Πέθανε ο δολοφόνος του Ιρακινού λαού

 

 Του Άρη Χατζηστεφάνου

 

Λίγοι αξιωματούχοι στην ιστορία μπορούν να ισχυριστούν ότι συμμετείχαν σε ένα σχέδιο που οδήγησε στο θάνατο ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Και ο αρχηγός γενικού επιτελείου και υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Μπους, Κόλις Πάουελ, ήταν ένας από αυτούς.

 

O άνθρωπος που ήθελε να παρουσιάζεται ως φιλειρηνιστής και «ψύχραιμος» συμμετείχε από ανώτατες θέσεις των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων σε τουλάχιστον 28 «κρίσεις», μεταξύ των οποίων, ο πόλεμος του Βιετνάμ, η εισβολή στον Παναμά, η εισβολή στη Γρενάδα, οι βομβαρδισμοί του 1986 στη Λιβύη, ο Πρώτος Πόλεμος του Περσικού Κόλπου και φυσικά η εισβολή και κατάληψη του Ιράκ το 2003.

 

 

Το μεγαλύτερο έγκλημα της καριέρας του όμως ήταν η προώθηση των ψευδών καταγγελιών για τα υποτιθέμενα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουεϊν.

 

θα τον θυμόμαστε ως τον άνθρωπο που ζήτησε να καλυφθεί το αντίγραφο της Γκουέρνικα του Πάμπλο Πικάσο στο κτίριο του ΟΗΕ γιατί δεν ήθελε να ταυτιστεί με τα εγκλήματα των φασιστών του Φράνκο και των ναζί του Χίτλερ κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου.

 

Δεν τα κατάφερε.

Η ισότητα των φύλων και η «αθώα» βία

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Το μονόλεπτο βιντεάκι το είδα σε τρία-τέσσερα κανάλια, κρατικά και ιδιωτικά, στο δελτίο των μεσημβρινών και απογευματινών ειδήσεών τους. Στο Διαδίκτυο έπαιζε παντού. Κι έχω την αίσθηση ότι, αν προλάβαινα ή αν άντεχα να δω τις ειδήσεις σε περισσότερους διαύλους, το φιλμάκι θα με περίμενε κι εκεί, ενοχλητικό μέχρις αγανακτήσεως. Ενοχλητικό επειδή το αφηγηματικό του ήθος, ο τρόπος δηλαδή που επέλεξε για να δείξει ένα γεγονός, ένα δραματικό γεγονός, εμφανίζεται και επιβάλλεται πάντοτε σαν απολύτως φυσικός. Και κυρίως σαν απολύτως αθώος.

 

Το βιντεάκι κατέγραφε την πρώτη αντίδραση των Κρητικών, στα ανατολικά του νησιού, μετά τον υποθαλάσσιο σεισμό των 6,3 Ρίχτερ, την Τρίτη 12 Οκτωβρίου. Ο φακός λοιπόν απαθανατίζει ό,τι συμβαίνει σε κάποιον δρόμο. Ποια η πόλη, άγνωστο. Αγνωστη επίσης η πατρότητα του βίντεο. Τίποτε δεν αναγραφόταν πάνω του, κανένα στοιχείο. Αυτό μετατρέπει την περιστασιακή μαρτυρία σε σύμβολο μόνιμου χαρακτήρα: θα μπορούσε να έχει συμβεί παντού, άλλωστε όντως συμβαίνει παντού, μονίμως, και πάντοτε σαν να πρόκειται για κατιτίς απολύτως αθώο. Βλέπουμε αλαφιασμένους γονείς έξω από κάποιο σχολείο, έχουν τρέξει να δουν αν είναι καλά τα παιδιά τους. Μέσα σε μια τάξη, λίγα θρανία και καθίσματα πεσμένα. Στον δρόμο οι άνθρωποι μοιρασμένοι σε ανήσυχες παρέες ή καρφωμένοι στο κινητό, να μάθουν για τους δικούς τους. Και κάποιοι, μοναχικοί, έχουν ήδη ξεπεράσει το συμβάν, που άλλωστε δεν ήταν καταστροφικό, και συνεχίζουν να βαδίζουν ήρεμοι.

 

Σ’ έναν από αυτούς τους μοναχικούς επιλέγει να εστιάσει η κάμερα. Τι περίεργο. Είναι γυναίκα. Κοπέλα. Λιγνή. Τα μαλλιά της μακριά, σκεπάζουν την πλάτη της. Χωρίς τίποτε το «προκλητικό» στο ντύσιμό της. Ξέρετε, σαν κι αυτά τα «προκλητικά», μίνι, έξωμα, κολάν κτλ., που χρησιμοποιούνται στα οικιακά κουτσομπολευτήρια, ενίοτε δε και στα δικαστήρια, σαν πειστήριο ότι «το θύμα πήγαινε γυρεύοντας», άρα είναι και ολίγον δράστης, ο δε κατηγορούμενος ως δράστης είναι κι αυτός ολίγον δράστης, σχεδόν αθώος.

 

Ο φακός κυνηγάει την κοπέλα. Αυτή είναι το θέμα του, το έκθεμα μάλλον. Οχι ο σεισμός. Την παρακολουθεί με επιμονή. Με πείσμα προκλητικό, ή μάλλον προσβλητικό. Σαν να το διαισθάνεται ο χειριστής της κάποια στιγμή ότι το παρακάνει, επιστρέφει στους υπόλοιπους. Δείχνει μια παρέα, άλλους διαβάτες, ένα αδέσποτο σκυλί που πίνει ήλιο ξαπλωμένο στη μέση του δρόμου. Επειδή όμως η συνήθεια είναι συνήθεια και η αρρώστια αρρώστια, γυρνάει γρήγορα στην κοπέλα, που συνεχίζει αμέριμνη τον δρόμο της, δίχως να γνωρίζει πως έχει μεταβληθεί σε αντικείμενο. Τη δείχνει από τα δέκα μέτρα στην αρχή, στα πέντε, στα δύο. Σχεδόν την ακουμπάει. Τη γυμνώνει.

Τίποτε πρωτότυπο. Και στις παρελάσεις της 25ης Μαρτίου ή της 28ης Οκτωβρίου, το ίδιο κάνει ο φακός. Αυτό έμαθε, αυτό ξέρει, αυτό επαναλαμβάνει. Είναι μια μηχανική απασχόληση των δακτύλων –σαν το κάπνισμα, ας πούμε, και το τελετουργικό του–, που δρουν σαν να μην παίρνουν εντολή από το μυαλό, γιατί πια είναι δέσμια μιας τοξικοεξάρτησης. Και στις διαδηλώσεις έτσι φέρεται ο φακός, οφθαλμολαγνικά. Και στα γήπεδα όλου του κόσμου, όχι μόνο τα ελληνικά. Λειτουργώντας σαν βλέμμα του συνόλου, του άρρενος συνόλου, σαν ένας Κύκλωπας που μας εκπροσωπεί, επικεντρώνεται εμμονικά σε «όμορφες, χαριτωμένες παρουσίες», όπως συχνά πυκνά ακούμε να λένε οι σπορτκάστερ μας (όχι, δεν το έχουν πει ποτέ για άντρες, «θα τους έβγαινε κακό όνομα»). Αυτό καταγράφει και αυτό αναμεταδίδει. Για να επικυρώσει την παμπάλαιη αντίληψη ότι οι γυναίκες, εκτός από υποχρεωτικά πρόθυμη λεία, είναι ένα στολίδι για να ξεκουράζεται πάνω του ο αρσενικός οφθαλμός. Ο δρόμος από το θηρευτικό, απογυμνωτικό βλέμμα στο προσβλητικό πείραγμα δεν είναι μεγάλος. Κι αν η γυναίκα αντιδράσει στην παρενόχληση, αν διαολοστείλει τον κυνηγό της, ψύχραιμα ή θυμωμένα, τότε είναι ακόμα πιο μικρός ο δρόμος από την «ιερή αγανάκτηση» του καμακιού, που αισθάνεται ότι πληγώνεται ο ανδρισμός του, έως τη σφαλιάρα ή και τη γροθιά στην κεφαλή της γυναίκας που αρνείται τον ρόλο του πειθήνιου θηράματος.

 

Τα ξέρει αυτά ο φακός, δεν μπορεί να μην τα ξέρει, τόση συζήτηση γίνεται τα τελευταία χρόνια για την έμφυλη βία, που δεν είναι ανάγκη να είναι φυσική, χειρωνακτική. Αλλά με τον ίδιο τρόπο θα φερθεί και την άλλη φορά. Κάθε φορά.Ναι, είναι μια συνήθεια η γυναικοθηρία αυτού του είδους. Είναι μια μορφή έμφυλης βίας και –σχεδόν– ένας φυσικός νόμος, πάνω κάτω ο ίδιος νόμος που παράγει άθλια θεάματα σαν το «Μπάτσελορ», που επιβεβαιώνουν ότι στου κακού τη σκάλα δεν υπάρχει πάτος, ούτε και όριο στο εικονικό εμπόριο θηλυκής σαρκός.

 

Ο κάμεραμαν του σεισμού, επαγγελματίας ή ιδιώτης, δεν ένιωθε ότι έκανε κάτι παράδοξο ή κάτι αντικανονικό. Ισα ίσα, τον κανόνα ακολουθούσε. Είδε μια «χαριτωμένη παρουσία» και σκέφτηκε να τη γράψει, να την προβάλει σαν αντίδοτο στη μετασεισμική ταραχή. Ή μάλλον, δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί καν. Οπως δεν χρειάζεται να το σκεφτεί ο εργοδότης, στην Ελλάδα και παντού, πριν ορίσει μικρότερο μισθό για τη γυναίκα. Θα το πράξει αυτόματα, υπακούοντας στο «φυσικό». Δηλαδή στις εδραιωμένες αντιλήψεις που θέλουν τη γυναίκα περισσότερο ευάλωτη, λιγότερο τολμηρή και λιγότερο επίμονη, γιατί, πώς να το κάνουμε, δεν μαθαίνει από τα γεννοφάσκια της πώς να κυριαρχεί και να εξουσιάζει, όπως καλή ώρα εμείς, τα ευλογημένα αρσενικά. Κάπως έτσι, σύμφωνα με τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ για το 2020, πέρυσι το παγκόσμιο μισθολογικό χάσμα έφτανε το 23% υπέρ των ανδρών. Κι αν τα πράγματα δεν αλλάξουν ριζικά, θα χρειαστούν, λέει, δυόμισι αιώνες ώσπου να επιτευχθεί η οικονομική εξίσωση των δύο φύλων – 257 χρόνια για την ακρίβεια.

 

Η χώρα μας; Θα μπορούσε –ή μάλλον θα ’πρεπε– να τα πάει καλύτερα, πολύ καλύτερα, τίποτε όμως δεν αποκλείει να τα πάει και χειρότερα, άλλωστε η κρίση ζημιώνει κατεξοχήν τις γυναίκες. Σύμφωνα λοιπόν με τον ετήσιο Δείκτη Ισότητας των Φύλων, όπως τον προσδιορίζει το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των Φύλων, η χώρα μας κατατάσσεται τελευταία ανάμεσα στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ενώ, σε οικουμενικό πλέον επίπεδο και σύμφωνα με τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, το 2021 η Ελλάδα βρίσκεται στην 98η θέση ανάμεσα σε 156 χώρες. Ακριβώς μία θέση κάτω από την Αιθιοπία, 92 θέσεις κάτω από τη Ναμίμπια, 60 κάτω από τη Βουλγαρία και 73 θέσεις κάτω από την 25η Αλβανία. Το 2020 η χώρα μας ήταν 84η, το δε 2018, 78η. Σε ένα χρόνο δηλαδή κατρακυλήσαμε 14 σκαλοπάτια, ενώ αν μετρήσουμε από το 2006, τα σκαλοπάτια φτάνουν τα 29.

 

Πώς προκύπτει ο δείκτης; Με την κατάταξη των χωρών σε τέσσερις τομείς: υγεία, εκπαίδευση, οικονομία και πολιτική. Στην Ελλάδα το χάσμα μεταξύ ανδρών και γυναικών είναι μεγαλύτερο όσον αφορά τη συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική και στην οικονομία. Και είναι κάπως μακριά η 8η Μαρτίου, για να ψευτοπαρηγορηθούμε με κίβδηλα διαγγέλματα.

 

       

Μην εξοργίζεστε – Για τον Ψαριανό πάντα υπάρχει και πιο κάτω

 

 Αυτός ο τύπος λέγεται Ψαριανός:

 

 

 

Ο Ψαριανός ανέβασε «πειραγμένη» φωτογραφία κι έκανε λόγο για «προπαγάνδα», μπλέκοντας και με τον πιο βλακώδη τρόπο και λίγο από τη άθλια θεωρία των δύο άκρων.

 

Ο Ψαριανός ανέβασε «πειραγμένη» φωτογραφία από το πλημμυρισμένο σχολείο στη Νέα Φιλαδέλφεια κι έγραψε διάφορα (ως Ψαριανός). Λέμε για το σχολείο όπου οι μαθητές αναγκάστηκαν να κάνουν «γέφυρα» με θρανία για να φύγουν από τα κοντέινερ που παριστάνουν τα κτίρια.

 

Ο Ψαριανός έγραψε κι αυτά στην ανάρτηση του:

 

«Γκεμπελισμός ή Σουσλωφισμός,ιδού η απορία. Η Προπαγάνδα τής Μαλακίας ή Η Μαλακία τής Προπαγάνδας; Εδώ σε θέλω, ακροατή μου (…και θαύμα μαζί: Το Κορίτσι αριστερά, ως Μεσσίας, ΠΕΡΠΑΤΆΕΙ πάνω στο νερό!…)».

 

Ακολουθεί το βίντεο και οι εικόνες που έκαναν τον γύρο του κόσμου και μετά η ανάρτηση του.

 

Μην εξοργίζεστε, για τον Ψαριανό πρόκειται. Για τον Ψαριανό πάντα υπάρχει και πιο κάτω.   

Καλώς ήρθατε στον μεσαίωνα ή αλλιώς στην Ελλάδα του 2021.#μπαλλος #κακοκαιρια #φιλαδελφεια #νεα_φιλαδελφεια #κυβερνηση_τσιρκο pic.twitter.com/iwgi9eh243

— 🅰nxieTea (ex Hools) (@Tarabankohools) October 14, 2021

πηγή

 

18 Οκτώβρη 1981 - 40 χρόνια από την ιστορική νίκη του ΠΑΣΟΚ

 

Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου με 48,07% αναδεικνύεται νικητής των βουλευτικών εκλογών το 1981.

 

Ήταν 18 Οκτωβρίου του 1981 όταν το ΠΑΣΟΚ ήρθε για πρώτη φορά στην εξουσία στις βουλευτικές εκλογές στην τότε τρικομματική βουλή. Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα με 48,07% κατέλαβε 172 έδρες, η Νέα Δημοκρατία με 35,88% των ψήφων κατέλαβε 115 έδρες και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας με 10,93% 13 έδρες. Τα υπόλοιπα κόμματα που συμμετείχαν, δεν κατάφεραν να εκλέξουν κανένα βουλευτή.

 

Ο ιδρυτής του Κινήματος, Ανδρέας Παπανδρέου, κέρδισε τον πρωθυπουργό και πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Γεώργιο Ράλλη με ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία και χρησιμοποιώντας συνθήματα όπως «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» και «Εδώ και τώρα αλλαγή», εξέφρασε την αλλαγή που ήθελε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας εκείνη την εποχή. Το ΠΑΣΟΚ έμεινε στην εξουσίας μέχρι το καλοκαίρι του 1989.

 

 

Για τον Ανδρέα Παπανδρέου η ημερομηνία των εκλογών (18 Οκτωβρίου) ήταν συναισθηματικά φορτισμένη, καθώς ακριβώς 37 χρόνια πριν, στις 18 Οκτωβρίου 1944, ο πατέρας του Γεώργιος Παπανδρέου είχε εισέλθει ως απελευθερωτής στην Αθήνα ως Πρωθυπουργός της ελεύθερης ελληνικής κυβέρνησης (στην οποία συμμετείχαν και υπουργοί του ΕΑΜ), έχοντας υψώσει την γαλανόλευκη στην Ακρόπολη.

 

Στη συνέχεια εκφώνησε τον ιστορικό «λόγο της απελευθέρωσης» στην Πλατεία Συντάγματος, ενώ οι Αθηναίοι τον αποθέωναν. Η 18η Οκτωβρίου 1944 ήταν η κορυφαία στιγμή του Γεωργίου Παπανδρέου και η 18η Οκτωβρίου 1981 η κουρυφαία στιγμή του γιού του. Μάλιστα, το κομμάτι του Τύπου που ήταν φιλικά προσκείμενο στο ΠΑΣΟΚ παρομοίαζε την «απελευθέρωση των Ελλήνων από τη Δεξιά» με την απελευθέρωση του 1944 από τους Ναζί.

 

Το διάγγελμα του Ανδρέα Παπανδρέου

Τα ξημερώματα της 19ης Οκτωβρίου ο νικητής των εκλογών Ανδρέας Παπανδρέου προέβη σε ένα «ιστορικό, από κάθε άποψη» διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό που μεταδόθηκε από την ΕΡΤ.

 

«Ελληνίδες, Έλληνες,

 

Απόψε κατέχομαι από βαθιά συγκίνηση. Είμαι πράγματι συγκινημένος για την μεγάλη εμπιστοσύνη που μου έχετε δείξει. Και έχω ταυτόχρονα το αίσθημα βαριάς ευθύνης, την οποία επωμίζομαι εγώ και οι συνεργάτες μου, για να πραγματώσουμε το έργο της Αλλαγής, γιατί η Αλλαγή σήμερα είναι όρος για την επιβίωση του έθνους, για την ευημερία του λαού μας. Και αισθάνομαι πραγματικά υπερήφανος που αυτή η θέση, αυτή η προοπτική για την χώρα μας, εγκρίθηκε κατά τόσο δυνατό, ισχυρό και δημοκρατικό τρόπο από την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Όπως σας είπα στις ομιλίες μου, και σε πλατείες και από την τηλεόραση, από αύριο, τις 19 του Οκτώβρη, αρχίζει η σκληρή δουλειά. Και επαναλαμβάνω αυτό που σας έχω ήδη πει: ότι για να βγει πέρα το πρόγραμμα της Μεγάλης Αλλαγής, για να ευοδωθούν επιτέλους οι μεγάλες προσδοκίες του λαού μας, θα απαιτηθεί η άμεση, ενεργός συμμετοχή σας. Θα προχωρήσουμε με σταθερά βήματα, πάντοτε ζητώντας την συναίνεσή σας, την πλατιά λαϊκή συναίνεση σε κάθε νέο μέτρο που θα πάρουμε.

 

Και θα κάνουμε την Αλλαγή χειροπιαστή.

 

Η Αλλαγή θα δείξει το πρόσωπό της πάρα πολύ γρήγορα, πολύ άμεσα. Θα ήθελα να τονίσω ότι θα υπάρξει συνεργασία όλων των πολιτειακών παραγόντων. Δεν πρόκειται με κανέναν τρόπο, όπως το είχαμε τονίσει και στο παρελθόν, να οδηγήσουμε την χώρα σε οποιαδήποτε περιπέτεια. Στόχος μας, πολιτική μας, είναι η ευημερία του λαού. Είναι η εθνική υπερηφάνεια και η κοινωνική δικαιοσύνη. Είμαστε αποφασισμένοι να εκτελέσουμε το πρόγραμμά μας κατά γράμμα, γιατί μας δώσατε αυτό που ζητούσαμε. Μας δώσατε ισχυρή, αυτοδύναμη πλειοψηφία στην Βουλή των Ελλήνων, ώστε να μπορέσουμε δίχως δισταγμούς και δίχως αναστολές, να προχωρήσουμε στην πραγμάτωση της Αλλαγής. Και σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου γιατί μας δώσατε αυτήν την ευκαιρία. Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι θα μείνουμε στις επάλξεις αυτού του αγώνα για την Νέα Ελλάδα, που όλοι προσδοκούμε. Μιαν Ελλάδα που θα ανήκει στον λαό της, μιαν Ελλάδα που θα την διαφεντεύει ο λαός της.

 

Απόψε γιορτάζουμε την νίκη. Πρώτα απ’ όλα των δημοκρατικών θεσμών, που καταξιώθηκαν στις 18 του Οκτώβρη του 1981. Γιορτάζουμε την νίκη της Αλλαγής. Και θα’θελα να σας παρακαλέσω, μέσα στην γιορτή σας και στην χαρά σας, να μην ξεχάσετε πως το ΠΑΣΟΚ είναι κυβέρνηση όλων των Ελλήνων, πως το ΠΑΣΟΚ ζητά τώρα από τον λαό μας συμφιλίωση. Λήθη στο παρελθόν: όλοι μαζί εμπρός για το μεγάλο, αξιόλογο έργο της οικοδόμησης της Νέας Ελλάδας.

 

Γεια σας, ευχαριστώ, και να ξέρετε πως θα τιμήσω το μεγάλο συμβόλαιο τιμής, που συνήψα τόσα χρόνια μαζί σας».

 

πηγή

Εδώ ο κόσμος πνίγεται, Δακτύλιος... αρμενίζει

 

γράφει η Αρτεμις Σπηλιώτη

 

 

Πείτε μου σας παρακαλώ ποιος σκέφτηκε να γίνει σύσκεψη στο Μαξίμου με θέμα την επιστροφή του Δακτυλίου στην Αθήνα στις 25 Οκτωβρίου, χθες Παρασκευή, δεύτερη μέρα του «Μπάλλου».

 

Στη σύσκεψη θα συμμετείχαν, λέει, ο υπουργός Επικρατείας Γιώργος Γεραπετρίτης, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Τάκης Θεοδωρικάκος, ο υπουργός Μεταφορών και Υποδομών Κώστας Καραμανλής, ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Κώστας Σκρέκας, ο υφυπουργός Μεταφορών Γιώργος Καραγιάννης και ο υφυπουργός Περιβάλλοντος Γιώργος Αμυράς. Και θα ακολουθούσαν, λέει, και ανακοινώσεις.

 

Δηλαδή δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να σκεφτεί «ρε παιδιά, μήπως να το αναβάλουμε, γιατί πνίγεται η Ελλάδα; Μήπως να κάνουμε μια σύσκεψη με θέμα το θεσμικό πλαίσιο των αρμοδιοτήτων, για να σταματήσει το πολιτικό σύστημα κάποια στιγμή να παίζει την κολοκύθια για το ποιος πρέπει να καθαρίζει τα φρεάτια, ποιος έχει την ευθύνη να φύγουν τα κοντέινερ από τα σχολεία και να χτιστούν καινούργιες σχολικές αίθουσες;»

 

 

Ο υφυπουργός Περιβάλλοντος Γ. Αμυράς, που υποψιάζομαι ότι μας φαντάζεται όλους να κάνουμε ορθοπεταλιές και να ροβολάμε από το Γαλάτσι στο Σύνταγμα, μήπως να ενημέρωνε τους συναδέλφους του για την κλιματική αλλαγή; Μήπως να τους πει ότι τα «σπάνια καιρικά φαινόμενα» δεν θα είναι πλέον και τόσο σπάνια;

 

Μήπως να έκαναν μια σύσκεψη, για να δουν πώς σε συνεργασία με την αυτοδιοίκηση θα κάνουν μια χαρτογράφηση των υφιστάμενων υποδομών της χώρας που χρήζουν άμεσης ενίσχυσης, βελτίωσης για να μη βουλιάζουν λεωφορεία, να μην πέφτουν γέφυρες, να μην εξαφανίζονται δρόμοι;

 

Μήπως να πήγαινε κάποιος μέχρι την Εύβοια, μέχρι την Ιθάκη, που πέρσι «γονάτισε» από τον Ιανό και χθες αναγκάστηκαν να σπάσουν το μουράγιο για να φύγουν τόνοι νερού στη θάλασσα, για να μην πνιγούν; Μήπως να πεταγόταν κάποιος μέχρι το Αρκαλοχώρι;

 

Δεν χρειαζόταν η χθεσινή σύσκεψη για τον Δακτύλιο, για να καταλάβουμε ότι το επιτελικό κράτος δουλεύει αδιάκοπα «με μπουνάτσες και μποφόρια». Το έχουμε εμπεδώσει.

 

ΥΓ.: Για όσους αναρωτιόντουσαν πού ήταν ο δήμαρχος Μπακογιάννης και ο περιφερειάρχης Πατούλης, εννοείται ότι ήταν στη σύσκεψη για τον Δακτύλιο, όπως με ενημερώνουν από το κοντρόλ.

    

Αθήνα: Το «βουλεβάρτο» της ταλαιπωρίας

 

Κίνηση, πλημμύρες, και… πλατάνια σε μια πόλη που ψάχνει να ξαναβρεί τον εαυτό της βασανίζοντας τους κατοίκους της.

 

Τρεις σκηνές.

 

Πρώτη, μετά τα μεσάνυχτα του περασμένου Σαββάτου. Η αθηναϊκή νύχτα ξανανοίγει (επίσημα). Οι Αθηναίοι προσπαθούν να γυρίσουν τον χρόνο στο 2019, έχουν βάλει τα καλά τους κι αντιμετωπίζουν την περίσταση σαν γιορτή. Δείχνουν τα πιστοποιητικά εμβολιασμού (στα στέκια τους -που ξέρουν και τους ξέρουν- αρκεί μόνο ένα νεύμα σε μια βαριεστημενη ερώτηση, πόσο καλά θα πάει αυτό;), σχηματίζουν άτακτες διαδηλώσεις κλείνοντας τον δρόμο έξω από τα μπαρ της Ασκληπιού και της Πραξιτέλους, και τακτοποιημένες ουρές στην Αβραμιώτου, ενώ οι πολεμιστές του techno είναι αποφασισμένοι να αλώσουν το Ωδείο στο πρώτο μεγάλο πάρτι της επιστροφής. Η πόλη, μετά τις σπασμωδικές αντιδράσεις της εδώ κι ενάμιση χρόνο, μοιάζει έτοιμη να πάρει πίσω όση ζωή της στέρησε ο ιός. Αναπολογητικά και χωρίς δισταγμό αυτή τη φορά.

 

Δεύτερη σκηνή, στο ξεκίνημα της εβδομάδας που πέρασε, όταν και δίνονται στη δημοσιότητα τα νέα σχέδια για τη νέα ανάπλαση της Πανεπιστημίου. Φωτορεαλιστικές εικόνες μιας πολυπολιτισμικής πρωτεύουσας, χρονοδιαγράμματα και μπάτζετ, καταραμένες φράσεις όπως «ριζική μεταμόρφωση» και λέξεις-φετίχ σαν το περίφημο «βουλεβάρτο», απαραίτητο λεκτικό στολίδι κάθε απόπειρας ανάπλασης από το Rethink Athens που τελικά έμεινε στα λόγια μέχρι το πρόσφατο φιάσκο του Μεγάλου Περιπάτου. Ο δήμαρχος Κώστας Μπακογιάννης υποστηρίζει τηλεοπτικά τις ανακοινώσεις, δίνει την πολυσυζητημένη πληροφορία για τα… 86 πλατάνια που θα φυτευτούν γύρω από τις τέσσερις λωρίδες κυκλοφορίας κι αποκρούει τις κατηγορίες ότι ο Μεγάλος Περίπατος ενίσχυσε το κυκλοφοριακό πρόβλημα. Η συζήτηση θυμίζει την ιστορία με τον βοσκό, γι’ αυτό και «κάνουν πάρτι στα σόσιαλ μίντια» τρολάροντας τις εξαγγελίες. Οι διαβεβαιώσεις ότι έχουν γίνει όλα τα αντιπλημμυρικά που χρειάζονται για να μην έχουμε προβλήματα, περνούν σε δεύτερη μοίρα.

 

Όταν μια κακοκαιρία χτυπά την Αθήνα.  DIMITRIS KAPANTAIS / SOOC

Τρίτη σκηνή, σχεδόν τρία 24ωρα μετά. Ένας χείμαρρος διασχίζει την οδό Ηφαίστου στο Μοναστηράκι. Το πέρασμα του «Μπάλλου», μετά τα αναπόφευκτα σαββοπουλικά αστεία, φέρνει την πόλη - σε κέντρο και προάστια, από το παραλιακό μέτωπο μέχρι τα ορεινά - στα όριά της. Εικόνες που σβήνουν το 2021 από το ημερολόγιο γίνονται viral. Από το λεωφορείο που έγινε υποβρύχιο στο φαληρικό δέλτα μέχρι τους μικρούς Νιαγάρα που στήθηκαν στις γέφυρες του λεκανοπεδίου, κι από τα παιδιά στη Νέα Φιλαδέλφεια που απέδρασαν από το σχολείο τους σχηματίζοντας αλυσίδα πάνω στα θρανία ως την κυρία που έκανε κανό στον Κολωνό. Σε μια πόλη, που έχει γίνει κινηματογραφικό hub τον τελευταίο χρόνο, γυρίστηκε μια μετρίου μπάτζετ ταινία καταστροφής, εγχώριας παραγωγής αυτή τη φορά. Την οποία οι Αθηναίοι παρακολουθούσαν στα κινητά τους έτσι όπως παρακολουθούν τα πάντα από το άνοιγμα του περασμένου Μαϊου και μετά (είτε έχει ηλιοφάνεια, είτε καταιγίδα): ακινητοποιημένοι στην κίνηση.

 

Στη μέση όλων αυτών, η Αθήνα. Μια πόλη που προσπαθεί να ξαναεφεύρει τον εαυτό της εδώ και πάνω από μια δεκαετία, πηγαίνοντας από τη μία κρίση στην επόμενη, ενώ ο αυτόματος πιλότος του τουρισμού μόνο λίγο καιρό ξαπόστασε με την Covid-19 και ξανά προς την πληρότητα τραβά.

 

Ποια είναι όμως η Αθήνα σήμερα;

 

Είναι η riot city των πρώτων χρόνων των 10s, έτσι όπως την έβλεπαν εξωτικά από το εξωτερικό έχοντας στρέψει το βλέμμα τους στο πορνό της Κρίσης; Είναι μια ατέλειωτη Airbnb land που προσπαθεί να ανταπεξέλθει στον υπερτουρισμό με μπουτίκ χοτέλ και ταχυφαγεία-τουριστικές παγίδες σε κάθε γωνία του ιστορικού κέντρου για τους τουρίστες που θέλουν να συνδυάσουν Ακροπολη με φαλάφελ; Είναι μια μητρόπολη που θέλει να κρύψει τις ανατολίτικες καταβολές κάτω από το χαλάκι των δυτικών ονειρώξεών της, ενώ προσπαθεί να αναρρώσει από το χτύπημα του κορωνοϊού που ήταν τελικά πιο ύπουλο απ’ όσο φάνηκε αρχικά;

 

Ό,τι κι αν ισχύει, όλες αυτές είναι ματιές από την έξω πλευρά του τζαμιού. Γιατί κοιτάζοντας από μέσα κανείς, διαπιστώνει ότι στη μεγάλη ανησυχία μας να παραδώσουμε άτσαλα μια πόλη-τουριστικό προϊόν (όπως είναι άλλωστε όλες οι σύγχρονες μητροπόλεις), έχουμε παραμερίσει τις απαιτήσεις μας για την ποιότητα της ζωής όσων ζούμε εδώ - like ζούμε κανονικά, όχι ινσταγκραμικά. Για μας, δηλαδή, που η εικόνα του χάους της περασμένης Πέμπτης συνεπάγεται, αν όχι κίνδυνο τουλάχιστον, ένα από κάθε άποψη κατεστραμμένο 24ωρο.

 

Στην αυγή του 21ου αιώνα, όσο περνούσε ακόμα η μπογιά της «ολυμπιακής Αθήνας», φτιάξαμε μια εικόνα «ενδιαφέρουσας πόλης» που «δεν κοιμάται ποτέ». Η suburbia πέθαινε να ανακαλύψει τις πιάτσες του κέντρου για τις οποίες γράφαμε στα free press, ενώ παράλληλα «τα προάστια γίνονταν κέντρο». Και μετά ήρθε η νέα κανονικότητα που λεγόταν Κρίση, για να διαπιστώσουμε πικρά ότι τον καιρό του κρασιού και των λουλουδιών σχεδόν δεν κάναμε βήμα μπροστά.

 

Η Αθήνα παραμένει μια πόλη που μισεί τους πεζούς, εκδικείται τους γονείς, βασανίζει τους οδηγούς, είναι τρύπια σε βροχές, χιόνια και ζέστες. Έχει δε και την ατυχία, στην παρούσα φάση, τα κλειδιά της να κρατάνε ένα δήμαρχος κι ένας περιφερειάρχης (που με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετική κλίμακα γκροτέσκ), την αντιμετωπίζουν σαν ένα προσωπικό PR πρότζεκτ...

  ΛΑ ΓΚΡΕΚΑ ΜΠΕΛΕΤΣΑ - ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΕΝΕΓΟΣ

 

Οταν η “αριστεία” γίνεται διεθνής…γελοιογραφία

  του διεθνούς φήμης Βραζιλιάνου σκιτσογράφου Kάρλος Λατούφ

Η Ελλάδα του “επιτελικού κράτους” και της “αριστείας” δεν έγινε μόνο είδηση λόγω των καταστροφών που επέφερε η κακοκαιρία, έγινε και σκίτσο.

 

Πρόκειται για μια ακόμα επιτυχία της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αν σκεφτεί κανείς ότι τα επιτεύγματά της δεν πέρασαν απαρατήρητα από έναν διεθνούς φήμης σκιτσογράφο, τον Βραζιλιάνου σκιτσογράφο Kάρλος Λατούφ.

 

Απολαύστε λοιπόν τον κ.Μητσοτάκη να παίζει με φρεγάτες και Ραφάλ, την ώρα που “δεν υπάρχουν λεφτά” για αντιπλημμυρικά έργα. 

 

 

 

 (πηγή από το newscenter.gr)

 

 

Νύχτες μαγικές

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

 

Το πρωινό ξύπνημα δεν προοιωνιζόταν τίποτα καλό. Οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια, τα αυτοκίνητα ήταν όλα βρεγμένα. Σκούρα γκρίζα και απειλητικά σύννεφα σκέπαζαν τον ουρανό. Μέρες τώρα έβρεχε και η πρόγνωση παρέμενε εξίσου απειλητική. Η μία κακοκαιρία τελείωνε, λέει, και ερχόταν η επόμενη. Είχαν και ονόματα οι κακοκαιρίες τα τελευταία χρόνια, «αμαυρώνοντας» ιστορικά πρόσωπα ή ήρωες της μυθολογίας, αρχαίους θεούς και τόπους.

 

Κοίταζε τα εισιτήρια της βραδινής συναυλίας με μεικτά συναισθήματα. Είχαν αγοραστεί με τόση λαχτάρα, ένα μήνα πριν, με μια επιθυμία που συνδύαζε την απόγνωση μηνών εγκλεισμού και απουσίας μεγάλων γεγονότων, με το όνειρο μιας βραδιάς από τα παλιά, σαν εκείνο το παλιό τραγούδι που λέει «Τραγούδια, στάδια, συγκροτήματα / Καρδιά μου αγάπη μου γλυκιά / Μας φάγαν όλα μας τα χρήματα / Αλλά μας έμεινε η ροκιά».*

 

Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη: Ροκ δεν θα την έλεγες, ούτε σε εκείνη την ηλικία που πήγε στην πρώτη της συναυλία. Ακόμη και όταν φορούσε το πιο σκισμένο τζιν της και τα πάνινα αθλητικά παπούτσια της και έβαφε τα μάτια της με μαύρο κολ. Αλλά το ένιωθε αυτό το τραγούδι μέσα από το δέρμα της. Για κείνη ροκ είναι να είσαι ο εαυτός σου -ακόμη και αν καμιά φορά πονάει, γιατί ο δρόμος σου μπορεί να γίνει πιο δύσκολος από των άλλων. Ροκ είναι να επιτρέπεις στον εαυτό σου να γελάσει δυνατά ή να κλάψει χωρίς να ντρέπεσαι γι’ αυτό. Να αποδέχεσαι αυτό που αισθάνεσαι, γιατί η ευτυχία δεν έχει συνταγή, ούτε σημαίνει το ίδιο πράγμα για όλους.

 

 

Η πρόγνωση του καιρού άλλαζε ανά μία ώρα. Η ώρα της συναυλίας ήταν 9 το βράδυ, στο κέντρο της Αθήνας, σε ένα από τα ωραιότερα μνημεία που έχει να επιδείξει η χώρα. Εως το μεσημέρι τα πράγματα ήταν δυσοίωνα: η βροχή γινόταν καταιγίδα και η καταιγίδα ξανά βροχή.

 

Τα μηνύματα με την παρέα έπαιρναν και έδιναν: «Θα βρέχει. Θα αναβληθεί». «Ας γίνει ένα θαύμα. Ας σταματήσει για λίγες ώρες. Να προλάβουμε». «Ναι, λίγες ώρες καθαρού ουρανού ζητάμε. Μετά ας κάνει ό,τι θέλει».

 

Κάποια στιγμή έδειξε ότι στις 6 το απόγευμα ο καιρός θα άνοιγε. Ενας ήλιος με δόντια θα έβγαινε πίσω από τα σύννεφα λίγο πριν νυχτώσει και η υπόλοιπη μέρα και νύχτα θα ήταν υγρές. Αλλά, τουλάχιστον, ο ουρανός θα καθάριζε.

 

Απευθύνθηκε στη σελίδα με τις πληροφορίες για τη συναυλία: εκεί υπήρχε αυτό που έψαχνε. Με κόκκινα έντονα γράμματα έλεγε: «Σχετικά με τις καιρικές συνθήκες». Συνέχιζε με κανονικά μαύρα γράμματα: «Σύμφωνα με την πρόγνωση του καιρού, από το απόγευμα οι καιρικές συνθήκες στο κέντρο της πόλης θα είναι καλές. Συνεπώς η παράσταση θα πραγματοποιηθεί κανονικά!» Οι τελευταίες τέσσερις λέξεις, σκούρες για έμφαση.

 

Αναψαν οι τηλεφωνικές γραμμές και τα μηνύματα στα κινητά τηλέφωνα πήραν φωτιά: Η συναυλία θα γίνει! Και παρά την μπόρα που ξέσπασε γύρω στις τρεις το μεσημέρι, τίποτα δεν άλλαξε.

 

Στις 6 το απόγευμα ο ήλιος άρχισε να πέφτει πίσω από κάτι αραιά σύννεφα χρώματος ροδακινί. Και την ώρα που έφευγε από το σπίτι είχαν χαθεί κι αυτά. Η συναυλία θα γινόταν.

 

Και πράγματι έγινε. Το αρχαίο θέατρο ήταν ασφυκτικά γεμάτο, από ανθρώπους οπλισμένους με μάσκες και πανωφόρια, αλλά αποφασισμένους να απολαύσουν αυτό που οι συνθήκες προμήνυαν: την υλοποίηση μιας επιθυμίας κόντρα σε κάθε πιθανότητα. Και δεν διαψεύστηκαν. Λίγο η μαγεία στίχων και μουσικής, σίγουρα παραπάνω η γάργαρη φωνή της Τάνιας Τσανακλίδου, η βραδιά εξελίχθηκε σε μαγεία. Μια-δυο φορές κύλησαν δάκρυα από τα μάτια τους. Για τα τραγούδια που τους χαρίστηκαν με τόση γενναιοδωρία, για τα γεγονότα της ζωής που είχαν ντύσει και θα συνεχίσουν να ντύνουν, για τις ιστορίες που διηγούνται, αλλά και γιατί τους έμαθαν να αναγνωρίζουν τον εαυτό τους και όσα ομολογημένα ή μη έχουν αισθανθεί.

 

Και ναι, ήταν μια νύχτα από αυτές που θα θυμούνται πάντα.

 

* «Συναυλία», στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου, Μουσική: Νίκος Αντύπας, πρώτη εκτέλεση: Χάρις Αλεξίου

Οι απάτες των crypto

 

γράφει ο Βασίλης Σ. Κανέλλης

 

 

Από αυτή τη στήλη κάποιες φορές σας ανοίγω την καρδιά μου. Είναι η στιγμή να σας ανοίξω και το πορτοφόλι μου. Εχω επενδύσει σε κρυπτονομίσματα μέσω μεγάλης ηλεκτρονικής πλατφόρμας. Είχα ακολουθήσει τον Ελον τον Μασκ και επένδυσα σε Bitcoins. Ενα πενηντάρικο. Και δεν τα πήγα άσχημα καθώς μέσα σε έξι μήνες έχω ένα χαρτοφυλάκιο στα 73 ευρώ και σκέφτομαι να κάνω διορθωτικές κινήσεις, ας πούμε να μπω και στην αγορά χρυσού. Εχει την πλάκα του. Ανοίγω πότε πότε την εφαρμογή και αισθάνομαι παίκτης διεθνούς επιπέδου.

 

Ασχολούμενος, όμως, έστω και ερασιτεχνικά με το σπορ, διαπίστωσα ότι είμαστε πολλοί. Σύμφωνα με τα στοιχεία, πάνω από 200.000 συμπατριώτες μας κάνουν συναλλαγές σε κρυπτονομίσματα. Ωστόσο δεν είναι γνωστός ο αριθμός αυτών που την έχουν πατήσει ακουμπώντας τα ωραία τους λεφτά σε εταιρεία με έδρα κάτι εξωτικά νησιά. Ενδεχομένως θα έχει συμβεί και σε σας.

 

Δέχεστε ένα τηλεφώνημα από το εξωτερικό, η τηλεφωνήτρια σας λέει ότι μπορείτε να βγάζετε ένα κατοστάρικο τη μέρα και σας καλεί να κάνετε το βήμα. Αρκετοί το κάνουν. Και μετά κάνουν ουρά στη ΓΑΔΑ προσπαθώντας να φέρουν πίσω τα λεφτά τους από τον Παναμά. Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Διότι διαβάζω για συσκέψεις και θεσμικές κινήσεις προκειμένου να μαζέψουν τους απατεώνες που τσιμπούν τραπεζικούς κωδικούς από αφελείς μέσω παραπλανητικών μηνυμάτων. Πολύ ωραία. Ομως κάποια στιγμή πρέπει να αναληφθεί και μια πρωτοβουλία για αυτή την αγέλη από λαμόγια διεθνούς εμβέλειας που βουτάει τα χρήματα ανυποψίαστων, ενίοτε και άπληστων πολιτών. Ναι, το ξέρω ότι πρακτικά δεν είναι εύκολο.

 

Δέχεσαι τηλεφώνημα από Λονδίνο, σου δίνουν μια διεύθυνση η οποία αντιστοιχεί σε ένα κλειστό κατάστημα, καταθέτεις τα χρήματα και εκεί τελειώνει η σύντομη σχέση. Γνωρίζω δε περιπτώσεις ανθρώπων που εμπιστεύτηκαν ως και τα στοιχεία της πιστωτικής τους κάρτας προκειμένου να αγοράσουν κρυπτονομίσματα, αδειάζοντας τον κουμπαρά τους.

 

Είναι η ώρα να βγει κάποιος από την Τράπεζα της Ελλάδος και να ενημερώσει τους πολίτες για τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσουν αν θέλουν να ανήκουν στο ίδιο κλαμπ με τον Ελον Μάσκ, τον Τζεφ τον Μπέζος και τον Γουόρεν τον Μπάφετ που, παρεμπιπτόντως, εγείρει ενστάσεις για τα κρυπτονομίσματα  

Πώς να αναγνωρίσετε και να ξεσκεπάσετε έναν δημαγωγό – Οι συμβουλές του Αριστοτέλη

 

Ο έπαινος, οι φιλοφρονήσεις, οι υποσχέσεις, τα δώρα, είναι τα όπλα με τα οποία μπορεί ένας πονηρός άνθρωπος να σας εξαπατήσει και να σας οδηγήσει εκεί που δεν θέλετε πραγματικά να πάτε. Όλοι έχουμε συναντήσει τέτοιους ανθρώπους, ειδικά πολιτικούς, που αγωνίζονται να μας πείσουν πως είναι φίλοι μας και θα εργαστούν για το καλό μας, αρκεί να τους εμπιστευτούμε. Στην πραγματικότητα, πολλοί από αυτούς, θέλουν απλώς να αρπάξουν την εξουσία για δικό τους όφελος. Σήμερα τους λέμε λαϊκιστές, στην αρχαία Ελλάδα τους έλεγαν κόλακες και δημαγωγούς.

 

 

Οι συμβουλές του Αριστοτέλη

Η τέχνη της πειθούς είναι αρχαιότατη και οι πολιτικοί την γνωρίζουν πολύ καλά, σε αντίθεση με τους περισσότερους απλούς πολίτες. Οι οποίοι είτε δεν γνωρίζουν αυτές τις τεχνικές είτε δεν είναι σε θέση να αντισταθούν στη γοητεία τους. Αν δώσουμε όμως προσοχή στις βασικές αρχές αυτής της τέχνης, που παραμένει ίδια εδώ και χιλιετίες, τότε θα ισχυροποιήσουμε τη θέση μας και δεν θα πέφτουμε τόσο εύκολα στην παγίδα τους.

 

Στο έργο του «Ρητορική», ο Αριστοτέλης δίνει συμβουλές στους ρήτορες, σε εκείνους που προσπαθούν να πείσουν το κοινό τους να πράξει ή να μην πράξει κάτι. Αν και προειδοποιεί με σαφήνεια πως το κίνητρο του ρήτορα θα πρέπει να είναι η καθοδήγηση του ακροατηρίου σε αποφάσεις που θα το ωφελήσουν, οι συμβουλές αυτές χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα ως τεχνικές εξαπάτησης. Εμείς μπορούμε να τις δούμε από τη δική μας θέση, να τις διασκευάσουμε, εργαλεία για τη δική μας προστασία.

 

Αντιμετωπίστε τις τεχνικές εξαπάτησης

Για να μπορέσετε να το κάνετε αυτό, θα πρέπει να γνωρίζετε καλά αυτές τις τεχνικές. Κι επειδή η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, μην επιτρέπετε σε κανέναν να διαμορφώνει την προδιάθεσή σας όπως τον βολεύει. Ο Αριστοτέλης αναφέρει πέντε τεχνικές που χρησιμοποιούν οι ρήτορες για να μας προδιαθέσουν θετικά πριν μπουν στο κυρίως θέμα, κι εμείς θα αναπτύξουμε πέντε αντίστοιχες αμυντικές αντιδράσεις:

 

Ο ρήτορας αποφεύγει την παράθεση επιστημονικών επιχειρημάτων και περιορίζεται σε γενικούς προβληματισμούς που συνδυάζουν την λογική με την ψυχολογία.

Γενικός προβληματισμός είναι, ας πούμε, η δήλωση «θα ενισχύσουμε τη δημοκρατία». Ωραίο ακούγεται (ποιος δεν αγαπά τη δημοκρατία!), αλλά πριν χειροκροτήσετε τον αγαπημένο σας πολιτικό σκεφτείτε: Τι στην ευχή σημαίνει αυτό; Ενίσχυση της δημοκρατίας είχε υποσχεθεί και ο Τζον Κένεντι, ο οποίος αγωνίστηκε για την διεύρυνση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις ΗΠΑ και δολοφονήθηκε γι’  αυτό, αλλά και ο Μάο Τσε Τουνγκ, που οδήγησε με την πολιτική του δεκάδες εκατομμύρια Κινέζους στον θάνατο. Ρωτήστε πώς ακριβώς, με ποια συγκεκριμένα μέτρα, σκοπεύει να ενισχύσει τη δημοκρατία. Αν αρνηθεί να απαντήσει, το πιθανότερο είναι πως έχει στον νου του μία «δημοκρατία» που δεν θα σας αρέσει καθόλου.

 

Ο ρήτορας κερδίζει τη συμπάθεια των ακροατών του προβάλλοντας μία εντυπωσιακή προσωπικότητα και αξιολογώντας ηθικά τις ανθρώπινες καταστάσεις, για να δείξει πως γνωρίζει καλά τι σας απασχολεί και τι σας βασανίζει.

Οι γοητευτικές προσωπικότητες μας κάνουν να νιώθουμε ασφαλείς, αλλά μπορεί να αποδειχθούν πολύ επικίνδυνες. Όσο ο πολιτικός που υποστηρίζετε διαφημίζει τα ταλέντα του, και αγανακτεί με τις «άθλιες πρακτικές» εκείνων που έπληξαν τα συμφέροντά σας, εσείς ρίξτε μια ματιά στη ζωή του. Τι έχει κάνει ως τώρα; Ποιες κοινωνικές ομάδες υποστήριζε και πώς; Σεβόταν τον νόμο και τους συνανθρώπους του; Αν οι απαντήσεις που θα λάβετε δεν σας αρέσουν, να είστε σίγουροι πως δεν του ήρθε η επιφοίτηση του αγίου πνεύματος τώρα που επιδιώκει να τον ψηφίσετε. Οι δικές του πρακτικές θα είναι αθλιότερες από εκείνες των προκατόχων του, που σας ενοχλούσαν ως τώρα.

 

 

 

 

Ο ρήτορας δεν αναζητά την αλήθεια, αλλά βρίσκει επιχειρήματα για το αληθοφανές που θα εντυπωσιάσει το κοινό του.

Εδώ χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε την τάση να μένουμε προσκολλημένοι στις απόψεις που έχουμε ήδη σχηματίσει. Έτσι, είναι πολύ εύκολο να συμπαθήσουμε εκείνον που διατυπώνει τις ίδιες απόψεις και να αντιπαθήσουμε εκείνον που έχει την αντίθετη άποψη. Έχετε όμως βεβαιωθεί πως η άποψη που έχετε για ένα θέμα είναι όντως ορθή, ή μήπως την έχετε υιοθετήσει επιπόλαια, επειδή την εξέφρασε κάποιος που θαυμάζετε ή επειδή αυτή ήταν η άποψη των γονιών σας; Πριν αποφασίσετε αν αυτό που σας παρουσιάζει ο επίδοξος κυβερνήτης σας είναι αλήθεια ή ένα ψέμα που μοιάζει με αλήθεια, πρώτα πρέπει να μάθετε να αναγνωρίζετε την αλήθεια και να προσαρμόζετε τη σκέψη σας όταν τα δεδομένα διαψεύδουν εκείνο που πιστεύατε.

 

Ο ρήτορας γνωρίζει πολύ καλά τι θεωρεί το ακροατήριό του ευτυχία και προσπαθεί να πείσει πως αυτός θα τους εξασφαλίσει αυτή την ευτυχία.

Η ευτυχία είναι το ζητούμενο στη ζωή του καθενός μας, αλλά δεν έχουμε όλοι την ίδια γνώμη για το τι είναι ευτυχία. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όλες οι κοινωνίες συμπεριλαμβάνουν στις προϋποθέσεις της ευτυχίας την οικονομική ευημερία, αλλά για το πώς αυτή επιτυγχάνεται δεν έχουν όλες οι κοινωνίες την ίδια άποψη. Πάντως, ο καλός ρήτορας θα γνωρίζει πολύ καλά τι πιστεύει η κοινωνία στην οποία απευθύνεται και δική σας ευθύνη είναι να εξετάσετε αν έχει αυτός ο άνθρωπος τα προσόντα να υποστηρίξει το μοντέλο της δικής σας ευτυχίας. Αν έχετε ανταποκριθεί με επιτυχία στα τρία προηγούμενα σημεία, δεν θα δυσκολευτείτε να καταλήξετε σε ένα ασφαλές συμπέρασμα.

 

Ο ρήτορας πρέπει να γνωρίζει ποιες αρετές εκτιμά το κοινό του, ώστε να το επαινέσει κατάλληλα.

Ο Σωκράτης έλεγε πως «Οι κυνηγοί θηρεύουν τους λαγούς με σκυλιά και οι κόλακες τους ανόητους με επαίνους». Σε μία χώρα με έντονο το θρησκευτικό συναίσθημα, ο επίδοξος ηγέτης θα επαινέσει τους κατοίκους για την ευσέβειά τους και την εκκλησία τους για το έργο που προσφέρει. Συμμερίζεται όμως ο ίδιος τις αξίες που επαινεί; Αν ανήκετε σε έναν λαό που φημίζεται για την φιλοπατρία του κι εκείνος σας επαινεί γι’ αυτό, πριν φουσκώσετε από υπερηφάνεια, ερευνήστε αν ο πολιτικός αυτός έχει επιδείξει ανάλογη συμπεριφορά και αν το πρόγραμμά που σκοπεύει να εφαρμόσει περιλαμβάνει μέτρα που προστατεύουν πράγματι την πατρίδα σας ή ενώ μοιάζουν πατριωτικά στην πραγματικότητα την καταστρέφουν.

 

Αν καταφέρετε να διαχειριστείτε με ψυχραιμία τα πέντε αυτά σημεία, τότε θα έχετε χτίσει ένα ισχυρό τείχος προστασίας απέναντι σε έναν επίδοξο απατεώνα. […] 

πηγή

Χαιρέτα μου τον πλάτανο

 

 γράφει ο Γιάννης Αλμπάνης

 

Γενικά το να είναι κανείς μετρημένος στα λόγια του δεν βλάπτει στη ζωή και πολύ περισσότερο δεν βλάπτει στην πολιτική. Η αποτυχία ενίοτε μπορεί να δικαιολογηθεί. Αλλά όταν της αποτυχίας έχουν προηγηθεί μεγαλόστομες καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις, τότε ο πολιτικός βρίσκεται διπλά εκτεθειμένος. Γιατί τα ωραία μεγάλα λόγια που διαψεύδονται γρήγορα από την πραγματικότητα, δείχνουν είτε αλαζονεία είτε άγνοια κινδύνου -δεν ξέρω ποιο από τα τα δύο είναι χειρότερο.

 

 

Διπλά εκτεθειμένος

 

Ο δήμαρχος Αθηναίων, Κώστας Μπακογιάννης, βρέθηκε λοιπόν διπλά εκτεθειμένος με τη μεγάλη κακοκαιρία. Το γενικό χάλι που είδαμε στην πρωτεύουσα όπου ακόμα και η Πανεπιστημίου έγινε ποτάμι, ίσως να μην προκαλούσε ιδιαίτερη αίσθηση, δεδομένου ότι ότι το έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν -η Αθήνα δεν φημίζεται άλλωστε για της αντιπλημμυρικές υποδομές της. Μετατράπηκε όμως σε πολιτικό φιάσκο μιας και λίγα εικοσιτετράωρα πριν τις πλημμύρες ο δήμαρχος δήλωνε καθησυχαστικά στο Mega ότι “είμαστε όσο έτοιμοι μπορούσαμε να είμαστε” για να αντιμετωπιστεί η κακοκαιρία. Προσέθεσε δε ότι είχαν καθαριστεί όλα τα φρεάτια. Υπό το πρίσμα όσων ακολούθησαν, οι δηλώσεις του μοιάζουν κ. Μπακογιάννη μοιάζουν κωμικές.

 

Τα έργα

 

 

Για το αν ήταν καθαρά τα φρεάτια γεννιούνται εύλογα ερωτήματα λόγω των μαρτυριών ότι μια από τις αιτίες της πλημμύρας του Κολωνού ήταν ένα βουλωμένο φρεάτιο. Αλλά το ζήτημα μοιάζει δευτερεύον αν συγκρίνουμε τις καθησυχαστικές δηλώσεις του κ. Μπακογιάννη με όσα είχε πει ο αντιδήμαρχος Αστικών και Κτιριακών Υποδομών και Σχεδίου Πόλεως του Δήμου Αθηναίων, Βασίλειος–Φοίβος Αξιώτης, στον Αθήνα 984 στις 23 Σεπτεμβρίου. Συγκεκριμένα, ο κ. Αξιώτης ανέφερε:

 

- «Ο Δήμος εκτελεί έργα αντιπλημμυρικής θωράκισης στο Λυκαβηττό και τον Στρέφη προϋπολογισμού 2 εκατομμυρίων ευρώ».

 

-«Εκτός από το 1,8 εκατομμύριο ευρώ, θα δοθεί άλλο 1,3 εκατομμύριο ευρώ για την αποκατάσταση κατεστραμμένων φρεατίων. Μετά από έλεγχο που έγινε, επιδιορθώθηκαν 250 από τα 700 και συνεχίζουμε».

 

- «Στον Κολωνό, υπήρχε μελέτη της ΕΥΔΑΠ από το 1998 που δεν είχε υλοποιηθεί επί 22 χρόνια με αποτέλεσμα η περιοχή να παρουσιάζει τρικοκοσμική εικόνα. Εμείς την επικαιροποιήσαμε, διότι από το σχέδιο πόλης δεν επιτρεπόταν η κατασκευή του συγκεκριμένου αγωγού και έτσι το αργότερο μέχρι τις αρχές του 2022 θα ξεκινήσουν εργασίες, συνολικού προϋπολογισμού 2,5 εκατομμυρίων ευρώ.»

 

Από τις δηλώσεις του κ. Αξιώτη προκύπτει το προφανές συμπέρασμα ότι ο κ. Μπακογιάννης κακώς καθησύχαζε από τηλεόρασης τους πολίτες γιατί:

 

-Στον Λυκαβηττό και τον Στρέφη από τους ξεχύθηκαν χείμαρροι λάσπης και φερτών υλικών, δεν είχαν ολοκληρωθεί τα έργα αντιπλημμυρικής θωράκισης. Φαίνεται μάλιστα ότι θα ολοκληρωθούν το 2023.

 

-Στον Κολωνό ο οποίος μετατράπηκε σε λίμνη, δεν είχε ξεκινήσει καν το αντιπλημμυρικό έργο.

 

-Ακόμα και αν επιδιορθώθηκαν κάποια από τα 450 φρεάτια που είχαν πρόβλημα στις 23 Σεπτεμβρίου, είναι βέβαιο ότι φτάσαμε στην κακοκαιρία με μεγάλο αριθμό προβληματικών φρεατίων.

 

Τα στοιχεία λοιπόν που παρουσίασε ο αντιδήμαρχος δείχνουν ότι πολύ κακώς ο δήμαρχος εμφανίστηκε καθησυχαστικός τις παραμονές της πολύ μεγάλης καταιγίδας. Τα σημεία που πλημμύρισαν, δεν είχαν θωρακιστεί και ο Δήμος το γνώριζε. Ο κ. Μπακογιάννης έπρεπε να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου και όχι να καθησυχάσει.

 

Το βουλεβάρτο

 

Θα μπορούσε βέβαια κανείς να αντιτείνει ότι είναι άδικη η κριτική στον δήμαρχο γιατί τα προβλήματα της Αθήνας είναι διαχρονικά. Όταν έχουν μπαζωθεί ρέματα και ποτάμια, η αντιπλημμυρική προστασία καθίσταται εξαιρετικά δύσκολη. Η παρατήρηση είναι εν μέρει ορθή -αν και πρέπει να παρατηρήσουμε ότι οι πολιτικοί θυμούνται τη διαχρονικότητα των προβλημάτων μόνο όταν καταλαμβάνουν τους θώκους της εξουσίας. Επίσης, είναι αλήθεια ότι τα έργα στη χώρα μας παίρνουν πολύ χρόνο για την πραγματοποίησή τους.

 

Ωστόσο, ο κ, Μπακογιάννης είναι ήδη δύο χρόνια δήμαρχος Αθηναίων. Θα έπρεπε να είχε επιδείξει (πολύ) μεγαλύτερη ενεργητικότητα στην αντιπλημμυρική θωράκιση της πρωτεύουσας, ώστε να μπορεί να παρουσιάσει χειροπιαστό έργο και όχι μόνο εργολαβίες εν εξελίξει, οι οποίες μάλιστα ως επί το πλείστον έχουν την απαρχή τους στη δημαρχία Καμίνη. Το λιγότερο που θα έπρεπε να είχε κάνει, θα ήταν να αφιερώσει στα αντιπλημμυρικά έργα την ενεργητικότητα που διοχέτευσε στον Μεγάλο Περίπατο, όπου κατάφερε να ξεπεράσει σε χρόνο μηδέν όλα τα γραφειοκρατικά εμπόδια. Βέβαια, τον Μεγάλο Περίπατο δύσκολα τον λες παράδειγμα σοβαρού και αποτελεσματικού σχεδιασμού. Το πρόβλημα όμως είναι επί της αρχής. Δεν γίνεται η δημοτική αρχή πότε να βάζει φοίνικες και πότε να φυτεύει πλατάνια, όταν η Πανεπιστημίου γίνεται ποτάμι και ο Κολωνός λίμνη. Διότι αν οι δρόμοι αντί για παριζιάνικα βουλεβάρτα που τους θέλει ο δήμαρχος, γίνονται βενετσιάνικα κανάλια, τότε πραγματικά χαιρέτα μου τον πλάτανο.    

Όσκαρ Ουάιλντ: «Το μόνο καθήκον μας απέναντι στην ιστορία είναι να την ξαναγράψουμε»

 

Σαν σήμερα, στις 16 Οκτωβρίου 1854 γεννήθηκε ο Όσκαρ Ουάιλντ, Άγγλος συγγραφέας και κριτικός, ιρλανδικής καταγωγής. Η πρώτη του ποιητική συλλογή το 1881 σημείωσε επιτυχία. Στα πρώτα βήματά του είναι επηρεασμένος από το κίνημα του αισθητισμού και υποστηρίζει την αναγκαιότητα της αναγέννησης της ομορφιάς στην καθημερινή ζωή ως μέσο καταπολέμησης του πρακτικισμού της αστικής κοινωνίας.

 

Ενδεικτικό της πολιτικής ευαισθητοποίησής του είναι ότι υπήρξε ο μόνος λογοτέχνης που υπέγραψε την αίτηση του Τζορτζ Μπέρναρντ Σω (George Bernard Shaw, 1856 – 1950) για να δοθεί χάρη στους αναρχικούς που είχαν συλληφθεί (και εν τέλει εκτελέστηκαν) ως υπεύθυνοι της εξέγερσης στην πλατεία Χέιμαρκετ (Haymarket square) στο Σικάγο, στις 4 Μαΐου 1886.

  

Ο Ουάιλντ βαθμιαία προσεγγίζει τα αντιαστικά ρεύματα της εποχής του και σε κάποιο σημείο συναντιέται με τις σοσιαλιστικές ιδέες («Η ψυχή του ανθρώπου στο σοσιαλισμό» 1891). Οχι μόνο εξαιτίας του έργου του, αλλά και της ελευθεριότητάς του, γίνεται επικίνδυνος για τη βρετανική αστική κοινωνία. «Το μόνο καθήκον μας απέναντι στην ιστορία είναι να την ξαναγράψουμε»,  είχε πει.

 

Το 1895 καταδικάζεται για ομοφυλοφιλία και φυλακίζεται για δύο χρόνια. Η φυλάκισή του, τον τσακίζει ψυχικά. Στα πέντε τελευταία χρόνια της ζωής του υιοθετεί τον απόλυτο μηδενισμό και τον αμοραλισμό.

 

Ο Όσκαρ Ουάιλντ, έφυγε από τη ζωή στις 30 Νοεμβρίου του 1900.

πηγή