Σταυρωμένες ρακέτες

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Σε πολλές συνεντεύξεις Τύπου, η σπουδαιότερη απάντηση του ερωτωμένου είναι εκείνη που δεν δίνει ποτέ. Εκείνη που αποφεύγει να δώσει, γιατί ακόμα και η ανειλικρίνεια αναγκάζεται να βρει τα όριά της, όταν υπάρχουν αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες. Πώς ξεφεύγει λοιπόν όποιος στριμώχνεται; Πολύ απλά, κηρύσσει αυθαιρέτως τη συνέντευξη περαιωμένη και απέρχεται ενθουσιασμένος με την ευρηματική μαγκιά του. Ή περνάει στη θεατρινίστικη αντεπίθεση. Εξαντλεί τότε όλα του τα αποθέματα σε υποκρισία και κατηγορεί τον ερωτώντα σαν όργανο σκοτεινών δυνάμεων, ανάγωγο συκοφάντη, καταχραστή της δημοσιογραφικής του ιδιότητας κτλ. Αυτή είναι η σχολή του Ντόναλντ Τραμπ και των όπου γης ομοιωμάτων του, ακόμα και όσων ομνύουν στον πούρο φιλελευθερισμό. Και στη συνέντευξη Τύπου που οργάνωσε στο Βελιγράδι η οικογένεια του Σέρβου τενίστα Νόβακ Τζόκοβιτς, μετά την απόφαση του Αυστραλού δικαστή να αφεθεί ελεύθερος, η σπουδαιότερη απάντηση δεν δόθηκε ποτέ. «Η συνέντευξη ολοκληρώθηκε» απάντησε ο αδερφός τού Νόλε (ή και Νόβαξ πλέον, λόγω της αντιεμβολιαστικής του στάσης), όταν του ζητήθηκε να εξηγήσει γιατί ο Νόβακ, που βρέθηκε θετικός στον κορωνοϊό στις 16 Δεκεμβρίου, δεν μπήκε σε καραντίνα, ως όφειλε. Αντίθετα, βράβευσε (άνευ μάσκας) ταλεντάκια του τένις, κορίτσια κι αγόρια, φωτογραφήθηκε για τη γαλλική αθλητική εφημερίδα «Equipe» και έπαιξε τένις με πιτσιρικάδες στη γειτονιά του.

 

Δύο οι πιθανές εξηγήσεις αυτής της πρόδηλα αντικοινωνικής συμπεριφοράς, που δεν μοιάζει δα με αξιέπαινο γνώρισμα ενός «εθνικού ήρωα», ενός «Σπάρτακου», ενός «εσταυρωμένου Ιησού» ή ενός «αντισυστημικού ηγέτη εφτά δισεκατομμυρίων ανθρώπων» (όλα αυτά τα είπε ο πατήρ Τζόκοβιτς για τον γιο του). Η πρώτη: Ο κορυφαίος τενίστας κατάφερε να αποσπάσει ψευδές πιστοποιητικό νόσησης από το επίσημο ερευνητικό εργαστήριο της χώρας του, ίσως με κυβερνητική παρέμβαση. Γνωρίζοντας λοιπόν ότι δεν νοσεί, συνέχισε τον ανέμελο βίο του. Η δεύτερη: Οντως νοσούσε, αυτό όμως δεν ήταν ικανό να τον πείσει ν’ αλλάξει το στυλ τού «υπεράνω» (κανόνων, υποχρεώσεων, πληβείων). Και οι δύο υποθέσεις δείχνουν άνθρωπο ανώριμο και αυτοειδωλολατρευόμενο. Παρηγοριά του; Δεν είναι ο μοναδικός, ούτε στο τένις ούτε γενικά στον αθλητισμό.

 

Να τους θαυμάζουμε τους δεξιοτέχνες της μπάλας, όποιο κι αν είναι το χρώμα ή το μέγεθός της. Οποιος όμως νιώθει την ανάγκη για ήρωες και γκουρού, ας τους αναζητήσει αλλού. Ισως και μέσα του.