…όταν χάνεις από τη Ν.Δ.!

 

γράφει ο Ολύμπιος Δαφέρμος*

  

 

Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει μια κυβέρνηση ώστε να χάσει τη στήριξη της κοινωνίας; Σύντομα: κατασπαταλά τον δημόσιο και κοινωνικό πλούτο κατά το δοκούν υπέρ των λίγων και πολιτικών φίλων της, αγνοώντας δεοντολογία, νόμους και κανονισμούς (βλ. και Ελληνικό). Αθωώνει το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο εις βάρος της πολιτικής ηθικής και των δημόσιων οικονομικών. Βιάζει και περιθωριοποιεί ανενδοίαστα τους δημοκρατικούς θεσμούς (βλ. ΕΥΠ) αλλά και τους κανόνες που η ίδια θέτει (βλ. Μητσοτάκη στην Ικαρία και την Πάρνηθα). Εχει πιαστεί επανειλημμένως να λέει ψέματα για τα πεπραγμένα της. Υποβαθμίζει το ΕΣΥ σε καιρούς πανδημίας. Νομοθετεί αντισυνταγματικά. Εξαγοράζει αναιδώς ΜΜΕ. Χρησιμοποιεί άλογα την αστυνομική βία προς κατατρομοκράτηση των διαφωνούντων. Αφήνει τον παράλογο πολλαπλασιασμό των κερδών των εταιρειών ενέργειας εις βάρος του κοινωνικού συνόλου και των δημόσιων οικονομικών κ.ά.

 

Παρ’ όλα αυτά η Ν.Δ. στις δημοσκοπήσεις έρχεται πρώτη! Επί πλέον, λείπουν οι εναντίον της λαϊκές κινητοποιήσεις.

 

Η κυβέρνηση, έχοντας την αμέριστη υποστήριξη των ολιγαρχών και των ΜΜΕ που διαθέτουν, δρα αγρίως. Εφαρμόζει σκληρά και ανάλγητα τον οικονομικό φιλελευθερισμό προς όφελος των οικονομικά ισχυρών. Αγνοεί απολύτως την αξιωματική αντιπολίτευση και την όποια κριτική ή καταγγελία της. Ταυτόχρονα διαμορφώνει ένα υπόγειο κράτος (βλέπε ΕΥΠ κ.ά.) που λειτουργεί κρυφίως και παρανόμως, συμπληρώνοντας την καθεστωτική πολιτική της. Αυτή η ανενδοίαστη, βίαιη και δίχως αρχές δράση της δημιουργεί μια αίσθηση δύναμης, άγριας δύναμης. Η δύναμη, όπως είναι γνωστό, έλκει, γοητεύει, συσπειρώνει και αυτό συμβαίνει πολύ περισσότερο σε εποχές αβέβαιες, ανασφαλείς και κρίσης των αξιακών συστημάτων. Η συντηρητικοποίηση της κοινωνίας και η έλλειψη ελπίδας, ότι μπορούν να βελτιωθούν τα πράγματα, συμπληρώνουν ένα ευνοϊκό πολιτικό πλαίσιο για την ασύδοτη πολιτική της κυβέρνησης. Οταν δεν ελπίζεις, κάθεσαι στα αβγά σου.

 

Από την άλλη πλευρά, τι κάνει η αξιωματική αντιπολίτευση; Πρόσφατα συνάντησα ένα στέλεχός της και τον ρώτησα αν συζητούν την πρωτιά της Ν.Δ. στις δημοσκοπήσεις παρά την καταστροφική πολιτική της. Τη συζητούν, μου είπε. Και πού καταλήξατε, τον ρώτησα. Δεν καταλήξαμε, μου απάντησε!

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τις εκλογές από ένα κόμμα που οδήγησε τη χώρα στην πτώχευση και με έναν μετριότατο αρχηγό. Από ό,τι είναι γνωστό, ποτέ δεν συζήτησε, δεν ανέλυσε τους λόγους της ήττας του που, όπως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις, υφίσταται ακόμη. Τα αίτια ποτέ δεν είναι μόνον εξωγενή (κατάρρευση σοβιετικών καθεστώτων, καθεστώς παγκοσμιοποίησης, συντηρητικοποίηση κοινωνιών, μεταναστευτικό κ.ά.). Τα αίτια έχουν να κάνουν και με τον τρόπο που ένα κόμμα δρα, λειτουργεί και οργανώνεται –από αυτά φαίνεται η πολιτική φυσιογνωμία του, από τον πολιτικό λόγο του, από την πολιτική πράξη του, από τον επικεφαλής του και τα στελέχη του. Εχω την αίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιχείρησε να εξετάσει τον εαυτό του από μηδενική βάση μετά την ήττα του. Να τα βάλει όλα κάτω προς συζήτηση. Να μην αποκλείσει τίποτα. Να μη θεωρήσει τίποτα δεδομένο, αυτονόητο, κανονικό, ιερό. Να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις της ιστορικής Αριστεράς. Οι καιροί έχουν αλλάξει ριζικά. Επίπονη, επώδυνη, ίσως σπαραχτική διαδικασία. Ομως δεν γίνεται αλλιώς όταν έχεις χάσει, όταν χάνεις ακόμα από τη Ν.Δ. και τον Κ. Μητσοτάκη. Αν είναι δυνατόν!

 

Επιπλέον ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ακούσει προσεκτικά τον αχό της κοινωνίας, ο οποίος εκφέρεται γενικός, «ασύντακτος», νεφελώδης, και να προσπαθήσει να τον αποκρυπτογραφήσει και να τον συγκροτήσει. Η παλιά αντίληψη της Αριστεράς περί καθοδήγησης, διαφώτισης και τελικά χειραγώγησης των ανθρώπων δεν λειτούργησε θετικά όπως είδαμε… Η σχέση της Αριστεράς με τους πολίτες ή θα γίνει ουσιαστική και το κόμμα θα υπηρετεί την κοινωνία και τους ανθρώπους διαχέοντας την εξουσία του προς τα κάτω και όχι το αντίθετο, όπως έγινε με τα σοβιετικά κόμματα και κράτη, ή η Αριστερά θα παραμείνει στο περιθώριο.

 *διδάκτωρ του Παντείου Πανεπιστημίου -συγγραφέας