Ψηφανασφάλεια πολιτευομένων

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Δύσκολα που σου βάζει ώρες ώρες η ανελέητη Πατρίδα. Εσύ τη γράφεις πάντα με κεφαλαίο το πρώτο της γράμμα, Πατρίδα, για να την καλοπιάσεις, και για ν’ αβγατίσεις το κεφάλαιο του πατριωτισμού σου, και αυτή η άκαρδη σε πιλατεύει και σε ταλαιπωρεί. Εχεις προβάρει, για παράδειγμα, το πιο θλιμμένο προσωπείο σου, για να πας στη μητρόπολη, που για να χτιστεί, εκεί στα μέσα του 19ου αιώνα, χρειάστηκε (χρειάστηκε;) να γκρεμιστούν πάνω από εβδομήντα εκκλησίες της πρωτεύουσας, ώστε να αντληθεί οικοδομικό υλικό.

 

Εχεις βάλει λοιπόν στην προσωπίδα σου αρκετές σταγόνες «αίσθησης του καθήκοντος», μια και το καλεί η ώρα. Την τελευταία στιγμή, πριν φορέσεις τα μαύρα γυαλιά που θα καλύπτουν τους μαύρους κύκλους των ματιών σου (άυπνος έμεινες, βέβαια, από την αγωνία μη δείχνουν πιο στενοχωρημένοι οι ψηφοαντίζηλοί σου), προσθέτεις λίγες πινελιές «αίσθησης της Ιστορίας». Ετσι θα είσαι όσο πιο φωτογενής γίνεται. Τόσες κάμερες θα βρίσκονται εκεί – πάντα πρόθυμες, πλανητικώς, για στέμμα, αίμα, σπέρμα και ψέμα. Θα συλλέξουν υλικό, ώστε να μπορέσουν τα κανάλια, κρατικά και ιδιωτικά, να παρουσιάσουν στην οικουμένη ένα θέαμα αντάξιο του μέτρου, που εδώ γεννήθηκε, ως γνωστόν, χέρι χέρι με τη δημοκρατία. Την αβασίλευτη δημοκρατία. Γιατί άλλη δεν υπάρχει. Ενώ, λοιπόν, έχεις πάρει τα μέτρα σου, η Πατρίς, αγνωμονούσα, σε αποσπά βίαια από το κέντρο των πραγμάτων και των θεαμάτων για να σε στείλει ταξίδι για δουλειές. Στο Κουβέιτ ας πούμε. Να πας ή να μην πας; Δραματικό το δίλημμα. Διαβάζεις την εξιστόρησή του από τον δύστυχο παθόντα, τον υπουργό Ανάπτυξης της Μελοδραματικής Ψηφανασφαλούς Φλυαρίας, και πιάνεται η ψυχή σου: «Από τη μία το Κυβερνητικό μου καθήκον όριζε να μη χαθεί και η 3η ευκαιρία, αλλά το ανθρώπινό μου χρέος με καλούσε σήμερα στην Μητρόπολη. Το Καθήκον όμως στην Ελλάδα με οδήγησε…» (τα κεφαλαία, υπουργικά). Εφιάλτης.

 

Σιγά μη δεν έβρισκε λύση το καλό το παλικάρι: «Ευτυχώς, στην Μητρόπολη, την Οικογένειά μας εκπροσώπησε επαξίως η σύζυγός μου Ευγενία Μανωλίδου, την οποία και θερμά ευχαριστώ». Ευτυχώς; Επί κηδείας, «ευτυχώς»; Για ποιον ακριβώς;

 

Ναι, θ’ άξιζε να την καδράρει την ανάρτηση του κ. Γεωργιάδη ο πρωθυπουργός. Και δίπλα να κρεμάσει τις ευαίσθητες αναλύσεις του κ. Αντ. Σαμαρά και τις «ανθρώπινες» εξηγήσεις του κ. Γ. Κουμουτσάκου. Σαν δείγματα της οριστικής απάντησης στο εναγώνιο ερώτημα «πώς πας στο Κέντρο;». Από το Τατόι προφανώς.