Μια ευχή για το 2023

 

γράφει η Ναταλί Χατζηαντωνίου

  

Η χώρα έχει να επιδείξει σύγχρονες δημιουργίες που επιτρέπουν στους εμπνευστές τους να σταθούν ισότιμοι με το ευρωπαϊκό τους «περιβάλλον».

Από το Α έως το Ω, ο πολιτισμός, «κλασικός» τε και σύγχρονος, δεν πέρασε ακριβώς καλά τη χρονιά που φεύγει. Εχει ένα επιπλέον κίνητρο βέβαια για τη χρονιά που έρχεται. Τη διοργάνωση του «Ελευσίς: Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2023».

 

Αλλά αρκεί αυτό, όσο άρτιες (μυστηριακές, «τελετουργικές» κι εντυπωσιακές, κατά τα προαναγγελθέντα) κι αν αποδειχτούν οι εκδηλώσεις που πρόλαβε να εμπνευστεί, οργανώσει, ταξινομήσει και θα παρουσιάσει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φορέα, Μιχαήλ Μαρμαρινός, και οι (πολλοί) συνεργάτες του; Οχι, δεν αρκεί.

 

Και δεν αξίζει και στον Μαρμαρινό να σηκώσει μόνος στους ώμους του τις προσδοκίες ενός τεράστιου πεδίου όσο είναι αυτό που εκπροσωπεί ο όρος «σύγχρονος πολιτισμός» στην Ελλάδα. Κι απ’ την άλλη πλευρά, ουδείς άλλος θέλει να αποδεχτεί τον όρο, με την ομορφιά, τις κατακτήσεις, αλλά και τις... επιπτώσεις του.

Παράξενο, διότι αν ο πολιτισμός της χώρας συζητιέται κάποτε διεθνώς δεν είναι για την ιστορική του έκφανση. Οσο κι αν προβάλλεται ή πλήττεται αυτή η τελευταία σε ρεπορτάζ που στοιχηματίζουν (ή όχι) στην «επιστροφή» π.χ. των Γλυπτών του Παρθενώνα ή διαφωνούν με την πολιτική που εκπροσωπεί ο χειρισμός της Συλλογής Στερν, δεν είναι αυτά που κάνουν σήμερα τη διαφορά.

 

Και χωρίς καμία διάθεση υποβιβασμού αυτών των θεμάτων που έχουν ξεκάθαρα -αν όχι κυρίαρχα- πολιτική διάσταση, αν κρίνουμε απ’ ό,τι συνέβη τα τελευταία χρόνια, τη διαφορά την κάνουν όσοι σημερινοί καλλιτέχνες απέδειξαν, έστω και σε αντίξοες συνθήκες, πως αυτή η χώρα έχει να επιδείξει σύγχρονες δημιουργίες που επιτρέπουν στους εμπνευστές τους να σταθούν (αν μη τι άλλο) ισότιμοι με το ευρωπαϊκό τους «περιβάλλον»: απ’ τις παραγωγές των Πειραματικών Σκηνών της Λυρικής ή του Εθνικού, που επιχειρούν να κατανοήσουν τη σύγχρονη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, μέχρι τα τεράστια (αν και αρκετά μοναχικά) βήματα του ελληνικού σινεμά κι από εκεί στις εκτός Μπρόντγουεϊ σκηνές, όπου ήδη θέατρο και χορός, ακόμα και με δραματικά μειωμένες επιδοτήσεις, πραγματεύονται τα καινούργια μεταπανδημικά «τραύματά» μας.

 

Ενας κόσμος υπάρχει κόντρα στις πολιτικές αντιξοότητες. Παραδόξως είναι κι αυτός που πλήττεται περισσότερο και μονίμως. Να, λοιπόν, μια ευχή για το 2023. Να γίνει αυτός ο κόσμος όσο χρειάζεται ορατός για να υποστηριχτεί όσο του αξίζει. Καλή χρονιά!