Χρυσόσκονη στο μέτωπο

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

Το κατάστημα με τα είδη συσκευασίας ήταν γεμάτο κόσμο. Αλλος αγόραζε χαρτί περιτυλίγματος. Με δέντρα και Αγιοβασίληδες για τα παιδικά παιχνίδια, μονόχρωμο με κάποιο απλό σχέδιο για τους μεγάλους -βλέπεις για όσους έχουν ενηλικιωθεί, μια σοβαρότητα επιβάλλεται στο περιτύλιγμα -κυρίως σ’ αυτό.

 

Κάποιος άλλος διάλεγε χάρτινα κουτάκια για γλυκά, αυτά τα στρωμένα μέσα με λαδόκολλα, για να μην τρέχουν σιρόπια και κρέμες, και μια κυρία πήρε μεταλλικά. «Θέλω να βάλω σοκολάτες και καραμέλες για τα παιδιά», είπε στην πωλήτρια στο ταμείο, που παραζαλισμένη από τον κόσμο και τις παραγγελίες ώρες-ώρες φαινόταν να τα χάνει λίγο. Πάντως, χαμογελούσε και ευχόταν σε όλους «Καλές Γιορτές, με υγεία».

 

Αλήθεια, πόση δύναμη έχουν οι ευχές... Μπορούν να κάνουν έναν άγνωστο να χαμογελάσει, ακόμη και αν είναι κάπως σκοτισμένος και δεν έχει και πολλή όρεξη να πει πολλά πολλά.

 

 

Εγώ διάλεγα γυάλινα βαζάκια για μικρά φαγώσιμα δωράκια και μπουκαλάκια για σπιτικό λικέρ. Για εκείνες τις μικρές ανταλλαγές που γίνονται μεταξύ φίλων, που ξέρουν ότι αξία έχει το κλίμα της γιορτής και η συνειδητοποίηση ότι κάτι πολύτιμο μπορεί να μη χρειάζεται βαριά συσκευασία -μόνο την κατάλληλη για να προστατευθεί το περιεχόμενο.

 

Περιμένοντας στην ουρά για το ταμείο, παρατήρησα δίπλα μου κορδέλες γυαλιστερές, κατάλληλες για να δώσουν χρώμα και λάμψη ακόμη και στο πιο ταπεινό δώρο. Αλλά δεν θα αγόραζα. Τόσα χρόνια, είχα αποκτήσει μια αξιοπρεπή συλλογή από τα κατάλληλα υλικά για ένα ευπαρουσίαστο δωράκι. Αλλά τα θαύμαζα: τις διακοσμήσεις με χρυσόσκονη σε νάιλον υφασμάτινες κορδέλες και χαρτιά, τα περίτεχνα χριστουγεννιάτικα δεντράκια ή τα «αφηρημένα» πεφταστέρια που δείχνουν τον δρόμο σε κάθε έναν που τον έχει χάσει. Ακόμη και σε αυτούς που δεν ψάχνουν κάποιον Μεσσία. Μόνο ίσως έναν φίλο ή έναν προορισμό.

 

Νομίζω ότι από την ατμόσφαιρα των ημερών -όταν δεν γκρινιάζω για τα ίδια στραβά κι ανάποδα που γκρινιάζω όλο τον χρόνο ή δεν θλίβομαι για τις δυστυχίες που δεν μπορώ να αλλάξω- αυτό είναι που μου αρέσει: να παρατηρώ τις αντιδράσεις των ανθρώπων μπροστά στην «υποχρέωση» να δωρίσουν κάτι και να δώσουν λίγη χαρά στους δικούς τους ανθρώπους.

 

Αλλοι -ίσως κάπως στριμωγμένοι οικονομικά (και ποιος δεν είναι αυτά τα χρόνια...)- υπολογίζουν το κόστος με επιμέλεια και το ζυγίζουν ώστε να αποδώσει τη μέγιστη δυνατή χαρά. Κάποιο σπαταλούν, ακόμη και αν στριμωχτούν μετά. Γιατί, μία φορά είναι η γιορτή και πρέπει να τη χαρείς σε όλο της το μεγαλείο. Αυτοί που ψάχνουν καιρό πριν τι θα πάρουν και για ποιον, ώστε το δώρο να ταιριάξει «γάντι» στον αποδέκτη του. Και εκείνοι -ίσως οι σοφοί, ίσως και όχι- που ζυγίζουν την αξία του δώρου με τη χρησιμότητά του: να πιάσει τόπο, να δώσει μεν χαρά, αλλά να διαρκέσει...

 

Τι κάνω εγώ; Δεν ξέρω ακριβώς. Νομίζω ότι ακολουθώ τη δική μου διαδικασία: αυτό που βλέπω να ταιριάζει, αλλά να μου αρέσει κιόλας, σαν να επρόκειτο για μένα... Δύσκολη η επιλογή, ίσως να μην είναι πάντα επιτυχημένη -αλλά μάλλον είμαι τυχερή κι εκείνοι είναι ευγενικοί και δεν μου το λένε-, μου αρέσει όμως η διαδικασία.

 

Η κοπέλα στο ταμείο με έβγαλε απότομα από τις σκέψεις και την αδιακρισία μου να ψυχολογώ τους ανθρώπους γύρω μου, που έκαναν στην ουσία ό,τι κι εγώ: διάλεγαν κάτι για τους αγαπημένους τους. «Εσείς τι θα θέλατε;». Της έδωσα το καλάθι με τα βαζάκι και τα μπουκαλάκια, τα τύλιξε προσεκτικά σε χαρτί για να μη σπάσουν και τα έβαλε σε μια τσάντα. Πλήρωσα και έφυγα. Είχα ακόμη πολλά να κάνω.

 

Αλλά την ώρα που μπήκα στο αυτοκίνητο και κοίταξα στον καθρέφτη για να φύγω, το μέτωπο και τα μάγουλά μου γυάλιζαν. Χρυσόσκονη είχε καθίσει πάνω μου, σαν να μου την είχαν πασπαλίσει από ψηλά. Οσο προσπαθούσα να τη βγάλω, τόσο απλωνόταν. Κι έτσι εγκατέλειψα...

 

Μέρες που είναι τι πειράζει και λίγη χρυσόσκονη;