Δίχως μουσική

 

γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

 

Είναι στα αλήθεια τόσο επικίνδυνη η μουσική για τη διασπορά του ιού; Αυτή είναι η ερώτηση που κυκλοφορεί ευρέως και με αγωνία, ανάμεσα στους διαλόγους των ανθρώπων που έταξαν τη ζωή τους σε αυτήν, που ζουν από τη μαγική αυτή τέχνη και μας δίνουν χαρά ή παρηγοριά όταν την χρειαζόμαστε. Οι επιδημιολόγοι θεωρούν τη μουσική επικίνδυνη. Έχουν στο μυαλό τους τεράστια κλαμπ όπου συνωστίζονται συνήθως νέοι και ιδρώνουν χορεύοντας μέχρι το πρωί. Ίσως εδώ είναι το λάθος: Το να ισοπεδώνουμε τα πάντα. Βλέπετε, όπου υπάρχει ζωντανή μουσική, δεν είναι ακριβώς αυτή η εικόνα. Μουσικές σκηνές, ταβερνάκια και εστιατόρια, εκεί όπου όλοι μας καταφεύγουμε μονάχοι ή με φίλους μας, έχουν από καιρό ανταποκριθεί γενναία στη μεγάλη πρόκληση της πανδημίας, στηρίζοντας μουσικούς, τραγουδιστές και ηχολήπτες, δίχως να κινδυνεύει το κοινό.

 

Οι άνθρωποι της μουσικής αισθάνονται ριγμένοι, πολίτες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας. Δίχως δουλειά, δίχως να κάνουν αυτό που πάντα ήταν προέκταση του εαυτού τους, πλήττονται ακόμα μια φορά από τα οριζόντια μέτρα στη μουσική για τον κορονοϊό. Κι έπειτα, είναι κι όλοι εκείνοι που έβρισκαν παρηγοριά βγαίνοντας έξω και ακούγοντας τα τραγούδια που αγαπούν, ζωντανά, ξέροντας και νιώθοντας πως, αιώνες τώρα, από τη στιγμή που γεννήθηκε ο ήχος, αυτή η αίσθηση είναι αναντικατάστατη. Ο Ντα Βίντσι είχε γράψει κάποτε πως ο ποιητής είναι κατώτερος από τον ζωγράφο στην απεικόνιση ορατών πραγμάτων και πολύ κατώτερος από τον μουσικό στην έκφραση αόρατων πραγμάτων. Το ανέκφραστο, η σιωπή της ζωντανής μουσικής, δίχως μια κάποιου είδους διαφοροποίηση στο πού, στο ποιοι, στο πώς, «τιμωρεί» αυστηρά τον κλάδο των μουσικών. Τους κάνει να νιώθουν άχρηστοι, άεργοι.

 

Πολλοί μου λεν πως η κυβέρνηση δεν τους λογαριάζει σαν επαγγελματίες, μα σαν κάποιους που κάνουν το χόμπι τους. Θα ήθελα να τους πω πως δεν είναι έτσι, πως είναι μια δύσκολη στιγμή που όλοι δοκιμαζόμαστε, πως οφείλουμε μια μεγάλη υπόκλιση απέναντι στην τέχνη τους και σε αυτούς. Αυτό που μας προσφέρουν δεν είναι δυνατόν να εκφραστεί ούτε με έννοιες ούτε με εικόνες και έχει τη δύναμη να μας προξενεί μια τόσο δυνατή συγκίνηση για την οποία αισθανόμαστε ευγνώμονες. Ας τους το δείξει επιτέλους έμπρακτα και η Πολιτεία με το να ασχοληθεί σοβαρά στο πού κινδυνεύει το κοινό από τον ιό και πού όχι.