Ο γυναικοκτόνος των Γλυκών Νερών

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

Δεν ήταν απάνθρωποι αλλοδαποί. Δεν ήταν φριχτοί ληστές, ήταν ο ημεδαπός σύζυγος.

 

Είναι η έμφυλη βία που παροξύνεται, καθώς οι φορείς της φαλλοκρατίας, οι άντρες της πατριαρχίας αδυνατούν να αντιληφθούν τις κοινωνικές αλλαγές, τις αλλαγές στις σχέσεις των δύο φύλων, τις αναφορές που έχουν χαθεί. Φοβούνται ότι χάνουν την «αρσενικότητά» τους, την ταυτότητά τους. Η αυτονόμηση των γυναικών βιώνεται ως απώλεια της δικής τους εξουσίας, ως απώλεια της προσωπικής τους αξίας και αυτοεκτίμησης.

 

Στο παραδοσιακό πατριαρχικό σχήμα, το να είσαι άντρας σήμαινε να είσαι ικανός να επιβάλλεσαι, να υπερασπίζεσαι τα δικαιώματά σου, να είσαι γενναίος, δυνατός, κυρίαρχος και ενίοτε επιθετικός. Τα στερεότυπα αυτά είναι βαριά για να τα επωμίζεται κάποιος σε μία κοινωνία που αλλάζει. Φοβάται και νιώθει αδύναμος, χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του.

 

Εκείνοι που αδυνατούν να δεχθούν τις αλλαγές της κοινωνίας είναι οι μεγαλομανείς «ναρκισσιστικές προσωπικότητες», γράφει η ψυχίατρος Marie-France Hirigoyen. Η διαταραχή της ναρκισσιστικής προσωπικότητας(TPN) παρατηρείται κυρίως στους άντρες. Οι άντρες-νάρκισσοι αντιμετωπίζουν ωφελιμιστικά τις σχέσεις τους με τις γυναίκες: Θέλουν άμεση ευχαρίστηση, να αγαπώνται, να τους επιθυμούν και να τους θαυμάζουν, χωρίς να δώσουν κάτι ως αντάλλαγμα. Εάν η ευχαρίστηση αμβλύνεται, αναζητούν μία άλλη «γυναίκα-τρόπαιο», προκειμένου να ανεβάσουν την αξία τους. Οι άντρες που θεωρούνταν δυνατοί αλλά τώρα αποδεικνύονται εύθραυστοι, νοσταλγούν την εποχή που ως «αρχηγοί της φαμίλιας» είχαν πλήρη εξουσία πάνω στη γυναίκα και τα παιδιά. Αυτοί είναι που τείνουν να ταυτίζονται με το πρότυπο της «θριαμβεύουσας αρσενικής δύναμης».

 

Θα έλεγα, ότι αυτοί που οχυρώνονται πίσω από τις παλιές αναφορές και «αξίες», πίσω από την παράδοση της πατριαρχίας και τελικά του φασισμού, είναι αυτοί που σκότωσαν τον Ζακ, είναι οι δολοφόνοι της Ελένης, είναι ο μανιάτης που δολοφόνησε τη «σύζυγό» του, είναι και ο γυναικοκτόνος των Γλυκών Νερών, είναι όλοι αυτοί που γυρεύουν τα παλιά τους προνόμια μέσα από τη φυσική και ψυχολογική βία. Είναι εν γένει οι γνωστοί “νοικοκυραίοι”, οι θεματοφύλακες της παράδοσης και της συντήρησης, αυτοί που είναι ικανοί να σκοτώσουν τον Άλλο, τη γυναίκα, τον ξένο, τον μετανάστη, τον διαφορετικό, καθώς θεωρούν ότι τους απειλεί, ότι τους ακυρώνει την ταυτότητα, την ίδια τους την ύπαρξη, αυτή που εδράζεται σε μια σάπια, παρωχημένη φαλλοκρατική εξουσία και κοινωνία.

 

Ο φαλλοκράτης γυναικοκτόνος των Γλυκών Νερών δεν είναι η εξαίρεση, είναι το αποτέλεσμα της βαθιάς συντηρητικής και πατριαρχικής κοινωνίας μας. Είμαστε, τελικά, εμείς. Ναι, εμείς που φρικιούμε...

Προβλήματα της σοσιαλδημοκρατίας: Η Γεννηματά, ο Λοβέρδος και ο ΣΥΡΙΖΑ

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία (κάποιοι την αποκαλούν και κεντροαριστερά) καταρρέει. Στη Γαλλία, στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Ιταλία, στη Γερμανία, στην Ισπανία, στην Ελλάδα, παντού οι πολιτικοί σχηματισμοί της κεντροαριστεράς αποδυναμώνονται ή εξαερώνονται. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, υπάρχουν μόνο έξι χώρες με σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην κυβέρνηση, αλλά η πολιτική τους είναι εν πολλοίς δεξιόστροφη. Στη Δανία, επί παραδείγματι, η δημοτικότητα της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης του Mette Frederiksen  βασίζεται σε μια σκληρή δεξιά μεταναστευτική πολιτική. Στην Ισπανία, το λεγόμενο κίνημα «15-M», το κίνημα Indignados, με τεράστια υποστήριξη από τους Ισπανούς το 2013, ξεφούσκωσε τώρα σαν μπαλόνι. Το ίδιο ισχύει στην Ελλάδα με την κρίση στο ΠΑΣΟΚ και τώρα στο ΚΙΝΑΛ να συνεχίζεται. Η Φ. Γεννηματά και ο Α. Λοβέρδος προτείνουν δύο λύσεις: Την επανασύνδεση με τις “λαϊκές τάξεις”σε μία αντιδεξιά κατεύθυνση η πρώτη, και την “πράσινη ανάπτυξη” με δεξιό πρόσημο, ο δεύτερος.

 

Πολλοί υποστηρίζουν (Enric Bonet Torra στην εφημερίδα Público) ότι το μέλλον της αριστεράς(εννοούν τη σοσιαλδημοκρατία) θα εξαρτηθεί από την οικοδόμηση μιας δημοφιλούς οικολογίας που θα συνδυάζει την κοινωνική δικαιοσύνη και την περιβαλλοντική ρητορική. Ουσιαστικά, όμως, μιλούν για τον “πράσινο καπιταλισμό” που προωθούν οι Γκέιτς, Μπέζος, Ομπάμα, Μπάιντεν κ.ά., και όχι μία οικολογία, που έχει ως βάση την αλλαγή παραδείγματος, δηλαδή του ίδιου του καπιταλιστικού μοντέλου, που δημιουργεί το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής. Γι’ αυτό ο Α. Λοβέρδος με την εσχάτως αποκτηθείσα περιβαλλοντική του ρητορική είναι ιδεολογικά κοντά στη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

 

Από την άλλη, η Φώφη Γεννηματά επιλέγει την επανασύνδεση του ΚΙΝΑΛ(ΠΑΣΟΚ) με τις ρίζες του. Για πολλούς, η σοσιαλδημοκρατία έχει απολέσει την επαφή της με τις λαϊκές τάξεις, έχει μικροαστικοποιηθεί, διέπεται από ατομικισμό και ναρκισσισμό, και είναι κυριολεκτικά μία καρικατούρα του παλιού εαυτού της. Ο δημοσιογράφος Ian Birell σε άρθρο του στον βρετανικό ιστότοπο Unherd γράφει ότι «Λίγοι ψηφοφόροι θα μπορούν να σας πουν τι σημαίνει το Εργατικό Κόμμα(στη Βρετανία) σήμερα, εκτός από μερικά ασαφή συνθήματα για την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη». Το ίδιο πρόβλημα ταυτότητας έχει και το ΚΙΝΑΛ(αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ). Η Φώφη Γεννηματά για να συνδεθεί και πάλι με το παραδοσιακό λαϊκό ακροατήριο του ΠΑΣΟΚ προσφεύγει στην αντιδεξιά ρητορική. Δεν προτείνει κάτι. Γι' αυτό, όπως θα έλεγε ο μακαρίτης Ανδρέας Παπανδρέου: “ετεροπροσδιορίζεται”. Το ίδιο όμως ισχύει και για το ΣΥΡΙΖΑ.

 

Τελικά, αυτό που ενώνει τη Φώφη Γεννηματά με τον Αλέξη Τσίπρα είναι η αντιδεξιά ρητορική. Το ίδιο συμβαίνει και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Μόνο που εκεί η αντιδεξιά ρητορική αφορά την ακροδεξιά. Το μόνο πράγμα που φαίνεται ικανό να ενώσει τους ακτιβιστές της αριστεράς δεν είναι τόσο ένα κοινό πρόγραμμα ή ένα πρόταγμα, αλλά ο αγώνας ενάντια στην ακροδεξιά (CourrierInternational). Κατ' αυτό τον τρόπο, ένας δεξιός πολιτικός, όπως ο Μακρόν, ψηφίζεται και από τους αριστερούς στη Γαλλία προκειμένου να μην εκλεγεί η ακροδεξιά Λεπέν.

 

Σ’ ένα άρθρο του Víctor Lenore που δημοσιεύθηκε στο ισπανόφωνο περιοδικό Letras Libres, επισημαίνεται ότι «Υπήρχε μια εποχή που τα κεντροαριστερά κόμματα(σ.σ. εννοεί τα σοσιαλδημοκρατικά) αγκυροβόλησαν σταθερά στην πολιτική ζωή των χωρών τους. Βοήθησαν στη διαμόρφωση των κοινωνιών τους. Αλλά στην εποχή των κοινωνικών δικτύων, όπου βασιλεύει ο θυμός, η ανασφάλεια και ο λαϊκισμός, δέχονται επίθεση από όλες τις πλευρές. […] Σαν τους αδέξιους δεινόσαυρους από μια άλλη εποχή, προσπαθούν να εξελιχθούν αρκετά γρήγορα για να προσαρμοστούν στο πολιτικό έδαφος, το οποίο έχει αλλάξει ριζικά». Ο Víctor Lenore τονίζει ότι «Η νέα εργατική τάξη και ο πληθυσμός με μεταναστευτικό υπόβαθρο υποεκπροσωπούνται σημαντικά. Ο ακτιβισμός επομένως αποικίζεται από ακαδημαϊκούς χωρίς επαγγελματική πορεία ή οικογενειακές ευθύνες, πολύ επικεντρωμένους στη θεωρία, σε ομάδες συζήτησης των οποίων οι συμμετέχοντες εμφανίζουν ένα πολύ ομοιογενές κοινωνικό προφίλ...».

 

Είναι αλήθεια ότι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έχει χάσει την επαφή της με τις λαϊκές τάξεις προ πολλού. Κυρίως δεν συνδέθηκε ποτέ με τη νέα εργατική τάξη(αυτό ισχύει όχι μόνο για το ΚΙΝΑΛ αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ), ούτε με τους μετανάστες.

 

Αντίθετα, όμως, με την Ευρώπη, η αριστερά στη Λατινική Αμερική οδεύει από νίκη σε νίκη. Αυτό οφείλεται στην ενδυνάμωση της κοινωνίας των πολιτών, στην ενίσχυση των κινημάτων, των σωματείων, των συνεταιρισμών. Μετανάστες, ομάδες γειτονιάς, φοιτητές και ενώσεις πολιτών αναπτύσσουν τη δράση τους σε πολλές διαφορετικές περιοχές της κοινωνίας. Στην Ελλάδα τα κινήματα της γειτονιάς, οι καταλήψεις αλληλεγγύης και τα ποικίλα κοινωνικά κινήματα δεν υποστηρίχθηκαν από τους πολιτικούς σχηματισμούς της αριστεράς. Πολλές φορές μάλιστα αφέθηκαν έρμαια στην άγρια αστυνομική βία της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Πάνω απ’ όλα, όμως, εγκαταλείφθηκε το όραμα της σοσιαλιστικής προοπτικής, ενώ υιοθετήθηκε το σύνθημα της καλύτερης διαχείρισης. Μόνο που αυτό μπορεί να το κάνει και η δεξιά...  

 

Στο Μαξίμου τρίβουν τα χέρια τους με τον Πολάκη

 

Εν όψει και της συζήτησης για υποχρεωτικό εμβολιασμό, αλλά και προκειμένου να αποφευχθεί κριτική για λάθη στο μέχρι σήμερα χειρισμό, οι αναρτήσεις Πολάκη αποτελούν “βούτυρο στο ψωμί” της κυβέρνησης

γράφει η Βίκυ Σαμαρά

 

Η Νέα Δημοκρατία λατρεύει να μισεί τον Παύλο Πολάκη, αφού ο πρώην υπουργός δίνει τακτικά αφορμές στην κυβέρνηση να επιτεθεί στο ΣΥΡΙΖΑ και η τελευταία αφορά τον εμβολιασμό κατά του κορονοϊού.

 

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης προχθές στη Βουλή κάλεσε τον Αλέξη Τσίπρα να αποκηρύξει τις “σαχλαμάρες” του “πρωτοκλασάτου στελέχους”, όπως χαρακτήρισε τον κ. Πολάκη, θέλοντας να ταυτίζει πάντα τον πρώην υπουργό με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

 

Το γεγονός όμως ότι ο κ. Πολάκης παραδέχθηκε μέσω facebook ότι δεν έχει εμβολιαστεί και δεν προτίθεται να το πράξει πριν το φθινόπωρο, έδωσε αφορμή για νέο γύρο επιθέσεων της κυβέρνησης εναντίον του.

 

Το κυβερνητικό motto είναι “τι θα συνέβαινε εάν εν μέσω πανδημίας κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ”, όπως σχολίασε χθες η κυβερνητική εκπρόσωπος Αριστοτελία Πελώνη.

 

Ο κ. Πολάκης από την πλευρά του με νεότερη ανάρτηση στο facebook επικαλέστηκε έρευνες σχετικά με την αποτελεσματικότητα των εμβολίων και διαχώρισε την προσωπική του άποψη από τη θέση του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ.

 

“Όσα λέω είναι οι προσωπικές επιστημονικές μου απόψεις και θέσεις.

 

Έχω στηρίξει την κεντρική θέση του κομματος μου σε όλη τη διάρκεια της πανδημιας ,διατύπωσα με σαφήνεια τη γνώμη μου σε ποιες ομάδες έπρεπε να γίνει ο εμβολιασμός με βάση και τα αποτελέσματα που αποδεικνύουν τα στοιχεία του ΕΟΔΥ

 

Να σταματήσει λοιπόν να ρωτά η ΝΔ τον ΣΥΡΙΖΑ διαρκώς για τις προσωπικές μου απόψεις”, έγραψε ο πρώην υπουργός.

 

Η ΝΔ βεβαίως επέμεινε υποστηρίζοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να σφυρίζει αδιάφορα καλύπτοντας απόλυτα τον κ. Πολάκη και καλώντας τον κ.Τσίπρα να απαντήσει ξεκάθαρα: “Συστήνουν στους κάτω των 60 να μην εμβολιάζονται ή λέει ανοησίες ο πρώην αναπληρωτής Υπουργός Υγείας; Εκφράζει ή όχι ο κ. Πολάκης την επίσημη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ;”

 

Σύμφωνα με το κυβερνών κόμμα: “Όσο συνεχίσει να κρύβεται ο κ. Τσίπρας υιοθετεί τη δημόσια σύσταση Πολάκη να μην εμβολιάζονται οι κάτω των 60 επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά ότι Τσίπρας = Πολάκης και ότι οι Έλληνες είχαν άγιο στις 7 Ιουλίου του 2019!”

 

Με τον τρόπο αυτό βεβαίως η ΝΔ αφενός συσπειρώνει εκ νέου ένα ακροατήριο κυρίως κεντρώο που είχε παίξει κρίσιμο ρόλο στην ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών το 2019, αλλά και τους παραδοσιακούς της ψηφοφόρους υπενθυμίζοντας πρόσωπα συγκρουσιακά, αφετέρου ετοιμάζει το έδαφος για τη συζήτηση περί υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού σε συγκεκριμένες κατηγορίες εργαζόμενων, αλλά και προνομίων ή διευκολύνσεων σε εμβολιασμένους.

 

Υπενθυμίζεται ότι από ημέρα σε ημέρα αναμένεται η εισήγηση της επιτροπής βιοηθικής, που θα ανοίξει και επίσημα τη συζήτηση για υποχρεωτικό εμβολιασμό υγειονομικών, εργαζόμενων σε κέντρα φροντίδας ηλικιωμένων, αλλά και εκπαιδευτικών, ήδη μέσα στο καλοκαίρι. Στην κυβέρνηση εκτιμούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαφωνήσει με την ιδέα της υποχρεωτικότητας και με αφορμή τον κ. Πολάκη θα τον ταυτίσουν με το “αντιεμβολιαστικό κίνημα” , που αποτελεί όμως μειοψηφία στην ελληνική κοινωνία. Ενώ ταυτόχρονα ο κ.Πολάκης εξυπηρετεί την κυβέρνηση μεταθέτοντας τη συζήτηση από ζητήματα στη διαχείριση του εμβολιασμού και ιδίως στη χορήγηση του εμβολίου της AstraZeneca αρχικά στους 30άρηδες και 40άρηδες και εν συνεχεία τη σύσταση για μη χορήγηση του σε άτομα κάτω των 60 ετών. Έτσι η κυβέρνηση ακυρώνει και την όποια κριτική ταυτίζοντας την με αντιεμβολιαστές.    

Η εισαγγελέας που έβλεπε «ξένους» πολιτισμούς στη δολοφονία στα Γλυκά Νερά...

 

Καθώς χιλιάδες χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης θυμούνται τα ακραία ρατσιστικά και ξενοφοβικά σχόλια που συνόδευαν για εβδομάδες την υπόθεση των Γλυκών Νερών, ένα πρόσωπο φαίνεται να ξεχωρίζει. Πρόκειται για την πρόεδρο της Ένωσης Εισαγγελέων και αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Άννα Ζαΐρη, η οποία είχε κάνει την εξής δήλωση: «Η έξαρση (σ.σ. της εγκληματικότητας) οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στην εισροή στην ελληνική κοινωνία πληθυσμών οι οποίοι δεν ασπάζονται τις ίδιες αξίες με τον Έλληνα, δεν έχουν την ίδια εκπαίδευση».

 

Τα λεγόμενά της προκάλεσαν το εύλογο ερώτημα του δημοσιογράφου που ρώτησε: «Όλο το οργανωμένο έγκλημα, οι ηγέτες του, είναι Έλληνες. Τι μας λέτε;» με την κ. Ζαΐρη να απαντά: «Επιβεβαιώνεται αυτό που σας λέω. Εντοπίζεται σε ομάδες κοινωνικές που δεν ενστερνίζονται τις αξίες αυτές. Είναι μια μικρή μερίδα του ελληνικού λαού».

 

 

Αν και δεκάδες παρόμοια σχόλια γίνονταν διαρκώς από ρατσιστικά και φασιστικά στοιχεία στα social media, η συγκεκριμένη τοποθέτηση της Ζαϊρη θέτει ερωτηματικά για το πραγματικό πρόσωπο αρκετών κορυφαίων λειτουργών της ελληνικής δικαιοσύνης.

 

Στο παρελθόν, με αφορμή την απαγόρευση της πορείας του Πολυτεχνείου από την κυβέρνηση, η Ζαϊρη είχε φροντίσει να διαφοροποιήσει τη θέση της από την ανακοίνωση της Ένωσης Δικαστών, που τόνιζε ότι η απόφαση βρίσκεται εκτός συνταγματικής νομιμότητας. Εξηγώντας τη στάση της, δήλωνε ότι αρμοδιότητα να κρίνει τη συνταγματικότητα αποφάσεων έχει το Συμβούλιο της Επικρατείας. Σε άλλες περιπτώσεις όμως, όπως στην περίπτωση των εμβολιασμών, δεν δίσταζε να θέτει ζητήματα αντισυνταγματικότητας της στάσης αρκετών επιστημόνων.

  

Η ίδια σε σειρά παρεμβάσεών της είχε στηρίξει την εισαγγελέα στη δίκη της Χρυσής Αυγής, Αδαμαντία Οικονόμου, η οποία επιχείρησε να «αθωώσει» τους ναζιστές, εγκληματίες. Μάλιστα έκανε λόγο για «στοχοποίηση» της εισαγγελέως ρίχνοντας όλο το θεσμικό της βάρος στην υπεράσπισή της. 

πηγή

   

Γυναικοκτονία, η λέξη που δεν λέμε…

 

της Τζένης Κριθαρά (βίντεο)

 

 

Ανύπαρκτο έγκλημα για κάποιους. Η πιο ακραία μορφή έμφυλης βίας για άλλους. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είναι σαφής: “Γυναικοκτονία” είναι η ανθρωποκτονία γυναικών από πρόθεση, επειδή είναι γυναίκες.

 

Καθημερινά διαπράττονται εκατοντάδες γυναικοκτονίες σε όλο τον κόσμο. Σπάνια, όμως, θα δούμε ή θα ακούσουμε αυτή την λέξη. Οι φόνοι βαφτίζονται «εγκλήματα πάθους», «εγκλήματα τιμής» ή και «οικογενειακές τραγωδίες». Στις περισσότερες χώρες του κόσμου, όπως και στην Ελλάδα, δεν υπάρχει νομική αναγνώριση του όρου γυναικοκτονία.

 

Την ίδια στιγμή, όμως, ο όρος «ανθρωποκτονία» δεν καλύπτει με επάρκεια τις κοινωνικές προεκτάσεις του εγκλήματος.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν χρησιμοποιούν ούτε σωστά, ούτε συστηματικά τον όρο «γυναικοκτονία» και αυτό προκαλεί μία σειρά από προβλήματα. Όταν δεν λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και δεν αναδεικνύουμε ένα φαινόμενο στην έκταση που του αναλογεί, αφήνουμε χώρο στη διαιώνιση νοσηρών αντιλήψεων. Κάπως έτσι, φτάνουμε στο σημείο να κατηγορείται για το έγκλημα το ίδιο το θύμα!

 

Μιλώντας στο Unpopular, η δικηγόρος και υποψήφια διδάκτωρ Ποινικού Δικαίου της Νομικής Αθηνών, Χαρά Χιόνη, η οποία εργάζεται στην νομική υπηρεσία του Κέντρου Γυναικείων Ερευνών και Μελετών Διοτίμα, εξηγεί την νομική και κοινωνική αναγκαιότητα της χρήσης του όρου «γυναικοκτονία», καθώς και τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να στηριχθεί ένα άτομο που πέφτει θύμα έμφυλης βίας.

Ο εσώτερος Μάνος Χατζιδάκις

 

γράφει ο Γιώργος Χ. Παπασωτηρίου

 

«Σας καλωσορίζω. Από άσματος άρξασθε και περί άσματος ομιλείτε. Και θα δούμε τι θα βγει από αυτό. Εμένα μ’ ενδιαφέρει πολύ εσείς που είστε νεότεροι και διαφορετικών τάσεων να βοηθήσετε στο να δοθεί ένας σωστός ορισμός του τραγουδιού. Το τραγούδι είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ιδιαίτερα στον καιρό μας και στον τόπο μας. Η άνθηση του τραγουδιού βοήθησε να δημιουργηθεί μια σύγχυση μοναδική. Σήμερα τραγούδι μπορεί να είναι και ένας λόγος του Παπανδρέου (σ.σ. του Αντρέα)...». Λόγια του Μάνου Χατζιδάκι σε πολύ νεώτερους ομοτέχνους που κηρύσσουν την έναρξη της συζήτησης περί τραγουδιού!

 

Βρισκόμαστε στα 1985 και το περίφημο «πολιτικό τραγούδι» βρίσκεται στην κορύφωσή του, δηλαδή λίγο πριν την παρακμή του, και ακμάζει η μελοποίηση των ποιητών, σχεδόν οποιουδήποτε κειμένου. Και το ερώτημα που ταλανίζει την παρέα είναι: υπό ποιες προϋποθέσεις ένα κείμενο είναι ένα πιθανό τραγούδι; Ο Χατζιδάκις διατείνεται ότι ακόμη και μια είδηση σωστά διατυπωμένη μπορεί να γίνει τραγούδι και δεν ειρωνεύεται: «Μια φορά» λέει «είχα διαβάσει σε μια εφημερίδα ότι μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας στο Μιλάνο, όντας ολομόναχη, δεν ήθελε να ζήσει άλλο. Πήγε λοιπόν στην εκκλησία και προσευχήθηκε στην Παναγία να την πάρει. Την άλλη μέρα τη βρήκαν νεκρή. Αυτό είναι περισσότερο τραγούδι παρά είδηση...». Την εποχή που το πρόβλημα της μοναξιάς δεν είχε ακόμη αναδυθεί με τη σημερινή ένταση, το έβλεπε ίσως μόνο ο Μάνος Χατζιδάκις κι εκείνοι που με κόστος την γελοιοποίηση κραύγαζαν επί ματαίω πως «εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά».

 

Όχι πως δεν υπήρχε και τότε η μοναξιά, αλλά ο συσχετισμός δύναμης των πολιτιστικών απόψεων όπως και των πολιτικών ήταν εις βάρος του Χατζιδάκι. Τότε κυριαρχούσε η άρση, το επικό τραγούδι και ο γερμανικός (με την εγελιανή έννοια) ρομαντισμός. Το αποκλεισμένο άλλο μισό της Ελλάδας έμπαινε στην κεντρική σκηνή με τα τραγούδια του, τα ήθη και γενικότερα την κουλτούρα του. Ο Μάνος Χατζιδάκις έπρεπε να περιμένει εκ νέου τη δική του ώρα, εκείνη που τα νερά της θάλασσας ησυχάζουν, τα κομμάτια της ψυχής ανασυντίθενται, οι καρίνες καθαρίζονται, ο συσχετισμός των αισθημάτων αλλάζει και όλα είναι έτοιμα για την επόμενη θαλασσοταραχή.

 

Περιέργως πως, τα τραγούδια του Χατζιδάκι έχουν καταχωρισθεί ως  εσωτερικού χώρου, ως μουσική δωματίου, δηλαδή κατ’ εξοχήν ερωτικά, ενώ του Θεοδωράκη ως... εξωτερικού χώρου (δρόμος)! Δεν είναι τυχαίο ότι τα καταπληκτικά ερωτικά τραγούδια του Μίκη είναι εντελώς αγνοημένα, όπως και τα «μαρς» του Χατζιδάκι. Μια εξήγηση είναι το γεγονός πως το καλύτερο έργο του Χατζιδάκι είναι ο «Μεγάλος Ερωτικός», ενώ του Θεοδωράκη το Άξιον Εστί -Ο Χατζιδάκις επιμένει πως είναι ο «Επιτάφιος»- κι έτσι και οι δύο κατατάχτηκαν με  βάση την αιχμή του δόρατος του έργου τους καθώς και με την πολιτική τους στάση και τοποθέτηση.

 

Αλλά ποια ήταν η πολιτική θέση του Χατζιδάκι; Ποια γνώμη είχε για τα πολιτικά κόμματα  και την άποψή τους για τον πολιτισμό; Ιδού πως απαντάει ο ίδιος: «... εμείς δεν είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε τις απόψεις και το γούστο περί τέχνης, αυτά που πάνε να ισχύσουν βάσει της πολιτικής του τάδε κόμματος -ας λέμε των κομμάτων. Διότι αποδείχτηκε ότι δεν είναι έργο ενός κόμματος. Σήμερα τα πραγματοποιεί το ΠΑΣΟΚ επειδή είναι κυβέρνηση. Αργότερα θα μπορούσαν να τα πραγματοποιήσουν η ΝΔ ή το ΚΚΕ, αν ήταν κυβέρνηση. Δεν πιστεύω ότι θα υπήρχε καμία κυβέρνηση που θα ευαισθητοποιούσε τον κόσμο γιατί, μόλις ο κόσμος ευαισθητοποιηθεί, θα θελήσει να απαλλαγεί από την κυβέρνησή του-την οποιαδήποτε κυβέρνησή του» («Τέταρτο», Σεπτέμβριος 1985).

 

Τα πρώτα θύματα του νόμου Χατζηδάκη

 

γράφει η Μαρία Καζάντη  

 

Χρόνια ολόκληρα, στις 15 του Ιούνη, κάθε σχολική χρονιά έφτανε στο τέλος της, τουλάχιστον σε ό,τι αφορούσε τις ώρες διδασκαλίας για τους μαθητές του δημοτικού, εάν και εφόσον τούτες, λόγω ανωτέρας βίας, δεν χάνονταν. Κι επειδή οι ώρες αυτές ταυτίζονται με το εργασιακό ωράριο των δασκάλων, κάθε παράταση του διδακτικού έργου σημαίνει, αυτόματα, την υπερεργασία των εργαζόμενων εκπαιδευτικών. Για τους κακοπροαίρετους βέβαια, εκείνους που νομίζουν πως οι δάσκαλοι δεν είναι παρά ένα μάτσο τεμπέληδες, η παράταση μοιάζει μια δίκαιη τιμωρία.

 

Αυτός ο εσμός των “τεμπέληδων”, όμως, εργατοώρα δεν έχασε κατά τη διάρκεια της πανδημίας: δέχτηκε αγόγγυστα την υποχρεωτικότητα της τηλεκπαίδευσης. Δεν διαμαρτυρήθηκε όταν αποδείχτηκε πως τούτη η μορφή εργασίας κατήργησε σε μια μέρα τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Πλήρωσε -όπως και οι γονείς εξάλλου– από την τσέπη του όλο τον τεχνικό εξοπλισμό που απαιτούνταν όπως και τις εταιρείες που παρέχουν διαδίκτυο. Ανέχτηκε τη διαπόμπευση των προσωπικών δεδομένων όλης της εκπαιδευτικής κοινότητας καθώς και ως επίσημη γλώσσα του διδακτικού εργαλείου την αγγλική, μιας και η εταιρεία, αφού τσέπωσε τα λεφτουδάκια από το κράτος που τόσο μισεί, δεν μπήκε στον κόπο να τη μεταφράσει στην ελληνική. Το υπ. Παιδείας έγραψε στα παλαιά του υποδήματα τα αιτήματα για ασφαλές άνοιγμα των σχολείων, οι δε μαθητές, όπως και οι γονείς τους, βίωσαν στο πετσί τους την ταξικότητα όλης της διαδικασίας. Για να δικαιούσαι το περιβόητο βάουτσερ των 200 ευρώ για αγορά τάμπλετ, θα έπρεπε να βρίσκεσαι πολύ κάτω από το όριο της φτώχειας, στον πάτο του πηγαδιού. Αμφίβολο αν το έλαβε κανείς.

 

Ας μην γελιόμαστε: το επίδικο της κ. Κεραμέως και της ακραίας νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης που εκπροσωπεί, δεν ήταν να μάθουν όσα γράμματα δεν έμαθαν τα παιδιά του λαού. Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, η παράταση του σχολικού έτους ήταν, μόνο ίσως, μια μορφή ιδεολογικού καταναγκασμού υπό το μανδύα της έγνοιας για τους μαθητές. Ο καταναγκασμός της υπερεργασίας, που ατόφιος μάς έρχεται με το νόμο Χατζηδάκη, συμβαίνει τώρα, αδιαμαρτύρητα, στα κεφάλια των δασκάλων. Αχρείαστη η παράταση του σχολικού έτους, αχρείαστες και οι απλήρωτες υπερωρίες των εκπαιδευτικών. Διότι, παρά τις αντιξοότητες και τις διαφωνίες τους, οι εκπαιδευτικοί έβαλαν πλάτη και καμιά διδακτική ώρα δεν χάθηκε στον καιρό της πανδημίας. Τα δε παιδιά καθόλου δεν χαίρονται κάνοντας μάθημα σε αίθουσες – θερμοκήπια, ιδροκοπώντας πίσω απ’ τις μάσκες. Η διαδικασία της, αμφισβητούμενης, μάθησης, Ιούνη μήνα, είναι, απλά, βασανιστήριο.

 

Πρωτοφανής η κατάσταση. Αμήχανα και τα συνδικάτα. Ουδέποτε διατυπώθηκε με σαφήνεια ότι η με τέτοιους όρους παράταση του σχολικού έτους είναι μαύρη και απλήρωτη εργασία για τους εργαζόμενους στην εκπαίδευση. Συμφώνησαν άραγε με τις κυβερνητικές πολιτικές ή ο φόβος του κοινωνικού αυτοματισμού τους τραβά απ’ το μανίκι; Ένας ειλικρινής διάλογος με τους γονείς, όμως, θύματα κι αυτοί των ίδιων πολιτικών, μάλλον θα οδηγούσε σε συμμαχίες για κοινωνικούς αγώνες και ανατροπές, παρά σε ενδοταξικές διαμάχες. Κι αν δεν μπορούν οι εκπαιδευτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι γαρ, που έχουν ακόμα δικαίωμα στο συνδικαλίζεσθαι και στην απεργία, τότε ποιοι; Οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι, υπό το φόβο της απόλυσης, δεν τολμούν ούτε να σκεφτούν να συνδικαλιστούν, πόσο μάλλον να απεργήσουν; Αλληλεγγύη δεν είναι να απεμπολείς δικαιώματα επειδή άλλοι τα έχουν ήδη απολέσει. Αλληλεγγύη είναι, εσύ που μπορείς, να τα ασκείς και να τα υπερασπίζεσαι και για όσους δεν μπορούν.

 

Αν οι εκπαιδευτικοί λειτουργούν ως εθελόδουλοι της Κεραμέως, με ελάχιστη συμμετοχή σε απεργίες και κινητοποιήσεις, πώς πιστεύουν ότι αυτό θα βοηθήσει τους επισφαλώς εργαζόμενους γονείς;

 

Αν ψάχνει, λοιπόν, κανείς τα πρώτα θύματα του νόμου Χατζηδάκη, ας πάει μια βόλτα στα δημοτικά σχολεία. Οι υπόλοιποι έπονται και η τύχη τους θα είναι παρασάγγας σκληρότερη. Ρεπό άλλωστε υπάρχουν, όπως κι εκείνα τα λεφτά που λέγαμε παλιά.

 

 

ΝΑΤΟ και ελληνοτουρκικά: Η σκυταλοδρομία συναντήσεων Μπάιντεν με Ερντογάν και Μητσοτάκη

 

γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

 

Μετά το «θερμό» περσινό καλοκαίρι και τους πλόες του Ορούτς Ρέις (και του πολεμικού στολίσκου που το συνόδευε μέχρι και 6,5 μίλια από Καστελόριζο και Ρόδο) τα ελληνοτουρκικά, από τον περασμένο Νοέμβριο βρίσκονται υπό την αυστηρή επίβλεψη του ΝΑΤΟ (των Αμερικανών δηλαδή) καθώς οι δύο χώρες συμφώνησαν να εγκαταστήσουν τον μηχανισμό «αποσυμπίεσης) στο πλαίσιο της συμμαχίας. Ως αποτέλεσμα των διεργασιών που συντελέστηκαν (και συνεχίζονται να συντελούνται) στον πλαίσιο του εν λόγω μηχανισμού προκύπτει η σημερινή συνάντηση Μητσοτάκη- Ερντογάν στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ η οποία έπεται αυτής που θα έχει ο πρόεδρος των ΗΠΑ με τον Τούρκο ομόλογό του.

 

Το «ελληνοτουρκικό ζήτημα» για το ΝΑΤΟ εμφανίζεται ως σημαντικό αλλά παρεμπίπτον πρόβλημα το οποίο έχει να κάνει με τη διατάραξη της εύρυθμης λειτουργίας της συμμαχίας η οποία είναι προσαρμοσμένη στις ανάγκες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και επικεντρωμένη- όπως θα φαίνεται και από το πολυσέλιδο σχέδιο Συμπερασμάτων της Συνόδου, στην αντιμετώπιση των γεωπολιτικών της αντιπάλων (Ρωσία- Κίνα).

 

Από την δεκαετία του 50 που Ελλάδα και Τουρκία έγιναν δεκτές στο ΝΑΤΟ τα ελληνοτουρκικά «αλέθονται» από τους μηχανισμούς που διαθέτει η συμμαχία προκειμένου να χαραχθεί και να ακολουθηθεί μια πορεία προσαρμοσμένη στις γεωπολιτικές επιδιώξεις της Ουάσιγκτον. Στην τρέχουσα περίοδο οι αμερικανικές επιδιώξεις είναι σαφέστατες: η ενίσχυση της «θέλησης» των συμμάχων να σταθούν δίπλα στις ΗΠΑ ως μπλοκ απέναντι στις φιλοδοξίες της Ρωσίας και της Κίνας.

 

Μέσα από αυτήν την οπτική διαφαίνεται ένα «παζάρι» που εξελίσσεται στο παρασκήνιο για τη διαμόρφωση των σχέσεων ΗΠΑ- Τουρκίας η οποία, σε αντίθεση με την Ελλάδα, δεν θεωρείται δεδομένη για την Ουάσιγκτον. Καθώς μάλιστα η σημασία της Τουρκίας για την αμερικανική αρχιτεκτονική στην περιοχή είναι δεδομένη, εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς ότι τμήμα αυτού του αμερικανοτουρκικού παζαριού είναι το ελληνοτουρκικό ζήτημα.

 

Κάτι που επίσης είναι εύκολα αντιληπτό είναι το γεγονός ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις (η προηγούμενη και η σημερινή για να μιλήσουμε μόνο για τις πρόσφατες εξελίξεις) έχουν ήδη παραχωρήσει (με την ελληνοαμερικανική συμφωνία στρατηγικής συνεργασίας που διαπραγματεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και υπέγραψε η ΝΔ) την «προστασία» της χώρας στις ΗΠΑ.

 

Είναι λοιπόν προφανές ότι η εξέλιξη της σημερινής συνάντηση Μητσοτάκη- Ερντογάν θα εξαρτηθεί από το κλίμα και το αποτέλεσμα της συνάντησης που θα έχει προηγηθεί μεταξύ Μπάιντεν και Ερντογάν. Προφανές είναι επίσης ότι η «επάνοδος» της Τουρκίας σε τροχιά γύρω από την αμερικανική υπερδύναμη δεν θα γίνει δίχως σοβαρά ανταλλάγματα κάποια από τα οποία έχουν να κάνουν και με τις επιδιώξεις της Αγκυρας σε βάρος της Αθήνας.

 

Η γενική αποδοχή της διευθέτησης των ελληνοτουρκικών διαφορών στη βάση του Διεθνούς Δικαίου που προβάλλει η ελληνική κυβέρνηση αφήνει το περιθώριο για την ενεργοποίηση μιας διαδικασίας που ήδη έχει οδηγήσει στη συζήτηση του συνόλου των θεμάτων τα οποία θέτει η τουρκική εξωτερική πολιτική σε βάρος της Ελλάδας και στα οποία εκτός από την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών περιλαμβάνονται ζητήματα (κυριότητα νησιών και νησίδων, δικαιώματα νησιών σε ΑΟΖ, αποστρατικοποίηση νησιών κλπ) κυριαρχίας .

 

Τόσο για τον Ερντογάν όσο και για τον Μπάιντεν η δρομολόγηση μιας διαδικασίας η οποία θα έχει στόχο την εφ όλης της ύλης διευθέτησης των ελληνοτουρκικών μπορεί να αποτελέσει τη βάση για τον επανακαθορισμό και εξομάλυνση των αμερικανοτουρκικών σχέσεων. Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη ωστόσο αυτό το σενάριο συνεπάγεται πολιτικό κόστος το οποίο είναι αδύνατο να επωμιστεί στη μέση της κυβερνητικής του θητείας. Αυτό που μπορεί να επιδιώξει ο Ελληνας πρωθυπουργός είναι να αγοράσει χρόνο επιδιώκοντας οι ελληνοτουρκικές διευθετήσεις να δρομολογηθούν κατά τη δεύτερη θητεία τους εφόσον βέβαια κερδίσει τις εκλογές.

 

Το ερώτημα, ωστόσο, είναι κατά πόσο ο Ερντογάν είναι διατεθειμένος να δώσει χρόνο στον Μητσοτάκη. Η απάντηση, ίσως προκύψει από την σημερινή συνάντηση κορυφής…  

 

Το "φιλελέ" πάρτυ στην Βουλή για το εργασιακό

 

Όταν οι «γαλάζιοι» βουλευτές βρήκαν ευκαιρία να «βγάλουν το άχτι τους» κατά του συνδικαλισμού και των κοινωνικών διεκδικήσεων

γράφει ο Γεράσιμος Λιβιτσάνος

 

Αν πιστέψουμε τις δεσμεύσεις της αντιπολίτευσης και ιδίως του ΣΥΡΙΖΑ, τότε ο χρόνος ζωής του νομοσχεδίου για τα εργασιακά, θα είναι ίσος με αυτόν της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ιδίως από την στιγμή που οι αντιδράσεις δείχνουν ότι το νομοθέτημα δεν έχει κοινωνική αποδοχή.

 

 

 

Όμως ότι κι αν γίνει στο μέλλον με αυτό το νομοθέτημα, η πρώτη μέρα της συζήτησής του στην Βουλή, έδειξε ότι οι βουλευτές της Ν.Δ – ιδίως αυτοί που ανήκουν στην «φιλελεύθερη» πτέρυγα- το …απολαμβάνουν στο παρόν.

 

Όπως φάνηκε από τις τοποθετήσεις τους μάλλον περίμεναν από καιρό, δεκαετίες ίσως, την ψήφιση ενός τέτοιου νόμου. Ενθουσιώδους υποδοχής έτυχαν οι διατάξεις που περιορίζουν το δικαίωμα στην απεργία.

 

Έτσι λοιπόν προκειμένου να στηρίξει το νομοσχέδιο η Ντόρα Μπακογιάννη αναθυμήθηκε την δεκαετία του ’80 όταν – όπως είπε- ήταν συνδικαλίστρια. Εξιστόρησε πως «το 1982 ήμουνα συνδικαλίστρια στο Υπουργείο Συντονισμού. Η Νέα Δημοκρατία είχε τότε το συνταρακτικό ποσοστό του 12% και το ΠΑΣΟΚ είχε πάντα περίπου 80%. Ήμασταν μια θλιβερή, θλιβερότατη μειοψηφία. Επειδή, όμως, είχαμε «κέφι» αντιπολιτευτικό αποφασίσαμε στη γενική συνέλευση των υπαλλήλων του Υπουργείου Συντονισμού να πάρουμε τη γενική συνέλευση». Έτσι είπε «αρχίσαμε να μιλάμε επί της διαδικασίας από τις 15.00΄ το μεσημέρι μέχρι τις 03.00΄ τη νύχτα» και «πήραμε τη γενική συνέλευση διότι οι άλλοι είχαν εξοντωθεί και είχαν φύγει».

  

Στο ίδιο μήκος κύμματος και η Φωτεινή Πιπιλή. Αναφέρθηκε στην δεκαετία του ’90 λέγοντας πως «η αυλαία από την εποχή των Σταμουλοκολλάδων έχει πέσει οριστικά» αναφερόμενη προφανώς στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στην ΕΑΣ όταν αποφάσισε την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων λεωφορείων η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (1990-1993) . Είπε μάλιστα πως «επιτέλους γλιτώνουμε από το «νταβατζιλίκι», όπως το λέει ο λαός, του πάσα ένα συνδικαλιστή».

 

 

Τις συνελεύσεις της ΕΣΗΕΑ αναπόλησε ο Θοδωρής Ρουσόπουλος. Περιγράφοντας πως «έπαιρνα συνεχώς προσκλήσεις για τις γενικές συνελεύσεις. Ερχόταν η πρώτη πρόσκληση, γενική συνέλευση την τάδε του μηνός, απαιτείται παρουσία του 75% των εργαζομένων. Δεύτερη, νέα: παρουσία 50%, 35%. Φτάναμε σε ένα σημείο όπου από τους σχεδόν πέντε χιλιάδες τότε δημοσιογράφους εμφανίζονταν γύρω στους εκατόν πενήντα με διακόσιους στην αίθουσα της Ενώσεως Συντακτών και αποφάσιζαν για το σύνολο των υπολοίπων». Βέβαια ο πρώην υπουργός των κυβερνήσεων του Κώστα Καραμανλή δεν εξήγησε για ποιόν λόγο η κυβέρνηση της Ν.Δ από το 2004 έως το 2009 δεν προχώρησε στην νομοθέτηση ανάλογων διατάξεων με τις σημερινές. Ένα ερώτημα που θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να απαντηθεί.

 

Ο Γιάννης Λοβέρδος πάλι υποστήριξε ότι «οι συνδικαλιστές έχουν πολλές φορές φέρει πολλά δεινά σε αυτή την κοινωνία και την οικονομία» ενώ υποστήριξε ότι όσοι απεργούν αυτές τις μέρες μάλλον έχουν …παρασυρθεί. Όπως είπε «ο μέσος πολίτης δεν μπορεί να γνωρίζει τι ακριβώς περιλαμβάνει το νομοσχέδιο και μπορεί να παρασύρεται από κάποιες κουβέντες που ακούει. Το τι θα γίνει και το τι θα ισχύσει θα το αντιληφθεί στην πράξη».

 

 

Με μένος κατά του συνδικαλισμού εμφανίστηκε και ο Φίλιππος Φόρτωμας υποστηρίζοντας πως «σεβαστό πρέπει να είναι και το δικαίωμα των πολιτών να μην γίνονται όμηροι στην αυθαιρεσία των διαφόρων –θα έλεγα- συνδικαλιστών. Ποτέ άλλοτε τόσοι λίγοι δεν ταλαιπωρούσαν τόσους πολλούς».

 

Ανάλογη τοποθέτηση και από τον βουλευτή Γιώργο Κοτρώνια. Είπε πως πλέον «χάνεται η επί πολλά χρόνια ασυλία και η δυνατότητα άσκησης πίεσης μέσα από την απορρύθμιση της οικονομικής ζωής και την αφόρητη ταλαιπωρία του κοινωνικού συνόλου».

 

«Κερασάκι στην τούρτα» και ο γνωστων πεποιθήσεων Θάνος Πλέυρης που δήλωσε πως «είμαστε στην εποχή – ως δικηγόρος το λέω- που αν πάρει απόφαση το συνδικαλιστικό μας όργανο, είμαστε υποχρεωμένοι να πειθαρχήσουμε. Εκεί δεν προσβάλλονται τα δικαιώματα της εργασίας; Δεν υπάρχουν συμπεριφορές συνδικαλιστών εκβιαστικές και εκφοβισμού στους ανθρώπους οι οποίοι θέλουν να εργαστούν;». Τοποθέτηση που προφανώς απευθύνεται προς τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών.

 

 

Τον τόνο πάντως σε αυτού του είδους την ρεβανσιστική προσέγγιση έχει δώσει εδώ και μέρες ο ίδιος ο εισηγητής- υπουργός του νομοσχεδίου. Τοποθετούμενος στην επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων στην πρώτη φάση επεξεργασίας του νομοσχεδίου ο Κωστής Χατζηδάκης είχε δηλώσει αγανακτισμένος με τις αντιρρήσεις των κομμάτων της αριστεράς. Είπε πως «εδώ και δεκαετίες, δηλαδή από τότε που ήμουνα φοιτητής το θυμάμαι αυτό, ισχυρίζεστε όλοι μαζί, ότι έχετε το μονοπώλιο της καρδιάς, το μονοπώλιο της ευαισθησίας. Εγώ εκείνο το οποίο βλέπω, είναι, ότι έχετε το μονοπώλιο στο δογματισμό και στη στασιμότητα».

 

Για τις εξελίξεις με το εμβόλιο Astra Zeneca: Υπεύθυνος λαός με ανεύθυνη κυβέρνηση

 

Είναι οι ίδιοι. Οι κύριοι της κυβέρνησης Μητσοτάκη που κουνάνε το δάχτυλο για την «ατομική ευθύνη» που έχουμε όλοι για τον κορωνοϊό και τα μέτρα, όπως και για τον εμβολιασμό. Αυτοί, φυσικά, έχουν το ευθύνη μόνο να μας «μαλώνουν» και να έχουν στιγμές «ανεμελιάς».

 

Είναι οι ίδιοι. Αυτοί που θα έπρεπε να απολογούνται για τις καθυστερήσεις στους εμβολιασμούς και παίζουν με τα νούμερα, «μπερδεύοντας» τους εμβολιασμούς με τους εμβολιασμένους για να φαίνονται μεγαλύτεροι οι αριθμοί.

 

Το ζήτημα του εμβολιασμού είναι πολύ σοβαρό για ανεύθυνους διαχειριστές. Η κυβέρνηση, όμως, αποδεικνύει, για μια ακόμα φορά, ότι την απασχολεί περισσότερο αυτό που φαίνεται ότι συμβαίνει, απ’ αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Απόδειξη η αναστάτωση που έχει προκληθεί – δικαίως – μετά τις ανακοινώσεις για να σταματήσει το εμβόλιο της Astra Zeneca στους κάτω των 60, την ίδια στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες έχουν κάνει την πρώτη δόση.

 

Τι μας είπαν χθες οι εκπρόσωποι της Εθνικής Επιτροπής Εμβολισμών;

 

Συνέστησαν να μην γίνονται εμβολιασμοί στους κάτω των 60 με το συγκεκριμένο εμβόλιο, λόγω των δεδομένων που υπάρχουν και τα οποία είναι διαρκώς μεταβαλλόμενα.

 

Συμβούλεψαν όσους έχουν ραντεβού για την πρώτη δόση του εμβολίου Astra Zeneca να το αλλάξουν, προσθέτοντας ότι θα τους έρθει σχετική ειδοποίηση.

 

Για εκείνους τους εκατοντάδες χιλιάδες που έκαναν την πρώτη δόση με το εμβόλιο Astra Zeneca συνέστησαν να προχωρήσουν στη δεύτερη δόση. Βγήκε, μάλιστα, σήμερα ο υπουργός Υγείας να το επαναλάβει, μετά την ανησυχία που έχει προκληθεί.

 

Να σημειωθεί ότι η σύσταση Επιτροπής, για τη δεύτερη δόση του Astra Zeneca, αφορά όποιους δεν είχαν επιπλοκές, μετά την πρώτη δόση. Συγκεκριμένα,  όπως υποστήριξε η Μ. Θεοδωρίδου, εκ μέρους της Εθνικής Επιτροπής Εμβολιασμών, «θα πρέπει να γίνει η υπενθύμιση ότι παραμένει η σύσταση για τη δεύτερη δόση στα άτομα που έχουν εμβολιαστεί με πρώτη δόση AstraZeneca, δεδομένου ότι ο κίνδυνος αυτής της σπάνιας ανεπιθύμητης ενέργειας είναι εξαιρετικά σπάνιος μετά τη δεύτερη δόση, συγκεκριμένα 1,3 περιστατικά ανά ένα εκατομμύριο δόσεις εμβολίων». Εξαιρούνται τα άτομα που έχουν εκδηλώσει σοβαρές παρενέργειες, όπως θρομβώσεις, ή ειδικά ιατρικά προβλήματα, είπε χθες.

 

Προσέξτε ποιους φέρνουν σε ανησυχία οι κυβερνώντες. Τους ανθρώπους που λάμβαναν συγχαρητήρια για την επιλογή του Astra Zeneca – και από κυβερνητικούς παράγοντες. Τους πολίτες από 30-44 οι οποίοι για ένα χρονικό διάστημα δεν είχαν δυνατότητα επιλογής άλλου εμβολίου εκτός του Astra Zeneca. Μάλιστα, τώρα, δεν υπάρχει καν σαφής εξήγηση για το εάν είναι απολύτως ασφαλές και αποτελεσματικό να εμβολιαστεί, εφόσον το επιθυμεί, με άλλο εμβόλιο όποιος έχει κάνει την πρώτη δόση με Astra Zeneca. 

 

Και κάτι ακόμα: Τον Μάρτιο ο υπουργός Υγείας Βασίλης Κικίλιας, όταν προέκυψε ζήτημα μετά από αναφορά παρενεργειών στην Ευρώπη για το εμβόλιο Astra Zeneca και 15 χώρες είχαν αναστείλει τη χορήγηση του, είπε:  «Εμβολιαζόμαστε με όλα τα εμβόλια που έχει πει η Ευρώπη. Από την αρχή της διαδικασίας των εμβολιασμών εμπιστευόμαστε έναν θεσμό τον ΕΜΑ. Αυτός δίνει αδειοδοτήσεις, εμείς ακολουθούμε πιστά τις οδηγίες του και δεν έχει δώσει μέχρι στιγμής ».

 

Τελικά, ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Φαρμάκων (EMA), λίγες μέρες μετά, ανακοίνωσε πως το εμβόλιο της εταιρείας AstraZeneca και του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης για τον κορωνοϊό είναι «ασφαλές και αποτελεσματικό» και «δεν συνδέεται» με πιο αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης θρόμβων. Οι εμβολιασμοί συνεχίστηκαν.

 

Εμείς λοιμωξιολόγοι δεν είμαστε και ούτε έχουμε σκοπό να τους παριστάνουμε. Εδώ, όμως, πια υπάρχει ένα μεγάλο θέμα που αφορά την κοινωνία συνολικά.

 

Ακούστε, κύριοι «άριστοι». Δεν είναι ούτε «αρνητές» του εμβολίου, ούτε «ψεκασμένοι» όλοι εκείνοι που μετά τις χτεσινές ανακοινώσεις βρέθηκαν σε ανησυχία. Για το γεγονός φταίτε αποκλειστικά εσείς, που σε μια τέτοια συνθήκη χρησιμοποιείτε πάλι την «ατομική ευθύνη» σε ζήτημα που είναι επιστημονικό. Το λιγότερο που έχετε να κάνετε είναι να λάβετε την ευθύνη να ενημερώστε σωστά, εσείς οι ανεύθυνοι, έναν υπεύθυνο λαό.

 

Και για να μην ξεχνιόμαστε: Εσείς δεν είστε που περάσατε τροπολογία η οποία κάθε άλλο παρά ενισχύει την εμπιστοσύνη στις επιστημονικές επιτροπές αλλά και στις σχέσεις που αυτή αναπτύσσει με την κυβερνητική εξουσία; Λέμε για εκείνη την τροπολογία με την οποία θεσπίσατε το δικαστικό ακαταδίωκτο για τα μέλη της επιτροπής λοιμωξιολόγων αλλά και της επιτροπής εμβολιασμού. Τη θυμάστε;… 

πηγή

 

Γεωργιάδης: Είναι λόγος απόλυσης εργαζομένου ο μη εμβολιασμός

  Μία επιχείρηση μπορεί να απολύσει εργαζόμενο που αρνείται να εμβολιαστεί εάν εργάζεται σε κρίσιμο πόστο, δήλωσε ο υπουργός Ανάπτυξης, Άδωνις Γεωργιάδης

Μία επιχείρηση μπορεί να απολύσει εργαζόμενο που αρνείται να εμβολιαστεί εάν εργάζεται σε κρίσιμο πόστο, δήλωσε ο υπουργός Ανάπτυξης, Άδωνις Γεωργιάδης. Διευκρίνισε ωστόσο ότι πρόκειται για ζήτημα που κρίνεται στις δικαστικές αίθουσες και δεν αφορά την κυβέρνηση, ούτε πρόκειται να νομοθετήσει σχετικά. «Αν ζητάτε τη γνώμη μου ασφαλώς και θα μπορούσε μια επιχείρηση να επικαλεστεί κάτι τέτοιο αν ο εργαζόμενος δουλεύει σε ένα κρίσιμο σημείο για την επιχείρηση αυτή, δεν αφορά καθόλου την κυβέρνηση, ούτε πρόκειται να νομοθετήσει η κυβέρνηση κάτι τέτοιο» τόνισε χαρακτηριστικά ο κ. Γεωργιάδης μιλώντας στον ΣΚΑΙ.

 

 

«Καταστροφή νέα καραντίνα»

Ο κ. Γεωργιάδης τόνισε ότι θα ήταν καταστροφική για την οικονομία μια νέα καραντίνα σε περίπτωση τέταρτου κύματος της πανδημίας και θα πρέπει να αποφευχθεί μέσω των εμβολιασμών. «Εάν φτάσουμε στο 80% εμβολιασμένων, τελείωσε η πανδημία» σημείωσε ο κ. Γεωργιάδης και πρόσθεσε ότι η χώρα μας έχει έναν από τους υψηλότερους ρυθμούς εμβολιασμών στον κόσμο και όλη η αγωνία είναι αυτός ο ρυθμός να μην πέσει. Εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι τις επόμενες εβδομάδες θα έχουμε πολύ μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας με βάση την πορεία της πανδημίας και πως με εντολή του πρωθυπουργού έχουν δοθεί στην επιτροπή βιοηθικής ερωτήματα που αφορούν την μείωση των μέτρων προστασίας για τους εμβολιασμένους.

 

Ο κ. Γεωργιάδης είπε ότι τον ενοχλεί η λέξη «προνόμια» και πως είναι λογικό όταν κάποιος επιλέγει να εμβολιαστεί και κινδυνεύει λιγότερο να μπορεί να έχει λιγότερα μέτρα προστασίας και όταν δεν εμβολιάζεται και κινδυνεύει περισσότερο να έχει περισσότερα μέτρα προστασίας. «Όταν θα έχει ολοκληρωθεί ο κύκλος του εμβολίου ως δυνατότητα για όλους, τότε προφανώς η κυβέρνηση όπως και όλα τα κράτη του κόσμου, θα ρυθμίσουμε το πώς θα γίνεται η κοινωνική κινητικότητα βάσει κινδύνου», σημείωσε.

 

Προνόμια εμβολιασμένων

Αναφορικά με τη συζήτηση για τις διευκολύνσεις που μπορούν να έχουν οι εμβολιασμένοι ο Άδωνις Γεωργιάδης είχε πει μιλώντας στην ΕΡΤ: «Η κουβέντα για τα λεγόμενα προνόμια των εμβολιασμένων, που δεν είναι προνόμια αλλά περισσότερο βαθμοί ελευθερίας των εμβολιασμένων σε σχέση με τους ανεμβολίαστους θα ξεκινήσει όταν θα έχουμε πλέον δώσει στο σύνολο των κατοίκων της Ελλάδας την ευκαιρία του εμβολιασμού. Όταν πια θα είναι δεδομένο ότι κάποιος δεν έχει εμβολιαστεί όχι γιατί δεν θέλει αλλά γιατί δεν μπόρεσε. Νομίζω ότι δεν είμαστε μακριά. Αρχές Ιουλίου θα έχει επιτευχθεί αυτός ο στόχος».

 

Απαντώντας σε ερώτηση αν ένα εστιατόριο θα μπορούσε να αρνηθεί να εξυπηρετήσει πελάτη που δεν έχει εμβολιαστεί ο κ. Γεωργιάδης απάντησε: «Όχι τώρα, όταν θα προχωρήσει ο εμβολιασμός. Σήμερα δεν μπορεί να γίνει γιατί ακόμα μπορεί βάσιμα να υποστηρίξει κάποιος ότι “εγώ έχω ραντεβού και δεν ήρθε η σειρά μου”. Εκεί πρέπει να σεβαστείς το δικαίωμα γιατί όχι από δική του υπαιτιότητα, αλλά από την ροή των εμβολιασμών δεν πρόλαβε να εμβολιαστεί. Όταν φτάσουμε στο σημείο που βέβαιο αριθμητικά ότι δόθηκε σε όλους η ευκαιρία και δεν πήγανε, τότε θα σας το πω ανάποδα: Φαντάζεστε κάποιος να ανοίξει το εστιατόριό του και να έχει κρούσμα κορονοϊού και να καταστραφεί. Δηλαδή εσύ που θες να πας και είναι ανεμβολίαστος, μπορείς να πάρεις στο λαιμό σου όλη την επιχείρηση, τους εργαζόμενους, τα δάνειά του και την οικογένειά του; Έχεις αυτό το δικαίωμα; Είναι απολύτως προφανές ότι κάποιος που αποφασίζει ότι δεν θέλει να εμβολιαστεί γνωρίζοντας ότι αυτό θέτει σε κίνδυνο τη ζωή των συμπολιτών του δεν μπορεί να απολαμβάνει τους ίδιους βαθμούς ελευθερίας». «Τον χειμώνα που θα έρθει οι εμβολιασμένοι θα μπορούν να μπαίνουν σε κλειστούς χώρους, οι ανεμβολίαστοι προφανές δεν θα μπορούν να μπουν», είπε σε άλλο σημείο.  

πηγή

 

Κινδυνολογίες και «ωμή» παρέμβαση στη δικαιοσύνη από τη ΝΔ για να κηρυχθεί παράνομη η απεργία της Τετάρτης

 

Με «ωμή» παρέμβαση στην δικαιοσύνη η ΝΔ επιχειρεί να κηρυχθούν παράνομες και καταχρηστικές οι απεργίες διότι «δεν τηρήθηκαν οι προϋποθέσεις που θέτει η ισχύουσα νομοθεσία για την προκήρυξη απεργιών» καθώς και επειδή «γίνονται σε περίοδο εισαγωγικών εξετάσεων για το Πανεπιστήμιο».

 

Το κυβερνών κόμμα εμφανώς θορυβημένο από τη νέα απεργία κατά του νομοσχεδίου-έκτρωμα αλλά και μεγάλη αντίδραση της κοινωνίας απέναντι στους αντεργατικούς σχεδιασμούς επιστρατεύει κάθε μέσο για να περιορίσει τις λαϊκές αντιδράσεις.

 

Παράλληλα με την παρέμβαση της στη Δικαιοσύνη που κατά τα άλλα «βαφτίζει» ανεξάρτητη η ΝΔ επιχειρεί να ενεργοποιήσει και τον κοινωνικό αυτοματισμό με αιχμή την απεργία στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς της Αθήνας.

 

Κρύβοντας επιμελώς τους λόγους που παραλύει εκ νέου η χώρα την Τετάρτη κάνει λόγο για …«βασανιστήρια» των κατοίκων. Ταυτόχρονα η ΝΔ κινδυνολογεί προκειμένου να στρέψει γονείς και μαθητές κατά των εκπαιδευτικών ισχυριζόμενη πως «τίθεται σε κίνδυνο η συμμετοχή στις πανελλαδικές εξετάσεις». Ενισχύοντας την επιχείρηση τρομοκράτησης, η υπουργός Παιδείας Ν. Κεραμέως κατέθεσε κατεπείγουσα αγωγή για τη διασφάλιση των Πανελλαδικών.

 

Βέβαια οι κυβερνώντες παραλείπουν επιμελώς να αναφέρουν ότι έφεραν εν μέσω της ίδιας περιόδου για ψήφιση ένα νομοσχέδιο που καταστρέφει τη ζωή ολόκληρων γενεών και διαλύει δικαιώματα ενός αιώνα 

 

Επιπλέον, με την ανακοίνωσή της η ΝΔ φανερώνει πως μια από τις επιδιώξεις του νομοσχεδίου της είναι να χτυπηθεί το ίδιο το δικαίωμα στην απεργία με σκοπό να επιβληθεί «σιγή νεκροταφείου» στους χώρους δουλειάς. Ισχυρίζεται ότι επιβεβαιώνεται η «αναγκαιότητα των ρυθμίσεων που εισάγονται με το εργασιακό νομοσχέδιο περί ελάχιστης εγγυημένης υπηρεσίας κατά τις απεργίες στην κοινή ωφέλεια, όπως και απαγόρευσης επαναπροκήρυξης απεργίας που κηρύσσεται παράνομη από τα δικαστήρια».

 

Μάλιστα καλεί ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ «να τοποθετηθούν άμεσα απέναντι στις απεργίες αυτές που στρέφονται ξεκάθαρα εναντίον της κοινωνίας».

 

Είναι φανερό ότι στα αφεντικά και το πολιτικό προσωπικό τους προκαλεί πονοκέφαλο η καθολική καταδίκη του αντεργατικού νομοσχεδίου από τους εργαζόμενους και πάνω από όλα τους φοβίζει ο οργανωμένος ταξικός αγώνας.

 

Ακολουθεί ολόκληρη η κατάπτυστη ανακοίνωση της ΝΔ:

 

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των εργαζομένων στο μετρό και τα λεωφορεία της πρωτεύουσας που αποφάσισαν να προχωρήσουν σε 24ωρη απεργία την Τετάρτη αποδεικνύουν ότι γράφουν στα παλιά τους παπούτσια την αγωνία και τους κόπους των μαθητών που συμμετέχουν στις εξετάσεις.

 

Χωρίς μετρό όλη την ημέρα και χωρίς λεωφορεία ως τις 9 το πρωί, εκτός από τα βασανιστήρια στα οποία θα υποβληθούν και πάλι τα εκατομμύρια των κατοίκων της Αθήνας για να πάνε στις δουλειές τους, τίθεται σε κίνδυνο η συμμετοχή στις πανελλαδικές εξετάσεις. Σημειώνεται ότι τα παιδιά σύμφωνα με το πρόγραμμα πρέπει να βρίσκονται στα εξεταστικά κέντρα ως τις 8 π.μ.

 

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες λαμβάνουν αποφάσεις αδιαφορώντας για το κοινωνικό κόστος ιδιαίτερα σε βάρος των νέων παιδιών που βρίσκονται την Τετάρτη μπροστά σε ένα από τα πιο σημαντικά ορόσημα της ακαδημαϊκής και επαγγελματικής τους ζωής.

 

Ανάλογη είναι η εικόνα για την 24ωρη απεργία που αποφάσισαν η ΑΔΕΔΥ και το Εργατικό Κέντρο της Αθήνας για την Τετάρτη. Η ΑΔΕΔΥ την Παρασκευή είχε προκηρύξει στάση εργασίας με την οποία θα μπορούσε να δηλώσει την αντίθεσή της στο νομοσχέδιο για την προστασία της εργασίας παρότι δεν την αφορά καθώς δεν ρυθμίζει τα του Δημόσιου τομέα! Ωστόσο αποφάσισε να προχωρήσει σε 24ωρη. Το εύλογο ερώτημα είναι, τι θα πετύχει περισσότερο εκτός από το να ταλαιπωρήσει μαθητές που δίνουν Πανελλαδικές και γονείς;

 

Σημειώνεται ότι το προεδρείο της ΟΛΜΕ αποφάσισε να ζητήσει την εξαίρεση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης από την απεργία!

 

Εν πάση περιπτώσει ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ έχουν υποχρέωση να τοποθετηθούν άμεσα απέναντι στις απεργίες αυτές που στρέφονται ξεκάθαρα εναντίον της κοινωνίας.

 

Τέλος, είναι περιττό να αναφέρουμε ότι δεν τηρήθηκαν οι προϋποθέσεις που θέτει η ισχύουσα νομοθεσία για την προκήρυξη απεργιών. Σύμφωνα με τον νόμο, όπως ισχύει σήμερα, η απεργία των δημοσίων υπαλλήλων, καθώς και των υπαλλήλων σε υπηρεσίες που καλύπτουν βασικές ανάγκες του κοινωνικού συνόλου, μπορεί να κηρυχθεί μόνο με τήρηση τετραήμερης προθεσμίας. Για τις πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις μετρό και λεωφορείων ισχύει επίσης η τετραήμερη προθεσμία για την κήρυξη απεργίας όπως και το ότι η απεργία πρέπει να κηρυχθεί από γενική συνέλευση του συνδικάτου τους.

 

Η δικαιοσύνη θα κρίνει αν οι απεργίες είναι νόμιμες ή παράνομες και καταχρηστικές, δεδομένου ότι γίνονται σε περίοδο εισαγωγικών εξετάσεων για το πανεπιστήμιο και θα ταλαιπωρήσουν τους μαθητές υπέρμετρα, σε σχέση με το όποιο όφελος διεκδικούν να πετύχουν οι απεργοί.

 

Όλα τα παραπάνω απλώς επιβεβαιώνουν τη σημασία και την αναγκαιότητα των ρυθμίσεων που εισάγονται με το εργασιακό νομοσχέδιο περί ελάχιστης εγγυημένης υπηρεσίας κατά τις απεργίες στην κοινή ωφέλεια, όπως και απαγόρευσης επαναπροκήρυξης απεργίας που κηρύσσεται παράνομη από τα δικαστήρια. 

πηγή