Ορθός λόγος ή δημαγωγία και πελατειασμός;

 

γράφει ο  Δημήτρης Κουκλουμπέρης

 

Τις συζητήσεις των πολιτών συχνά απασχολεί το είδος των πολιτικών που μας εκπροσωπούν και οι πρακτικές που επιλέγουν προκειμένου να περνούν τις απόψεις τους.

 

Ορισμένες από τις πιο διαδεδομένες στρατηγικές πειθούς ή και παραπλάνησης του πληθυσμού στη χώρα μας είναι οι δημαγωγικές υποσχέσεις και ο διχασμός, έτσι ώστε να επωφελούνται πρόσκαιρα οι ηγέτες και κατ’ επέκταση τα κόμματά τους. Εξίσου δημοφιλής είναι η χειραγώγηση, μέσω ανάπτυξης ισχυρών πελατειακών δεσμών με τα εκλογικά ακροατήρια και δημιουργίας σχέσεων εξάρτησης (και λόγω οικογενειακής παράδοσης). Αρετές και έννοιες όπως η συνέπεια, η ηθική και η αξιοκρατία, παρακάμπτονται ή παραβιάζονται. Τρανή απόδειξη, ο χαμηλός δείκτης αξιοπιστίας του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

 

Αφορμή για τις σκέψεις αυτές αποτελεί η αλλαγή σκυτάλης στο ΠΑΣΟΚ και η ανάδειξη ενός νέου ανθρώπου στην ηγεσία του, ο οποίος υιοθετεί ένα διαφορετικό μοντέλο επικοινωνίας με τη βάση, εστιάζοντας στον ορθό υπεύθυνο λόγο, στον ρεαλισμό και στη μετριοπάθεια. Η στάση αυτή του Νίκου Ανδρουλάκη επικροτείται ένθερμα από ένα μέρος όσων τον παρακολουθούν και επικρίνεται από ένα άλλο, με σχόλια περί κοινότοπων και άνευρων δηλώσεων.

Το ερώτημα που εγείρεται ωστόσο για τους δεύτερους είναι αν προτιμούν οι παρεμβάσεις των πολιτικών να βγάζουν νόημα, να έχουν πρόταση και περιεχόμενο κι ας μην είναι πρωτότυπες ή αρέσκονται σε εύηχες μεγαλοστομίες και κενολογίες, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, που λέει το τραγούδι... Προκρίνουν δηλαδή τους δήθεν ρήτορες, ατακαδόρους και πάσης φύσεως παρωχημένους ρουσφετολόγους ή εκείνους που -έστω άνευ χαρίσματος- επιθυμούν να έχουν ειλικρινή επαφή με την κοινωνία και την πραγματικότητα; Κι εν τέλει, μετά την υπερδεκαετή κρίση, μήπως έφτασε η στιγμή να αλλάξουμε πολιτικό υπόδειγμα;