Οχι ρομαντισμούς, παρακαλώ

 

γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

 

Τι φέρνει αυτός ο Οκτώβρης; Σκληρός και ένοχος; Ή μήπως θα είναι μαλακός και δίκαιος; Εχει απ’ όλα. Μα πάνω απ’ όλα έχει ένα στιγμιότυπο που δεν νομίζω πως θα ξεχάσουμε ποτέ. Τον Οκτώβρη του 2022 Ελληνας δικηγόρος είχε το θράσος να χαιρετήσει ναζιστικά υψώνοντας το χέρι του μπροστά στα μάτια των δικαστών, της χαροκαμένης μάνας, των δημοσιογράφων, των πολιτικών, των αστυνομικών. Είχε το θράσος να το κάνει μπροστά στα μάτια ενός ολόκληρου λαού απλώς και μόνο γιατί μπορούσε.

 

Γιατί ήξερε πως δεν θ’ ανοίξει ρουθούνι και γιατί ήξερε πως τα μάτια της κοινής γνώμης είναι στραμμένα πάνω του, σε μια από τις πλέον πολύκροτες δίκες από την εποχή της χούντας. Στην εικόνα του, εκατοντάδες (ή μήπως χιλιάδες;) ομοϊδεάτες του επιβράβευσαν, πήραν τα πάνω τους και βγήκαν σαν λυσσασμένα σκυλιά που αλυχτάνε στο διαδίκτυο για να μας τρομάξουν. Κι εμείς, σοκαρισμένοι ακόμη, και μπορεί κάποιοι από μας ήσυχοι πως καταβαραθρώσαμε το αποτρόπαιο τέρας του φασισμού, μείναμε να απορούμε: Πώς επιτρέπεται σε ένα ελληνικό δικαστήριο, στον ναό του Δικαίου, να προκαλεί ένας δικηγόρος με αυτόν τον αισχρό τρόπο υπερασπιζόμενος καταδικασμένους δολοφόνους; Κάποιοι μίλησαν για την ανοχή της δημοκρατίας που οφείλει όλα να τα περιέχει και όλα να τα ανέχεται. Είμαστε, αλήθεια, τόσο σίγουροι; Τα γεγονότα στη δολοφονία Φύσσα -και όχι μόνο- έδειξαν πως δεν μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι.

 

Στο κεφάλι μου συσσωρεύονται εικόνες όχι από τη «δημοκρατία της Βαϊμάρης» αλλά από μας εδώ, λίγα χρόνια πριν. Στρατόπεδα ναζιστών, «εγέρθητι», ρόπαλα και μπουνιές, αίμα προσφύγων. Και το αίμα του Παύλου, το αίμα στην αγκαλιά της αγαπημένης του. Κάπου εκεί έξω, στις μισοσκότεινες κουζίνες των φασιστών, μαγειρεύεται το δηλητήριο. Οχι ρομαντισμούς, παρακαλώ. Η δημοκρατία δεν είναι ουτοπία. Είναι ένα συνεχές αίτημα, πραγματικό και ουσιώδες για την επιβίωσή μας.

Τίποτα δεν τέλειωσε ακόμα στη συνεχή μάχη του καλού με το κακό. Και πριν το κακό προχωρήσει με γρήγορους ρυθμούς προαναγγέλλοντας πυρετικά τις επόμενες κινήσεις του, ίσως θα πρέπει να ανασυνταχθούμε απέναντί του. Δεν έγιναν όλα για ένα πουκάμισο αδειανό, δεν έγιναν όλα για μια ιδέα, έγιναν για το αίμα το πολύ πραγματικό που χύθηκε στο πεζοδρόμιο μιας γειτονιάς, της δικής μας γειτονιάς, από θηρία. Θηρία με ανθρώπινη μάσκα.

18 Οκτωβρίου 1981: Ένας "φάρος" για τα σημερινά "βράχια"…

 γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Παλιότερα στις εφημερίδες, κάθε φορά που πλησίαζε η 18η Οκτωβρίου, οι διευθυντές μάς ρωτούσαν: «Τι θα γράψουμε;». Τα αφιερώματα πλημμύριζαν τις σελίδες. Ήταν κάτι αυτονόητο.

Έχουν περάσει 41 χρόνια από την 18η Οκτωβρίου 1981 και η επέτειος μνημονεύεται ακόμη, σχεδόν κάθε χρόνο. Πρόκειται για μοναδικό γεγονός. Καμία άλλη εκλογική νίκη δεν έχει σημαδέψει τόσο τη μεταπολεμική Ελλάδα.

 

Το λένε και οι κατά καιρούς έρευνες, που έχουν αποτιμήσει την πρώτη κυβερνητική τετραετία του ΠΑΣΟΚ 1981-1985 ως τη σημαντικότερη της Μεταπολίτευσης. Και η συλλογική μνήμη σπάνια κάνει λάθος.

Η 18η εκείνου του Οκτώβρη σηματοδότησε μια μεγάλη ανατροπή με περισσότερες από μία διαστάσεις.

Ήταν πολιτική ανατροπή, αφού για πρώτη φορά στη μεταπολεμική Ελλάδα ένα κόμμα, εκτός της παραδοσιακής Δεξιάς, κατάφερε να γίνει κόμμα εξουσίας και να διατηρηθεί έτσι επί τρεις δεκαετίες. Η εξέλιξη αυτή φαίνεται σήμερα αυτονόητη, αλλά τότε δεν ήταν. Στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες- του ’50, του ’60 και του ’70- την εξουσία διαχειρίζονταν αυταρχικά καθεστώτα της ευρύτερης Δεξιάς, κοινοβουλευτικά ή μη, με καθοριστικό το ρόλο του Παλατιού. Το 1981 το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου έσπασαν αυτόν τον «κανόνα», εκπροσωπώντας το άλλο μισό του ελληνικού λαού. Η κανονικότητα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας αποκαταστάθηκε.

Όμως, στις 18 Οκτωβρίου του 1981 δεν επήλθε μόνο εκλογική και πολιτική ανατροπή(ή «Αλλαγή», κατά το σύνθημα της εποχής). Μεγαλύτερη ήταν η οικονομική και κοινωνική ανατροπή. Μεγάλα στρώματα του πληθυσμού βγήκαν από την οικονομική καχεξία. Είδαν τα εισοδήματά τους να βελτιώνονται και το κοινωνικό κράτος να παίρνει σάρκα και οστά. Τα φτωχότερα στρώματα «είδαν θεού πρόσωπο».

Όλα αυτά έκαναν το ΠΑΣΟΚ πανίσχυρο και ο Ανδρέας Παπανδρέου έγινε «ο θεός της άλλης μισής Ελλάδας». Ήταν τέτοιο το «δέσιμό» τους με τα λαϊκά στρώματα, που διατήρησαν θηριώδη εκλογικά ποσοστά περί το 40% ακόμα και στις ήττες τους. Ο Ανδρέας είναι ο μοναδικός πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης που ηττήθηκε τρεις φορές(δύο το 1989 και μία το 1990), θεωρήθηκε «ξοφλημένος», αλλά το 1993 επανήλθε νικητής και τροπαιούχος.

Επί 30 χρόνια το ΠΑΣΟΚ παρέμενε ισχυρό και εναλλασσόταν στην κυβέρνηση με τη ΝΔ. Και μετά ήρθε η οικονομική κρίση. Ανέλαβε το 2009 μόνο του να την αντιμετωπίσει και αυτό ήταν η αρχή του μαρασμού του. Τρία χρόνια μετά, συρρικνωμένο εκλογικά, συγκυβέρνησε με τη ΝΔ και αυτό του έδωσε την(παραλίγο) χαριστική βολή.

Σήμερα, μετά από μια δεκαετία εκλογικής και πολιτικής καχεξίας, το άλλοτε κραταιό κόμμα της Μεταπολίτευσης φιλοδοξεί να κάνει μια νέα αρχή, που θα του επιτρέψει τουλάχιστον να ξεφύγει από τα μονοψήφια ποσοστά του. Φιλοδοξία «φτωχή», αν τη δούμε υπό το πρίσμα της 41ης λαμπρής επετείου του. Αλλά οι σημερινές συνθήκες δεν επιτρέπουν κάτι μεγαλύτερο. Το ένδοξο παρελθόν υπάρχει, αλλά τείνει να αποκτήσει μουσειακά χαρακτηριστικά. Έτσι, δεν μπορεί να εμπνεύσει και να ωθήσει ένα κόμμα που δείχνει να έχει χάσει την ψυχή του και, μοιραία, το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων του. Η ηγεσία του προσπαθεί να «ισορροπήσει» μεταξύ της Δεξιάς και της Αριστεράς, κάτι αδιανόητο για το ΠΑΣΟΚ του 1981, που είχε σαφή στόχευση(μονομέτωπη, όχι διμέτωπη).

Τι μπορεί να σημαίνει για το σήμερα η ένδοξη επέτειος του ΠΑΣΟΚ; Ο παλιός Γάλλος σοσιαλιστής Ζαν Ζορές είχε πει: « Από τους βωμούς του παρελθόντος πάρε τη φλόγα, όχι τις στάχτες». Μια ρωσική παροιμία το λέει αλλιώς: «Το παρελθόν είναι φάρος, όχι λιμάνι»…

Ενας χρόνος...

 

γράφει ο  Γιώργος Σταματόπουλος

 

Εφυγε ο καλοκαιρινός ήλιος. Ενα αεράκι θωπεύει τον νου του φθινοπώρου. Δροσοσταλίδες. Αύρες πρωινού –και δειλινού– μυρώνουν την ψυχή. Χάνουν σιγά σιγά την ομορφιά τους και τους χυμούς τους οι βλαστικοί θεοί, που είναι και οι μόνοι συνεπείς στην ιστορική αιωνιότητα [πραγματικότητα]. Προετοιμάζονται τα δέντρα στα βουνά να ποτίσουν τις ρίζες τους με τις ευεργετικές βροχές. Η σιωπή τους αγγέλλει την περισυλλογή, είναι ένα δυνατό εφαλτήριο για το άλμα στον χειμώνα [στο μέλλον].

 

Εξακολουθούν να τέρπουν και να συγκλονίζουν, τουλάχιστον τους ανήσυχους και ευαίσθητους, τα μικρά καφέ της πόλης – μικρές στιγμές όλο χάρη και επιπολαιότητα, αλλά τόσο ζωντανές. Φως, περισσότερο φως, κράζουν οι ξεψυχούντες· ποιος να να τους το δώσει – αλλά και ποιος τους ακούει; Κολυμπάει κανείς ακόμη και στο κενό, ή αεροκωπηλατεί, τότε που τα περισσότερα από εκείνα που μας εμπνέουν έχουν οριστικά χάσει το νόημά τους. Δεν έχει πέρατα η ψυχή, αλλά μήπως έχει ο κόσμος; Απέραντη και η θλίψη για τους «υπεύθυνους» της ελληνικής Πολιτείας – αλλά και για τους «μη» υπεύθυνους, όλους εμάς τους ταλαίπωρους, εννοείται. Ο κόσμος είναι αλλάκοσμος πλέον – και γι’ αυτό είμαστε υπεύθυνοι άπαντες, εκτός εάν αυτός ήταν εξαρχής ο προορισμός του: να μετεξελιχθεί σε κάτι άλλο. Τις οίδεν;

 

Ποιος από τους πρωτόγονους πρωτάνθρωπους να φανταζόταν ότι κάποια στιγμή άνθρωπος μπορεί να ανασκολοπίσει άνθρωπο; Οτι το ανθρώπινο σώμα θα εξευτελιζόταν από άλλα ανθρώπινα σώματα [όντα] με τον πιο φριχτό τρόπο [στρατόπεδα συγκέντρωσης]; Εάν οι πόλεμοι θεωρούνται αναγκαίοι (sic), να το διαλύσουμε το μαγαζί [την ανθρωπότητα]. Το ανθρώπινο είδος δεν μπορεί χωρίς τη συνύπαρξη. Το ίδιο είδος δεν την αντέχει τη συνύπαρξη. Μερικές φορές, όταν οι στιγμές είναι δύσκολες [ανυπόφορες] ρίχνει κανείς δίκιο στον Εκκλησιαστή: «Νομίζω πως ο πιο ευτυχισμένος είναι εκείνος που δεν γεννήθηκε ακόμη. Γιατί δεν μπορεί να δει τις αδικίες που γίνονται κάτω από τον ήλιο» [Του Εκκλησιαστή βέβαια είχαν προηγηθεί, αιώνες πριν, ο Θέογνις, ποιητής από τα Μέγαρα αλλά και ο Σοφοκλής· η «ιδέα» έχει μακρινή ελληνική παράδοση, προτιμήθηκε εδώ ο Εκκλησιαστής ως αποκλειστικά απορροφημένος από τη ματαιότητα του κόσμου μας και το εφήμερον (επάμερον, π.χ., Πίνδαρος) της ανθρώπινης ύπαρξης].

Δεν είναι απαραίτητες τέτοιες «ιδέες» όσο κι αν πονάει κανείς – οι ασθένειες ουδέποτε εξέλιπαν· τι να κάνει το φτωχό και ανυπεράσπιστο σαρκίο μας. Δεν θα πάψουν να υπάρχουν βιαστές, παιδεραστές, πολεμοχαρείς, έμποροι ναρκωτικών, ναζιστές και όλοι εκείνοι που ταπεινώνουν το ανθρώπινο σώμα, που σμπαραλιάζουν την ειρήνη στις κοινότητες, προϊόντα όλοι τους ενός βαθιά άνισου, άδικου και ελιτιστικού συστήματος [Και οι ασθένειες ταπεινώνουν το σώμα, συντρίβουν ψυχούλες επεμβαίνοντας στη φυσική ροή των πραγμάτων].

 

Για μερικούς ο χρόνος δεν υπάρχει ή είναι ακίνητος ή [με αναγραμματισμό] ανίκητος. Λένε τα ημερολόγια ότι πέρασε ένας χρόνος. Ας τα αφήσουμε να λένε. Η καταχνιά είναι παντού – ποιος χρόνος, ποιοι ήλιοι, ποιες πανσέληνοι. Το ερώτημα παραμένει. Γιατί υπάρχει το Σύμπαν; Γιατί, κόρη μου, δεν είσαι μαζί μας;

 

Δάσκαλε που δίδασκες: Ο Μητσοτάκης και η "επιτυχία" της αλαζονείας…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Η κυβέρνηση (ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί), οι βουλευτές και τα κομματικά στελέχη της ΝΔ έχουν προσβληθεί από την αρρώστια της αλαζονείας;

 

Ας μην απαντήσουμε εμείς. Ας αφήσουμε να το κάνει ο πρωθυπουργός. Ο οποίος, μιλώντας σε κομματική συγκέντρωση, είπε επί λέξει: «Να μην παρεισφρήσει ποτέ στο λόγο μας η αλαζονεία της επιτυχίας. Υπάρχει μια “λεπτή γραμμή” μεταξύ του να είμαστε υπερήφανοι για τα επιτεύγματά μας και να είμαστε αλαζόνες και να θεωρούμε τους εαυτούς μας περίπου αναντικατάστατους. Πρέπει να είμαστε πάντα από τη σωστή πλευρά αυτής της γραμμής».

 

 

Γιατί, άραγε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αισθάνθηκε την ανάγκη να ξορκίσει αυτήν την πολιτική αρρώστια και να προειδοποιήσει «δεν είμαστε αναντικατάστατοι;»

 

Δεν υπάρχει απάντηση χωρίς να κάνουμε δίκη προθέσεων. Ας το αποφύγουμε. Αυτό που έχει σημασία είναι να δούμε ποιους έχει καταλάβει η «αλαζονεία της επιτυχίας» και ποιοι εμφανίζονται σαν «αναντικατάσταστοι».

 

Πρώτον, όλες οι ομιλίες του πρωθυπουργού (και η χτεσινή στα κομματικά στελέχη και η προχτεσινή στη Βουλή) και των υπουργών διαπνέονται από το πνεύμα «όλα καλά τα κάνουμε». Ποιος δεν θυμάται τους συνεχείς αυτοεπαίνους για την αντιμετώπιση της πανδημίας; Όμως, το αποτέλεσμα είναι από τα πιο τραγικά στην Ευρώπη;

 

Δεύτερον, τι άλλο από δείγμα αλαζονείας είναι το να λέει ο πρωθυπουργός ότι η δική του κυβέρνηση θα δώσει αυξήσεις στις συντάξεις μετά από 12 χρόνια και ότι θα καταργήσει την εισφορά αλληλεγγύης; Και είναι αλαζονεία διότι ο πρωθυπουργός «ξεχνά» ότι στις μειώσεις των συντάξεων οδήγησε η χρεοκοπία της χώρας, για την οποία κυβερνήσεις του δικού του κόμματος έχουν καθοριστική ευθύνη. Επίσης, την επιβολή της εισφοράς αλληλεγγύης υποστήριξε και το κόμμα του (2011-κυβέρνηση Παπαδήμου) και την επέκτεινε (2013-κυβέρνηση Σαμαρά). Δεν προέρχεται από παρθενογένεση η σημερινή κυβέρνηση.

 

Τρίτον, ποιος εμφανίζει διαρκώς την κυβέρνησή του σαν αναντικατάστατη, κινδυνολογώντας για το ενδεχόμενο οι προσεχείς εκλογές να οδηγήσουν στο σχηματισμό άλλης; Ποιος είπε ότι θα είναι «τερατογένεση» αν κυβερνήσουν άλλα κόμματα, πλην της ΝΔ; Και αν αυτό δεν είναι αλαζονικός τρόπος πολιτεύεσθαι, τι είναι;

 

Τέταρτον, η υπαγόμενη στον πρωθυπουργό Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών παρακολουθεί πολιτικό αρχηγό. Και ο πρωθυπουργός, αντί να αποκαλύψει το λόγο, κάνει τα πάντα για να συσκοτισθεί και να ξεχαστεί το σκάνδαλο. Επιπλέον, «επιπλήττει» το θύμα επειδή επιμένει να αναδεικνύει το σκάνδαλο και το «προειδοποιεί» ότι θα χάσει ψηφοφόρους. Αν αυτά δεν είναι δείγμα εξουσιαστικής αλαζονείας, τι είναι;

 

Όταν ο πρωθυπουργός πρωταγωνιστεί σε επεισόδια υπό τον τίτλο «αλαζονεία της επιτυχίας» και, ταυτόχρονα, καλεί τους υφισταμένους του να μην είναι αλαζόνες, απλώς επιβεβαιώνει την αλήθεια της φράσης «δάσκαλε που δίδασκες…».

Και τώρα τι;

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

  

Κυκλοφορώ στους δρόμους της πόλης με τη γεύση της φρίκης στο στόμα. Συγχωρήστε με, πρέπει να μιλήσω πολύ προσωπικά, και μάλλον πολύ πολιτικά.

 

Αφήνοντας την αστυνομία και τη Δικαιοσύνη να κάνουν τη δουλειά τους, να βρουν πόσοι και ποιοι ευθύνονται για τους δεκάδες ή εκατοντάδες βιασμούς ενός παιδιού -ακόμη δεν έχει διευκρινιστεί αν υπάρχουν άλλα θύματα- και μετά να τους τιμωρήσουν όπως προβλέπει ο νόμος, παραμένω οργισμένη. Η οργή μου δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις, δεν μπορεί να εκφραστεί με πράξεις.

 

Είναι για μένα παράξενο: με συλλαμβάνω να παρακολουθώ τα δελτία ειδήσεων, να διαβάζω τις νέες αποκαλύψεις για αυτήν τη φρικώδη υπόθεση και να λέω: «Το περίμενα. Αργησαν, αλλά το βρήκαν τελικά». Και τότε, παρά το κλιμακούμενο αίσθημα φρίκης αναμιγμένης με αηδία, τρέμω, για μένα κυρίως, μήπως έπαθα αυτό που έλεγε κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις: ότι συνηθίζω το τέρας, γιατί αυτό θα σημαίνει ότι έχω αρχίσει να του μοιάζω. Πόσοι από εμάς έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε;

Οταν στην εφηβική ηλικία διάβασα τον «Καπετάν Μιχάλη», είχα τρομάξει με την κουβέντα που είχε πει ο ίδιος ο Καπετάν Μιχάλης στον δάσκαλο, όταν πήγε για πρώτη φορά στο σχολείο ο μικρός γιος του: «Κρέας δικό σου, κόκαλα δικά μου. Κάμε τον άνθρωπο». Αλλες εποχές, άλλα ήθη, μια άλλη κοσμοθεωρία, αλλά στο αθώο και καθαρό τότε μυαλό μου δεν μπορούσε να χωρέσει πώς η χρήση βίας μπορεί κάποιον να τον κάνει άνθρωπο. Ακόμη πιστεύω πως μόνο να καταστρέψει μπορεί. Η βία γεννά μόνο βία και καταστροφή.

 

Και φυσικά η υπόθεση του Κολωνού είναι βαθιά πολιτική υπόθεση: έχει να κάνει με αυτό που είναι μια κοινωνία και πώς δομείται και πώς οι θεσμοί της αναπαράγουν τις κυρίαρχες σχέσεις εξουσίας (πατριαρχία, σεξισμό, κοινωνικές ανισότητες και φτώχεια) και πώς με υποκρισία, πίσω από «ιερούς» κι ανέγγιχτους θεσμούς (Εκκλησία, οικογένεια), συγκαλύπτουν συχνά εγκλήματα, αφήνοντας τον αδύναμο -τον όποιο αδύναμο- έρμαιο σε κάθε κίνδυνο. Χωρίς να του δίνεται η δυνατότητα να αντιδράσει.

 

Το θύμα ήταν παιδί - κορίτσι εν προκειμένω, αλλά έχουν βρεθεί σε παρόμοια θέση και αγόρια. Ενα παιδί δεν μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό του από τη φτώχεια, από την κατάχρηση, από τη βία. Κι ενώ η μόνη «δουλειά του» θα έπρεπε να είναι το σχολείο και να κάνει όνειρα για το μέλλον, χρειάστηκε να εργαστεί. Και κάποιοι το βίασαν πολλαπλά γι’ αυτό: στο σώμα, στην ψυχή. Ακόμη βιάζεται, στις οθόνες και στις ιστοσελίδες και στους προσεκτικά διατυπωμένους τίτλους ΜΜΕ, που εμμέσως, και στο πλαίσιο της λογικής ότι αυτά που «πουλάνε» είναι το αίμα, το στέμμα και το σπέρμα, αναπαράγουν μια σειρά από στερεότυπα. Μαζί τους και «δημοσιογράφοι» και δημοσιολογούντες, που αποδίδουν μερίδιο ευθύνης στο θύμα. Γιατί το θύμα δεν μπορεί να αμυνθεί - δεν ξέρει να το κάνει.

 

Εύχομαι, με όση δύναμη έχω, κάποια στιγμή να μπορέσει να το ξεπεράσει όλο αυτό και να ζήσει όπως αξίζει σε κάθε άνθρωπο να ζει: με ειρήνη και ανθρώπους που θα το αγαπούν. Να μη στερηθεί αυτά που χρειάζεται κάποιος για να προχωρήσει στη ζωή του: σεβασμό, εκπαίδευση και φροντίδα.

 

Η ιστορία αυτή έχει μεγάλη ουρά και πιθανώς δεν έχουμε ακόμη καταλάβει πόσοι και ποιοι εμπλέκονται. Πράγματα νέα θα έρθουν στο φως και η υπόθεση θα πάρει τον δρόμο της Δικαιοσύνης. Αυτό που κανείς μας δεν ξέρει είναι πώς οι κοινωνίες θα πάψουν να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους. Αυτή είναι πλέον η ουσία. Γιατί αν νομίζουμε ότι αν τιμωρηθούν οι προφανείς, και ίσως οι άλλοι 213 (;) επίδοξοι βιαστές, το πρόβλημα λύθηκε, είμαστε όλοι βαθιά νυχτωμένοι. Μέτρο του πολιτισμού μας είναι πώς φερόμαστε στον πιο αδύναμο. Γι’ αυτό το ζήτημα του 12χρονου κοριτσιού είναι βαθιά πολιτικό - γιατί αυτό το παιδί είναι το παιδί όλων μας. Και αποτύχαμε να του δώσουμε αυτό που δικαιούται.

Τα πουλόβερ του Σόιμπλε

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Να λοιπόν που ακόμα και οι Γερμανοί είναι κακομαθημένοι. Και αυτό το λέει ένας επιφανής συμπατριώτης τους. Αλλο είναι να σε κακοχαρακτηρίζει ένας δικός σου άνθρωπος, και επιπλέον έμπειρος, μετρημένος και σοφός, ένας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, κι άλλο κάποιος τρίτος. Ο ξένος ίσως έχει τραυματικές εμπειρίες από τη φυλή σου, σε χρόνια παλαιότερα ή σύγχρονα, και παρασύρεται σε εύκολες γενικεύσεις και αστήριχτους αφορισμούς. Οχι. Ο κ. Σόιμπλε δεν αφόριζε ποτέ. Τις προκαταλήψεις του τις είχε σαν άνθρωπος, αλλά τον μεσογειακό Νότο τον λάτρευε. Και ιδίως την Ελλάδα. Κακομαθημένους μάς ανέβαζε βέβαια, και καλομαθημένους μάς κατέβαζε, τεμπέληδες της εύφορης Ανεμελλάδας κτλ. Το έκανε όμως με τρυφερή αυστηρότητα. Μας νοιαζόταν. Και στα μνημόνια όταν μας έζευε, επειδή μας πονούσε το έκανε. Και τώρα, στη δύση του, μας κάνει ένα επιπλέον δώρο: Μας αποσπά με στιβαρό χέρι από την εθνική μας μοναξιά και, για να παρηγορηθούμε, μας κατατάσσει στην ίδια οικογένεια με τους αγαπημένους του συμπατριώτες: στην οικογένεια των κακομαθημένων.

 

Εδωσε και σοφές συμβουλές στους ομοεθνείς του ο πρώην άρχων της Ε.Ε. Να φοράνε δύο πουλόβερ για να τα βγάλουν πέρα με τα κρύα του χειμώνα, που σύμφωνα με τα μερομήνια αναμένεται δριμύς. Κατά προτίμηση ένα μάλλινο και ένα συνθετικό, διότι διά της συνεργίας της φυσικής των ερίων με τη χημεία των συνθετικών δημιουργείται ένα θερμό αέριο στρώμα ανάμεσα στα δύο πουλόβερ. Γεγονός άκρως θετικό.

 

Με τις ευφάνταστες προτροπές του κ. Σόιμπλε ολοκληρώθηκε η πρώτη συνταγή ενεργειακής ευδαιμονίας που έκοψαν οι σοφοί ηγέτες της Ε.Ε. για τους κατοίκους των χωρών-μελών μιας Ενωσης που αριστεύει στην υψηλή τέχνη της χρονοτριβής και παραδίδει κόλλα άξια μηδενισμού όσον αφορά την πολιτική δράση. Ισως από εγγενή αντιλενινισμό, οι κεφαλές των Βρυξελλών έχουν αντικαταστήσει το περίφημο «Τι να κάνουμε» με το άκρως φιλοσοφημένο «Γιατί να κάνουμε;» Αλλωστε κάνουν οι Αμερικανοί, άσχετα αν το παρακάνουν εις βάρος των εταίρων τους.

 

Σύμφωνα, πάντως, με έγκυρες πληροφορίες, η δεύτερη ευρωπαϊκή συνταγή θα προβλέπει, πάντα στο πνεύμα Σόιμπλε, το κούρεμα με την ψιλή απαξαπάντων των Ενωσιτοευρωπαίων. Φανταστείτε πόση οικονομία κατά το λούσιμο: στο σαμπουάν, στο νερό, στο ηλεκτρικό για το ζέσταμα του νερού, στη φθορά της πετσέτας, στη φθορά της χτένας, στη φθορά των νεύρων όταν δεν πετυχαίνει η χωρίστρα. Τι, έχετε δει πολλούς πλούσιους καρηκομόωντες;

Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Καταστηματαρχών-Κρεοπωλών: «Φτάσαμε σε σημείο να μας ζητάνε 2 ευρώ κιμά»..!

 

Στα 100 – 150 ανέρχονται τα λουκέτα μέχρι στιγμής πανελλαδικά στα κρεοπωλεία, αποκάλυψε σήμερα, στην πρωινή ζώνη του Fly, ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Καταστηματαρχών-Κρεοπωλών (ΠΟΚΚ), Σάββας Κεσίδης, ο οποίος έκανε λόγο για 330% αύξηση στην ενέργεια σε σχέση με πέρυσι και φυσικά, παράλληλη μείωση του τζίρου.

 

«Η αγοραστική δύναμη του κόσμου μειώνεται. Φτάσαμε σε σημείο να μας ζητάνε 2 ευρώ κιμά», συμπλήρωσε τονίζοντας παράλληλα ότι πλέον τα νούμερα δεν βγαίνουν. Τέλος, δεν παρέλειψε να σχολιάσεις τις εξελίξεις σχετικά με το καλάθι της νοικοκυράς.

 

πηγή

Λιγνάδηδες και Μίχοι, κάθαρση και λύτρωση…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Επειδή πληθαίνουν τα «αγανακτισμένα» σχόλια του τύπου «σαπίλα», «ζέχνει η κοινωνία» και τα παρόμοια, ας προσπαθήσουμε να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα.

 

Πρώτον, οι βιαστές, όλων των ειδών, δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Είναι αρχαίο. Απλώς παλιότερα κρυβόταν ή δεν έφτανε στα μάτια και τα αυτιά όλων, όπως γίνεται στις μέρες μας με το πλήθος των μέσων ενημέρωσης και των κοινωνικών δικτύων, που προβάλλουν με πρωτοφανείς ταχύτητες τα πάντα, γεγονότα και φήμες. Αυτό το στοιχείο είναι θετικό, διότι δυσκολεύει τις πιθανές προσπάθειες συγκάλυψης. Το αρνητικό είναι ότι ο επικοινωνιακός ανταγωνισμός είναι εξοντωτικός, με αποτέλεσμα συχνά, αντί για πληροφορίες, να κυκλοφορούν και να διογκώνονται είτε φήμες είτε και κατασκευασμένες ειδήσεις, με στόχο τον εντυπωσιασμό.

 

Δεύτερον, «ευυπόληπτοι», «θρησκευόμενοι», «κυρ-Παντελήδες» και λοιπές κατηγορίες, που διαπράττουν βιασμούς, επίσης δεν είναι σημερινό «φρούτο». Αρκεί να θυμηθούμε τι έχει κατά καιρούς αποκαλυφθεί για τα σεξουαλικά εγκλήματα αξιωματούχων των Εκκλησιών. Αυτό, όμως, δεν δικαιολογεί τις γενικεύσεις. Δεν είναι δα η Ελλάδα γεμάτη με Λιγνάδηδες και Μίχους και αναφέρω δύο ονόματα με δράση αποδεδειγμένη, του πρώτου δικαστικά και του δεύτερου καθ’ ομολογίαν.

 

Τρίτον, σε εγκλήματα με θύματα παιδιά πρωταρχική είναι η ευθύνη της οικογένειας. Όμως, εν προκειμένω ουσιαστικά δεν υπήρχαν γονείς. Και αν επιβεβαιωθούν τα στοιχεία που δείχνουν ότι η μάνα ενέχεται, τότε το έγκλημα αποκτά άλλη διάσταση. Εδώ υπεισέρχεται η ευθύνη του σχολείου και των κοινωνικών δομών του κράτους. Αφού γονείς ουσιαστικά δεν υπήρχαν, υπάρχει κάποιος που ανησύχησε και έψαξε αν και πώς το ανήλικο κορίτσι πήγαινε στο σχολείο;

 

Τέταρτον, επειδή τα εγκλήματα αυτά εσχάτως, μετά την υπόθεση Λιγνάδη, παίρνουν και πολιτική διάσταση, καλό είναι να είμαστε όσο γίνεται ακριβείς και, πάντως, προσεκτικοί. Τα σεξουαλικά εγκλήματα δεν είναι δεξιά, κεντρώα ή αριστερά. Είναι(σκέτα) εγκλήματα. Το γεγονός ότι ο σημερινός βασικός δράστης ανήκε στη ΝΔ και φωτογραφιζόταν με επιφανή στελέχη της δεν καθιστά τη ΝΔ «κόμμα παιδεραστών», όπως είπε, με περισσή αντιπολιτευτική ανοησία, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Άννα Βαγενά. Όπως δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ «κόμμα τρομοκρατών», όπως ανοήτως έλεγαν στο παρελθόν από τη ΝΔ, επειδή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσαν ως μάρτυρες υπεράσπισης προσώπων που κατηγορήθηκαν για τρομοκρατικές πράξεις.

 

Οι κυβερνήσεις και τα κόμματα έχουν ευθύνη σε τέτοιες απεχθείς υποθέσεις μόνο αν επιχειρήσουν να τις κουκουλώσουν, επειδή πιθανώς ενέχονται «πρόσωπα υπεράνω υποψίας». Όμως, τέτοιες ενδείξεις δεν υπάρχουν. Ο Λιγνάδης, που εντάσσεται στην κατηγορία των εγκληματιών του «λευκού κολάρου», δεν σώθηκε. Καταδικάστηκε στην ανώτερη ποινή. Το ότι του δόθηκε αναστολή στην εκτέλεση της ποινής και είναι εκτός φυλακής είναι δικαστική-και όχι κυβερνητική- απόφαση. Για την οποία έχει ασκηθεί σκληρή κριτική.

 

Και φτάνουμε τώρα σε ένα επίμαχο θέμα των ημερών. Στο αίτημα να δοθούν «εδώ και τώρα» τα ονόματα των 213, που φέρονται ότι είχαν επαφές με τον Μίχο ως επίδοξοι βιαστές. Ζούμε σε χώρα με προηγμένο δικαιϊκό σύστημα και όχι σε ζούγκλα. Για να δοθεί στη δημοσιότητα το όνομα ενός υπόπτου, πρέπει τα στοιχεία σε βάρος του να είναι ισχυρά, όπως συμβαίνει με τους δύο, μέχρι στιγμής, βασικούς δράστες (έχουν ομολογήσει τις επαφές με το ανήλικο κορίτσι). Κανένας αστυνομικός, κανένας εισαγγελέας και κανένας υπουργός δεν μπορεί να δώσει στη δημοσιότητα ονόματα πιθανών υπόπτων, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η έρευνα και να έχουν προκύψει τουλάχιστον ισχυρές ενδείξεις. Διαφορετικά, ελλοχεύει ο κίνδυνος «να κρεμαστούν στα μανταλάκια» άνθρωποι που είναι άσχετοι με την υπόθεση. Και τότε ποιος θα αναλάβει την ευθύνη;

 

Σε τέτοιες υποθέσεις δύο είναι τα ζητούμενα; Κάθαρση και λύτρωση.

 

Κάθαρση θα επέλθει με την αυστηρή τιμωρία όσων πραγματικά βαρύνονται με τόσο ειδεχθή εγκλήματα.

 

Λύτρωση για τα θύματα θα επέλθει μόνο όταν τα παιδιά αυτής της οικογένειας καταφέρουν να ξεφύγουν από τον κλοιό ντροπής, φτώχειας και σκληρής δημοσιότητας που τα περιβάλλει.    

Τεθωρακισμένα έστειλε η κυβέρνηση στην Ουκρανία – Επικίνδυνη εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο

 

Τα τεθωρακισμένα BMP-1 που απέσυρε από τα νησιά έστειλε η κυβέρνηση στην Ουκρανία, προχωρώντας έτσι στο επόμενο μεγάλο βήμα της εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι των αποφάσεων του ΝΑΤΟ για «άνευ προηγουμένου» αποστολή εξοπλισμών στην αντιδραστική κυβέρνηση Ζελένσκι.

 

Σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση, στη Σύνοδο ο υπουργός Άμυνας Ν. Παναγιωτόπουλος τόνισε ότι η κυβέρνηση έχει παράσχει «στρατιωτική και ανθρωπιστική βοήθεια» στην Ουκρανία και ότι «τις προηγούμενες ημέρες παραδόθηκαν για αποστολή τα πρώτα εκ των συνολικά 40 Τεθωρακισμένων Οχημάτων Μάχης BMP-1».

 

 

Κατά αρμόδιες πηγές, έχουν φύγει ήδη για την Ουκρανία τα πρώτα 20 τέτοια οχήματα, με τα υπόλοιπα να φεύγουν για Κίεβο σε άλλες δυο δεκάδες, με προγραμματισμένες παραδόσεις μέχρι τον Γενάρη.

 

Εξάλλου, δημοσιεύματα επιμένουν ότι την Τετάρτη στο ΚΥΣΕΑ (και λίγες μόνο ώρες πριν τη συνάντηση Παναγιωτόπουλου – Στόλτενμπεργκ) συζητήθηκε το «ενδεχόμενο» χορήγησης στην κυβέρνηση Ζελένσκι και οβιδοβόλων 155mm, κατόπιν «συζητήσεων» που έγιναν με τον αμερικανικό παράγοντα ήδη από τον Ιούλη. Μια αποστολή που εφόσον προχωρήσει, εκτός του ότι βαθαίνει την εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο, συνιστά και ανεπίτρεπτη αποδυνάμωση της αμυντικής θωράκισης της χώρας. Σημειωτέον, στο ελληνικό οπλοστάσιο υπηρετούν σήμερα, ως οβιδοβόλα 155mm, το αυτοκινούμενο πυροβόλο PzH 2000GR (γερμανικής κατασκευής, έχει διατεθεί σε μοίρες με αποστολή Γενικής Υποστηρίξεως), το αυτοκινούμενο Μ109Α2-Α5 (αμερικανικής κατασκευής, χρησιμοποιείται κυρίως σε αποστολές Αμέσου Υποστηρίξεως και Ενισχύσεως) και το ρυμουλκούμενο Μ114Α1 (αμερικανικής κατασκευής, χρησιμοποιείται σε αποστολές Αμέσου Υποστηρίξεως και Γενικής Υποστηρίξεως).

 

Παραπέρα, ενδεικτική της φούριας τους να παίξουν στα «γεμάτα» την εμπλοκή ήταν και η τοποθέτηση Παναγιωτόπουλου στη συζήτηση για τον «πυρηνικό σχεδιασμό» του ΝΑΤΟ, όπου μίλησε για τη «σημασία της αποτρεπτικής πολιτικής της Συμμαχίας», βάζοντας ουσιαστικά τη σφραγίδα και της ελληνικής κυβέρνησης στα επικίνδυνα αυτά σχέδια. Ταυτόχρονα, στη «λογική» της νέας κούρσας εξοπλισμών υποστήριξε ότι «είναι απαραίτητη η ενδυνάμωση των αμυντικών βιομηχανιών των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ, με σκοπό την επαύξηση των αμυντικών δυνατοτήτων στο αναδυόμενο περιβάλλον ασφαλείας».

 

Τέλος, αναφέρθηκε στη «στρατηγική σημασία» των Δυτικών Βαλκανίων, η οποία αποτυπώθηκε και στο νέο Στρατηγικό Δόγμα του ΝΑΤΟ, και διαβεβαίωσε ότι η κυβέρνηση «υποστηρίζει την ευρωατλαντική πορεία της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης».

 

πηγή 902.gr  

Συνελήφθησαν δύο αστυνομικοί μετά την καταγγελία 20χρονης για βιασμό μέσα στο ΑΤ Ομόνοιας

 

Συνελήφθησαν και θα οδηγηθούν στον εισαγγελέα οι δύο αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ, τους οποίους κατήγγειλε 20χρονη κοπέλα για βιασμό μέσα στο αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας.

 

Η φρικτή υπόθεση έγινε γνωστή όταν η κοπέλα επικοινώνησε, με το κέντρο της Άμεσης Δράσης την Τετάρτη 12 Οκτωβρίου και ζήτησε να μεταφερθεί από κάποιο περιπολικό σε κάποιο τμήμα για να καταγγείλει την κακοποίησή της από αστυνομικούς.

 

 

Σταθμός της Ασφάλειας, πράγματι παρέλαβε την κοπέλα και την μετέφερε στο Τμήμα Ασφαλείας Πατησίων όπου κατέθεσε ότι την ώρα που σταμάτησε να ρωτήσει κάτι μια Ομάδα ΔΙΑΣ στο κέντρο της Αθήνας εκείνοι της έπιασαν κουβέντα και σύμφωνα με όσα υποστηρίζει η 20χρονη τής πρότειναν να πάνε στο Αστυνομικό Τμήμα για να της δείξουν το κτήριο.

 

Η κοπέλα υποστηρίζει ότι πράγματι τους ακολούθησε και ότι οι αστυνομικοί την οδήγησαν σε έναν χώρο τον οποίο μάλιστα περιγράφει και ότι αρχικά την κακοποίησε ένας από τους αστυνομικούς και μετά ένας δεύτερος.

 

Οι αστυνομικοί που εντοπίστηκαν αμέσως ποιοι ήταν οδηγήθηκαν στο Τμήμα Εσωτερικών Υποθέσεων και ισχυρίζονται ότι έπιασαν κουβέντα με την 20χρονη και ότι είχαν δώσει ραντεβού μαζί της λίγη ώρα μετά και αφού είχαν σχολάσει από την υπηρεσία.

 

Μάλιστα, υποστηρίζουν ότι όσα έγιναν ήταν με τη συναίνεσή της.

 

Η υπόθεση κρίνεται ως πολύ σοβαρή και για τον λόγο αυτό έχουν κληθεί να καταθέσουν και αστυνομικοί του Τμήματος Ομόνοιας για το πώς η 20χρονη βρέθηκε στον συγκεκριμένο χώρο, ενώ κατάθεση θα δώσουν και οι άλλοι δύο αστυνομικοί που αποτελούσαν την ομάδα των συνολικά τεσσάρων που εκείνη την ώρα είχαν υπηρεσία. 

πηγή

UNICEF: Δύο εκατομμύρια παιδιά ετησίως εξαναγκάζονται στην πορνεία – “Η Ελλάδα δεν είναι πλέον μια ενδιάμεση χώρα, αλλά χώρα προορισμού”

 

Tα στοιχεία που ακολουθούν παρουσιάστηκαν από τον καθηγητή του Ιατρικού Τμήματος του ΑΠΘ, ψυχίατρο-σεξολόγο Λουκά Αθανασιάδη, στο 6ο Συνέδριο Παιδικής και Εφηβικής Γυναικολογίας που πραγματοποιήθηκε το 2019 στη Θεσσαλονίκη.

 

Η UNICEF αναφέρει ότι δύο εκατομμύρια παιδιά ετησίως εξαναγκάζονται στην πορνεία

Εκατομμύρια παιδιά κάθε χρόνο που προέρχονται από 127 χώρες του κόσμου πέφτουν θύματα του trafficking με σκοπό την εξώθησή τους στην πορνεία ή τη μαύρη εργασία σε 137 χώρες.

Σύμφωνα με στοιχεία αμερικανικών μη κυβερνητικών πηγών η ηλικία των θυμάτων κυμαίνεται μεταξύ 11 και 14 ετών, ενώ ο μέσος όρος ζωής των θυμάτων του trafficking στις ΗΠΑ είναι 7 έτη. Το 80% των θυμάτων στις ΗΠΑ είναι γυναίκες και παιδιά που αγοράστηκαν, πουλήθηκαν και εγκλωβίστηκαν στην βιομηχανία του σεξ.

5,5 εκατομμύρια παιδιά ήταν θύματα εμπορίας για σεξουαλική εκμετάλλευση ή μαύρη εργασία το 2015.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις το 76% των σεξουαλικών συναλλαγών με ανήλικα κορίτσια αρχίζει μέσω του Ίντερνετ και τελικά αυτά τα παιδιά και οι έφηβοι καταλήγουν στο trafficking.

«Η Ελλάδα δεν είναι πλέον μια ενδιάμεση χώρα, αλλά χώρα προορισμού. Μιλάμε για τους πρόσφυγες από τον Νότο» ανέφερε χαρακτηριστικά. Μάλιστα παρουσίασε φωτογραφίες από προσφυγόπουλα στην Ειδομένη τα οποία είχε συναντήσει ο ίδιος το 2016 και κανείς δεν ξέρει τι απέγιναν. «Θα έχετε ακούσει και από ιδρύματα στην Ελλάδα ότι μυστηριωδώς εξαφανίστηκαν παιδιά και έφηβοι και δεν βρέθηκαν. Βεβαίως μπορούμε να υποθέσουμε πού κατέληξαν. Το προσφυγικό σήμερα είναι ένα μεγάλο πρόβλημα γιατί εκτός των άλλων τα παιδιά και οι έφηβοι γίνονται θύματα κακοποίησης. Υπάρχουν πολλά ασυνόδευτα παιδιά και συχνά οι “κηδεμόνες” τους είναι προαγωγοί» πρόσθεσε ο κ. Αθανασιάδης.

 

Έκανε ακόμη λόγο για το survival sex (το σεξ για την επιβίωση) όπου παιδιά εξωθούνται στην πορνεία ακόμη και από τους ίδιους τους τους γονείς προκειμένου να επιβιώσουν. Πρόσθεσε ακόμη ότι υπάρχουν περιστατικά παιδιών από την Αφρική, κυρίως από τη Νιγηρία, που έχουν δώσει όρκο βουντού να μη μιλήσουν και φοβούνται όταν μιλήσουν η κατάρα θα πέσει στα ίδια και στην οικογένειά τους και ότι θα πεθάνουν. Ο κ. Αθανασιάδης, αναφέρθηκε ακόμη στα lover boys που με διάφορους τρόπους προσεγγίζουν έφηβες τις οποίες είτε εξαπατούν είτε τις παντρεύονται και στη συνέχεια με την υπόσχεση μιας καλύτερης ζωής τις προωθούν για σεξουαλική εκμετάλλευση, όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.

 

Παράλληλα, υπογράμμισε, ότι ότι το trafficking είναι προσοδοφόρο καθώς αυτοί που «πουλούν» παιδιά και εφήβους κερδίζουν πιο πολλά χρήματα από αυτούς που πουλούν όπλα, είναι επίσης δραστηριότητα χαμηλού κινδύνου, τα στοιχεία είναι ανεπαρκή, οι συλλήψεις λίγες και πιθανώς είναι ανεπαρκείς οι χειρισμοί από τις υπηρεσίες. Οι επιπτώσεις είναι εξαιρετικά σοβαρές για τη σωματική, τη σεξουαλική και την ψυχική υγεία των θυμάτων παιδιών και εφήβων. Από την άλλη η ενημέρωση του κοινού είναι ανεπαρκής, όπως ανεπαρκής είναι και η εκπαίδευση στις υπηρεσίες, τα θύματα στιγματίζονται και υπάρχει ανάγκη για σταθερή ψυχοκοινωνική στήριξη τους.

 

Οι επιπτώσεις της σεξουαλικής εκμετάλλευσης

Αναφερόμενος στην επιπτώσεις της σεξουαλικής εκμετάλλευσης στην υγεία των παιδιών και εφήβων τόνισε ότι παρουσιάζουν διαταραχές στον ύπνο και τη διατροφή, εμφανίζουν μετατραυματικό στρες, προσβάλλονται από σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα ή AIDS, αισθάνονται πόνο στα γεννητικά όργανα και στον πρωκτό και έχουν δυσκολίες στην ούρηση εξαιτίας σεξουαλικών πράξεων. Επίσης μπορεί να κάνουν χρήση ναρκωτικών, να έχουν άγχος, κατάθλιψη, αλλαγές στο συναίσθημα, να αισθάνονται ενοχές και ντροπή. Υπάρχει ακόμη και το δέσιμο με τον προαγωγό.

 

«Το ακόμη πιο τρομερό. Ιδιαίτερα για τα προσφυγόπουλα που είναι ξένα σε μία χώρα και δεν μπορούν να προσαρμοστούν, είναι να έχουν σχέσεις με αυτόν που τα εκμεταλλεύεται γιατί αυτός τους δίνει ένα πιάτο φαγητό. Και σύμφωνα με την αστυνομία υπάρχουν πάρα πολλά περιστατικά όπου τα παιδιά δεν καταθέτουν ή δεν ομολογούν τι έχει γίνει εξαιτίας αυτής της θέσης. Και βεβαίως εγκυμοσύνες και αμβλώσεις, χίλια δυο προβλήματα από τη βία που υφίστανται, αυτοκτονίες ή απόπειρες αυτοκτονίας ακόμη και θάνατοι» πρόσθεσε ο κ. Αθανασιάδης.

 

Αναγνωρίζοντας τα θύματα

Οι επαγγελματίες υγείας σε ένα νοσοκομείο σε μία κλινική σε ένα ιατρείο, όπως ανέφερε ο κ. Αθανασιάδης, μπορούν να αναγνωρίζουν παιδιά και έφηβους που είναι θύματα σεξουαλικής κακοποίησης. Συνήθως είναι παιδιά και έφηβοι που ζουν και κοιμούνται στον ίδιο χώρο όπου εργάζονται, φέρουν σημάδια τραυματισμού, έχουν ιδιαίτερο άγχος, αποφεύγουν να απαντήσουν σε ερωτήσεις και αποφεύγουν την οπτική επαφή. Καταφεύγουν συχνά στα επείγοντα για τραυματισμούς, αφροδίσια νοσήματα, αμβλώσεις, βρίσκονται στη χώρα παρά τη θέλησή τους, τα έχουν απαγάγει, ή εξαπατήσει οδηγώντας τα έξω από τη χώρα και τους δικούς του ανθρώπους, με υποσχέσεις για ένα εργασιακό περιβάλλον που θα εξασφαλίζει καλύτερο τρόπο ζωής .

 

Πηγη: newsbeast

 

Γιατί συνεχίζουν να καλούν τον Μπαλάσκα στην τηλεόραση;

 

Μετά τις δωρεάν συμβουλές προς τους γυναικοκτόνους, ο Στ. Μπαλάσκας "βολτάρει" στα τηλεπαράθυρα, πλέκοντας το εγκώμιο του 53χρονου παιδοβιαστή.

 

Αναβρασμός και οργή επικρατεί στην κοινωνία για την υπόθεση στον Κολωνό, όπου ένας 53χρονος βίαζε και εξέδιδε ένα 12χρονο κορίτσι.

 

Τα στοιχεία του 53χρονου, ο οποίος ήταν μέλος της ΝΔ και επίτροπος σε Εκκλησία, έχουν δοθεί και επίσημα στη δημοσιότητα από την Ελληνική Αστυνομία, με τους πολίτες να απαιτούν, όχι μόνο να εξιχνιαστεί άμεσα η υπόθεση και να ξετυλιχθεί το νήμα του κυκλώματος, αλλά και να δημοσιοποιηθούν τα ονόματα των 213 ατόμων που εκδήλωσαν ενδιαφέρον για να βιάσουν την 12χρονη. Η οργή των πολιτών συνοδεύεται από το αίσθημα του φόβου της συγκάλυψης, και δικαίως, αφού τα περιστατικά είναι ουκ ολίγα.

 

Τρανό παράδειγμα, η περίπτωση του Δημήτρη Λιγνάδη, ο οποίος καταδικάστηκε πρωτοδίκως για τον βιασμό δυο ανηλίκων και πλέον κυκλοφορεί ελεύθερος, μέχρι την εκδίκαση της έφεσης. Μέχρι να φτάσουμε στο δικαστήριο, ο γνωστός σκηνοθέτης και ηθοποιός είχε "ξεπλυθεί" αμέτρητες φορές τόσο από τα μίντια όσο και από δημόσια πρόσωπα που σχετίζονταν μαζί του, σε μια προσπάθεια να "χτιστεί" ένα καλό, σοβαρό, αξιοπρεπές και υπεράνω πάσης υποψίας προφίλ του δράστη, που δύσκολα θα μπορούσε να γκρεμιστεί.

 

Κάτι αντίστοιχο έχει ξεκινήσει ήδη να συμβαίνει στην περίπτωση του 53χρονου Ηλία Μίχου και, μάλιστα, από πρόσωπα τα οποία δεν θα έπρεπε να έχουν τηλεοπτικό βήμα. Άλλωστε, ο δημόσιος λόγος τους κατά το παρελθόν, έχει δείξει πως οι απόψεις τους, όχι μόνο δεν "χωράνε" στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά είναι και επικίνδυνες για την κοινωνία.

 

Ο λόγος για τον συνδικαλιστή αστυνομικό Σταύρο Μπαλάσκα, ο οποίος βρέθηκε την Τρίτη (11/10) καλεσμένος στην εκπομπή του ΣΚΑΙ "Σήμερα" και επιχείρησε να παρουσιάσει τον 53χρονο κατηγορούμενο ως έναν επιφανή άνθρωπο, κοινωνικά αγαπητό, ως έναν οικογενειάρχη με καλή σύζυγο και καλό παιδί, που έψελνε στην εκκλησία. Ως έναν άνθρωπο, με άλλα λόγια, που πρεσβεύει και τηρεί το δόγμα "Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια", μια στάση ζωής που, κατά τη γνώμη του κ. Μπαλάσκα, δεν συνάδει με τις απεχθείς πράξεις εις βάρος της 12χρονης.

 

"Αυτό που προκάλεσε καταπληκτικό σοκ, ήταν το προφίλ του δράστη. Ένας άνθρωπος ο οποίος ήταν ψάλτης, ήταν επιφανής, είχε μια απίστευτα κοινωνική, άρτια και καλή, θα μπορούσα να πω, οικογένεια, με ένα πάρα πολύ καλό παιδί και μία σύζυγο ιδιαίτερα καλή γυναίκα. Έχει ένα γιο, πάρα πολύ καλό παιδί εξ όσων γνωρίζω, και έχει και μία σύζυγο, η οποία είναι πολύ καλή κυρία, και αυτή επιφανής. Στο δημόσιο προσκήνιο και οι δύο. Ναι, αλλά εμείς δεν μπορούμε να της προσάψουμε κάτι της γυναίκας", είπε χαρακτηριστικά.

Εκτός από το προφανές παράλογο του συλλογισμού του - αφού, ας μην ξεχνάμε, πως οι πρεσβευτές του "Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια" δολοφόνησαν και τον Παύλο Φύσσα - , τίθεται ένα ακόμη ζήτημα, ακόμη πιο σοβαρό.

 

Ποιος και γιατί δίνει ακόμη τηλεοπτικό βήμα στον Σταύρο Μπαλάσκα; Από πού κι ως πού, καλείται σε εκπομπή μεγάλης εμβέλειας ένας άνθρωπος ο οποίος πριν από μερικούς μήνες έδινε δωρεάν συμβουλές σε γυναικοκτόνους για το πώς να γλιτώσουν την φυλακή; Πώς θεωρείται κατάλληλος, λοιπόν, να μιλήσει για την υπόθεση στον Κολωνό και με ποια ακριβώς αξιοπιστία;

 

"Είναι βλάκας. Εκείνη τη στιγμή που σκότωσε τη γυναίκα του, εάν ήταν ατυχές γεγονός μέσα στον θυμό του, εάν "τα 'χασε και τρελάθηκε", εάν έπαιρνε τηλέφωνο την αστυνομία, δεν θα πήγαινε ούτε τέσσερα χρόνια φυλακή. Θα πήγαινε εν βρασμώ ψυχής, σε ενδοοικογενειακό καυγά, "χωρίς να το θέλω", "πρότερος έντιμος βίος", χιλιάδες πράγματα", είχε δηλώσει τότε για τον πιλότο και την δολοφονία της Καρολάιν.

 

Οι συμβουλές του το 2020 στους μελλοντικούς γυναικοκτόνους για το πώς να εξασφαλίσουν χαμηλότερη ποινή, είχαν καταδικαστεί από το σύνολο της κοινωνίας, ενώ από την ΕΛ.ΑΣ. είχε διαταχθεί η διενέργεια κατεπείγουσας Ένορκης Διοικητικής Εξέτασης, όπως έγινε και το 2019 για τις δηλώσεις του περί "σκουπιδιών στα Εξάρχεια". Μάλιστα, λόγω αυτού, η ΠΟΑΣΥ είχε κηρύξει έκπτωτο από τα αξιώματα του Αντιπροέδρου και του Ειδικού Γραμματέα τον κ. Μπαλάσκα. Για τα πρακτικά, μόλις πριν μερικούς μήνες, ο Σταύρος Μπαλάσκας αθωώθηκε για τις δηλώσεις του σχετικά με την υπόθεση των Γλυκών Νερών. Είχε κριθεί για το εάν έχουν τελεστεί τα αδικήματα της διασποράς ψευδών ειδήσεων και της διέγερσης σε διάπραξη αδικήματος, με αποτέλεσμα η υπόθεση μπήκε στο αρχείο.

 

Θα περίμενε κανείς πως θα κρατούσε ένα χαμηλό προφίλ, αποφεύγοντας παρόμοιες "αστοχίες" και "ατυχείς συγκυρίες", ωστόσο, εξακολουθεί, με θράσος, να εκφέρει δημόσιο λόγο και άποψη για ένα φρικιαστικό έγκλημα και για τις έρευνες που βρίσκονται σε εξέλιξη.

 

Ποιον, ακριβώς, εκπροσωπεί; Τι προσφέρουν και ποιον εξυπηρετούν οι πληροφορίες που μοιράζεται, αφού στην περίπτωση του Κολωνού, ακόμη κι ο ίδιος παραδέχτηκε λίγο πριν την "αγιογραφία" του 53χρονου: "Να μην λέω κι εγώ από το μυαλό μου πράγματα που δεν τα ξέρω. Άκουσα ότι αυτό το πράγμα γινόταν μήνες. Μην λέω πράγματα που δεν τα ξέρω δημόσια". Την απάντηση αυτή έδωσε σε ερώτηση για το πότε ξεκίνησε ο Ηλίας Μίχος να βιάζει και να εκδίδει την 12χρονη. Βεβαίως, αυτό δεν το ήξερε, αλλά ήξερε πολύ καλά πως είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος, με πολύ καλή γυναίκα και πολύ καλό παιδί.

 

Ο Σταύρος Μπαλάσκας φαίνεται να έχει κάνει, από ιδιότητα, επάγγελμα το "συνδικαλιστής αστυνομικός" και να ασχολείται, κυρίως, με τις "βόλτες" στα τηλεπαράθυρα των εκπομπών, παρά με τα πραγματικά ζητήματα που εμπίπτουν στο πεδίο του. Συχνά - πυκνά παρουσιάζεται ως καλεσμένος, σε όποιο έγκλημα κι αν προκύψει, και περισσότερο από "συχνά - πυκνά", οι εκπομπές που προτιμά είναι του ΣΚΑΙ, απευθυνόμενος, προφανώς, σε ένα δεξιό κοινό. Το "τηλεμαϊντανός", πάντως, θα ήταν μια ιδιότητα που θα του ταίριαζε καλύτερα.

 

Την ίδια στιγμή, και ενώ άνθρωποι όπως ο κ. Μπαλάσκας πλέκει το εγκώμιο του παιδοβιαστή, - με κάποιους καχύποπτους να σκέφτονται πως επιχειρείται η προστασία του - η 12χρονη παραμένει εντελώς απροστάτευτη και εκτεθειμένη. Πλήθος ΜΜΕ έχουν "κατασκηνώσει" έξω από το σπίτι της, τηλεοπτικές εκπομπές έχουν παρουσιάσει εικόνες της "φωτογραφίζοντας" την ταυτότητά της, τα κανάλια την βιάζουν ξανά και ξανά.

 

Μιλώντας για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ανήλικη, η δικηγόρος της, Ασπασία Ταραχοπούλου, δήλωσε: "Δεν είναι καλή η κατάσταση ούτε της οικογένειας, ούτε το παιδιού πολύ περισσότερο. Έχει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, χρειάζεται υποστήριξη. Έχει την υποστήριξη της οικογένειάς του και τη δική μου, όσο μπορώ να είμαι κοντά στο παιδί. Βιώνει έναν εφιάλτη καθημερινά, ξανά και ξανά, με όλη αυτή τη διάσταση που έχει πάρει το θέμα και με τους δημοσιογράφους που είναι καθημερινά κάτω από το σπίτι της. Κάποια από τα κανάλια έχουν βάλει φωτογραφίες του παιδιού στον Τύπο. Ελπίζουμε να σταματήσει κάπου εδώ όλο αυτό γιατί δεν είναι καλή η κατάσταση της οικογένειας. Υπάρχουν κι άλλα παιδιά στην οικογένεια, άλλα οκτώ, τα οποία πρέπει να προστατευτούν". 

πηγή 

Κοινό μυστικό ετών 12

 

γράφει η Κρυσταλλένια Μανάβη*

 

Μετά τις πρόσφατες φρικιαστικές αποκαλύψεις για τον βιασμό της 12χρονης και τον γιγαντιαίο αριθμό “πελατών” και υποψήφιων “πελατών” -σε εισαγωγικά καθώς δεν μιλάμε για πελάτες αλλά για παιδοβιαστές- είδαμε για μια ακόμα φορά την ελληνική κοινωνία να είναι “σοκαρισμένη”. Να βλέπουμε χρήστες των social media να απορούν ποιοί είναι αυτοί οι 200-300 που έκλεισαν ραντεβού και πλήρωναν για να βιάσουν το παιδί. Που κρυβόταν όλη αυτή η αρρώστια, πως έχουμε καταντήσει έτσι, μπλα μπλα μπλα…

 

 

Μόνο που δεν κρυβόταν ποτέ η αρρώστια, αν μπορούμε να την πούμε αρρώστια. Δεν μιλάμε για κάποια πρόσφατη κατάντια. Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο, και το χειρότερο, δεν είναι καν κρυφό. Είναι ένα κοινό μυστικό που οι περισσότερες, αν όχι όλες οι γυναίκες, γνωρίζουν: όταν κλείνεις τα 12, ξεκινάνε όλα. Από τα 12 ξεκινάνε να μας παρενοχλούν. Να μας κάνουν αυτό που, δήθεν αθώα, κάποτε χαρακτήριζαν “πείραγμα”. Να μας αγγίζουν, να μας φωνάζουν βρωμιές, να μας κοιτούν με τρόπο πρόστυχο και επιθετικό.

Για την ακρίβεια, οι περισσότερες γυναίκες καταθέτουν ότι στην διάρκεια της ανήλικης ζωής τους, από τα 12 μέχρι τα 17, το λεγόμενο catcalling, η παρενόχληση στο δρόμο από αγνώστους, ήταν πολύ πιο έντονη τότε, από ότι στην μετέπειτα πορεία τους. Πόσες από εμάς δεν έχουμε ακούσει να μας φωνάζουν χυδαιότητες ενώ είχαμε τη σχολική τσάντα στην πλάτη; Πόσες δεν έχουμε αποφύγει να περάσουμε μπροστά από καφενείο όσο είμασταν έφηβες; Πόσες δεν έζησαν την άθλια εμπειρία του να σχολιάζουν γείτονες, γνωστοί, ακόμα και οικογενειακοί φίλοι τις αλλαγές στο σώμα, με έναν τρόπο περίεργο, με μια συμπεριφορά διαφορετική, που για κάποιο λόγο σε τρομάζει;

 

Και φυσικά, η ευθύνη μετατοπίζεται πάντα στα ίδια τα παιδιά. “Απαπα δεν το είδες μια σταλιά παιδί τι φορούσε”, “καλά τα έχεις δει τα σημερινά γυμνασιοκόριτσα πως ντύνονται”, “προκαλούν και οι μικρές όμως”. Αν ένα κοριτσάκι του γυμνασίου ή ακόμα και του δημοτικού, κάνει το ολέθριο σφάλμα να φορέσει σορτσάκι ή lipgloss, ξαφνικά οι ενήλικες γύρω της είναι απόλυτα εντάξει να την μην την αντιμετωπίσουν πια ως αυτό που είναι, ένα μικρό κορίτσι, μια έφηβη, αλλά ως μια προκλητική σειρήνα που λογικό να την βιάζουν οι 40ρηδες.

 

Μόνο που μιλάμε για κάτι διαχρονικό. Δεν εμφανίστηκε μαζί με τα κοντά σορτσάκια, το Tik Tok ή τα crop top όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε κάποιοι. Πόσες ιστορίες δεν έχουμε ακούσει από γυναίκες που πλέον βρίσκονται σε ηλικίες άνω των 60, ότι παλιά τις παρενοχλούσαν οι πατεράδες των φίλων τους, οι γαλατάδες, οι μπακάληδες; Γυναίκες που όταν πήγαιναν στον νιόκοπο τότε κινηματογράφο με χαρά στα 12 και τα 13, οι άντρες στις διπλανές θέσεις έβαζαν τα χέρια τους,κάτω από το παλτό, στα παιδικά τους πόδια, γυναίκες που το να τους στείλει η μητέρα τους στο φούρνο για ψωμί ήταν ο εφιάλτης τους, γιατί γνώριζαν ότι ο φούρναρης είχε μακρύ χέρι; Εμπειρίες που ψιθυρίζονται εδώ και χρόνια από στόμα σε στόμα, ένοχα, με την υποψία ότι μπορεί και να φταις. Γιατί τα μικρά παιδιά ντρέπονται, και αυτοί που τα εκμεταλλεύονται το ξέρουν καλά. Δεν μπορούν να πλοηγηθούν στον κόσμο με την γνώση και τη λογική ενός ενήλικα. Είναι εύκολη λεία, φοβούνται να μιλήσουν, διστάζουν να αντιδράσουν. Και σε αυτό είναι που ποντάρουν όσοι απολαμβάνουν τη επιβολή δύναμης, στην οποία στοχεύει η παρενόχληση.

 

Ποιοι είναι λοιπόν όλοι αυτοί που προσπάθησαν να βιάσουν την 12χρονη; Είναι κάποια τέρατα που μένουν σε λαγούμια, βγαίνουν από αυτά για να εγκληματίσουν και επιστρέφουν κατόπιν στην σκοτεινή τους κρυψώνα; Όχι. Είναι πάντα και παντού δίπλα μας. Είναι οι γνωστοί που λένε ότι τα σημερινά κορίτσια προκαλούν. Είναι ο ηλικιωμένος γείτονας που κάθεται στο καφενείο και κοιτάει σαν ξελιγωμένος τα κοριτσάκια που περνούν από μπροστά του για να πάνε στο σχολείο απέναντι. Είναι οι φίλοι που αστειεύονται ότι θα τους κλείσουν φυλακή επειδή ξερογλείφονται με τις έφηβες στα social media. Που αποκαλούν π**τανακια και τσ**λάκια τα ανήλικα κοριτσάκια γύρω τους.

 

Όταν οι άνθρωποι μας λένε ποιοί είναι, πρέπει να τους ακούμε. Γιατί πιστεύουμε ότι οι παραπάνω συμπεριφορές είναι αθώες; Γιατί πιστεύουμε ότι η συνεχής σεξουαλικοποίηση των ανήλικων κοριτσιών είναι άνευ συνεπειών στην πραγματικότητα; Σαφώς ο λόγος από την πράξη έχει απόσταση, όμως ,όπως φαίνεται, όσοι περνάνε από τα λόγια στην πράξη είναι περισσότεροι απ’ όσοι φανταζόμαστε. Και όσοι δεν το κάνουν, με τα λόγια τους υποβαθμίζουν την πράξη όσων περνούν.

 

Φεμινιστικές οργανώσεις και γυναίκες γενικότερα, φωνάζουμε χρόνια ότι βιώνουμε παρενόχληση από την ηλικία των 12, και δεν μας ακούει κανείς. Μας αποκαλούν υπερβολικές και υστερικές, κατηγορώντας  μας ότι τα βγάζουμε από το μυαλό μας για να εξυπηρετήσουμε την υποτιθέμενη ατζέντα μας. Επομένως, το μόνο που θέλω να ζητήσω, είναι να πάψουμε να είμαστε “σοκαρισμένοι”. Να πάψουμε να κλείνουμε τα αυτιά στις εμπειρίες τόσων ανθρώπων, και να κοιτάξουμε κατάματα το πρόσωπο της κοινωνίας μας. Μόνο τότε έχουμε ελπίδες να το αλλάξουμε.

 

*Πολιτικός Επιστήμονας

Φτωχοποίηση και η ανάγκη ενός τολμηρού Κοινωνικού Ταμείου για το Κλίμα

 

γράφει η Ζέφη Δημαδάμα*

 

Η Ευρώπη βρίσκεται σε κλοιό κρίσεων για μια ακόμη φορά. Η ενεργειακή κρίση, η επισιτιστική κρίση και η ακρίβεια εντείνονται δημιουργώντας δυσβάσταχτες ανισότητες και αδιέξοδα. Σήμερα η Ευρωπαϊκή Ενωση αντιμετωπίζει μια κλιματική έκτακτη ανάγκη, η οποία υποβιβάζεται σε σχέση με άλλες προκλήσεις, όπως ο πόλεμος, η ενεργειακή φτώχεια. Κι όμως, αν ανατρέξουμε στις προηγούμενες δεκαετίες εύκολα θα παρατηρήσουμε ότι τα σημερινά ενεργειακά αδιέξοδα οφείλονται και σε δεκαετίες κλιματικής αδράνειας.

 

Υπενθυμίζεται ότι η παγκόσμια θερμοκρασία έχει ήδη αυξηθεί κατά πολύ πάνω από 1 βαθμό Κελσίου από την προβιομηχανική εποχή, με αποτέλεσμα να έχουμε ήδη αυξημένα ακραία καιρικά φαινόμενα και επιπτώσεις που βλάπτουν δυσανάλογα τους πιο ευάλωτους (φτωχότερους, γυναίκες, κοινωνικά αποκλεισμένους). Αναλαμβάνοντας ως εκπρόσωπος εκ μέρους των Γυναικών του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PesWomen) στην Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία «Just Transition Alliance» είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε τα μέσα με τα οποία θα προωθηθούν καλύτερα οι κλιματικοί στόχοι και θα επιτευχθεί ταυτόχρονα η κλιματική μετάβαση με κοινωνική δικαιοσύνη.

 

Η συζήτηση επανέρχεται στον ρόλο των ορυκτών καυσίμων, τα οποία όπως δήλωσε απερίφραστα η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, σε σύγκριση με το 2021 έχουν αυξηθεί κατά 580% (αναφερόμενη στις τιμές του ορυκτού αερίου). Ετσι, καθώς πολλά νοικοκυριά εξαρτώνται από τα ορυκτά καύσιμα για τη θέρμανση των σπιτιών, για τις μετακινήσεις τους αλλά και για να κρατήσουν ζωντανές τις μικρές επιχειρήσεις τους, το στοίχημα της διαχείρισης δεν είναι καθόλου απλό.

Γι' αυτό και είναι εύλογο το ερώτημα κατά πόσο οι πολιτικές για το κλίμα συμβαδίζουν με την ενεργειακή ασφάλεια και η επένδυση σε καθαρές ανανεώσιμες πηγές ενέργειας καθώς και η εξοικονόμηση ενέργειας μπορούν να είναι εφικτές σε ένα περιβάλλον όπου η αμφισβήτηση της σταδιακής κατάργησης των ορυκτών καυσίμων είναι προς διαπραγμάτευση ή και προς αμφισβήτηση.

 

Η νεοφιλελεύθερη προσέγγιση, οι δεξιές και ακροδεξιές κυβερνήσεις της Ευρώπης δεν μπορούν και δεν θέλουν να ανατρέψουν τους μηχανισμούς αυτούς που αναπαράγουν δραματικές ανισότητες και επιβαρύνουν το περιβάλλον. Αντίθετα, οι προοδευτικές δυνάμεις έχουν χρέος να ωθήσουν την Ε.Ε. να υιοθετήσει νέα εργαλεία για να αντιμετωπίσει αυτές τις παράλληλες κρίσεις κοινωνικής, κλιματικής και ενεργειακής ανασφάλειας.

 

Δική μας πρόταση είναι ένα πραγματικά ισχυρό Ταμείο Κοινωνικού Κλίματος (Social Climate Fund), το οποίο να αποτελέσει κεντρικό και ζωτικής σημασίας πυλώνα για την οικοδόμηση της ανθεκτικότητας των πολιτών έναντι μελλοντικών κρίσεων. Χρειαζόμαστε ένα ισχυρό Ταμείο που θα χρηματοδοτήσει τα κράτη-μέλη για τη στήριξη μέτρων και επενδύσεων για την αύξηση της ενεργειακής απόδοσης των κτιρίων, την απαλλαγή από τις εκπομπές άνθρακα θέρμανσης και ψύξης των κτιρίων, συμπεριλαμβανομένης της ενσωμάτωσης της ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, και την παροχή βελτιωμένης πρόσβασης σε κινητικότητα μηδενικών και χαμηλών εκπομπών.

 

Τα παραπάνω όμως με δέσμευση ότι τα μέτρα και οι επενδύσεις αυτές πρέπει να ωφελούν κυρίως τα ευάλωτα νοικοκυριά, τις πολύ μικρές επιχειρήσεις ή τους χρήστες των μεταφορών και τους πληγέντες εργαζομένους, προκειμένου να διασφαλιστεί μια δίκαιη μετάβαση που να είναι σύμφωνη με τον Ευρωπαϊκό Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων. Τώρα διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις της δίκαιης ενεργειακής μετάβασης για όλους και όλες και το στοίχημα δεν πρέπει να χαθεί.

 

* Διδάσκουσα (ΕΔΙΠ), Τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών & Περιφερειακών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, αντιπρόεδρος Γυναικών Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, μέλος ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ.