Σχέσεις Ελλάδας-ΗΠΑ: Δεδομένος σύμμαχος ναι, χρήσιμος ηλίθιος όχι…

 

Ο Κ. Μητσοτάκης πριν φύγει από τις ΗΠΑ έχει μια υποχρέωση. Να καταστήσει απολύτως σαφές πως η Ελλάδα είναι μεν δεδομένος σύμμαχος, αλλά περιμένει και ανταπόδοση.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Ολοι οι πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης έχουν επισκεφθεί τις ΗΠΑ. Και από το στόμα τους έχουμε ακούσει τις κλασικές κοινοτοπίες. Για τους «δεσμούς που ενώνουν τις δύο χώρες», για «τη δύναμη της ομογένειας», για «μια νέα περίοδο στις σχέσεις των δύο χωρών» και τα παρόμοια. Δεν θα μπορούσε να πει τίποτα διαφορετικό ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

 

Η επιτυχία ή μη της σημερινής επίσκεψης δεν θα κριθεί τώρα, αλλά σε βάθος χρόνου. Γι’ αυτό καλό θα είναι η κυβερνητική προπαγάνδα να αποφύγει τα μεγάλα λόγια.

 

 

Ο πρωθυπουργός δεν πάει στις ΗΠΑ για να διαβεβαιώσει τον Μπάιντεν ότι η Ελλάδα είναι «δεδομένος σύμμαχος». Δεν υπάρχει τέτοια ανάγκη. Οι Αμερικανοί το γνωρίζουν. Και όχι μόνο σήμερα. Τα τελευταία χρόνια είναι τόσες οι «διευκολύνσεις»(αναβάθμιση Σούδας, Αλεξανδρούπολη κ.α) που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για αμφιβολίες. Εδώ που τα λέμε, δεν υπάρχουν περιθώρια για κάτι διαφορετικό στα σημερινά πλαίσια των διεθνών ισορροπιών. Η Ελλάδα ανήκει στη δυτική συμμαχία, από αυτήν προσδοκά βοήθεια, αν χρειαστεί.

 

Επομένως, ως θέση αρχής, η διακήρυξη «είμαστε δεδομένοι φίλοι για να έχουμε και δεδομένη στήριξη, αν χρειαστεί» είναι σωστή. Η Ελλάδα δεν είναι σε θέση, ακόμα κι αν ήθελε, να κάνει πολιτική τύπου Τουρκίας, με τσαμπουκάδες και εκβιασμούς. Όμως, η πολιτική του «δεδομένου» φίλου και συμμάχου πρέπει να είναι και στην πράξη αποδοτική για τα εθνικά συμφέροντα. Αυτό συνδέεται μοιραία με την Τουρκία. Και σημαίνει τρία τινά.

 

Πρώτον, ότι η δυτική συμμαχία εγγυάται την ασφάλεια της χώρας. Συμβαίνει αυτό; Αν κρίνουμε από το παρελθόν (εισβολή της Τουρκίας το 1974 στην Κύπρο), αλλά και από το παρόν (συνεχείς απειλές της Τουρκίας), όχι. Η στάση του ΝΑΤΟ είναι στάση απόλυτης ουδετερότητας. Και μάλιστα αυτό συμβαίνει όταν η Τουρκία του Ερντογάν προκαλεί παντοιοτρόπως τη συμμαχία στην οποία ανήκει: αγοράζει ρωσικά όπλα, δεν μετέχει στο εμπάργκο κατά της Ρωσίας, αντιτίθεται στην ένταξη Φινλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ.

 

Δεύτερον, ότι οι ΗΠΑ δεν επιβραβεύουν αυτήν τη στάση της Τουρκίας, όπως θέλει να κάνει η κυβέρνηση Μπάιντεν με τα αεροπλάνα F-16.

 

Τρίτον, ότι οι δυτικοί σύμμαχοι, αναγνωρίζοντας την ελληνική συμβολή στη «σταθερότητα» της περιοχής, συμβάλλουν οικονομικά σ’ αυτήν. Πώς; Μα, χωρίς να απαιτούν από την ευάλωτη οικονομικά Ελλάδα να εξοπλίζεται δαπανώντας τεράστια ποσά για την άμυνά της. Πρόσφατα η χώρα μας «έσωσε» τη γαλλική πολεμική βιομηχανία αγοράζοντας αεροπλάνα και φρεγάτες. Θα «σώσει» τώρα και αμερικανικές εταιρείες, για να μπορεί να αντιμετωπίζει επί ίσοις όροις τις απειλές ενός, κατά τα άλλα, συμμάχου της στο ΝΑΤΟ;

 

Όλα αυτά θα κριθούν σε βάθος χρόνου. Όπως και η σημερινή επίσκεψη Μητσοτάκη. Μπορεί ο Μπάιντεν να επιφύλαξε θερμά λόγια για την Ελλάδα και τον πρωθυπουργό, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι έχει άλλους μπελάδες: τη Ρωσία, τον πληθωρισμό, τις ενδιάμεσες εκλογές για το Κογκρέσο τον προσεχή Νοέμβριο. Επομένως, ο «δεδομένος φίλος και σύμμαχος», η Ελλάδα, δεν θα τον απασχολεί από αύριο.

 

Ο κ. Μητσοτάκης, όμως, έχει την υποχρέωση, πριν φύγει από τις ΗΠΑ, να έχει καταστήσει απολύτως σαφές σε όλες τις εξουσίες της υπερδύναμης το πολύ απλό: ναι, η Ελλάδα είναι δεδομένος σύμμαχος, αλλά περιμένει και ανταπόδοση. Η Ελλάδα δεν παίζει, όπως η Τουρκία, το ρόλο του επιτήδειου ουδέτερου. Αλλά δεν θέλει να φαίνεται και σαν χρήσιμος ηλίθιος…  

Τhis is Farsala!

 

γράφει η Μαριάννα Τζιαντζή

 

Εικόνα 1: Πλήθος κόσμου συγκεντρωνόταν επί μέρες στην οδό Μπιζανίου της Πάτρας, έξω από το σπίτι της πιο (αρνητικά) διάσημης Ελληνίδας μάνας, που σήμερα κρατείται στις φυλακές Κορυδαλλού. Αλλοι απλώς περίεργοι, άλλοι μαινόμενοι. Μόνο οι τσουγκράνες και οι δαυλοί έλειπαν.

 

Εικόνα 2: Ενα μεγάλο παλλόμενο πλήθος, νέοι, γέροι και γυναικόπαιδα, συγκεντρώνεται μπροστά από τον extra large ανδριάντα του Αχιλλέα στα Φάρσαλα για να αποθεώσει έναν παίχτη του «Survivor» που επέστρεψε στη γενέτειρά του. Οχι ακριβώς νικητής, αλλά ηθικά δικαιωμένος, γιατί η άκαρδη Παραγωγή τον απέβαλε διά παντός από το σόου επειδή χειροδίκησε κατά ενός συμπαίχτη του. Ξεχάστε τό «Τhis is Sparta». Τώρα «Τhis is Farsala».

 

Δύο διαφορετικές αλλά στο βάθος τους ανατριχιαστικά συγγενικές εικόνες. Μάτια που γυαλίζουν από το μίσος στην πρώτη περίπτωση, μάτια που λάμπουν θριαμβευτικά στη δεύτερη. Και παντού, μια θάλασσα από κινητά που αποτυπώνουν τις ιστορικές στιγμές. Ο λαός δεν μένει απαθής, θα μπορούσε να πει κανείς. Διψά για δικαιοσύνη, ζητά να παίξει ρόλο στη δημόσια σφαίρα, να καταδικάσει, ακόμα και να λιντσάρει τους ενόχους ή να επιβραβεύσει τους αθώους.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο λαός επιφύλαξε υποδοχή ήρωα σε κάποιον ριαλιτοπαίχτη. Και άλλοι παίχτες, νικητές ή σχεδόν νικητές, αποθεώθηκαν κατά την επιστροφή τους στον τόπο τους, στην Κρήτη, τη Ρόδο, τη Σκιάθο. Ομως εδώ ο απόγονος των Μυρμιδόνων έφυγε από το «Survivor» με μάλλον ατιμωτικό τρόπο ή «λόγω έντασης», όπως γράφτηκε κατ’ ευφημισμόν.

 

Ο μοντέρνος σκοταδισμός διαποτίζει τα πάντα. Η φτώχεια, η ακρίβεια, η πανδημία (έστω και στα τελειώματά της), ο πόλεμος και η κυβερνητική δουλοπρέπεια, όπως εκφράστηκε και με τη νέα συμφωνία για τις βάσεις, μοιάζει να προσθέτουν κι άλλο σκοτάδι στην ημίμαυρη ζωή μας. Σκοταδισμός κοινωνικός, θρησκευτικός, τηλεοπτικός, ψηφιακός, υγειονομικός, πολιτικός, πολιτισμικός, πολεμικός – διαλέγετε και παίρνετε.

 

Ας μην κολακεύουμε τον σοφό λαό και το αλάνθαστο ένστικτό του. Ομως να μην ξεχνάμε ότι οι αντιλαϊκές, οι ανελεύθερες κυβερνητικές πολιτικές τρέφουν με ποικίλους τρόπους τη μοιρολατρία και την αμάθεια, τον ανταγωνισμό και την αποχαύνωση, όλα αυτά τα σκοτεινά που ευδοκιμούν στους κόλπους του λαού. Σε αυτές τις πολιτικές πρέπει κανείς πρώτα και κύρια να στρέφει την κριτική του, χωρίς φυσικά να εξιδανικεύει ή να αγνοεί και τις θλιβερές όψεις των λαϊκών συμπεριφορών. Οπως (περίπου) έλεγαν οι παλιοί, «αγάπα τον λαό και με τα ελαττώματά του».  

Κομισιόν: Να είστε έτοιμοι για «σοκ» εφοδιασμού με ρωσικό φυσικό αέριο.!

 

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή καλεί τα κράτη μέλη της ΕΕ να εντείνουν τις προετοιμασίες για μια «πλήρη διακοπή των ρωσικών προμηθειών φυσικού αερίου», εξετάζοντας μέτρα έκτακτης ανάγκης, όπως ένα προσωρινό πλαφόν στις τιμές.

 

Αφού η Ρωσία διέκοψε τις προμήθειες φυσικού αερίου προς την Πολωνία και τη Βουλγαρία τον Απρίλιο, η Κομισιόν, με έγγραφο πολιτικής που πρόκειται να εγκριθεί αύριο, Τετάρτη, ζητά από τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να προετοιμαστούν για ένα «σοκ εφοδιασμού» πλήρους κλίμακας, έγγραφο που πρόκειται να εγκριθεί αύριο.

 

 

Το φυσικό αέριο διαπραγματεύεται σε τιμές περίπου 100 €/MWh από τα μέσα Μαρτίου, δηλαδή επταπλάσιες σε σύγκριση με τις μακροχρόνιες μέσες τιμές, με περιστασιακές κορυφές στα 200 €/MWh, που οφείλονται κυρίως στην έλλειψη προμηθειών από τη Ρωσία.

 

Αυτό οδήγησε σε αύξηση των τιμών της ηλεκτρικής ενέργειας, η οποία καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την εφεδρική παραγωγή ενέργειας από μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με καύση φυσικού αερίου.

 

Και ενώ τα προηγούμενα μέτρα που υιοθετήθηκαν το φθινόπωρο ήταν διαβαθμισμένα για να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση διαρκώς υψηλών τιμών φυσικού αερίου, «ένα διαφορετικό σύνολο μέτρων μπορεί να αξίζει να εξεταστεί σε περίπτωση ξαφνικής, μεγάλης κλίμακας ή ακόμη και πλήρους, διακοπής των προμηθειών ρωσικού φυσικού αερίου που θα οδηγήσει σε αφόρητα υψηλές τιμές φυσικού αερίου και ανεπαρκή προμήθεια φυσικού αερίου», αναφέρει το εκτελεστικό όργανο της ΕΕ στο σχέδιο εγγράφου πολιτικής.

  

Μέγιστη ρυθμιζόμενη τιμή

Πρώτο μεταξύ των νέων μέτρων που σχεδιάζουν οι Βρυξέλλες είναι η άμεση παρέμβαση στην αγορά με «μια μέγιστη ρυθμιζόμενη τιμή για το φυσικό αέριο που παραδίδεται στους Ευρωπαίους καταναλωτές και τις επιχειρήσεις (ανώτατο όριο τιμών της ΕΕ)», αναφέρει το σχέδιο που περιήλθε στην κατοχή της EURACTIV.

 

Παρόλο που η θέσπιση ανώτατης τιμής φυσικού αερίου θα ανακούφιζε άμεσα τους καταναλωτές και θα ματαίωνε τις πληθωριστικές πιέσεις στην οικονομία, είναι εξαιρετικά αμφιλεγόμενη, ακόμη και στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

 

«Ένα σημαντικό αρνητικό αποτέλεσμα είναι ότι χάνουμε την τιμή ως σημαντική πληροφορία για τη ζήτηση φυσικού αερίου σε περιόδους κρίσης», έγραψε άγνωστος αξιωματούχος της ΕΕ στο κείμενο της πρότασης, το οποίο υποβλήθηκε εσωτερικά για αναθεώρηση μεταξύ των υπηρεσιών της Επιτροπής.

 

 

«Μια άλλη πολύ σημαντική αρνητική επίπτωση είναι ότι η ανακοίνωση ενός ανώτατου ορίου τιμών φυσικού αερίου σε περιόδους έκτακτης ανάγκης οδηγεί σε χαμηλότερη έγχυση αποθήκευσης σήμερα, κάτι που πρέπει να αποφευχθεί με κάθε τρόπο», πρόσθεσε ο εν λόγω αξιωματούχος.

 

Οι ανησυχίες αυτές είναι ευρέως κοινές μεταξύ των Πρασίνων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

 

Στην επιφάνεια οι μεγάλες αντιθέσεις και αντιφάσεις του συστήματος

«Το ανώτατο όριο στην τιμή του φυσικού αερίου δεν αποτελεί λύση», υποστηρίζει ο Μίχαελ Μπλος, Γερμανός ευρωβουλευτής των Πρασίνων.

 

Αντί να ρίχνουμε δισεκατομμύρια χρήματα των φορολογουμένων στη Ρωσία και άλλους προμηθευτές φυσικού αερίου, «πρέπει να χρησιμοποιήσουμε αυτά τα χρήματα για τη μετάβαση στην ενέργεια και τη θερμότητα», όπως η ηλιακή ενέργεια στις στέγες και οι αντλίες θερμότητας, δήλωσε στη EURACTIV. «Αυτό θα μειώσει μαζικά τις τιμές».

 

«Χρειαζόμαστε ένα καρτέλ αγοραστών. Η τιμή του φυσικού αερίου θα πέσει αν η G7 αγοράζει φυσικό αέριο μόνο σε χαμηλή τιμή. Για αυτό χρειαζόμαστε θάρρος και δημιουργικότητα και δεν πρέπει απλώς να παραδοθούμε στις παράλογα υψηλές τιμές του φυσικού αερίου», πρόσθεσε ο Μπλος.

 

Οι ειδικοί έχουν επίσης προειδοποιήσει κατά του περιορισμού των τιμών, λέγοντας ότι αυτό θα εξαντλήσει τις αποθήκες και θα αποθαρρύνει τις επιχειρήσεις από το να ανεφοδιάζονται.

 

«Στις αγορές φυσικού αερίου, οι βραχυπρόθεσμες τιμές spot συνδέονται με τις μακροπρόθεσμες μελλοντικές τιμές μέσω των αποθηκών φυσικού αερίου», δήλωσε ο Λάιον Χιρθ, επίκουρος καθηγητής ενεργειακής πολιτικής στη Σχολή Hertie στο Βερολίνο.

 

«Εάν οι κυβερνήσεις ανακοινώσουν ένα μελλοντικό ανώτατο όριο τιμών, οι επιχειρήσεις δεν έχουν κανένα κίνητρο να γεμίσουν τις αποθήκες φυσικού αερίου, αλλά ακριβώς το αντίθετο: θα ήταν ξαφνικά οικονομικά ελκυστικό να αναβάλουν τις ενέσεις αποθήκευσης ή ακόμη και να εξαντλήσουν τις αποθήκες σήμερα και να πωλούν φυσικό αέριο όσο οι τιμές είναι υψηλές», δήλωσε στη EURACTIV σε γραπτό σχόλιο.

 

«Τα χαμηλότερα επίπεδα αποθήκευσης δεν είναι προς το ευρωπαϊκό συμφέρον», συνέχισε ο Χιρθ, υπογραμμίζοντας ότι η επείγουσα προτεραιότητα είναι να γεμίσουν οι αποθήκες πριν από τον επόμενο χειμώνα.

 

Αυτό μπορεί επίσης να έρχεται σε αντίθεση με τους κανονισμούς που εξετάζει επί του παρόντος η ΕΕ για την απαίτηση ελάχιστων επιπέδων αποθήκευσης φυσικού αερίου κάθε χρόνο πριν από τη χειμερινή περίοδο θέρμανσης.

 

«Στο βαθμό που οι απαιτήσεις αυτές αναγκάζουν τους διαχειριστές των αποθηκών να τις γεμίζουν, ανεξάρτητα από τα οικονομικά κίνητρα, οι τρέχουσες τιμές spot δεν θα καταφέρουν να μειωθούν παρά τις χαμηλές προσδοκίες για τις μελλοντικές τιμές», προειδοποίησε ο Χιρθ, ο οποίος συνέγραψε τα σχόλια μαζί με τον Ινγκμαρ Σλεχτ, επιστημονικό συνεργάτη στο Κέντρο Ενέργειας και Περιβάλλοντος ZHAW.

 

πηγή 

   

No man’s land

 

γράφει η Δήμητρα Μυρίλλα

 

Νεκρή ζώνη, ουδέτερη ζώνη, γκρίζα ζώνη, γη των ξεχασμένων, γη του κανενός.

 

Ανάμεσα στο τίποτα και το μηδέν,  μεταξύ της σιωπής και της κραυγής που σωπαίνει, περίπου ζωντανοί, περίπου νεκροί, γεννημένοι αγέννητοι.

 

 

Θύμιος, Δήμητρα, Ζακ  και….ο άστεγος που τον κατάπιε ο κάδος απορριμμάτων.

 

Ο κάδος απορριμμάτων!!

 

Τι πιο αδιανόητα πραγματικό από αυτό.

 

Τι πιο συντριπτικά συμβολικό.

 

Πρόσωπα δίχως χαρακτηριστικά, άνθρωποι δίχως όνομα.

 

Γεννήθηκαν και μόνο για λίγο υπήρξαν, όσο μια μάνα τους πήρε αγκαλιά.

 

 

Πέραν τούτου ουδέν.

 

Δεν ανταποκρίθηκαν στο ορθό, το γνώριμο, το σύνηθες. Κανονική όψη, αποδεκτές συνήθειες, μη ενοχλητικές ή προκλητικές προτιμήσεις. Τίποτα απ’ όλα αυτά… Αλλά μονίμως στο απέναντι πεζοδρόμιο για να τους δείχνουν οι “κανονικοί” με το δάχτυλο, να ψιθυρίζουν ένοχα και να τους  λοιδορούν με θράσος.

 

Αλλά πριν εκείνοι γίνουν “διαφορετικοί” το ίδιο το κράτος, ως καλή ορντινάτσα ενός ακραία εκμεταλλευτικού συστήματος είχε αποφασίσει να λειτουργεί με τον τρόπο της εξαίρεσης και του αποκλεισμού…

 

Διότι πώς ο “καλός νοικοκυραίος”  και εν δυνάμει αξιοσέβαστος “κανίβαλος” θα λοιδορούσε και θα απειλούσε και θα πετούσε πέτρες στον αποσυνάγωγο, εάν το κράτος δεν τον επιβράβευε διά των πράξεων και των παραλείψεών του και κυρίως δια της φανερής και κρυφής βίας που ασκεί.

 

Πώς ο αποσυνάγωγος θα ήταν ήταν αποσυνάγωγος, πως ο απόκληρος θα βρισκόταν δίχως μια σπιθαμή γης, εάν δεν είχε τεθεί εκτός συναγωγής από μια βάναυση, βάρβαρη, κτηνώδη εκμεταλλευτική τάξη;

 

Ποιος ελεεινός και τρισάθλιος τζάμπα μάγκας θα έκανε τον μάγκα στον Θύμιο, τη Δήμητρα, τον Ζακ,  εάν ο Θύμιος, ο Ζακ, η Δήμητρα είχαν δουλειά για δουλέψουν, σπίτι για να μείνουν, δομές να απευθυνθούν, γιατρούς, κράτος να τους εξασφαλίσει τα μέσα για μια αξιοπρεπή ζωή.

 

Μη γελιόμαστε… η τάξη που όπλιζε ναζί για να ανοίγουν φούρνους για τους εβραίους, για τους τσιγγάνους, είναι η ίδια που δημιουργεί απόκληρους και κυνηγημένους και τους εξοντώνει διά του αργού θανάτου εν καιρώ υποτιθεμένης ειρήνης, αλλά πραγματικού καπιταλιστικού πολέμου. 

 

Είναι η ίδια τάξη που φτιάχνεις Μανωλάδες για τους μετανάστες, “σκοτώνει” εργάτες σε σκαλωσιές, συλλαμβάνει γριούλες που πουλάνε παντόφλες στο δρόμο, δέρνει τα παιδιά μας στις πλατείες και αφού τα δείρει τα πετάει έξω από το Πανεπιστήμιο. Λογικό… η μόρφωση είναι επικίνδυνο πράγμα και οπωσδήποτε μη συμβατή με το μέλλον που διαγράφεται για τα παιδιά μας… Φτηνός κιμάς στις κρεατομηχανές της ανάπτυξης.

 

Ναι….

 

Ο Θύμιος, η Δήμητρα, ο Ζακ, ο Παύλος, ο Βασίλης Μάγγος, η Ελένη, οι γυναίκες που δολοφονούνται, ο Δημήτρης που τον έκοψε στη μέση η γερανογέφυρα της Cosco, ο άστεγος που τον κατάπιε ο σκουπιδοτενεκές, το παιδί που του κόβουν τα όνειρα αρπακτικά του Χάρβαρντ και αδίστακτοι ψεύτικοι διαδικτυακοί κόσμοι με κέρδη κάποια αμέτρητα δις. Δολάρια, βρέθηκαν σε έναν κόσμο όπου για να ζήσουν πρέπει να φοβούνται. Σε έναν κόσμο όπου το πραγματικό ανάστημα, εκείνο που  ξεκινάει από εκεί που σταματάει το ύψος του ανθρώπου, αναμετράται καθημερινά με την θλιβερότητα εκείνων που φέρουν τόση ηθική όση ένα σκουλήκι που σέρνεται. Σε έναν κόσμο όπου διά την ύπουλης μεταφυσικής όλα είναι αποτέλεσμα της φύσης  και συνεπώς  τι φταίνε εκείνοι που γεννήθηκαν με το γονίδιο του Μωυσή και άλλοι με το γονίδιο ψυκτικού.

 

Η ισότητα δεν είναι στην ανθρώπινη φύση, λένε…

 

Ισως γιατί δεν είδαν ποτέ να περνούν τα φουσκωμένα ποτάμια των κολασμένων όλης της γης.

 

 

Στο καταφύγιο

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

 

Ο σταθμός του ηλεκτρικού δεν ήταν κεντρικός. Γι’ αυτό όταν έβγαινε για να πάρει το αυτοκίνητο ήταν σχεδόν πάντα άδειος. Ο πολύς κόσμος έμπαινε ή έβγαινε στον προηγούμενο ή στον επόμενο. Αφετηρία ο ένας, κεντρικό προάστιο της Αθήνας ο άλλος. Εκείνη όμως προτιμούσε τον πιο ήσυχο σταθμό, που μάλλον είχε γίνει για να εξυπηρετεί και το κοντινό νοσοκομείο.

 

Συχνά, όταν σχολούσε βράδυ, ή όταν πήγαινε στο γραφείο το πρωί, μαζί της έμπαιναν ή έβγαιναν στον σταθμό οι αποκλειστικές νοσοκόμες. Αλλες πήγαιναν για δουλειά, άλλες σχολούσαν. Καμιά φορά έβλεπε και κανέναν τραυματία ή ασθενή, με δεμένα χέρια ή πόδια και πατερίτσες ή με μεγάλους φακέλους εξετάσεων. Πήγαιναν ή έρχονταν κι αυτοί από το νοσοκομείο.

 

Εκείνο το απόγευμα, Μάης μήνας, λίγο δροσερός αλλά γεμάτος αρώματα, την είδε: στην είσοδο του σταθμού στεκόταν όρθια, ακουμπισμένη στο κιγκλίδωμα, μια γυναίκα, μέσης ηλικίας ή λίγο μεγαλύτερη, με μακριά μαύρα μαλλιά, φούστα-μπλούζα κάπως συντηρητικές και μαύρη δερμάτινη τσάντα. Την έβλεπε αναγκαστικά καθώς πλησίαζε στην έξοδο. Ηταν φανερό ότι στεκόταν εκεί για να τη δει κάποιος. Θα μπορούσε να είναι η μαμά ενός παιδιού που περιμένει να το παραλάβει ή να έχει δώσει ραντεβού με μια φίλη. Ή απλώς να περιμένει, όπως καμιά φορά περιμένει κανείς πριν πάρει μια απόφαση και επειδή είναι δύσκολο να το κάνει αλλού, ο σταθμός του τρένου είναι ένα μέρος που κανείς δεν θα αναρωτηθεί για την παρουσία του εκεί. Μια γυναίκα μέσης ηλικίας κάποιον περιμένει.

 

Μόλις ο κόσμος άρχισε να βγαίνει από τον σταθμό -από τις λίγες φορές που βγήκαν πάνω από δέκα άνθρωποι μαζεμένοι- άρχισε να φωνάζει, χωρίς μεγάλη ένταση στην αρχή, πιο δυναμικά μετά την τρίτη, τέταρτη φορά: «Μετανοείτε, μετανοείτε, έρχεται η Ρωσία». Καθαρά ελληνικά, αλλά με βαριά προφορά, μάλλον ανατολικοευρωπαϊκή.

 

Οσο οι άνθρωποι περνούσαν μπροστά της, το μήνυμα γινόταν πιο βροντερό, πιο δυνατό και η βαριά προφορά της ακουγόταν εντονότερα: «ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ, ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ, ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΡΩΣΙΑ!», άλλες τρεις ή τέσσερις φορές.

 

Κάποιοι την κοίταξαν αδιάφορα και συνέχισαν βιαστικά, δυο έφηβοι έβαλαν τα γέλια, ένας άνδρας στην ηλικία της κοντοστάθηκε. Μάλλον παραξενεύτηκε. Συνήθως όσοι καλούν τους συνανθρώπους τους σε μετάνοια επικαλούνται τα Θεία. Την Αγια Οργή που θα τα σαρώσει όλα και θα τιμωρήσει κάθε αμαρτία και παρέκκλιση από την τάξη. Αλλά ο μέγας τιμωρός των αμαρτιών τώρα ήταν άλλος: η Ρωσία.

 

Την προσπέρασε κι εκείνη, ενώ προσπαθούσε να αλαφρώσει τον ώμο της από τη βαριά τσάντα της αλλάζοντας χέρι. Μια άλλη μέρα, μια άλλη χρονιά, με μιαν άλλη διάθεση, ίσως να της φαινόταν κάπως αστεία η γυναίκα που μιλούσε για τη συντέλεια του κόσμου και την κάθαρση των αμαρτιών -όπως τις ορίζει ο καθένας. Αλλά τώρα τη λυπήθηκε λίγο, ίσως και να τη συμπόνεσε. Ποια δύναμη την έσπρωξε σε αυτό το κήρυγμα, ποιος μηχανισμός δούλεψε και την έστειλε στον συνήθως έρημο σταθμό του ηλεκτρικού να προειδοποιήσει -χαιρέκακα; με αγωνία για τον συνάνθρωπο που κινδυνεύει;- τον κόσμο για την επερχόμενη καταστροφή;

 

Οι μέρες ήταν περίεργες, ένας πόλεμος, το τέλος του οποίου δεν φαινόταν κοντά ούτε εύκολο, μαινόταν στα ανατολικά της Ευρώπης -ούτε πολύ κοντά ούτε πολύ μακριά- και τα μάτια όλων είχαν γεμίσει εικόνες φρίκης, προσφυγιάς, θανάτου. Ογδόντα τόσες μέρες πολέμου μετρούσαν τα ημερολόγια και δεν ήξερε κανείς ποιο θα είναι το μέλλον.

 

Εφτασε στο σπίτι. Πέταξε τα κλειδιά στο γυάλινο τασάκι και άνοιξε τους λογαριασμούς που την περίμεναν -και τους περίμενε μέρες τώρα. Στον δρόμο δυο ηλικιωμένοι γείτονες έλεγαν ότι, αν γίνει πυρηνικός πόλεμος, χαθήκαμε. Στην πόλη μας δεν υπάρχουν καταφύγια. Το τελευταίο το χάλασαν επί δικτατορίας. «Μόνο ο τάδε εφοπλιστής λένε ότι έχει φτιάξει κάτω από το σπίτι του…».

 

Της ήρθε να γελάσει. Ποια συντέλεια του κόσμου και ποιος πυρηνικός πόλεμος. Ολα αυτά ήταν πραγματικά μακρινά. Αλλες αγωνίες είχαν μεγαλύτερη προτεραιότητα, αλλά σε ποιον να το πει και ποιος να την ακούσει.  

Η κάλπη και ο λογαριασμός…

 Όταν ένα κόμμα τριπλασιάζει τα μέλη του, ασφαλώς η ηγεσία του πρέπει να αισθάνεται ευχάριστα. Ο "λογαριασμός", όμως, δεν έχει έρθει ακόμη για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Είναι υπό διαμόρφωση.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Καμία εκλογική διαδικασία δεν πρέπει να υποτιμάται. Ούτε οι κομματικές. Όταν χιλιάδες ψηφοφόροι στήνονται σε ουρές για να εκλέξουν τον αρχηγό ενός κόμματος, ακόμα κι αν είναι ο μοναδικός υποψήφιος, κάποιο μήνυμα θέλουν να στείλουν.

 

Από την άλλη, όμως, δεν πρέπει να εξάγονται βεβιασμένα και εξωπραγματικά συμπεράσματα. Διότι είναι άλλη η κάλπη των εθνικών εκλογών και άλλη η κομματική. Τα παραδείγματα είναι διδακτικά.

 

Εκλογή αρχηγού από την κομματική βάση έγινε για πρώτη φορά το 2004, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου διαδέχτηκε τον Κώστα Σημίτη και θέλησε να εμβαπτισθεί στη λαϊκή κολυμπήθρα. Η συμμετοχή ήταν εντυπωσιακή: ένα εκατομμύριο «μέλη και φίλοι» του ΠΑΣΟΚ πήγαν στις κάλπες. Ετσι ανακοινώθηκε τότε (Φεβρουάριος 2004). Όμως, στις βουλευτικές εκλογές, που έγιναν ένα μήνα μετά, το ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία του ηττήθηκε. Η ήττα επαναλήφθηκε και το 2007. Άλλο, λοιπόν, η κομματική και άλλο η εθνική κάλπη.

 

Παράδειγμα δεύτερο: Τον Δεκέμβριο του 2021 έγιναν εκλογές για την ανάδειξη του νέου αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Προσήλθαν 280.000 ψηφοφόροι(έτσι ανακοινώθηκε) και εξελέγη ο Νίκος Ανδρουλάκης. Ο μεγάλος, πράγματι, αριθμός ψηφοφόρων οδήγησε σε πανηγυρικές εκτιμήσεις ότι το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο «επιστρέφει», αλλά και μπορεί να πάρει τη δεύτερη θέση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό θα φανεί στις επόμενες εκλογές, αλλά κανένα αντικειμενικό στοιχείο δεν επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο. Ήδη οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι καμιά ανατροπή δεν έχει γίνει στον πολιτικό χάρτη και η «δυναμική» του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ μάλλον έχει ανακοπεί.

 

Στην παραδοσιακή Αριστερά οι αρχηγοί εκλέγονταν ανέκαθεν με έμμεσο τρόπο, συνήθως από την Κεντρική Επιτροπή. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πρώτο αριστερό κόμμα που υιοθέτησε την εκλογή απευθείας από την βάση(μόνο μέλη) του κόμματος. Είναι επιλογή του Αλέξη Τσίπρα, που έχει στόχο να «σπρώξει» τον ΣΥΡΙΖΑ πέρα από τα κομματικά τείχη, αφού αυτά δεν επαρκούν για την εκλογική νίκη. Η ανακοίνωση ότι επιτεύχθηκε ο στόχος για «εξαψήφιο αριθμό» ψηφοφόρων συνοδεύεται από πανηγυρικές δηλώσεις του τύπου «στέλνουμε πίσω το λογαριασμό» (στην κυβέρνηση).

 

Όταν ένα κόμμα διπλασιάζει ή τριπλασιάζει τα μέλη του, ασφαλώς η ηγεσία του πρέπει να αισθάνεται ευχάριστα. Όμως, είναι άλλο αυτό και άλλο η διοχετευόμενη βεβαιότητα ότι είναι πρόκριμα και για το αποτέλεσμα των προσεχών εθνικών εκλογών. Δεν είναι.

 

Ο «λογαριασμός» δεν έχει έρθει ακόμη για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Είναι υπό διαμόρφωση. Και η ίδια θα κάνει τα πάντα για να μη συνεχιστεί η σημερινή δυσμενής διαμόρφωση. Αλλά δεν είναι στο χέρι της. Ολες οι ενδείξεις οδηγούν στην εκτίμηση ότι το κύμα ακρίβειας δεν πρόκειται να ανακοπεί σύντομα. Η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να απαλύνει τις επιπτώσεις του με επιδοτήσεις στα τιμολόγια και «φρένο» ειδικά στην τιμή του ρεύματος. Είναι πρόωρο να πούμε τι θα καταφέρει, αφού κανένα σημάδι δεν υπάρχει για τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία και οι συνεχείς επεκτάσεις του εμπάργκο στη ρωσική ενέργεια οδηγούν σε συνεχείς ανατιμήσεις, που πλήττουν καίρια νοικοκυριά και επιχειρήσεις.

 

Οι 150.000, που ανακοινώθηκε ότι προσήλθαν στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ, ασφαλώς είναι ένα καλό σημάδι για το κόμμα αυτό. Αυτοί «έστειλαν πίσω το λογαριασμό» (στην κυβέρνηση). Είναι, όμως, πρόωρο από αυτό το γεγονός να οδηγηθούμε σε ευρύτερα πολιτικά συμπεράσματα, πόσο μάλλον που δεν υπάρχει καμιά βεβαιότητα για το χρόνο των εθνικών εκλογών.

Κληρονομική ευνοιοκρατία εναντίον αξιοκρατίας

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Και τα παιδιά των πολιτικών; Τ’ ανίψια τους; Τα βαφτιστήρια τους; Γενικά τα παιδιά και τ’ αγγόνια των ισχυρών, των αναγνωρίσιμων και των «επωνύμων» κάθε τομέα, και όχι μόνο της πολιτικής; Δεν έχουν ψυχή αυτά; Δεν έχουν όνειρα, φιλοδοξίες, επιθυμίες; Και βιοτικές ανάγκες να καλύψουν; Πρέπει να αποκλειστούν από παντού, διά νόμου ή με σιωπηρή πουριτανική αυστηρότητα; Και από τον δημόσιο τομέα και από τον ιδιωτικό, τον ημεδαπό και τον αλλοδαπό; Ν’ αλλάξουν επώνυμο ή χώρα; Να προβούν σε συμβολική πατροκτονία ή μητροκτονία, με τις κάμερες να καλύπτουν το τελετουργικό;

 

Τ’ ακούμε και τα διαβάζουμε αρκετά συχνά όλα τα παραπάνω παράπονα. Ή τέλος πάντως τ’ ακούμε κάθε φορά που –καλή ώρα σαν και τώρα– ένας νέος βλαστός κάποιας οικογένειας με όνομα και εκτόπισμα καταλαμβάνει πόστο σε ασφαλές εργασιακό λιμάνι. Και μάλιστα χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια δοκιμασία του στον πραγματικό βίο, στην οποία να απέδειξε την επιδεξιοσύνη και τις αντοχές του. Κι ακούμε κι άλλα, μοιρολατρίας σημαντικά: Μα τι το ψάχνετε; Και τι γκρινιάζετε; Αυτά είναι πατροπαράδοτα πράγματα, απαράδεκτα μεν πλην πατροπαράδοτα. Ετσι γινόταν πάντα και παντού, με οποιοδήποτε καθεστώς, κι έτσι θα γίνεται έως της συντελείας του αιώνος. Ακούμε όμως και βαρύτερα, πολύ βαρύτερα: Δεν είναι μόνο ηθικολογικός λαϊκισμός, είναι και ρατσισμός να θέλουν ορισμένοι να αποκλείσουν από δουλειές και αξιώματα όσους έτυχε να γεννηθούν στους κόλπους οικογένειας με παρελθόν ισχύος και παρόν φήμης.

 

Φυσικά και έχουν και φιλοδοξίες και ανάγκες οι γόνοι «με ονοματεπώνυμο», αρκεί να συμμερίζονται και αυτοί και οι δικοί τους το λογοπαικτικό, και λαϊκιστικό βεβαίως βεβαίως, «τα αγαθά κόλποις και ουχί κόποις κτώνται», οικογενειακοίς κόλποις. Φυσικά και έχουν δικαιώματα, εκτός από υποχρεώσεις, στις οποίες άλλωστε, όπως είναι παγκοίνως γνωστό, η πλειονότητα ανταποκρίνεται με σεμνότητα και ταπεινότητα, απαρνούμενη ανένδοτα κάθε προνομιακή μεταχείριση. Και οι περισσότεροί τους έχουν και πλούσιες σπουδές να επιδείξουν, πτυχία, μεταπτυχιακά, γλώσσες, διδακτορικά, τα οποία ωστόσο δεν είναι πάντοτε αμάχητα τεκμήρια πραγματικής μόρφωσης. Γιατί δεν είναι πάντοτε ιδιαίτερα εύκολο να αποδείξουν οι πολυπτυχιούχοι ότι σε όλες αυτές τις σπουδές τους, σε λύκεια, κολέγια, πανεπιστήμια κ.ο.κ., ίδρωσαν πράγματι όσο και οι εξ «ανωνύμων» προερχόμενοι συσπουδαστές τους (το ομολογώ, δεν θα πάψει ποτέ να πειράζει το μυαλό μου το του Ομήρου: «ου μεν γαρ τις πάμπαν ανώνυμος εστ’ ανθρώπων»).

 

Συχνά, μαζί με το όνομα οι επίγονοι κληρονομούν και την εύνοια, τα προνόμια, ακόμα κι αν οι ίδιοι δεν τα θέλουν, από εμπιστοσύνη στον εαυτό τους ή επειδή έτσι τους υπαγορεύει η ψυχοπνευματική ποιότητά τους. Ακόμα, επίσης, και δίχως να χρειαστεί πατρική ή άλλη παρέμβαση, ήπια ή επιθετική. Γιατί ποτέ δεν λείπουν όσοι σπεύδουν να προσφέρουν εκδούλευση στον βλαστό ενός σπουδαίου ή σπουδαιοφανούς, είτε για να τον κολακέψουν με κάποια δουλοπρέπεια είτε για να του πουν (από μέσα τους) ένα «μνήσθητί μου, Κύριε» τώρα που βρίσκεσαι εν τη βασιλεία σου. Δεν λείπει επίσης ποτέ το «περιβάλλον» τού κάθε επισήμου (ή οι διαβόητοι «κύκλοι» του), που, βασιλικότερο του βασιλέως, μεσολαβεί, προστάζει, επιβάλλει προνόμια, δίχως να γνωρίζει το παραμικρό ο επίσημος. Αυτός όμως θα εκτεθεί και θα δυσφημιστεί τελικά.

 

Tον γόρδιο δεσμό της γενικευμένης ανισοπολιτείας τον έχει φτιάξει η συντεχνία των πολιτικών. Πώς να τον κόψει;

 

Να δουλέψουν λοιπόν. Φυσικά και να δουλέψουν, εκτός κι αν είναι θεωρητικοί του παρασιτισμού ή καταχραστές του περίφημου «δικαιώματος στην τεμπελιά». Να δουλέψουν όμως κατά τις δεξιότητές τους, κατά την αξία τους. Να κριθούν και αυτοί όπως όλοι, και όχι να πάρουν μιαν εύκολη πρόκριση άνευ αγώνος. Αν συνηθίσουν από μικροί στη δοτή ευκολία, δηλαδή στην ανευθυνότητα, η πρώτη δυσκολία που θα συναντήσουν, και σοβαρή να μην είναι, θα τους τσακίσει, δεν θα τους λυγίσει απλώς. Κι αν τύχει ν’ αποφασίσουν κι αυτοί κάποια στιγμή να ασχοληθούν με τα κοινά, και όχι από γνήσιο ενδιαφέρον αλλά μόνο και μόνο επειδή «σόι πάει το βασίλειο», σόι και η δημοκρατία, πολύ δύσκολα θα μάθουν να ψέλνουν κι άλλα τροπάρια εκτός από το τροπάριο της ανευθυνότητας που συνήθισαν (μέχρις εθισμού) παιδιόθεν.

 

Αντιγράφω το ερμήνευμα της λέξης «αξιοκρατία» από το Λεξικό της Ακαδημίας: «κοινωνική ιεράρχηση βάσει των ικανοτήτων και επιδόσεων των ατόμων και όχι βάσει του πλούτου, των γνωριμιών ή της καταγωγής τους». Παράδειγμα: «Η αξιοκρατία αποτελεί βασική αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος». Οπως σημειώνει στο Λεξικό ο Χριστόφορος Χαραλαμπάκης, ο όρος είναι δάνειο: «<αγγλ. meritocracy 1958, γαλλ. méritocratie, 1972)». Οσο κι αν ξενιζόμαστε, λοιπόν, η λέξη δεν είναι παλιά. Παλιό, παμπάλαιο, είναι το νόημά της, που υποδηλώνει ένα κοινωνικό αίτημα, μια απαίτηση μάλλον, συνομήλικη και συνώνυμη της δημοκρατίας. Συνώνυμη δηλαδή της «ισονομίας» και της «ισοπολιτείας», δύο αρχαιοελληνικών όρων που, όταν πραγματώνονται, διαφοροποιούν το δημοκρατικό καθεστώς από οποιοδήποτε άλλο.

Οι ίδιοι οι πολιτικοί μας μάς μαθαίνουν να έχουμε την αξίωση της ισονομίας, αφού όλοι τους πολιτεύονται σαν θεματοφύλακες της αξιοκρατίας και της ισότητας στις ευκαιρίες: «Τέρμα η αναξιοκρατία, τα ρουσφέτια, το πελατειακό κράτος, τα “δικά μας παιδιά”, τα “golden boys”». Αυτή είναι η μόνιμη επαγγελία τους. Και για να την επαναλαμβάνουν μονότονα από κάλπη σε κάλπη, φαίνεται ότι τελικά στ’ ανώγεια που χτίζουν με τα λόγια τους δεν χωράνε όλοι. Κι έτσι, άλλοι ξεκινούν τη σταδιοδρομία τους με πενθήμερο, διχίλιαρο και πλήρη ασφάλεια, κι άλλοι με εφτά μέρες την εβδομάδα, εφτακοσάρικο, ανασφάλιστοι και με απλήρωτες υπερωρίες, για παράδειγμα στα εργοστάσια του τουρισμού. Η ανισότητα είναι φυσικό πράμα, το έχει πει άλλωστε και ο πρωθυπουργός. Και τη φύση δεν γίνεται να την αλλάξουμε, είναι αδύνατο.

 

Από τις «αδύνατες ευχές» της φιλολογίας, αυτή είναι η πιο αδύνατη, αφού δεν περισσεύουν οι θεοί και οι άγιοι οι πρόθυμοι να την παραλάβουν και να την εκπληρώσουν: να υπάρξει επιτέλους αξιοκρατία και ισοπολιτεία. Αστειότης αστειοτήτων. Μόνο που το αστείο αυτό δεν βγάζει καθόλου γέλιο. Θλίψη βγάζει. Και αγανάκτηση εναντίον της λογικής και της ηθικής με τον κοινό τίτλο «τα δικά μας παιδιά», που κι αυτά το ρουσφετολόι τα ταξινομεί σε «απλώς δικά μας» και σε «πιο δικά μας». Εχει και η ευνοιοκρατία τους πληβείους και τους πατρικίους της.

 

Παραμένουμε, λοιπόν, όμηροι του εξής παραδόξου: Απαιτούμε από τους πολιτικούς να επιβάλουν καθεστώς αξιοκρατίας, τηρώντας τις ίδιες τις υποσχέσεις τους, όταν το δικό τους επάγγελμα συναριθμείται στα πιο κλειστά. Σ’ εκείνα στα οποία βασιλεύει ο νεποτισμός και το κληρονομικό δίκαιο. Ο Μεγαλέξανδρος έκοψε τον γόρδιο δεσμό αλλά δεν τον είχε φτιάξει αυτός. Αντίθετα, τον γόρδιο δεσμό της γενικευμένης ανισοπολιτείας τον έχει φτιάξει η συντεχνία των πολιτικών. Πώς να τον κόψει;

Ο Ανδρέας, ο Κυριάκος, ο Αλέξης και η φτώχεια στην πολιτική μας σκηνή…

Το ότι σε συνεδρίαση της ελληνικής βουλής πρωταγωνιστής αναδεικνύεται ο Ανδρέας Παπανδρέου που έχει φύγει από τη ζωή το 1996 δεν το χαρακτηρίζεις πρόοδο.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Πόση φτώχεια, αλήθεια, υπάρχει στη σημερινή πολιτική μας σκηνή, για να αναδεικνύεται πρωταγωνιστής σε μια συζήτηση στη Βουλή ένας πολιτικός που έχει πεθάνει εδώ και 26 χρόνια;

 

Ναι, ακριβώς αυτό συνέβη χτες: ο Ανδρέας Παπανδρέου πρωταγωνίστησε στη συζήτηση για την εξωτερική πολιτική, αφού ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποπειράθηκε να κερδίσει πόντους σε βάρος του Αλέξη Τσίπρα χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα όσα έκανε ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ.

 

Ο σημερινός πρωθυπουργός πρέπει να έχει κάποιο απωθημένο με τον Ανδρέα. Πέρσι, σε μια ανάλογη συζήτηση, είχε πει στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ: «Δεν είστε Ανδρέας Παπανδρέου». Χτες του είπε: «Μου θυμίσατε τον Ανδρέα Παπανδρέου, που εκλέχτηκε με το «έξω οι βάσεις του θανάτου, για να υπογράψει το 1983 την παραμονή τους για πέντε χρόνια».

 

Ο Μητσοτάκης θέλησε, μέσω του Ανδρέα Παπανδρέου, να δυσκολέψει τον Τσίπρα, ο οποίος αντιτίθεται σήμερα στην υπογραφή της ελληνοαμερικανικής συμφωνίας, αν και η δική του κυβέρνηση την είχε ξεκινήσει.

 

Ο καθένας καταλαβαίνει ό,τι θέλει από τη σημερινή αντιπαράθεση. Πάντως, συνδυάζοντας τα τότε με τα σημερινά, έχουμε τα εξής γεγονότα και συμπεράσματα:

 

Πρώτον, ο Μητσοτάκης πάει στις ΗΠΑ για συνάντηση με τον πρόεδρο Μπάιντεν τη στιγμή ακριβώς που η κυβέρνηση των ΗΠΑ θέλει να άρει την απαγόρευση πώλησης αεροπλάνων στην Τουρκία. Και αυτό γίνεται την ώρα που η Τουρκία είναι η μόνη δυτική χώρα που δεν συμμετέχει στο εμπάργκο κατά της Ρωσίας.

 

Δεύτερον, αλήθεια ο «δεδομένος» και «συνετός» εταίρος, η Ελλάδα, πώς επιβραβεύεται από την υπερδύναμη έναντι του «μη δεδομένου» και «ασύνετου», που είναι η Τουρκία; Δεν υπάρχει απάντηση, διότι επιβραβεύεται η Τουρκία.

 

Τρίτον, ο Ανδρέας Παπανδρέου πράγματι υπέγραψε συμφωνία για παραμονή των αμερικανικών βάσεων. Τι παραβλέπει, όμως, ο Μητσοτάκης; Ότι επί των ημερών του Ανδρέα Παπανδρέου δεν διαταράχθηκε η ισορροπία δυνάμεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, μολονότι ο ίδιος δεν ήταν αρεστός στις ΗΠΑ, στις οποίες ουδέποτε προσκλήθηκε στην πρώτη οκταετία του.

 

Συμπέρασμα: ο σημερινός πρωθυπουργός δεν κερδίζει πόντους απέναντι στο Τσίπρα προσπαθώντας να τον ταυτίσει με τον «αναξιόπιστο» Ανδρέα. Αντίθετα, ματαιοπονεί με τις ιστορικές αναφορές που κάνει.

 

Ο Τσίπρας ασφαλώς δεν είναι Ανδρέας Παπανδρέου. Αλλά ο νεότερος Μητσοτάκης πρέπει να φάει πολλά πολιτικά καρβέλια, για να μπορεί να μιλάει τόσο εύκολα για το μεγαλύτερο πολιτικό ηγέτη των τελευταίων 45 χρόνων. Ο σημερινός πρωθυπουργός μάλλον δεν γνωρίζει ότι με τους μύθους δεν τα βάζεις. Γιατί; Μια απάντηση κρύβεται σ’ αυτό που πιστεύουν, διαχρονικά, οι Ελληνες πολίτες για την καλύτερη περίοδο διακυβέρνησης μετά το 1974.

 

Όποιος συμβούλεψε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να «ταυτίσει» τον Αλέξη Τσίπρα με τον Ανδρέα Παπανδρέου τού πρόσφερε κακή υπηρεσία. Μεγάλη προσφορά στον Τσίπρα είναι… 

Η συντέλεια που δεν συντελέστηκε

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Το «τέλος του κόσμου» το προαναγγέλλουν συνήθως προφήτες και ψευδοπροφήτες, διατεινόμενοι ότι είδαν εφιαλτικό όραμα ή αποκωδικοποίησαν επιτέλους αρχαία απόκρυφα κείμενα. Τούτες τις ημέρες, όμως, η «συντέλεια του κόσμου» προαναγγέλθηκε δημοσιογραφικά. Σε ρεπορτάζ του πρακτορείου Reuters διατυπωνόταν η υπόθεση ότι στις 9 Μαΐου (δηλαδή χθες) ο Βλαντιμίρ Πούτιν θα ανακοίνωνε τη «συντέλεια», στην παρέλαση για την 77η επέτειο της νίκης κατά των ναζιστών.

 

Από αναπαραγωγή σε αναπαραγωγή στα διεθνή και στα ελληνικά Μέσα, η εικασία πήρε τα γνωρίσματα της βεβαιότητας και η «συντέλεια» απέκτησε ξανά, για λίγο, τις προ δεκαετίας δόξες της. Τότε που η καταστροφή του κόσμου θα επερχόταν στις 21.12.2012, ώρα 13.13, ίνα πληρωθεί το γραφέν στα ημερολόγια των Μάγια. Το «γραφέν», όμως, δεν είχε γραφτεί ποτέ και πουθενά. Ετσι ο πλανήτης επιβίωσε. Μαζί του κι εμείς, για να τον αποτελειώσουμε.

 

Η παρέλαση στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας έγινε, τα βαριά όπλα βάρυναν ακόμα περισσότερο την ψυχή μας, ο Πούτιν πάντως δεν ανακοίνωσε τη «συντέλεια» ούτε αναβάθμισε επισήμως σε πόλεμο κατά της Ουκρανίας την «ειδική στρατιωτική επιχείρησή» του. Αλλωστε, όταν κυριολεκτούν θανάσιμα τα αεροπλάνα και τα κανόνια του, τι ανάγκη έχει την κυριολεξία στη «νεογλώσσα» του. Δυστυχώς, ούτε το τέλος του πολέμου κήρυξε. Είχε λαθεμένες πληροφορίες, λοιπόν, ο καλός του φίλος ο Βίκτορ Ορμπαν, που διαβεβαίωσε προ ημερών τον Πάπα ότι ο Ρώσος πρόεδρος θα κήρυσσε το τέλος του πολέμου στις 9 Μαΐου.

 

Οι καλοί χριστιανοί, όπως ο Πούτιν, όσοι ξέρουν απέξω κι ανακατωτά τα Ευαγγέλια και τα τηρούν μετ’ ευλαβείας, γνωρίζουν βέβαια ότι η «συντέλεια του αιώνος» δεν είναι απλώς οι λέξεις με τις οποίες τελειώνει το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο. Είναι τα τελευταία λόγια του Ιησού όσο βρισκόταν ακόμα στη Γη. Εχουν λοιπόν ιδιαίτερη βαρύτητα, γι’ αυτό και διαβάζονται στο μυστήριο του βαπτίσματος: «Και ιδού, εγώ μεθ’ υμών είμι πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος».

Ο όρος «συντέλεια» απέκτησε το εφιαλτικό νόημά του στην ελληνιστική εποχή. Για τους πιστούς, το τέλος του κόσμου είναι υπόθεση του Θεού. Κατά τους επιστήμονες αποφασίζει η φύση, το σύμπαν. Και οι μεν και οι δε, πάντως, και όλοι οι υπόλοιποι, μάλλον θα συμφωνούσαν ότι ο άνθρωπος έχει πλέον πολλές πιθανότητες να προλάβει και τον Θεό και τη φύση. Εάν αυτό το απερίσκεπτο, άπληστο, αλαζονικό και βιαιότατο ον είναι ο άνθρωπος.

        

12 Μαΐου - Διεθνής Ημέρα Αδελφών Νοσοκόμων

Η Διεθνής Ημέρα Αδελφών Νοσοκόμων γιορτάζεται κάθε χρόνο από το 1965 στις 12 Μαΐου, με πρωτοβουλία του Διεθνούς Συμβουλίου Αδελφών Νοσοκόμων.

 

Η γιορτή αυτή θέλει να θυμίσει σε όλους μας την ανεκτίμητη συνεισφορά των νοσοκόμων σε κάθε κοινωνία. Η νοσηλευτική, γενικώς, θεωρείται ένα από τα πιο υποεκτιμημένα και κακοπληρωμένα επαγγέλματα.

 

Η 12η Μαΐου καθιερώθηκε ως Διεθνής Ημέρα Αδελφών Νοσοκόμων για να τιμήσει τη γέννηση το 1820 της Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ, της αγγλοϊταλίδας φιλανθρώπου που θεωρείται η ιδρύτρια της σύγχρονης νοσηλευτικής.

 

 

πηγή

       

12 Μαΐου του 1930: Ιδρύεται η Πυροσβεστική Υπηρεσία από την κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου.!

 

Την 12η Μαΐου του 1930, δημοσιεύτηκε ο Νόμος 4661 “Περί διοργανώσεως Πυροσβεστικῆς Ὑπηρεσίας ἐν τῶ κράτει”. Σύμφωνα με αυτόν, ιδρύεται το Πυροσβεστικό Σώμα με ανεξάρτητη υπόσταση, με πλήρη αυτοδιοίκηση, σε μορφή Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου και υπαγωγή στο Υπουργείο των Εσωτερικών, με αποστολή την πυροπροστασία, πυρόσβεση και διάσωση στην πατρίδα μας.

 

Η πρώτη αυτή θεσμική νομοθετική ρύθμιση, έθεσε τα θεμέλια για ένα επαγγελματικό εξειδικευμένο μηχανισμό που παρέχει υπηρεσίες πολιτικής προστασίας στη χώρα.

 

Σε αυτή την απόφαση οδήγησε η ανάγκη για τη δημιουργία ενός φορέα με δομή, που θα μπορεί να αντιμετωπίζει οργανωμένα τα συμβάντα, δεδομένων των καταστροφικών πυρκαγιών το 1928 και 1929 που έπληξαν όλη τη χώρα.

 

Τον Μάρτη του 1928 αποτεφρώνονται οι μεγάλες καπναποθήκες Παπαστράτου, οι αποθήκες της τράπεζας Ανατολής και πολλές γειτονικές αποθήκες με τεράστιο για την εποχή οικονομικό κόστος. Τον Απρίλιο του 1928 καίγεται στο λιμάνι του Πειραιά το πλοίο ΑΡΚΑΔΙΑ, ενώ στις 24 Ιουνίου στην Δραπετσώνα καίγεται ολοσχερώς ένα πετρελαιοφόρο. Στις 20 Σεπτέμβρη πυρπολείται η πλατεία Ιπποδαμείας με καταστροφές σε καταστήματα και οικοδομές.

 

Την 8η Μαΐου του 1929 πολλά καταστήματα στον Πειραιά παραδίδονται στις φλόγες. Στις 7 Ιουνίου του ίδιου έτους καταστρέφεται από τις φλόγες ο μεγάλος κυλινδρόμυλος “Βελασία” στο Μοσχάτο, ενώ στις 21 του ίδιου μήνα στη διασταύρωση Κάστορος και Πλάτωνος φλέγονται 10 εμπορικά με τεράστιες οικονομικές ζημιές.

 

Η αδυναμία των ασφαλιστικών εταιρειών να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, η αύξηση της τιμής των ασφαλίστρων και η αντίδραση του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας οδηγούν σε συσκέψεις και πορίσματα «δια τη μη λήψη μέχρις στιγμής μέτρων προστασίας…», αλλά και στην απόφαση για την σύσταση πυροσβεστικών λόχων σε όλες τις πόλεις που έχουν πάνω από 20.000 κατοίκους.

 

Την ευθύνη της οργάνωσης του νέου Πυροσβεστικού Σώματος ανέλαβε, με απόφαση του ιδίου του πρωθυπουργού, Ελευθέριου Βενιζέλου, ο Αλκιβιάδης Κοκκινάκης, χημικός μηχανικός και πρώην Διοικητής της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας της Πετρούπολης. Ο Αλκιβιάδης Κοκκινάκης μελέτησε την υφιστάμενη κατάσταση, καθώς και τα ευρωπαϊκά πρότυπα και εισηγήθηκε ένα Πυροσβεστικό Σώμα με πανελλαδική οργάνωση, ανεξάρτητο του στρατεύματος, με δική του ιεραρχία, νομοθεσία και κεντρική διοίκηση. Η μορφή του προτάθηκε ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου και υπαγωγή στο Υπουργείο Εσωτερικών.

 

Η πρόταση του, πήρε νομική μορφή με το Ν.4662/1930, που είναι και η απαρχή του Πυροσβεστικού Σώματος στην χώρα.

 

Ενενήντα χρόνια μετά, με τον Ν. 4662/2020 «Εθνικός Μηχανισμός Διαχείρισης Κρίσεων και Αντιμετώπισης Κινδύνων, αναδιάρθρωση της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας, αναβάθμιση συστήματος εθελοντισμού πολιτικής προστασίας, αναδιοργάνωση του Πυροσβεστικού και άλλες διατάξεις», αναδιοργανώνονται και εκσυγχρονίζονται οι υπηρεσίες του Πυροσβεστικού Σώματος με αποστολή:

 

α. την ασφάλεια και προστασία της ζωής και περιουσίας των πολιτών και του Κράτους, του φυσικού περιβάλλοντος και ιδίως, του δασικού πλούτου της Χώρας από κινδύνους φυσικών και τεχνολογικών καταστροφών και λοιπών απειλών.

 

β. την ευθύνη και τον επιχειρησιακό σχεδιασμό της αντιμετώπισης των πυρκαγιών και των πλημμυρών, καθώς και την παροχή συνδρομής για τη διάσωση των ατόμων και των υλικών αγαθών που απειλούνται από αυτές καθώς και

 

γ. την ευθύνη για τη διεξαγωγή των πυροσβεστικών διασωστικών επιχειρήσεων της Πολιτικής Προστασίας της Χώρας.

 

Το Πυροσβεστικό Σώμα, στο πλαίσιο της αποστολής του, συμμετέχει στην αντιμετώπιση κάθε έκτακτης ανάγκης που ανακύπτει σε περίοδο ειρήνης ή πολέμου, και σε συνεργασία με τις συναρμόδιες αρχές και υπηρεσίες, συμβάλλει στην εξασφάλιση της πολιτικής προστασίας και της πολιτικής άμυνας της Χώρας

 

πηγή    

Σαν σήμερα στις 12 Μαΐου του 1992 έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος στιχουργός - ποιητής Νίκος Γκάτσος.!

 

 

Ποιητής, στιχουργός και μεταφραστής, ο Νίκος Γκάτσος παραμένει μία ξεχωριστή περίπτωση για τα ελληνικά γράμματα. Με μία μόνο ποιητική σύνθεση στο ενεργητικό του, την περίφημη και αξεπέραστη Αμοργό, που έγραψε μεσούσης της Κατοχής, θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ποιητές μας.

 

Γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1911, κατ' άλλους στις 30 Απριλίου 1915, στα Χάνια Φραγκόβρυσης (Κάτω Ασέα) Αρκαδίας. Τελείωσε το Δημοτικό στο χωριό του και το Γυμνάσιο στην Τρίπολη, όπου μυήθηκε στη λογοτεχνία και έμαθε μόνος του ξένες γλώσσες. Στη συνέχεια μετακόμισε με την οικογένειά του στην Αθήνα, όπου σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στις αρχές της δεκαετίας του '30 δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα στα περιοδικά «Νέα Εστία» (1931) και «Ρυθμός» (1933). Γνώριζε ήδη αρκετά καλά Αγγλικά και Γαλλικά και είχε μελετήσει τον Παλαμά, το Σολωμό, το δημοτικό τραγούδι, όπως και τις νεωτεριστικές τάσεις της ευρωπαϊκής ποίησης.

 

Το 1943 κυκλοφόρησε την ποιητική του σύνθεση «Αμοργός», που προκάλεσε έντονο ενδιαφέρον και του χάρισε περίοπτη θέση στο Πάνθεον των ελλήνων ποιητών. Λέγεται ότι το μακρύ αυτό ποίημα γράφτηκε μέσα σε μια νύχτα με το σύστημα της «αυτόματης γραφής», που χρησιμοποιούν οι σουρεαλιστές δημιουργοί. «Μνημειώδες έργο του νεοελληνικού ποιητικού λόγου» χαρακτήρισε την «Αμοργό» ο στενός φίλος του Μάνος Χατζιδάκις, «επειδή περιέχει βαθύτατα την ελληνική παράδοση, δεν την εκμεταλλεύεται, ενώ συγχρόνως περιέχει όλη την ευρωπαϊκή θητεία του Μεσοπολέμου». Με την «Αμοργό» κλείνει και ολοκληρώνεται ο πρώτος κύκλος του ελληνικού υπερρεαλισμού, που είχε ανοίξει με τον Νικήτα Ράντο, τον πρώιμο Ελύτη, τον Εμπειρίκο και τον Εγγονόπουλο.

 

Από τότε έως τον θάνατό του, ο Γκάτσος δημοσίευσε μόνο τρία ποιήματα: «Ελεγείο» (1946), «Ο Ιππότης και ο θάνατος» (1947) και το «Τραγούδι του παλιού καιρού» (1963). Τη λυρική του φλέβα ο Νίκος Γκάτσος τη διοχέτευσε στους στίχους τραγουδιών, καταργώντας συχνά τα όρια ποίησης και στιχουργίας. Το έργο του είναι εντυπωσιακό σε ποσότητα και ποιότητα. Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Δήμος Μούτσης, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης και άλλοι συνθέτες μελοποίησαν στίχους του, που τραγουδήθηκαν από δημοφιλείς καλλιτέχνες και έγιναν μεγάλες επιτυχίες («Αθανασία», «Της γης το χρυσάφι», «Ρεμπέτικο», «Αρχιπέλαγος», «Πήρες το μεγάλο δρόμο», «Πορνογραφία», «Λαϊκή Αγορά», «Η Μικρή Ραλλού», «Μια γλώσσα, μια πατρίδα», «Αν θυμηθείς τ' ονειρό μου», «Η νύχτα», «Στον Σείριο υπάρχουνε παιδιά», «Αντικατοπτρισμοί», «Το κατά Μάρκον», «America, America», «Χάρτινο το Φεγγαράκι», «Πάει ο καιρός» κ.ά.).

 

 

Σπουδαίο είναι και το μεταφραστικό του έργο, το οποίο δοκιμάστηκε επί σκηνής. Μετέφρασε για λογαριασμό του Εθνικού Θεάτρου, του Θεάτρου Τέχνης και του Λαϊκού Θεάτρου, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα («Ματωμένος Γάμος», «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα»), Αύγουστο Στρίνμπεργκ («Ο Πατέρας»), Ευγένιο Ο' Νηλ («Ταξίδι μακριάς ημέρας μέσα στη νύχτα»), Λόπε ντε Βέγκα («Φουέντε Οβεχούνα») και Τενεσί Ουίλιαμς («Λεωφορείο ο Πόθος»).

 

Ο Νίκος Γκάτσος πέθανε στην Αθήνα στις 12 Μαΐου 1992 και τάφηκε στη γενέτειρά του.

 

 

πηγή