Ονειρο αναλογικού κόσμου

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

  

Μία μέρα αποχής από τις ηλεκτρονικές συσκευές. Αυτός ήταν ο στόχος μέσα στις μέρες της άδειάς της. Για να αποτοξινωθεί από τις οθόνες, από τις έκτακτες ενημερώσεις, που «έσκαγαν» σχεδόν κάθε πεντάλεπτο, και που μερικές φορές ήταν τόσο «έκτακτες» όσο η ερώτηση «τι θα φάμε σήμερα;».

 

Είχε αποφασίσει να κλείσει και την τηλεόραση και να περιοριστεί μόνο στο ραδιόφωνο. Το μουσικό ραδιόφωνο. Για την ενημέρωσή της θα αρκούνταν στα μονόλεπτα δελτία. Θα ήξερε τι είχε συμβεί, αλλά χωρίς τις πολλές λεπτομέρειες και τα απόνερα και τα «κουτσομπολιά» γύρω από αυτές. Για ένα 24ωρο, για χίλια τετρακόσια σαράντα λεπτά. Ετσι το έγραφε μέσα στο μυαλό της, ολογράφως, για αποκτήσει υπόσταση και κύρος η απόφασή της.

 

Είχε βρει λύση και για τα τηλεφωνήματα. Είχε κάνει εκτροπή από το κινητό τηλέφωνο στο σταθερό, ώστε να μην μπει στον πειρασμό έπειτα από κάποια κλήση να «ρίξει μια ματιά στα μέιλ, μήπως έχει έρθει κάτι πολύ επείγον».

Και μέχρι το μεσημέρι τα είχε καταφέρει καλά. Είχε πιει τον καφέ της χωρίς περισπασμούς και είχε φάει πρωινό χωρίς να ανησυχεί μήπως λερώσει την οθόνη του τηλεφώνου. Της φάνηκε μάλιστα ότι όλα είχαν διαφορετική γεύση -ή μάλλον ότι είχαν γεύση. Και με τις πρωινές φροντίδες, η ώρα πέρασε χωρίς περισπασμούς. Μετά το μεσημεριανό, αποφάσισε να ξαπλώσει λίγο -αυτή ήταν μια πολυτέλεια που δεν μπορούσε να απολαύσει τις εργάσιμες ημέρες, συνήθως ούτε τα κοινά Σαββατοκύριακα. Πήγε να ψάξει το τηλέφωνο, να δει τι γίνεται στον έξω κόσμο, βρε αδερφέ, αλλά συγκρατήθηκε. Τα είχε πάει τόσο καλά έως εκείνη την ώρα. Πήρε ένα βιβλίο, διάβασε πέντ’-έξι σελίδες, νύσταξε μετά και αποκοιμήθηκε. Οταν ξύπνησε είχε ακόμη λίγο απογευματινό φως. «Δεν θα ’ναι ακόμα έξι», σκέφτηκε και έψαξε το τηλέφωνό της για να επιβεβαιώσει την ώρα -χρόνια τώρα, ρολόι δεν φορούσε. Αφού είχε πάντα το τηλέφωνο δίπλα της... Μάλωσε τον εαυτό της. Και σηκώθηκε. Πήγε στην κουζίνα, όπου ένα επιτοίχιο ρολόι σε σχήμα πράσινου μήλου έδειχνε έξι παρά είκοσι.

 

Εφτιαξε καφέ, πήρε κι ένα σοκολατάκι για την απογευματινή υπογλυκαιμία και πήγε στο σαλόνι. Τα χέρια της την «έτρωγαν». Εντάξει η αποτοξίνωση από τις ειδήσεις, αλλά να μη ρίξει μια ματιά από τον υπολογιστή στις πλατφόρμες με μαθήματα ζωγραφικής, χειροπλεκτικής, μαγειρικής; Μάλωσε ξανά τον εαυτό της: «Αφού μόνο αποθηκεύεις ιδέες που σπανίως υλοποιείς... Θα περιμένεις». Πείστηκε, αν και με δυσκολία. Είχε σκοτεινιάσει.

 

Ντύθηκε για να βγει για περπάτημα. Αλλη μια απόλαυση, απαγορευμένη σχεδόν τις κοινές ημέρες. Ο αέρας μύριζε υγρασία, αλλά δεν έκανε κρύο, παρόλο που ήταν Ιανουάριος. Η πόλη ήταν κάπως σκοτεινή, σαν να ξεκουραζόταν από τα μεγάλα φώτα των γιορτών που από μέρες είχαν τελειώσει. Οι βιτρίνες των καταστημάτων είχαν ταμπέλες και αυτοκόλλητες επιγραφές: «Εκπτώσεις έως 50%». Με πολύ μικρά γράμματα το «έως» και γιγάντια το «50%».

 

Δεν ασχολήθηκε. Ακόμη και αν χρειαζόταν κάτι, δεν θα ψώνιζε ποτέ βράδυ. Χρειαζόταν την ασφάλεια που προσφέρουν της μέρας τα μάτια. Θυμήθηκε πως ήθελε δυο πράγματα από το σουπερμάρκετ. Ευκαιρία να τα πάρει μια και ήταν έξω.

 

Οταν γύρισε σπίτι, τα τακτοποίησε και κάθισε στο σαλόνι. Κάτι ήθελε να κάνει, με κάτι να ασχοληθεί, αλλά δεν ήξερε με τι. Πάλι εκείνη η «φαγούρα» στα δάχτυλα... Αλλά συγκρατήθηκε. Κάθισε στο γραφείο και άρχισε να παίζει με τα χρωματιστά μολύβια. Ανοιξε κι ένα μπλοκ, αλλά δυσκολευόταν. Μέχρι που τράβηξε την πρώτη γραμμή... Κι οι ώρες πέρασαν χωρίς να το καταλάβει.

 

Οταν αισθάνθηκε την κούραση ήταν σίγουρα αργά, αλλά δεν την ένοιαζε τι ώρα ήταν. Πήγε για ύπνο χωρίς να βάλει ξυπνητήρι -αν το έκανε πάλι θα έπρεπε να ανοίξει το τηλέφωνο. Και δεν το χρειαζόταν και τόσο. Αδεια είχε και την επομένη.

 

Αποκοιμήθηκε υπερήφανη για το «κατόρθωμά» της. Αλλά σίγουρη ότι θα αργούσε να το επαναλάβει.