ΕΛΣΤΑΤ: Στο 3% ο πληθωρισμός τον Απρίλιο- Τριπλασιάστηκε σε τρόφιμα και είδη διατροφής...!

 

Μείωση κατέγραψε ο πληθωρισμός στην Ελλάδα για τον Απρίλιο σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, με τον δείκτη τιμών καταναλωτή να αυξάνεται κατά 3% έναντι 4,6% τον Μάρτιο.

 

Ωστόσο και αυτή η μείωση οφείλεται αποκλειστικά στη ραγδαία αποκλιμάκωση στις τιμές στην ενέργεια, ενώ αντίθετα ο πληθωρισμός στα τρόφιμα και είδη διατροφής ήταν σχεδόν τριπλάσιος από τον γενικό δείκτη, καθώς αυξήθηκε κατά 11,4%.

 

Ειδικότερα, σε ένα έτος καταγράφηκαν ανατιμήσεις σε:

 

Ψωμί και δημητριακά (13,8%),

Κρέατα- γενικά (12%), Ψάρια- γενικά (4,5%),

Γαλακτοκομικά και αυγά (19,1%),

Έλαια και λίπη (16,2%),

Λαχανικά- γενικά (6,2%),

Ζάχαρη- σοκολάτες- γλυκά- παγωτά (11%),

Λοιπά τρόφιμα (14,6%),

Καφέ- κακάο- τσάι (12,1%),

Μεταλλικό νερό- αναψυκτικά- χυμούς φρούτων (8,5%)

Αλκοολούχα ποτά- μη σερβιριζόμενα (10,1%).

Επίσης υπήρξαν αυξήσεις τιμών σε:

 

Ένδυση και υπόδηση (5,6%),

Ενοίκια κατοικιών (3,8%),

Επισκευή και συντήρηση κατοικίας (5,3%),

Υπηρεσίες κοινοχρήστων (2,1%),

Υγραέριο (11%),

Στερεά καύσιμα (29,6%),

Έπιπλα και διακοσμητικά είδη (7,7%),

Οικιακές συσκευές και επισκευές (7,4%),

Υαλικά- επιτραπέζια σκεύη και σκεύη οικιακής χρήσης (7,2%),

Είδη άμεσης κατανάλωσης νοικοκυριού (16,3%),

Οικιακές υπηρεσίες (7,6%),

Φαρμακευτικά προϊόντα (13,9%),

Ιατρικά προϊόντα (2,2%),

Ιατρικές- οδοντιατρικές και παραϊατρικές υπηρεσίες (5,2%),

Νοσοκομειακή περίθαλψη (1,6%),

Αυτοκίνητα καινούργια (7,6%),

Αυτοκίνητα μεταχειρισμένα (10,5%),

Μοτοποδήλατα- μοτοσικλέτες (7,3%),

Ανταλλακτικά και αξεσουάρ αυτοκινήτου (12,2%),

Συντήρηση και επισκευή εξοπλισμού προσωπικής μεταφοράς (5%),

Μεταφορά επιβατών με ταξί (32,9%),

Μεταφορά επιβατών με αεροπλάνο (34,1%),

Μεταφορά επιβατών με πλοίο (11,2%),

Διαρκή αγαθά αναψυχής και πολιτισμού (4,7%),

Μικρά είδη αναψυχής- άνθη- κατοικίδια ζώα (6,2%),

Κινηματογράφους- θέατρα (5,6%),

Γραφική ύλη και υλικά σχεδίασης (7,3%),

Πακέτο διακοπών (10,9%),

Πρωτοβάθμια εκπαίδευση (2,6%), Δ

ευτεροβάθμια εκπαίδευση (2,7%),

Εστιατόρια- ζαχαροπλαστεία- καφενεία- κυλικεία (7,9%),

Ξενοδοχεία- μοτέλ- πανδοχεία (22,2%),

Κομμωτήρια και καταστήματα προσωπικής φροντίδας (4,5%),

Άλλα είδη ατομικής φροντίδας (10,4%),

Ασφάλιστρα υγείας (5,7%)

Ασφάλιστρα οχημάτων (3%).

Στον αντίποδα, οι τιμές μειώθηκαν σε:

 

Ηλεκτρισμό (29,9%),

Φυσικό αέριο (25,1%),

Πετρέλαιο θέρμανσης (20,7%),

Καύσιμα και λιπαντικά (7,4%)

Τηλεφωνικές υπηρεσίες (1,8%).

Μεταξύ Απριλίου και Μαρτίου εφέτος, στην ενέργεια συνεχίστηκαν οι μειώσεις των τιμών σε Ηλεκτρισμό (0,5%), Φυσικό αέριο (13,4%) και Πετρέλαιο κίνησης (3%). Αύξηση υπήρξε στο Πετρέλαιο θέρμανσης (6,3%) λόγω άρσης του ευνοϊκού καθεστώτος διάθεσης, και στη Βενζίνη (1,1%). Ενώ, ανατιμήσεις συνεχίστηκαν σε Ψωμί και δημητριακά (0,3%), Μοσχάρι (0,9%), Ελαιόλαδο (1,7%), Ζάχαρη- σοκολάτες- γλυκά- παγωτά (1,5%), Στερεά καύσιμα (6,3%), Ιατρικές- οδοντιατρικές και παραϊατρικές υπηρεσίες (3,1%), Διαρκή αγαθά αναψυχής και πολιτισμού (3,1%), Εστιατόρια- ζαχαροπλαστεία- καφενεία- κυλικεία (1,4%), Ξενοδοχεία- μοτέλ- πανδοχεία (11,8%), Κομμωτήρια και καταστήματα προσωπικής φροντίδας (1%) και Ασφάλιστρα οχημάτων (3%).

 

Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, η αύξηση του γενικού δείκτη τιμών καταναλωτή τον Απρίλιο, προήλθε κυρίως από τις μεταβολές στις ακόλουθες ομάδες αγαθών και υπηρεσιών:

 

 1. Από τις αυξήσεις των δεικτών κατά:

 

*11,4% στην ομάδα «Διατροφή και μη αλκοολούχα ποτά», λόγω αύξησης κυρίως των τιμών σε: ψωμί και δημητριακά, κρέατα (γενικά), ψάρια (γενικά), γαλακτοκομικά και αυγά, έλαια και λίπη, λαχανικά (γενικά), ζάχαρη- σοκολάτες- γλυκά- παγωτά, λοιπά τρόφιμα, καφέ- κακάο- τσάι, μεταλλικό νερό- αναψυκτικά- χυμούς φρούτων.

 

*4% στην ομάδα «Αλκοολούχα ποτά και καπνός», λόγω αύξησης κυρίως των τιμών στα αλκοολούχα ποτά (μη σερβιριζόμενα).

 

*5,6% στην ομάδα «Ένδυση και υπόδηση», λόγω αύξησης των τιμών στα είδη ένδυσης και υπόδησης.

 

*10,9% στην ομάδα «Διαρκή αγαθά- Είδη νοικοκυριού και υπηρεσίες», λόγω αύξησης κυρίως των τιμών σε: έπιπλα και διακοσμητικά είδη, οικιακές συσκευές και επισκευές, υαλικά- επιτραπέζια σκεύη και σκεύη οικιακής χρήσης, είδη άμεσης κατανάλωσης νοικοκυριού, οικιακές υπηρεσίες.

 

*6,5% στην ομάδα «Υγεία», λόγω αύξησης κυρίως των τιμών σε: φαρμακευτικά προϊόντα, ιατρικά προϊόντα, ιατρικές, οδοντιατρικές και παραϊατρικές υπηρεσίες, νοσοκομειακή περίθαλψη.

 

*1,4% στην ομάδα «Μεταφορές», λόγω αύξησης κυρίως των τιμών σε: καινούργια αυτοκίνητα, μεταχειρισμένα αυτοκίνητα, μοτοποδήλατα- μοτοσυκλέτες, ανταλλακτικά και αξεσουάρ αυτοκινήτου, συντήρηση και επισκευή εξοπλισμού προσωπικής μεταφοράς, εισιτήρια μεταφοράς επιβατών με ταξί, εισιτήρια μεταφοράς επιβατών με αεροπλάνο, εισιτήρια μεταφοράς επιβατών με πλοίο. Μέρος της αύξησης αυτής αντισταθμίστηκε από τη μείωση κυρίως των τιμών στα καύσιμα και λιπαντικά.

 

*3,7% στην ομάδα «Αναψυχή- Πολιτιστικές δραστηριότητες», λόγω αύξησης κυρίως των τιμών σε: διαρκή αγαθά αναψυχής και πολιτισμού, μικρά είδη αναψυχής- άνθη- κατοικίδια ζώα, κινηματογράφους- θέατρα, γραφική ύλη και υλικά σχεδίασης, πακέτο διακοπών.

 

*2,2% στην ομάδα «Εκπαίδευση», λόγω αύξησης κυρίως των τιμών σε: δίδακτρα πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, δίδακτρα δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

 

*8,5% στην ομάδα «Ξενοδοχεία- Καφέ- Εστιατόρια», λόγω αύξησης κυρίως των τιμών σε: εστιατόρια- ζαχαροπλαστεία- καφενεία- κυλικεία, ξενοδοχεία- μοτέλ- πανδοχεία.

 

*6,4% στην ομάδα «'Αλλα αγαθά και υπηρεσίες», λόγω αύξησης κυρίως των τιμών σε: κομμωτήρια και καταστήματα προσωπικής φροντίδας, άλλα είδη ατομικής φροντίδας, ασφάλιστρα υγείας, ασφάλιστρα οχημάτων.

 

2. Από τη μείωση του δείκτη κατά:

 

*13,4% στην ομάδα «Στέγαση», λόγω μείωσης κυρίως των τιμών σε: ηλεκτρισμό, φυσικό αέριο, πετρέλαιο θέρμανσης. Μέρος της αύξησης αυτής αντισταθμίστηκε από την αύξηση κυρίως των τιμών σε: ενοίκια κατοικιών, επισκευή και συντήρηση κατοικίας, υπηρεσίες κοινοχρήστων, υγραέριο, στερεά καύσιμα.

 

*1,8% στην ομάδα «Επικοινωνίες», λόγω μείωσης κυρίως των τιμών στις τηλεφωνικές υπηρεσίες.

 

Παράλληλα, ο γενικός δείκτης αυξήθηκε 0,6% τον Απρίλιο σε σύγκριση με τον Μάρτιο εφέτος, έναντι αύξησης 2,1% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του προηγούμενου έτους.

 

Όσον αφορά στον εναρμονισμένο πληθωρισμό, αυτός αυξήθηκε 4,5% τον Απρίλιο εφέτος σε σχέση με τον Απρίλιο 2022, έναντι αύξησης 9,1% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση το 2022 με το 2021. Μεταξύ Απριλίου και Μαρτίου, ο εναρμονισμένος δείκτης παρουσίασε αύξηση 1,1%, έναντι αύξησης 2% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του προηγούμενου έτους.

 

πηγή με πληροφορίες από ΑΠΕ

Το… τερμάτισε ο Ζουράρις: Και με τον Βελόπουλο και με τον… διάβολο συνεργασία επί τη βάσει προγραμματικής συμφωνίας..!

 

Μπορεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να έχει δώσει τις δικές του κατευθύνσεις για την επόμενη ημέρα των εκλογών και τα κόμματα με τα οποία θα μπορούσαν να υπάρχουν συγκλίσεις, ωστόσο ο υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως χαράσσει τον δικό του δρόμο

Ο υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Ζουράρις μας έχει συνηθίσει κατά διαστήματα να προκαλεί με τις δηλώσεις του. Πριν λίγες ημέρες είχαν προκαλέσει αίσθηση παραληρηματικές δηλώσεις και ύβρεις που εκτόξευσε κατά τη διάρκεια εκπομπής, χαρακτηρίζοντας ‘κωλόπαιδα’ τους φοιτητές ιδιωτικών πανεπιστημίων.

 

Αυτή τη φορά ξαναχτύπησε, και αναφέρθηκε σε ένα από τα πιο σοβαρά ζητήματα της προεκλογικής περιόδου που αφορά στις συνεργασίες μεταξύ των κομμάτων.

 

Μπορεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας να έχει δώσει τις δικές του κατευθύνσεις για την επόμενη ημέρα των εκλογών και τα κόμματα με τα οποία θα μπορούσαν να υπάρχουν συγκλίσεις, ωστόσο ο υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως χαράσσει τον δικό του δρόμο.

 

Μιλώντας στην ΕΡΤ3, ο Κώστας Ζουράρις και ερωτηθείς αν όλα τα κόμματα απορρίψουν τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ αν θα μπορούσε να συνεργαστεί με την Ελληνική Λύση  απάντησε: «Γιατί δεν συνεργάστηκε με τους ΑΝΕΛ που ήταν το εθνικό πατριωτικό, η ΝΔ δεν συνεργάστηκε με το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου και του Γιωργάκη;» και συνέχισε: «Και με τον Βελόπουλο και με οτιδήποτε επί τη βάσει προγραμματικής συμφωνίας», είπε χαρακτηριστικά .  

πηγή

Από το ρίσκο στο απομνημόνευμα

 

γράφει ο Πέτρος Μανταίος

  

Ολα άρχισαν από ένα πλυντήριο. Το δελτίο έδινε βροχές (με τρεις γραμμές μάλιστα· αυξημένη πιθανότητα). Βγήκα έξω, ξημερώματα, κοίταξα, άλλα μου λέγανε τα μάτια… «Θα βγω για περπάτημα», σκέφτηκα, «και με την επιστροφή, θα δω αν θα βάλω πλυντήριο…».

 

Στη διαδρομή ο καιρός άλλαζε κάθε τέταρτο. Σκέφτηκα: «Θα το ρισκάρω, θα βάλω πλυντήριο και όπου βγει…».

 

Τότε, έπιασα να φιλοσοφώ το ζήτημα, με θέμα το ρίσκο, τη διακινδύνευση γενικά· όχι ένα ασήμαντο πλυντήριο, αν θα στεγνώσουν τα ρούχα ή όχι, αλλά για σημαντικές στιγμές της ζωής μας: αν χρειάζεται να ρισκάρεις και μέχρι πού μπορεί να φτάσεις το ρίσκο.

 

Εξαιρώ τους χαρτοπαίχτες και τους εν γένει ρέποντες σε στοιχήματα, που είναι περίπου ταυτισμένοι με το ρίσκο, ζουν μ’ αυτό. Τους εξαιρώ, διότι, απλούστατα, δεν τους γνωρίζω· παρακολουθώ, αλλά δεν νιώθω, δεν έχω… ενσυναίσθηση αυτής της νοοτροπίας, καθώς ουδέποτε υπήρξα λάτρης της πράσινης τσόχας ή θαυμαστής της τύχης· απλώς, την υφίσταμαι, στις καλές της και στα στριμμένα της.

 

Τι μπορεί να σημαίνει λοιπόν ρίσκο για τους πολλούς… ανειδίκευτους, που απλώς κάποια στιγμή τούς έρχεται να ρισκάρουν, και αν αξίζει τον κόπο να το κάνουν ή θα ήταν καλύτερα να καθίσουν στ’ αυγά τους για να μην το μετανιώσουν έπειτα! Αυτό έχει να κάνει με το είδος του ρίσκου (τι ακριβώς διακινδυνεύεις) και τι θα αλλάξει στη ζωή σου το ενδεχόμενο επιτυχίας ή αποτυχίας.

 

Το βέβαιο είναι ότι ρισκάροντας κάτι, βγαίνεις, έστω για λίγο, από την καθημερινή σιγουριά, την ασφάλεια, τη μονοτονία.

 

Εάν όμως το ρίσκο είναι αυτό που λέμε μεγάλο, τότε, είτε σου βγει είτε δεν σου βγει, αφήνει πολύ έντονο αποτύπωμα στον χρόνο και παράγει απομνημόνευμα. Αμα δεν ρισκάρεις και πότε πότε, δεν θα ’χεις και κάτι να θυμάσαι αύριο - μεθαύριο· περνάνε τα χρόνια κι η μνήμη θαμπώνει...

Η Ραχήλ Μακρή ζήτησε συγγνώμη από τα Ελληνικά Hoaxes - Έπειτα από μήνυση και αγωγή

 

Η Ραχήλ Μακρή ζήτησε δημοσίως συγγνώμη από τα Ελληνικά Hoaxes, για ανάρτηση που είχε κάνει στο Facebook, έπειτα από μήνυση και αγωγή που είχε γίνει σε βάρος της.

 

Στην αγωγή που είχαν κάνει τα Ελληνικά Hoaxes, η Ραχήλ Μακρή καταδικάστηκε να καταβάλει χρηματική αποζημίωση- εκκρεμεί το Εφετείο- ενώ το ποινικό δικαστήριο είχε οριστεί για χθες, Πέμπτη.

 

Την 1η Μαΐου, η πρώην βουλευτής σε δήλωσή της προς το Δ’ Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών ζήτησε συγγνώμη για την επίμαχη ανάρτηση που είχε κάνει στο Facebook, τον Ιανουάριο του 2021 και αναγνώρισε πως το κείμενο που αναδημοσίευσε περιείχε «βαρύτατους συκοφαντικούς ισχυρισμούς» για τα Ελληνικά Hoaxes.

 

«Στις 18 Ιανουαρίου 2021 αναδημοσίευσα στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Facebook κείμενο από τον ενημερωτικό ιστότοπο Κατοχικά Νέα με τον ισχυρισμό ότι “Από τα μαύρα ταμεία του υπουργείου Εξωτερικών και της ΕΥΠ πληρώνονται τα Ελληνικά Hoaxes”. Το κείμενο περιείχε βαρύτατους συκοφαντικούς ισχυρισμούς για την Oμάδα Ελέγχου Γεγονότων “Ελληνικά Hoaxes” και πιο συγκεκριμένα για τους κ.κ. Θ. Δανιηλίδη και Α. Σιτίστα», ανέφερε στη δήλωση η Ραχήλ Μακρή, σύμφωνα με τα Ελληνικά Hoaxes.

 

Ραχήλ Μακρή: Κατέβαλε χρήματα σε λογαριασμό για τους Ουκρανούς πρόσφυγες

«Αναγνωρίζω ότι οι περιεχόμενοι στην αναδημοσίευσή μου χαρακτηρισμοί και ισχυρισμοί είναι παντελώς ψευδείς και αβάσιμοι, προσέβαλαν δε βαρύτατα την τιμή και την υπόληψη των διαχειριστών της ομάδας “Ελληνικά Hoaxes”, δεδομένου ότι εμφανίζουν τα μέλη αυτής ως πληρωμένους υπαλλήλους του υπουργείου Εξωτερικών και της ΕΥΠ, που εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία, και όχι ως ανεξάρτητους και αντικειμενικούς διασταυρωτές ειδήσεων, όπως έχουν πιστοποιηθεί από τον διεθνή οργανισμό IFCN», ανέφερε ακόμη η Ραχήλ Μακρή.

 

Η πρώην βουλευτής ζήτησε συγγνώμη και δήλωσε ότι «σέβεται» το έργο των Ελληνικών Hoaxes, ενώ συμπλήρωσε πως δεν γνώριζε ότι ήταν «ψευδείς» οι ισχυρισμοί του κειμένου που αναδημοσίευσε.

 

«Δεσμεύομαι να καταβάλω το χρηματικό ποσόν των 500 ευρώ στον τραπεζικό λογαριασμό της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες από την Ουκρανία», κατέληγε η δήλωση της Ραχήλ Μακρή.

 

«Μετά την παραπάνω δήλωση, και την κατάθεση χρημάτων σε φιλανθρωπικό λογαριασμό που εμείς της υποδείξαμε, δηλώσαμε στο δικαστήριο ότι δεν επιθυμούμε πλέον την καταδίκη της κ. Ραχήλ Μακρή», ανέφεραν τα Ελληνικά Hoaxes.  

πηγή

Το ξεπατίκωμα δεν φέρνει νίκες

 

Αφού ο Τσίπρας βάλθηκε να γίνει μεγάλος αντιγράφοντας τον Ανδρέα μέχρι σώβρακο, μήπως θα ‘πρεπε να του εξηγήσει κάποιος ότι ο Ανδρέας μεγαλούργησε ακριβώς επειδή δεν αντέγραψε κανέναν; Εφτιαξε δική του πολιτική ο Ανδρέας. Δεν είχε φωτοτυπήσει πολιτική αλλουνού, ούτε καν του πατέρα του που ήδη ήταν δημοκρατικός θρύλος, άρα είχε να μοιάσει ο άνθρωπος 

γράφει ο Δημήτρης Ευθυμάκης   

Εντάξει, είπαμε ο Τσίπρας να αντιγράφει τον Ανδρέα, αλλά ως ποιο σημείο; Μέχρι και το «Συμβόλαιο για την Αλλαγή»; Τόσο ξεδιάντροπο ξεπατίκωμα πια; Να ενώσει τα δύο βασικά συνθήματα του ΠΑΣΟΚ του ’80, δηλαδή το «Συμβόλαιο με τον Λαό» και την «Αλλαγή», για να τα κάνει 40 χρόνια αργότερα το Συριζαϊκό «Συμβόλαιο για την Αλλαγή»; 

Αλήθεια, για να το πουλήσει σε ποιους; Στους εξηντάρηδες και εβδομηντάρηδες που θυμούνται αυτά τα δυο σημαδιακά συνθήματα να τα φωνάζει από μικροφώνου ο αυθεντικός εμπνευστής τους; Και δεν φοβάται μήπως φρίξουν με την ιστορική καρικατούρα που τους σερβίρει; Δεν τρέμει μήπως του πουν, «άι σιχτίρ επιτέλους, πες μας μια φορά και κάτι δικό σου»; 

Ή μήπως θέλει να το πουλήσει στους νεότερους που δεν έχουν ιδέα τίνος ήταν αυτά τα συνθήματα και τι εννοούσαν; Και πιστεύει ότι μια τέτοια άγαρμπη συρραφή θα συνεγείρει τους σημερινούς νεαρούς με την ίδια δύναμη που είχε συνεπάρει κάποτε τους πατεράδες τους, με την «Αλλαγή» και το «Συμβόλαιο με τον Λαό»; Τι μεταφυσική σαχλαμάρα. 

Αφού ο Τσίπρας βάλθηκε να γίνει μεγάλος αντιγράφοντας τον Ανδρέα μέχρι σώβρακο, μήπως θα έπρεπε να του εξηγήσει κάποιος ότι ο Ανδρέας μεγαλούργησε ακριβώς επειδή δεν αντέγραψε κανέναν; Ούτε στις ιδέες, ούτε στα συνθήματα, ούτε στην ανάλυση ούτε στην οργάνωση. Κοντολογίς, έφτιαξε δική του πολιτική ο Ανδρέας. Δεν είχε φωτοτυπήσει πολιτική αλλουνού, ούτε καν του πατέρα του που ήδη ήταν δημοκρατικός θρύλος, άρα είχε να μοιάσει ο άνθρωπος. 

Κι έπειτα, είναι ζήτημα ταμπεραμέντου. Αλλη ποιότητα τα λάχανα κι άλλη τα παραπούλια. Ο Ανδρέας μπορεί να ξεκίνησε λέγοντας «όχι στην ΕΟΚ» και μετά να έγινε ο μεγαλύτερος ευρωπαϊστής, αλλά σε αυτή τη μετατόπιση κατάφερε να έχει τελικά μαζί του και τους αντιευρωπαϊστές και τους ευρωπαϊστές. Ο Τσίπρας, από το «όχι στα μνημόνια», πήγε στο «ψηφίζω και εφαρμόζω μνημόνιο», αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να χάσει και τους αντιμνημονιακούς και τους μνημονιακούς. 

Οπότε, καλά του είπε ο μπαϊλντισμένος Σκανδαλίδης πριν από λίγο καιρό, «άσε, ρε φίλε, ήσυχο τον Ανδρέα, τι σχέση έχεις;». Και μην εξευτελίζεις τα θρυλικά συνθήματά του στον βωμό μιας επερχόμενης ήττας, συμπληρώνω εγώ.  

Περί ελπίδας

 

γράφει ο Γιάννης Σιώτος*

  

Ελπίδα: Από τις πιο όμορφες και εύηχες λέξεις της ελληνικής γλώσσας. Από την εποχή του Σκαρλάτου Βυζάντιου (σ.σ. το 1835 δημοσίευσε το «Λεξικό της ελληνικής γλώσσας») μέχρι σήμερα, η λέξη παραμένει αναλλοίωτη. Ο λόγιος του 19ου αιώνα την περιγράφει ως «προσδοκία του μέλλοντος».

 

Ο Ε. Κριαράς, ως «αίσθημα της προσδοκίας ενός επιθυμητού γεγονότος». Ενδιάμεσα, στη δεκαετία του ᾽50, ο Δημητράκος τής προσδίδει την έννοια της «προσδοκίας αγαθού επιθυμητού τινός». Δεν είχε όμως την ίδια τύχη η «μήτρα» από την οποία ξεπήδησε η... ελπίδα. Το ρήμα «έλπω» (σ.σ. Οδύσσεια: πάντας μέν ἔλπει καὶ ὑπίσχεται ἀνδρὶ ἑκάστῳ... -Ελπίδες δίνει σ᾽ όλους και στον καθένα χωριστά -) που σημαίνει «παρέχω ελπίδα» μαράθηκε και στο τέλος εξαφανίστηκε από τα λεξικά που εκδόθηκαν από τη δεκαετία του ᾽60 και μετά.

 

Εύλογα θα αναρωτηθείτε τι σχέση μπορεί να έχει η «ελπίδα» και η «μάνα» του, το «έλπω», με το σήμερα. Κι όμως έχει. Η «ελπίδα» είναι μια λέξη πολυσήμαντη στην πολιτική και πολύχρηστη από τους πολιτικούς. Ειδικά στις εκλογές, την κορυφαία στιγμή της Δημοκρατίας, αναδεικνύεται η πολυσημία της «ελπίδας».

 

Οι πολίτες με την ψήφο τους εκφράζουν την ελπίδα ότι το κόμμα που επιλέγουν θα καλυτερεύσει τη ζωή τους και οι υποψήφιοι με τη στάση τους προσπαθούν να τους έλξουν παρέχοντάς τους ελπίδες. Τι συμβαίνει με τις τωρινές εκλογές; Οσο ερχόμαστε πιο κοντά σε αυτές, τόσο ενισχύεται η εντύπωση ότι πρόκειται για μια αναμέτρηση στην οποία απουσιάζει η ελπίδα.

 

Μια ανέλπιδη διαδικασία, στην οποία κυριαρχεί η καχυποψία, καθώς ο αριθμός των απελπίδων ανθρώπων όλο και μεγαλώνει. Δεν θα ήταν υπερβολή αν διατύπωνε κανείς την άποψη ότι σε αυτές τις εκλογές ο αριθμός των ανθρώπων που αισθάνονται ότι με την επιλογή τους το μόνο που μπορεί να προσδοκούν είναι να μην πάνε τα πράγματα χειρότερα, έχει αυξηθεί σημαντικά σε σχέση με όλες τις προηγούμενες.

 

Για τον λόγο αυτόν, ο τίτλος του μυθιστορήματος που έγραψε το 1954 ο Αντώνης Σαμαράκης «Ζητείται Ελπίς» είναι ο πιο ταιριαστός για να περιγράψει την αγωνία που διακατέχει σήμερα έναν αριθμό ψηφοφόρων (σ.σ. ο ακριβής προσδιορισμός είναι υπόθεση της στατιστικής).

 

Αλλά το παράδοξο είναι ότι το πολιτικό σύστημα κάνει ελάχιστα για να αναστήσει –και όχι αναπτερώσει– την ελπίδα και να καταλαγιάσει την καχυποψία. Ακούγοντας τον δημόσιο λόγο που εκφέρεται τον τελευταίο καιρό, αποκομίζεις την εντύπωση ότι τα δεινά που δολοφόνησαν την ελπίδα είναι τετελεσμένα και αναπόδραστα και πλέον το μόνο που έχει απομείνει είναι η προσπάθεια να αμβλυνθούν οι συνέπειές τους.

 

Και επειδή η λέξη «δεινά» αφήνει περιθώρια για πολλαπλές ερμηνείες και για να μην υπάρξουν παρερμηνείες, η λέξη αυτή χρησιμοποιείται στο κείμενο για να περιγράψει το «άγος», δηλαδή τις συμφορές και τις ανόσιες πράξεις που οδήγησαν στην απόγνωση εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.

 

Για παράδειγμα, άγος δεν είναι οι εργαζόμενοι και οι μικροεπιχειρηματίες νομάδες που για έξι μήνες μετακομίζουν για να δουλέψουν, αλλά η συνειδητή επιλογή του πολιτικού συστήματος να μετατρέψει τον τόπο σε πανδοχείο, μαγέρικο και καφενείο, για τα μάτια των Γερμανών οικοδόμων.

 

Αγος είναι η άρνηση του πολιτικού να προσφέρει παραγωγικές διεξόδους που θα λειτουργήσουν ως αντίβαρο στην ταϊλανδοποίηση. Αγος δεν είναι το χρέος που έχει γονατίσει χιλιάδες οικογένειες αλλά η ένοχη σιωπή να μπει φραγμός σε αυτούς που το εκμεταλλεύονται.

 

Αγος δεν είναι η ακρίβεια αλλά ο υποδόριος συμβιβασμός με αυτούς που την εκμεταλλεύονται.

 

Αγος δεν είναι οι άνθρωποι που έχουν απομακρυνθεί από την αγορά εργασίας ούτε οι εκατοντάδες χιλιάδες φτωχοί εργαζόμενοι και άλλοι τόσοι συνταξιούχοι αλλά η επαναλαμβανόμενη άρνηση να επανέλθουν οι φυσικοί κοινωνικοί φραγμοί που λειτουργούν ως ανάχωμα στην απληστία της αγοράς.

 

Θα μπορούσα να απαριθμήσω πολλά ακόμα «δεινά» και «άγη» που έχουν κατασπαράξει την ελπίδα και έχουν κάνει τους ανθρώπους να αντιμετωπίζουν το πολιτικό σύστημα με καχυποψία και απαξίωση αλλά ο περιορισμένος χώρος δεν το επιτρέπει.

 

Η «ελπίδα» και το «έλπω» είναι λέξεις σύμφυτες με την ανθρώπινη φύση. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτές. Οσο οι άρχοντες προσπαθούν να τις καταχωνιάσουν τόσο αυτές ανθίστανται, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να επανακάμψουν. Αυτό έχει επαναληφθεί πολλές φορές στη διάρκεια του ιστορικού χρόνου και αυτό θα γίνει και τώρα. Ο μεγάλος κίνδυνος, τον οποίο το πολιτικό σύστημα δείχνει να μην αντιλαμβάνεται, είναι το χρώμα του κοστουμιού που θα φορά ο έμπορος της ελπίδας...

 

*Δημοσιογράφος, συγγραφέας   

Πεθαίνοντας σ ένα νοσοκομείο

 

Χωρίς χρήματα τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα για κάποιον με σοβαρό πρόβλημα υγείας.

 

Χωρίς χρήματα τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα για κάποιον με σοβαρό πρόβλημα υγείας.

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

  

Κατάλαβε ότι είχε μπει στην έρημη

και παγωμένη περιοχή του θανάτου.

— Χόρχε Σεμπρούν*

 

 

ΠΕΡΝΑΓΑΝ ΗΜΕΡΕΣ, ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ φτάσανε μήνες από τότε που είχε συμβεί το χειρότερο και οι γιατροί, όταν τον συναντούσαν σε νοσοκομεία, λες και ήταν συνεννοημένοι μεταξύ τους, τον ρώταγαν σχεδόν με την ίδια διατύπωση: «Τι θυμάστε από εκείνες τις ημέρες; Είδατε μια λάμψη; Τι σας αποτυπώθηκε πιο έντονα στη μνήμη εκείνες τις ημέρες; Θυμάστε κάτι συγκεκριμένο;». Έκαναν έρευνες για τους ανθρώπους που βρέθηκαν κοντά στον θάνατο, αλλά σώθηκαν, τον ρώταγαν γι’ αυτό που, προνομιούχοι και πληβείοι, φοβόμαστε περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, την επιθανάτια εμπειρία. Σκεφτόταν πως οι γιατροί θα κατέγραφαν σε ένα χαρτί τις απαντήσεις του, θα τις άθροιζαν μαζί με τις υπόλοιπες που είχαν μαζέψει από άλλους και όταν αυτές γίνονταν πολλές, θα έγραφαν μια μελέτη που θα παρουσίαζαν επίσημα σε διεθνές ιατρικό συνέδριο με τίτλο «Τι βλέπουν οι άνθρωποι την ώρα του θανάτου τους» ή κάτι σχετικό.

 

Τους περιέγραφε δωμάτια χωρίς εξοπλισμό, χωρίς στοιχειωδώς αξιοπρεπείς συνθήκες, όπου στοιβάζονται πολλοί ασθενείς και κάποιοι εξαιρετικοί γιατροί ξεπερνάνε τον εαυτό τους για να τα βγάλουν πέρα. Τους μετέφερε ακόμα λόγια ασθενών που περίμεναν πολλούς μήνες, κάποιοι και χρόνια, για να τους δεχτεί ένα δημόσιο νοσοκομείο για μια επέμβαση.

Αυτός όμως τους απογοήτευε συνεχώς, δεν είχε δει καμιά λάμψη, κανένα φως, δεν θυμόταν καμιά μικρή ή μεγάλη λεπτομέρεια, δεν είχε κρατήσει ούτε μία στιγμή από εκείνες τις ημέρες που, αρκετά αργότερα, έμαθε ότι ήταν «θνήσκων» ‒ τι λέξη κι αυτή. Μόνο εφιάλτες έβλεπε και ήταν έτοιμος να τους περιγράψει στους γιατρούς, αλλά αυτοί δεν ήθελαν κάτι τέτοιο, όσοι περνάνε από τις ΜΕΘ, του έλεγαν, και είναι σε απόλυτα οριακές καταστάσεις, αλλά τελικά σώζονται, εφιάλτες βλέπουν. Θυμόταν και κάτι άλλο όμως και το θεωρούσε εξαιρετικά σημαντικό για να τους το πει. Διατηρούσε στη μνήμη με κάθε λεπτομέρεια όλα όσα συνέβησαν πριν και μετά από εκείνες τις οριακές ημέρες, προτού μπει σ’ ένα μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο όπου είχε δει ασθενείς να συνωστίζονται σε μεγάλες ουρές για να πάρουν ένα πολυπόθητο χαρτάκι-διαβατήριο για να συναντήσουν έναν γιατρό, αλλά και μετά, όταν σε αξιοθρήνητους θαλάμους άνθρωποι προσπαθούσαν να επιβιώσουν μετά από μια επέμβαση σε συνθήκες που από την περιγραφή τους η λέξη «αξιοπρέπεια» θα απούσιαζε ηχηρά. Όμως, οι γιατροί δεν είχαν ενδιαφέρον ούτε γι’ αυτό, τα γνώριζαν αυτά περισσότερο από τον καθένα.

 

 

Ενδιαφέρον για τις εξιστορήσεις του τελικά έδειξαν οι φίλοι του αργά τα βράδια, πίνοντας τεκίλες στα μπαράκια. Αυτοί τον άκουγαν και ήθελαν να μάθουν όλο και περισσότερα, ο φόβος ενός ξαφνικού θανάτου από έναν σχεδόν αστείο λόγο τους συγκλόνιζε, ήθελαν λεπτομέρειες. Και αυτός τους τις έδινε. Τους μίλαγε όχι μόνο για τους εφιάλτες του αλλά και για όσα συνάντησε στα νοσοκομεία τους αρκετούς μήνες που τον φιλοξένησαν. Τους έκανε εντύπωση πώς ένα ιατρικό λάθος σε μια επέμβαση ρουτίνας (2.000 είχε κάνει ο διάσημος γιατρός) είναι ικανό να οδηγήσει κάποιον στον θάνατο, τόσο εύκολο είναι. Και πώς κάποιοι άλλοι γιατροί, χωρίς σπουδαίο όνομα και περγαμηνές, μπορούν με εξαιρετική δυσκολία και επιμονή να τον επαναφέρουν. Δεν έμαθε ποτέ γιατί έγινε το λάθος, υπάρχει άλλωστε πάντα και εκείνο το 2-3% περιθώριο αποτυχίας που καλύπτει όλα τα ανομήματα. Μετά δεν υπάρχει λογοδοσία, δεν υπάρχουν ευθύνες, δεν υπάρχει τίποτα.

 

Τους έλεγε ακόμα για το τεράστιο νοσοκομείο που δέχεται εκατοντάδες ασθενείς κάθε μέρα, το καμάρι πολλών υπουργών που καυχώνται γι’ αυτό, το οποίο δεν είχε καν έναν ωτορινολαρυγγολόγο για να καλύψει στοιχειωδώς τις ανάγκες του, και όταν χρειαζόταν έφερναν κάποιον από ένα γειτονικό νοσοκομείο! Τους μίλαγε για τους μοναχικούς ασθενείς που δεν είχαν βοήθεια από πουθενά, χωρίς φίλους και συγγενείς, και με ανήμπορες τις νοσοκόμες να προσφέρουν λόγω υπερβολικού φόρτου εργασίας. Τους περιέγραφε δωμάτια χωρίς εξοπλισμό, χωρίς στοιχειωδώς αξιοπρεπείς συνθήκες, όπου στοιβάζονται πολλοί ασθενείς και κάποιοι εξαιρετικοί γιατροί ξεπερνάνε τον εαυτό τους για να τα βγάλουν πέρα. Τους μετέφερε ακόμα λόγια ασθενών που περίμεναν πολλούς μήνες, κάποιοι και χρόνια, για να τους δεχτεί ένα δημόσιο νοσοκομείο για μια επέμβαση. Τελικά όλοι συμφωνούσαν σε μια διαπίστωσή του: χωρίς χρήματα τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα για κάποιον με σοβαρό πρόβλημα υγείας.

 

Μια στιγμή αυτή την προεκλογική περίοδο φαντάστηκε ότι άνοιγε μια τηλεόραση από τις πολλές και παρακολουθούσε μια συζήτηση αρχηγών κομμάτων, έστω εκπροσώπων τους, που δεν θα ψέλλιζαν τα ίδια ξύλινα λόγια γεμάτα υποσχέσεις και βερμπαλισμούς που ακόμα και οι πιστοί ψηφοφόροι βαριούνται αφόρητα. Αλλά θα μίλαγαν για όλα αυτά. Ήταν μόνο μια στιγμή όμως, αμέσως συνειδητοποίησε πως αυτό δεν θα γίνει ποτέ.

 

*Το βιβλίο «Ο δεύτερος θάνατος του Ραμόν Μερκαντέρ» του Χόρχε Σεμπρούν κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Θεμέλιο.

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Ν.Αλιβιζάτος: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλησε κοινό υπόμνημα κατά του κόμματος Κασιδιάρη - «Μικρόψυχη» η στάση του Αλέξη Τσίπρα.!

 

«Μικρόψυχη» χαρακτήρισε ο Νίκος Αλιβιζάτος τη στάση του Αλέξη Τσίπρα, σε ό,τι αφορά στο κόμμα Κασιδιάρη.

 

Χθες, ο Άρειος Πάγος απέκλεισε από τις εκλογές της 21ης Μαΐου το κόμμα Κασιδιάρη και στο πολυσέλιδο σκεπτικό του επεσήμανε πως «παροτρύνει την άσκηση βίας» και «προωθεί μια πολιτική που δεν σέβεται τη δημοκρατία». Παράλληλα, δόθηκε το «πράσινο φως» στο κόμμα «ΕΑΝ» του Αναστάσιου Κανελλόπουλου.

 

Ο Νίκος Αλιβιζάτος δήλωσε πως ήταν αναμενόμενες αυτές οι αποφάσεις του Άρειου Πάγου για τα δύο κόμματα, ενόψει των εκλογών της 21ης Μαΐου. «Αν αύριο ο κ. Κασιδιάρης κάνει μια δήλωση από τη φυλακή και καλέσει να ψηφίσουν Κανελλόπουλο, τίποτα δεν μπορεί να γίνει για να εμποδιστεί ο κ. Κανελλόπουλος. Αυτό έχει τελειώσει με την έκδοση αυτής της απόφασης», επεσήμανε ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, μιλώντας στον ΣΚΑΪ.

 

Αν χρειαστεί να γίνουν δεύτερες εκλογές, σημείωσε, η διαδικασία θα επαναληφθεί. Δηλαδή, τα κόμματα θα πρέπει να δηλώσουν εκ νέου συμμετοχή και ο Άρειος Πάγος να αποφασίσει.

 

Αλιβιζάτος: «Μικρόψυχη» η στάση Τσίπρα για το κόμμα Κασιδιάρη

Ο Νίκος Αλιβιζάτος αναφέρθηκε στην πρωτοβουλία που έγινε, προκειμένου να κατατεθεί στον Άρειο Πάγο κοινό υπόμνημα των τριών μεγαλύτερων κομμάτων, συμπληρώνοντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε πίσω. Τελικά, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ κατέθεσαν ξεχωριστά υπομνήματα.

 

«Είχα αναλάβει την πρωτοβουλία να κάναμε ένα υπόμνημα από κοινού τα τρία μεγάλα κόμματα, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Αυτή η πρωτοβουλία, δυστυχώς, έμεινε πίσω γιατί δεν το θέλησε ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι κρίμα. Αν βγαίναμε και οι τρεις μαζί θα ήμασταν πολύ ισχυρότεροι και ηθικά και πολιτικά», δήλωσε ο καθηγητής.

 

Σε χθεσινές δηλώσεις του, ο Αλέξης Τσίπρας ανέφερε πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατέθεσε υπόμνημα κατά του κόμματος Κασιδιάρη, επειδή το κόμμα δεν είχε στηρίξει την τροπολογία για το «μπλόκο», καθώς τη θεωρούσε «προβληματική».

 

«Είναι μικρόψυχο», δήλωσε ο Νίκος Αλιβιζάτος όταν κλήθηκε να σχολιάσει αυτή τη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα. «Νομίζω τα λέει όλα αυτή η λέξη, είναι μικρόψυχο», επανέλαβε ο καθηγητής.  

πηγή

 

Η βραχνή μπαλάντα του αναποφάσιστου

 

Σύμφωνα πάντα με τις δημοσκοπήσεις, η πλειοψηφία των αναποφάσιστων ανήκει συντριπτικά στην ηλικιακή ομάδα 45-64 ετών, σε ποσοστό 41%. Φωτ.: Eurokinissi

γράφει ο Δημήτρης Πολιτάκης

  

ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ τους θυμούνται, τους αναζητούν, τους φλερτάρουν, τους αναλύουν, τους «ακτινογραφούν» οι δημοσκόποι και οι επιτελείς των κομμάτων, στην πραγματικότητα όμως η απαξίωση είναι η μοίρα όσων ανήκουν στη λεγόμενη «γκρίζα ζώνη» – όσων δηλαδή δηλώνουν αναποφάσιστοι ή κινούνται αργά αλλά σταθερά, σαν υπνοβάτες, προς το λευκό, το άκυρο και την αποχή. Κάποτε μας τρομοκρατούσαν ως πολίτες με τις βαριές κυρώσεις που μπορούσε να επιφέρει η αδικαιολόγητη απουσία από το «ύψιστο δημοκρατικό καθήκον», καταφέραμε όμως μετά από δεκαετίες ενοχών (και κωμικοτραγικών επιλογών) να μη θεωρούμε πλέον την αποχή (αλλά και το λευκό/άκυρο) τεράστιο κοινωνικό faux pas, μέγα πολιτικό αμάρτημα (βαριά η «απολιτίκ» ρετσινιά) ή ακόμα και ως στοιχείο παθολογίας και αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς. Ναι, μπορεί απλά να μην πάει κάποιος/α να ψηφίσει. Δεν είναι έγκλημα ούτε τον/την καθιστά αυτομάτως κοινωνιοπαθή προσωπικότητα.

 

«Δεν ξέρω» δε σημαίνει απαραίτητα «δε με νοιάζει». Δεν αποτελούν οι αναποφάσιστοι στίγμα για την δημοκρατία, αλλά πολλοί από τους αποφασισμένους.

Ποιος ξέρει, μπορεί προηγουμένως να βασανίστηκε αναζητώντας, όχι το ιδανικό φυσικά, αλλά το μη χείρον της υπόθεσης, τον μονόφθαλμο της ιστορίας, τη μέση οδό που θα τον έβγαζε από το αδιέξοδο. Η ψήφος μπορεί να μη συνιστά απαραίτητα ταυτότητα (ιδεολογική, αισθητική ή άλλη), ας συμμεριστούμε όμως για λίγο την βαθιά απελπισία των αναποφάσιστων συμπολιτών μας, οι περισσότεροι άλλωστε λίγο-πολύ την έχουμε βιώσει κάποια στιγμή αντιμέτωποι με τις επιλογές του εγχώριου πολιτικού συστήματος. «Δεν ξέρω» δε σημαίνει απαραίτητα «δε με νοιάζει». Δεν αποτελούν οι αναποφάσιστοι στίγμα για την δημοκρατία, αλλά πολλοί από τους αποφασισμένους. Και η ιδιαίτερη φύση της προσεχούς εκλογικής αναμέτρησης που θα πραγματοποιηθεί, εκτός συγκλονιστικού (ή ψυχεδελικού) απροόπτου σε δύο κύκλους επεισοδίων, μοιάζει να ενισχύει τις γραμμές των αναποφάσιστων που κάποιες τελευταίες δημοσκοπήσεις τους φέρνουν μέχρι και στο 16,5 %. Ένα τρίτο κόμμα δηλαδή που αποτελείται από σκιές και φαντάσματα.

 

Σύμφωνα πάντα με τις δημοσκοπήσεις, η πλειοψηφία των αναποφάσιστων ανήκει συντριπτικά στην ηλικιακή ομάδα 45-64 ετών, σε ποσοστό 41%. Generation X δηλαδή σε μεγάλο βαθμό, γεγονός που ίσως εξηγεί εν μέρει μια τάση αμφιθυμίας και αποστασιοποίησης. Κάποιοι θα καταλήξουν κάπου την ύστατη ώρα, σε κάτι μικρό και θεωρητικά αβλαβές ίσως. Έχουν σωθεί όμως και τα διάφορα μεσοβέζικα άλλοθι του πρόσφατου παρελθόντος (Ποτάμια, Κουβέληδες κλπ) για όσους προτιμούν να αποφεύγουν την πόλωση (ή την ευθύνη) όπως ο διάβολος το λιβάνι. Μια αντίστοιχη περίπτωση (πολύ μικρότερης προβολής και εμβέλειας αλλά ενδεχομένως και πιο σοβαρή) υπήρχε με τη μορφή του «Πράσινου και Μωβ», αλλά τελικά ο σχηματισμός κόπηκε χθες από τον Άρειο Πάγο, μια απόφαση που σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες ήρθε ως συνέπεια του αιώνιου εμφύλιου σπαραγμού που μαστίζει τις φατρίες των εγχώριων «Οικολόγων Πράσινων». Θα έπρεπε να έχουν χωρίσει προ πολλού και με σαφήνεια τα τσανάκια τους όπως το ΚΚΕ (μ-λ) και το Μ-Λ ΚΚΕ που για άλλη μια φορά κατεβαίνουν αμφότερα για να δώσουν τον ρομαντικό αγώνα.

Ωρες ευθύνης...

 

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

 

Πώς μπορούν να εξευτελίζουν, να απαξιώνουν ή και να λοιδορούν ακόμη οι άνθρωποι της Αριστεράς ένα από τα πιο δημοκρατικά εκλογικά συστήματα, όπως αυτό της απλής αναλογικής; Για τη Δεξιά δεν γίνεται λόγος...

 

Ποιος φωστήρας από τον ΣΥΡΙΖΑ συμβούλεψε (;) τον αρχηγό του να μιλάει [αυθαίρετα, δυστυχώς] ότι υφίσταται ο όρος «κυβέρνηση ηττημένων» και ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε αυτήν, εάν δεν έλθει το κόμμα του πρώτο; Εάν δηλαδή το κόμμα του και άλλα αποκαλούμενα «προοδευτικά» συγκεντρώσουν τις απαιτούμενες έδρες και μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση, δεν θα είναι αυτονόητα η πλειοψηφία του ελληνικού λαού;

 

Δεν είναι αυτή η πλειοψηφία η αποτύπωση της βούλησης και της επιθυμίας των περισσότερων Ελλήνων σε σύγκριση με ένα ισχνό ποσοστό (περί το 30%), στο οποίο κινείται η νυν κυβέρνηση και που δεν εκφράζει παρά το ένα τρίτο όλων των Ελλήνων; Για ποιες πρωτιές και ανοησίες κάνει λόγο ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Δεν καταλαβαίνει ότι με αυτή του τη λογική φαίνεται σαν να μη σέβεται τη βούληση της πλειοψηφίας; Τι είδους αρχηγισμοί είναι ετούτοι; Τι εγωισμοί; Τι αλαζονεία;

 

 

Ο Βαρουφάκης λέει ότι θα του κοπεί ο ώμος, εάν συνεργαστεί ή και να δώσει ψήφο ανοχής σε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα. Ενας άκαπνος της βιοπάλης. Ο Ανδρουλάκης, «τα ζώα μου αργά» [με την ίδια ακαπνία] και ο Κουτσούμπας δεν βρήκε μία κυβέρνηση της Δεξιάς να είναι χειρότερη από αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ. Βρε, τα «προοδευτικά» μας κόμματα.

 

Φαίνεται ξεκάθαρα ότι αυτό που τους νοιάζει είναι η παρουσία τους στη Βουλή, οι πολύτιμες καρέκλες της εξουσίας και του βουλευτικού μισθού -αυτά έχουν πηγή τη ματαιοδοξία, την αρχομανία και, ασφαλώς, την απληστία, όλα εκείνα δηλαδή που έχει επισημάνει εδώ και δυόμισι χιλιετίες ο αξεπέραστος Θουκυδίδης [για φαντάσου!]. Ξέρουν ίσως ότι οι ψηφοφόροι άγονται και φέρονται, δυστυχώς.

 

Εάν έτσι έχουν τα πράγματα, ας αφήσουν στην ησυχία τους τους ψηφοφόρους, να μην προσδοκάνε οι τελευταίοι τίποτα από αυτούς και ας πάνε οι εκπρόσωποι αυτών των κομμάτων σπίτια τους, διότι απλώς δεν σέβονται τον ελληνικό λαό. Είναι δυνατόν να αφήνουν τη χώρα να κυβερνάται από ένα θλιβερό 30%; Δεν είναι ανήκουστο; Δεν είναι παράλογο; Δεν είναι γελοίο; Δεν είναι εγκληματικό;

 

Τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά και ας χασκογελάνε τινές, αναλφάβητοι περί τη δημοκρατία. Απορεί κανείς με τις δεξαμενές σκέψης της κυβερνήσασας τουλάχιστον Αριστεράς [αλλά και με τους απλούς ψηφοφόρους, που μάλλον ψηφίζουν εγωιστικά -και εκδικητικά]. Εδώ, όμως, ενδιαφέρουν οι αρχηγοί των μικρών κομμάτων, κατά πόσον δηλαδή είναι έτοιμοι να παραιτηθούν από το χθαμαλό εγώ τους προς το συμφέρον της ελληνικής [πλειοψηφικής!] κοινωνίας.

 

Είναι η ώρα ευθύνης για τούτους τους μικρούς [αλλά αληθινούς;] σχηματισμούς πολιτικών κομμάτων. Εάν έχουν πέτσα, θα συμφωνήσουν μεταξύ τους για τον ελληνικό λαό, εάν όχι, καλύτερα να πάνε για βρούβες και ας αφήσουν την Ακροδεξιά να λυμαίνεται τον τόπο. Και, επιτέλους, γιατί την ψήφισαν αυτήν τη ρημάδα την απλή αναλογική; Δεν ντρέπονται λίγο;

Μαθαίνοντας ότι είσαι μικρός

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

  

Οταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει, λέει μια παλιά παροιμία και, για ακόμη μια φορά, η λαϊκή σοφία δεν πέφτει και τόσο έξω. Γιατί μπορεί να είναι λαμπρή άνοιξη, ο καιρός να βελτιώνεται κάθε μέρα και περισσότερο, παντού -ή σχεδόν παντού- να έχει γεμίσει ο κόσμος χρώματα και αρώματα, κι εσύ να ονειρεύεσαι μια μικρή εξόρμηση. Και τότε, στα καλά του καθουμένου, έρχεται ένας πυρετός και ένα θετικό τεστ και ξαφνικά τρέμεις σαν το ψάρι και πονάς σαν να έχεις παλέψει με τα σίδερα και τις πέτρες μέρες πολλές, και τελικά νικήθηκες.

 

Στην αρχή λες, εντάξει, ήρθε και σε μένα ο ιός, τι περίμενα; Οτι εγώ θα γλίτωνα; Ασφαλώς όχι. Γιατί αυτό είναι οι ιοί και οι πανδημίες. Περιμένουν στη γωνία ακόμη και τον πιο προσεκτικό. Ημουν προσεκτική; Δεν ξέρω. Πού τον συνάντησα; Δεν έμαθα ποτέ. Τις πρώτες μέρες επιλέγεις να το αντιμετωπίσεις με στωικότητα. Κάνεις τα αναγκαία τεστ, απομονώνεσαι από τον κόσμο -μόνο ο γάτος δεν δεχόταν «όχι», οπότε για να μη φάει την πόρτα με τα νύχια του, τον αφήνεις να κοιμηθεί στα πόδια σου. Και να τα θερμόμετρα, και να τα οξύμετρα, και να οι χυμοί, οι σούπες και τα αντιπυρετικά. Και λες κι ευχαριστώ, γιατί δεν σε βρήκαν τα χειρότερα. Και κοιμάσαι. Πολύ. Οσο δεν είχες κοιμηθεί ούτε μωρό, τρόπος του λέγειν. Γιατί ο ιός σε εξαντλεί και κουράγιο δεν έχεις.

 

Αλλά οι μέρες περνάνε και ο πυρετός φεύγει. Και έξω είναι χαρά θεού και εσύ δεν μπορείς να βγεις. Δεν μπορείς να δεις άνθρωπο -σωστά, γιατί μπορεί να είσαι επικίνδυνος και δεν θέλεις να κολλήσεις κι άλλους, ειδικά τους πιο αδύναμους. Μπορεί να το έχεις κάνει ήδη… Μα τα ματαιωμένα σχέδια λιγάκι σε πονάνε. Και πιο πολύ σε πονάει η μνήμη των πρώτων ημερών της πανδημίας, τότε που όλοι κλείστηκαν μέσα και περίμεναν κάτι για να σωθούν: ένα εμβόλιο, ένα φάρμακο, μια θεραπεία.

 

Κάτι να τους απελευθερώσει από τα τέσσερα ντουβάρια. Και ναι, με τα εμβόλια κάτι κάναμε. Και διακοπές πήγαμε και φίλους είδαμε και σε γιορτές συμμετείχαμε. Αλλά δυσκολευόμαστε να ξεχάσουμε τον εγκλεισμό. Οτι δεν μπορούσαμε να αγκαλιάσουμε τους αγαπημένους μας. Το χειρότερο, ο φόβος ότι μπορεί να είμαστε ακούσια επικίνδυνοι για τον διπλανό μας: τον γονιό, τον σύντροφο, τον φίλο, τον αδερφό. Και ζεις μέσα στην ενοχή -αυτήν της δυνητικής ευθύνης. Μιας ευθύνης συλλογικής από τη μία, απόλυτα δικής σου από την άλλη.

 

Σκέφτεσαι κι αυτούς που δεν τα κατάφεραν. Που δεν μπόρεσαν ξανά να δουν τους δικούς τους και παύεις να γκρινιάζεις. Γιατί για κάποιους κανένα φάρμακο και καμιά φροντίδα δεν ήταν αρκετά, όσο κι αν προσπάθησαν γιατροί και νοσοκόμοι. Και τότε μαλακώνεις. «Θα έχω μια άλλη ευκαιρία», λες. «Δεν πειράζει». Κι ας πειράζει. Πολύ. Βλέπεις, ο ιός ήταν για τους πολλούς το αποκορύφωμα μιας πολύ δύσκολης δεκαετίας, ίσως και δεκαπενταετίας.

 

Οταν έμαθαν ότι δεν αρκεί να προσπαθείς και να αγωνίζεσαι για να επιβιώσεις αξιοπρεπώς, αλλά πρέπει να κάνεις κάτι παραπάνω και να μην ξέρεις αν αρκεί. Ηρθε και η πανδημία και το αστάθμητο πήρε άλλη μορφή. Και ορίζει τη ζωή σου. Και τίποτα δεν μπορείς να κάνεις γι’ αυτό. Τελεία και παύλα. Μόνο να περιμένεις. Τι; Να σου συμπεριφερθεί με κάποια «ευγένεια» και μετά ένα τεστ αρνητικό. Για να μπορείς να αγκαλιάσεις όσους αγαπάς. Για να πας στο σπίτι τους ή να έρθουν στο δικό σου. Για να πάρεις πάλι τη ζωή σου πίσω.

 

Αλλά και όταν έρθει το πολυπόθητο αρνητικό τεστ: Πώς να ξεπεράσεις τον φόβο; Εσύ που δεν φοβόσουν τίποτα - ή έτσι νόμιζες. Ισως το μάθημα να είναι ότι είσαι μικρός - πιο μικρός κι από τον ιό, και πρέπει να τον σεβαστείς. Εχει και αυτό την αξία του.