Οι εργαζόμενοι της Ευρώπης στου δρόμους – Απεργίες και διαδηλώσεις ενάντια στη βίαιη φτωχοποίηση

 

Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Βρετανία, Ουγγαρία - Οι εργαζόμενοι απεργούν και διαδηλώνουν διεκδικώντας αυξήσεις στους μισθούς και μέτρα για την ακρίβεια

 

Ώθηση στην ενίσχυση και στον συντονισμό του αγώνα των εργαζομένων σε όλους τους κλάδους για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, απέναντι στην τεράστια ακρίβεια, έδωσαν οι απεργιακές κινητοποιήσεις που έγιναν προχτές σε όλη τη Γαλλία, με τη συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων εργατοϋπαλλήλων από διάφορους τομείς της βιομηχανίας, των υπηρεσιών, του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα.

 

Η 24ωρη απεργία οργανώθηκε και ως άμεση έκφραση αλληλεγγύης στον πολυήμερο απεργιακό αγώνα των εργαζομένων στα διυλιστήρια της χώρας, κόντρα και στην επίθεση στο απεργιακό δικαίωμα η οποία κλιμακώθηκε με τις εντολές για επιστράτευση απεργών που έδωσε η κυβέρνηση Μακρόν, προστατεύοντας με κάθε τρόπο την κερδοφορία των ενεργειακών κολοσσών ενώ η ακρίβεια εξανεμίζει διαρκώς το εργατικό – λαϊκό εισόδημα.

 

 

Απεργιακές κινητοποιήσεις έγιναν προχτές σε περίπου 200 πόλεις. Σε αυτές ξεχώρισε η συμμετοχή κλάδων όπως η Μεταλλουργία, οι Μεταφορές, η Ενέργεια, αλλά και τα Λιμάνια, το Εμπόριο, η Εκπαίδευση, η Υγεία κ.λπ.

 

Παρά τις αυξανόμενες απειλές και τις νέες επιστρατεύσεις απεργών, εργαζόμενοι σε διάφορα διυλιστήρια συνέχισαν και χτες την απεργία, όπως στη μονάδα της Γκονφρίγ – Λ’ Ορσέ (στη Σεν Μαριτίμ της Νορμανδίας), μετά από απόφαση που έλαβε η Γενική τους Συνέλευση με μεγάλη πλειοψηφία. Συνέχιση της απεργίας αποφάσισαν – σύμφωνα με την εφημερίδα «Le Monde» – οι εργαζόμενοι και σε διυλιστήριο της «TotalEnergies» στη Λα Μεντ, στη νότια επαρχία Μπους-ντι-Ρον. Στη μονάδα στη Φεϊζίν (στην περιφέρεια Λιόν, κεντρικά), οι εργαζόμενοι αποφάσισαν χτες το πρωί να συνεχίσουν την απεργία, ενώ αργά το απόγευμα αναμενόταν να επανεξετάσουν τη στάση τους, μετά από συνάντηση με την εργοδοσία.

 

Σε κάθε περίπτωση, η δύναμη του πολυήμερου αγώνα, αλλά και η μεγάλη αλληλεγγύη που εκφράστηκε, όπλισαν τους εργαζόμενους με νέα ισχύ, μεταξύ άλλων και στις διαπραγματεύσεις με την εργοδοσία, προτάσσοντας μεταξύ άλλων και την προστασία όσων πρωτοστάτησαν στις απεργίες, κόντρα σε νέα σχέδια τρομοκράτησης από τα μονοπώλια και την κυβέρνηση.

 

Την ώρα που αστικά κόμματα και ΜΜΕ έχυναν «δηλητήριο» κατά των απεργών, με κάθε είδους συκοφαντίες, η μεγάλη πλειοψηφία του λαού στάθηκε στο πλευρό τους, γεγονός που εκφράστηκε στην πράξη στο απεργιακό κύμα και στις μεγάλες διαδηλώσεις της Τρίτης.

 

Την αλληλεγγύη του εξέφρασε μεταξύ άλλων ο γνωστός και αγαπητός Γαλλομαροκινός ηθοποιός Ζαμέλ Ντεμπούζ, γνωστός από πρωταγωνιστικούς του ρόλους σε ταινίες όπως «Αστερίξ και Κλεοπάτρα». Συγκεκριμένα, δήλωσε: «Κάτι δεν πάει καλά σε αυτήν τη χώρα όταν υπάρχουν άνθρωποι που γίνονται όλο και πιο πλούσιοι και δεν υπάρχει μια μέριμνα για τους υπόλοιπους (…) όταν βλέπουμε μια επιχείρηση σαν την “Total” να παρουσιάζει αυτά τα κέρδη (…) Κανείς δεν θέλει να στέκεται στην ουρά για τη βενζίνη, αλλά καταλαβαίνουμε την κατάσταση αυτών των εργαζομένων και είμαστε με όλη μας την καρδιά μαζί τους (…) είμαστε αλληλέγγυοι μαζί τους».

 

 

Συνεχίζονται οι επαφές της αντιπροσωπείας του ΠΑΜΕ στη Γαλλία

 

 

 

Τη συμπαράσταση των Ελλήνων εργαζομένων μετέφερε στην εργατική τάξη της Γαλλίας η αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ που πήρε μέρος στις δυναμικές προχτεσινές κινητοποιήσεις.

 

Η αντιπροσωπεία συνέχισε και χτες τις επαφές με αγωνιστικά συνδικάτα που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα για τα δικαιώματα των εργαζομένων, όπως η Ομοσπονδία Eργαζομένων στη Χημική Βιομηχανία (FNIC CGT). Συμμετείχε επίσης στις εργασίες του συνεδρίου του Εργατικού Κέντρου Μασσαλίας, επισκέφτηκε εργαζόμενους σε μονάδες της «Total» κ.λπ. Στην αντιπροσωπεία συμμετέχουν ο Γιώργος Πέρρος, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, και ο Μάρκος Μπεκρής, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Πειραιά και του σωματείου ΕΝΕΔΕΠ.

 

 

Νέες απεργιακές κινητοποιήσεις στη Βρετανία

 

 

Αντίστοιχες απεργιακές κινητοποιήσεις, με κεντρικό άξονα την πάλη για ουσιαστικές αυξήσεις μισθών απέναντι στον τεράστιο πληθωρισμό, συνεχίζονται και στη Βρετανία.

 

Πενθήμερη απεργία από τις 31 Οκτώβρη μέχρι τις 4 Νοέμβρη αποφάσισαν περίπου 1.000 οδηγοί της «GXO Logistics», διεκδικώντας μισθολογικές αυξήσεις. Επισημαίνοντας ότι οι οδηγοί της GXO πραγματοποιούν περίπου το 40% της διανομής μπίρας στη Βρετανία, το συνδικάτο «Unite» προειδοποιεί για επιπτώσεις στις προμήθειες μπίρας σε παμπ και άλλους χώρους εστίασης. Οι οδηγοί θα ξεκινήσουν επίσης αποχή από υπερωρίες στις 24 Οκτώβρη. Η εργοδοσία προσέφερε «αύξηση» 5% στους μισθούς – την ώρα που ο πληθωρισμός στη χώρα «τρέχει» ήδη με 10% – και επιπλέον απαιτεί μείωση στο επίδομα ασθενείας…

 

Νέες απεργιακές κινητοποιήσεις προγραμματίζουν και οι σιδηροδρομικοί υπάλληλοι στη Βρετανία. Οπως ανακοίνωσε το κλαδικό Συνδικάτο Εργαζομένων σε Σιδηρόδρομους, Λιμάνια και Μεταφορές (RMT), οι νέες απεργίες στα τρένα θα πραγματοποιηθούν στις 3, 5 και 7 Νοέμβρη. Οι σιδηροδρομικοί διεκδικούν αξιοπρεπείς αυξήσεις μισθών, βελτίωση συνθηκών εργασίας και ανάσχεση εργοδοτικών σχεδίων για πιθανές απολύσεις.

 

Η λαϊκή αγανάκτηση για την τεράστια ακρίβεια και οι αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων ασκούν πίεση ακόμα και στους εργατοπατέρες της βρετανικής συνδικαλιστικής συνομοσπονδίας (Trades Union Congress – TUC), οι οποίοι εμφανίζονται «ανοιχτοί» στην οργάνωση συντονισμένων κινητοποιήσεων μέσα στον επικείμενο χειμώνα.

 

Σε δημοσκόπηση που διενήργησε η TUC, καταγράφεται ότι ήδη 1 στους 7 ανθρώπους στη Βρετανία παραλείπει γεύματα λόγω φτώχειας και ακρίβειας.

 

Ανάλογη έρευνα σε περίπου 10.000 άτομα από την εταιρεία «Opinium» αποτυπώνει ότι σε τουλάχιστον 50 εκλογικές περιφέρειες της Βρετανίας ένας στους πέντε ανθρώπους πεινάει λόγω ακρίβειας.

 

 

Ουγγαρία: Μαζικές κινητοποιήσεις εκπαιδευτικών, μαθητών και γονιών

 

 

Μαζικές κινητοποιήσεις από καθηγητές, γονείς και μαθητές πραγματοποιούνται το τελευταίο διάστημα στην Ουγγαρία, ενάντια στις ομαδικές απολύσεις καθηγητών. Οι εκπαιδευτικοί διεκδικούν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, αντιδρούν στην απάνθρωπη εντατικοποίηση του ωραρίου τους και διεκδικούν καλύτερους μισθούς, αλλά και κατάργηση του νόμου που ποινικοποιεί το δικαίωμα στην απεργία.

 

Καθηγητές, γονείς και μαθητές σχημάτισαν τεράστιες αλυσίδες στη Βουδαπέστη και σε άλλες πόλεις της Ουγγαρίας, διεκδικώντας μαζικά την ικανοποίηση των αιτημάτων τους, σε κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν την Τετάρτη 5 Οκτώβρη με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Μέρας Εκπαιδευτικών.

 

Σε απάντηση, η κυβέρνηση Ορμπαν προχώρησε σε νέες απολύσεις και απειλές σε βάρος των εκπαιδευτικών, ενώ μαθητές που εκδηλώνουν τη συμπαράστασή τους στους καθηγητές πήραν αποβολές από τις διευθύνσεις των σχολείων τους.

 

Συνεχίζοντας τον αγώνα παρά την καταστολή, τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών πραγματοποίησαν την περασμένη Παρασκευή 75 διαδηλώσεις σε ολόκληρη την ουγγρική επικράτεια, ενώ συμπαράσταση στους απεργούς καθηγητές Γυμνασίων εξέφρασαν 300 καθηγητές του Πανεπιστημίου ELTE.

 

 

Σε Ολλανδία και Βέλγιο

 

 

Στην Ολλανδία ξεκίνησαν τριήμερη απεργία από χθες οι οδηγοί λεωφορείων στις περιφερειακές συγκοινωνίες, διεκδικώντας καλύτερη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Είχαν προηγηθεί απεργίες και μία διαδήλωση στη Χάγη τον Σεπτέμβρη.

 

Σύμφωνα με το συνδικάτο FNV, οι εργοδότες (Ενωση Εργοδοτών Δημοσίων Συγκοινωνιών – VWOV) αρνούνται να συναντηθούν εκ νέου με τους εργαζόμενους και να διαπραγματευτούν για τη ΣΣΕ, περιοριζόμενοι να δηλώσουν ότι η εργοδοσία θα τηρήσει την τρέχουσα ΣΣΕ, η οποία όμως ισχύει μόνο μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους.

 

Οι οδηγοί λεωφορείων διεκδικούν, μεταξύ άλλων, αύξηση μισθού για να αντισταθμιστούν οι αυξήσεις των τιμών και μείωση της εργασιακής πίεσης.

 

Την ίδια ώρα, το αεροδρόμιο του Σαρλερουά (Brussels South Charleroi Airport – BSCA), το δεύτερο μεγαλύτερο σε επιβατική κίνηση στο Βέλγιο, ανέστειλε τις αναχωρήσεις χθες, δεύτερη μέρα της απεργίας των εργαζομένων της «Security Masters», εταιρείας η οποία είναι επιφορτισμένη κυρίως με τον έλεγχο των ταξιδιωτών πριν την επιβίβασή τους. Σύμφωνα με βελγικά ΜΜΕ οι υπάλληλοι της «Security Masters» ξεκίνησαν απεργία τη Δευτέρα διότι η θυγατρική της, «BSCA Security», αποφάσισε να μοιραστεί τις υπηρεσίες ασφαλείας με άλλον πάροχο.

 

πηγή : 902.gr

Γυμνές ζωές...

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

Γυμνοί, όπως οι μελλοθάνατοι του Άουσβιτς, «γυμνές ζωές», απογυμνωμένες από κάθε αξιοπρέπεια, πεταμένες στο ποτάμι.

 

92 μετανάστες ξεγυμνωμένοι από τους φασίστες του Ερντογάν στον Έβρο.

 

Η φωτογραφία με τα γυμνά σώματα θα δημοσιευθεί παντού, θα φθάσει σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Έτσι, όμως, αυτοί που καταγγέλουν τους γυμνωτές-βασανιστές θα ολοκληρώσουν τον εξευτελισμό, καθιστώντας τον τέλειο!

 

Η ελληνική κυβέρνηση που με ανακοινώσεις και δηλώσεις καταγγέλει -δικαίως μεν- την Τουρκία για «εργαλειοποίηση του προσφυγικού», δεν προσφεύγει παρόλα αυτά στους διεθνείς οργανισμούς και τα φόρα, γιατί και η ίδια ακολουθεί ανάλογη τακτική. Γιατί και η ίδια απογυμνώνει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες πραγματικά και συμβολικά. Γιατί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων στον Έβρο, στη Λέσβο, στην Χίο, στην Μαλακάσα, παντού, είναι χώροι όπου υλοποιείται η "γυμνή ζωή", η πλήρης απογύμνωση των προσφύγων από κάθε ανθρώπινο δικαίωμα.

 

Γιατί το στρατόπεδο όπου συντελείται η "γυμνή ζωή" των μεταναστών «είναι -σύμφωνα με τον Αγκάμπεν- ένα κομμάτι της επικράτειας το οποίο τοποθετείται εκτός της κανονικής δικαιικής τάξης […] ένας χώρος εξαίρεσης όπου ο νόμος είναι πλήρως ανεσταλμένος […] και στον οποίο οι θηριωδίες που διαπράττονται, δεν εξαρτώνται από το νόμο, αλλά μόνο από τον πολιτισμό και την αίσθηση ηθικής της αστυνομίας…»! Γι’ αυτό εκεί τα πάντα είναι δυνατά και οποιαδήποτε πράξη εναντίον των εγκλείστων «δεν εμφανίζεται πλέον ως έγκλημα». Το ξύλο και το ξεγύμνωμα των προσφυγόπουλων στη Σάμο δεν θεωρείται έγκλημα. Η στείρωση μεταναστριών(υστερεκτομή) στη Τζόρτζια των ΗΠΑ από τους γιατρούς της αστυνομικής υπηρεσίας μετανάστευσης δεν θεωρείται έγκλημα! Οι «εθνικοί βιασμοί», που ούτε οι ναζί δεν εφάρμοσαν στην «τελική λύση», δεν θεωρείται έγκλημα. 

 

Γενικά, «Το πολιτικό σύστημα... περιέχει εντός του μια εκτοπισμένη τοπικότητα (σ.σ. στρατόπεδο ή γκέτο)… στην οποία κάθε μορφή ζωής και κάθε κανόνας είναι δυνατό να υπονομευτούν. Το στρατόπεδο, ως εκτοπισμένη τοπικότητα είναι ακόμα η κρυφή μήτρα της πολιτικής εντός της οποίας ζούμε…», γράφει ο Αγκάμπεν*.

 

Και για όσους θέλουν να δουν τις ποικίλες μορφές "στρατοπέδων", τέτοια είναι το Καρά Τεπέ, η Αμυγδαλέζα, η Μαλακάσα, ο Έβρος, αλλά και τα Εξάρχεια, αυτή η εκτοπισμένη τοπικότητα, όπου έχει ανασταλεί το δίκαιο και κυριαρχεί η "ηθική" της αστυνομίας, δηλαδή οι θηριωδίες της.

 

Οι γυμνοί άνθρωποι, λοιπόν, και οι γυμνές ζωές υπάρχουν στον Έβρο, υπάρχουν στα Εξάρχεια, υπάρχουν παντού.

 

Ας μην υποκρίνονται...

 

*Τζόρτζιο Αγκάμπεν, Μέσα χωρίς σκοπό, εκδόσεις νήσος, 2020

Πιο χαμηλά, πιο χαμηλά…

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Δεν μιλάμε, δεν διαβάζουμε και δεν ακούμε μ’ ένα λεξικό στο χέρι. Και είναι αδύνατο να κατέχουμε όλα τα λήμματα των ειδικών λεξικών. Συγκεκριμένα επί του συγκεκριμένου: Στην Ψυχιατρική ο όρος «παιδόφιλος» έχει αυστηρώς καθορισμένη σημασία. Και αυτό, υποθέτω, επηρεάζει και τη διάλεκτο της Δικαιοσύνης και της Αστυνομίας. Και οι δύο «υπηρεσίες», πάντως, συνηθίζουν να χτενίζουν με καθαρευουσιάνικη τσατσάρα τις καταθέσεις των εμπλεκομένων.

 

Αντιγράφω το λήμμα «παιδοφιλία» από το Λεξικό της Ακαδημίας: «ΨΥΧΙΑΤΡ. μορφή παραφιλίας κατά την οποία ένας ενήλικος έχει έντονες, επαναλαμβανόμενες σεξουαλικές φαντασιώσεις με παιδιά ή/και εκδηλώνει συμπεριφορές που περιλαμβάνουν σεξουαλική δραστηριότητα με αυτά. Πβ. παιδεραστία». Οπως σημειώνεται εκεί, ο αντίστοιχος αγγλικός όρος πλάστηκε το 1906, ο δε γαλλικός το 1969. Τι βλέπουμε; Οτι για να κατανοήσουμε πληρέστερα την έννοια της «παιδοφιλίας» πρέπει να γνωρίζουμε τι σημαίνει ο επίσης ψυχιατρικός όρος «παραφιλία», πλασμένος στα αγγλικά το 1925, άρα νεότερος στα ελληνικά. «Παραφιλία», λοιπόν, είναι η «αποκλίνουσα ερωτική προτίμηση, σεξουαλική παρέκκλιση».

 

Φοβάμαι ότι στην κοινή χρήση οι λέξεις «παιδοφιλία» και «παιδόφιλος» δεν διατηρούν την απαξία τους, το νόημα της κακοποίησης, που υπονοείται ακόμα και από την ουδέτερη ψυχιατρική ορολογία. Σχεδόν ήπιες ακούγονται, σαν ν’ ανήκουν στην ίδια καλοσυνάτη οικογένεια με τη «ζωοφιλία», τη «βιβλιοφιλία» και την «ειρηνοφιλία». Ναι, υπάρχουν και σύνθετα με αρνητική σημασία, η «νεκροφιλία» λ.χ. ή η «λυκοφιλία». Εχω, όμως, την αίσθηση ότι το «παιδοφιλία» ακούγεται περίπου αθώο, και σίγουρα ηπιότερο από την «παιδεραστία». Η σκληρή αλήθεια μάλιστα, ότι πρόκειται πάντα για βιασμό, δεν διασώζεται ακέραιη ούτε στην «παιδεραστία», αφού ελεύθερη βούληση ανηλίκου και ηθελημένη συμμετοχή του δεν νοείται.

 

Δεν είναι φιλολογικό το θέμα. Ψυχοπνευματικό είναι. Οι λέξεις δεν αποκαλύπτουν μόνο το σκεπτικό, την οπτική μας. Τα διαμορφώνουν κιόλας. Σε κάθε περίπτωση, παιδοβιασμό έχουμε και παιδοβιαστές. Τουλάχιστον όσοι δημοσιογραφούμε, ας τους αποκαλούμε έτσι. Κι ας πάψουμε να διαλαλούμε σχεδόν με πορνογραφικό καμάρι ότι η πραμάτεια μας περιέχει «όλες τις λεπτομέρειες για τη φρίκη στον Κολωνό». Αλλά και να «στολίζουμε» τα ρεπορτάζ μας σε κανάλια, ιστοσελίδες και εφημερίδες με «χαριτωμένες» ημίγυμνες Λολίτες. Ο ροζ κιτρινισμός, κιτρινισμός παραμένει. Χυδαίος.

Αυξάνεται η τιμή ρεύματος στην Ελλάδα – Μειώνεται στην υπόλοιπη Ε.Ε.

 

Πρωταθλήτρια στις τιμές ρεύματος προ επιδοτήσεων αναδεικνύεται η Ελλάδα σύμφωνα με τα τελευταία επίσημα στοιχεία της Eurostat, καθώς εμφανίζεται να έχει την υψηλότερη τιμή της κιλοβατώρας.

 

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat η Ελλάδα για το πρώτο εξάμηνο του 2022 η Ελλάδα κατατάσσεται στην πρώτη θέση με μέση τιμή 0,3118 ευρώ/KWh. Στη δεύτερη θέση πίσω από την Ελλάδα βρίσκεται το Βέλγιο (0,2739 ευρώ/KWh) και ακολουθούν Ιταλία (0,2671 ευρώ/KWh), Ιρλανδία (0,2665  ευρώ/KWh), Ισπανία (0,2579 ευρώ/KWh), Δανία (0,2371 ευρώ/KWh).

 

 

Το παραπάνω στοιχείο επιβεβαιώνεται και με τις σημερινές ανακοινώσεις της ΡΑΕ. Σύμφωνα με αυτές το ηλεκτρικό ρεύμα στην Ελλάδα σε ότι αφορά την τιμή της μεγαβατώρας, φαίνεται να είναι το πιο ακριβό σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση και μάλιστα με μεγάλη διαφορά από την επόμενη χώρα. Η ανακοίνωση αυτή έρχεται μία μέρα πριν ανακοινωθούν και τα νέα τιμολόγια λιανικής για το Νοέμβρη.

 

 

 

Ενώ στην υπόλοιπή Ευρώπη, παρατηρείται μια πτωτική πορεία στις τάσεις των τιμών, στην Ελλάδα η τιμή αυξήθηκε σήμερα κατά 27,9%, με τη μεγαβατώρα να κοστίζει 274,85 ευρώ. Η μοναδική άλλη χώρα που σημειώνει άνοδο τιμής σήμερα είναι η Σουηδία με το ποσοστό να φτάνει μεν το 66,7%, αλλά την τιμή να κυμαίνεται στα 61,27 ευρώ.  

πηγή

Πλαφόν στις τιμές φυσικού αερίου: Τα σχέδια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για «δυναμικό όριο τιμών»

 Ο νέος κανονισμός προτείνει κοινή αγορά φυσικού αερίου, μηχανισμό περιορισμού των τιμών, μηχανισμός «αλληλεγγύης» και προσπάθειες για τη μείωση της ζήτησης φυσικού αερίου   

Σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσει την κρίση στα νοικοκυριά, που βρίσκεται ήδη προ των πυλών ενόψει του χειμώνα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προτείνει έναν ακόμη κανονισμό έκτακτης ανάγκης για την αντιμετώπιση των υψηλών τιμών του φυσικού αερίου και τη διασφάλιση του ενεργειακού εφοδιασμού. Συγκεκριμένα, ο νέος κανονισμός έχει τέσσερα βασικά σημεία:

 

κοινή αγορά φυσικού αερίου,

μηχανισμός περιορισμού των τιμών στο χρηματιστήριο φυσικού αερίου TTF,

μηχανισμός αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών μελών και

συνεχείς προσπάθειες για τη μείωση της ζήτησης φυσικού αερίου.

Κοινή αγορά φυσικού αερίου

Σε αυτό το πλαίσιο, η Επιτροπή προτείνει κοινές αγορές φυσικού αερίου για τη διαπραγμάτευση καλύτερων τιμών και την αποφυγή ανταγωνισμού μεταξύ των κρατών-μελών. Η Επιτροπή θα αναθέσει σε έναν πάροχο υπηρεσιών να οργανώσει τη συγκέντρωση της ζήτησης σε επίπεδο ΕΕ, ομαδοποιώντας τις ανάγκες εισαγωγής αερίου και αναζητώντας προσφορές στην αγορά που να ανταποκρίνονται στη ζήτηση. Προτείνει την υποχρεωτική συμμετοχή των κρατών μελών σε κοινές προμήθειες, για τη συγκέντρωση τουλάχιστον του 15% της πλήρωσης αποθήκευσης.

 

 

Οι εταιρείες θα έχουν τη δυνατότητα να σχηματίσουν μια ευρωπαϊκή κοινοπραξία αγορών φυσικού αερίου, σύμφωνα με τους κανόνες ανταγωνισμού της ΕΕ. Οι από κοινού αγορές θα βοηθήσουν τα μικρότερα κράτη μέλη και ειδικότερα τις εταιρείες, που βρίσκονται σε λιγότερο ευνοϊκή κατάσταση ως αγοραστές, να έχουν πρόσβαση σε όγκους φυσικού αερίου με καλύτερες συνθήκες.

 

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Δημιουργείται ένα τραστ φυσικού αερίου εντός της ΕΕ, το οποίο θα πάρει όλο το φυσικό αέριο και θα το μοιράζει ανάλογα με τα αιτήματα. Είναι προφανές ότι ακόμη και όταν τελειώσει η κρίση, το τραστ θα παραμείνει.

 

«Δυναμικό» πλαφόν στις τιμές φυσικού αερίου

Η Επιτροπή προτείνει τη δημιουργία ενός νέου δείκτη τιμολόγησης για το Υγροποιημένο Φυσικό Αέριο (ΥΦΑ) έως τον Μάρτιο του 2023 και στο μεσοδιάστημα προτείνει τη δημιουργία ενός μηχανισμού διόρθωσης των τιμών για τη θέσπιση ενός δυναμικού ορίου τιμής για τις συναλλαγές στο χρηματιστήριο φυσικού αερίου TTF. “To ευρωπαϊκό χρηματιστήριο φυσικού αερίου, το TTF, δεν αντικατοπτρίζει πλέον με ακρίβεια την τιμή των συναλλαγών ΥΦΑ στην ΕΕ», τονίζει η Επιτροπή. Ως εκ τούτου, η Επιτροπή προτείνει να αναπτυχθεί ένα νέο συμπληρωματικό σημείο αναφοράς τιμών με τον ACER (ευρωπαϊκός οργανισμός για τη συνεργασία των ρυθμιστικών αρχών ενέργειας) για την αντιμετώπιση αυτής της «συστημικής πρόκλησης». Το νέο σημείο αναφοράς θα προβλέπει σταθερή και προβλέψιμη τιμολόγηση για τις συναλλαγές ΥΦΑ. Η Επιτροπή θα αναθέσει στην ACER να δημιουργήσει ένα αντικειμενικό εργαλείο ημερήσιας αξιολόγησης των τιμών και, στη συνέχεια, ένα σημείο αναφοράς που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από τους φορείς εκμετάλλευσης της ενεργειακής αγοράς για την αναπροσαρμογή της τιμής στα συμβόλαιά τους για το φυσικό αέριο.

 

Μέχρι να γίνει το παραπάνω, η Επιτροπή προτείνει τη θέσπιση ενός προσωρινού μηχανισμού περιορισμού των τιμών, μέσω του ευρωπαϊκού χρηματιστηρίου αερίου (TTF), ο οποίος θα ενεργοποιείται όταν χρειάζεται. Ο μηχανισμός διόρθωσης των τιμών θα καθιερώσει, σε προσωρινή βάση, ένα δυναμικό όριο τιμής για τις συναλλαγές στο TTF. Οι συναλλαγές σε τιμή υψηλότερη από το δυναμικό όριο δεν θα επιτρέπεται να πραγματοποιούνται στο TTF. Αυτό θα βοηθήσει στην αποφυγή της ακραίας αστάθειας και των υπερβολικών τιμών.

 

Επιπλέον, για να περιοριστεί η υπερβολική αστάθεια των τιμών και να αποτραπεί η ακραία αύξηση των τιμών στις αγορές ενεργειακών παραγώγων, η Επιτροπή προτείνει τη θέσπιση μιας νέας προσωρινής ενδοημερήσιας αύξησης των τιμών που θα δημιουργηθεί από τα χρηματιστήρια παραγώγων της ΕΕ. Αυτός ο μηχανισμός θα προστατεύει τους φορείς εκμετάλλευσης ενέργειας από μεγάλες διακυμάνσεις των τιμών εντός της ημέρας.

 

Κοινώς: η ζωή μας θα κρέμεται από τις χρηματιστηριακές τιμές.

 

 

«Αλληλεγγύη» και μείωση ζήτησης

Η Επιτροπή προτείνει μηχανισμό αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών μελών σε περίπτωση ελλείψεων εφοδιασμού.

 

Η Επιτροπή παρακολουθεί στενά τα μέτρα μείωσης της ζήτησης φυσικού αερίου. Τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο η κατανάλωση φυσικού αερίου στην ΕΕ ήταν περίπου 15% χαμηλότερη από τον μέσο όρο των προηγούμενων 5 ετών. Παρόμοιες προσπάθειες θα απαιτούνται κάθε μήνα μέχρι τον Μάρτιο, σύμφωνα με τον κανονισμό του Συμβουλίου. Τα κράτη μέλη θα υποβάλλουν έκθεση κάθε δύο μήνες για την πρόοδό τους.

 

Δεδομένου ότι δεν έχουν συνάψει όλα τα κράτη μέλη τις απαραίτητες διμερείς συμφωνίες αλληλεγγύης, η Επιτροπή προτείνει κανόνες που θα διασφαλίζουν ότι κάθε κράτος μέλος που αντιμετωπίζει έκτακτη ανάγκη θα λάβει αέριο από άλλα, με αντάλλαγμα μια «δίκαιη αποζημίωση». Προτείνεται, επίσης, η προστασία των υποδομών ζωτικής σημασίας, υπό το φως της υποψίας δολιοφθοράς των αγωγών φυσικού αερίου Nord Stream 1 & 2.

 

Επίσης, η Επιτροπή προτείνει να χρησιμοποιηθεί το 10% του Ταμείου Συνοχής για την περίοδο 2014-2020, αξίας περίπου 40 δις ευρώ, για την αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης.

 

Η Επιτροπή σκοπεύει να υποβάλει προτάσεις για την ενίσχυση της οικονομικής δύναμης πυρός της ΕΕ για το REPowerEU, για να επιταχύνει τη μετάβαση στην καθαρή ενέργεια και να αποφύγει τον κατακερματισμό στην ενιαία αγορά.

 

πηγή με πληροφορίες από το ΑΠΕ-ΜΠΕ  

Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;

 

γράφει η Σοφία Βιδάλη*

 

Τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων επιβεβαιώνουν την παρακμή στην οποία έχουν περιέλθει η ελληνική κοινωνία και ένα μέρος των θεσμών. Παρακμή που δεν είναι άσχετη από ευρύτερες πολιτικές διαδικασίες ή συγκεκριμένες κυρίαρχες κοινωνικές και πολιτικές πρακτικές και αντιλήψεις.

 

Ενα πλήθος εγκλημάτων, δικαστικών αποφάσεων υποθέσεων ακραίας βίας και διαφθοράς και ακραίας βίας σε βάρος ανηλίκων, όπως η υπόθεση της μαστροπείας και των βιασμών της 12χρονης, που είναι τυπικά άσχετα μεταξύ τους, συνθέτουν ένα περιβάλλον ατιμωρησίας των κάθε είδους ισχυρών, των συστημάτων διαφθοράς, όπως και ένα περιβάλλον άγριας αστυνομικής βίας και κοινωνικής εξαθλίωσης, που αποτελεί πλέον την κανονικότητα της καθημερινότητας για πολλούς ανθρώπους και ταυτόχρονα, κλονίζει την εμπιστοσύνη στους θεσμούς.

 

Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να κατανοείται και το πρόσφατο έγκλημα του βιασμού 19χρονης από αστυνομικούς μέσα στο Α.Τ. Ομόνοιας. Το θέμα είναι εξαιρετικά σοβαρό. Δεν θα εστιάσω στο περιστατικό του βιασμού που θα μας απασχολήσει στο μέλλον αυτοτελώς. Ομως δημιουργούνται μια σειρά από εύλογα ερωτήματα για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στα σώματα ασφαλείας της χώρας και για τη στάση του προσωπικού τους. Ανάλογα ερωτήματα δημιουργούνται και με την περίπτωση διαφθοράς αστυνομικών που φαίνεται ότι προκύπτει στα σύνορα.

Η κυρίαρχη επιθετική και χαοτική αστυνόμευση, οι πρακτικές ωμής αστυνομικής βίας και η ατιμωρησία, το διαφοροποιημένο καθεστώς προσλήψεων είναι μερικοί από τους παράγοντες που έχουν συμβάλει, ώστε μέρος του προσωπικού της αστυνομίας να αναπτύξει νοοτροπίες όμοιες με αυτές των κακοποιών (όπου ισχύει το δίκαιο του ισχυρού και όχι του νόμου), να αναπαράγει αντιλήψεις ανδρισμού, που έρχονται από τα σκοτεινά βάθη της Ιστορίας και να προκαλεί συχνά το δημόσιο αίσθημα, με τρόπο απαράδεκτο για δημόσιο λειτουργό. Δεν είναι μόνο η άτυπη εκπαίδευση των αστυνομικών στο πεδίο της δουλειάς που προκαλεί όλα αυτά, αλλά και η επίσημη καθοδήγηση και ο επίσημος πολιτικός λόγος, που προσανατολίζει προς τον εκφασισμό της αστυνομίας και τον αποπολιτισμό του προσωπικού της.

 

Ο τρόπος με τον οποίο κοινωνικοποιούνται οι αστυνομικοί στο σώμα (ειδικά το προσωπικό ειδικών κατηγοριών), σε συνδυασμό με την ατιμωρησία των «δικών μας», την «άρνηση» των αρμοδίων να κάνουν ελέγχους, επιτρέπει σε κάποιους να σκεφτούν ότι μπορούν να κάνουν οτιδήποτε φανταστούν μέσα στον χώρο δουλειάς (από δωροληψία έως σεξουαλική πράξη και βιασμό) ακόμα και σε αστυνομικό τμήμα και διασφαλίζει τη δυνατότητά τους να το κάνουν. Αυτό το πλαίσιο μετατρέπει μέσα από συγκεκριμένες στρατηγικές νέους ανθρώπους σε όργανα βίας, σε άγριους και απάνθρωπους διαχειριστές της σωματικής ακεραιότητας και της ζωής των πολιτών και έχει συρρικνώσει την αστυνομία σε μια απέραντη μονάδα ΜΑΤ, ενώ η διαφθορά και τα εγκλήματα των ισχυρών αναπαράγονται.

 

Αποτέλεσμα αυτού του κλίματος είναι και οι εσωτερικές αντιδράσεις στην περίπτωση του Α.Τ. Ομόνοιας, δηλαδή των μαρτύρων-παρόντων στο κτίριο, που δεν είδαν, δεν άκουσαν, όπως και οι επίσημες αντιδράσεις: μέχρι στιγμής κανένας προϊστάμενος δεν παραιτήθηκε, ενώ η ηγεσία της αστυνομίας αντέδρασε λες και επρόκειτο για τρακάρισμα υπηρεσιακού οχήματος. Εξάλλου, ερωτήματα δημιουργούνται και για το «θράσος» των αστυνομικών της ΔΙΑΣ σε σχέση με τον χώρο, εκτός εάν ανάλογες πράξεις συνέβησαν και με άλλα θύματα λιγότερο διαθέσιμα να καταγγείλουν.

 

Οι ευθύνες για τις πολιτικές επιλογές που έγιναν στην αστυνομία όλα αυτά τα χρόνια είναι βαριές. Τώρα φαίνεται αυτό που πάντα λέγαμε, ότι οι διάφοροι «πόλεμοι» που διεξήγαγαν οι διάφορες ηγεσίες του υπουργείου και της αστυνομίας πλαισιώνονταν από τον εκβαρβαρισμό του προσωπικού και την ανοχή σε άλλες παρανομίες. Ετσι περάσαμε από τον φόβο του εγκλήματος στον φόβο των εγκλημάτων του κράτους. Ολα αυτά έχουν πλέον βαριές αρνητικές συνέπειες σε ολόκληρο το σώμα, στο κύρος του, στη δημόσια τάξη και στην ασφάλεια, στην κοινωνία.

 

Αν υπάρχει περιθώριο υπέρβασης της παρακμής προέχει να εξαλειφθεί ο φόβος των εγκλημάτων του κράτους. Οι άνθρωποι πρέπει πάλι να μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα στην καθημερινότητά τους και να μη φοβούνται να απευθυνθούν στους θεσμούς. Το περιστατικό στο Α.Τ. Ομόνοιας αποτελεί ένα οριακό σημείο, που δείχνει ότι έχει έρθει η ώρα των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων στην αστυνομία, η ώρα της επιστροφής στη νομιμότητα και της αποκατάστασης της εμπιστοσύνης στον θεσμό επί της ουσίας και όχι με ευφυολογήματα «του σαλονιού» και κατασταλτικά πυροτεχνήματα, εκτός πραγματικότητας: έτσι θα μπορεί η αστυνομία να εγγυάται την προστασία του πολιτεύματος και των ανθρώπων, να προλαμβάνει και να διώκει το έγκλημα και να είναι σαφώς διακριτή από αυτό. Σε κάθε περίπτωση καλό είναι να θυμόμαστε ότι η αστυνομία είναι λαϊκό σώμα, είναι δείκτης της λειτουργίας του πολιτεύματος και κανείς δεν μπορεί να επιτρέπει κανένα τμήμα της να μεταμορφώνεται σε μια μηχανή βίας και κτηνωδίας. Αλλά πρέπει και οι ίδιοι οι αστυνομικοί να κατανοούν ενιαία τον θεσμικό ρόλο τους και να τον προστατεύουν.

 

* καθηγήτρια, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Οχι ρομαντισμούς, παρακαλώ

 

γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

 

Τι φέρνει αυτός ο Οκτώβρης; Σκληρός και ένοχος; Ή μήπως θα είναι μαλακός και δίκαιος; Εχει απ’ όλα. Μα πάνω απ’ όλα έχει ένα στιγμιότυπο που δεν νομίζω πως θα ξεχάσουμε ποτέ. Τον Οκτώβρη του 2022 Ελληνας δικηγόρος είχε το θράσος να χαιρετήσει ναζιστικά υψώνοντας το χέρι του μπροστά στα μάτια των δικαστών, της χαροκαμένης μάνας, των δημοσιογράφων, των πολιτικών, των αστυνομικών. Είχε το θράσος να το κάνει μπροστά στα μάτια ενός ολόκληρου λαού απλώς και μόνο γιατί μπορούσε.

 

Γιατί ήξερε πως δεν θ’ ανοίξει ρουθούνι και γιατί ήξερε πως τα μάτια της κοινής γνώμης είναι στραμμένα πάνω του, σε μια από τις πλέον πολύκροτες δίκες από την εποχή της χούντας. Στην εικόνα του, εκατοντάδες (ή μήπως χιλιάδες;) ομοϊδεάτες του επιβράβευσαν, πήραν τα πάνω τους και βγήκαν σαν λυσσασμένα σκυλιά που αλυχτάνε στο διαδίκτυο για να μας τρομάξουν. Κι εμείς, σοκαρισμένοι ακόμη, και μπορεί κάποιοι από μας ήσυχοι πως καταβαραθρώσαμε το αποτρόπαιο τέρας του φασισμού, μείναμε να απορούμε: Πώς επιτρέπεται σε ένα ελληνικό δικαστήριο, στον ναό του Δικαίου, να προκαλεί ένας δικηγόρος με αυτόν τον αισχρό τρόπο υπερασπιζόμενος καταδικασμένους δολοφόνους; Κάποιοι μίλησαν για την ανοχή της δημοκρατίας που οφείλει όλα να τα περιέχει και όλα να τα ανέχεται. Είμαστε, αλήθεια, τόσο σίγουροι; Τα γεγονότα στη δολοφονία Φύσσα -και όχι μόνο- έδειξαν πως δεν μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι.

 

Στο κεφάλι μου συσσωρεύονται εικόνες όχι από τη «δημοκρατία της Βαϊμάρης» αλλά από μας εδώ, λίγα χρόνια πριν. Στρατόπεδα ναζιστών, «εγέρθητι», ρόπαλα και μπουνιές, αίμα προσφύγων. Και το αίμα του Παύλου, το αίμα στην αγκαλιά της αγαπημένης του. Κάπου εκεί έξω, στις μισοσκότεινες κουζίνες των φασιστών, μαγειρεύεται το δηλητήριο. Οχι ρομαντισμούς, παρακαλώ. Η δημοκρατία δεν είναι ουτοπία. Είναι ένα συνεχές αίτημα, πραγματικό και ουσιώδες για την επιβίωσή μας.

Τίποτα δεν τέλειωσε ακόμα στη συνεχή μάχη του καλού με το κακό. Και πριν το κακό προχωρήσει με γρήγορους ρυθμούς προαναγγέλλοντας πυρετικά τις επόμενες κινήσεις του, ίσως θα πρέπει να ανασυνταχθούμε απέναντί του. Δεν έγιναν όλα για ένα πουκάμισο αδειανό, δεν έγιναν όλα για μια ιδέα, έγιναν για το αίμα το πολύ πραγματικό που χύθηκε στο πεζοδρόμιο μιας γειτονιάς, της δικής μας γειτονιάς, από θηρία. Θηρία με ανθρώπινη μάσκα.

18 Οκτωβρίου 1981: Ένας "φάρος" για τα σημερινά "βράχια"…

 γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Παλιότερα στις εφημερίδες, κάθε φορά που πλησίαζε η 18η Οκτωβρίου, οι διευθυντές μάς ρωτούσαν: «Τι θα γράψουμε;». Τα αφιερώματα πλημμύριζαν τις σελίδες. Ήταν κάτι αυτονόητο.

Έχουν περάσει 41 χρόνια από την 18η Οκτωβρίου 1981 και η επέτειος μνημονεύεται ακόμη, σχεδόν κάθε χρόνο. Πρόκειται για μοναδικό γεγονός. Καμία άλλη εκλογική νίκη δεν έχει σημαδέψει τόσο τη μεταπολεμική Ελλάδα.

 

Το λένε και οι κατά καιρούς έρευνες, που έχουν αποτιμήσει την πρώτη κυβερνητική τετραετία του ΠΑΣΟΚ 1981-1985 ως τη σημαντικότερη της Μεταπολίτευσης. Και η συλλογική μνήμη σπάνια κάνει λάθος.

Η 18η εκείνου του Οκτώβρη σηματοδότησε μια μεγάλη ανατροπή με περισσότερες από μία διαστάσεις.

Ήταν πολιτική ανατροπή, αφού για πρώτη φορά στη μεταπολεμική Ελλάδα ένα κόμμα, εκτός της παραδοσιακής Δεξιάς, κατάφερε να γίνει κόμμα εξουσίας και να διατηρηθεί έτσι επί τρεις δεκαετίες. Η εξέλιξη αυτή φαίνεται σήμερα αυτονόητη, αλλά τότε δεν ήταν. Στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες- του ’50, του ’60 και του ’70- την εξουσία διαχειρίζονταν αυταρχικά καθεστώτα της ευρύτερης Δεξιάς, κοινοβουλευτικά ή μη, με καθοριστικό το ρόλο του Παλατιού. Το 1981 το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου έσπασαν αυτόν τον «κανόνα», εκπροσωπώντας το άλλο μισό του ελληνικού λαού. Η κανονικότητα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας αποκαταστάθηκε.

Όμως, στις 18 Οκτωβρίου του 1981 δεν επήλθε μόνο εκλογική και πολιτική ανατροπή(ή «Αλλαγή», κατά το σύνθημα της εποχής). Μεγαλύτερη ήταν η οικονομική και κοινωνική ανατροπή. Μεγάλα στρώματα του πληθυσμού βγήκαν από την οικονομική καχεξία. Είδαν τα εισοδήματά τους να βελτιώνονται και το κοινωνικό κράτος να παίρνει σάρκα και οστά. Τα φτωχότερα στρώματα «είδαν θεού πρόσωπο».

Όλα αυτά έκαναν το ΠΑΣΟΚ πανίσχυρο και ο Ανδρέας Παπανδρέου έγινε «ο θεός της άλλης μισής Ελλάδας». Ήταν τέτοιο το «δέσιμό» τους με τα λαϊκά στρώματα, που διατήρησαν θηριώδη εκλογικά ποσοστά περί το 40% ακόμα και στις ήττες τους. Ο Ανδρέας είναι ο μοναδικός πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης που ηττήθηκε τρεις φορές(δύο το 1989 και μία το 1990), θεωρήθηκε «ξοφλημένος», αλλά το 1993 επανήλθε νικητής και τροπαιούχος.

Επί 30 χρόνια το ΠΑΣΟΚ παρέμενε ισχυρό και εναλλασσόταν στην κυβέρνηση με τη ΝΔ. Και μετά ήρθε η οικονομική κρίση. Ανέλαβε το 2009 μόνο του να την αντιμετωπίσει και αυτό ήταν η αρχή του μαρασμού του. Τρία χρόνια μετά, συρρικνωμένο εκλογικά, συγκυβέρνησε με τη ΝΔ και αυτό του έδωσε την(παραλίγο) χαριστική βολή.

Σήμερα, μετά από μια δεκαετία εκλογικής και πολιτικής καχεξίας, το άλλοτε κραταιό κόμμα της Μεταπολίτευσης φιλοδοξεί να κάνει μια νέα αρχή, που θα του επιτρέψει τουλάχιστον να ξεφύγει από τα μονοψήφια ποσοστά του. Φιλοδοξία «φτωχή», αν τη δούμε υπό το πρίσμα της 41ης λαμπρής επετείου του. Αλλά οι σημερινές συνθήκες δεν επιτρέπουν κάτι μεγαλύτερο. Το ένδοξο παρελθόν υπάρχει, αλλά τείνει να αποκτήσει μουσειακά χαρακτηριστικά. Έτσι, δεν μπορεί να εμπνεύσει και να ωθήσει ένα κόμμα που δείχνει να έχει χάσει την ψυχή του και, μοιραία, το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων του. Η ηγεσία του προσπαθεί να «ισορροπήσει» μεταξύ της Δεξιάς και της Αριστεράς, κάτι αδιανόητο για το ΠΑΣΟΚ του 1981, που είχε σαφή στόχευση(μονομέτωπη, όχι διμέτωπη).

Τι μπορεί να σημαίνει για το σήμερα η ένδοξη επέτειος του ΠΑΣΟΚ; Ο παλιός Γάλλος σοσιαλιστής Ζαν Ζορές είχε πει: « Από τους βωμούς του παρελθόντος πάρε τη φλόγα, όχι τις στάχτες». Μια ρωσική παροιμία το λέει αλλιώς: «Το παρελθόν είναι φάρος, όχι λιμάνι»…

Ενας χρόνος...

 

γράφει ο  Γιώργος Σταματόπουλος

 

Εφυγε ο καλοκαιρινός ήλιος. Ενα αεράκι θωπεύει τον νου του φθινοπώρου. Δροσοσταλίδες. Αύρες πρωινού –και δειλινού– μυρώνουν την ψυχή. Χάνουν σιγά σιγά την ομορφιά τους και τους χυμούς τους οι βλαστικοί θεοί, που είναι και οι μόνοι συνεπείς στην ιστορική αιωνιότητα [πραγματικότητα]. Προετοιμάζονται τα δέντρα στα βουνά να ποτίσουν τις ρίζες τους με τις ευεργετικές βροχές. Η σιωπή τους αγγέλλει την περισυλλογή, είναι ένα δυνατό εφαλτήριο για το άλμα στον χειμώνα [στο μέλλον].

 

Εξακολουθούν να τέρπουν και να συγκλονίζουν, τουλάχιστον τους ανήσυχους και ευαίσθητους, τα μικρά καφέ της πόλης – μικρές στιγμές όλο χάρη και επιπολαιότητα, αλλά τόσο ζωντανές. Φως, περισσότερο φως, κράζουν οι ξεψυχούντες· ποιος να να τους το δώσει – αλλά και ποιος τους ακούει; Κολυμπάει κανείς ακόμη και στο κενό, ή αεροκωπηλατεί, τότε που τα περισσότερα από εκείνα που μας εμπνέουν έχουν οριστικά χάσει το νόημά τους. Δεν έχει πέρατα η ψυχή, αλλά μήπως έχει ο κόσμος; Απέραντη και η θλίψη για τους «υπεύθυνους» της ελληνικής Πολιτείας – αλλά και για τους «μη» υπεύθυνους, όλους εμάς τους ταλαίπωρους, εννοείται. Ο κόσμος είναι αλλάκοσμος πλέον – και γι’ αυτό είμαστε υπεύθυνοι άπαντες, εκτός εάν αυτός ήταν εξαρχής ο προορισμός του: να μετεξελιχθεί σε κάτι άλλο. Τις οίδεν;

 

Ποιος από τους πρωτόγονους πρωτάνθρωπους να φανταζόταν ότι κάποια στιγμή άνθρωπος μπορεί να ανασκολοπίσει άνθρωπο; Οτι το ανθρώπινο σώμα θα εξευτελιζόταν από άλλα ανθρώπινα σώματα [όντα] με τον πιο φριχτό τρόπο [στρατόπεδα συγκέντρωσης]; Εάν οι πόλεμοι θεωρούνται αναγκαίοι (sic), να το διαλύσουμε το μαγαζί [την ανθρωπότητα]. Το ανθρώπινο είδος δεν μπορεί χωρίς τη συνύπαρξη. Το ίδιο είδος δεν την αντέχει τη συνύπαρξη. Μερικές φορές, όταν οι στιγμές είναι δύσκολες [ανυπόφορες] ρίχνει κανείς δίκιο στον Εκκλησιαστή: «Νομίζω πως ο πιο ευτυχισμένος είναι εκείνος που δεν γεννήθηκε ακόμη. Γιατί δεν μπορεί να δει τις αδικίες που γίνονται κάτω από τον ήλιο» [Του Εκκλησιαστή βέβαια είχαν προηγηθεί, αιώνες πριν, ο Θέογνις, ποιητής από τα Μέγαρα αλλά και ο Σοφοκλής· η «ιδέα» έχει μακρινή ελληνική παράδοση, προτιμήθηκε εδώ ο Εκκλησιαστής ως αποκλειστικά απορροφημένος από τη ματαιότητα του κόσμου μας και το εφήμερον (επάμερον, π.χ., Πίνδαρος) της ανθρώπινης ύπαρξης].

Δεν είναι απαραίτητες τέτοιες «ιδέες» όσο κι αν πονάει κανείς – οι ασθένειες ουδέποτε εξέλιπαν· τι να κάνει το φτωχό και ανυπεράσπιστο σαρκίο μας. Δεν θα πάψουν να υπάρχουν βιαστές, παιδεραστές, πολεμοχαρείς, έμποροι ναρκωτικών, ναζιστές και όλοι εκείνοι που ταπεινώνουν το ανθρώπινο σώμα, που σμπαραλιάζουν την ειρήνη στις κοινότητες, προϊόντα όλοι τους ενός βαθιά άνισου, άδικου και ελιτιστικού συστήματος [Και οι ασθένειες ταπεινώνουν το σώμα, συντρίβουν ψυχούλες επεμβαίνοντας στη φυσική ροή των πραγμάτων].

 

Για μερικούς ο χρόνος δεν υπάρχει ή είναι ακίνητος ή [με αναγραμματισμό] ανίκητος. Λένε τα ημερολόγια ότι πέρασε ένας χρόνος. Ας τα αφήσουμε να λένε. Η καταχνιά είναι παντού – ποιος χρόνος, ποιοι ήλιοι, ποιες πανσέληνοι. Το ερώτημα παραμένει. Γιατί υπάρχει το Σύμπαν; Γιατί, κόρη μου, δεν είσαι μαζί μας;

 

Δάσκαλε που δίδασκες: Ο Μητσοτάκης και η "επιτυχία" της αλαζονείας…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Η κυβέρνηση (ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί), οι βουλευτές και τα κομματικά στελέχη της ΝΔ έχουν προσβληθεί από την αρρώστια της αλαζονείας;

 

Ας μην απαντήσουμε εμείς. Ας αφήσουμε να το κάνει ο πρωθυπουργός. Ο οποίος, μιλώντας σε κομματική συγκέντρωση, είπε επί λέξει: «Να μην παρεισφρήσει ποτέ στο λόγο μας η αλαζονεία της επιτυχίας. Υπάρχει μια “λεπτή γραμμή” μεταξύ του να είμαστε υπερήφανοι για τα επιτεύγματά μας και να είμαστε αλαζόνες και να θεωρούμε τους εαυτούς μας περίπου αναντικατάστατους. Πρέπει να είμαστε πάντα από τη σωστή πλευρά αυτής της γραμμής».

 

 

Γιατί, άραγε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αισθάνθηκε την ανάγκη να ξορκίσει αυτήν την πολιτική αρρώστια και να προειδοποιήσει «δεν είμαστε αναντικατάστατοι;»

 

Δεν υπάρχει απάντηση χωρίς να κάνουμε δίκη προθέσεων. Ας το αποφύγουμε. Αυτό που έχει σημασία είναι να δούμε ποιους έχει καταλάβει η «αλαζονεία της επιτυχίας» και ποιοι εμφανίζονται σαν «αναντικατάσταστοι».

 

Πρώτον, όλες οι ομιλίες του πρωθυπουργού (και η χτεσινή στα κομματικά στελέχη και η προχτεσινή στη Βουλή) και των υπουργών διαπνέονται από το πνεύμα «όλα καλά τα κάνουμε». Ποιος δεν θυμάται τους συνεχείς αυτοεπαίνους για την αντιμετώπιση της πανδημίας; Όμως, το αποτέλεσμα είναι από τα πιο τραγικά στην Ευρώπη;

 

Δεύτερον, τι άλλο από δείγμα αλαζονείας είναι το να λέει ο πρωθυπουργός ότι η δική του κυβέρνηση θα δώσει αυξήσεις στις συντάξεις μετά από 12 χρόνια και ότι θα καταργήσει την εισφορά αλληλεγγύης; Και είναι αλαζονεία διότι ο πρωθυπουργός «ξεχνά» ότι στις μειώσεις των συντάξεων οδήγησε η χρεοκοπία της χώρας, για την οποία κυβερνήσεις του δικού του κόμματος έχουν καθοριστική ευθύνη. Επίσης, την επιβολή της εισφοράς αλληλεγγύης υποστήριξε και το κόμμα του (2011-κυβέρνηση Παπαδήμου) και την επέκτεινε (2013-κυβέρνηση Σαμαρά). Δεν προέρχεται από παρθενογένεση η σημερινή κυβέρνηση.

 

Τρίτον, ποιος εμφανίζει διαρκώς την κυβέρνησή του σαν αναντικατάστατη, κινδυνολογώντας για το ενδεχόμενο οι προσεχείς εκλογές να οδηγήσουν στο σχηματισμό άλλης; Ποιος είπε ότι θα είναι «τερατογένεση» αν κυβερνήσουν άλλα κόμματα, πλην της ΝΔ; Και αν αυτό δεν είναι αλαζονικός τρόπος πολιτεύεσθαι, τι είναι;

 

Τέταρτον, η υπαγόμενη στον πρωθυπουργό Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών παρακολουθεί πολιτικό αρχηγό. Και ο πρωθυπουργός, αντί να αποκαλύψει το λόγο, κάνει τα πάντα για να συσκοτισθεί και να ξεχαστεί το σκάνδαλο. Επιπλέον, «επιπλήττει» το θύμα επειδή επιμένει να αναδεικνύει το σκάνδαλο και το «προειδοποιεί» ότι θα χάσει ψηφοφόρους. Αν αυτά δεν είναι δείγμα εξουσιαστικής αλαζονείας, τι είναι;

 

Όταν ο πρωθυπουργός πρωταγωνιστεί σε επεισόδια υπό τον τίτλο «αλαζονεία της επιτυχίας» και, ταυτόχρονα, καλεί τους υφισταμένους του να μην είναι αλαζόνες, απλώς επιβεβαιώνει την αλήθεια της φράσης «δάσκαλε που δίδασκες…».

Και τώρα τι;

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

  

Κυκλοφορώ στους δρόμους της πόλης με τη γεύση της φρίκης στο στόμα. Συγχωρήστε με, πρέπει να μιλήσω πολύ προσωπικά, και μάλλον πολύ πολιτικά.

 

Αφήνοντας την αστυνομία και τη Δικαιοσύνη να κάνουν τη δουλειά τους, να βρουν πόσοι και ποιοι ευθύνονται για τους δεκάδες ή εκατοντάδες βιασμούς ενός παιδιού -ακόμη δεν έχει διευκρινιστεί αν υπάρχουν άλλα θύματα- και μετά να τους τιμωρήσουν όπως προβλέπει ο νόμος, παραμένω οργισμένη. Η οργή μου δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις, δεν μπορεί να εκφραστεί με πράξεις.

 

Είναι για μένα παράξενο: με συλλαμβάνω να παρακολουθώ τα δελτία ειδήσεων, να διαβάζω τις νέες αποκαλύψεις για αυτήν τη φρικώδη υπόθεση και να λέω: «Το περίμενα. Αργησαν, αλλά το βρήκαν τελικά». Και τότε, παρά το κλιμακούμενο αίσθημα φρίκης αναμιγμένης με αηδία, τρέμω, για μένα κυρίως, μήπως έπαθα αυτό που έλεγε κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις: ότι συνηθίζω το τέρας, γιατί αυτό θα σημαίνει ότι έχω αρχίσει να του μοιάζω. Πόσοι από εμάς έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε;

Οταν στην εφηβική ηλικία διάβασα τον «Καπετάν Μιχάλη», είχα τρομάξει με την κουβέντα που είχε πει ο ίδιος ο Καπετάν Μιχάλης στον δάσκαλο, όταν πήγε για πρώτη φορά στο σχολείο ο μικρός γιος του: «Κρέας δικό σου, κόκαλα δικά μου. Κάμε τον άνθρωπο». Αλλες εποχές, άλλα ήθη, μια άλλη κοσμοθεωρία, αλλά στο αθώο και καθαρό τότε μυαλό μου δεν μπορούσε να χωρέσει πώς η χρήση βίας μπορεί κάποιον να τον κάνει άνθρωπο. Ακόμη πιστεύω πως μόνο να καταστρέψει μπορεί. Η βία γεννά μόνο βία και καταστροφή.

 

Και φυσικά η υπόθεση του Κολωνού είναι βαθιά πολιτική υπόθεση: έχει να κάνει με αυτό που είναι μια κοινωνία και πώς δομείται και πώς οι θεσμοί της αναπαράγουν τις κυρίαρχες σχέσεις εξουσίας (πατριαρχία, σεξισμό, κοινωνικές ανισότητες και φτώχεια) και πώς με υποκρισία, πίσω από «ιερούς» κι ανέγγιχτους θεσμούς (Εκκλησία, οικογένεια), συγκαλύπτουν συχνά εγκλήματα, αφήνοντας τον αδύναμο -τον όποιο αδύναμο- έρμαιο σε κάθε κίνδυνο. Χωρίς να του δίνεται η δυνατότητα να αντιδράσει.

 

Το θύμα ήταν παιδί - κορίτσι εν προκειμένω, αλλά έχουν βρεθεί σε παρόμοια θέση και αγόρια. Ενα παιδί δεν μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό του από τη φτώχεια, από την κατάχρηση, από τη βία. Κι ενώ η μόνη «δουλειά του» θα έπρεπε να είναι το σχολείο και να κάνει όνειρα για το μέλλον, χρειάστηκε να εργαστεί. Και κάποιοι το βίασαν πολλαπλά γι’ αυτό: στο σώμα, στην ψυχή. Ακόμη βιάζεται, στις οθόνες και στις ιστοσελίδες και στους προσεκτικά διατυπωμένους τίτλους ΜΜΕ, που εμμέσως, και στο πλαίσιο της λογικής ότι αυτά που «πουλάνε» είναι το αίμα, το στέμμα και το σπέρμα, αναπαράγουν μια σειρά από στερεότυπα. Μαζί τους και «δημοσιογράφοι» και δημοσιολογούντες, που αποδίδουν μερίδιο ευθύνης στο θύμα. Γιατί το θύμα δεν μπορεί να αμυνθεί - δεν ξέρει να το κάνει.

 

Εύχομαι, με όση δύναμη έχω, κάποια στιγμή να μπορέσει να το ξεπεράσει όλο αυτό και να ζήσει όπως αξίζει σε κάθε άνθρωπο να ζει: με ειρήνη και ανθρώπους που θα το αγαπούν. Να μη στερηθεί αυτά που χρειάζεται κάποιος για να προχωρήσει στη ζωή του: σεβασμό, εκπαίδευση και φροντίδα.

 

Η ιστορία αυτή έχει μεγάλη ουρά και πιθανώς δεν έχουμε ακόμη καταλάβει πόσοι και ποιοι εμπλέκονται. Πράγματα νέα θα έρθουν στο φως και η υπόθεση θα πάρει τον δρόμο της Δικαιοσύνης. Αυτό που κανείς μας δεν ξέρει είναι πώς οι κοινωνίες θα πάψουν να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους. Αυτή είναι πλέον η ουσία. Γιατί αν νομίζουμε ότι αν τιμωρηθούν οι προφανείς, και ίσως οι άλλοι 213 (;) επίδοξοι βιαστές, το πρόβλημα λύθηκε, είμαστε όλοι βαθιά νυχτωμένοι. Μέτρο του πολιτισμού μας είναι πώς φερόμαστε στον πιο αδύναμο. Γι’ αυτό το ζήτημα του 12χρονου κοριτσιού είναι βαθιά πολιτικό - γιατί αυτό το παιδί είναι το παιδί όλων μας. Και αποτύχαμε να του δώσουμε αυτό που δικαιούται.

Τα πουλόβερ του Σόιμπλε

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Να λοιπόν που ακόμα και οι Γερμανοί είναι κακομαθημένοι. Και αυτό το λέει ένας επιφανής συμπατριώτης τους. Αλλο είναι να σε κακοχαρακτηρίζει ένας δικός σου άνθρωπος, και επιπλέον έμπειρος, μετρημένος και σοφός, ένας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, κι άλλο κάποιος τρίτος. Ο ξένος ίσως έχει τραυματικές εμπειρίες από τη φυλή σου, σε χρόνια παλαιότερα ή σύγχρονα, και παρασύρεται σε εύκολες γενικεύσεις και αστήριχτους αφορισμούς. Οχι. Ο κ. Σόιμπλε δεν αφόριζε ποτέ. Τις προκαταλήψεις του τις είχε σαν άνθρωπος, αλλά τον μεσογειακό Νότο τον λάτρευε. Και ιδίως την Ελλάδα. Κακομαθημένους μάς ανέβαζε βέβαια, και καλομαθημένους μάς κατέβαζε, τεμπέληδες της εύφορης Ανεμελλάδας κτλ. Το έκανε όμως με τρυφερή αυστηρότητα. Μας νοιαζόταν. Και στα μνημόνια όταν μας έζευε, επειδή μας πονούσε το έκανε. Και τώρα, στη δύση του, μας κάνει ένα επιπλέον δώρο: Μας αποσπά με στιβαρό χέρι από την εθνική μας μοναξιά και, για να παρηγορηθούμε, μας κατατάσσει στην ίδια οικογένεια με τους αγαπημένους του συμπατριώτες: στην οικογένεια των κακομαθημένων.

 

Εδωσε και σοφές συμβουλές στους ομοεθνείς του ο πρώην άρχων της Ε.Ε. Να φοράνε δύο πουλόβερ για να τα βγάλουν πέρα με τα κρύα του χειμώνα, που σύμφωνα με τα μερομήνια αναμένεται δριμύς. Κατά προτίμηση ένα μάλλινο και ένα συνθετικό, διότι διά της συνεργίας της φυσικής των ερίων με τη χημεία των συνθετικών δημιουργείται ένα θερμό αέριο στρώμα ανάμεσα στα δύο πουλόβερ. Γεγονός άκρως θετικό.

 

Με τις ευφάνταστες προτροπές του κ. Σόιμπλε ολοκληρώθηκε η πρώτη συνταγή ενεργειακής ευδαιμονίας που έκοψαν οι σοφοί ηγέτες της Ε.Ε. για τους κατοίκους των χωρών-μελών μιας Ενωσης που αριστεύει στην υψηλή τέχνη της χρονοτριβής και παραδίδει κόλλα άξια μηδενισμού όσον αφορά την πολιτική δράση. Ισως από εγγενή αντιλενινισμό, οι κεφαλές των Βρυξελλών έχουν αντικαταστήσει το περίφημο «Τι να κάνουμε» με το άκρως φιλοσοφημένο «Γιατί να κάνουμε;» Αλλωστε κάνουν οι Αμερικανοί, άσχετα αν το παρακάνουν εις βάρος των εταίρων τους.

 

Σύμφωνα, πάντως, με έγκυρες πληροφορίες, η δεύτερη ευρωπαϊκή συνταγή θα προβλέπει, πάντα στο πνεύμα Σόιμπλε, το κούρεμα με την ψιλή απαξαπάντων των Ενωσιτοευρωπαίων. Φανταστείτε πόση οικονομία κατά το λούσιμο: στο σαμπουάν, στο νερό, στο ηλεκτρικό για το ζέσταμα του νερού, στη φθορά της πετσέτας, στη φθορά της χτένας, στη φθορά των νεύρων όταν δεν πετυχαίνει η χωρίστρα. Τι, έχετε δει πολλούς πλούσιους καρηκομόωντες;

Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Καταστηματαρχών-Κρεοπωλών: «Φτάσαμε σε σημείο να μας ζητάνε 2 ευρώ κιμά»..!

 

Στα 100 – 150 ανέρχονται τα λουκέτα μέχρι στιγμής πανελλαδικά στα κρεοπωλεία, αποκάλυψε σήμερα, στην πρωινή ζώνη του Fly, ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Καταστηματαρχών-Κρεοπωλών (ΠΟΚΚ), Σάββας Κεσίδης, ο οποίος έκανε λόγο για 330% αύξηση στην ενέργεια σε σχέση με πέρυσι και φυσικά, παράλληλη μείωση του τζίρου.

 

«Η αγοραστική δύναμη του κόσμου μειώνεται. Φτάσαμε σε σημείο να μας ζητάνε 2 ευρώ κιμά», συμπλήρωσε τονίζοντας παράλληλα ότι πλέον τα νούμερα δεν βγαίνουν. Τέλος, δεν παρέλειψε να σχολιάσεις τις εξελίξεις σχετικά με το καλάθι της νοικοκυράς.

 

πηγή