Ο Πούτιν καταστρέφει, η Αμερική θησαυρίζει, η Ευρώπη χαζολογάει και πληρώνει ακριβά…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Συμπέρασμα πρώτο: Ο εισβολέας καταστρέφει μήνα με το μήνα, μέρα τη μέρα την Ουκρανία. Οι βασικές υποδομές της χώρας σε λίγο δεν θα υπάρχουν, οι άνθρωποι θα φεύγουν μαζικά( ήδη γίνεται) και όσοι μείνουν θα υποφέρουν για πολλά χρόνια. Και μετά, μόλις τελειώσει ο πόλεμος(όλα κάποτε τελειώνουν…), θα πάνε ξένες εταιρείες για να την ανοικοδομήσουν. Αλίμονο στους ανθρώπους.

 

Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά η δυτική προπαγάνδα είναι όλο εφευρέσεις. Αφού έχει βγάλει τον Πούτιν ετοιμοθάνατο καμιά δεκαριά φορές, αφού κάθε τόσο αναγγέλλει την πτώση του από πραξικόπημα, αφού τον βρίσκει κρυμμένο σε κάποιο καταφύγιο, στο τέλος συμπεραίνει ότι «έχει ήδη χάσει τον πόλεμο» και γι’ αυτό είναι έτοιμος, κάπως σαν τον Κιμ, «να πατήσει το κουμπί» (των πυρηνικών)…

 

Συμπέρασμα δεύτερο: Το πιο απτό αποτέλεσμα του πολέμου για τον υπόλοιπο κόσμο είναι οι οικονομικές επιπτώσεις. Όλοι τις βλέπουμε και πιο πολύ τις νιώθουμε εμείς στην Ευρώπη, που δεν έχουμε πετρέλαιο και αέριο και τα χρυσοπληρώνουμε. Μόνο τα ρωσικά; Όχι δα. Το μεγάλο σκάνδαλο, αλλά ελάχιστα γνωστό, είναι ότι η Ευρώπη πληρώνει πανάκριβα τα προϊόντα αυτά, που εισάγει από συμμαχικές χώρες.

 

Το είπε στη τελευταία σύνοδο κορυφής ο Μακρόν, κατονομάζοντας, περίπου σαν «μαυραγορίτες», τις ΗΠΑ και την Νορβηγία. Όπως είπε ο πρόεδρος της Γαλλίας, το αμερικανικό υγροποιημένο αέριο(LNG) φτάνει στην Ευρώπη σε τετραπλάσια τιμή από αυτήν που πουλιέται στην εσωτερική αγορά. Τόσο μεγάλη είναι η «αλληλεγγύη» της υπερδύναμης προς τη μεγάλη σύμμαχό τους Ευρώπη τώρα που δοκιμάζεται σκληρά.

 

Συμπέρασμα τρίτο: Και δεν είναι μόνο αυτή η δοκιμασία της Ευρώπης. Χωρίς σοβαρή ηγεσία(οι Βρυξέλλες της Ούρσουλας χαζολογάνε από σύνοδο σε σύνοδο), κάθε χώρα φυλάει τα νώτα της και, φυσικά, τα φυλάει καλά όποια έχει λεφτά. Οι Γερμανοί, που ούτε να ακούνε θέλουν για πλαφόν, θα ρίξουν την αγορά τους περί τα 200 δισεκατομμύρια ευρώ. Θα τα δανειστούν, φυσικά, γιατί μπορούν. Κι άσε τις άλλες χώρες, ειδικά τις υπερδανεισμένες(Ιταλία, Ελλάδα) αλλά και σχεδόν όλες τις άλλες, που δεν είναι Γερμανία, να βουρλίζονται. «Αλληλεγγύη» να φάνε κι οι κότες…

 

Συμπέρασμα τέταρτο: Όταν κατέρρευσε το ανατολικό μπλοκ το 1989 και διαλύθηκε η πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση, οι Δυτικοί, με προεξάρχοντες τους Αμερικανούς, επέδειξαν πρωτοφανή πολιτική μυωπία. Ενώ υποσχέθηκαν στον τελευταίο σοβιετικό ηγέτη Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ότι δεν θα επεκτείνουν ανατολικά το ΝΑΤΟ, έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Ενώ ακόμα και ο Πούτιν, στην αρχή της θητείας του, είχε ζητήσει να ενταχθεί η Ρωσία στο ΝΑΤΟ, οι Αμερικανοί οικοδομούσαν την παγκόσμια κυριαρχία της μιας και μοναδικής υπερδύναμης, αντί να φροντίσουν να οικοδομήσουν μια νέα αρχιτεκτονική παγκόσμιας ασφάλειας, με την αδύναμη τότε Ρωσία μέσα, στην οποία οι ίδιοι θα ήταν κυρίαρχοι, έτσι κι αλλιώς.

 

Αντ’ αυτού, επεκτείνοντας το ΝΑΤΟ έως τα ρωσικά σύνορα(χώρες της Βαλτικής), δημιούργησαν στη Ρωσία το σύνδρομο της περικύκλωσης. Κανένας Ρώσος ηγέτης δεν θα το άφηνε αναπάντητο. Η τελευταία δυτική πρόκληση προς τον Πούτιν ήταν η υπόσχεση προς την Ουκρανία του Ζελένσκι ότι θα ενταχθεί κι αυτή στο ΝΑΤΟ.

 

Αγνοήθηκαν όλες οι προειδοποιήσεις, ακόμα και επιφανών Αμερικανών, ότι αυτό θα οδηγούσε σε πόλεμο. Ο Κίσινγκερ το «πρόβλεψε» το 2014, έγινε το 2022. Όταν το 1962 η Ρωσία του Χρουστσόφ έστειλε πυρηνικούς πυραύλους στη «μύτη» των ΗΠΑ, την Κούβα, η Αμερική του Κένεντι απείλησε με εισβολή και παγκόσμιο πόλεμο…

 

Συμπέρασμα πέμπτο: Μπορεί οι ΗΠΑ να θησαυρίζουν οικονομικά πουλώντας πανάκριβα το αέριό τους στην Ευρώπη, αλλά η παγκόσμια ηγεμονία τους αμφισβητείται. Ο άξονας Κίνας-Ρωσίας ισχυροποιείται, οι πετρελαιοπαραγωγές χώρες του Κόλπου κοροϊδεύουν τον Μπάιντεν, η Ινδία απορροφά μεγάλο μέρος ενεργειακών πόρων από τη Ρωσία, η Τουρκία κάνει τσαλιμάκια σε Αμερικανούς και ΝΑΤΟ.

 

Και η Ελλάδα; Θα ήταν άδικο, μέσα σε αυτό το παγκόσμιο νταβαντούρι, να χρεώσουμε κάτι σοβαρό στη δική μας κυβέρνηση. Όμως, κάποια στιγμή ο πόλεμος θα τελειώσει. Και τότε θα δούμε αν ο ρόλος του «καλού παιδιού», που υπερθεματίζει σε όλα, θα έχει βγει σε καλό ή αν οι Αμερικανοί θα επανέλθουν στην προσφιλή τακτική τους των απολύτως ίσων αποστάσεων, η οποία ευνοεί την Τουρκία. Όχι ότι σήμερα οι αποστάσεις είναι άνισες. Όμως, λόγω των «καψονιών» που τους κάνει ο Ερντογάν, η Ελλάδα μπορεί να νιώθει(θεωρητικά) μεγαλύτερη ασφάλεια ότι δεν θα επιτρέψουν κάποιον τουρκικό τσαμπουκά πέραν των(επικίνδυνων) ορίων.

 

Αλλά το μεγαλύτερο δικό μας πρόβλημα ίσως είναι αλλού. Η συνεχής οικονομική αιμορραγία(πρώτα με την πανδημία και τώρα με την ενεργειακή κρίση) μπορεί να αφήσει, μετά τη λήξη του πολέμου, τη χώρα στα πρόθυρα νέας χρεοκοπίας. Η κυβέρνηση έχει μπροστά της εκλογές και ο κίνδυνος να τινάξει τη μπάνκα στον αέρα, για να τις κερδίσει, κάθε άλλο παρά αμελητέος είναι.

 

Οι κυβερνητικές διαβεβαιώσεις ότι «είμαστε οχυρωμένοι» μας φέρνουν στο νου παρόμοιες του 2008 (και τότε η ΝΔ κυβερνούσε). Ένα χρόνο μετά (2009) ήρθαν ο Σόιμπλε και το ΔΝΤ.

 

Σήμερα η οικονομία (μας λένε ότι) «πετάει», αλλά οι περίφημοι Οίκοι Αξιολόγησης πάλι στάσιμους μας άφησαν. Και για να μην ξεχνιόμαστε, τα ελληνικά ομόλογα παραμένουν στην κατηγορία «σκουπίδια»(ευτυχώς τα αγοράζει ακόμη η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα).

 

Όπως έχει πει ο Αμερικανός μελλοντολόγος Τζον Νάισμπιτ, «Ο πιο αξιόπιστος τρόπος για να προβλέψεις το μέλλον είναι να κατανοήσεις τι γίνεται στο παρόν»…

 

Δυο γυναίκες στο τρένο

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

  

 

Την έβλεπε στο τρένο. Στο απέναντι κάθισμα. Προσεκτικά χτενισμένη, προσεκτικά μακιγιαρισμένη, προσεκτικά ντυμένη, ακριβώς όπως πρέπει για την εποχή. Με ένα ελαφρύ πανωφόρι - έκανε πάντα κρύο τόσο νωρίς το πρωί, ακόμη και αν το μεσημέρι η θερμοκρασία ανέβαινε σε αυτό που οι ειδικοί περιγράφουν ως «κανονικά για την εποχή επίπεδα».

 

Τη συναντούσε συχνά. Την ίδια ώρα, στο ίδιο πάνω-κάτω βαγόνι. Πήγαινε στη δουλειά της, πιθανώς. Κρατούσε μια προσεγμένη γυναικεία τσάντα και ένα μικρότερο τσαντάκι, που πρέπει να περιείχε το κολατσιό της: καφέ, ένα φρούτο, κάτι πρόχειρο για μεσημεριανό, ίσως ένα παγούρι με νερό.

 

Καθόταν στην ίδια πάντα θέση - πάντα έβρισκε τόσο νωρίς το πρωί. Δεξιά, πλάι στο παράθυρο, κοιτάζοντας προς τα πίσω, ποτέ προς την κατεύθυνση του τρένου. Πάντα ανάποδα. Ολα πάνω της ήταν μετρημένα, τακτοποιημένα. Τα ρούχα, τα παπούτσια, η τσάντα, τα μαλλιά. Τρίχα δεν ξέφευγε από το σύνολο.

Εμφάνιση χωρίς ψεγάδι. Συμπεριφορά άμεμπτη. Δεν ξέφευγε χιλιοστό από το κάθισμά της, τα πράγματά της τοποθετημένα στα γόνατά της, τα χέρια της ακουμπούσαν προσεκτικά πάνω τους, το βλέμμα, πίσω από τα γυαλιά ηλίου κι ας ήταν ακόμη ημίφως, στραμμένο ελαφρά προς τα έξω. Τις γειτονιές που άφηνε πίσω του το τρένο ενώ προχωρούσε.

 

Θα έλεγε κανείς ότι είναι κούκλα της βιτρίνας που κάποιος την τοποθέτησε στο κάθισμα και κάποιος άλλος θα την παραλάμβανε στο τέλος της διαδρομής, για να την τοποθετήσει επίσης κάπου: σε ένα γραφείο, πίσω από ένα ταμείο, μπροστά από έναν πάγκο καταστήματος. Και μετά, στην αντίστροφη διαδρομή, με το μακιγιάζ λίγο σπασμένο, αλλά στη θέση του, το τσαντάκι ελαφρύτερο, κοιτάζοντας μπροστά πια, θα επέστρεφε στη θέση της - στο σπίτι της ή σε μια ντουλάπα. Κανένα συναίσθημα δεν θα ξέφευγε πίσω από τα σκούρα κοκάλινα γυαλιά.

 

Ενα πρωί κάτι άλλαξε.

 

Τα ρούχα, το μακιγιάζ, τα παπούτσια, η τσάντα, το τσαντάκι για το φαγητό, όπως πάντα προσεγμένα. Το ίδιο και το πανωφόρι της. Τα γυαλιά ηλίου επίσης. Κάθισε σε μια θέση που κοιτούσε μπροστά, χωρίς να τη διαλέξει προσεκτικά. Δεν πήγε στο παράθυρο, αλλά στον διάδρομο. Τα χέρια της έτρεμαν, τα γόνατά της σφίγγονταν. Δυο φορές σε ένα φρενάρισμα του συρμού, παραλίγο να της πέσουν κάτω τα πράγματα, μα τα συμμάζεψε.

 

Η συνεπιβάτιδά της την παρατήρησε. Η αναπνοή της, ακανόνιστη και βαριά, σχεδόν ακουγόταν. Το σώμα της δεν εξέπεμπε αυτοκυριαρχία και έλεγχο, ούτε τα μάτια της κοιτούσαν αφηρημένα έξω. Δεν κοιτούσαν πουθενά. Το κεφάλι της, σκυφτό και βαρύ, έβλεπε κάτω, στον άδειο διάδρομο αρχικά και στα πόδια των όρθιων επιβατών στη συνέχεια. Και τα μάγουλά της ήταν υγρά. Σταγόνες δάκρυα κυλούσαν στο πηγούνι και έπεφταν στο πανωφόρι της. Αλλά δεν έβγαζε ούτε μαντίλι για να σκουπιστεί.

 

Ισως να σκεφτόταν ότι αν αγνοήσει το συμβάν, δεν θα το έβλεπε κανείς, δεν θα το καταλάβαινε κανείς.

 

Ηθελε να της μιλήσει. Να της προσφέρει ένα μαντίλι, να της πει πως κι άλλοι άνθρωποι έχουν κλάψει στα βαγόνια των τρένων, πως έχουν βγει στον δρόμο με μάτια κόκκινα και πήγαν στις δουλειές τους καταρρακωμένοι. Για λόγους που δεν μπορούσαν να ελέγξουν, για λάθη που δεν διορθώνονταν, για απώλειες χωρίς αποζημίωση, για ελπίδες ματαιωμένες, για όνειρα γκρεμισμένα. Αλλά δεν τόλμησε.

 

Η συνεπιβάτιδά της βγήκε στον ίδιο σταθμό που έβγαινε πάντα. Τα βήματά της ήταν όπως πάντα σταθερά. Η εικόνα της τελειότητάς της πανομοιότυπη καθώς απομακρυνόταν. Την περίμενε ένα γραφείο, ένα ταμείο ή ένας πάγκος καταστήματος. Ωσπου να φτάσει, θα είχε ανασυστήσει τη μάσκα της τελειότητας. Κανείς δεν θα μάθαινε τίποτα.

 

Οσο για τη γυναίκα που έκλεψε μερικές στιγμές αδυναμίας της, δεν την ενδιέφερε πιθανώς. Μέσα από την προσεγμένη πανοπλία της και πίσω από τα μαύρα γυαλιά της, μάλλον δεν είχε καταλάβει ότι την συμπόνεσε. Μπορεί να μην ήξερε τι σημαίνει αυτό.

 

 

Κυρανάκης-βουλευτής ΝΔ: Δεν μειώνουμε τον ΦΠΑ στα τρόφιμα για να τρώνε οι πλούσιοι περισσότερα μακαρόνια και να πληρώνουν περισσότερο φόρο!!! (βίντεο)

 

Αυτό το υπόδειγμα… διανόησης που μας έλεγε να μην ασχολούμαστε με την ακρίβεια γιατί γίνεται… πόλεμος στην Ουκρανία, ο ίδιος που μας είχε πει ότι του αρέσει το γεγονός ότι “Η Ελλάδα κάνει πράγματα τα οποία… ξεφεύγουν από τις νόρμες” (!) στο μεταναστευτικό, ο ίδιος που εξήγησε ότι υπάρχει ανεργία γιατί οι άνεργοι δεν κάνουν καλή… δόμηση βιογραφικού, ο βουλευτής της ΝΔ, ο Κυρανάκης, αυτή την φορά το… τερμάτισε. 

 

Σύμφωνα με τον συγκεκριμένο ταγό, λοιπόν, καλώς η κυβέρνηση δεν μειώνει τον ΦΠΑ στα τρόφιμα διότι έτσι οι πλούσιοι αγοράζουν περισσότερα μακαρόνια και πληρώνουν περισσότερο φόρο!!!

 

 

Αυτή την απίθανη γελοιότητα εν είδει… πολιτικού επιχειρήματος εκτόξευσε ο εν λόγω στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει την κυβέρνηση που κάθεται άπραγη μπροστά στο πρωτοφανές κύμα ακρίβειας, αρνούμενη να μειώσει τον ΦΠΑ στα τρόφιμα.

 

Οπως ισχυρίστηκε ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας αν μειωθεί ο ΦΠΑ, τότε θα ευνοηθούν οι πλούσιοι και έφερε σαν παράδειγμα τα… μακαρόνια, λέγοντας ότι οι πλούσιοι τρώνε περισσότερα και άρα μπαίνουν περισσότερα χρήματα στα κρατικά ταμεία.

 

Συγκεκριμένα, ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης μιλώντας στο Blue Sky είπε τα εξής τραγελαφικά:

 

«Προφανώς και όλοι θα θέλαμε ο ΦΠΑ να είναι χαμηλότερος. Τι συμβαίνει όμως εδώ; Ναι, ο πλούσιος και ο φτωχός – δεν μου αρέσουν αυτές οι λέξεις αλλά ας τις χρησιμοποιήσω και εγώ για την οικονομία της συζήτησης – έχουν διαφορά στην κατανάλωση. Δηλαδή τι συμβαίνει εδώ; Θα πληρώσουν μεν τον ίδιο φόρο στα μακαρόνια, όμως ένας πλούσιος που έχει περισσότερα χρήματα θα καταναλώσει και περισσότερο. Άρα η μεγαλύτερη κατανάλωση, τα περισσότερα πακέτα μακαρόνια, να το πω έτσι, αποδίδουν παραπάνω ΦΠΑ στα κρατικά ταμεία από τα οποία επιλέγει η κυβέρνηση να ενισχύσει αδύναμους και μεσαία τάξη»!

 

Απολαύστε (από το 50,33″) :  

 

πηγή

Νοσούσα κοινωνία, αποτυχημένη πολιτεία

 

γράφει ο Δημήτρης Κουκλουμπέρης

 

Οσο περισσότερο ξετυλίγεται το κουβάρι της συνταρακτικής ιστορίας και των αποτρόπαιων ενεργειών των παιδοβιαστών του Κολωνού τόσο πιο πνιγηρή γίνεται η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Μια τραγωδία που δημιουργεί ένα μεγάλο τραύμα στο σώμα της κοινωνίας μας, η οποία δείχνει να νοσεί βαριά. Κι αυτό διότι το εν λόγω ειδεχθές έγκλημα είναι η κορυφή του παγόβουνου, αφού καθημερινά κατακλυζόμαστε από σοκαριστικές καταγγελίες για βιασμούς γυναικών ή γυναικοκτονίες, ασελγείς πράξεις σε παιδιά, αύξηση της βίας και της νεανικής εγκληματικότητας κ.ά.

 

Εχουμε πάρει ως κοινωνία τον κατήφορο και πρέπει θεσμικά και οργανωμένα να βάλουμε φρένο. Η φρικώδης υπόθεση με το 12χρονο κορίτσι φέρνει εμφατικά στο προσκήνιο την αποτυχία του κοινωνικού κράτους να προστατέψει ευάλωτους και παιδιά και της πολιτείας να διαπαιδαγωγήσει την ηθική στους πολίτες. Η πρόληψη και η εκπαίδευση ανύπαρκτες, οι κοινωνικές δομές ελλιπείς και γραφειοκρατικές. Βιώνουμε τα αποτελέσματα με τρόπο ολέθριο… Είναι παρήγορο ότι ο κώδικας της σιωπής και του φόβου σπάει και τα φαινόμενα αυτά καταγγέλλονται από τα θύματα. Παραμένει όμως ζητούμενο ένα ολοκληρωμένο πλέγμα παρεμβάσεων που θα μεριμνούν εγκαίρως για όσους έχουν ανάγκη ή κινδυνεύουν από κυκλώματα διεστραμμένων τεράτων και κάθε είδους κακοποιών.

 

Για να συμβούν αυτά, χρειάζεται επίσης το πολιτικό σύστημα να ομονοήσει. Να σκύψει πάνω από το πρόβλημα, αντί να εκτοξεύονται αλληλοκατηγορίες για κόμματα βιαστών και για κόμματα που δεν ψήφισαν τους ποινικούς κώδικες για τον βιασμό. Οι ηγεσίες οφείλουν να απομονώσουν αυτές τις φωνές. Από εκεί και πέρα, άπλετο φως και να αφήσουμε απερίσπαστη τη Δικαιοσύνη να επιτελέσει το έργο της. Δεν θα μάθουμε την αλήθεια από κουτσομπολίστικες εκπομπές ούτε από προγράμματα της κλειδαρότρυπας. Υπάρχουν οι αρμόδιες αρχές που θα κρίνουν και θα επιβάλουν τις ανάλογες ποινές με βάση τον νόμο.

Τι τραβάμε κι εμείς οι "υπονομευτές"…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Κάθε φορά που η πολιτική ζωή έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον -θετικό ή αρνητικό- έρχομαι αντιμέτωπος με ένα ερώτημα και μάλλον δεν είμαι ο μόνος από το επαγγελματικό μας σινάφι: «Αλήθεια, μήπως υπερβάλλεις;».

 

Εσχάτως, με αφορμή την υπόθεση των υποκλοπών, το ερώτημα επανήλθε. Από καλοπροαίρετους και από πονηρούς. Οι πρώτοι λένε: «Γιατί τόσο μεγάλη ένταση; Μόνο σήμερα γίνονται παρακολουθήσεις; Όλες οι κυβερνήσεις το ίδιο δεν έκαναν;». Οι πονηροί το πάνε λίγο παραπέρα και κάπως αλλιώς: «Γιατί έχεις περιλάβει τους σημερινούς μονότερμα; Οι προηγούμενοι ήταν καλύτεροι;».

 

Στους πρώτους (καλοπροαίρετους) δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Μόνο τούτο: όλες οι κυβερνήσεις μπορεί να έκαναν το ίδιο. Η σημερινή είναι η πρώτη που παραδέχτηκε ότι παρακολουθούσε πολιτικό αρχηγό. Το παραδέχτηκε, όταν δεν μπορούσε να το κρύψει άλλο. Και έκτοτε λέει τη μια χοντράδα πίσω από την άλλη, με αποκορύφωμα το, προφανώς ψευδέστατο, «δεν το γνωρίζαμε». Και, εν πάση περιπτώσει, υπάρχει χειρότερο πράγμα για έναν πρωθυπουργό από το να παραδέχεται ότι η μυστική υπηρεσία της χώρας κάνει ό,τι θέλει χωρίς να ενημερώνει κανέναν;

 

Στους πονηρούς έχω να πω κάτι διαφορετικό: οι δημοσιογράφοι, εκτός από το να ενημερώνουν τους ακροατές ή αναγνώστες τους, έχουν και την υποχρέωση της κριτικής. Και η κριτική νοείται προς τους πολιτικούς που, πρωτίστως, κατέχουν και ασκούν την εξουσία. Δηλαδή, είναι φαιδρή η εικόνα μέσων ενημέρωσης και δημοσιογράφων που κοιμούνται και ξυπνούν με όσα κάνει η αντιπολίτευση (ο ΣΥΡΙΖΑ και εσχάτως και το ΠΑΣΟΚ), για να αποφύγουν τις πομπές της ΝΔ που κυβερνά.

 

Όταν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, διάφορα στελέχη του, που τα γνωρίζω από παλιά και αναγνώριζαν το λάθος της συγκυβέρνησης με τον ανεκδιήγητο Καμμένο, μου έλεγαν: «Μας έχει ταράξει στην κριτική, τίποτα καλό δεν κάνουμε;». Η απάντησή μου ήταν μονότονη: οι δημοσιογράφοι δεν είναι για να γράφουν τα καλά των κυβερνήσεων, αυτά τα βλέπει ο κόσμος. Είναι για να επισημαίνουν τα κουσούρια τους.

 

Άλλωστε, όταν άξιζε, δηλαδή στη Συμφωνία των Πρεσπών, την υποστηρίξαμε, ίσως επειδή την υπονόμευε ο εθνικοπατριώτης Καμένος.

 

Και με αφορμή αυτό το παράδειγμα, θυμάμαι ότι τότε(2018), είχα γράψει και ορισμένα άρθρα για την, αρνητική λόγω άκρατης ψηφοθηρίας, στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Μάλιστα, σε μια συνάντηση με δημοσιογράφους, που είχε κάνει ως αρχηγός της ΝΔ, τού είχα πει: «Γιατί υπονομεύετε μια συμφωνία που ίσως αναγκασθείτε να εφαρμόσετε ως πρωθυπουργός;». Απ΄όσο θυμάμαι ο μόνος («φιλοκυβερνητικός» σήμερα, ας το πω έτσι) που σιγόνταρε, προς τιμήν του, αυτό που είπα ήταν ο Πάσχος Μανδραβέλης της «Καθημερινής». Δυστυχώς, ο Μητσοτάκης έκανε συνειδητά ό,τι έκανε για να μη χάσει τους εθνικοπατριώτες. Έλεγε και ο ίδιος διάφορα εθνικοπατριωτικά, όπως ότι δεν θα υποδεχόταν ποτέ πρωθυπουργό της Βόρειας Μακεδονίας και σήμερα όσοι τα θυμούνται κάνουν την πάπια.

 

Επανερχόμαστε στην κεντρική ιδέα του σημερινού άρθρου. Όπως ταράξαμε στην κριτική τον ΣΥΡΙΖΑ για διάφορες πράξεις και παραλείψεις όσο κυβερνούσε, το ίδιο κάνουμε και σήμερα με τη ΝΔ. Αυτό για να ξέρουν, κυρίως οι πονηροί, το πολύ απλό: όσοι θέλουμε να είμαστε στοιχειωδώς συνεπείς με όσα πρεσβεύουμε έχουμε μόνο ένα δρόμο, τη σταθερή, με αρχές και επιχειρήματα, ανελέητη κριτική σε όσους ασκούν εξουσία. Και δεν μας καίγεται καρφί αν μας πουν «υπονομευτές». Διότι, σύμφωνα με μια ατάκα που αποδίδεται στον Όργουελ, «δημοσιογραφία σημαίνει να γράφεις όσα ενοχλούν τους άλλους. Όλα τα άλλα είναι δημόσιες σχέσεις».

 

Και για ορισμένους από εμάς είναι κάπως αργά να το γυρίσουμε στις δημόσιες σχέσεις. Δεν ξέρω τι βαθμό παίρνουμε σήμερα για όσα λέμε, αλλά σαν δημοσιοσχεσίτες το «κουλουράκι» (μηδενικό) θα το είχαμε σίγουρο. Λοιπόν, τις δημόσιες σχέσεις, κοινώς γλείψιμο, τις αφήνουμε σε άλλους πιο «ειδικούς», κοινώς ξετσίπωτους…

 

ΥΓ1: Είχα την ευκαιρία, σχετικά νέος στο σινάφι, να ασκήσω σκληρή κριτική στο μέγιστο πολιτικό της Μεταπολίτευσης, τον Ανδρέα Παπανδρέου, όταν έκανε λάθη που αργότερα παραδέχτηκε και ο ίδιος. Σιγά που θα κωλώσουμε μπροστά σε σημερινά μειράκια της πολιτικής. Ακολουθώ με θρησκευτική ευλάβεια αυτό που μας έλεγε ο αείμνηστος εκδότης της «Ελευθεροτυπίας» Κίτσος Τεγόπουλος: «Γράψτε ό,τι θέλετε, αλλά πάρτε την ευθύνη υπογράφοντάς το».

 

ΥΓ2: Αυτό το κείμενο το είχα γράψει πριν από δύο μήνες, με αφορμή κάποια «παράπονα» που δέχτηκα για όσα έγραφα για την υπόθεση των παρακολουθήσεων. Αλλά δεν το δημοσίευσα, αφού η επικαιρότητα είχε άλλες προτεραιότητες. Αυτές τις μέρες ένας υπουργός ενοχλήθηκε από άρθρο μου, που αμφισβητούσε «επιτυχίες» - έτσι νομίζει ό ίδιος - στον τομέα του. Και μου το διαμήνυσε, με τον ισχυρισμό ότι οι αριθμοί τον δικαιώνουν. Του απάντησα ότι τα στατιστικά στοιχεία έχουν πολλές αναγνώσεις, αλλά η αίσθηση των πολιτών είναι διαφορετική. Και τον προέτρεψα να απαντήσει δημόσια, για να αντικρούσει όσα έγραψα.

 

Δεν ξέρω αν θα το κάνει, δικό του θέμα. Διαχρονικά η απάντηση που δίνω σε όσους ενοχλούνται από την κριτική είναι ίδια. Κάνουμε διαφορετική δουλειά. Οι πολιτικοί κυβερνούν και παίρνουν αποφάσεις που επηρεάζουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Οι δημοσιογράφοι κρίνουν αυτήν την πολιτική, είναι υποχρέωσή τους προς όσους τους ακούνε και τους διαβάζουν.

 

Ο παλιός Άγγλος πολιτικός Ίνοχ Πάουελ το είχε πει έτσι: «Οι πολιτικοί που τους ενοχλούν τα Μέσα Ενημέρωσης είναι σαν τους ναυτικούς που τους πειράζει η θάλασσα»…

Οι εργαζόμενοι της Ευρώπης στου δρόμους – Απεργίες και διαδηλώσεις ενάντια στη βίαιη φτωχοποίηση

 

Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Βρετανία, Ουγγαρία - Οι εργαζόμενοι απεργούν και διαδηλώνουν διεκδικώντας αυξήσεις στους μισθούς και μέτρα για την ακρίβεια

 

Ώθηση στην ενίσχυση και στον συντονισμό του αγώνα των εργαζομένων σε όλους τους κλάδους για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, απέναντι στην τεράστια ακρίβεια, έδωσαν οι απεργιακές κινητοποιήσεις που έγιναν προχτές σε όλη τη Γαλλία, με τη συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων εργατοϋπαλλήλων από διάφορους τομείς της βιομηχανίας, των υπηρεσιών, του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα.

 

Η 24ωρη απεργία οργανώθηκε και ως άμεση έκφραση αλληλεγγύης στον πολυήμερο απεργιακό αγώνα των εργαζομένων στα διυλιστήρια της χώρας, κόντρα και στην επίθεση στο απεργιακό δικαίωμα η οποία κλιμακώθηκε με τις εντολές για επιστράτευση απεργών που έδωσε η κυβέρνηση Μακρόν, προστατεύοντας με κάθε τρόπο την κερδοφορία των ενεργειακών κολοσσών ενώ η ακρίβεια εξανεμίζει διαρκώς το εργατικό – λαϊκό εισόδημα.

 

 

Απεργιακές κινητοποιήσεις έγιναν προχτές σε περίπου 200 πόλεις. Σε αυτές ξεχώρισε η συμμετοχή κλάδων όπως η Μεταλλουργία, οι Μεταφορές, η Ενέργεια, αλλά και τα Λιμάνια, το Εμπόριο, η Εκπαίδευση, η Υγεία κ.λπ.

 

Παρά τις αυξανόμενες απειλές και τις νέες επιστρατεύσεις απεργών, εργαζόμενοι σε διάφορα διυλιστήρια συνέχισαν και χτες την απεργία, όπως στη μονάδα της Γκονφρίγ – Λ’ Ορσέ (στη Σεν Μαριτίμ της Νορμανδίας), μετά από απόφαση που έλαβε η Γενική τους Συνέλευση με μεγάλη πλειοψηφία. Συνέχιση της απεργίας αποφάσισαν – σύμφωνα με την εφημερίδα «Le Monde» – οι εργαζόμενοι και σε διυλιστήριο της «TotalEnergies» στη Λα Μεντ, στη νότια επαρχία Μπους-ντι-Ρον. Στη μονάδα στη Φεϊζίν (στην περιφέρεια Λιόν, κεντρικά), οι εργαζόμενοι αποφάσισαν χτες το πρωί να συνεχίσουν την απεργία, ενώ αργά το απόγευμα αναμενόταν να επανεξετάσουν τη στάση τους, μετά από συνάντηση με την εργοδοσία.

 

Σε κάθε περίπτωση, η δύναμη του πολυήμερου αγώνα, αλλά και η μεγάλη αλληλεγγύη που εκφράστηκε, όπλισαν τους εργαζόμενους με νέα ισχύ, μεταξύ άλλων και στις διαπραγματεύσεις με την εργοδοσία, προτάσσοντας μεταξύ άλλων και την προστασία όσων πρωτοστάτησαν στις απεργίες, κόντρα σε νέα σχέδια τρομοκράτησης από τα μονοπώλια και την κυβέρνηση.

 

Την ώρα που αστικά κόμματα και ΜΜΕ έχυναν «δηλητήριο» κατά των απεργών, με κάθε είδους συκοφαντίες, η μεγάλη πλειοψηφία του λαού στάθηκε στο πλευρό τους, γεγονός που εκφράστηκε στην πράξη στο απεργιακό κύμα και στις μεγάλες διαδηλώσεις της Τρίτης.

 

Την αλληλεγγύη του εξέφρασε μεταξύ άλλων ο γνωστός και αγαπητός Γαλλομαροκινός ηθοποιός Ζαμέλ Ντεμπούζ, γνωστός από πρωταγωνιστικούς του ρόλους σε ταινίες όπως «Αστερίξ και Κλεοπάτρα». Συγκεκριμένα, δήλωσε: «Κάτι δεν πάει καλά σε αυτήν τη χώρα όταν υπάρχουν άνθρωποι που γίνονται όλο και πιο πλούσιοι και δεν υπάρχει μια μέριμνα για τους υπόλοιπους (…) όταν βλέπουμε μια επιχείρηση σαν την “Total” να παρουσιάζει αυτά τα κέρδη (…) Κανείς δεν θέλει να στέκεται στην ουρά για τη βενζίνη, αλλά καταλαβαίνουμε την κατάσταση αυτών των εργαζομένων και είμαστε με όλη μας την καρδιά μαζί τους (…) είμαστε αλληλέγγυοι μαζί τους».

 

 

Συνεχίζονται οι επαφές της αντιπροσωπείας του ΠΑΜΕ στη Γαλλία

 

 

 

Τη συμπαράσταση των Ελλήνων εργαζομένων μετέφερε στην εργατική τάξη της Γαλλίας η αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ που πήρε μέρος στις δυναμικές προχτεσινές κινητοποιήσεις.

 

Η αντιπροσωπεία συνέχισε και χτες τις επαφές με αγωνιστικά συνδικάτα που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα για τα δικαιώματα των εργαζομένων, όπως η Ομοσπονδία Eργαζομένων στη Χημική Βιομηχανία (FNIC CGT). Συμμετείχε επίσης στις εργασίες του συνεδρίου του Εργατικού Κέντρου Μασσαλίας, επισκέφτηκε εργαζόμενους σε μονάδες της «Total» κ.λπ. Στην αντιπροσωπεία συμμετέχουν ο Γιώργος Πέρρος, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, και ο Μάρκος Μπεκρής, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Πειραιά και του σωματείου ΕΝΕΔΕΠ.

 

 

Νέες απεργιακές κινητοποιήσεις στη Βρετανία

 

 

Αντίστοιχες απεργιακές κινητοποιήσεις, με κεντρικό άξονα την πάλη για ουσιαστικές αυξήσεις μισθών απέναντι στον τεράστιο πληθωρισμό, συνεχίζονται και στη Βρετανία.

 

Πενθήμερη απεργία από τις 31 Οκτώβρη μέχρι τις 4 Νοέμβρη αποφάσισαν περίπου 1.000 οδηγοί της «GXO Logistics», διεκδικώντας μισθολογικές αυξήσεις. Επισημαίνοντας ότι οι οδηγοί της GXO πραγματοποιούν περίπου το 40% της διανομής μπίρας στη Βρετανία, το συνδικάτο «Unite» προειδοποιεί για επιπτώσεις στις προμήθειες μπίρας σε παμπ και άλλους χώρους εστίασης. Οι οδηγοί θα ξεκινήσουν επίσης αποχή από υπερωρίες στις 24 Οκτώβρη. Η εργοδοσία προσέφερε «αύξηση» 5% στους μισθούς – την ώρα που ο πληθωρισμός στη χώρα «τρέχει» ήδη με 10% – και επιπλέον απαιτεί μείωση στο επίδομα ασθενείας…

 

Νέες απεργιακές κινητοποιήσεις προγραμματίζουν και οι σιδηροδρομικοί υπάλληλοι στη Βρετανία. Οπως ανακοίνωσε το κλαδικό Συνδικάτο Εργαζομένων σε Σιδηρόδρομους, Λιμάνια και Μεταφορές (RMT), οι νέες απεργίες στα τρένα θα πραγματοποιηθούν στις 3, 5 και 7 Νοέμβρη. Οι σιδηροδρομικοί διεκδικούν αξιοπρεπείς αυξήσεις μισθών, βελτίωση συνθηκών εργασίας και ανάσχεση εργοδοτικών σχεδίων για πιθανές απολύσεις.

 

Η λαϊκή αγανάκτηση για την τεράστια ακρίβεια και οι αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων ασκούν πίεση ακόμα και στους εργατοπατέρες της βρετανικής συνδικαλιστικής συνομοσπονδίας (Trades Union Congress – TUC), οι οποίοι εμφανίζονται «ανοιχτοί» στην οργάνωση συντονισμένων κινητοποιήσεων μέσα στον επικείμενο χειμώνα.

 

Σε δημοσκόπηση που διενήργησε η TUC, καταγράφεται ότι ήδη 1 στους 7 ανθρώπους στη Βρετανία παραλείπει γεύματα λόγω φτώχειας και ακρίβειας.

 

Ανάλογη έρευνα σε περίπου 10.000 άτομα από την εταιρεία «Opinium» αποτυπώνει ότι σε τουλάχιστον 50 εκλογικές περιφέρειες της Βρετανίας ένας στους πέντε ανθρώπους πεινάει λόγω ακρίβειας.

 

 

Ουγγαρία: Μαζικές κινητοποιήσεις εκπαιδευτικών, μαθητών και γονιών

 

 

Μαζικές κινητοποιήσεις από καθηγητές, γονείς και μαθητές πραγματοποιούνται το τελευταίο διάστημα στην Ουγγαρία, ενάντια στις ομαδικές απολύσεις καθηγητών. Οι εκπαιδευτικοί διεκδικούν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, αντιδρούν στην απάνθρωπη εντατικοποίηση του ωραρίου τους και διεκδικούν καλύτερους μισθούς, αλλά και κατάργηση του νόμου που ποινικοποιεί το δικαίωμα στην απεργία.

 

Καθηγητές, γονείς και μαθητές σχημάτισαν τεράστιες αλυσίδες στη Βουδαπέστη και σε άλλες πόλεις της Ουγγαρίας, διεκδικώντας μαζικά την ικανοποίηση των αιτημάτων τους, σε κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν την Τετάρτη 5 Οκτώβρη με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Μέρας Εκπαιδευτικών.

 

Σε απάντηση, η κυβέρνηση Ορμπαν προχώρησε σε νέες απολύσεις και απειλές σε βάρος των εκπαιδευτικών, ενώ μαθητές που εκδηλώνουν τη συμπαράστασή τους στους καθηγητές πήραν αποβολές από τις διευθύνσεις των σχολείων τους.

 

Συνεχίζοντας τον αγώνα παρά την καταστολή, τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών πραγματοποίησαν την περασμένη Παρασκευή 75 διαδηλώσεις σε ολόκληρη την ουγγρική επικράτεια, ενώ συμπαράσταση στους απεργούς καθηγητές Γυμνασίων εξέφρασαν 300 καθηγητές του Πανεπιστημίου ELTE.

 

 

Σε Ολλανδία και Βέλγιο

 

 

Στην Ολλανδία ξεκίνησαν τριήμερη απεργία από χθες οι οδηγοί λεωφορείων στις περιφερειακές συγκοινωνίες, διεκδικώντας καλύτερη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Είχαν προηγηθεί απεργίες και μία διαδήλωση στη Χάγη τον Σεπτέμβρη.

 

Σύμφωνα με το συνδικάτο FNV, οι εργοδότες (Ενωση Εργοδοτών Δημοσίων Συγκοινωνιών – VWOV) αρνούνται να συναντηθούν εκ νέου με τους εργαζόμενους και να διαπραγματευτούν για τη ΣΣΕ, περιοριζόμενοι να δηλώσουν ότι η εργοδοσία θα τηρήσει την τρέχουσα ΣΣΕ, η οποία όμως ισχύει μόνο μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους.

 

Οι οδηγοί λεωφορείων διεκδικούν, μεταξύ άλλων, αύξηση μισθού για να αντισταθμιστούν οι αυξήσεις των τιμών και μείωση της εργασιακής πίεσης.

 

Την ίδια ώρα, το αεροδρόμιο του Σαρλερουά (Brussels South Charleroi Airport – BSCA), το δεύτερο μεγαλύτερο σε επιβατική κίνηση στο Βέλγιο, ανέστειλε τις αναχωρήσεις χθες, δεύτερη μέρα της απεργίας των εργαζομένων της «Security Masters», εταιρείας η οποία είναι επιφορτισμένη κυρίως με τον έλεγχο των ταξιδιωτών πριν την επιβίβασή τους. Σύμφωνα με βελγικά ΜΜΕ οι υπάλληλοι της «Security Masters» ξεκίνησαν απεργία τη Δευτέρα διότι η θυγατρική της, «BSCA Security», αποφάσισε να μοιραστεί τις υπηρεσίες ασφαλείας με άλλον πάροχο.

 

πηγή : 902.gr

Γυμνές ζωές...

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

Γυμνοί, όπως οι μελλοθάνατοι του Άουσβιτς, «γυμνές ζωές», απογυμνωμένες από κάθε αξιοπρέπεια, πεταμένες στο ποτάμι.

 

92 μετανάστες ξεγυμνωμένοι από τους φασίστες του Ερντογάν στον Έβρο.

 

Η φωτογραφία με τα γυμνά σώματα θα δημοσιευθεί παντού, θα φθάσει σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Έτσι, όμως, αυτοί που καταγγέλουν τους γυμνωτές-βασανιστές θα ολοκληρώσουν τον εξευτελισμό, καθιστώντας τον τέλειο!

 

Η ελληνική κυβέρνηση που με ανακοινώσεις και δηλώσεις καταγγέλει -δικαίως μεν- την Τουρκία για «εργαλειοποίηση του προσφυγικού», δεν προσφεύγει παρόλα αυτά στους διεθνείς οργανισμούς και τα φόρα, γιατί και η ίδια ακολουθεί ανάλογη τακτική. Γιατί και η ίδια απογυμνώνει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες πραγματικά και συμβολικά. Γιατί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων στον Έβρο, στη Λέσβο, στην Χίο, στην Μαλακάσα, παντού, είναι χώροι όπου υλοποιείται η "γυμνή ζωή", η πλήρης απογύμνωση των προσφύγων από κάθε ανθρώπινο δικαίωμα.

 

Γιατί το στρατόπεδο όπου συντελείται η "γυμνή ζωή" των μεταναστών «είναι -σύμφωνα με τον Αγκάμπεν- ένα κομμάτι της επικράτειας το οποίο τοποθετείται εκτός της κανονικής δικαιικής τάξης […] ένας χώρος εξαίρεσης όπου ο νόμος είναι πλήρως ανεσταλμένος […] και στον οποίο οι θηριωδίες που διαπράττονται, δεν εξαρτώνται από το νόμο, αλλά μόνο από τον πολιτισμό και την αίσθηση ηθικής της αστυνομίας…»! Γι’ αυτό εκεί τα πάντα είναι δυνατά και οποιαδήποτε πράξη εναντίον των εγκλείστων «δεν εμφανίζεται πλέον ως έγκλημα». Το ξύλο και το ξεγύμνωμα των προσφυγόπουλων στη Σάμο δεν θεωρείται έγκλημα. Η στείρωση μεταναστριών(υστερεκτομή) στη Τζόρτζια των ΗΠΑ από τους γιατρούς της αστυνομικής υπηρεσίας μετανάστευσης δεν θεωρείται έγκλημα! Οι «εθνικοί βιασμοί», που ούτε οι ναζί δεν εφάρμοσαν στην «τελική λύση», δεν θεωρείται έγκλημα. 

 

Γενικά, «Το πολιτικό σύστημα... περιέχει εντός του μια εκτοπισμένη τοπικότητα (σ.σ. στρατόπεδο ή γκέτο)… στην οποία κάθε μορφή ζωής και κάθε κανόνας είναι δυνατό να υπονομευτούν. Το στρατόπεδο, ως εκτοπισμένη τοπικότητα είναι ακόμα η κρυφή μήτρα της πολιτικής εντός της οποίας ζούμε…», γράφει ο Αγκάμπεν*.

 

Και για όσους θέλουν να δουν τις ποικίλες μορφές "στρατοπέδων", τέτοια είναι το Καρά Τεπέ, η Αμυγδαλέζα, η Μαλακάσα, ο Έβρος, αλλά και τα Εξάρχεια, αυτή η εκτοπισμένη τοπικότητα, όπου έχει ανασταλεί το δίκαιο και κυριαρχεί η "ηθική" της αστυνομίας, δηλαδή οι θηριωδίες της.

 

Οι γυμνοί άνθρωποι, λοιπόν, και οι γυμνές ζωές υπάρχουν στον Έβρο, υπάρχουν στα Εξάρχεια, υπάρχουν παντού.

 

Ας μην υποκρίνονται...

 

*Τζόρτζιο Αγκάμπεν, Μέσα χωρίς σκοπό, εκδόσεις νήσος, 2020

Πιο χαμηλά, πιο χαμηλά…

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Δεν μιλάμε, δεν διαβάζουμε και δεν ακούμε μ’ ένα λεξικό στο χέρι. Και είναι αδύνατο να κατέχουμε όλα τα λήμματα των ειδικών λεξικών. Συγκεκριμένα επί του συγκεκριμένου: Στην Ψυχιατρική ο όρος «παιδόφιλος» έχει αυστηρώς καθορισμένη σημασία. Και αυτό, υποθέτω, επηρεάζει και τη διάλεκτο της Δικαιοσύνης και της Αστυνομίας. Και οι δύο «υπηρεσίες», πάντως, συνηθίζουν να χτενίζουν με καθαρευουσιάνικη τσατσάρα τις καταθέσεις των εμπλεκομένων.

 

Αντιγράφω το λήμμα «παιδοφιλία» από το Λεξικό της Ακαδημίας: «ΨΥΧΙΑΤΡ. μορφή παραφιλίας κατά την οποία ένας ενήλικος έχει έντονες, επαναλαμβανόμενες σεξουαλικές φαντασιώσεις με παιδιά ή/και εκδηλώνει συμπεριφορές που περιλαμβάνουν σεξουαλική δραστηριότητα με αυτά. Πβ. παιδεραστία». Οπως σημειώνεται εκεί, ο αντίστοιχος αγγλικός όρος πλάστηκε το 1906, ο δε γαλλικός το 1969. Τι βλέπουμε; Οτι για να κατανοήσουμε πληρέστερα την έννοια της «παιδοφιλίας» πρέπει να γνωρίζουμε τι σημαίνει ο επίσης ψυχιατρικός όρος «παραφιλία», πλασμένος στα αγγλικά το 1925, άρα νεότερος στα ελληνικά. «Παραφιλία», λοιπόν, είναι η «αποκλίνουσα ερωτική προτίμηση, σεξουαλική παρέκκλιση».

 

Φοβάμαι ότι στην κοινή χρήση οι λέξεις «παιδοφιλία» και «παιδόφιλος» δεν διατηρούν την απαξία τους, το νόημα της κακοποίησης, που υπονοείται ακόμα και από την ουδέτερη ψυχιατρική ορολογία. Σχεδόν ήπιες ακούγονται, σαν ν’ ανήκουν στην ίδια καλοσυνάτη οικογένεια με τη «ζωοφιλία», τη «βιβλιοφιλία» και την «ειρηνοφιλία». Ναι, υπάρχουν και σύνθετα με αρνητική σημασία, η «νεκροφιλία» λ.χ. ή η «λυκοφιλία». Εχω, όμως, την αίσθηση ότι το «παιδοφιλία» ακούγεται περίπου αθώο, και σίγουρα ηπιότερο από την «παιδεραστία». Η σκληρή αλήθεια μάλιστα, ότι πρόκειται πάντα για βιασμό, δεν διασώζεται ακέραιη ούτε στην «παιδεραστία», αφού ελεύθερη βούληση ανηλίκου και ηθελημένη συμμετοχή του δεν νοείται.

 

Δεν είναι φιλολογικό το θέμα. Ψυχοπνευματικό είναι. Οι λέξεις δεν αποκαλύπτουν μόνο το σκεπτικό, την οπτική μας. Τα διαμορφώνουν κιόλας. Σε κάθε περίπτωση, παιδοβιασμό έχουμε και παιδοβιαστές. Τουλάχιστον όσοι δημοσιογραφούμε, ας τους αποκαλούμε έτσι. Κι ας πάψουμε να διαλαλούμε σχεδόν με πορνογραφικό καμάρι ότι η πραμάτεια μας περιέχει «όλες τις λεπτομέρειες για τη φρίκη στον Κολωνό». Αλλά και να «στολίζουμε» τα ρεπορτάζ μας σε κανάλια, ιστοσελίδες και εφημερίδες με «χαριτωμένες» ημίγυμνες Λολίτες. Ο ροζ κιτρινισμός, κιτρινισμός παραμένει. Χυδαίος.

Αυξάνεται η τιμή ρεύματος στην Ελλάδα – Μειώνεται στην υπόλοιπη Ε.Ε.

 

Πρωταθλήτρια στις τιμές ρεύματος προ επιδοτήσεων αναδεικνύεται η Ελλάδα σύμφωνα με τα τελευταία επίσημα στοιχεία της Eurostat, καθώς εμφανίζεται να έχει την υψηλότερη τιμή της κιλοβατώρας.

 

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat η Ελλάδα για το πρώτο εξάμηνο του 2022 η Ελλάδα κατατάσσεται στην πρώτη θέση με μέση τιμή 0,3118 ευρώ/KWh. Στη δεύτερη θέση πίσω από την Ελλάδα βρίσκεται το Βέλγιο (0,2739 ευρώ/KWh) και ακολουθούν Ιταλία (0,2671 ευρώ/KWh), Ιρλανδία (0,2665  ευρώ/KWh), Ισπανία (0,2579 ευρώ/KWh), Δανία (0,2371 ευρώ/KWh).

 

 

Το παραπάνω στοιχείο επιβεβαιώνεται και με τις σημερινές ανακοινώσεις της ΡΑΕ. Σύμφωνα με αυτές το ηλεκτρικό ρεύμα στην Ελλάδα σε ότι αφορά την τιμή της μεγαβατώρας, φαίνεται να είναι το πιο ακριβό σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση και μάλιστα με μεγάλη διαφορά από την επόμενη χώρα. Η ανακοίνωση αυτή έρχεται μία μέρα πριν ανακοινωθούν και τα νέα τιμολόγια λιανικής για το Νοέμβρη.

 

 

 

Ενώ στην υπόλοιπή Ευρώπη, παρατηρείται μια πτωτική πορεία στις τάσεις των τιμών, στην Ελλάδα η τιμή αυξήθηκε σήμερα κατά 27,9%, με τη μεγαβατώρα να κοστίζει 274,85 ευρώ. Η μοναδική άλλη χώρα που σημειώνει άνοδο τιμής σήμερα είναι η Σουηδία με το ποσοστό να φτάνει μεν το 66,7%, αλλά την τιμή να κυμαίνεται στα 61,27 ευρώ.  

πηγή

Πλαφόν στις τιμές φυσικού αερίου: Τα σχέδια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για «δυναμικό όριο τιμών»

 Ο νέος κανονισμός προτείνει κοινή αγορά φυσικού αερίου, μηχανισμό περιορισμού των τιμών, μηχανισμός «αλληλεγγύης» και προσπάθειες για τη μείωση της ζήτησης φυσικού αερίου   

Σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσει την κρίση στα νοικοκυριά, που βρίσκεται ήδη προ των πυλών ενόψει του χειμώνα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προτείνει έναν ακόμη κανονισμό έκτακτης ανάγκης για την αντιμετώπιση των υψηλών τιμών του φυσικού αερίου και τη διασφάλιση του ενεργειακού εφοδιασμού. Συγκεκριμένα, ο νέος κανονισμός έχει τέσσερα βασικά σημεία:

 

κοινή αγορά φυσικού αερίου,

μηχανισμός περιορισμού των τιμών στο χρηματιστήριο φυσικού αερίου TTF,

μηχανισμός αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών μελών και

συνεχείς προσπάθειες για τη μείωση της ζήτησης φυσικού αερίου.

Κοινή αγορά φυσικού αερίου

Σε αυτό το πλαίσιο, η Επιτροπή προτείνει κοινές αγορές φυσικού αερίου για τη διαπραγμάτευση καλύτερων τιμών και την αποφυγή ανταγωνισμού μεταξύ των κρατών-μελών. Η Επιτροπή θα αναθέσει σε έναν πάροχο υπηρεσιών να οργανώσει τη συγκέντρωση της ζήτησης σε επίπεδο ΕΕ, ομαδοποιώντας τις ανάγκες εισαγωγής αερίου και αναζητώντας προσφορές στην αγορά που να ανταποκρίνονται στη ζήτηση. Προτείνει την υποχρεωτική συμμετοχή των κρατών μελών σε κοινές προμήθειες, για τη συγκέντρωση τουλάχιστον του 15% της πλήρωσης αποθήκευσης.

 

 

Οι εταιρείες θα έχουν τη δυνατότητα να σχηματίσουν μια ευρωπαϊκή κοινοπραξία αγορών φυσικού αερίου, σύμφωνα με τους κανόνες ανταγωνισμού της ΕΕ. Οι από κοινού αγορές θα βοηθήσουν τα μικρότερα κράτη μέλη και ειδικότερα τις εταιρείες, που βρίσκονται σε λιγότερο ευνοϊκή κατάσταση ως αγοραστές, να έχουν πρόσβαση σε όγκους φυσικού αερίου με καλύτερες συνθήκες.

 

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Δημιουργείται ένα τραστ φυσικού αερίου εντός της ΕΕ, το οποίο θα πάρει όλο το φυσικό αέριο και θα το μοιράζει ανάλογα με τα αιτήματα. Είναι προφανές ότι ακόμη και όταν τελειώσει η κρίση, το τραστ θα παραμείνει.

 

«Δυναμικό» πλαφόν στις τιμές φυσικού αερίου

Η Επιτροπή προτείνει τη δημιουργία ενός νέου δείκτη τιμολόγησης για το Υγροποιημένο Φυσικό Αέριο (ΥΦΑ) έως τον Μάρτιο του 2023 και στο μεσοδιάστημα προτείνει τη δημιουργία ενός μηχανισμού διόρθωσης των τιμών για τη θέσπιση ενός δυναμικού ορίου τιμής για τις συναλλαγές στο χρηματιστήριο φυσικού αερίου TTF. “To ευρωπαϊκό χρηματιστήριο φυσικού αερίου, το TTF, δεν αντικατοπτρίζει πλέον με ακρίβεια την τιμή των συναλλαγών ΥΦΑ στην ΕΕ», τονίζει η Επιτροπή. Ως εκ τούτου, η Επιτροπή προτείνει να αναπτυχθεί ένα νέο συμπληρωματικό σημείο αναφοράς τιμών με τον ACER (ευρωπαϊκός οργανισμός για τη συνεργασία των ρυθμιστικών αρχών ενέργειας) για την αντιμετώπιση αυτής της «συστημικής πρόκλησης». Το νέο σημείο αναφοράς θα προβλέπει σταθερή και προβλέψιμη τιμολόγηση για τις συναλλαγές ΥΦΑ. Η Επιτροπή θα αναθέσει στην ACER να δημιουργήσει ένα αντικειμενικό εργαλείο ημερήσιας αξιολόγησης των τιμών και, στη συνέχεια, ένα σημείο αναφοράς που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από τους φορείς εκμετάλλευσης της ενεργειακής αγοράς για την αναπροσαρμογή της τιμής στα συμβόλαιά τους για το φυσικό αέριο.

 

Μέχρι να γίνει το παραπάνω, η Επιτροπή προτείνει τη θέσπιση ενός προσωρινού μηχανισμού περιορισμού των τιμών, μέσω του ευρωπαϊκού χρηματιστηρίου αερίου (TTF), ο οποίος θα ενεργοποιείται όταν χρειάζεται. Ο μηχανισμός διόρθωσης των τιμών θα καθιερώσει, σε προσωρινή βάση, ένα δυναμικό όριο τιμής για τις συναλλαγές στο TTF. Οι συναλλαγές σε τιμή υψηλότερη από το δυναμικό όριο δεν θα επιτρέπεται να πραγματοποιούνται στο TTF. Αυτό θα βοηθήσει στην αποφυγή της ακραίας αστάθειας και των υπερβολικών τιμών.

 

Επιπλέον, για να περιοριστεί η υπερβολική αστάθεια των τιμών και να αποτραπεί η ακραία αύξηση των τιμών στις αγορές ενεργειακών παραγώγων, η Επιτροπή προτείνει τη θέσπιση μιας νέας προσωρινής ενδοημερήσιας αύξησης των τιμών που θα δημιουργηθεί από τα χρηματιστήρια παραγώγων της ΕΕ. Αυτός ο μηχανισμός θα προστατεύει τους φορείς εκμετάλλευσης ενέργειας από μεγάλες διακυμάνσεις των τιμών εντός της ημέρας.

 

Κοινώς: η ζωή μας θα κρέμεται από τις χρηματιστηριακές τιμές.

 

 

«Αλληλεγγύη» και μείωση ζήτησης

Η Επιτροπή προτείνει μηχανισμό αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών μελών σε περίπτωση ελλείψεων εφοδιασμού.

 

Η Επιτροπή παρακολουθεί στενά τα μέτρα μείωσης της ζήτησης φυσικού αερίου. Τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο η κατανάλωση φυσικού αερίου στην ΕΕ ήταν περίπου 15% χαμηλότερη από τον μέσο όρο των προηγούμενων 5 ετών. Παρόμοιες προσπάθειες θα απαιτούνται κάθε μήνα μέχρι τον Μάρτιο, σύμφωνα με τον κανονισμό του Συμβουλίου. Τα κράτη μέλη θα υποβάλλουν έκθεση κάθε δύο μήνες για την πρόοδό τους.

 

Δεδομένου ότι δεν έχουν συνάψει όλα τα κράτη μέλη τις απαραίτητες διμερείς συμφωνίες αλληλεγγύης, η Επιτροπή προτείνει κανόνες που θα διασφαλίζουν ότι κάθε κράτος μέλος που αντιμετωπίζει έκτακτη ανάγκη θα λάβει αέριο από άλλα, με αντάλλαγμα μια «δίκαιη αποζημίωση». Προτείνεται, επίσης, η προστασία των υποδομών ζωτικής σημασίας, υπό το φως της υποψίας δολιοφθοράς των αγωγών φυσικού αερίου Nord Stream 1 & 2.

 

Επίσης, η Επιτροπή προτείνει να χρησιμοποιηθεί το 10% του Ταμείου Συνοχής για την περίοδο 2014-2020, αξίας περίπου 40 δις ευρώ, για την αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης.

 

Η Επιτροπή σκοπεύει να υποβάλει προτάσεις για την ενίσχυση της οικονομικής δύναμης πυρός της ΕΕ για το REPowerEU, για να επιταχύνει τη μετάβαση στην καθαρή ενέργεια και να αποφύγει τον κατακερματισμό στην ενιαία αγορά.

 

πηγή με πληροφορίες από το ΑΠΕ-ΜΠΕ  

Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;

 

γράφει η Σοφία Βιδάλη*

 

Τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων επιβεβαιώνουν την παρακμή στην οποία έχουν περιέλθει η ελληνική κοινωνία και ένα μέρος των θεσμών. Παρακμή που δεν είναι άσχετη από ευρύτερες πολιτικές διαδικασίες ή συγκεκριμένες κυρίαρχες κοινωνικές και πολιτικές πρακτικές και αντιλήψεις.

 

Ενα πλήθος εγκλημάτων, δικαστικών αποφάσεων υποθέσεων ακραίας βίας και διαφθοράς και ακραίας βίας σε βάρος ανηλίκων, όπως η υπόθεση της μαστροπείας και των βιασμών της 12χρονης, που είναι τυπικά άσχετα μεταξύ τους, συνθέτουν ένα περιβάλλον ατιμωρησίας των κάθε είδους ισχυρών, των συστημάτων διαφθοράς, όπως και ένα περιβάλλον άγριας αστυνομικής βίας και κοινωνικής εξαθλίωσης, που αποτελεί πλέον την κανονικότητα της καθημερινότητας για πολλούς ανθρώπους και ταυτόχρονα, κλονίζει την εμπιστοσύνη στους θεσμούς.

 

Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να κατανοείται και το πρόσφατο έγκλημα του βιασμού 19χρονης από αστυνομικούς μέσα στο Α.Τ. Ομόνοιας. Το θέμα είναι εξαιρετικά σοβαρό. Δεν θα εστιάσω στο περιστατικό του βιασμού που θα μας απασχολήσει στο μέλλον αυτοτελώς. Ομως δημιουργούνται μια σειρά από εύλογα ερωτήματα για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στα σώματα ασφαλείας της χώρας και για τη στάση του προσωπικού τους. Ανάλογα ερωτήματα δημιουργούνται και με την περίπτωση διαφθοράς αστυνομικών που φαίνεται ότι προκύπτει στα σύνορα.

Η κυρίαρχη επιθετική και χαοτική αστυνόμευση, οι πρακτικές ωμής αστυνομικής βίας και η ατιμωρησία, το διαφοροποιημένο καθεστώς προσλήψεων είναι μερικοί από τους παράγοντες που έχουν συμβάλει, ώστε μέρος του προσωπικού της αστυνομίας να αναπτύξει νοοτροπίες όμοιες με αυτές των κακοποιών (όπου ισχύει το δίκαιο του ισχυρού και όχι του νόμου), να αναπαράγει αντιλήψεις ανδρισμού, που έρχονται από τα σκοτεινά βάθη της Ιστορίας και να προκαλεί συχνά το δημόσιο αίσθημα, με τρόπο απαράδεκτο για δημόσιο λειτουργό. Δεν είναι μόνο η άτυπη εκπαίδευση των αστυνομικών στο πεδίο της δουλειάς που προκαλεί όλα αυτά, αλλά και η επίσημη καθοδήγηση και ο επίσημος πολιτικός λόγος, που προσανατολίζει προς τον εκφασισμό της αστυνομίας και τον αποπολιτισμό του προσωπικού της.

 

Ο τρόπος με τον οποίο κοινωνικοποιούνται οι αστυνομικοί στο σώμα (ειδικά το προσωπικό ειδικών κατηγοριών), σε συνδυασμό με την ατιμωρησία των «δικών μας», την «άρνηση» των αρμοδίων να κάνουν ελέγχους, επιτρέπει σε κάποιους να σκεφτούν ότι μπορούν να κάνουν οτιδήποτε φανταστούν μέσα στον χώρο δουλειάς (από δωροληψία έως σεξουαλική πράξη και βιασμό) ακόμα και σε αστυνομικό τμήμα και διασφαλίζει τη δυνατότητά τους να το κάνουν. Αυτό το πλαίσιο μετατρέπει μέσα από συγκεκριμένες στρατηγικές νέους ανθρώπους σε όργανα βίας, σε άγριους και απάνθρωπους διαχειριστές της σωματικής ακεραιότητας και της ζωής των πολιτών και έχει συρρικνώσει την αστυνομία σε μια απέραντη μονάδα ΜΑΤ, ενώ η διαφθορά και τα εγκλήματα των ισχυρών αναπαράγονται.

 

Αποτέλεσμα αυτού του κλίματος είναι και οι εσωτερικές αντιδράσεις στην περίπτωση του Α.Τ. Ομόνοιας, δηλαδή των μαρτύρων-παρόντων στο κτίριο, που δεν είδαν, δεν άκουσαν, όπως και οι επίσημες αντιδράσεις: μέχρι στιγμής κανένας προϊστάμενος δεν παραιτήθηκε, ενώ η ηγεσία της αστυνομίας αντέδρασε λες και επρόκειτο για τρακάρισμα υπηρεσιακού οχήματος. Εξάλλου, ερωτήματα δημιουργούνται και για το «θράσος» των αστυνομικών της ΔΙΑΣ σε σχέση με τον χώρο, εκτός εάν ανάλογες πράξεις συνέβησαν και με άλλα θύματα λιγότερο διαθέσιμα να καταγγείλουν.

 

Οι ευθύνες για τις πολιτικές επιλογές που έγιναν στην αστυνομία όλα αυτά τα χρόνια είναι βαριές. Τώρα φαίνεται αυτό που πάντα λέγαμε, ότι οι διάφοροι «πόλεμοι» που διεξήγαγαν οι διάφορες ηγεσίες του υπουργείου και της αστυνομίας πλαισιώνονταν από τον εκβαρβαρισμό του προσωπικού και την ανοχή σε άλλες παρανομίες. Ετσι περάσαμε από τον φόβο του εγκλήματος στον φόβο των εγκλημάτων του κράτους. Ολα αυτά έχουν πλέον βαριές αρνητικές συνέπειες σε ολόκληρο το σώμα, στο κύρος του, στη δημόσια τάξη και στην ασφάλεια, στην κοινωνία.

 

Αν υπάρχει περιθώριο υπέρβασης της παρακμής προέχει να εξαλειφθεί ο φόβος των εγκλημάτων του κράτους. Οι άνθρωποι πρέπει πάλι να μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα στην καθημερινότητά τους και να μη φοβούνται να απευθυνθούν στους θεσμούς. Το περιστατικό στο Α.Τ. Ομόνοιας αποτελεί ένα οριακό σημείο, που δείχνει ότι έχει έρθει η ώρα των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων στην αστυνομία, η ώρα της επιστροφής στη νομιμότητα και της αποκατάστασης της εμπιστοσύνης στον θεσμό επί της ουσίας και όχι με ευφυολογήματα «του σαλονιού» και κατασταλτικά πυροτεχνήματα, εκτός πραγματικότητας: έτσι θα μπορεί η αστυνομία να εγγυάται την προστασία του πολιτεύματος και των ανθρώπων, να προλαμβάνει και να διώκει το έγκλημα και να είναι σαφώς διακριτή από αυτό. Σε κάθε περίπτωση καλό είναι να θυμόμαστε ότι η αστυνομία είναι λαϊκό σώμα, είναι δείκτης της λειτουργίας του πολιτεύματος και κανείς δεν μπορεί να επιτρέπει κανένα τμήμα της να μεταμορφώνεται σε μια μηχανή βίας και κτηνωδίας. Αλλά πρέπει και οι ίδιοι οι αστυνομικοί να κατανοούν ενιαία τον θεσμικό ρόλο τους και να τον προστατεύουν.

 

* καθηγήτρια, Πάντειο Πανεπιστήμιο