πηγή 

Η μελαγχολία του θεατρίνου

γράφει η Πέπη Ρηγοπούλου

Ενώ προσπαθεί να στριμώξει τον δολοφόνο του πατέρα, τον αδελφοκτόνο, αιμομίκτη και τύραννο θείο του, τον Κλαύδιο, ο Αμλετ συναντά έναν γνωστό του από παλιά θίασο ηθοποιών. Οι δουλειές τους δεν πάνε καλά. Πήραν τους δρόμους γιατί έχουν κεσάτια. Τους τσάκισαν ο ανταγωνισμός και το κακό γούστο του κοινού. Ο Δανός τους παρακαλεί να παίξουν ένα παλιό, αγαπημένο τους σουξέ: την άλωση της Τροίας και τη σφαγή του Πριάμου από τον Νεοπτόλεμο, που του φέρνει δάκρυα στα μάτια. Οσα δάκρυα δεν μπόρεσε να χύσει για τον θάνατο του δικού του πατέρα. Σε αυτούς τους θεατρίνους ο Αμλετ/Σέξπιρ θα απευθύνει τις οδηγίες του για την υποκριτική τέχνη. Και σ’ αυτούς θα εμπιστευτεί το έργο του, την Ποντικοπαγίδα, που θα ξεσκεπάσει το οικογενειακό και το πολιτικό έγκλημα που σαπίζει τη Δανία.

Τι γίνεται με τους θεατρίνους σήμερα; Ηθοποιούς, σκηνοθέτες, συγγραφείς, μουσικούς, σκηνογράφους, ενδυματολόγους, χορευτές, φωτιστές και άλλους; Κεσάτια είχαν εδώ και πολύ καιρό. Από τότε που ξέσπασε η κρίση και μας έβαλαν άδικα - όπως παραδέχονται κάποιοι κατόπιν εορτής- στα μνημόνια. Το κακό ξεκίνησε ίσως με τις πρόβες. Πρώτα έμενε απλήρωτο ένα μέρος τους. Μετά το σύνολό τους. Περίπου το ίδιο συνέβη και με την ασφάλιση, το ωρομίσθιο έγινε μόνιμο καθεστώς, ενώ οι αμοιβές κατέβηκαν στο ελάχιστο, όταν δεν έπεφταν κάτω από αυτό. Και φυσικά αυτά αφορούσαν μόνον τους προνομιούχους που είχαν, όσο είχαν, δουλειά. Γιατί υπήρχαν και οι άνεργοι. Ολα αυτά όμως ήταν την παλιά, καλή με τα σημερινά δεδομένα, εποχή. Γιατί σήμερα, λόγω των όντως απαραίτητων μέτρων για τον κορονοϊό, οι θεατρίνοι, εκτός ευτυχώς των κρατικών σκηνών, μένουν απλήρωτοι.

Η κοινωνία μας, το κράτος, πρέπει να κάνει κάτι για τους ανθρώπους αυτούς. Να τους ενισχύσει ηθικά και οικονομικά, όπως ορθά έκανε και ελπίζω να κάνει για όλες τις άλλες ομάδες. Δεν ξέρω πόσοι είναι, ούτε να ορίσω τα κριτήρια αυτών που δικαιούνται ενίσχυση. Ομως δεν μπορεί να ζητάμε από τους καλλιτέχνες στο όνομα της τέχνης να μένουν νηστικοί. Γνωρίζω επίσης ότι η ποιότητα δεν μπορεί να μετρηθεί ποσοτικά. Ωστόσο, δεν είναι αδύνατο να βρεθούν κάποια κριτήρια. Είναι χωρίς αμφιβολία τόσοι οι συνάνθρωποί μας που έχουν ανάγκη, ώστε δυσκολεύεται κανείς να αναφερθεί σε αυτή ή εκείνη την κατηγορία. Μακάρι να υπάρξει για όλους, Ελληνες και ξένους, η χωρίς τυπικές προϋποθέσεις μέριμνα της πολιτείας. Κάτι που ίσως θα μπορούσε να γίνει, αν το χρέος όλων των χωρών τώρα μηδενιζόταν. Οσο για τους θεατρίνους, από την εποχή του Σοφοκλή και του Σέξπιρ, ήταν η ψυχή της κοινωνίας. Ας μην αφήσουμε το θέατρο, την τέχνη, να πεθάνει.      

O «ιός» της εκμετάλλευσης

Την ώρα που αυξάνεται ο αριθμός των νεκρών από τη νέα φονική πανδημία, πληθαίνουν κι οι καταγγελίες σχετικά με τα ανεπαρκή μέτρα προστασίας των εργαζομένων σε επιχειρήσεις που συνεχίζουν απρόσκοπτα τη λειτουργία τους.

Η πρόσφατη εσωτερική ειδησεογραφία κατέγραψε τη σχετική καταγγελία του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, έπειτα από τον θάνατο του 53χρονου χειριστή κλαρκ- φορέα του Covid-19 σε εργοστάσιο χημικής βιομηχανίας στη Σίνδο. Σύμφωνα με τον πρόεδρο του Ε.Κ. Θεσσαλονίκης, Χάρη Κυπριανίδη: «η επιχείρηση συνέχιζε να λειτουργεί παρά το κρούσμα κορωνοϊού», ενώ κανονικά γίνονταν και οι μεταφορές με φορτηγά που έρχονταν από το εξωτερικό.

Αναμφίβολα, δεν πρόκειται για ελληνική «ιδιαιτερότητα».

Παρόμοιες εργοδοτικές πρακτικές αναφέρουν κι οι εργαζόμενοι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Μάλιστα, σε πρωτοκλασάτα «μαγαζιά» της αγοράς…

Την περασμένη εβδομάδα, σε μια από τις αποθήκες του τιτάνα του διεθνούς λιανεμπορίου, της Amazon, στο Τέξας, όταν οι εργαζόμενοι μπήκαν στην αίθουσα αναψυχής για το διάλειμμά τους, ανακάλυψαν ότι οι περισσότεροι φούρνοι μικροκυμάτων είχαν αφαιρεθεί, σε μια προσπάθεια να περιοριστεί η συγκέντρωση πολλών ατόμων κατά την αναμονή προετοιμασίας του μεσημεριανού τους.

Είναι θετικό μια εταιρεία να τηρεί τους κανόνες υγειονομικής ασφαλείας; Προφανώς. Αλλά, αυτό δεν πρέπει να περιορίζεται στους φούρνους μικροκυμάτων…

«Το μόνο πράγμα που φαίνεται να ενδιαφέρει την Amazon είναι η  παραγωγικότητα», έλεγε πρόσφατα στον διεθνή Τύπο o Peter, ένας από τους εργαζόμενους στην εν λόγω αποθήκη, την ίδια ώρα που παραλάμβανε την άδεια εξαίρεσης από τα μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας ως «εργαζόμενος που παρέχει ουσιαστική εργασία για την παράδοση κρίσιμων προϊόντων από την Amazon».

Το πρώτο κρούσμα κορωνοϊού στην εταιρεία εμφανίστηκε στις 18 Μαρτίου,  στις αποθήκες του Queens της Ν. Υόρκης. Από τότε, ανακοινώθηκαν άλλα 26 κρούσματα στις ΗΠΑ, ενώ αυξάνονται οι φόβοι για επιδείνωση της κατάστασης στις εγκαταστάσεις της πολυεθνικής και στην Ευρώπη.

Στην αποθήκη του Castel San Giovanni στην Ιταλία, μόλις μισή ώρα απόσταση από τη σοβαρά πληγείσα από την πανδημία πόλη του Codogno, οι συνδικαλιστικές ενώσεις ζητούν από τη «μαμά» εταιρεία να μεριμνήσει για την προστασία του προσωπικού. Όπως πρόσφατα κατήγγειλε ο Massimo Mensi, τοπικός εκπρόσωπος του Amazon Global Alliance, οι εργαζόμενοι δεν έλαβαν μάσκες. «Η Amazon είπε ότι χρειάζεται περισσότερο χρόνο, αλλά συνεχίσαμε να ασκούμε πίεση, γιατί δεν υπάρχει χρόνος – οι άνθρωποι πεθαίνουν», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Ομοίως, η Christy Hoffman, Γ.Γ. του UNI Global Union ανέφερε ότι το εμπορικό «τέκνο» του μεγιστάνα Jeff Bezos, όχι μόνο δεν έκλεισε σ’ όλες τις περιπτώσεις τις αποθήκες του, έστω, για απολύμανση, αλλά δεν διαμόρφωσε και τις συνθήκες εργασίας με τέτοιο τρόπο, ώστε οι εργαζόμενοι να «απέχουν τουλάχιστον ένα μέτρο ο ένας απ΄ τον άλλον». Για να προσθέσει ότι, παρόλο που η επιχείρηση ανακοίνωσε ότι θα δοθεί άδεια μετ’ αποδοχών για δύο εβδομάδες στους εργαζομένους της που είχαν «ύποπτα» συμπτώματα, δεν δόθηκαν ποτέ τα -οικονομικά- κίνητρα σε όσους όντως αισθάνονταν άρρωστοι, αλλά δεν μπορούσαν να υποβληθούν άμεσα στο διαγνωστικό τεστ, να μείνουν σπίτι.

Ίδια κατάσταση καταγράφεται και στο Ηνωμένο Βασίλειο από τον  Mick Rix  της GMB Union, ο οποίος υπογραμμίζει ότι ενώ η Amazon είχε ειδοποιηθεί εδώ και σχεδόν ένα μήνα να θέσει σε ισχύ τα μέτρα προστασίας για τους περίπου 30 χιλ. εργάτες της στη χώρα, δεν έπραξε απολύτως τίποτα, μιας και αρνείται να «αναγνωρίσει και να συνομιλήσει με τα συνδικάτα».

«Η πολιτική της Amazon αρκείται -για την ώρα- στην άμεση ενημέρωση των εργαζομένων που βρέθηκαν στην ίδια βάρδια με άρρωστο συνάδελφό τους, αφήνοντας -όμως- στο σκοτάδι το υπόλοιπο εργατικό δυναμικό -καθώς- και το ευρύτερο κοινό», σχολίαζαν σε πρόσφατο άρθρο τους οι Financial Times και μάλλον πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπόψη, μιας και μιλάμε για έναν κίνδυνο που ξεφεύγει από τα χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα των αποθηκών του αμερικανικού Λεβιάθαν του διαδικτυακού εμπορίου.

Η αμερικανική πολυεθνική, όπως ήδη αναφέραμε, δηλώνει ότι βρίσκεται δίπλα στους εργάτες που έχουν διαγνωστεί με Covid-19, υποσχόμενη παράλληλα πλήρη αμοιβή σε όσους -λόγω εργασίας- είχαν επαφή μαζί τους. Ωστόσο, παραμένουμε καχύποπτοι καθώς δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τις σοβαρές καταγγελίες που δημοσίευσε σε άρθρο της η γαλλική Monde σχετικά με τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας στους χώρους αποθήκευσης της εταιρείας (για περισσότερα επί του θέματος, δες εδώ: dimitriskoulalis.wordpress.com. Αλλά και λόγω της παραδοχής του ίδιου του Jeff Bezos σε επιστολή του προς το προσωπικό στην οποία αναγνώριζε την έλλειψη προστατευτικών μέσων, όπως οι μάσκες.

Εντατικοποίηση ή ανεργία: Εργασιακά διλήμματα σε ζόρικους καιρούς

Φυσικά, η Amazon δεν αποτελεί χυδαία εξαίρεση στον κανόνα της διεθνούς εταιρικής ευθύνης.

Μακάρι να ήταν. Αλλά, δεν είναι.

Μπορεί η τηλεργασία να γνωρίζει ημέρες δόξας (με τους… δογματικούς να προβλέπουν καθιέρωση σε ευρεία κλίμακα αυτής της μορφής απασχόλησης και νέο πετσόκομμα των εργασιακών δικαιωμάτων στη μετά τον Covid-19 εποχή), ωστόσο αρκετοί είναι οι υπάλληλοι αποθηκών, εργοστασίων, σούπερ μάρκετ που προσέρχονται καθημερινά στη δουλειά τους, παρά τους κινδύνους.

Πρόκειται για εργασιακές συνθήκες σαν αυτές που περιέγραφε η Unite the Union στην ανακοίνωσή της, μέσω της οποίας καταφερόταν εναντίον της Diageo, της σκωτσέζικης εταιρείας απόσταξης και εμφιάλωσης οινοπνευματωδών ποτών, όπως : Smirnoff, Bailey’s, Johnnie Walker, Guinness, Tanqueray και Gin Gordon’s. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο σχετικό έγγραφο: «Παρά τα κυβερνητικά μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης, εξακολουθεί η κοινή χρήση των κυλικείων και των τουαλετών σε μονάδες στις οποίες καθημερινά συνωστίζονται έως και διακόσια άτομα».

Η Diageo εξήγησε ότι έχει λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία του προσωπικού της, επιτρέποντας σε όσους «μπορούσαν να εργαστούν από το σπίτι τους να παραμείνουν εκεί».

Ωστόσο, αυτό δε φαίνεται να επαρκεί.

Η εταιρεία καλύπτεται πίσω από το γεγονός ότι τα τρόφιμα και τα ποτά συγκαταλέγονται στα βασικά αγαθά. Ποιος όμως μπορεί να αγνοήσει ότι εκατοντάδες άνθρωποι που περιλαμβάνονται στα μισθολόγιά της, εργάζονται ο ένας πλάι στον άλλον, με τους περισσότερους από αυτούς να χρησιμοποιούν τα ΜΜΜ για τη μετακίνησή τους προς και από τη δουλειά τους;

Κι αν η Diageo λειτουργεί υπό τον μανδύα των «βασικών υπηρεσιών», στην αποθήκη της JD Sports στο Rochdale της βορειοδυτικής Αγγλίας φαίνεται να μην τηρούνται ούτε τα προσχήματα, αφού, εν μέσω πανδημίας, οι εργαζόμενοι- παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς της επιχείρησης- καταγγέλλουν ότι συνεχίζουν να εργάζονται σε απόσταση μικρότερη των δύο μέτρων μεταξύ τους. «Θα το δεχόμουν αν παρήγαμε τρόφιμα ή ιατρικό εξοπλισμό», δήλωνε πρόσφατα ένας υπάλληλός της, όμως εμείς «παράγουμε αθλητικές φόρμες. Ακούμε συνεχώς να μείνουμε σπίτι, βοηθώντας έτσι το NHS», αλλά απ’ ό,τι φαίνεται αυτό δεν είναι δυνατό… [ΒΒC, 30/3/2020, «Coronavirus: Union ‘appalled’ at JD Sports workers’ safety concerns»]

Παρόμοιες δηλώσεις θα έκαναν ενδεχομένως και οι εργαζόμενοι στη Walmart των ΗΠΑ, καθώς εμφανίζουν όλο και περισσότερο σημάδια έντονου στρες, οι λιμενεργάτες της DP World στο λιμάνι της Μελβούρνης, οι οποίοι αρνήθηκαν να ξεφορτώσουν πλοίο που προηγουμένως είχε περάσει από τη Σαγκάη και την Ταϊβάν. Όπως και το συνεργείο καθαρισμού της αυστραλιανής αεροπορικής εταιρείας Qantas που αρνήθηκε- ελλείψει προστατευτικού εξοπλισμού- να επιβιβαστεί σε σκάφος που έφτασε από το Πεκίνο στις 30 Ιανουαρίου, στο ζενίθ, δηλαδή της πανδημίας στην Κίνα. Ομοίως, και οι απασχολούμενοι στην 2 Sisters Food Group, τη μεγαλύτερη παραγωγό κοτόπουλου στο Η.Β., η οποία, σύμφωνα με την παραδοχή του διευθύνοντος συμβούλου της, Ronald Kers, ακόμη δεν μπορεί να εγγυηθεί πλήρως  τη διατήρηση της απαραίτητης απόστασης των δύο μέτρων μεταξύ των εργαζομένων στη γραμμή παραγωγής.

Στο σημείο αυτό, οφείλουμε να θέσουμε το εξής ερώτημα: Τελικά, πόσο κοστίζει στην παγκόσμια οικονομία η πανδημία του κορωνοϊού; Κοστίζει τόσο ώστε να δικαιολογείται η επί καθημερινής βάσης έκθεση χιλιάδων εργαζομένων στον κίνδυνο μόλυνσης;

Είμαστε σίγουροι ότι τα εκασταχού αντηχεία του νεοφιλελευθερισμού θα έδιναν αμέσως καταφατική απάντηση.

Ωστόσο, όπως έλεγε πριν λίγες μέρες ο ακαδημαϊκός στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, Jeremias Adams-Prassl: «η προστασία των απασχολουμένων, δεν αφορά μόνο τους ίδιους, αλλά και τους καταναλωτές… ολόκληρη την κοινωνία».

Ποιος έχασε όμως την κοινωνική του ευαισθησία για να τη βρουν οι φονταμενταλιστές του μονεταρισμού;

Να δεις τι σου ‘χω για μετά…

Το κοινωνικό και πολιτικό «αύριο» φαντάζει αβέβαιο. Λουκέτα. Δισεκατομμύρια που εξατμίζονται μέσα σε λίγα λεπτά για τους μεγάλους παίκτες της αγοράς, στρατιές ανέργων, προβλέψεις για περαιτέρω αύξησή τους, απλήρωτα ενοίκια, ωράρια λάστιχα, ζωή με σύμβαση διάρκειας ορισμένου χρόνου… Φόβος! Φόβος για αυτό που έρχεται. Για το «ρεφάρισμα» των ισχυρών –πάλι- στις πλάτες των μικρών. Φόβος για την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης των πολλών, βορά στην αρένα της κεφαλαιακής συγκεντροποίησης. Φόβος! Πασπαλισμένος με την δηλητηριώδη άχνη της μιντιακής τρομοκρατίας και τη γαρνιτούρα της κρατικής καταστολής.

Πολλοί λένε ότι διανύουμε τις τελευταίες μέρες του νεοφιλελευθερισμού. Θα μας επιτρέψουν να διαφωνήσουμε. Αφενός, γιατί ο ιός της εκμετάλλευσης  δεν γιατρεύεται από καμία υγειονομική πανδημία, αλλά απ’ τους ανθρώπους,  αφετέρου, γιατί  το οικονομικό και, κατ’ επέκταση, πολιτικό μας αύριο θα είναι φτιαγμένο από τα ίδια απάνθρωπα υλικά. Αλλά, αυτή τη φορά θα έχει για «μπράβους» του τα έκτακτα μέτρα- αναγκαία για τη δημόσια υγεία, αλλά και για τη μελλοντική διατήρηση του οικονομικού status quo- των τελευταίων ημερών. Το ‘χει δοκιμάσει, άλλωστε και στο παρελθόν. 

Δημήτρης Κουλάλης

*Η εικόνα του δημοσιεύματος είναι των FTimes.

    

Οι αμετανόητοι τοκογλύφοι της Ε.Ε.

γράφει ο  Δημήτρης Μηλάκας

Θα ήταν έκπληξη αν οι Ευρωπαίοι εταίροι αντιμετώπιζαν την πανδημία ως κοινό τους πρόβλημα και αναζητούσαν τρόπους για δίκαιο επιμερισμό της οικονομικής ζημιάς που αυτή συνεπάγεται. Θα ήταν έκπληξη διότι μια τέτοια συμπεριφορά «αλληλεγγύης» είναι απόλυτα ασύμβατη με τη φιλοσοφία και τη δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η δομή της Ε.Ε. έχει διαμορφωθεί με τρόπο που να αποτυπώνει και να διαιωνίζει την αυστηρή πυραμίδα ιεραρχίας με βάση την ισχύ. Στην κορυφή αυτής της πυραμίδας βρίσκεται η γερμανική δημοσιονομική «φιλοσοφία», η οποία έχει μετατρέψει την Ένωση σε εργαλείο του Βερολίνου. Με τη βοήθεια αυτού του εργαλείου η Γερμανία αναδείχτηκε σε ηγέτιδα ευρωπαϊκή δύναμη διευρύνοντας και αξιοποιώντας την ευρωπαϊκή αγορά. Στην πρώτη φάση της γερμανικής επέκτασης το φθηνό χρήμα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας εκτόξευσε τις γερμανικές εξαγωγές επιστρέφοντας στα θησαυροφυλάκια του Βερολίνου.

Με αφορμή τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 η Ελλάδα είχε την ευκαιρία να αντιληφθεί από πρώτο χέρι τι ακριβώς σημαίνει γερμανική δημοσιονομική φιλοσοφία, όταν κλήθηκε να πληρώσει τις ζημίες των τραπεζών (κατά κύριο λόγο γερμανικών και γαλλικών) οι οποίες τη δάνειζαν χωρίς όρια και προϋποθέσεις. Τότε είδαμε και πώς εκφράστηκε η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη με την παροχή νέων δανείων στην Ελλάδα – προκειμένου να πληρώσει τις τράπεζες – αφού προηγουμένως συμφώνησε, με το μαχαίρι στον λαιμό, είτε να ξεπουλήσει είτε να υποθηκεύσει κάθε αξιόλογο περιουσιακό δημόσιο στοιχείο.

Με τη βοήθεια του ευρωπαϊκού μηχανισμού (στήριξης) η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 έγινε εφιάλτης για τους φτωχούς, σαν την Ελλάδα, συγγενείς της Ε.Ε. και ευκαιρία για τους δημοσιονομικά «υγιείς», όπως η Γερμανία…

Όπως λοιπόν συνέβη κατά την κρίση του 2008 - 2010, έτσι και σήμερα οι πλούσιοι Ευρωπαίοι αναζητούν την ευκαιρία να κερδοσκοπήσουν εις βάρος των αδύναμων. Παρά το γεγονός ότι η πανδημία δημιουργεί ένα, εν τέλει, κοινό οικονομικό πρόβλημα, αυτό τελικά θα μετατραπεί, μέσα στην υπάρχουσα δομή της Ε.Ε., σε εφιάλτη για τους φτωχότερους και ευκαιρία για περισσότερο κέρδος για τους πλουσιότερους.

Όμως αυτό ήταν και έτσι λειτουργούσε πάντα η Ευρωπαϊκή Ένωση…   

Οι άσκοπες μετακινήσεις του Ψαριανού...

O Ψαριανός (με τη ΝΔ αυτή την περίοδο, εάν δεν έχουμε χάσει κάποια μετακίνηση του) κατάφερε πάλι να πάρει λίγο δημοσιότητα. Με ποιον τρόπο; Δηλώνοντας την ευγνωμοσύνη του στον κορωνοϊό που θα «καθαρίσει κάπως τη χώρα και τον πλανήτη» από ό,τι (αυτή την περίοδο) δεν του αρέσει. Να σημειωθεί ότι αυτά που αρέσουν (ή δεν αρέσουν) στον κύριο Ψαριανό δεν είναι σταθερά, αλλάζουν κάθε τόσο ανάλογα με το κόμμα που βρίσκεται.

Σχόλιο: Αυτό το διάστημα οι άσκοπες μετακινήσεις απαγορεύονται. Το μέτρο ισχύει, προφανώς, και για τις μετακινήσεις από κόμμα σε κόμμα. Για λόγους προστασίας ας το λάβει υπόψη του.  

πηγή

Παραιτήθηκε ο επικεφαλής επιστήμονας της ΕΕ διαφωνώντας για την πολιτική κατά του κορωνοϊού

Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Έρευνας (ERC), Ιταλός καθηγητής Μάουρο Φεράρι, θεωρούμενος ως εκ της θέσης του ο επικεφαλής επιστήμονας της Ευρώπης, υπέβαλε την παραίτησή του, εκτιμώντας ότι απέτυχε να πείσει τις Βρυξέλλες πως χρειάζεται ένα μεγάλης κλίμακας επιστημονικό πρόγραμμα καταπολέμησης της νόσου Covid-19.

Ο Φεράρι, ο οποίος είχε ξεκινήσει την τετραετή θητεία του μόλις φέτος τον Ιανουάριο, υπέβαλε την παραίτησή του στην πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, χθες το βράδυ, σύμφωνα με τους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς».

Σε μία δήλωση σχεδόν 1.000 λέξεων αναφέρει ότι «έχασε την πίστη του στο σύστημα», κάνει λόγο για «εσωτερική πολιτική καταιγίδα» και δηλώνει «άκρως απογοητευμένος από την ευρωπαϊκή απάντηση στη νόσο Covid-19».

Μεταξύ άλλων, προβάλλει ως αιτία της παραίτησής του, πέρα από την ανεπαρκή χρηματοδότηση των επιστημόνων, «την παντελή απουσία συντονισμού στις πολιτικές παροχής υπηρεσιών υγείας μεταξύ των κρατών-μελών».

Ο καθηγητής σημείωσε ότι η πρότασή του για ένα ειδικό πρόγραμμα καταπολέμησης της νόσου καταψηφίστηκε ομόφωνα από το διευθυντικό συμβούλιο του ERC.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ   

Πολιτική μετά το lock down

γράφει ο Νίκος Ξυδάκης

Ηπρώτη μέριμνα όλων ασφαλώς είναι η λήξη της πανδημίας με τις λιγότερες απώλειες ανθρώπων. Καθώς όμως οι ημέρες περνούν, διαπιστώνουμε ότι θα υπάρξουν, ήδη υπάρχουν, παράπλευρες ζημιές στην οικονομία και την κοινωνική ζωή, των οποίων την έκταση και το βάθος τώρα αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε.

Στην Ελλάδα μόλις πηγαίναμε να συνέλθουμε από μια οδυνηρή δεκαετία, που σήμανε μεταξύ άλλων κοινωνικές αναδιαρθρώσεις: εντάθηκαν οι ανισότητες, η μεσαία τάξη φτώχυνε και συρρικνώθηκε, ξέσπασε κύμα μετανάστευσης, περιορίστηκαν δραματικά οι προσδοκίες της νέας γενιάς. Η πανδημία βρήκε τους Ελληνες πριν συνέλθουν από τη Μεγάλη Υφεση, σκυθρωπούς και με ψαλιδισμένη αυτοπεποίθηση.

Πώς θα επανεκκινήσει η χώρα μετά την πανδημία; Με ποιο πολιτικό σχέδιο για ανάκτηση της κοινωνικής συνοχής και ενίσχυση των δημόσιων υποδομών, αυτών ακριβώς που αποδεικνύονται αναντικατάστατες τις ώρες των κρίσεων; Ποιο σχέδιο και ποιες πολιτικές δυνάμεις θα ξαναφέρουν ως απόλυτες προτεραιότητες τη στήριξη των κοινωνικών δικαιωμάτων: του δικαιώματος στην υγεία, την παιδεία, την εργασία;

Η κλιματική αλλαγή, η διατροφική κρίση, το προσφυγικό, η έκρηξη των ανισοτήτων, έχουν δείξει τη μισανθρωπία αλλά και τον ανορθολογισμό της νεοφιλελεύθερης μονοδοξίας. Η πανδημία έδειξε αθροιστικά και πολλαπλασιαστικά και τον εγγενή καταστροφικό του χαρακτήρα. Επιπλέον έδειξε τις πολιτικές ηγεσίες δειλές και ανέτοιμες να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις εκτός πεπατημένης.

Ποια πρόσωπα; Στη χώρα μας, σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, με γενικευμένο lock down, είδαμε τον υπουργό Ανάπτυξης να επιχειρηματολογεί υπέρ της αισχροκέρδειας στο υγειονομικό υλικό, να πλασάρει εκπαιδευτικό παραπροϊόν δικής του παραγωγής στους πολιορκημένους πολίτες, και να υπερασπίζεται την άρνηση της Γερμανίας να εγκρίνει ευρωομόλογο, αδειάζοντας τον πρωθυπουργό του που το ζητούσε επισήμως!

Ο ανεκδιήγητος καιροσκοπισμός ή κυνισμός του συγκεκριμένου προσώπου, που δέχεται ατάραχος τον χαρακτηρισμό «τσουτσέκι των Γερμανών», δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Είναι grosso modo η χαρακτηροδομή αυτού του πολιτικού προσωπικού. Η πολιτική χαρακτηροδομή αυτού του προσωπικού περιλαμβάνει επίσης τη δειλία και τον δόλο της «ατομικής ευθύνης» του πολίτη ενώπιον της πανδημίας και των κοινωνικών καταιγίδων· περιλαμβάνει την αποκρουστική υποκρισία του χειροκροτήματος των ηρώων γιατρών, χωρίς να εξασφαλίζεται επάρκεια προσωπικού και υλικού στο ΕΣΥ· περιλαμβάνει την αδιαφανή χρηματοδότηση μέσων ενημέρωσης και δημοσιογράφων για προπαγάνδα· περιλαμβάνει την υστερόβουλη αντιπαραβολή της φιλανθρωπίας έναντι της απούσας δημόσιας υποδομής· περιλαμβάνει την κοινωνιοπαθή εμμονή στην ιδιωτικοποίηση δημόσιων αγαθών.

Η εγχώρια Δεξιά και το θλιβερό της ακολούθημα, το Ακραίο Κέντρο, ιδιοκτήτες του κράτους και δυνάστες της κοινωνίας, θα πορευτούν μετά την πανδημία με τα ίδια μυαλά και τις ίδιες πρακτικές που έστειλαν τη χώρα στη χρεοκοπία του 2010 και τον ελληνικό λαό στη φτώχεια και την κατάθλιψη. Η σεναριολογία περί πρόωρων εκλογών που καλλιεργούν οι παπαγάλοι, ενόσω ο Σωτήρης Τσιόδρας ανακοινώνει νεκρούς, είναι ακριβώς η στρατηγική των νομέων μιας κληρονομικής τιμοκρατίας. Γνωρίζουν ότι η επομένη της άρσης απαγόρευσης θα είναι ημέρα δοκιμασίας: για τον ελληνικό λαό, για την πραγματική οικονομία και, κυρίως, για τους κυβερνώντες. Καμία προπαγάνδα και κανένα επικοινωνιακό ψέμα δεν θα μπορεί να ταΐσει νοικοκυριά με άνεργους, να αναθερμάνει παγωμένα μαγαζιά και χρεωμένες επιχειρήσεις, να αναπληρώσει τις τεράστιες απώλειες. Πόσο μάλλον να ενισχύσουν το ΕΣΥ και το δημόσιο σχολείο, που μισούν…

Γι’ αυτό θέλουν να προλάβουν την ώρα της κρίσεως και την ώρα της δικής τους ένδειας. Προς τούτο, χρησιμοποιούν και θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο, όπως διαπιστώνουμε καθημερινά μες στην παγωνιά της πανδημίας.  

Ασκήσεις επί χάρτου για την άρση του lockdown

 γράφει η Μαρίνα Αλεξανδρή

To σημερινό «καμπανάκι» του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας που χαρακτήρισε «πολύ ανησυχητική» την εξάπλωση της πανδημίας στην Ευρώπη μπορεί να είχε ως πρώτους αποδέκτες την Αυστρία, την Νορβηγία και την Δανία, συναντά όμως έδαφος προβληματισμού και στην Ελλάδα και σε όσους ήδη – και εντός κυβέρνησης – συζητούν περί άρσης του lockdaown.

Οι τρεις αυτές χώρες είναι οι πρώτες που ήδη έχουν ξεκινήσει την αντίστροφη μέτρηση για την χαλάρωση των περιοριστικών μέτρων, βστόσο σήμερα ο ο διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), Χανς Κλούγκε διαμήνυσε πως η εξάπλωση της πανδημίας στην Ευρώπη παραμένει σε «κόκκινο» επίπεδο και προειδοποίησε τις κυβερνήσεις να εξετάσουν «πολύ προσεκτικά» την κατάσταση πριν χαλαρώσουν τα περιοριστικά μέτρα που έχουν λάβει για τον έλεγχο της διάδοσης του ιού.

Στην Αθήνα, η κυβέρνηση έχει μεν παρατείνει τα περιοριστικά μέτρα τις 27 Απριλίου και οι πληροφορίες αναφέρουν πως η έναρξη της άρσης του lockdaown δεν πρέπει να αναμένεται πριν από τον Μάιο, όμως η εικόνα που εκπέμπεται είναι πως μέχρι στιγμής δεν υπάρχει ούτε ακριβές χρονοδιάγραμμα, ούτε συγκεκριμένος σχεδιασμός για την, σταδιακή έστω, επιστροφή στην ομαλότητα.

Η βασική εισήγηση που έχει αυτή την στιγμή στα χέρια της η κυβέρνηση, προβλέπει – είτε στις αρχές είτε στα μέσα Μαίου, και εφόσον δεν υπάρξει κάποια αρνητική ανατροπή στην καμπύλη εξέλιξης της πανδημίας – ότι η άρση των περιοριστικών μέτρων θα αρχίσει από τα εμπορικά καταστήματα και, με συγκεκριμένες προϋποθέσεις, θα επεκταθεί και στα καταστήματα και τους χώρους εστίασης. Η επιστημονική επιτροπή του υπουργείου Υγείας φέρεται να έχει τονίσει πως όλα τα βήματα χαλάρωσης θα πρέπει να είναι σταδιακά, ενώ αρκετά από τα μέλη της υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να υπάρξει παράταση του αυτό-περιορισμού στους πιο ηλικιωμένους και στις ευπαθείς ομάδες.

«Γκρίζα ζώνη» ωστόσο παραμένει το πώς θα επιτευχθεί η ασφαλής, σταδιακή επιστροφή όλων των κοινωνικών ομάδων σε τροχιά καθημερινότητας, από την στιγμή που ουδείς γνωρίζει – και πολύ περισσότερο ουδείς εγγυάται – εάν θα γίνουν δειγματοληπτικά έστω τεστ για τον κορονοϊό στον ευρύτερο πληθυσμό. Ο καθηγητής και εκπρόσωπος του υπουργείου Υγείας Σωτήρης Τσιόδρας δηλώνει πως μπορεί να αξιοποιηθούν και τα τεστ αντισωμάτων, και εδώ ωστόσο ουδείς γνωρίζει πόσο σύντομα θα υπάρχουν αξιόπιστα τέτοια τεστ και εάν θα τα έχει στα χέρια της η κυβέρνηση.

Θολό είναι το τοπίο και ως προς την λειτουργία των σχολείων. Η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως άφησε χθες ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, οι πληροφορίες αναφέρουν πως στόχος της κυβέρνησης είναι να ανοίξουν τα σχολεία έστω και για λίγες εβδομάδες και το βέβαιο είναι πως – πλην δραματικού απροόπτου – δεν υπάρχει θέμα μετάθεσης των πανελλαδικών εξετάσεων για τον Σεπτέμβριο.

«Οι πανελλαδικές θα γίνουν και είναι σταθερή επιδίωξη μας να γίνουν όσο πιο κοντά στον Ιούνιο», δήλωσε η Νίκη Κεραμέως δείχνοντας ως πιθανότερη εκδοχή την μείωση της ύλης και την παράταση του σχολικού έτους. Οι τελευταίες πληροφορίες μάλιστα δείχνουν πως το επικρατέστερο σενάριο είναι να εξεταστούν οι υποψήφιοι των Πανελλαδικών Εξετάσεων μόνον στην ύλη που έχει διδαχθεί μέχρι τις 11 Μαρτίου, οπότε και έκλεισαν τα σχολεία. Ιδιαίτερα επιφυλακτικός ωστόσο στο θέμα των σχολείων εμφανίζεται ο Ηλίας Μόσιαλος – ο άνθρωπος που, κατά πολλούς, ήταν εκείνος που έπεισε τον Κυριάκο Μητσοτάκη για την έγκαιρη και εκτεταμένη λήψη μέτρων στην έναρξη της πανδημίας του κορονοϊού.

«Προσωπικά», έχει πει, «θα ήμουν πολύ διστακτικός για το άνοιγμα των σχολείων… Εάν αποφασιστεί άνοιγμα των σχολείων αυτό θα έπρεπε να γίνει για την τελευταία τάξη και με μοντέλο «ζωνών διδασκαλίας», να μην γυρίσουν όλοι οι μαθητές». Όπως εξήγησε, δε,οι μαθητές μπορούν να είναι κατά το πλείστον ασυμπτωματικοί και επομένως να κάνουν και τη μεγαλύτερη διασπορά στον πληθυσμό επανερχόμενοι μαζικά στα σχολεία. Για τον λόγο αυτό ο Ηλίας Μόσιαλος υποστηρίζει πως είναι προτιμότερο τα σχολεία να μην ανοίξουν κανονικά με την άρση των μέτρων.  

Πανδημία και πολιτική

γράφει ο Γεράσιμος Ζαρκάδης  

Σε πρώτο επίπεδο η επιδημία του κορονοιού είναι υγειονομικό θέμα… όμως ο ιός δεν είναι απλά ένα φυσικό φαινόμενο όπως οι φυσικές καταστροφές... έχει βαθύτατες πολιτικές αιτίες...

Εξηγούμαι... η επιδημία άρχισε στην Κίνα για να εξελιχθεί σε παγκόσμια πανδημία... γιατί όμως; ...διότι το κομμουνιστικό-άγρια καπιταλιστικό καθεστώς της χώρας κώφευε επί χρόνια στις προτροπές της διεθνούς κοινότητας να απαγορεύσει την παραδοσιακή πώληση και την κατανάλωση των άγριων ζώων απ’ όπου προέρχονται οι περισσότεροι ιοί... και στη συνέχεια κατέφυγε σε κατασταλτικά μέτρα εναντίον του γιατρού που πρώτος έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για τον ιό... η σταλινική γραφειοκρατία στο μεγαλείο της...  με αποτέλεσμα να καθυστερήσουν ένα αποφασιστικό μήνα τη λήψη μέτρων... και έτσι φτάσαμε στην εκατόμβη της Γιουχάν και την προοδευτική εξάπλωση σε όλο τον κόσμο... εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι εάν η Κίνα είχε ένα δημοκρατικό καθεστώς με σεβασμό στην κοινωνία των πολιτών όλα θα είχαν πάρει διαφορετικό δρόμο...

Και στη συνέχεια τι έκαναν οι πολιτικές ηγεσίες στην Ευρώπη και την Αμερική; ...απλώς παρίσταναν τη στρουθοκάμηλο λες και αγνοούσαν ότι ήταν αδύνατο ο ιός να περιορισθεί στην Ασία... προτίμησαν τις busness as usual γιατί απλώς πρυτάνευαν οι οικονομικές σκοπιμότητες...για να μην πω ότι για ορισμένους ήταν η χρυσή ευκαιρία να ξεφορτωθούν μερικές χιλιάδες ηλικιωμένους... τη στιγμή που τα δημόσια συστήματα υγείας είχαν υποστεί δραστικές περικοπές όπως ορίζει η βίβλος του Νεοφιλελευθερισμού... εκτός από τους γνωστούς Γερμανούς για τους οποίους η λιτότητα αρμόζει σε όλους τους λαούς εκτός απ αυτούς...

Και τώρα τρέχουν και δεν προλαβαίνουν, για να βρουν ακόμα και τα στοιχειώδη υγειονομικά υλικά που λόγω της ηθελημένης αποβιομηχανοποίησης της Ευρώπης παράγονται στην Κίνα... να μη μιλήσουμε για τους Τράμπ, Τζόνσον, Ερντογάν και Μπολσονάρου, των οποίων ο κυνισμός συναγωνίζεται τη βλακεία, που καθυστέρησαν ακόμα περισσότερο τη λήψη των απαραίτητων μέτρων...

Ποιος πληρώνει τα σπασμένα;

Και αν η κρίση που μετατρέπεται και σε οικονομική κρίση έχει πολιτικό πρόσημο... σημαίνει ότι έφτασε η ώρα της Πολιτικής... για την ώρα μεταξύ άλλων... οι Financial Times αποκηρύττουν τον Νεοφιλελευθερισμό και τάσσονται υπέρ του κοινωνικού κράτους και της ανάμιξης του στην οικονομία... και ο γνωστός Κίσινγκερ ανησυχεί για τον περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών με αφορμή την πανδημία... Ενώ στην καρδιά της δημοκρατικής Ευρώπης ο Ούγγρος πρωθυπουργός Ορμπάν αυτοανακηρρύχθηκε δικτάτορας με κοινοβουλευτικές διαδικασίες, όπως ο Χίτλερ...

Και είμαστε ακόμα στην αρχή...

Αδιέξοδο στο Eurogroup...

Το γεγονός ότι η Γερμανία απορρίπτει κατηγορηματικά ένα κοινό ευρωπαϊκό ομόλογο «κάνει μεγαλύτερη πολιτική ζημιά από το μέγεθος της απαλλαγής της οικονομικής επιβάρυνσης που αναμένεται», αν δεν εκδοθούν, τόνισε μεταξύ άλλων ο Λάμερτ στη συνέντευξή του στην Sueddeutsche Zeitung.

Ο Λάμερτ επισημαίνει επίσης ότι οι εναλλακτικές λύσεις που προτάθηκαν από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση «θα είχαν ως αποτέλεσμα μια παρόμοια, αν όχι την ίδια, κοινή ευθύνη με τα κορονοομόλογα που ζητούν πολλές άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

Στην ερώτηση γιατί η καγκελάριος και το κόμμα της εξακολουθούν παρόλα αυτά να τα απορρίπτουν δήλωσε: «Πρόκειται πιθανότατα και για ανθρώπινη αντίδραση να αναθεωρεί κάποιος απρόθυμα θέσεις που έχει ήδη υιοθετήσει».

Συζήτησαν 16 ώρες αλλά το δόγμα της οικονομικής λιτότητας των Γερμανών και των Βόρειων συμμάχων τους δεν κάμφθηκε ούτε κατ’ ελάχιστο. Η ΕΕ και συγκεκριμένα το Eurogroup απέτυχε, για ακόμη μια φορά, να σταθεί στο ύψος της φοβερής κρίσης, και να διατυπώσει ένα κοινά αποδεκτό σχέδιο διάσωσης. Η περίφημη κοινοτική αλληλεγγύη δεν υφίσταται. Οι φωνές, όπως αυτή του πρώην προέδρου της Bundestag, Ν. Λάμερτ, δεν εισακούσθηκε. Ούτε καν μια περιορισμένη αλληλεγγύη για τις πληττόμενες από τον κοροναϊό χώρες που θα ήταν «επικίνδυνη και ανθρωπιστικά δύσκολα παραδεκτή», όπως δήλωσε ο Λάμερτ, δεν έγινε αποδεκτή.  

πηγή    

Η Λερναία Ύδρα του σεξισμού

γράφει η Έλλη Πράντζου   

Με δεδομένο το γεγονός πως εν μέσω εγκλεισμού έχουν αυξηθεί τα κρούσματα ενδοοικογενειακής κι έμφυλης βίας, μου δημιουργήθηκε ξανά η ανάγκη να εκφράσω κάποιες στοιχειώδεις σκέψεις μου όσον αφορά το φαινόμενο του σεξισμού. Και λέω ξανά γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που έχω επιχειρήσει σχετικές αναφορές ή αναλύσεις. Ωστόσο ακόμη κι αν για αρκετούς πλέον -ευτυχώς- είναι όντως στοιχειώδεις τούτοι οι προβληματισμοί για άλλους, πολλούς, φαντάζουν υπερβολές μιας μοδάτης ομάδας λίγων “χιπστεροπαράξενων” που ωρύονται με την πρώτη ευκαιρία.

Ο σεξισμός κι η βία δε γνωρίζουν φυσικά περιορισμούς όμως παρατηρούμε πως τα θύματά του κατά πλειοψηφία αποτελούν γυναίκες κάθε ηλικίας. Φυσικά τον συναντούμε και με τη μορφή ομοφοβίας απέναντι σε άντρες και γυναίκες ομοφυλόφιλους, τρανς κλπ όπως και με διάφορα άλλα πρόσωπα αφού ξέρει να καμουφλάρεται λόγω μακρόχρονης εκπαίδευσης των ανθρώπων στο σεξιστικό/πατριαρχικό μοντέλο εδώ κι αιώνες. Σεξισμό γενικότερα βιώνουν κι οι ετεροφυλόφιλοι άντρες όταν τολμούν να υιοθετούν οτιδήποτε θυμίζει χαρακτηριστικό της “θηλυκής φύσης” με τις γυναίκες παρ’ όλα αυτά να είναι ακόμη και τότε έμμεσα θύματα εφόσον συγκρινόμενες με τον “ανδρισμό” που καλούνται να επιδείξουν τα απανταχού αρσενικά παρουσιάζονται ως κατώτερα όντα.

Φυσικά αυτού του είδους οι συμπεριφορές βασίστηκαν και βασίζονται σε ένα κοινωνικό μοντέλο το οποίο κανονικοποιεί ως φυσιολογικότητα τον γενικό διαχωρισμό μεταξύ των ανθρώπων με βάση κάποια βιολογικά χαρακτηριστικά τους, ένα από τα οποία είναι και το βιολογικό τους φύλο. Το εγκληματικό της υπόθεσης έγκειται στο ότι για να εδραιωθούν οι διαχωρισμοί κάθε είδους δε χρειάστηκε τίποτε περισσότερο από το να περαστούν στις συνειδήσεις μας ως αδιαμφισβήτητες αλήθειες. Μια πλασματική πραγματικότητα εντυπώνεται στον ανθρώπινο εγκέφαλο ως νομοτελειακή αλήθεια όταν γίνεται συνήθεια από την ώρα της γέννησής του. Έτσι ελαχιστοποιούνται οι πιθανότητες να αντιδράσει κάποιος απέναντί της. Γι’ αυτόν τον λόγο οι πιο επικίνδυνες συμπεριφορές δεν είναι οι εμφανώς βίαιες οι οποίες θα μπορούσαν όντως να προκαλέσουν κάποιες αντιδράσεις αλλά οι έμμεσες, οι κεκαλυμμένες, όσες απενοχοποιούν μια άσχημη κατάσταση μέσα από καλές προθέσεις, και καλά “αθώες πλάκες” κι εξίσου “αθώα σχόλια”.

Όταν από μικρό παιδί σου πιπιλίζουν το μυαλό με σχόλια, παρατηρήσεις κι “αστειάκια” που χωρίς κανένα περιθώριο διαφορετικής προσέγγισης τοποθετούν σε κουτάκια τους ανθρώπους διαχωρίζοντας αυθαίρετα αντρικές και γυναικείες συνήθειες με τις δεύτερες να παρουσιάζονται ως δείγματα ευαλωτότητας, αδυναμίας, υστερίας, παραλογισμού, καταπίεσης, χυδαίας προκλητικότητας κλπ δε σου χρειάζεται η πρακτική βία για να γίνεις σεξιστής. Θα γίνεις τελικά πιθανότατα το είδος του σεξιστή που όσο ο ίδιος θεωρεί ότι κάνει μια “αθώα πλάκα” ταυτόχρονα δικαιολογεί στα μάτια του εκάστοτε πρακτικά ανώμαλου και βίαιου τύπου κάθε εγκληματική σεξιστική ενέργειά του. Δεν υπάρχει, βλέπεις, πιο αποτελεσματικός τρόπος να πλάσεις την ανθρωπότητα από την έμμεση κεκαλυμμένη ανάλαφρη προπαγάνδα.

Συμπερασματικά, ένα επαναλαμβανόμενο ερέθισμα/μοτίβο δοσμένο με ανάλαφρο τρόπο γίνεται, όπως είπαμε και παραπάνω, συνήθεια. Μια συνήθεια δεν αργεί να καθιερωθεί ως καθημερινότητα. Η καθημερινότητα δεν αργεί να εντυπωθεί ως πραγματικότητα. Κι η πραγματικότητα στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων είναι δυστυχώς ταυτισμένη με την αλήθεια. Ποιος θα αμφισβητήσει την αλήθεια, λοιπόν; Γι’ αυτό την επόμενη φορά που θα είσαι κοντά στο να πέσεις στην παγίδα κάποιου “αθώου σχολίου” ή κάποιας “αθώας πλάκας” στάσου ένα δευτερόλεπτο και βάλε στην άκρη για λίγο τις αγνές σου προθέσεις. Σκέψου αν με αυτό που πρόκειται να πεις ενθαρρύνεις έστω και στο ελάχιστο κάποιου είδους αυθαίρετου διαχωρισμού κι αν διαπιστώσεις ότι το κάνεις σταμάτα το. Ακόμη κι αν εσύ είσαι ικανός να αντιληφθείς κάποια πράγματα δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι ο δέκτης της πληροφορίας σου βρίσκεται στην ίδια φάση με εσένα.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο φωνάζουμε πλέον “με το παραμικρό” όσοι/όσες/όσα αντιλαμβανόμαστε οποιουδήποτε είδους διαχωρισμό κι όχι από φεμινιστική μοδάτη υστερία όπως επιμένουν να ισχυρίζονται πολλοί. Υπάρχουν όντως περιπτώσεις ανθρώπων που στις παρέες ή στα κοινωνικά δίκτυα εξακολουθούν να κάνουν πλακίτσες με επίκεντρο το άκαμπτο, ξύλινο, αυθαίρετο δίπτυχο άντρας-γυναίκα προάγοντας εκτός της βιολογικής σωματικής διαφοράς των φύλων ένα σωρό άλλες αβάσιμες αερολογίες, κληρονομιά των προγόνων μας. Βοηθώντας έτσι σαφέστατα στη διαιώνισή τους και μάλιστα με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Εκείνον της καλοπροαίρετης παρουσίασης έτσι κι αλλιώς αναληθών εννοιών που πλέον προσπαθούμε να ξεπεράσουμε με νύχια και δόντια αφού εκτός των άλλων επάνω τους βασίστηκαν κι οι πιο ακραίες συμπεριφορές.

Το να χρησιμοποιείς, λοιπόν, φράσεις όπως “ο φασισμός της κορεκτίλας” -που προσφάτως είδα στο status κάποιου διαδικτυακού “φίλου”- για ανθρώπους οι οποίοι προσπαθούν να πατάξουν ριζωμένες συνήθειες αιώνων επειδή θεωρείς υπερβολικές τις αντιδράσεις τους απέναντι στις “αθώες σου πλάκες” είναι τουλάχιστον χυδαιότητα. Κι αυτό γιατί δεν μπορείς να αντιληφθείς πως φασισμός είναι ό,τι με το έτσι θέλω μας έχουν παραχώσει στα κεφάλια μας εκ γενετής, όσα δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία από νωρίς να αμφισβητήσουμε, όσα “καλοπροαίρετα” σχόλια έγιναν το ξέπλυμα του βιαστή, όσα στερεότυπα εξωραΐζουν τις γυναικοκτονίες, όσες “αγνές προθέσεις” κι “αθώες πλάκες” ερμηνεύτηκαν ως δικαιολογία από ακραίους μισογύνηδες. Το ότι δεν είσαι εσύ βιαστής, μισογύνης, γυναικοκτόνος δε σημαίνει ότι δεν είσαι έστω κεκαλυμμένος σεξιστής που με τα “αθώα” λεγόμενά του οπλίζει το χέρι μιας ένοχης κοινωνίας, άριστης στο να κάνει τα στραβά μάτια.

Δε μας έφτασαν στα άκρα τα ίδια τα άκρα. Στα άκρα καταλήγει κανείς, δεν ξεκινά από αυτά. Στα άκρα μας έφτασαν τα “έλα μωρέ” που είπαμε εθελοτυφλώντας απέναντι σε ό,τι δε μας καθόταν καλά για να μη μας χαρακτηρίσουν υπερβολικούς. Στα άκρα φτάσαμε βηματάκι βηματάκι μέσα από μια ανάλαφρη καθημερινότητα που στοίβαξε “αθώα” σχόλια σαν πετραδάκια για να φτιάξει τελικά ολόκληρο βουνό. Ένα χέρι αρκεί, λοιπόν, να δώσει μία σε αυτό το βουνό ώστε να πέσει να μας πλακώσει. Κι αν δεν είσαι εσύ αυτό το χέρι σκέψου ότι με το δικό σου πετραδάκι συνέβαλες ώστε να φτιαχτεί αυτό το βουνό. Αντί, λοιπόν, να φωνάζεις επειδή προσβάλλεσαι όταν εμείς οι υστερικοί σε λέμε σεξιστή “με το παραμικρό” κάνε τον κόπο να προσπαθήσεις έστω να αντιληφθείς με τι έχουμε να τα βάλουμε. Παραπονιέσαι επειδή είσαι η κορυφή του παγόβουνου μα δεν καταλαβαίνεις ότι κι η κορυφή μέρος του είναι. Κι από κάπου πρέπει τέλος πάντων να αρχίσει κανείς.