Τα μικρά, τα ψιλά και τα επιτελικά

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Στον τρίτο χρόνο της πανδημίας πια, βρισκόμαστε στον αστερισμό μιας μετάλλαξης που το όνομά της, «Ομικρον», ενδέχεται να λειτουργεί παραμυθητικά, δηλαδή παραπλανητικά. Στην ακοή των Ελλήνων και όσων ξένων διακρίνουν το νόημα μέσα στον ήχο, το «μικρό» ακούγεται καθησυχαστικό, ήπιο: «Περάσαμε τη μεγάλη μπόρα και τώρα αντιμετωπίζουμε το ασθενές υπόλοιπο».

 

Αυτό το μήνυμα άρχισε ν’ ακούγεται με τα πρώτα κρούσματα της «Ομικρον», σαν να το υπαγόρευε το ψευτοπαρηγορητικό όνομα της μετάλλαξης. Και παρά τις ημερήσιες εκατόμβες, αλλά και τις προειδοποιήσεις του ΠΟΥ, η εκπομπή του σφαλερού χαλαρωτικού μηνύματος από τα επίσημα χείλη (τα κυβερνητικά και όσα επιστημονικά συντονίζονται με πολιτικές επιθυμίες) συνεχίστηκε, αφού και εδώ οι «ανάγκες της ελεύθερης αγοράς» επιβάλλονται ως ύψιστη προτεραιότητα. Δυστυχώς, η εποχή της πανδημίας κατέδειξε ότι ο ΠΟΥ επιδρά στα κοινά όσο και ο ΟΗΕ. Η φωνή του για εμβολιαστική ενίσχυση των φτωχών χωρών ακούγεται όσο ακούγεται η υπέρ ειρήνης φωνή του ΟΗΕ.

 

Από την πανδημία στην Πανδώρα. Και στο πιθάρι της, όπου απόμεινε μονάχη η Ελπίδα, όταν η μοιραία Πανδώρα πρόλαβε να βάλει το πώμα. Μετά το δέλτα του «Διομήδη», της αμέσως προηγούμενης κακοκαιρίας, οι μετεωρολόγοι είχαν να επιλέξουν όνομα από το γράμμα έψιλον. Και διάλεξαν την Ελπίδα, ίσως με κριτήρια αποτροπαϊκά ή εξευμενιστικά, απευθυνόμενοι βέβαια στην πολιτεία, όχι στις μικρές και μεγάλες θεότητες. Λάθεψαν όμως, γιατί δεν προέβλεψαν ότι η ονοματοδοτική τους επιλογή θα ακύρωνε την ίδια τη σημασία των προειδοποιήσεών τους: Κυβέρνηση, περιφέρειες και δήμοι άκουσαν «Ελπίδα», επηρεάστηκαν από το ευχάριστο νόημά της και από το μετριαστικό έψιλον στην αρχή της, και προτίμησαν να πιστέψουν ότι τα προβλήματα δεν θα είναι σοβαρά αλλά ψιλά και ευχερώς αντιμετωπίσιμα.

 

Τώρα, με πολλά και σοβαρά προβλήματα να εκθέτουν ξανά τον κρατικό μηχανισμό, όσοι τον συναπαρτίζουν μιλούν για «πρωτοφανείς συνθήκες». Τίποτε το πρωτοφανές, όμως, στην επιτελικώς αυτοαθωωτική ρητορική τους, στην πλημμελή προετοιμασία, στη μετακύλιση ευθυνών. Με τους υπουργούς Επιμηθείς, τους περιφερειάρχες Αννες και τους δημάρχους Καϊάφες, το πιθάρι της Πανδώρας και της Ελπίδας μοιάζει με το τρύπιο πιθάρι των Δαναΐδων. Οσο για τους επιχειρηματίες, οι πολύωροι εγκλωβισμοί οδηγών στην πανάκριβη Αττική Οδό δείχνουν ότι οι (σχεδόν) ιδιοκτήτες των δρόμων απειλούν τα πρωτεία απρονοησίας της κρατικής μηχανής.