Θάνος Πλεύρης : "Οι αυξήσεις στα φθηνά φάρμακα… συμφέρουν τον ασθενή"!

 

Αυξήσεις τιμών σε φάρμακα προανήγγειλε ο υπουργός Υγείας Θάνος Πλεύρης, επικαλούμενος το κόστος παραγωγής των φαρμακοβιομηχανιών και υποστηρίζοντας ότι είναι για το καλό των ασθενών!

 

Συγκεκριμένα, σε συνέχεια των χθεσινών δηλώσεων της αναπληρώτριας υπουργού, Μίνας Γκάγκα (Ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο αυξήσεων στα φάρμακα σε περίοδο πανδημίας κι έξαρσης των ιώσεων!) προσπάθησε να μας πείσει ότι μπορεί να γίνουν ορισμένες μικρές αυξησούλες σε φτηνά φάρμακα για το… καλό μας!

 

 

Με πλήρη αντιστροφή της λογικής ισχυρίστηκε ότι αύξηση στις τιμές των φτηνών φαρμάκων συμφέρει (!) τον ασθενή διότι αν δεν υπάρξει αύξηση, τότε θα υπάρξει έλλειψη του φτηνού φαρμάκου και ο ασθενής θα κληθεί να πληρώσει άλλο φάρμακο που θα είναι ακριβότερο!Δηλαδή, το φτηνό φάρμακο γίνεται ακριβό, διότι ούτως ή άλλως με την έλλειψή του, πάλι ακριβό θα αναγκαστεί να αγοράσει ο ασθενής! Επομένως, ας γίνει το χατήρι των φαρμακευτικών να ακριβύνουν όλα!

 

Μεγαλειώδες!

 

Προσέξτε πόσο… προσεκτικά πούλησε το παραμύθι ο υπουργός Υγείας:

 

«Αυξήσεις φαρμάκων δεν υπάρχουν. Αυξήσεις φαρμάκων θα υπάρχουν εκεί που υπήρχαν πάντα όταν αποδεικνύεται – σε πάρα πολύ φτηνά φάρμακα του 1 και των 2 ευρώ – ότι κοστολογικά δεν βγαίνουν λόγω της αύξησης της ενέργειας. Αν αποσυρθούν αυτά τα φάρμακα ο πολίτης θα χρειαστεί να πάρει πολύ πιο ακριβά φάρμακα».

 

Ακούστε στο βίντεο μετά το 8.55:

Ο υπ. Υγείας, μας δουλεύει αποκάλυπτα για να αντιστρέψει τη βασική λειτουργία του καπιταλισμού και της υποτιθέμενης ελεύθερης αγοράς… δηλαδή την τεχνητή έλλειψη προϊόντων με σκοπό να ξαναριχτούν στην αγορά πιο ακριβά και να αυξηθεί η κερδοφορία.

 

Στις ενδεχόμενες αυξήσεις ανέφερε συγκεκριμένο παράδειγμα γενόσημου φαρμάκου που έχει τιμή 2,20 ευρώ και το κόστος παραγωγής είναι 2 ευρώ. Εκτίμησε ότι πρέπει να αυξηθεί 0,20 με 0,30 ευρώ, προσθέτοντας ότι η αύξηση θα καλυφθεί σχεδόν στο σύνολό της από τον ΕΟΠΥΥ.

 

Ισχυρίστηκε ότι επί της ουσίας η κυβέρνηση ζητάει από τον λαό να πληρώσει ακριβότερα για να έχει φάρμακα, ικανοποιώντας τη φαρμακοβιομηχανία η οποία ήδη λαμβάνει ζεστό χρήμα 250 εκατ. ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης.

 

Για τις ελλείψεις των φαρμάκων εκτίμησε ότι θα συνεχιστούν στα ιδιωτικά φαρμακεία όσο υπάρχει έξαρση των ιώσεων και πως δεν υπάρχει πρόβλημα ελλείψεων στα δημόσια νοσοκομεία και στα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ.

 

Για την Κίνα και τον κορωνοϊό ανέφερε ότι το αρνητικό τεστ είναι η μόνη προϋπόθεση για ταξίδι στην Ελλάδα.  

πηγή

Νέες ανατιμήσεις σε τουλάχιστον 500 προϊόντα ευρείας κατανάλωσης.!

 

Με αμείωτη ένταση αναμένεται να συνεχιστεί και το 2023 το μπαράζ των ανατιμήσεων σε δεκάδες βασικά αγαθά, όπως είναι τα τρόφιμα, επιβαρύνοντας ακόμη περισσότερο τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων που θησαυρίζουν από τη λεηλασία σε βάρος της κοινωνίας.

 

Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή της η Realnews, η νέα χρονιά θα κάνει «ποδαρικό» με ανατιμήσεις σε τουλάχιστον 500 προϊόντα ευρείας κατανάλωσης, αριθμός που, σύμφωνα με παράγοντες της αγοράς, αναμένεται να αυξηθεί ακόμη περισσότερο εντός Ιανουαρίου. Οι βιομηχανίες και οι εμπορικές επιχειρήσεις έχουν αποστείλει ήδη στα καταστήματα τροφίμων τα νέα τους τιμολόγια, που περιλαμβάνουν μεσοσταθμικές αυξήσεις σε ποσοστό 10%.

 

 

Το πότε οι ανατιμήσεις αυτές αναμένεται να περάσουν σταδιακά στα ράφια των σούπερ μάρκετ και να γίνουν αντιληπτές από τους καταναλωτές θα εξαρτηθεί από τα αποθέματα που έχουν τα καταστήματα λιανικής πώλησης τροφίμων στις αποθήκες τους. Η ακρίβεια, σύμφωνα με την ενδιάμεση έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), ήρθε για να μείνει για τουλάχιστον ακόμη δύο χρόνια.

 

Ειδικότερα, όπως αναφέρεται στην έκθεση, ο πληθωρισμός από 9,4% το 2022 σε μέσα επίπεδα, θα μειωθεί στο 5,8% το 2023 και περαιτέρω στο 3,6% το 2024 κυρίως λόγω της εκτιμώμενης αποκλιμάκωσης των τιμών της ενέργειας, δηλαδή του φυσικού αερίου, της ηλεκτρικής ενέργειας και του πετρελαίου μπρεντ. Ωστόσο, προβληματισμό προκαλεί στους καταναλωτές το γεγονός ότι ενώ η τιμή του φυσικού αερίου έχει αποκλιμακωθεί σημαντικά και κινείται στην περιοχή των 80 ευρώ η μεγαβατώρα -όταν στο τέλος Αυγούστου είχε φτάσει ακόμη και τα 345 ευρώ- και οι τιμές στα καύσιμα έχουν μειωθεί αισθητά, οι τιμές σε πολλά τρόφιμα συνεχίζουν να αυξάνονται.

 

Η λίστα

 

Αναλυτικότερα, από τις αμέσως επόμενες ημέρες αναμένεται να αυξηθούν σταδιακά οι τιμές στα εξής προϊόντα: Παιδικές πάνες, απορρυπαντικά, σαμπουάν, ξυραφάκια, σοκολατοειδή και μπεσαμέλ έως 30%, ζυμαρικά και σάλτσες έως 29%, λουκούμια έως 27%, τσίχλες και καραμέλες έως 22%, λιαστές ντομάτες έως 20%, μπάρες δημητριακών και κονσέρβες λαχανικών έως 19%, καθαριστικά σπιτιού έως 18% τυριά, μπισκότα και φρυγανιές έως 16%, ζωοτροφές έως 15%, ελαιόλαδο έως 14%, ρύζι 13%, κονσέρβες τόνου έως 12,5%, μαρμελάδες και ξύδι βαλσάμικο έως 11%, εμφιαλωμένο νερό έως 10%, αναψυκτικά έως 9%, γιαούρτια 7,5%, βρεφικό γάλα και φρουτόκρεμες έως 8%, φασόλια και κρουασάν έως 7%, μέλι και καφές εσπρέσο έως 6% και είδη προσωπικής υγιεινής έως 5%. Σημειώνεται, ωστόσο, ότι οι συγκεκριμένες ανατιμήσεις δεν αφορούν το σύνολο των κατηγοριών αλλά μεμονωμένα προϊόντα βιομηχανιών τροφίμων, κάποιες από τις οποίες προμηθεύουν σχεδόν όλες τις μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ.

 

Σύμφωνα με έρευνα της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων Ελλάδος, η ανασφάλεια και ο φόβος είναι τα βασικά συναισθήματα που δηλώνουν ότι νιώθουν 4 στους 10 (37%) καταναλωτές σε σχέση με την οικονομική κατάσταση που βιώνουν σήμερα. Το σημαντικότερο εύρημα της έρευνας είναι ότι ένας στους δύο καταναλωτές περιόρισε τις αγορές βασικών καταναλωτικών αγαθών, όπως για παράδειγμα τα τρόφιμα, ενώ το 70% δηλώνει ότι έχει περιορίσει τις δαπάνες ένδυσης και υπόδησης, καθώς και εκείνες που αφορούν ψυχαγωγία και ταξίδια.

 

Επίσης, ένας στους πέντε (22%) καταναλωτές ηλεκτρικού ρεύματος και ένας στους τέσσερις καταναλωτές (25%) θέρμανσης δηλώνουν ότι δεν είναι σε θέση να αποπληρώσουν τους αντίστοιχους λογαριασμούς. Οι καταναλωτές, εκτός από τη μείωση της κατανάλωσης, προσπαθούν να αγοράσουν προϊόντα που βρίσκονται σε προσφορές, αλλά και εκείνα που περιλαμβάνονται στο «καλάθι του νοικοκυριού». Σημειώνεται ότι από τα μέσα Φεβρουαρίου αναμένεται να ξεκινήσουν οι αιτήσεις για το market pass, με την καταβολή των πρώτων επιδομάτων να πραγματοποιείται στο τέλος Φεβρουαρίου.  

πηγή

Η πληγή των ανισοτήτων αναζητά θεραπεία

γράφει ο Γιώργος Αλεξάκης

 

Μετά την πανδημία, ο πληθωρισμός και η ακρίβεια. Αυτό το εκρηκτικό κοκτέιλ φαίνεται ότι δίνει φλόγα στην "πυρομάχι" των ανισοτήτων, όντας πλέον το βασικό ζήτημα που αναζητά θεραπεία σε επίπεδο οικονομικού γίγνεσθαι. Κι αυτό, πριν η φωτιά εξαπλωθεί και τροφοδοτήσει λογής λογής ακρότητες και θεσμικές αμφισβητήσεις πλήττοντας τη δημοκρατία, τους θεσμούς και την ίδια την κοινωνία.

 

Πώς άλλωστε μέσα σε ένα καθεστώς φτώχειας για πολλούς, έκπτωσης του επιπέδου ζωής για άλλους, αλλά και αφανισμού του κινητήριου για δράση οράματος για κοινωνική κινητικότητα και άνοδο, θα μπορέσουν οι πολίτες να πειστούν ότι η δημοκρατία διασφαλίζει ευημερία και ειδικότερα βοηθά την πολύπαθη χώρα να γυρίσει σελίδα “πατώντας” σε στέρεες βάσεις, επουλώντας τις πληγές των μνημονίων, που τείνουμε να ξεχάσουμε.

 

 

Ουσιαστικά το κλασικό αίτημα των μεταπολεμικών αστικών πολιτικών παραδόσεων για δικαιοσύνη, ίσες ευκαιρίες, αναλογική κατανομή των πόρων καθίσταται περισσότερο παρά ποτέ επίκαιρο και θα έλεγα αναγκαίο, για να καθορίσει την ατζέντα των επόμενων εκλογών. Τα περιθώρια άλλωστε εφησυχασμού είναι μηδενικά, μετά από δέκα και πλέον χρόνια, μνημονιακών “εκπτώσεων” σε θέματα αγοράς εργασίας, κοινωνικών πολιτικών και εισοδημάτων, όπου ήρθε να προστεθεί και ο καλπάζων πληθωρισμός αλλά και η ανάγκη για έναν νέο κύκλο μετα - πανδημικής δημοσιονομικής προσαρμογής με νέους στόχους πλεονασμάτων.

 

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ακόμη και η Τράπεζα της Ελλάδος στην ενδιάμεση έκθεσή της για την ελληνική Οικονομία στέλνει σήμα κινδύνου για τις ανισότητες. λόγω του πληθωρισμό προβλέποντας ότι το 2023 θα κινηθεί στα επίπεδα του 5,8%, υψηλότερα δηλαδή και από 5% που εκτιμά στον προϋπολογισμό η κυβέρνηση.

 

«Ο πληθωρισμός έχει σημαντικές αναδιανεμητικές επιδράσεις, πλήττοντας περισσότερο τα χαμηλά εισοδήματα που έχουν υψηλότερη ροπή προς κατανάλωση» τονίζει στην έκθεσή της η ΤτΕ εστιάζοντας στο θέμα των ανισοτητων.

 

Η νέα μορφή της φτώχειας

Να σημειωθεί ότι, ήδη, νέες μορφές παίρνει η φτώχεια στην Ελλάδα καθώς πλέον όχι μόνο κοινωνικές ομάδες, όπως άνεργοι κτλ, αλλά ακόμη και εργαζόμενοι δεν μπορούν να καλύψουν βασικές τους ανάγκες, έχοντας πλέον μισθούς Βουλγαρίας, αλλά κόστη Δυτικής Ευρώπης, με βάση και την τελευταία Αναφορά του Ελληνικού Δικτύου για την Καταπολέμηση της Φτώχειας.

 

Ουσιαστικά από Αναφορά βλέπουμε ότι έχουμε φτωχούς εργαζόμενους με μερική απασχόληση, αλλά κι ένα ποσοστό που φτάνει 1/3 εργαζομένων να είναι με μισθούς μεταξύ 360 - 400 ευρώ το μήνα.

 

Επίσης υπάρχουν πολλά νοικοκυριά με στέρηση σε βασικά αγαθά, που δεν τρέφονται σωστά, δεν έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο, δεν έχουν ένα δεύτερο ζευγάρι παπούτσια, δεν έχουν χρήματα για μια έκτακτη επίσκεψη σε γιατρό.

 

Εστιάζοντας στα θέματα διατροφής θα πρέπει να σημειώσουμε ότι με βάση την ΕΛΣΤΑΤ πάνω από 600.000 Έλληνες αντιμετώπισαν πρόβλημα τροφής, ενώ 156.000 Ελληνες πεινάνε, δηλαδή, δεν τρώνε για μια μερα την εβδομαδα ή δεν έχουν φάει αν και πεινάνε.

 

Επίσης πάνω από 3.090.000 είναι στα όρια της φτώχειας, ενώ στο 32% είναι ο κίνδυνος εισοδηματικής φτώχεια στα παιδιά που μάλιστα βιώνουν περισσότερη φτώχεια σε σχέση με τους ενήλικες.

 

Σχεδόν ένα στα τέσσερα παιδιά, ζει σε νοικοκυριό με κίνδυνο φτώχειας και ένα στα τρία σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού.

 

Σε όλα αυτά, για να μην ξεχνάμε ότι πέρα από την “αστραφτερή” εικόνα που πάνε να “πουλήσουν” κάποιοι/ες, υπάρχει και τα όσα έχει αναφέρει το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ για την κρίση κόστους ζωής στην Ελλάδα, το οποίο καταγράφει την εξέλιξη της ακρίβειας στη χώρα μας και αποτυπώνει την όξυνση της οικονομικής ανισότητας, τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων και τις επιπτώσεις στο βιοτικό επίπεδο των νοικοκυριών. Αναφέρει,δε, ότι ο κατώτατος μισθός έχει χάσει περίπου το 19% της αγοραστικής του δύναμης από τον Απρίλιο , ενώ τονίζει ότι μέσα στο 2022, οι απώλειες αγοραστικής δύναμης φτάνουν στο 40% για τα νοικοκυριά με μηνιαίο εισόδημα έως 750 ευρώ, στο 9-14% για τα νοικοκυριά με εισόδημα 751-1.100 ευρώ, στα άλλα εισοδηματικά κλιμάκια είναι μικρότερες από 11% και μειώνονται όσο αυξάνεται το εισόδημα.

 

Στο φόντο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι με βάση ανάλυση που κάνει για τον πληθωρισμό η Isabel Schnabel, μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας σημειώνεται ότι τα τελευταία 50 χρόνια το μερίδιο της μισθωτής εργασίας μειώνεται σε στενή συσχέτιση με τη μείωση της συμμετοχής των μισθωτών στα συνδικάτα. Παράλληλα τονίζεται ότι όσο μειώνεται η συμμετοχή των μισθωτών στα συνδικάτα και πέφτει το μερίδιο (%) της μισθωτής εργασίας στο ευρωπαϊκό ΑΕΠ, τόσο αυξάνεται το μερίδιο των επιχειρηματικών κερδών. Συγκεκριμένα το ποσοστό των επιχειρηματικών κερδών επί του ΑΕΠ, πριν 50 χρόνια ήταν σε ποσοστό 23% και σήμερα έχει φτάσει στο 33% του ΑΕΠ των ευρωπαϊκών χωρών, σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

 

Αυτά τα λίγα για να μην ξεχνάμε και να βλέπουμε πιο καθαρά τα προτάγματα του αύριο. 

Μια ευχή για το 2023

 

γράφει η Ναταλί Χατζηαντωνίου

  

Η χώρα έχει να επιδείξει σύγχρονες δημιουργίες που επιτρέπουν στους εμπνευστές τους να σταθούν ισότιμοι με το ευρωπαϊκό τους «περιβάλλον».

Από το Α έως το Ω, ο πολιτισμός, «κλασικός» τε και σύγχρονος, δεν πέρασε ακριβώς καλά τη χρονιά που φεύγει. Εχει ένα επιπλέον κίνητρο βέβαια για τη χρονιά που έρχεται. Τη διοργάνωση του «Ελευσίς: Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2023».

 

Αλλά αρκεί αυτό, όσο άρτιες (μυστηριακές, «τελετουργικές» κι εντυπωσιακές, κατά τα προαναγγελθέντα) κι αν αποδειχτούν οι εκδηλώσεις που πρόλαβε να εμπνευστεί, οργανώσει, ταξινομήσει και θα παρουσιάσει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φορέα, Μιχαήλ Μαρμαρινός, και οι (πολλοί) συνεργάτες του; Οχι, δεν αρκεί.

 

Και δεν αξίζει και στον Μαρμαρινό να σηκώσει μόνος στους ώμους του τις προσδοκίες ενός τεράστιου πεδίου όσο είναι αυτό που εκπροσωπεί ο όρος «σύγχρονος πολιτισμός» στην Ελλάδα. Κι απ’ την άλλη πλευρά, ουδείς άλλος θέλει να αποδεχτεί τον όρο, με την ομορφιά, τις κατακτήσεις, αλλά και τις... επιπτώσεις του.

Παράξενο, διότι αν ο πολιτισμός της χώρας συζητιέται κάποτε διεθνώς δεν είναι για την ιστορική του έκφανση. Οσο κι αν προβάλλεται ή πλήττεται αυτή η τελευταία σε ρεπορτάζ που στοιχηματίζουν (ή όχι) στην «επιστροφή» π.χ. των Γλυπτών του Παρθενώνα ή διαφωνούν με την πολιτική που εκπροσωπεί ο χειρισμός της Συλλογής Στερν, δεν είναι αυτά που κάνουν σήμερα τη διαφορά.

 

Και χωρίς καμία διάθεση υποβιβασμού αυτών των θεμάτων που έχουν ξεκάθαρα -αν όχι κυρίαρχα- πολιτική διάσταση, αν κρίνουμε απ’ ό,τι συνέβη τα τελευταία χρόνια, τη διαφορά την κάνουν όσοι σημερινοί καλλιτέχνες απέδειξαν, έστω και σε αντίξοες συνθήκες, πως αυτή η χώρα έχει να επιδείξει σύγχρονες δημιουργίες που επιτρέπουν στους εμπνευστές τους να σταθούν (αν μη τι άλλο) ισότιμοι με το ευρωπαϊκό τους «περιβάλλον»: απ’ τις παραγωγές των Πειραματικών Σκηνών της Λυρικής ή του Εθνικού, που επιχειρούν να κατανοήσουν τη σύγχρονη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, μέχρι τα τεράστια (αν και αρκετά μοναχικά) βήματα του ελληνικού σινεμά κι από εκεί στις εκτός Μπρόντγουεϊ σκηνές, όπου ήδη θέατρο και χορός, ακόμα και με δραματικά μειωμένες επιδοτήσεις, πραγματεύονται τα καινούργια μεταπανδημικά «τραύματά» μας.

 

Ενας κόσμος υπάρχει κόντρα στις πολιτικές αντιξοότητες. Παραδόξως είναι κι αυτός που πλήττεται περισσότερο και μονίμως. Να, λοιπόν, μια ευχή για το 2023. Να γίνει αυτός ο κόσμος όσο χρειάζεται ορατός για να υποστηριχτεί όσο του αξίζει. Καλή χρονιά!

Ξημερώνει ξανά

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

 

Ενας χρόνος φεύγει, ένας νέος έρχεται. Αέναη παράθεση ετών από τότε που αρχίσαμε να τα μετράμε, επιλέγοντας μια σύμβαση. Αρχίζει τότε και τελειώνει τότε. Γιατί σε μας τους ανθρώπους αρέσει να ελέγχουμε τα πάντα, αναζητώντας μια τάξη και μια σειρά μέσα σε μια ζωή που πάντα μπορεί να μας εκπλήξει και να μας βγάλει από τον δρόμο μας.

 

Κάπως έτσι ορίζουμε γιορτές και επετείους, γενέθλια και ονομαστικές γιορτές, αρχές και τέλη ακαδημαϊκών ετών, διακοπές και εργάσιμες ημέρες. Και καλύπτουμε την ανάγκη μας για ευταξία στο χάος ενός κόσμου που όλο τρέχει, όλο αλλάζει κι εμείς νομίζουμε ότι ακολουθούμε, αλλά ποτέ δεν προλαβαίνουμε.

 

Η ζωή στην πραγματικότητα μοιάζει με εκείνα τα φιλμ που σε γρήγορη κίνηση δείχνουν να ξημερώνει, να έρχεται μεσημέρι, απόγευμα, νύχτα και ξανά πρωί, με τα σύννεφα να τρέχουν, τον ήλιο να ανατέλλει και να δύει, πότε να βρέχει και πότε να χιονίζει πάνω από μεγαλουπόλεις με θηριώδη κτίρια και πάνω από ερήμους, βουνά, μικρά χωριά και ωκεανούς.

Και οι ζωές μας; Κλάσματα δευτερολέπτου στην αιωνιότητα. Μόνο αν σταματήσουμε μια στιγμή, μια σημαντική ή όχι τόσο σημαντική στιγμή, όλα αποκτούν νόημα. Δεν χρειάζεται ενδοσκόπηση πάντα, μερικές φορές αρκεί να κάνεις μια παύση για λίγα δευτερόλεπτα του συμβατικού σου χρόνου, να κλείσεις τον νου έξω από τους θορύβους του περιβάλλοντος και να αναρωτηθείς: Αν μπορούσες να ζητήσεις ένα δώρο, όποιο δώρο, τι θα ήταν αυτό;

 

Παύση λίγων δευτερολέπτων. Ισως και περισσότερων.

 

Ακόμη ένας χρόνος κατά σύμβαση τελειώνει και ένας νέος αρχίζει. Ευχές -ειλικρινείς, από υποχρέωση, διαφημιστικές, από αγάπη και φροντίδα- ακούς και διαβάζεις παντού: Υγεία -πάνω από όλα και χωρίς εκπτώσεις-, χαρές, έρωτες και γεννητούρια, χρήματα, δουλειά, ταξίδια, καλοτυχία, αλλά και άλλα, πιο μεγάλα, που απαιτούν δουλειά και σε κάποιο βαθμό αυταπάρνηση: δικαιοσύνη, ειρήνη, αλληλεγγύη. Ο,τι επιθυμεί ο καθείς και ό,τι χρειάζονται όλοι.

 

Αλλά αν αναρωτηθείς τι χρειάζεσαι εσύ, τι μπορείς να απαντήσεις; Είναι κάτι που μπορείς να κρατήσεις στο χέρι σου ή κάτι τόσο μεγάλο και βαθύ ταυτόχρονα που δεν μπορεί να αγοραστεί όσα χρήματα κι αν έχεις;

 

Ενα κοριτσάκι, μόλις έξι ετών, φέτος τα Χριστούγεννα, ανάμεσα στα δώρα που πήρε βρήκε και ένα μαλακό μολύβι, σαν αυτά που χρησιμοποιούν οι ζωγράφοι για να μπορούν να κάνουν σκιές και να δίνουν βάθος στα έργα τους. Η τιμή του, κάτι ελάχιστο, μικρότερη από αυτήν μιας σοκολάτας. Και όμως, γυρνούσε σε όλο το σπίτι, με το μολυβάκι στο χέρι και έλεγε όλο χαρά: «Εχω μολύβι! Εχω μολύβι!» Ενα μικρό φθαρτό αντικείμενο που αντιπροσωπεύει το σημερινό μεγάλο όνειρό της: να γίνει κάποτε ζωγράφος. Πόσοι από εμάς μπορούμε να πούμε ότι κάτι τόσο μικρό και φθηνό θα μας έκανε να χαρούμε τόσο πολύ; Να νιώσουμε ότι κάναμε ένα βήμα για την υλοποίηση ενός μεγάλου ονείρου;

 

Λίγες ώρες έμειναν για την αυγή της νέας χρονιάς. Και όλοι ξέρουμε ότι πιθανότατα θα μοιάζει πολύ με την προηγούμενη: η μεγάλη πολιτική δεν αφήνει περιθώρια ελπίδας, αν διαβάσει ή ακούσει κανείς ειδήσεις, θα το συνειδητοποιήσει.

 

Αλλά, ακολουθώντας την ετήσια τάξη πραγμάτων θα βρεθούμε σε γιορτές, θα σβήσουμε τα μεσάνυχτα της 31ης προς την 1η τα φώτα και θα τα ανάψουμε πάλι και θα ευχηθούμε «Καλή Χρονιά». Και η νέα χρονιά θα ξημερώσει και στο ρολόι μας τα δευτερόλεπτα θα γίνουν λεπτά, εκείνα ώρες και μετά μέρες. Και σε ένα χρόνο από σήμερα, με λίγες ρυτίδες παραπάνω, ίσως βρεθούμε να κάνουμε έναν ακόμη απολογισμό.

 

Μακάρι όλοι να έχουμε πάρει εκείνο το δώρο που χρειαζόμαστε: την ελπίδα για την πραγμάτωση ενός ονείρου και ένα μικρό εργαλείο για να αρχίσουμε να δουλεύουμε γι’ αυτό. Ισως αυτή τη νύχτα, όπως έγραψε κι ο τόσο σπουδαίος και τρυφερός Τάσος Λειβαδίτης, «ένα φλάουτο κάπου/ ή ένα άστρο συνηγορεί/ για όλη την ανθρωπότητα».

Ευχές για το 2023. Χρόνια πολλά.!

Καλή Πρωτοχρονιά σε εσάς και την οικογένειά σας. Ας είναι το ξεκίνημα του 2023 αφετηρία μίας δημιουργικής εποχής που θα φέρει στη ζωή μας νέα ελπίδα, νέες προσδοκίες και θα αφήσει στο παρελθόν τις πίκρες… Χρόνια πολλά με υγεία, ευτυχία και ειρήνη σε όλο τον κόσμο.!

 

Η Ελλάδα έχει την πιο ακριβή τιμή στο ηλεκτρικό ρεύμα στην ΕΕ..!

 

Η λεηλασία του λαϊκών νοικοκυριών συνεχίζεται από τις παρόχους ενέργειας με τις «ευλογίες» της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Το ηλεκτρικό ρεύμα στην Ελλάδα είχε την Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου την πιο ακριβή τιμή στην Ευρώπη. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΡΑΕ η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος στην χώρα μας ήταν η πιο «τσουχτερή» στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

 

Η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας παρουσίασε τον ευρωπαϊκό χάρτη τιμών για το ηλεκτρικό ρεύμα σήμερα και εκεί φαινόταν καθαρά ότι η Ελλάδα είχε το πιο ακριβό ρεύμα στην Ευρώπη στις 28.12.2022. Η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος είναι στην Ελλάδα 239,10 ευρώ ανά μεγαβατώρα.

 

 

Οι άλλες πιο ακριβές χώρες

 

Στην δεύτερη θέση της λίστας ήταν… ισόπαλες οι Ιταλία και η Μάλτα με την τιμή του ρεύματος στις χώρες αυτές να είναι 175,79 ευρώ ανά μεγαβατώρα. Στην αμέσως επόμενη θέση ήταν η Ιρλανδία με 164,17 ευρώ ανά μεγαβατώρα και ακολούθησε η Βουλγαρία με 145 ευρώ ανά μεγαβατώρα.

 

 

 

 

Οι χώρες με το φθηνότερο ρεύμα

 

Στην πρώτη θέση της λίστας των χωρών με το φθηνότερο ρεύμα για σήμερα στην Ευρώπη ισοβαθμούσαν το Λουξεμβούργο και η Γερμανία με 45,90 ευρώ ανά μεγαβατώρα. Στην αμέσως επόμενη θέση ήταν το Βέλγιο με 51,05 ευρώ ανά μεγαβατώρα και ακολούθησε η Δανία με 58,74 ευρώ ανά μεγαβατώρα.  

πηγή

 

Οταν ενοχλούν τα αυτονόητα

 

γράφει ο Γιώργος Μπουλμπασάκος*

  

Στο κλείσιμο της ομιλίας του στην ΚΠΕ ο Ν. Ανδρουλάκης είπε: «Εχουμε χρέος, η καθεμία και ο καθένας από εμάς, να αγωνιστούμε σε χωριά, πόλεις, εργασιακούς χώρους, για να ξανακάνουμε το ΠΑΣΟΚ μια δύναμη αλλαγής. Ενα ποτάμι σύγχρονων προοδευτικών ιδεών, που θα ανατρέψει κατεστημένα. Που θα στείλει τη Ν.Δ. στην αντιπολίτευση και θα δημιουργήσει μια προοδευτική κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ πρωταγωνιστή. Με πρωταγωνιστή τις αρχές και τις αξίες της δημοκρατικής παράταξης. Μια κυβέρνηση που δεν θα θυμίζει σε τίποτα την περιπέτεια Τσίπρα-Καμμένου. Μια κυβέρνηση που θα απαντήσει με σύγχρονο τρόπο στις μεγάλες ανάγκες του τόπου. Μια κυβέρνηση που θα θέλει πραγματικά να εμπεδώσει την κοινωνική δικαιοσύνη και την εθνική αξιοπρέπεια».

 

Ολα αυτά ενόχλησαν τη Ν.Δ. και τη στρατιά των επικοινωνιακών λεγεωνάριων της κυβέρνησης. Αυτά όμως που προκύπτουν από την επισήμανση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ δεν είναι καινοφανή ούτε πρωτοφανή. Απλά μέσα σε 10 γραμμές συμπυκνώνεται η πορεία ενός πολιτικού χώρου που προασπίζεται την ιστορία του και την πολιτική του αυτονομία.

 

Προς τι η έκπληξη και οι κραυγές. Το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής ιδεολογικά και αξιακά είναι αντίπαλος της Ν.Δ. Δεν κρύψαμε ποτέ ότι στόχος μας είναι να εκφράσουμε τη μεγάλη πλειοψηφία των προοδευτικών πολιτών που στηρίζουν διαχρονικά τη Δημοκρατική Παράταξη και να γίνουμε πάλι κυρίαρχη πολιτική δύναμη. Ποτέ δεν θεωρήσαμε ότι έχει κριθεί τελεσίδικα η πολιτική ηγεμονία στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Δεν παραχωρούμε στον ΣΥΡΙΖΑ τον χώρο αυτό. Η σύγκρουση προοδευτικών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων με τους λαϊκιστές και η σχηματική διαίρεση πρόοδος - συντήρηση είναι και παραμένει ενεργή τόσο στις δυτικές κοινωνίες όσο και στη χώρα μας.

 

 

Προφανώς κάποιοι θεωρούν ως κανονικότητα τις διάφορες κυβερνήσεις που προέκυψαν όταν η χώρα βρέθηκε σε ιδιαίτερα κρίσιμες στιγμές. Τότε προέκυψαν κυβερνήσεις συνεργασίας υπακούοντας στην αδήριτη ανάγκη να σωθεί η χώρα και να μην απειληθούν μείζονες εθνικές σταθερές. Ολα αυτά φυσικά δεν μπορούν να αποτελούν πολιτικές που προσαρμόζονται στις πολιτικές στοχεύσεις της Ν.Δ. μπροστά στην αδυναμία της να εκφράσει πλειοψηφικά την ελληνική κοινωνία. Εμείς θεωρούμε ότι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα απαντώνται με σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές.

 

Η οικονομική κρίση βαθαίνει με τις πολιτικές που ασκεί η κυβέρνηση και απειλείται η κοινωνική συνοχή. Η ακρίβεια, οι χαμηλοί μισθοί και οι χαμηλές συντάξεις φτωχοποιούν την πλειονότητα των πολιτών. Η αναποτελεσματική και άδικη πολιτική της Ν.Δ. επιμένει να εξυπηρετεί τους λίγους και ισχυρούς, αδιαφορώντας για τους πολλούς και αδύναμους. Οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης αφήνουν στην άκρη τους μικρομεσαίους, τους αγρότες και τους νέους ανθρώπους.

 

Υπονομεύει τον δημόσιο χαρακτήρα του ΕΣΥ, με τον ακρωτηριασμό της δωρεάν και καθολικής πρόσβασης των πολιτών σε υπηρεσίες υγείας. Το κράτος δικαίου και οι θεσμοί δοκιμάζονται από το σκάνδαλο των υποκλοπών και των παρακολουθήσεων και αυτό είναι έργο Ν.Δ. Αυτά είναι ορισμένα από τα πεπραγμένα της διακυβέρνησης της Ν.Δ. και φυσικά θα θέλαμε να μην τα ξαναζήσουμε. Αυτονόητα δεν θα γίνουμε συμμέτοχοι και συνένοχοι τέτοιων πολιτικών. Η λαϊκή ετυμηγορία στις επικείμενες εκλογές πρέπει να γίνει σεβαστή από όλους. Τις εντολές τις δίνει ο κυρίαρχος ελληνικός λαός.

 

«Προσκυνώ τη χάρη σου λαέ μου» τραγουδάει ο αξέχαστος Κρητικός.

 

Εμείς απλά θα υπακούσουμε.

 

*Μέλος ΚΠΕ, γραμματέας Υγείας ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής

Qatargate: Τώρα αρχίζει το ματς…

 

γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

 

Μέχρι τώρα – και για όσο διαρκούσε το παγκόσμιο κύπελλο— εμφανίστηκε στην οπτική μας γωνία μόνο η κορυφή του παγόβουνου της θεσμοθετημένης διαφθοράς στο ευρωκοινοβούλιο. Αρχίζει, μάλιστα, να γίνεται ξεκάθαρο πως η «υπόθεση Καϊλή» δεν είναι τίποτε περισσότερο ίσως από μια απλή «ακίδα» στην κορυφή αυτού του παγόβουνου που προσέκρουσε το διεφθαρμένο σκάφος των Βρυξελλών

 

Η θεσμοθετημένη διαφθορά του ευρωκοινοβουλίου και της κομισιόν αποδεικνύεται- πέραν όλων των άλλων- και από τη διαδικασία «νομιμοποίησης» των αμοιβών που παραδέχτηκε ότι έλαβε- έχοντας εξασφαλίσει σχετική άδεια- ο Ελληνας πρώην  επίτροπος Δημήτρης Αβραμόπουλος, απλώς για να υπάρχει στη μόστρα της ΜΚΟ του Αντόνιο Παντζέρι, η οποία αποτέλεσε και το «όχημα» μέσα από το οποίο τα καταριανά χρήματα λάδωναν το ευρωσύστημα.  Το πραγματικό, ωστόσο, παγόβουνο  βρίσκεται σε ακόμη μεγαλύτερο βάθος.

 

 

Για να δούμε και να αντιληφθούμε αυτό το βάθος και το εύρος της διαφθοράς βοήθεια μας δίνει μια δήλωση Καταριανού διπλωμάτη (που δεν κατονομάζεται) στο γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων.

 

Στην εν λόγω δήλωση καταγράφονται οι διαφωνίες της Ντόχα με τις κατηγορίες για δωροδοκία και γίνεται λόγος  για διακρίσεις σε βάρος του Κατάρ εξ αιτίας των σχεδίων της ΕΕ να αναστείλει την πρόσβασή του  στο Ευρωκοινοβούλιο μέχρι το τέλος της νομικής διαδικασίας.

 

Ο διπλωμάτης από το Κατάρ, σύμφωνα με το γαλλικό πρακτορείο δήλωσε:  «Η απόφαση να επιβληθεί ένας τέτοιος μεροληπτικός περιορισμός, που περιορίζει τον διάλογο και τη συνεργασία με το Κατάρ προτού τελειώσει η νομική διαδικασία, θα επηρεάσει αρνητικά την περιφερειακή και παγκόσμια συνεργασία στον τομέα της ασφάλειας, καθώς και τις συνεχιζόμενες συζητήσεις για την παγκόσμια ενεργειακή φτώχεια και ασφάλεια. Απορρίπτουμε κατηγορηματικά τους ισχυρισμούς που συνδέουν την κυβέρνησή μας με ανάρμοστη συμπεριφορά. Είναι βαθιά απογοητευτικό το γεγονός ότι η βελγική κυβέρνηση δεν κατέβαλε καμία προσπάθεια να συνεργαστεί με την κυβέρνησή μας για να αποδείξει τα γεγονότα μόλις έλαβε γνώση των καταγγελιών».

 

Τι σημαίνουν όλα αυτά απλά λόγια; Αν θέλετε (λέει το Κατάρ στους Ευρωπαίους) να έχετε πρόσβαση στο φυσικό μας αέριο ενεργοποιείστε τα στεγανά του (διεφθαρμένου σας) «σκάφους», περιοριστείτε σε αυτούς που πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη, γιατί εκτός του ότι έχουμε ράμματα για τη γούνα πολλών από εσάς των μεγαλόσχημων, μας έχετε (μεγάλη) ανάγκη…

 

Μπορεί, τελικά, οι Καταριανοί να είναι… νεοπάμπλουτοι, αλλά δεν είναι κορόιδα να ταΐζουν τζάμπα…

 

 

Να υπερασπιστούμε τις φάτνες του καιρού μας!

 

γράφει ο Χρήστος Κάτσικας

  

Όπως σημειώνει ο Μακιαβέλι στο βιβλίο του «O ηγεμόνας», το καλό πρέπει να το κάνεις με δόσεις για να σε θυμούνται και να σ' ευγνωμονούν. Το κακό πρέπει να το κάνεις αποφασιστικά, γρήγορα και δραστικά.

 

Έτσι κάπως σκέφτηκε η τηλεοπτική φιλανθρωπία, μέρες που είναι, και βάλθηκε να παρουσιαστεί με τη λεοντή του κοινωνικού παρηγορητή. Αυτό άλλωστε γινόταν ανέκαθεν.

Οι ισχυροί με το ένα χέρι μοίραζαν τη φτώχεια, το θάνατο και το περιθώριο και με τ' άλλο πρόσωπο, σαν Ιανός, εμφανίζονταν να αγαθοεργούν και να απαλύνουν τα κοινωνικά τραύματα.

 

Η φιλανθρωπία των «ωσαννά», το ενσταντανέ για λίγο γάλα σε λίγους, η καλλιέργεια της υπέρκοσμης ελπίδας.

 

Οι Φαρισαίοι του συστήματος έχοντας τις κάμερες και την τηλεοπτική δημοκρατία στο χέρι τους μπορούν ακόμα να χαλιναγωγούν την οργή του κόσμου καθηλώνοντάς την σ' ανώδυνα κανάλια.

 

Από μία άποψη προσεγγίζοντας με αφαίρεση τα γεγονότα φανταζόμαστε πως κάπως έτσι λειτουργούσε ο μεσαίωνας. Δίπλα στο παλάτι των ηγεμόνων ή του βασιλιά, οι οποίοι έστελναν «το πόπολο» να πεθάνει στον πόλεμό τους, συνωστίζονταν φτωχοί, ανάπηροι, άκληροι, απόκληροι.

 

Σ' αυτούς πετούσε ο μονάρχης το ξεροκόμματο και η εκκλησία την ευλογία της, ώστε «η εξωοικονομική καταπίεση να γίνεται ισχυρότερη της φορολογίας» (Μάρξ) και να μακροημερεύει η κυριαρχία τους.

 

Αν η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, που είναι, η φιλανθρωπία είναι η δίδυμη αδελφή της, η παρηγορήτρια ιδέα για να ξεστρατίζουν οι αγώνες και ν' αποζητιέται «η φάτνη για το ορφανό» και η κούφια απαντοχή για το ζητιάνο.

 

Και να σου πάλι μπροστά μας η ευημερία των αριθμών... Το λογιστικό πρόσωπο της φιλανθρωπίας προσπαθεί να ξεγελάσει την πείνα του τέρατος...

Η φιλανθρωπία στην επαιτεία που μαλακώνει την καρδιά, αλλά δεν εξαλείφει τη ζητιανιά.

 

Παρέλαση «στιγμιότυπων» πόνου, έγχρωμα και θεαματικά, επιδιώκουν να προβάλλουν, στο «γόνιμο» έδαφος των Χριστουγέννων, τον Άγιο Βασίλη της υποκρισίας για να κρύψουν τον Ηρώδη του κέρδους.

 

Έναν Άγιο Βασίλη με λαμπρά κουρέλια και ακίνδυνο, που πιστώνεται κάθε φορά να «είναι εντάξει», τις «άγιες μέρες» του Δεκεμβρίου, για να μπορεί να καλύπτει όλο τον υπόλοιπο χρόνο τους πραγματικούς υπεύθυνους για τους εκατομμύρια φτωχούς, άνεργους, άστεγους...

 

Μάλιστα στις από άμβωνος ικεσίες έχουν προστεθεί οι φαρισαϊκές παραινέσεις τού «όλοι μαζί» όσων κανοναρχούν τον χορό του «καπιταλισμού της συμπόνιας».

 

Την ίδια ώρα που δοξολογούν την κατεδάφιση του «σπάταλου» κοινωνικού κράτους, την ίδια στιγμή που θυμιατίζουν τον «κοινωνικό κανιβαλισμό», παραδίδουν μαθήματα φιλανθρωπίας και εθελοντισμού!

 

Από την άλλη προύχοντες και ιεροκήρυκες της λιτότητας την ίδια στιγμή που περικόπτουν τις κοινωνικές παροχές, απολύουν χιλιάδες εργάτες, βυθίζουν στην πείνα και την εξαθλίωση ολόκληρες περιοχές, «κατασκευάζουν» πολέμους για να αυξήσουν τα κέρδη τους, αυτοί οι ίδιοι, επενδύουν στον ανθρώπινο πόνο ένα ψίχουλο από τα «καρβέλια της εκμετάλλευσης» εκατομμυρίων ανθρώπων.

 

Ιεραπόστολοι του ελέους που κηρύσσουν την αποδοχή της φτώχειας για τους φτωχούς μοιράζοντας απλόχερα επαίνους στους επιχειρηματίες της φιλανθρωπίας.

 

Ούτε τα «φιλανθρωπικά γκαλά-μπαζάρ» ούτε η ελεημοσύνη ούτε επίσης οι αγνές προθέσεις χιλιάδων εθελοντών, που δίνουν καθημερινά τη μάχη για την επιβίωση των θυμάτων της κρίσης, μπορούν να αντικαταστήσουν ή να υποκαταστήσουν τις κοινωνικές λειτουργίες ακόμη κι ενός χρεοκοπημένου κράτους.

 

Η φιλανθρωπία που... δαγκώνει!

 

Δεν μπορείς να χορτάσεις ένα εκατομμύριο στόματα με «κοινωνικά συσσίτια» ή «παντοπωλεία», αν δεν σπάσεις τα δεσμά της «δημοσιονομικής φυλακής», αν δεν ανατρέψεις τον Κρατικό Προϋπολογισμό, που το σύνολο των εσόδων του θα το καταβροχθίσουν η «ξένη ακρίδα» και οι τράπεζες.

«Δεν πιστεύω στην φιλανθρωπία, πιστεύω στην αλληλεγγύη», επισήμαινε σωστά, πριν από κάμποσο καιρό ο Eduardo Galeano.

«Η φιλανθρωπία είναι κατακόρυφη, άρα είναι ντροπιαστική. Πηγαίνει από πάνω προς τα κάτω. Η αλληλεγγύη είναι οριζόντια. Σέβεται τον άλλο και μαθαίνεις από αυτόν. Έχω πολλά να μάθω από άλλους ανθρώπους».

 

Και τι κατάφεραν οι αγαθοεργίες, (έστω και οι ειλικρινείς), χρόνια, για να μην πούμε αιώνες τώρα; Οι μακρές ουρές των πεινασμένων της γης μεγαλώνουν, αντί να μικραίνουν. Κάθε καλοπροαίρετος, πρέπει να αναγνωρίσει πως οι αγαθοεργίες, δεν καταφέρνουν τίποτα περισσότερο, από την ανακούφιση της μιας ώρας, της μιας μέρας, των ελάχιστων ανθρώπων, ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των πεινασμένων του πλανήτη, που έχει τη δυνατότητα να θρέψει όλα του τα παιδιά. Ήταν και είναι ο φερετζές του αστικού συστήματος.

 

«Ένα μέρος της αστικής τάξης θέλει να θεραπεύσει τις κοινωνικές πληγές, για να σταθεροποιήσει την υπόσταση της αστικής κοινωνίας. Εδώ ανήκουν: οικονομιστές, φιλάνθρωποι, ανθρωπιστές, ανορθωτές της θέσης των εργαζόμενων τάξεων, οργανωτές αγαθοεργιών, προστάτες των ζώων, ιδρυτές συλλόγων υπέρ της μετριοπάθειας, οι ψευτομεταρρυθμιστές.» Αναφέρεται στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, από το 1848 ήδη. Πόσο αντικατοπτρίζουν τις σημερινές συνθήκες αυτές οι... μακρινές διαπιστώσεις!

 

Σε πιάνει γέλιο νευρικό ακούγοντας όλους αυτούς τους ευαγγελιστές της αγοράς. Αυτούς που έχουν μετατρέψει την κοινωνία σε οργανωμένο ακρωτηριασμό.

 

Πράγματι δίνουν τα ρέστα τους. Το σκηνικό φτιάχνεται.

 

Το θέμα είναι αν θα καταφέρουν να «μεταλλάξουν» και πάλι μεγάλο μέρος των αφανισμένων εργαζόμενων σε «κοινή γνώμη» που χωνεύει αμάσητα την επικοινωνιακή μαεστρία αυτών που χρησιμοποιούν την κρίση που οι ίδιοι προκάλεσαν σαν ευκαιρία για να μετατρέψουν τη χώρα και το λαό σε έρημο.

 

Με τα μάτια μόνιμα στραμμένα στους φτωχούς και τους ακάλεστους αυτού του κόσμου, αξίζει να θυμάται κανείς αυτές τις μέρες -και πάντα- τα τραχιά λόγια των Αντόρνο – Χορκχάιμερ που ταιριάζουν σε όσους πιστεύουν στην αλλαγή της κοινωνίας και στην ανθρώπινη ελευθερία. «Εμείς οι εχθροί της φιλανθρωπίας δεν θέλουμε να ταυτίσουμε τον άνθρωπο με τη δυστυχία, που η ύπαρξή της είναι αίσχος για μας. Πολύ ευαίσθητοι στην αδυναμία μας, δεν θα παραδεχτούμε ποτέ ότι ο άνθρωπος μπορεί να είναι αντικείμενο ελέους».

 

Να υπερασπιστούμε τις φάτνες του καιρού μας

 

Απέναντι στην προπαγάνδα περί «φιλανθρωπίας», που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την «ζωοφιλία», που βαφτίζει την «φιλανθρωπία» – βιτρίνα ενός σάπιου συστήματος σαν την τάχα θεραπαινίδα του εγκλήματος, υπάρχει το βαθύ το ουσιαστικό, το πανίσχυρο όπλο της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ.

 

O Δημήτρης Γληνός, σε ένα συγκλονιστικό κείμενό του που γράφτηκε στην Ελλάδα της κρίσης του '30, περιγράφει – 80 χρόνια περίπου πριν – τί συμβαίνει στην Ελλάδα του σήμερα. Και ταυτόχρονα φωτίζει δρόμους που αξίζει να περπατηθούν, σήμερα, στην Ελλάδα της αιθαλομίχλης, των μαγκαλιών, των συσσιτίων.

 

Έγραφε: «Μέσα σ' αυτή τη φοβερή στιγμή της παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε το κακό, που ήτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε η αθλιότητα των απαθλιωμένων ανθρώπων. Ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικροεπαγγελματίας, ο υπάλληλος ζούνε μέσα σε μια αδιάκοπη αγωνία (...). Από την άλλη, κάθε μέρα κρούει την πόρτα τους το σκιάχτρο της αναδουλειάς με τη συντρόφισσά της, την πείνα. Και σ' όσα σπίτια μπει μέσα το μεγάλο κακό ρημάζουνε πια.

 

Άγριος πόλεμος κοινωνικός έχει ξεσπάσει και οι πεινασμένοι διεκδικώντας τα πιο απλά δικαιώματά τους στη ζωή, γίνονται θύματα κι από τούτη την πλευρά. Μα απ' όλους τους κυνηγημένους και τους απόκληρους τα τραγικότερα θύματα είναι τα παιδιά. Το παιδί του προλετάριου, το παιδί του φτωχού αγρότη, το εργαζόμενο παιδί, το παιδί του βιοπαλαιστή ήτανε πάντα σε θέση σκληρή και μειονεκτική. Μα τώρα έγινε πια η μοίρα του αβάσταχτη (...).

 

Απέναντι στην απέραντη τούτη τραγωδία, που πλημμυρίζει τα σκοτεινά υπόγεια και τις υγρές αυλές μέσα στις πολιτείες, τα χαμόσπιτα των συνοικισμών και τις καλύβες της αγροτιάς σ' όλη τη χώρα, η βοήθεια που η επίσημη και ιδιωτική φιλανθρωπία καταπιάνεται να δώσει δεν είναι ούτε σα σταγόνα νερού σε φλογισμένο καμίνι. Τα ελατήριά της άλλως τε δεν είναι καθαρά. Για να υπάρχει της χρειάζεται να υπάρχουνε θύματα. Ο φτωχός εργαζόμενος λαός που είναι το θύμα, και τα παιδιά που είναι διπλά θύματα, πρέπει να ζητήσουνε και να βρούνε τη βοήθεια και την απολύτρωση από τον ίδιο τον εαυτό τους.

 

Δεν πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία τους από την άλλη πλευρά. Και του πιο αδύνατου η δύναμη διπλασιάζεται, όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφων του. Όταν ο εργάτης , ο αγρότης, ο φτωχός εργαζόμενος λαός νιώσει μιαν ολοκληρωτική αλληλεγγύη να τον ενώνει με όλους τους συντρόφους του στη δυστυχία και μέσα στα σύνορα της χώρας κι όξω απ' αυτή σ' όλες τις χώρες της γης, και όταν κινηθεί ομόψυχα και ολόψυχα να βοηθήσει τον εαυτό του και τους άλλους, τότε θα βρει το δρόμο της ανακούφισης και της σωτηρίας. Αλληλεγγύη των δυστυχισμένων! Να το σύνθημα μιας καινούργιας δράσης, που μπορεί να φέρει τα πιο χειροπιαστά αποτελέσματα. Αλληλεγγύη οργανωμένη, ενεργητική ζωντανή, θετική και έμπρακτη, είναι ο πρώτος όρος της σωτηρίας.

 

Η εργατική τάξη, το πιο συνειδητό και το πιο οργανωμένο κομμάτι του εργαζόμενου λαού, πρέπει να βαδίσει πρώτη το δρόμο αυτό στην ολότητά της, απάνω από τα κόμματα και κάθε πολιτική διαίρεση.

 

Αλληλεγγύη και ενότητα. Και μαζί με τον εργαζόμενο φτωχό λαό πρέπει να βαδίσουν όσοι νιώθουν τον εαυτό τους αλληλέγγυο με κείνους, που αγωνίζονται για την απολύτρωση, όσοι νιώθουν και όσοι πονούν. Ελάτε να βοηθήσουμε τα παιδιά! Ελάτε να οργανώσουμε την αλληλεγγύη σε τούτο τον τομέα. Να βοηθήσουμε το ξύπνημα και τη συνειδητοποίηση της αλληλεγγύης, να βοηθήσουμε να φανερωθεί έμπρακτα στο πρόβλημα του φτωχού παιδιού. Η αλληλεγγύη των εργαζομένων κάνει θάματα. Μα και το πιο μικρό βήμα που μπορεί να γίνει απάνω σε τούτο το σωστό δρόμο, θα έχει τεράστια σημασία. Γιατί θα ξυπνήσει τη συνείδηση του σκοτεινού δρόμου σε χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπους. Οσοι μπορούν, όσοι θέλουν, όσοι νιώθουν, ας κινηθούν. Τώρα είναι η στιγμή. Κάθε μέρα που περνάει θέτει τα προβλήματα οξύτερα και επιτακτικότερα. Ο αγώνας για τα δικαιώματα του παιδιού του εργαζόμενου λαού είναι ένας ευγενικός αγώνας.

 

Ας έρθουνε μαζί μας, όσοι θέλουνε να προσφέρουνε και τις πιο μικρές υπηρεσίες στο μεγάλο τούτο έργο (...).

 

Δημήτρης Γληνός, Δεκέμβρης 1932».

«Νέοι» πολιτικοί

 

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

 

 

Τι θλίψη τέτοιες μέρες, που προσπαθεί ο κόσμος να νιώσει κάπως καλύτερα, να επικρατεί στην πολιτική σκηνή η Καϊλή και ο Αβραμόπουλος, ο Αδωνις, ο ίδιος ο πρωθυπουργός και όλο αυτό το κεκοσμημένο τίποτα της εξουσίας και εκείνων που πλήττονται εξοργιστικά από την απληστία και την αδιαφορία τους για το πόπολο. Νέοι, λουστραρισμένοι, ανερχόμενοι (!), νάρκισσοι, χαμερπείς δεν ορρωδούν προ ουδενός προκειμένου να ρουφήξουν, να καταπιούν τα δηλητήρια του καπιταλισμού και της ματαιοδοξίας. Οσες δικαιολογίες και αν προβάλλουν δεν μπορούν να αποκρύψουν την ανοησία τους, όσα και αν επικαλούνται δεν απαλείφουν την ολιγότητά τους και μια ελαφρότητα που διακρίνει όλους τούς ας τους πούμε ολίγιστους και προκλητικούς.

 

Αν σε κάτι είχε δίκιο ο Θεόδωρος Πάγκαλος, υπουργός κάποτε του ΠΑΣΟΚ, ήταν η ρήση του για τον Αβραμόπουλο, ότι δηλαδή, με απλά λόγια, είναι ο κύριος Τίποτα, κάτι που πλέον θεωρείται αυτονόητο, δεν χρειάζονται εξηγήσεις -τελεία και παύλα όπως συνηθίζουν να λένε οι ντούροι πολιτικοί της χώρας. Ακουγα τον καψερό στην ΕΡΤ1 να λέει ότι είχε ζητήσει την έγκριση της Κομισιόν [ή δεν ξέρω ποιου άλλου θεσμικού -για δες- οργάνου] για να ενταχθεί στο δυναμικό της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης του Ιταλού -με παχυλές αμοιβές βεβαίως [λες κι είχε ανάγκη...]. Κιχ δεν έβγαλε βεβαίως όταν ρωτήθηκε γιατί αυτός, ένας «καταξιωμένος» πολιτικός, πάει σαν επαίτης να ζητήσει συμμετοχή σε μια οργάνωση της οποίας ουδείς γνωρίζει το έργο αλλά και τους σκοπούς. Ισως γιατί δεν υπάρχει τσίπα στο σαρκίο του.

 

Δεν ξεχνάμε επίσης ότι ως δήμαρχος Αθηναίων είχε ανυψώσει το μεγαλύτερο χριστουγεννιάτικο δέντρο της Ευρώπης, μάλλον του πλανήτη, όλης της οικουμένης. Φρου φρου κι αρώματα και από ουσία μηδέν εις το πηλίκον. Ουδέποτε θα γίνει κατανοητό γιατί ξεπέφτουν έτσι οι άνθρωποι της εξουσίας, εννοώ βαθύτερα κατανοητό διότι επιφανειακά όλα γίνονται αντιληπτά [επειδή αυτοί οι τύποι είναι μόνο επιφανειακοί, φέρονται επιφανειακά, αρνούνται να κοιταχτούν μέσα τους ή, αν κοιτάζονται, ο καθρέφτης είναι θαμπός ή τον θαμπώνουν οι ίδιοι].

 

 

Λίγο ώς πολύ είναι αντιληπτή η «φιλοσοφία» των νέων πολιτικών, αυτών που διαμορφώθηκαν μέσα από την κοινωνία του θεάματος χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να μπουν στη βάσανο της σκέψης και της αλληλεγγύης [αλλά αυτά είναι για τους αφελείς ή για αιθεροβάμονες, ρομαντικούς και λοιπούς, για όλους εκείνους που πιστεύουν ακόμη ότι «η αγάπη είναι από μόνη της ένα θαύμα», όπως μου γράφει αγαπητή αναγνώστρια -έτσι και μιλήσεις για αγάπη σήμερα κινδυνεύεις να καταντήσεις δαχτυλοδεικτούμενος, χριστιανόπληκτος και λοιπά]. Αυτοί οι «νέοι» πολιτικοί ουδόλως ενδιαφέρονται για τον πολύ κόσμο, που τα βγάζει δύσκολα πέρα με τη ζωή [ή δεν τα βγάζει καθόλου, αλλά ποιος δίνει σημασία πια μέσα σε όλο αυτό το στρας-αλαλούμ], μέσα σε όλη αυτή τη φτήνια της κουλτούρας και του πολιτισμού.

 

ΥΓ. Ελληνική κυβέρνηση: ένα αστείο· ελληνική δικαιοσύνη: ακόμη ένα αστείο· ελληνική αστυνομία: ωσαύτως ένα αστείο, όπως Υγεία, Παιδεία και λοιπά.

 

Χρυσόσκονη στο μέτωπο

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

Το κατάστημα με τα είδη συσκευασίας ήταν γεμάτο κόσμο. Αλλος αγόραζε χαρτί περιτυλίγματος. Με δέντρα και Αγιοβασίληδες για τα παιδικά παιχνίδια, μονόχρωμο με κάποιο απλό σχέδιο για τους μεγάλους -βλέπεις για όσους έχουν ενηλικιωθεί, μια σοβαρότητα επιβάλλεται στο περιτύλιγμα -κυρίως σ’ αυτό.

 

Κάποιος άλλος διάλεγε χάρτινα κουτάκια για γλυκά, αυτά τα στρωμένα μέσα με λαδόκολλα, για να μην τρέχουν σιρόπια και κρέμες, και μια κυρία πήρε μεταλλικά. «Θέλω να βάλω σοκολάτες και καραμέλες για τα παιδιά», είπε στην πωλήτρια στο ταμείο, που παραζαλισμένη από τον κόσμο και τις παραγγελίες ώρες-ώρες φαινόταν να τα χάνει λίγο. Πάντως, χαμογελούσε και ευχόταν σε όλους «Καλές Γιορτές, με υγεία».

 

Αλήθεια, πόση δύναμη έχουν οι ευχές... Μπορούν να κάνουν έναν άγνωστο να χαμογελάσει, ακόμη και αν είναι κάπως σκοτισμένος και δεν έχει και πολλή όρεξη να πει πολλά πολλά.

 

 

Εγώ διάλεγα γυάλινα βαζάκια για μικρά φαγώσιμα δωράκια και μπουκαλάκια για σπιτικό λικέρ. Για εκείνες τις μικρές ανταλλαγές που γίνονται μεταξύ φίλων, που ξέρουν ότι αξία έχει το κλίμα της γιορτής και η συνειδητοποίηση ότι κάτι πολύτιμο μπορεί να μη χρειάζεται βαριά συσκευασία -μόνο την κατάλληλη για να προστατευθεί το περιεχόμενο.

 

Περιμένοντας στην ουρά για το ταμείο, παρατήρησα δίπλα μου κορδέλες γυαλιστερές, κατάλληλες για να δώσουν χρώμα και λάμψη ακόμη και στο πιο ταπεινό δώρο. Αλλά δεν θα αγόραζα. Τόσα χρόνια, είχα αποκτήσει μια αξιοπρεπή συλλογή από τα κατάλληλα υλικά για ένα ευπαρουσίαστο δωράκι. Αλλά τα θαύμαζα: τις διακοσμήσεις με χρυσόσκονη σε νάιλον υφασμάτινες κορδέλες και χαρτιά, τα περίτεχνα χριστουγεννιάτικα δεντράκια ή τα «αφηρημένα» πεφταστέρια που δείχνουν τον δρόμο σε κάθε έναν που τον έχει χάσει. Ακόμη και σε αυτούς που δεν ψάχνουν κάποιον Μεσσία. Μόνο ίσως έναν φίλο ή έναν προορισμό.

 

Νομίζω ότι από την ατμόσφαιρα των ημερών -όταν δεν γκρινιάζω για τα ίδια στραβά κι ανάποδα που γκρινιάζω όλο τον χρόνο ή δεν θλίβομαι για τις δυστυχίες που δεν μπορώ να αλλάξω- αυτό είναι που μου αρέσει: να παρατηρώ τις αντιδράσεις των ανθρώπων μπροστά στην «υποχρέωση» να δωρίσουν κάτι και να δώσουν λίγη χαρά στους δικούς τους ανθρώπους.

 

Αλλοι -ίσως κάπως στριμωγμένοι οικονομικά (και ποιος δεν είναι αυτά τα χρόνια...)- υπολογίζουν το κόστος με επιμέλεια και το ζυγίζουν ώστε να αποδώσει τη μέγιστη δυνατή χαρά. Κάποιο σπαταλούν, ακόμη και αν στριμωχτούν μετά. Γιατί, μία φορά είναι η γιορτή και πρέπει να τη χαρείς σε όλο της το μεγαλείο. Αυτοί που ψάχνουν καιρό πριν τι θα πάρουν και για ποιον, ώστε το δώρο να ταιριάξει «γάντι» στον αποδέκτη του. Και εκείνοι -ίσως οι σοφοί, ίσως και όχι- που ζυγίζουν την αξία του δώρου με τη χρησιμότητά του: να πιάσει τόπο, να δώσει μεν χαρά, αλλά να διαρκέσει...

 

Τι κάνω εγώ; Δεν ξέρω ακριβώς. Νομίζω ότι ακολουθώ τη δική μου διαδικασία: αυτό που βλέπω να ταιριάζει, αλλά να μου αρέσει κιόλας, σαν να επρόκειτο για μένα... Δύσκολη η επιλογή, ίσως να μην είναι πάντα επιτυχημένη -αλλά μάλλον είμαι τυχερή κι εκείνοι είναι ευγενικοί και δεν μου το λένε-, μου αρέσει όμως η διαδικασία.

 

Η κοπέλα στο ταμείο με έβγαλε απότομα από τις σκέψεις και την αδιακρισία μου να ψυχολογώ τους ανθρώπους γύρω μου, που έκαναν στην ουσία ό,τι κι εγώ: διάλεγαν κάτι για τους αγαπημένους τους. «Εσείς τι θα θέλατε;». Της έδωσα το καλάθι με τα βαζάκι και τα μπουκαλάκια, τα τύλιξε προσεκτικά σε χαρτί για να μη σπάσουν και τα έβαλε σε μια τσάντα. Πλήρωσα και έφυγα. Είχα ακόμη πολλά να κάνω.

 

Αλλά την ώρα που μπήκα στο αυτοκίνητο και κοίταξα στον καθρέφτη για να φύγω, το μέτωπο και τα μάγουλά μου γυάλιζαν. Χρυσόσκονη είχε καθίσει πάνω μου, σαν να μου την είχαν πασπαλίσει από ψηλά. Οσο προσπαθούσα να τη βγάλω, τόσο απλωνόταν. Κι έτσι εγκατέλειψα...

 

Μέρες που είναι τι πειράζει και λίγη χρυσόσκονη;