Τελικά είναι απλή γρίπη; Η απόφαση της Σουηδίας μετά από 2 χρόνια πανδημίας δείχνει πολλά για την Όμικρον

 Η Σουηδία, όπως και όλη η υπόλοιπη Ευρώπη, βιώνει τώρα την επέλαση της νέας μετάλλαξης και για μία ακόμη φορά αποφάσισε να μην μείνει αδρανής   

Το πείραμα της Σουηδίας την εποχή του πρώτου lockdown τη μετέτρεψε ως γνωστόν σε case study, η αξιολόγηση του όμως είναι ένα σύνθετο ζήτημα που θα παραμένει ανοιχτό όσο διαρκεί η πανδημική περίοδος.

 

Αυτό που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι η αφοσίωση στην αρχική – άνευ περιορισμών – προσέγγιση και η επιδίωξη της περίφημης «ανοσίας της αγέλης» διαταράχθηκε προϊόντος του χρόνου, με τη σουηδική κυβέρνηση να ανακρούει πρύμναν στην πορεία και να επιβάλει μέτρα για τον περιορισμό της διασποράς. Υπό αυτή την έννοια το μοντέλο της θα μπορούσε να κριθεί ως αποτυχημένο.

 

Από την άλλη όμως, η σκανδιναβική χώρα δεν προχώρησε ποτέ σε καθολικό lockdown και παρά ταύτα οι απώλειες της σε ανθρώπινες ζωές είναι λιγότερες απ’ ότι π.χ. της Ελλάδας, που έχει πάνω-κάτω τον ίδιο πληθυσμό. Αισθητά λιγότερες μάλιστα, καθώς η Σουηδία, που στην αρχή της πανδημίας «έγραφε» έως και διψήφια νούμερα απωλειών καθημερινά και αναδείχθηκε σε παράδειγμα προς αποφυγή, έχει ανακοινώσει συνολικά 15.440 θανάτους, όταν η χώρα μας έχει ξεπεράσει τους 21.500. Που σημαίνει ότι για να κριθεί μια στρατηγική θα πρέπει να τεθεί σε σύγκριση με τις αντίστοιχες άλλων χωρών.

 

Όπως και να ‘χει, η Όμικρον δεν κάνει διακρίσεις σε διαφορετικές νοοτροπίες, μοντέλα και κλίματα.

 

Η Σουηδία, όπως και όλη η υπόλοιπη Ευρώπη, βιώνει τώρα την επέλαση της νέας μετάλλαξης και για μία ακόμη φορά αποφάσισε να μην μείνει αδρανής. Την Τετάρτη 12/01 η χώρα ανακοίνωσε τα περισσότερα κρούσματα από το ξεκίνημα της πανδημίας, συγκεκριμένα 25.215. Το νούμερο αυτό όμως ουδόλως τρομάζει κυβέρνηση και επιστήμονες. Και ο λόγος είναι ότι σύμφωνα με τα επικαιροποιημένα μοντέλα της Υπηρεσίας Υγείας, η κορύφωση του τέταρτου κύματος απέχει περίπου δύο εβδομάδες, αλλά κυρίως καμιά 40αρια χιλιάδες κρούσματα. Η πρόβλεψη είναι ότι το peak σε αριθμό κρουσμάτων θα γίνει στα τέλη Ιανουαρίου και ο αριθμός τους χωρίς λήψη μέτρων θα προσέγγιζε τα 70.000!

 

 

«Η κατάσταση έχει επιδεινωθεί αναμφίβολα. Το επίπεδο των μολύνσεων στη Σουηδία βρίσκεται σε ιστορικά υψηλό επίπεδο», είπε η πρωθυπουργός Μαγκνταλένα Άντερσον σε συνέντευξη Τύπου την Τρίτη, ανακοινώνοντας νέα μέτρα.

 

Σε αυτά περιλαμβάνεται η τηλεργασία –όπου είναι εφικτό–, το μειωμένο ωράριο λειτουργίας των μπαρ και των εστιατορίων και η μείωση του αριθμού των ανθρώπων που επιτρέπεται να συμμετέχουν σε δημόσιες εκδηλώσεις.

 

Τα εστιατόρια θα κλείνουν πλέον στις 23:00 και θα επιτρέπεται η παραμονή στον χώρο μόνο σε καθήμενους αλλά σε τραπέζια με ανώτατο αριθμό πελατών τους οκτώ.

 

 

Επίσης οι ενήλικες καλούνται να περιορίσουν τις κοινωνικές επαφές τους σε εσωτερικούς χώρους.

 

Τα μέτρα θα επανεξετάζονται κάθε δύο εβδομάδες, αλλά αναμένεται να παραμείνουν σε ισχύ τουλάχιστον για ένα μήνα.

 

«Δυστυχώς, πρέπει να κάνουμε άλλη μια προσπάθεια για να μειώσουμε τον αριθμό των νέων μολύνσεων», είπε η Άντερσον, ευελπιστώντας ότι με τα μέτρα αυτά θα αποτραπεί η αφόρητη πίεση στο εθνικό σύστημα υγείας.

 

Πάντως η κατάσταση που βιώνει αυτή τη στιγμή η Σουηδία μαρτυρά και κάτι άκρως ελπιδοφόρο. Ενώ ο αριθμός των νέων μολύνσεων έχει αυξηθεί κατακόρυφα την τελευταία εβδομάδα, ο αριθμός θανάτων και νοσηλειών παραμένει πολύ χαμηλότερα σε σχέση με το επίπεδο που είχε παρατηρηθεί σε προηγούμενα κύματα της πανδημίας. Το αντίστοιχο διάστημα του περασμένου Ιανουαρίου οι θάνατοι υπερέβαιναν τους 80 κάθε ημέρα, ενώ τώρα ζητούμενο είναι αν θα ξεπεράσουν τους 10. Είναι το πολύ μεγαλύτερο ποσοστό εμβολιαστικής κάλυψης ή η μικρότερη ισχύς του στελέχους της Όμικρον που κάνει τη διαφορά; Πιθανότατα μια σύνθεση και των δύο, για την ώρα όμως οι επιστήμονες θεωρούν πρόωρο να παρομοιάσουν την Όμικρον με μια απλή γρίπη.

 

Το Εθνικό Συμβούλιο Υγείας και Πρόνοιας ανακοίνωσε ότι η πίεση στο σύστημα υγείας επιτείνεται από την εξάπλωση άλλων λοιμώξεων του αναπνευστικού και από τις ελλείψεις στο προσωπικό, ενώ ο μεγάλος σκόπελος είναι αυτός που έρχεται με την έξαρση των μολύνσεων.    

πηγή

Ο Ανδρουλάκης εκνευρίζει τον Μητσοτάκη: Καλό σημάδι…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Μετά την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ, στην κυβέρνηση εμφανίζονται σημ άδια εκνευρισμού. Φαίνεται ότι άλλα περίμεναν και άλλα βλέπουν.

 

Ετσι, η επιθετική κριτική που ασκεί το τρίτο κόμμα της Βουλής σε κυβερνητικές αποφάσεις αντιμετωπίζεται με ειρωνείες και με προσπάθεια να το ταυτίσουν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτηριστικά, τις παραμονές των Χριστουγέννων, όταν η κυβέρνηση ανακοίνωσε νέα μέτρα για την πανδημία, το ΚΙΝΑΛ τα χαρακτήρισε καθυστερημένα και ανεπαρκή και την επέκρινε ότι υποκύπτει στο φόβο του πολιτικού κόστους. Κυβερνητικά στελέχη απάντησαν ότι διαβάζοντας την ανακοίνωση του ΚΙΝΑΛ «είναι σαν να διαβάζεις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ».

 

Η αντίδραση αυτή πρέπει να χαροποιεί τη νέα ηγεσία του ΚΙΝΑΛ. Διότι φαίνεται ότι φτάνει στο τέλος της μια «παρεξήγηση» που σέρνεται τα τελευταία χρόνια. Μετά τη συνεργασία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση Σαμαρά, στη ΝΔ θεωρούσαν το ΚΙΝΑΛ «φιλικό» κόμμα. Και όσες φορές η Φώφη Γεννηματά επιχειρούσε να διαλύσει αυτήν εντύπωση, ασκώντας επιθετική κριτική σε πράξεις και παραλείψεις της κυβέρνησης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έκρυβε την ενόχλησή του.

 

Δυο μέρες μετά την εκλογή του κ. Ανδρουλάκη ο πρωθυπουργός είπε ότι περιμένει από αυτόν «υπεύθυνη» αντιπολίτευση. Ουσιαστικά ο κ. Μητσοτάκης επιχείρησε να προσδιορίσει εκείνος το είδος της αντιπολίτευσης που θα ασκεί το ΚΙΝΑΛ υπό τη νέα ηγεσία του, με διπλό στόχο. Από τη μια να έχει κάποιας μορφής συναίνεση από το τρίτο κόμμα, ώστε να μπορεί να κατηγορεί ευκολότερα τον ΣΥΡΙΖΑ για «ανεύθυνη» αντιπολίτευση.

 

Όμως, ο κ. Ανδρουλάκης δεν έπεσε στην παγίδα. Το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα της αντιπολίτευσης. Και το είδος της κριτικής που θα ασκεί δεν μπορεί να το καθορίζει η κυβέρνηση. Αν το δεχόταν αυτό, θα ήταν σαν να κλωτσούσε την καρδάρα με το γάλα. Αν ο κ. Ανδρουλάκης θέλει να επαναπατριστούν οι ψηφοφόροι του κόμματος που πήγαν στη ΝΔ στις εκλογές του 2019, δεν έχει άλλη οδό από τη άσκηση συστηματικής και επιθετικής αντιπολίτευσης. Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι συγγενές προς τη ΝΔ κόμμα. Ιστορικά ήταν ο μεγάλος αντίπαλός της μέχρι το 2012 και την «παρά φύσιν» συνεργασία τους. Και στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές ο «φιλοκυβερνητικός» υποψήφιος Ανδρέας Λοβέρδος καταποντίστηκε, παρά τη μεγάλη μιντιακή και δημοσκοπική υποστήριξη που είχε.

 

Στο λίγο διάστημα που ασκεί την αρχηγία ο κ. Ανδρουλάκης, το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ φαίνεται ότι αποκαθιστά την πολιτική κανονικότητα. Και αυτό σημαίνει ότι θα ασκεί καθημερινά αντιπολίτευση στην κυβερνητική πολιτική.

 

Αυτό δεν αρέσει στον κ . Μητσοτάκη και δεν το κρύβει. Στη τελευταία συνέντευξή του στον «Αντέννα» είπε δηκτικά για τον κ. Ανδρουλάκη: «Εχω ακούσει κάποιες ενδιαφέρουσες πολύ γενικές τοποθετήσεις, ότι θέλει να κάνει σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση. Αρα τοποθετείται στην κεντροαριστερή και όχι στην κεντροδεξιά πολυκατοικία».

 

Συνειδητά ή όχι ο κ. Μητσοτάκης είπε κάτι που αποκαθιστά τα πράγματα. Βεβαίως, καταχωρίζοντας το ΚΙΝΑΛ στην «κεντροαριστερή πολυκατοικία», ελπίζει να κυριαρχήσει πλήρως η ΝΔ στην «κεντροδεξιά πολυκατοικία». Όμως, ταυτόχρονα, αναγνωρίζει ότι το κεντροαριστερό ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ δεν θα συμπράξει μαζί του για το σχηματισμό κυβέρνησης, αν οι επόμενες εκλογές δεν δώσουν αυτοδυναμία. Αλλωστε, αυτό είναι και το νόημα της φράσης του κ. Ανδρουλάκη ότι θέλει «να αντικατασταθεί η κυβέρνηση της ΝΔ από μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση». Και αυτό, φυσικά, δεν μπορεί να γίνει με συμμετοχή της ΝΔ.

 

Κάπως έτσι το πολιτικό παιχνίδι αρχίζει να ξεκαθαρίζει. ΤΟ ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ, ως κόμμα της Κεντροαριστεράς, δεν θα συνεργαστεί με τη ΝΔ για το σχηματισμό κυβέρνησης μετά τις προσεχείς εκλογές. Δεν θα επαναλάβει, δηλαδή, αυτό που έγινε το 2012 και παραλίγο να το οδηγήσει στην εξαφάνιση.

 

Για τα υπόλοιπα- δηλαδή για το ποια κυβέρνηση θα έχουμε μετά τις εκλογές, κεντροδεξιά ή κεντροαριστερή- θα αποφασίσουν οι ψηφοφόροι…  

Σταυρωμένες ρακέτες

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Σε πολλές συνεντεύξεις Τύπου, η σπουδαιότερη απάντηση του ερωτωμένου είναι εκείνη που δεν δίνει ποτέ. Εκείνη που αποφεύγει να δώσει, γιατί ακόμα και η ανειλικρίνεια αναγκάζεται να βρει τα όριά της, όταν υπάρχουν αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες. Πώς ξεφεύγει λοιπόν όποιος στριμώχνεται; Πολύ απλά, κηρύσσει αυθαιρέτως τη συνέντευξη περαιωμένη και απέρχεται ενθουσιασμένος με την ευρηματική μαγκιά του. Ή περνάει στη θεατρινίστικη αντεπίθεση. Εξαντλεί τότε όλα του τα αποθέματα σε υποκρισία και κατηγορεί τον ερωτώντα σαν όργανο σκοτεινών δυνάμεων, ανάγωγο συκοφάντη, καταχραστή της δημοσιογραφικής του ιδιότητας κτλ. Αυτή είναι η σχολή του Ντόναλντ Τραμπ και των όπου γης ομοιωμάτων του, ακόμα και όσων ομνύουν στον πούρο φιλελευθερισμό. Και στη συνέντευξη Τύπου που οργάνωσε στο Βελιγράδι η οικογένεια του Σέρβου τενίστα Νόβακ Τζόκοβιτς, μετά την απόφαση του Αυστραλού δικαστή να αφεθεί ελεύθερος, η σπουδαιότερη απάντηση δεν δόθηκε ποτέ. «Η συνέντευξη ολοκληρώθηκε» απάντησε ο αδερφός τού Νόλε (ή και Νόβαξ πλέον, λόγω της αντιεμβολιαστικής του στάσης), όταν του ζητήθηκε να εξηγήσει γιατί ο Νόβακ, που βρέθηκε θετικός στον κορωνοϊό στις 16 Δεκεμβρίου, δεν μπήκε σε καραντίνα, ως όφειλε. Αντίθετα, βράβευσε (άνευ μάσκας) ταλεντάκια του τένις, κορίτσια κι αγόρια, φωτογραφήθηκε για τη γαλλική αθλητική εφημερίδα «Equipe» και έπαιξε τένις με πιτσιρικάδες στη γειτονιά του.

 

Δύο οι πιθανές εξηγήσεις αυτής της πρόδηλα αντικοινωνικής συμπεριφοράς, που δεν μοιάζει δα με αξιέπαινο γνώρισμα ενός «εθνικού ήρωα», ενός «Σπάρτακου», ενός «εσταυρωμένου Ιησού» ή ενός «αντισυστημικού ηγέτη εφτά δισεκατομμυρίων ανθρώπων» (όλα αυτά τα είπε ο πατήρ Τζόκοβιτς για τον γιο του). Η πρώτη: Ο κορυφαίος τενίστας κατάφερε να αποσπάσει ψευδές πιστοποιητικό νόσησης από το επίσημο ερευνητικό εργαστήριο της χώρας του, ίσως με κυβερνητική παρέμβαση. Γνωρίζοντας λοιπόν ότι δεν νοσεί, συνέχισε τον ανέμελο βίο του. Η δεύτερη: Οντως νοσούσε, αυτό όμως δεν ήταν ικανό να τον πείσει ν’ αλλάξει το στυλ τού «υπεράνω» (κανόνων, υποχρεώσεων, πληβείων). Και οι δύο υποθέσεις δείχνουν άνθρωπο ανώριμο και αυτοειδωλολατρευόμενο. Παρηγοριά του; Δεν είναι ο μοναδικός, ούτε στο τένις ούτε γενικά στον αθλητισμό.

 

Να τους θαυμάζουμε τους δεξιοτέχνες της μπάλας, όποιο κι αν είναι το χρώμα ή το μέγεθός της. Οποιος όμως νιώθει την ανάγκη για ήρωες και γκουρού, ας τους αναζητήσει αλλού. Ισως και μέσα του.   

“Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» στο Praktiker – Καταγγελία του Σωματείου των εργαζόμενων στα Γιάννενα

 

Δελτίο Τύπου του Σωματείου εργαζομένων στην Praktiker Hellas – Παράρτημα Ιωαννίνων:

 

Καταγγέλλουμε  τη Διεύθυνση του Praktiker Ιωαννίνων  γιατί  αρνείται να ενημερώσει  όλο το προσωπικό του καταστήματος  όταν κάποιος συνάδελφός  μας  βρεθεί θετικός στον κορωνοϊό.

 

 

Τα στελέχη επικαλούνται ότι ακολουθούν κατά γράμμα τις οδηγίες του ΕΟΔΥ  για την ιχνηλάτηση, ιδίως στις στενές επαφές των κρουσμάτων.

 

Ξεχνούν βέβαια ότι στο κατάστημά μας υπάρχουν πολλοί κοινόχρηστοι χώροι (αποδυτήρια, αποθήκες, γραφεία, τραπεζαρίες) καθώς και κοινή χρήση των τηλεφώνων, των υπολογιστών και άλλων μέσων, αλλά και η ίδια η φύση της  εργασίας  μας καθιστούν όλο το προσωπικό εν δυνάμει στενή επαφή.

 

Επικαλούνται επίσης και τα προσωπικά δεδομένα για τη μη ανακοίνωση των κρουσμάτων.

 

Αφήνουν έτσι το προσωπικό, αλλά και όσους συναδέλφους απουσιάζουν από την εργασία τους, έρμαιο των φημών και της παραπληροφόρησης.

 

 

Δεν ενημερώνουν ακόμα και  συναδέλφους που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες  ή έχουν ευπαθή άτομα στον οικογενειακό τους περίγυρο, επικαλούμενοι την προσωπική ευθύνη του καθενός για την προστασία του.

 

Η στάση της εταιρείας στο ζήτημα των κρουσμάτων ουσιαστικά συμπυκνώνεται στο εξής: «κάνουμε ό,τι μας υποχρεώνει ο  ΕΟΔΥ κι από κει και πέρα, ο σώζων εαυτόν σωθήτω».  Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μη διαταραχτεί η «βιτρίνα» και το πρεστιζ του καταστήματος.

 

Οι εργαζόμενοι στο Praktiker ζητάμε τα αυτονόητα:

 

–Ενημέρωση όλου του προσωπικού για κρούσμα σε συνάδελφο.

 

 

–Τακτικά τεστ με ευθύνη της εταιρείας.

 

–Παροχή επαρκή αριθμού μασκών  αυξημένης προστασίας σε όλο το προσωπικό.

 πηγή

 

Τα ψεύδη του Κυρ. Μητσοτάκη

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

«Έχουμε πλουραλισμό στην ενημέρωση, δείτε τους τίτλους των εφημερίδων» είπε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν μας είπε όμως πόσα τηλεοπτικά κανάλια είναι ανεξάρτητα; Είπε ο κ. Μητσοτάκης πως η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη. Δεν μας είπε όμως ποιος διορίζει την ηγεσία της; Δεν υπάρχει ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης από τη στιγμή που εξαρτάται η επιλογή της ηγεσίας της από την Εκτελεστική Εξουσία. Δεν υπάρχει ανεξάρτητη ενημέρωση, όταν είναι ηλίου φαεινότερο ότι αυτή ελέγχεται από τις λίστες Πέτσα, από τις κρατικές επιχορηγήσεις και από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.

 

 Τα τελευταία αγοράζουν μίντια (ο Μαρινάκης, ο Βαρδινογιάννης, ο Σαββίδης, ο Μυτιληναίος, ο Μελισσανίδης…)  και εμμέσως πολιτικούς, καθώς χρηματοδοτούν την εκστρατεία τους, τους εξασφαλίζουν χώρο και χρόνο στα μίντια, που κατέχουν, υποχρεώνουν τους εργαζόμενους στις δουλειές τους, τους οπαδούς των ομάδων τους, τους πολίτες αναγνώστες ή τηλεθεατές, που επηρεάζουν, να τους ψηφίζουν.

 

Κανένα μέσο ενημέρωσης δεν είναι άμεσα κερδοφόρο σήμερα. Όλα τα μίντια «μπαίνουν μέσα»(όχι μόνο τα κομματικά κ. Μητσέ) και επιβιώνουν με την χρηματοδότηση των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, προκειμένου να λειτουργούν ως μοχλοί πίεσης για να επηρεάζουν τις κυβερνητικές-κρατικές αποφάσεις υπέρ των στόχων τους. ΄

 

Όχι αυτό δεν είναι Δημοκρατία είναι Ολιγαρχία.

 

«Ίσως είμαι λίγο ντεμοντέ, αλλά πιστεύω ότι όταν μιλάς για δημοκρατία, αυτό σημαίνει ένα άτομο, μία ψήφος. Δεν σημαίνει ότι οι δισεκατομμυριούχοι αγοράζουν εκλογές…», γράφει στο τουίτερ ο γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς. Κι όμως έτσι είναι, οι υπερπλούσιοι αγοράζουν εκλογές.

 

Οι εκλογές δεν έχουν κανένα νόημα, επισημαίνει εδώ και πολλά χρόνια ο Νόαμ Τσόμσκι, γιατί η αντιπροσώπευση εξαντλείται μόνο στην εκπροσώπηση των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.

 

Έτσι, η ρουσωική θέση «για μία κυβέρνηση του λαού από το λαό για το λαό» στη σημερινή εποχή είναι μέγας μύθος, καθώς δεν εκλέγει ο λαός –για την ακρίβεια το εκλογικό σώμα- αλλά εκείνοι που καταφέρνουν να εξαγοράσουν τα «πακέτα ψήφων» των «κάτω», δηλαδή οι πλούσιοι. Αυτό δεν το λέμε εμείς, αλλά ο Λέστερ Θόροου, καθηγητής και σύμβουλος του Μπιλ Κλίντον.

 

Το ίδιο λέει και ο οικονομολόγος Πωλ Κρούγκμαν, που σημειώνει ότι το πολιτικό σύστημα λειτουργεί συνολικά «προς όφελος λίγων μεγάλων συμφερόντων». Ο πολιτικός ανταγωνισμός έχει καταστεί πλέον ένας ανταγωνισμός στη διαφθορά. Για το σκάνδαλο Novartis στην Ελλάδα δεν διώχθηκε κανένας. Μόνο οι… δημοσιογράφοι. Το ίδιο και για τη Zimens, για τα C4Ι κ.ά. Θυμίζουμε τα 16 δις (οι λίστες "Πέτσα" δεν είναι νέο φαινόμενο) που μοιράστηκαν στα μέσα ενημέρωσης, στα ενοίκια προεκλογικών κέντρων, στο εκλογικό υλικό, στις μετακινήσεις οπαδών και ψηφοφόρων, στην εξαγορά διαμορφωτών της κοινής γνώμης (διανοούμενων και δημοσιογράφων αρθρογράφων) κ.ά.

 

Αλλά η διαφθορά είναι ένα σύνθετο σύστημα και για να λειτουργήσει χρειάζεται, επίσης, τη διάβρωση εκείνων των κοινωνικών κανόνων και θεσμών στους οποίους στηρίζεται η εικονική «σχετική ισότητα». Αυτούς τους θεσμούς, το χρήμα (η διαφθορά) τους υπονομεύει και ουσιαστικά τους αντικαθιστά μ’ ένα δίκτυο παράλληλων θεσμών με οσμή μαφίας μέσω των οποίων αμείβονται οι νομιμόφρονες και τιμωρούνται οι διαφωνούντες. Οι θεσμοί αυτοί προμηθεύουν στα συστημικά κόμματα εξουσίας και στους υπάκουους πολιτικούς τους απαραίτητους πόρους (χρήματα, πρόσβαση στα ΜΜΕ) για να κερδίζουν τις εκλογές, αλλά και ασφαλή καταφύγια στην περίπτωση αποτυχίας (θέσεις των πολιτικών σε πανεπιστήμια, εταιρείες...).

 

Οι ίδιοι θεσμοί (πανεπιστήμια, ινστιτούτα, ΜΜΕ, ΜΚΟ) συντηρούν το μεγάλο ετοιμοπόλεμο στρατό διανοουμένων που θα εκλαϊκεύουν και θα ενισχύουν αντιλήψεις όπως τα περί της αχρηστίας του κράτους και κυρίως του κοινωνικού κράτους, της ανάγκης μείωσης των μισθών και των συντάξεων, ή της φορολογικής ελάφρυνσης των επιχειρήσεων κ.ά. Η διαφθορά των διανοουμένων αυτών ενίοτε αποκαλύπτεται, όπως στην περίπτωση της ΑΣΟΕΕ, και τότε η αποφορά είναι αβάσταχτη.

 

Το πολιτικό σύστημα, συνεπώς, αντλεί κατ’ επίφαση τη δημοκρατική νομιμοποίησή του από τους πολλούς, ενώ στην πραγματικότητα νομιμοποιείται από την υλική στήριξη των υπερπλούσιων. Το ιδεολογικό προκάλυμμα αυτής της προσομοιωμένης δημοκρατίας είναι η άποψη πως ο πλούσιος (Ροβινσώνας) και ο φτωχός εργαζόμενος (Παρασκευάς) αντί να βλάπτουν ο ένας τον άλλο, μπορούν να συνεννοούνται για να χρησιμοποιήσουν όσο το δυνατόν καλύτερα τις ιδιαίτερες ικανότητές τους! Εδώ εδράζεται ο μύθος της «σχετικής ισότητας». Σημαντικός είναι ο ρόλος των διανοούμενων για τη διαμόρφωση αυτής της ψευδούς εικόνα, καθώς επικαλούνται αδιαλείπτως τη δημοκρατία, όπως ο Ταρτούφος τα ονόματα των αγίων, υποστηρίζοντας ότι υπάρχει ισότητα επιλογών ανάμεσα στους "από κάτω" και στους "από πάνω"! Στην πραγματικότητα έχουμε μία Δημοκρατία για τους ισχυρούς και Ολιγαρχία για τους αποκλεισμένους, για τους άνεργους, τους ανέστιους, τους μετανάστες, τους φτωχούς, τους επισφαλώς εργαζόμενους(πρεκαριάτο).

 

Τελικά από τη «δημοκρατία του standing», από τη δημοκρατία της αέναης ανάπτυξης, της ευφορικότητας και της θέσης ότι δια της ποσότητας θα επέλθει η αυτόματη εξίσωση και η ευημερία για όλους, βρισκόμαστε ενώπιον της «δημοκρατίας του φόβου», της «δημοκρατίας» της έκτακτης ανάγκης, της δημοκρατίας της καθήλωσης, της "έξωθεν δημοκρατίας" για τους πολλούς και ενός κόσμου όπου ο Όργουελ και ο Χάξλεϋ ισχύουν ταυτόχρονα.

 

Η αδυναμία της αριστεράς να αναλύσει τα νέα δεδομένα και η αποδοχή από τη σοσιαλδημοκρατία αυτού του συστημικού ολιγαρχικού πλαισίου έχει ως αποτέλεσμα οι αποκλεισμένοι να καταφεύγουν στο μόνο χώρο που παρουσιάζεται ως αντισυστημικός, στην ακροδεξιά. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι ΗΠΑ προηγήθηκαν.

 

Μπορεί, άραγε, να υπάρξει μία άλλη προοπτική από αυτή της ολιγαρχικής δημοκρατίας και τη ροπή της προς το φασισμό;

 

Θα το ξαναπούμε, αν ο Μάης του 1968 ήταν μία αντίδραση στην επιχείρηση αλλαγής των πολιτιστικών κωδίκων, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Τότε είχαμε την αναγνώριση του ατόμου μέσα από την ηθική της συλλογικής Πράξης για έναν καλύτερο κόσμο. Σήμερα, έχουμε την αμυντική δράση απέναντι στην προσπάθεια εξαφάνισης της δημοκρατίας, των ουσιαστικών πολιτικών και ατομικών δικαιωμάτων καθώς και της ανοιχτής συλλογικότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ισότητας. Γι’ αυτό το «γ@μιεσαι Μ…» δεν συνιστά απάντηση στην αλλαγή πολιτιστικών κωδίκων, απλά αναδεικνύει την αδυναμία της αριστεράς να αντιδράσει μ' ένα νέο ουμανιστικό λόγο, που θα την καθιστά διακριτή ελπίδα για το μέλλον...

 

Οι ΗΠΑ σε κρίση...

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Quinnipiac, το 58% των Αμερικανών θεωρεί ότι το πολιτικό καθεστώς των ΗΠΑ θα καταρρεύσει, ενώ το 37% θεωρεί ότι το πολιτικό σύστημα είναι αρκετά ισχυρό για να ξεπεράσει τις βαθιές διαφορές στην αμερικανική κοινωνία, αναφέρει το περιοδικό Forbes. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη τη στιγμή που ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν δεχόταν ένα μπαράζ επιθέσεων από τον ηγέτη των Ρεπουμπλικάνων στη Γερουσία Μιτς Μακ Κόνελ, ο οποίος απέρριψε την προσπάθεια του Μπάιντεν να αλλάξει τους κοινοβουλευτικούς κανόνες που θα επέτρεπαν την ψήφιση στη Γερουσία δύο νόμων οι οποίοι προστατεύουν τα εκλογικά δικαιώματα των Αφροαμερικανών.

 

Είχε προηγηθεί η «πύρινη ομιλία», σύμφωνα με τους Los Angeles Times και της Washington Post, του Τζο Μπάιντεν που έθεσε τις διαχωριστικές γραμμές της αμερικανικής πολιτικής σκηνής, ξεκινώντας από τον Martin Luther King και τον ακροδεξιό ρατσιστή George Wallace, και φθάνοντας στον Αβραάμ Λίνκολν και τον Τζέφερσον Ντέιβις.

 

Τι περιλαμβάνουν οι δύο νόμοι; Ο πρώτος νόμος, ο νόμος John Lewis Voting Rights Advancement Act , προς τιμήν του πρώην γερουσιαστή και των ακτιβιστών για τα πολιτικά δικαιώματα, θα παρείχε στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση μεγαλύτερο έλεγχο στις εκλογικές διαδικασίες που εφαρμόζουν οι πολιτείες, εξηγεί η Wall Street Journal. Ο δεύτερος νόμος για την ελευθερία της ψήφου θα καθιστά αργία την ημέρα των εκλογών (Τρίτη) και θα επέτρεπε την ταχυδρομική ψηφοφορία σε ολόκληρη τη χώρα.

 

Όπως επισημαίνει το Atlanta Journal-Constitution, οι Ρεπουμπλικάνοι αντιτίθενται σε αυτά τα νομοσχέδια, «κατηγορώντας τους Δημοκρατικούς ότι προσπαθούν να αλλάξουν τους νόμους ώστε να παραμείνουν στην εξουσία». Όμως η εφημερίδα τονίζει ότι οι Δημοκρατικοί έχουν αναλογιστεί επακριβώς αυτούς τους νέους κανόνες αφού οι Ρεπουμπλικανικές πολιτείες, συμπεριλαμβανομένης της Τζόρτζια, εισήγαγαν εκλογικούς νόμους που περιορίζουν την ψηφοφορία.

 

Δεκαεννέα πολιτείες συνολικά έχουν ήδη εγκρίνει μια τέτοια περιοριστική νομοθεσία ήδη από τις προεδρικές εκλογές του 2020, λέει το ABC  News. Το κανάλι σημειώνει ότι «πολλοί από αυτούς τους νόμους άλλαξαν μετά από τους ισχυρισμούς του πρώην προέδρου (Τραμπ) για εκτεταμένη απάτη».

 

Τα νομοσχέδια θα εξεταστούν στις 17 Ιανουαρίου, ημέρα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έχουν, όμως, πολύ λίγες πιθανότητες να περάσουν με την τρέχουσα σύνθεση της Γερουσίας, που περιλαμβάνει 50 Δημοκρατικούς και 50 Ρεπουμπλικάνους. Έτσι, για μια ακόμη φορά, η κυβέρνηση Μπάιντεν κινδυνεύει να μην πετύχει έναν από τους στόχους της.

 

Η Wall Street Journal αναφέρει ότι ο ένοικος του Λευκού Οίκου έχει στραφεί σε αυτούς τους εκλογικούς νόμους επειδή η προεδρία του περνάει «δύσκολες στιγμές», καθώς δεν μπορεί να προχωρήσει την ατζέντα του (στην υγεία, στην εκπαίδευση κ.ά.). Αυτός είναι ο λόγος που ο Μπάιντεν θέλει να άρει τον κανόνα του filibuster, «έναν μηχανισμό που επιτρέπει σε έναν γερουσιαστή να μπλοκάρει έναν νόμο που δεν θα λάβει 60 ψήφους», σημειώνει το Vox. Ο Μπάιντεν υποστήριζε τον κανόνα, αλλά η συστηματική αντίθεση των Ρεπουμπλικανών στις πρωτοβουλίες του τον έπεισε να δράσει, σημειώνει ο ιστότοπος.

 

Για να αλλάξει, όμως, αυτόν τον κανόνα, χρειάζεται την υποστήριξη όλων των γερουσιαστών του Δημοκρατικού κόμματος και δεν την έχει. Κάποιοι (όπως οι Kaine, Manchins, Sinemas κ.ά.) δεν δέχονται την αλλαγή. Γι' αυτό ο Μπάιντεν με το συμβολικό ταξίδι στην Ατλάντα, «μια πόλη στην καρδιά  του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα»(CNN), επιδιώκει να ασκήσει πίεση στους αρνητές του κόμματός του αλλά και σε ορισμένους Ρεπουμπλικάνους. Όμως δεν φαίνεται ικανός να αλλάξει τους συσχετισμούς, με συνέπεια να μην μπορεί να εφαρμόσει την ατζέντα του, δηλαδή να κυβερνήσει!

 

Δεν είναι τυχαίο ότι ο γερουσιαστής των Δημοκρατικών Μπέρνι Σάντερς καλεί σε μία πίεση από τα «κάτω». Καλεί τους εργαζόμενους να οργανωθούν στα συνδικάτα και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, καταγγέλλοντας τις απολύσεις αλλά και αποκαλύπτοντας τα υπερκέρδη και την απληστία των υπερλπούσιων.  «Είμαι αλληλέγγυος με τους 8.400 απεργούς εργάτες στο Kroger στο Κολοράντο. Εάν η Kroger έχει την πολυτέλεια να πληρώσει τον Διευθύνοντα Σύμβουλο της πάνω από 20 εκατομμύρια δολάρια και να ξοδέψει 1 δισεκατομμύριο δολάρια για επαναγορές μετοχών, τότε μπορεί να αντέξει οικονομικά να πληρώνει στους εργαζομένους της καλύτερους μισθούς και επιδόματα, με ασφαλείς συνθήκες εργασίας.», γράφει στο τουίτερ ο Μπέρνι Σάντερς.

 

Συμπέρασμα: Οι ΗΠΑ βρίσκονται σε μία κρίσιμη καμπή, καθώς η ρήξη είναι ορατή τόσο στην κοινωνία όσο και στο πολιτικό σύστημα.   

Πώς να ζήσει η "Αυγή", αφού δεν την αγόραζαν ούτε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ;

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Αρχίζω με μια παλιά καλή ανάμνηση. Στις δεκαετίες του’70, του ’80 και του ’90 τα Σαββατόβραδα(η μόνη ημέρα που δεν δουλεύαμε στις απογευματινές εφημερίδες) περνούσαμε από την Ομόνοια ή το Σύνταγμα, για να αγοράσουμε κυριακάτικες εφημερίδες. Μεταξύ αυτών που σχεδόν πάντα αγόραζα ήταν και η «Αυγή».

 

Αν και κομματική εφημερίδα(οι άλλες δύο ήταν ο «Ριζοσπάστης» του ΚΚΕ και η «Εξόρμηση» του ΠΑΣΟΚ), η « Αυγή» ξέφευγε συχνά από το κομματικό καλούπι. Ποτέ δεν είχε μεγάλη κυκλοφορία, αλλά είχε τόση που, μαζί με κάποια ένεση από το κόμμα, μπορούσε να βγαίνει οικονομικά. Αλλωστε, ήταν οι εποχές που το χαρτί ήταν ακόμα κυρίαρχο, καθώς η εφημερίδα ήταν η μόνη αξιόπιστη πηγή ενημέρωσης. Όλα άρχισαν να αλλάζουν όταν μπήκε στη ζωή μας η ιδιωτική ραδιοφωνία και τηλεόραση.

 

Η σημερινή εξέλιξη με την εφημερίδα «Αυγή»(κλείνει το καθημερινό φύλλο) είναι μοιραία. Το τελευταίο δελτίο κυκλοφορίας (4 Ιανουαρίου) γράφει: Αυγή 750 φύλλα. Και το τελευταίο κυριακάτικο πούλησε 2500 φύλλα.

 

Και οι πέτρες στο χώρο του Τύπου γνωρίζουν ότι με τέτοιες κυκλοφορίες κανένα έντυπο δεν μπορεί να ζήσει. Ούτε κομματικό. Διότι κάποια στιγμή η σχέση οφέλους-ζημιάς για το κόμμα γέρνει δυσβάστακτα προς τη μεριά της ζημιάς. Κανονικά η «Αυγή» θα έπρεπε να είχε κλείσει στις αρχές της δεκαετίας της οικονομικής κρίσης. Τότε που δεν άντεξαν μεγάλες εφημερίδες όπως η «Ελευθεροτυπία» και κινδύνεψαν με λουκέτο άλλες, όπως οι εφημερίδες του άλλοτε κραταιού συγκροτήματος Λαμπράκη. Όμως, ήταν τυχερή, διότι η περίοδος αυτή συνέπεσε με την εκρηκτική άνοδο της εκλογικής δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ. Η άνοδος αυτή του απέφερε και πολύ αυξημένη κρατική επιχορήγηση, μέρος της οποίας κράτησε στη ζωή την εφημερίδα και το ραδιοσταθμό του. Δεν γνωρίζω τα οικονομικά στοιχεία, αλλά το «χαρτί» είναι πλέον πολύ ακριβή επιχείρηση, την οποία φαίνεται ότι δεν μπορεί να στηρίζει πλέον οι προϋπολογισμός του κόμματος.

 

Θα μπορούσε, παρ’ όλα αυτά, η «Αυγή» να επιζήσει; Ο διευθυντής της έγραψε στο facebook ότι προσπάθησαν να βρουν πέντε χιλιάδες(5.000) συνδρομητές μεταξύ των εξήντα χιλιάδων(60.000) μελών του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε κάν πλησίασαν αυτόν τον αριθμό. Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, αν υπολογίσει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πανελλαδικά μερικές χιλιάδες(όχι μέλη, αλλά) στελέχη. Ε, λοιπόν, ούτε αυτά αγόραζαν την ημερήσια «Αυγή», αφού η κυκλοφορία της βολόδερνε περί τα 700 φύλλα. Πώς, λοιπόν, να επιζήσει;

 

Σε εποχές που η πρώτη σε κυκλοφορία ημερήσια εφημερίδα(ΤΑ ΝΕΑ) κινείται περί τις δέκα χιλιάδες(10.000) φύλλα και τις Κυριακές σπανίως η μεγαλύτερη σε κυκλοφορία ξεπερνά τις πενήντα χιλιάδες(50.000), η τύχη των εντύπων εξαρτάται από τις διαθέσεις των ιδιοκτητών τους. Οικονομική αυτονομία τα έντυπα δεν έχουν, επομένως θα ζουν όσο οι ιδιοκτήτες τους θα είναι αποφασισμένοι να βάζουν το χέρι στην τσέπη.

 

Οι λόγοι γι’ αυτήν την εξέλιξη είναι πολλοί. Δεν είμαι βέβαιος ότι ισχύει ο ισχυρισμός ότι παλιότερα οι εφημερίδες είχαν μεγάλη κυκλοφορία επειδή ήταν καλύτερες. Και σήμερα υπάρχουν καλές εφημερίδες, ιδιαίτερα τα Σαββατοκύριακα, αλλά οι κυκλοφορίες τους είναι αναιμικές. Δυστυχώς, είναι αλήθεια ότι η «κουλτούρα του τζάμπα» έχει κυριαρχήσει. Ο αναγνώστης που περιδιαβάζει στο Διαδίκτυο έχει συνηθίσει στο «δωρεάν». Αυτό μοιραία υποχρεώνει τα μέσα ενημέρωσης σε συμπίεση του κόστους και αυτό με τη σειρά του οδηγεί σε μείωση του αριθμού των εργαζομένων και σε συμπίεση των αμοιβών. Μοιραία όλα αυτά έχουν αντίκτυπο και στην ποιότητα της παρεχόμενης ενημέρωσης.

 

Κάπως έτσι, λοιπόν, κλείνει και η ημερήσια «Αυγή». Και τη δική της περίπτωση την περιγράφει πολύ καλά αυτό που έχει γράψει ο Ερνεστ Χεμινγουέι: «Πώς χρεοκόπησα; Με δύο τρόπους. Σταδιακά και μετά απότομα»…

 

ΥΓ: Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποχρέωση να μην εγκαταλειφθούν στην τύχη τους οι εργαζόμενοι στην εφημερίδα, ιδιαίτερα όσοι είχαν μόνο μία δουλειά.  

Στο 5,1% ο πληθωρισμός τον Δεκέμβριο – Τσουνάμι ανατιμήσεων!

 

Στο 5,1% ανήλθε ο πληθωρισμός τον Δεκέμβριο του 2021, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ.

 

Ειδικότερα, από τη σύγκριση του Γενικού ΔΤΚ του μηνός Δεκεμβρίου 2021 με τον αντίστοιχο Δείκτη του Δεκεμβρίου 2020 προέκυψε αύξηση 5,1% έναντι μείωσης 2,3% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2020 με το 2019, σύμφωνα με την ανακοίνωση της ανεξάρτητης αρχής.

 

 

Ο Γενικός ΔΤΚ κατά τον μήνα Δεκέμβριο 2021, σε σύγκριση με τον Νοέμβριο 2021, παρουσίασε αύξηση 0,7% έναντι αύξησης 0,4% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του προηγούμενου έτους.

 

Ο μέσος ΔΤΚ του δωδεκαμήνου Ιανουαρίου 2021 – Δεκεμβρίου 2021, σε σύγκριση με τον αντίστοιχο Δείκτη του δωδεκαμήνου Ιανουαρίου 2020 – Δεκεμβρίου 2020, παρουσίασε αύξηση 1,2% έναντι μείωσης 1,2% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του δωδεκαμήνου Ιανουαρίου 2020 – Δεκεμβρίου 2020 με το δωδεκάμηνο Ιανουαρίου 2019 – Δεκεμβρίου 2019.

 

Η άνοδος του εναρμονισμένου δείκτη τιμών καταναλωτή κατά 4,8% στη χώρα μας τον Δεκέμβριο, σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία της Eurostat αποτελούσε προάγγελο για τη συγκεκριμένη εξέλιξη, κάτι το οποίο είχε επιβεβαιώσει ουσιαστικά και ο υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας.

 

Βασικό ζήτημα αποτελούν οι επιπτώσεις στην οικονομία από την σημαντική αύξηση των τιμών, κυρίως στην ενέργεια, αλλά και σε μία σειρά από βασικά προϊόντα.

 

Είναι γεγονός πως οι ανατιμήσεις στα ενεργειακά προϊόντα περνούν στις τιμές λιανικής, προκαλώντας αυξήσεις στο σύνολο σχεδόν των προϊόντων και υπηρεσιών.

 

Ανατιμήσεις και ΦΠΑ

Όπως αποκαλύπτουν τα αναλυτικά στοιχεία της Eurostat, τον Δεκέμβριο στην Ελλάδα οι ανατιμήσεις στον κλάδο της ενέργειας ανέρχονταν στο 34,8%, όταν στην ευρωζώνη καταγράφηκε άνοδος 26%. Αλλά και δείκτης των τροφίμων, ποτών και καπνού στη χώρα μας αυξήθηκε κατά 3,4% τον Δεκέμβριο, στοιχείο που αποδεικνύει ότι η άνοδος των τιμών της ενέργειας επηρεάζει σε πολύ μεγάλο βαθμό.

 

Το ζήτημα της ακρίβειας, με τις προβλέψεις να κάνουν λόγο για διατήρηση των υψηλών τιμών για τουλάχιστον 6 μήνες ακόμα, απασχολεί έντονα το οικονομικό επιτελείο της  κυβέρνησης. Μάλιστα αυξάνονται μέρα με τη μέρα οι δηλώσεις κυβερνητικών αξιωματούχων ότι θα υπάρξουν παρεμβάσεις σε μια προσπάθεια να περιορίσουν την ακρίβεια, θέτοντας εκτός συζήτησης την όποια μείωση για ΦΠΑ σε προϊόντα.

 

Υπενθυμίζεται ότι τον Νοέμβριο ο πληθωρισμός είχε διαμορφωθεί στο 4,8% σε ετήσια βάση, με τις τιμές στο φυσικό αέριο να αυξάνονται κατά 180,9%, στο πετρέλαιο θέρμανσης κατά 45,2% και στο ηλεκτρικό ρεύμα κατά 37,8%. Όσον αφορά τις αυξήσεις στα τρόφιμα, οι μεγαλύτερες είχαν καταγραφεί στο αρνί-κατσίκι κατά 21,3%, στο ελαιόλαδο κατά 18,5% και στις πατάτες κατά 11%.

 

 

Νέες αυξήσεις τον Ιανουάριο

Εν τω μεταξύ, νέες αυξήσεις από 5% έως ακόμη και 20% αναμένει η αγορά σε μια σειρά βασικών προϊόντων, οι οποίες θα πλήξουν τις τσέπες χιλιάδων νοικοκυριών σε όλη την Ελλάδα.

 

Ως φαίνεται, οι πληθωριστικές πιέσεις θα διαρκέσουν αρκετά ακόμη, προκαλώντας μεγάλα προβλήματα σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις, την ώρα που οι τιμές στην ενέργεια κάνουν ξανά «ράλι». Μάλιστα, πηγές της αγοράς αναφέρουν ότι ο πληθωρισμός τον Ιανουάριο θα υπερβεί το 6%!

 

Προβλέψεις για το 2022

Την ίδια ώρα η ΤτΕ κρούει «καμπανάκι» κινδύνου για την πορεία του πληθωρισμού προβλέποντας οι τιμές καταναλωτή να αυξάνονται πάνω από τρεις φορές συγκριτικά με τις προβλέψεις της κυβέρνησης οι οποίες εμπεριέχονται στον προϋπολογισμό, σύμφωνα με την ενδιάμεση έκθεσή της, η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα στις 22 Δεκεμβρίου του 2021.

 

Μάλιστα κάνει λόγο για εκτίναξη του δείκτη τιμών καταναλωτή στο 3% το 2022, όταν η κυβέρνηση προβλέπει μόλις 0,8% εντός του κειμένου του προϋπολογισμού. Οι πτωτικές τάσεις θα ξεκινήσουν από τα τέλη του 2022 οδηγώντας τον Εναρμονισμένο Δείκτη Τιμών Καταναλωτή κοντά στην κεντρική του τάση, που για την Ελλάδα είναι το 2%. Το 2023 εκτιμάται ότι ο εν λόγω δείκτης θα πέσει κάτω του 1%.

 

 

Αξίζει να επισημανθεί ότι ο διοικητής της ΤτΕ προβλέπει ουσιαστικά πως η ακρίβεια θα είναι παρούσα ολόκληρο το 2022 και όχι μόνο τους πρώτους μήνες, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση.

 

πηγη: in.gr

  

EastMed: Οι ΗΠΑ τορπιλίζουν τον αγωγό, η Ελλάδα πληρώνει τον λογαριασμό

 

γράφει ο Άρης Χατζηστεφάνου

 

Σαν κεραυνός εν αιθρία παρουσιάζεται τα τελευταία 24ωρα το αμερικανικό non paper, που σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, περιγράφει το οριστικό ναυάγιο του αγωγού φυσικού αερίου EastMed, που θα συνέδεε ενεργειακά το Ισραήλ, με την Κύπρο, την Ελλάδα και την Ιταλία.

Στην πραγματικότητα αυτό ήταν το πιθανότερο σενάριο εδώ και αρκετούς μήνες, αν και κανένας Έλληνας αξιωματούχος δεν τολμούσε να το εξηγήσει δημόσια. Οι απαντήσεις που έσπευσε να δώσει για τα σχετικά δημοσιεύματα ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα, αλλά και ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ουσιαστικά επιβεβαίωσαν τις πληροφορίες, καθώς μιλούν μεν για εμβάθυνση της ενεργειακής συνεργασίας και την ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, αλλά δεν λένε κουβέντα για τον EastMed. O Τζέφρι Πάιατ μάλιστα προώθησε στο Twitter μηνύματα που σημείωναν ότι «οι ΗΠΑ δεν ήταν ποτέ κομμάτι κάποιας "συμφωνίας" για τον αγωγό» και «δεν παρείχαν καμία οικονομική στήριξη για το έργο».

Υπό μια νομικίστικη άποψη οι δηλώσεις των Αμερικανών αξιωματούχων είναι ορθές: Ο συγκεκριμένος αγωγός, όπως αναφέρει το non paper, δεν είναι οικονομικά επωφελής και βιώσιμος, ενώ η Ουάσινγκτον δεν είχε δεσμευθεί επισήμως να τον στηρίξει έμμεσα ή άμεσα. Στην πραγματικότητα όμως οι διπλωματικές διατυπώσεις δεν μπορούν να κρύψουν ότι η Ουάσινγκτον έκλεισε με βρόντο την πόρτα στο πρόσωπο της Ελλάδας. Ενώ διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις προσέφεραν γη και ύδωρ στις ΗΠΑ με τη μορφή στρατιωτικών βάσεων και εξοπλιστικών προγραμμάτων, η Ουάσινγκτον αθέτησε τις άρρητες υποσχέσεις της. To γεγονός μάλιστα ότι τα κυρίαρχα ΜΜΕ στην Ελλάδα επιχειρούν τώρα να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις (παρουσιάζοντας τις εξελίξεις σχεδόν σαν επιτυχία) δεν μειώνει ούτε κατ’ ελάχιστο το μέγεθος της αποτυχίας.

 

Η ολοκληρωτική πρόσδεση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στις ΗΠΑ δεν αποτέλεσε το μοναδικό λάθος της Αθήνας. Η προσέγγιση με άλλα αυταρχικά καθεστώτα της περιοχής, όπως το Ισραήλ και το δικτατορικό καθεστώς της Αιγύπτου, αποτέλεσε επίσης μια «συμμαχία με τον διάολο» η οποία δεν απέδωσε καρπούς. Η περσινή πρωτοβουλία του Καΐρου να οριοθετήσει θαλάσσια οικόπεδα με τα οποία ουσιαστικά αποδεχόταν τις τουρκικές θέσεις για την ΑΟΖ, άφησε εκτεθειμένο το ελληνικό ΥΠΕΞ και τον Δένδια ο οποίος επισκέφθηκε προσωπικά την Αίγυπτο σε μια προσπάθεια να τη μεταπείσει. Αν και υπήρξαν τελικά προτάσεις που θα μπορούσαν να περιορίσουν τη ζημιά για την Αθήνα, έγινε σαφές ότι ο εναγκαλισμός με τους στενότερους συμμάχους των ΗΠΑ στην περιοχή κάθε άλλο παρά ασφάλεια και σταθερότητα προσέφερε.

 

Σε αυτή την εικόνα λάθος συνασπισμών ήρθαν φυσικά να προστεθούν και οι αντικειμενικοί παράγοντες που καθιστούσαν εξαρχής την κατασκευή του EastMed μια λανθασμένη απόφαση. Το μεγάλο κόστος, η αμφίβολη βιωσιμότητα του σχεδίου, η γεωπολιτική αποσταθεροποίηση της περιοχής και ο τεράστιος κίνδυνος για το περιβάλλον (και μέσω αυτού για τον τουρισμό) μετέτρεπαν τον αγωγό σε προβληματική επένδυση. Το γεγονός ότι τον ήθελαν διακαώς η Αθήνα και η Λευκωσία δεν σήμαινε τίποτα για τους μεγάλους ενεργειακούς παίκτες που άρχισαν να εξετάζουν άλλες διαδρομές – όπως η μεταφορά ισραηλινών κοιτασμάτων στην Αίγυπτο, η οποία ήταν πολύ πιο λογική από οικονομικής απόψεως.

 

Η εμμονή όμως της Αθήνας στον EastMed και σε λυκοσυμμαχίες με τις ΗΠΑ και τους δορυφόρους τους, είχε σημαντικές επιπτώσεις σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο:

Καταρχήν η Ελλάδα προχώρησε σε σημαντικές πολεμικές δαπάνες, στρατιωτικές ασκήσεις και παραχώρηση στρατιωτικών βάσεων με αποικιακούς όρους (τα μόνιμα ανταλλάγματα που ζητούν οι ΗΠΑ για να προσφέρουν τη διπλωματική τους στήριξη σε μικρές χώρες).

Παράλληλα όμως έσπρωξε την εξωτερική μας πολιτική σε κατευθύνσεις που σε βάθος χρόνου θα αποδεικνύονταν ιδιαίτερα επικίνδυνες για το σύνολο των διαφορών μας με την Τουρκία στο Αιγαίο. Ουσιαστικά η ελληνική διπλωματία των τελευταίων κυβερνήσεων αρνήθηκε τη βασική αρχή ότι οι μικρές χώρες έχουν ως μοναδικό όπλο το διεθνές δίκαιο για να αντιμετωπίσουν την επιθετικότητα των αντιπάλων τους. Αντίθετα η Αθήνα προσπάθησε να παίξει χωρίς προετοιμασία σε παιχνίδια ισχυρότερων δυνάμεων, ενώ ταυτόχρονα έδινε τη χαριστική βολή στις σχέσεις της με αραβικά κράτη – μια σχέση που στο παρελθόν απέδιδε καρπούς, αλλά εγκαταλείφθηκε ήδη από την πρωθυπουργία του Γιώργου Παπανδρέου.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ότι χάσαμε τον EastMed, η κατασκευή του οποίου ενείχε τρομακτικούς κινδύνους για το περιβάλλον και την ασφάλεια, αλλά ότι «πληρώσαμε» προκαταβολικά για μια υπηρεσία που δεν λάβαμε ποτέ. Τώρα που οι ΗΠΑ τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια της Ελλάδας, είναι ίσως η καλύτερη στιγμή για περισυλλογή και αναζήτηση νέων συμμάχων.

Ο Ερίκ Καντονά καταγγέλει

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

Το Μουντιάλ στο Κατάρ είναι το αθλητικό γεγονός του 2022. Μόνο που αυτό θα γίνει σε ποδοσφαιρικά γήπεδα που ποτίστηκαν με το αίμα χιλιάδων μεταναστών εργατών. Σε 6.500 ανέρχονται οι νεκροί εργαζόμενοι μέχρι τώρα σύμφωνα με διεθνείς οργανισμούς. Γι’ αυτό ο παλαίμαχος Γάλλος ποδοσφαιριστής Ερίκ Καντονά δήλωσε πως είναι υποκριτικό να μιλάμε για «γιορτή» του ποδοσφαίρου, και ότι δεν πρόκειται να δει τα παιγνίδια του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

 

Σε παλαιότερο ρεπορτάζ του Guardian αποκαλύφθηκαν οι άθλιες συνθήκες ζωής και δουλειάς των ξένων εργατών -κυρίως από την Ινδία, το Νεπάλ, τη Μαλαισία και τις Φιλιππίνες- που απασχολούνται στις κατασκευές του Κατάρ. Αυτοί οι άνθρωποι εργάζονται χωρίς κανένα μέτρο ασφαλείας 60-70 ώρες την εβδομάδα, αμείβονται με 250 ευρώ το μήνα, και δεν έχουν, καν, το δικαίωμα να παραιτηθούν και να επιστρέψουν στα σπίτια τους, αφού οι εργοδότες τους παρακρατούν τα διαβατήριά τους.

 

Η δυσωδία των πετροδολαρίων

 

 Είναι περιττό να αναφερθούμε στο σκάνδαλο των δωροδοκιών των παραγόντων της FIFA προκειμένου να αναλάβει το Κατάρ το Μουντιάλ. Ότι η χώρα αυτή εφαρμόζει την πιο σκοταδιστική Σαρία. Ότι παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και εξαγοράζει ό,τι κινείται (ιδιοκτήτης μεταξύ άλλων και της Παρί Σεν Ζερμέν).

 

Τα ίδια βέβαια γίνονταν και στα άλλα Μουντιάλ. Γνωστές οι δωροδοκίες στελεχών, όπως ο Μ. Πλατινί, που κατηγόρησε τους βραζιλιάνους ότι περίμεναν το μουντιάλ για να διαδηλώσουν κατά της διοργάνωσης μετά το θάνατο εργατών! Το ίδιο και χειρότερα ο Edson Arantes do Nascimento, ο περίφημος Πελέ, πρέσβης του Μουντιάλ και της Coca-cola, που θεώρησε ότι είναι «νορμάλ» ο θάνατος ενός εργάτη στο υπό ανέγερση στάδιο του Σάο Πάολο (24/3/2014)!

 

 Σε όλες τις χώρες όπου έλαβαν χώρα μεγάλα αθλητικά γεγονότα, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, είχαμε κέρδη για τις πολυεθνικές και τη FIFA και τεράστια αύξηση του χρέους για τις χώρες φιλοξενίας. Στη Νότια Αφρική όπου έγινε το 2010 το παγκόσμιο κύπελο ποδοσφαίρου, το δημόσιο χρέος από 50,3 δις εκτινάχθηκε στα 97 δις ευρώ. Η Βραζιλία ξεκίνησε με πρόβλεψη λειτουργικών εξόδων 800 εκ. και έφθασε τα 2,6 δις. Παράλληλα το δημόσιο (δηλαδή οι βραζιλιάνοι φορολογούμενοι) επιβαρύνθηκε με 13 δις για την κατασκευή των σταδίων. Το Μαρακανά, το στάδιο των γιγαντιαίων τελετών πέρασε στις 13/5/2013 από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα. Η κοινοπραξία που το ανέλαβε αποτελείται από τη βραζιλιάνικη εταιρεία Odebrecht (την ίδρυσε Γερμανός μετανάστης, το 1944), που ειδικεύεται στα πετροχημικά, την άμυνα, την τεχνολογία και τα logistics, τον δισεκατομμυριούχο Eike Batista (Ομοίως γερμανικής καταγωγής) και την AEG administracao de Estadios do Brasil, θυγατρική της πολυεθνικής Anschutz company που διαχειρίζεται 120 πάρα πολύ μεγάλα στάδια σε ολόκληρο τον κόσμο. Αρκεί να αναφερθεί πως η κατασκευή της «Κορίνθιανς αρένα», 70.000 θέσεων, από 153 εκ. έφθασε στα 450 εκ.! Το ίδιο συνέβη με τις μεταφορές (μετρό, τραμ, λεωφορειακές γραμμές, οδικό δίκτυο), που κόστισαν 3,7 δις ευρώ και προκάλεσαν την αύξηση των εισιτηρίων και κατ’ επέκταση την αφορμή για τις ταραχές. Προηγήθηκαν οι απαλλοτριώσεις και οι μεγάλες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και μετακινήσεις πληθυσμών κατά το ανάλογο του Πεκίνου. Το Σεπτέμβριο, μάλιστα, του 2011 κατά τη διάρκεια των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων στις φαβέλες σκοτώθηκαν 800 άνθρωποι. 

 

«Πως μας έκλεψαν το ποδόσφαιρο»

 

Στο βιβλίο «πως μας έκλεψαν το ποδόσφαιρο» οι δημοσιογράφοι Fancois Ruffin και Antoine Dumini μας μιλούν για τις ρίζες της χειραγώγησης, για το λαϊκό ποδόσφαιρο, τότε που δεν ήταν μία μεγάλη επιχείρηση και οι ποδοσφαιριστές δεν ήταν οι σύγχρονοι «μονομάχοι» στην αρένα. Γράφουν, λοιπόν, για τον Socrates(Βραζιλία), τον Carlos Caszely(Χιλή), τον Robbie Fowler(Βρετανία) και άλλους ποδοσφαιριστές που τάχθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπέρ των απόκληρων, υπέρ των αδικημένων. Αυτή την εκδοχή του ποδοσφαίρου, αυτήν την παράδοση συνεχίζει σήμερα ο Ερίκ Καντονά.