Μια κάλπη πάνω από το Αιγαίο

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Με τον προσδιορισμό των τουρκικών εκλογών για τις 14 Μαΐου, δικαιούμαστε πλέον να ελπίζουμε ότι δεν θα αργήσει να ανακοινωθεί και η ημερομηνία διεξαγωγής των δικών μας εκλογών, χωρίς να υπάρξουν άλλοι χρησμοί. Προφανώς και κάθε πρωθυπουργός, όταν βρίσκεται στη θέση που βρίσκεται σήμερα ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, θέλει να ωφεληθεί κατά το δυνατόν περισσότερο το κόμμα του από την ασάφεια, ώσπου να επιλέξει τελικά ως Κυριακή της κάλπης την ευνοϊκότερη για τους σχεδιασμούς του. Το παιχνίδι της μαργαρίτας εντούτοις, όταν μάλιστα αρχίζει πολύ νωρίς και παρατείνεται κάθε φορά που φαίνεται ότι τελειώνει, διαβρώνει ακόμα πιο βαθιά την αξιοπιστία της πολιτικής και των πολιτικών εν γένει.

 

Οπως έχουν έρθει τα πράγματα, η 14η Μαΐου είναι καθοριστικής σημασίας τόσο για την Τουρκία όσο και για την πατρίδα μας. Αυταπάτες, πάντως, ότι ενδέχεται να μεταβληθεί η επεκτατική τουρκική εξωτερική πολιτική, αν ηττηθεί ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έπειτα από είκοσι χρόνια παντοδυναμίας, δεν επιτρέπονται. Δεν τις επιτρέπουν η ίδια η επιθετική ρητορική των κερματισμένων αντιπάλων του Τούρκου προέδρου και οι βαθύτερες πεποιθήσεις τους. Ο ηγέτης του φιλοκουρδικού κόμματος, που σίγουρα έχει άλλες προτεραιότητες και όχι τις βλέψεις κατά των ελληνικών νησιών του Αιγαίου, παραμένει στη φυλακή – ένα επιπλέον τεκμήριο της σουλτανικής διακυβέρνησης της Τουρκίας. Και όσες ελπίδες για διαλλακτικότητα θα μπορούσε να επενδυθούν στον δήμαρχο της Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου περνούν από την υπάκουη τουρκική Δικαιοσύνη. Δηλαδή από τον Ερντογάν. Ο οποίος, όπως είδαμε και από την αντίδρασή του στα λεγόμενα του «Εκονόμιστ» για τη χαμηλή ποιότητα της τουρκικής δημοκρατίας, χρησιμοποιεί και τα πιο μετρημένα σχόλια του δυτικού Τύπου σαν «αποδείξεις» μηχανορραφιών όχι μόνο εναντίον του, αλλά και εναντίον της ίδιας της υπόστασης του τουρκικού κράτους. Η λατρεία του για την ελευθεροτυπία είναι ένα τρίτο πειστήριο δημοκρατικότητας.

 

Εως τις 14 Μαΐου θ’ ακούσουμε πολλές φορές ακόμα τον Ερντογάν να απειλεί μάταια πως οι Τούρκοι «θα έρθουν ξαφνικά μια νύχτα», ιππεύοντας τον «Ταϊφούν» της μεγαλαυχίας. Με τη χώρα του να διατηρεί τα πλανητικά πρωτεία πληθωρισμού, 85%, και τη λίρα να έχει χάσει μέσα σε μία δεκαετία τα 9/10 της αξίας της, κάπως πρέπει να δελεάσει τους ψηφοφόρους. Τα έκτακτα «δωράκια», χάρη στα εμβάσματα του Κατάρ, είναι μια λύση. Αλλά όχι τόσο όσο οι υπεραυξημένες δόσεις σωβινισμού. 

Δήλωση στήριξης του Νίκου Ανδρουλάκη στον επικεφαλής της ΑΔΑΕ Χρ. Ράμμο και βολές στην κυβέρνηση (video)

 

Ο Νίκος Ανδρουλάκης προχώρησε σε έμμεση αλλά σαφή υποστήριξη προς τον πρόεδρο της ΑΔΑΕ,Χρήστο Ράμμο, για τις επικρίσεις που δέχεται. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής δήλωσε ότι «είναι αδιανόητο να στοχοποιούνται με ένα βάναυσο τρόπο άνθρωποι, οι οποίοι αγωνίζονται για τις ανεξάρτητες αρχές και τα δικαιώματα του πολίτη» και επεσήμανε αιχμηρά πως «με έναν τρόπο, που θυμίζει απόλυτα την προηγούμενη κυβέρνηση. Και το λέω διότι σήμερα έχω συγκλονιστεί από τα πρωτοσέλιδα κάποιων εφημερίδων διότι είναι τα ίδια με άλλο χρώμα από αυτά επί ΣΥΡΙΖΑ πριν από μερικά χρόνια».

 

Ο κ. Ανδρουλάκης ανέφερε ότι «είναι αδιανόητο σε μια ευρωπαϊκή κοινωνία όποιος δεν υπηρετεί το αφήγημα και την εισήγηση της κεντρικής εξουσίας να βάλλεται ηθικά και πολιτικά. Αυτό δεν είναι ένα κανονικό ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα» και διατύπωσε το δίλημμα των επόμενων εκλογών: «Ή με αυτούς που είναι ικανοί για όλα αρκεί να έχουν μια θέση εξουσίας εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος, εις βάρος των θεσμών και της Δημοκρατίας ή με αυτούς που είναι ικανοί να τα θυσιάσουν όλα για να υπάρχει κοινωνική ειρήνη, ευημερία και σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην πατρίδα». Ο Νίκος Ανδρουλάκης κατέληξε προσδιορίζοντας τη θέση του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. «Αυτή η παράταξη ήταν πάντα στην όχθη του δεύτερου κρίσιμου πολιτικού συστήματος, που κράτησε εν τέλει τη χώρα στη ζώνη του ευρώ», τόνισε.

Αxτίδα εκπολιτισμού...

 

γράφει ο Σπύρος Τσάμης

 

Κόντρα στο ρεύμα! Ναι μεν φυσιολογική, εύλογη, αλλά αντίθετη με την πάγια, καθιερωμένη στάση ζωής (οι προηγούμενες λέξεις-έννοιες είναι αποκαλυπτικές!) ήταν και δικαίως αναγνωρίστηκε-εξέπληξε ως τέτοια η αντίδραση των οπαδών-πολιτών του Παναθηναϊκού μετά την ηχηρή ήττα (και όχι «συντριβή», όπως συχνά αποκαλούνται ήττες 3-0 στην έδρα σου) από τον ΠΑΟΚ.

 

Οι φίλοι του «τριφυλλιού», με το παρατεταμένο χειροκρότημα-ανανέωση εμπιστοσύνης, τη μαζική αντίδραση αφοσίωσης προς τους ηττημένους παίκτες τους μετά το τέλος του παιχνιδιού, αποκήρυξαν τη σαρωτική έννοια του αιμοβόρου χαρακτηρισμού της συντριβής, αυτός συχνότερα συνοδεύει παρόμοιες ήττες-βαθμολογικές απώλειες... Δικαίως συζητείται με έμφαση η συμπεριφορά του κοινού επειδή στον τόπο μας οι οπαδοί-ψηφοφόροι (η δεύτερη λέξη-συνοδός είναι επίσης αποκαλυπτική!), όπως αποδεικνύει η καθιερωμένη συμπεριφορά τους, βρίσκονται στην εξέδρα του γηπέδου για να εκτονωθούν και όχι για να συνυπάρξουν! Η εμπειρία το διδάσκει κι αν ήδη αρνείσαι ό,τι μόλις διάβασες θα στο διδάξει-θυμίσει η αυτοκριτική...

 

Γνωστές, η σύγκληση λαϊκών δικαστηρίων, οι ουρανομήκεις διαμαρτυρίες, η επιθετικότητα των οπαδών αμέσως μετά το τέλος των παιχνιδιών ή, την επόμενη ημέρα στα προπονητικά κέντρα των ομάδων εξαιτίας «προσβλητικών» αποτελεσμάτων όπως αυτό... Αναθαρρήσαμε από την αντίδραση των οπαδών του Παναθηναϊκού! Αxτίδα εκπολιτισμού στην τραχύτητα της καθημερινότητας που ανθεί στην ελληνική κοινωνία...

 

Η προσδοκία είναι να γενικευτεί από οπαδούς-ψηφοφόρους και άλλων ομάδων, γενικότερα συλλογικοτήτων, ίδια ώριμη αντίδραση. Την προηγούμενη εβδομάδα άρχισε η δίκη για τη δολοφονία του Αλκη Καμπανού και στη διαδικασία δεν παρέστησαν -και δεν ντράπηκαν για την απουσία τους- εκπρόσωποι της διοργανώτριας αρχής, της ΕΠΟ, της πολιτείας... Αν εννοείτε την πολιτισμένη αντίδρασή σας, ας απευθύνετε σε αυτούς την αποδοκιμασία που καλώς τιθασεύσατε την Κυριακή...

Απίστευτη σκληρότητα

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Οσες φορές κι αν το διαβάσεις, αδυνατείς να το πιστέψεις. Δεν θέλεις να το πιστέψεις. Με τον κυνισμό της πολιτικής εξουσίας και την ανηθικότητά της έχεις εξοικειωθεί. Τη συνήθισες χρόνο τον χρόνο, δεκαετία τη δεκαετία, «αλλαγή» την «αλλαγή». Την περιμένεις μοιρολατρικά. Σχεδόν την ανέχεσαι, νομιμοποιώντας την. Για την ετοιμότητα της κρατικής μηχανής, σε όλες τις υποστάσεις της, υπουργεία, αστυνομία, λιμενικό, πυροσβεστική, αυτοδιοίκηση, δεν έχεις αυταπάτες. Ξέρεις πως όσο αυτοθαυμαστικότερα διαφημίζεται τόσο μικρότερη αποκαλύπτεται. Εφιαλτικά μικρότερη πολλές φορές, τότε που επιτρέπει στον θάνατο να δρα ανενόχλητος, ενόσω αυτή κατασκευάζει άλλοθι πριν καν τελειώσει το κακό. Την κοινωνία όμως παλεύεις να μην την γκρεμίσεις μέσα σου. Γιατί είσαι μονάδα της, και ό,τι της καταμαρτυρείται σε πλήττει κι εσένα. Γιατί έχεις ανάγκη να μη σε γκρεμίσουν κι εσένα τον ίδιο οι άλλοι μέσα τους.

 

Οι δύο γονείς της Σοφίας και της Βασιλικής, διαβάζεις στο ρεπορτάζ της δίκης για τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι, των εννιάχρονων διδύμων που απανθρακώθηκαν στην αγκαλιά της γιαγιάς και του παππού, «αναφέρθηκαν και σε μια άλλη πτυχή της υπόθεσης. Επειδή απευθύνθηκαν δημοσίως για πληροφορίες δίνοντας το τηλέφωνό τους, δέχτηκαν κλήσεις από ανθρώπους που έπαιζαν με την αγωνία τους, δείχνοντας απίστευτη σκληρότητα: “Απελπισμένος, είπα θα βγω στα κανάλια να μιλήσω μήπως έχει δει κάποιος τα παιδιά”, κατέθεσε ο κ. Ιωάννης Φιλιππόπουλος. “Εδωσα τηλέφωνο. Με παίρνανε τηλέφωνο, ‘έλα, έχουμε τα παιδιά σου’, ‘τα σκοτώνουμε’, μου έκαναν παιδικές φωνές και βάζανε τα γέλια”».

 

Ολα μπορεί να τα φανταστεί κανείς. Τον τότε πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να τρέμει τη θανάσιμη αλήθεια και να δίνει μπροστά στις κάμερες μια θλιβερή παράσταση «αναίμακτου ελέγχου της κατάστασης». Τους υφισταμένους του να σιγοντάρουν έτσι όπως πάντα σιγοντάρουν οι υφιστάμενοι. Τους αστυνομικούς και τους λιμενικούς να επιδεινώνουν τα πράγματα με την εγκληματικά ασυντόνιστη δράση τους. Ακόμα και την αναβάθμιση του τότε αρχηγού της Αστυνομίας, κραυγαλέα αποτυχημένου, από τη νέα κυβέρνηση, μπορεί να τη φανταστεί, εκτός κι αν έχασε άνθρωπό του στο Μάτι. «Αυτό είναι απαράδεκτο. Εμένα αυτό με τρελαίνει», κατέθεσε η κ. Αθηνά Μουτάφη, που είδε τον 23χρονο γιο της να πνίγεται.

 

Ναι, όλα αυτά μπορείς να τα φανταστείς. Την αβυσσαλέα χαιρεκακία των «απλών ανθρώπων» όμως πώς να τη φανταστείς; Αυτή μάς τρελαίνει.

 

 

Ονειρο αναλογικού κόσμου

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

  

Μία μέρα αποχής από τις ηλεκτρονικές συσκευές. Αυτός ήταν ο στόχος μέσα στις μέρες της άδειάς της. Για να αποτοξινωθεί από τις οθόνες, από τις έκτακτες ενημερώσεις, που «έσκαγαν» σχεδόν κάθε πεντάλεπτο, και που μερικές φορές ήταν τόσο «έκτακτες» όσο η ερώτηση «τι θα φάμε σήμερα;».

 

Είχε αποφασίσει να κλείσει και την τηλεόραση και να περιοριστεί μόνο στο ραδιόφωνο. Το μουσικό ραδιόφωνο. Για την ενημέρωσή της θα αρκούνταν στα μονόλεπτα δελτία. Θα ήξερε τι είχε συμβεί, αλλά χωρίς τις πολλές λεπτομέρειες και τα απόνερα και τα «κουτσομπολιά» γύρω από αυτές. Για ένα 24ωρο, για χίλια τετρακόσια σαράντα λεπτά. Ετσι το έγραφε μέσα στο μυαλό της, ολογράφως, για αποκτήσει υπόσταση και κύρος η απόφασή της.

 

Είχε βρει λύση και για τα τηλεφωνήματα. Είχε κάνει εκτροπή από το κινητό τηλέφωνο στο σταθερό, ώστε να μην μπει στον πειρασμό έπειτα από κάποια κλήση να «ρίξει μια ματιά στα μέιλ, μήπως έχει έρθει κάτι πολύ επείγον».

Και μέχρι το μεσημέρι τα είχε καταφέρει καλά. Είχε πιει τον καφέ της χωρίς περισπασμούς και είχε φάει πρωινό χωρίς να ανησυχεί μήπως λερώσει την οθόνη του τηλεφώνου. Της φάνηκε μάλιστα ότι όλα είχαν διαφορετική γεύση -ή μάλλον ότι είχαν γεύση. Και με τις πρωινές φροντίδες, η ώρα πέρασε χωρίς περισπασμούς. Μετά το μεσημεριανό, αποφάσισε να ξαπλώσει λίγο -αυτή ήταν μια πολυτέλεια που δεν μπορούσε να απολαύσει τις εργάσιμες ημέρες, συνήθως ούτε τα κοινά Σαββατοκύριακα. Πήγε να ψάξει το τηλέφωνο, να δει τι γίνεται στον έξω κόσμο, βρε αδερφέ, αλλά συγκρατήθηκε. Τα είχε πάει τόσο καλά έως εκείνη την ώρα. Πήρε ένα βιβλίο, διάβασε πέντ’-έξι σελίδες, νύσταξε μετά και αποκοιμήθηκε. Οταν ξύπνησε είχε ακόμη λίγο απογευματινό φως. «Δεν θα ’ναι ακόμα έξι», σκέφτηκε και έψαξε το τηλέφωνό της για να επιβεβαιώσει την ώρα -χρόνια τώρα, ρολόι δεν φορούσε. Αφού είχε πάντα το τηλέφωνο δίπλα της... Μάλωσε τον εαυτό της. Και σηκώθηκε. Πήγε στην κουζίνα, όπου ένα επιτοίχιο ρολόι σε σχήμα πράσινου μήλου έδειχνε έξι παρά είκοσι.

 

Εφτιαξε καφέ, πήρε κι ένα σοκολατάκι για την απογευματινή υπογλυκαιμία και πήγε στο σαλόνι. Τα χέρια της την «έτρωγαν». Εντάξει η αποτοξίνωση από τις ειδήσεις, αλλά να μη ρίξει μια ματιά από τον υπολογιστή στις πλατφόρμες με μαθήματα ζωγραφικής, χειροπλεκτικής, μαγειρικής; Μάλωσε ξανά τον εαυτό της: «Αφού μόνο αποθηκεύεις ιδέες που σπανίως υλοποιείς... Θα περιμένεις». Πείστηκε, αν και με δυσκολία. Είχε σκοτεινιάσει.

 

Ντύθηκε για να βγει για περπάτημα. Αλλη μια απόλαυση, απαγορευμένη σχεδόν τις κοινές ημέρες. Ο αέρας μύριζε υγρασία, αλλά δεν έκανε κρύο, παρόλο που ήταν Ιανουάριος. Η πόλη ήταν κάπως σκοτεινή, σαν να ξεκουραζόταν από τα μεγάλα φώτα των γιορτών που από μέρες είχαν τελειώσει. Οι βιτρίνες των καταστημάτων είχαν ταμπέλες και αυτοκόλλητες επιγραφές: «Εκπτώσεις έως 50%». Με πολύ μικρά γράμματα το «έως» και γιγάντια το «50%».

 

Δεν ασχολήθηκε. Ακόμη και αν χρειαζόταν κάτι, δεν θα ψώνιζε ποτέ βράδυ. Χρειαζόταν την ασφάλεια που προσφέρουν της μέρας τα μάτια. Θυμήθηκε πως ήθελε δυο πράγματα από το σουπερμάρκετ. Ευκαιρία να τα πάρει μια και ήταν έξω.

 

Οταν γύρισε σπίτι, τα τακτοποίησε και κάθισε στο σαλόνι. Κάτι ήθελε να κάνει, με κάτι να ασχοληθεί, αλλά δεν ήξερε με τι. Πάλι εκείνη η «φαγούρα» στα δάχτυλα... Αλλά συγκρατήθηκε. Κάθισε στο γραφείο και άρχισε να παίζει με τα χρωματιστά μολύβια. Ανοιξε κι ένα μπλοκ, αλλά δυσκολευόταν. Μέχρι που τράβηξε την πρώτη γραμμή... Κι οι ώρες πέρασαν χωρίς να το καταλάβει.

 

Οταν αισθάνθηκε την κούραση ήταν σίγουρα αργά, αλλά δεν την ένοιαζε τι ώρα ήταν. Πήγε για ύπνο χωρίς να βάλει ξυπνητήρι -αν το έκανε πάλι θα έπρεπε να ανοίξει το τηλέφωνο. Και δεν το χρειαζόταν και τόσο. Αδεια είχε και την επομένη.

 

Αποκοιμήθηκε υπερήφανη για το «κατόρθωμά» της. Αλλά σίγουρη ότι θα αργούσε να το επαναλάβει.

Συνάντηση Τσίπρα – Αντώναρου στη σκιά των ψηφοδελτίων...!

 

 

Τι συζήτησαν οι δύο άνδρες για την επικείμενη εκλογική μάχη.

 

Το κατώφλι των γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία στην πλατεία Ελευθερίας (στην Κουμουνδούρου) πέρασε το απόγευμα της Τετάρτης, ανήμερα του Αγίου Αθανασίου, ο Ευάγγελος Αντώναρος στη σκιά της προετοιμασίας των ψηφοδελτίων.

 

Ο τελευταίος κυβερνητικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή και εκ των πιο σκληρών επικριτών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης της σημερινής Νέας Δημοκρατίας και προσωπικά του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη συναντήθηκε με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία Αλέξη Τσίπρα.

 

Για τους μυημένους ήταν μια αναμενόμενη συνάντηση. Μπορεί να άργησε να γίνει, αλλά ήταν επιθυμία και των δυο. Εξάλλου, ο Ευ. Αντώναρος θεωρείται πρόσωπο που αξίζει της προσοχής στο επιτελείο του Αλ. Τσίπρα και σε σημαντικό τμήμα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.

 

Δημοσκόπηση: Στις 7 μονάδες η διαφορά ΝΔ με ΣΥΡΙΖΑ – Ποια τα προβλήματα της κυβέρνησης, πώς αξιολογούνται οι αρχηγοί

Αναπόφευκτα η συζήτηση επικεντρώθηκε και στην επικείμενη εκλογική μάχη, αλλά όπως είναι σε θέση να γνωρίζει το Βήμα, δεν «κλείδωσε» η υποψηφιότητα του Ευ. Αντώναρου, αν και υπάρχει πολύ θετικό κλίμα στην ηγετική ομάδα, ενώ και από τις οργανώσεις η πλειοψηφία των μηνυμάτων είναι υπέρ του.

Aρης Ραβανός

 

Ψηφανασφάλεια πολιτευομένων

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Δύσκολα που σου βάζει ώρες ώρες η ανελέητη Πατρίδα. Εσύ τη γράφεις πάντα με κεφαλαίο το πρώτο της γράμμα, Πατρίδα, για να την καλοπιάσεις, και για ν’ αβγατίσεις το κεφάλαιο του πατριωτισμού σου, και αυτή η άκαρδη σε πιλατεύει και σε ταλαιπωρεί. Εχεις προβάρει, για παράδειγμα, το πιο θλιμμένο προσωπείο σου, για να πας στη μητρόπολη, που για να χτιστεί, εκεί στα μέσα του 19ου αιώνα, χρειάστηκε (χρειάστηκε;) να γκρεμιστούν πάνω από εβδομήντα εκκλησίες της πρωτεύουσας, ώστε να αντληθεί οικοδομικό υλικό.

 

Εχεις βάλει λοιπόν στην προσωπίδα σου αρκετές σταγόνες «αίσθησης του καθήκοντος», μια και το καλεί η ώρα. Την τελευταία στιγμή, πριν φορέσεις τα μαύρα γυαλιά που θα καλύπτουν τους μαύρους κύκλους των ματιών σου (άυπνος έμεινες, βέβαια, από την αγωνία μη δείχνουν πιο στενοχωρημένοι οι ψηφοαντίζηλοί σου), προσθέτεις λίγες πινελιές «αίσθησης της Ιστορίας». Ετσι θα είσαι όσο πιο φωτογενής γίνεται. Τόσες κάμερες θα βρίσκονται εκεί – πάντα πρόθυμες, πλανητικώς, για στέμμα, αίμα, σπέρμα και ψέμα. Θα συλλέξουν υλικό, ώστε να μπορέσουν τα κανάλια, κρατικά και ιδιωτικά, να παρουσιάσουν στην οικουμένη ένα θέαμα αντάξιο του μέτρου, που εδώ γεννήθηκε, ως γνωστόν, χέρι χέρι με τη δημοκρατία. Την αβασίλευτη δημοκρατία. Γιατί άλλη δεν υπάρχει. Ενώ, λοιπόν, έχεις πάρει τα μέτρα σου, η Πατρίς, αγνωμονούσα, σε αποσπά βίαια από το κέντρο των πραγμάτων και των θεαμάτων για να σε στείλει ταξίδι για δουλειές. Στο Κουβέιτ ας πούμε. Να πας ή να μην πας; Δραματικό το δίλημμα. Διαβάζεις την εξιστόρησή του από τον δύστυχο παθόντα, τον υπουργό Ανάπτυξης της Μελοδραματικής Ψηφανασφαλούς Φλυαρίας, και πιάνεται η ψυχή σου: «Από τη μία το Κυβερνητικό μου καθήκον όριζε να μη χαθεί και η 3η ευκαιρία, αλλά το ανθρώπινό μου χρέος με καλούσε σήμερα στην Μητρόπολη. Το Καθήκον όμως στην Ελλάδα με οδήγησε…» (τα κεφαλαία, υπουργικά). Εφιάλτης.

 

Σιγά μη δεν έβρισκε λύση το καλό το παλικάρι: «Ευτυχώς, στην Μητρόπολη, την Οικογένειά μας εκπροσώπησε επαξίως η σύζυγός μου Ευγενία Μανωλίδου, την οποία και θερμά ευχαριστώ». Ευτυχώς; Επί κηδείας, «ευτυχώς»; Για ποιον ακριβώς;

 

Ναι, θ’ άξιζε να την καδράρει την ανάρτηση του κ. Γεωργιάδη ο πρωθυπουργός. Και δίπλα να κρεμάσει τις ευαίσθητες αναλύσεις του κ. Αντ. Σαμαρά και τις «ανθρώπινες» εξηγήσεις του κ. Γ. Κουμουτσάκου. Σαν δείγματα της οριστικής απάντησης στο εναγώνιο ερώτημα «πώς πας στο Κέντρο;». Από το Τατόι προφανώς.

 

Kυρία Μιχαηλίδου, είστε ανεύθυνη, επικίνδυνη ή και τα δύο μαζί;

 

Για σειρά ψευδών και για υπονόμευση της επιβαλλόμενης προστασίας της ανωνυμίας της 12χρονης που είχε πέσει θύμα των παιδοβιασμών στον Κολωνό κατήγγειλε την υφυπουργό Εργασίας Δόμνα Μιχαηλίδου, η δικηγόρος της οικογένειας του θύματος, Ασπασία Ταραχοπούλου, όπως μεταφέρει σε ρεπορτάζ του το news247.

 

Συγκεκριμένα, ,μιλώντας στον Ρ/Σ “105,5 Στο Κόκκινο”, η Ασπασία Ταραχοπούλου κατηγόρησε την Δόμνα Μιχαηλίδου ότι “το μόνο ακριβές που είπε”, απαντώντας στη Βουλή σε ερώτηση του βουλευτή Κλέωνα Γρηγοριάδη, είναι “ότι η πρόνοια είναι ζήτημα της Πολιτείας και όχι αλληλέγγυων ομάδων”, τονίζοντας ωστόσο πως το παιδί στοχοποιήθηκε απροκάλυπτα.

 

 

“Προσπαθούμε τόσο καιρό να διαφυλάξουμε τα στοιχεία και τον τόπο διαμονής του παιδιού ως κόρη οφθαλμού, έχω παρακαλέσει όλους τους δημοσιογράφους και τους παρουσιαστές προσωπικά και ενώ προσπαθούμε να προστατέψουμε το παιδί με νύχια και με δόντια, έρχεται η υφυπουργός και αποκαλύπτει πού βρίσκεται η 12χρονη, σε ποιο σχολείο πηγαίνει η ίδια και ο αδελφός της”, κατήγγειλε η δικηγόρος της οικογένειας.

 

Επίσης, κατήγγειλε ότι είναι ψευδής ο ισχυρισμός της υπουργού πως δέχεται η μικρή κατ’ οίκον διδασκαλία.

 

“Έχουμε κάνει πολλές αιτήσεις και ουδείς έχει ανταποκριθεί ως σήμερα”, συνέχισε, για να προσθέσει ότι η μόνη παροχή από το κράτος ως τώρα είναι ένας παιδοψυχολόγος που “πρέπει να κάνει 100 χιλιόμετρα πήγαινε-έλα για να δει το παιδί”.

 

“Δεν έχουμε καμία βοήθεια, δεν υπάρχει καμία κοινωνική μέριμνα για την οικογένεια από την Πολιτεία. Μόνο από ιδιώτες αλληλέγγυους. Η Πολιτεία έχει δώσει μόνο δύο γάλατα εβαπορέ και δύο πακέτα μακαρόνια”, συνέχισε η Ασπασία Ταραχοπούλου, αποκαλύπτοντας, μάλιστα, ότι ο γραμματέας Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Γιώργος Σταμάτης, έχει υποσχεθεί εδώ και μήνες μία κουκέτα “γιατί τα δύο αδέλφια κοιμούνται σε έναν σπασμένο καναπέ”, και ακόμη δεν έχει ούτε αυτό γίνει πράξη.

 

Με βάση όλα τα παραπάνω που καταγγέλλονται εμείς έχουμε μια ερώτηση για την αξιότιμη υφυπουργό. Kυρία Μιχαηλίδου, είστε ανεύθυνη, επικίνδυνη ή και τα δύο μαζί;

 

Μιλάμε για ένα παιδί κι εσείς διαχειρίζεστε το ζήτημα με αυτόν τον τρόπο. Η λέξη ντροπή είναι λίγη! 

πηγή 

105,5 Sto Kokkino · ΑΣΠΑΣΙΑ ΤΑΡΑΧΟΠΟΥΛΟΥ 105,5 ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2023

Πρόεδρος ΕΚΠΟΙΖΩ: «Η φτωχοποίηση των νοικοκυριών βαθαίνει – Ψίχουλα το market pass»

 

Σε άγρια λεηλασία του πενιχρού εισοδήματος τους, υπόκεινται τα ελληνικά λαϊκά νοικοκυριά με την ακρίβεια πλέον να χτυπά κάθε πτυχή της ζωής τους.

 

Το topontiki.gr επιχειρώντας να σκιαγραφήσει τις πτυχές της ακρίβειας, που πλήττει την κοινωνία, απευθύνθηκε στην πρόεδρο της ΕΚΠΟΙΖΩ Παναγιώτα Καλαποθαράκου, από την οποία ζήτησε να αναφερθεί στις καταγγελίες που δέχεται η οργάνωση από καταναλωτές που παραπονιούνται για την ακρίβεια.

 

 

Ακρίβεια σε λογαριασμούς, τρόφιμα αλλά και στις… τράπεζες

 

Η κ. Καλαποθαράκου αναφέρθηκε στην ακρίβεια που παρατηρείται στους λογαριασμούς ενέργειας, οι οποίοι έχουν δημιουργήσει μια νέα γενιά χρεών των πολιτών: «Έχουμε πλήθος καταγγελιών από καταναλωτές που δεν μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς ενέργειας. Βλέπουμε ότι έχει δημιουργηθεί μια νέα γενιά χρεών και πληρώνουν οι άνθρωποι με δόσεις τα συσσωρευμένα ποσά
που έχουν δημιουργηθεί όλα αυτό το χρονικό διάστημα. Αν δεν υπήρχε η επιδότηση κανείς μας δεν θα μπορούσε να πληρώσει τους λογαριασμούς . Η κοινωνική πλειοψηφία πλήττεται ανεπανόρθωτα από την ακρίβεια» αναφέρει χαρακτηριστικά και συνεχίζει:

 

«Ακρίβεια στον τομέα των τροφίμων, σοβαρότατο το πρόβλημα το οποίο υπάρχει, αυξήσεις πάρα πολύ μεγάλες, πάνω από τα επίπεδα του πληθωρισμού, διψήφια νούμερα δηλαδή και αυτό το επιβεβαιώνει και η Ελληνική Στατιστική Αρχή. Βασικά καταναλωτικά αγαθά έχουν αύξηση σε διψήφιο ποσοστό που είναι ανεπίτρεπτο,» τόνισε  η πρόεδρος της ΕΚΠΟΙΖΩ.

 

Η κ. Καλαποθαράκου αναφέρει ότι οι αυξήσεις των επιτοκίων των στεγαστικών δανείων αφαιρούν σεβαστά ποσά από τον οικογενειακό προϋπολογισμό: «Με την αύξηση των επιτοκίων πλήθος καταναλωτών μας απευθύνεται διότι δεν μπορεί να πληρώσει τη δόση του δανείου, η οποία έχει αυξηθεί 70 ευρώ, 120, 190 και πάει λέγοντας, ανάλογα με το στεγαστικό δάνειο που οφείλει. Χώρια οι προμήθειες, που είναι ένα άλλο μεγάλο κομμάτι στις τραπεζικές υπηρεσίες».

 

«Εισπράττουμε δυσαρέσκεια των καταναλωτών για το Καλάθι του Νοικοκυριού»

 

Μοιραία η συζήτησή μας με την πρόεδρο της ΕΚΠΟΙΖΩ στράφηκε και στο πολυδιαφημισμένο από το υπουργείο Ανάπτυξης «Καλάθι του νοικοκυριού» για το οποίο η κ. Καλαποθαράκου ανέφερε ότι υπάρχουν παράπονα από τους καταναλωτές, και εξήγησε: «Βλέπουμε ότι υπάρχουν τεράστιες αυξήσεις στα τρόφιμα, ότι υπάρχουν πρακτικές  οι οποίες παραπλανούν τους καταναλωτές με την έννοια ότι παρουσιάζουν την ίδια συσκευασία αλλά με μικρότερη ποσότητα, ή λιγότερες μεζούρες στα απορρυπαντικά και δεν συμμαζεύεται. Πρέπει κανείς να το ψάχνει πολύ το θέμα και να συγκρίνει. Δεν είναι δυνατόν βέβαια να απομνημονεύουμε ή να κρατάμε στο σπίτι μας το προηγούμενο βούτυρο που ήταν 400 γρ με το τωρινό που είναι 380 πχ» τόνισε αναφερόμενη στα «κόλπα των σούπερ μάρκετ» προκειμένου να ξεγελάσουν τον καταναλωτή.

 

 

«Βλέπουμε μια κρίση εμπιστοσύνης στο Καλάθι του Νοικοκυριού από τους καταναλωτές, με δεδομένο ότι τα περισσότερα προϊόντα είναι ιδιωτικής ετικέτας, που ούτως ή άλλως ήταν πάντα φθηνότερα πό τα επώνυμα», τόνισε η κ. Καλαποθαράκου.

 

«Τα επώνυμα προϊόντα που έχουν μπει στο καλάθι είναι κυρίως προσφορών και λίγα και αυτό έχει δημιουργήσει δυσαρέσκεια στους καταναλωτές, οι οποίοι μας λένε: Τι, μας κοροϊδεύουν;

 

Βλέπουν, δηλαδή, στο καλάθι του νοικοκυριού ένα προϊόν ιδιωτικής ετικέτας και υπάρχει επώνυμο εκτός καλαθιού φθηνότερο, ενώ κάποια προϊόντα που είναι συσκευασμένα όπως πχ η φέτα, αν τα πάρει χύμα ο καταναλωτής είναι φθηνότερα.

 

Υπάρχουν διάφορα θέματα και είμαστε πολύ επιφυλακτικοί κατά πόσο αποτελεσματική είναι αυτή η ενέργεια του υπουργείου για να αναχαιτίσει το κύμα της ακρίβειας, δεν θεωρούμε ότι το αναχαιτίζει. Διότι τα προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας ήταν ήδη φθηνότερα ασφαλώς και δεν δημιουργείται κάποιος ανταγωνισμός στα επώνυμα, διότι από τη μια τα επώνυμα είναι πολύ λίγα και από την άλλη κάθε εβδομάδα αλλάζουν, δεν είναι το ίδιο προϊόν, μπαίνει κάποιο άλλο, άρα ούτε συγκρισιμότητα μπορεί να υπάρχει ούτε ανταγωνισμός» ανέφερε η Παναγιώτα Καλαποθαράκου.

 

Πώς θα αναχαιτιστεί το κύμα ακρίβειας

 

Η πρόεδρος της ΕΚΠΟΙΖΩ δε μασάει τα λόγια της για το πώς θα μπει φρένο στην ακρίβεια. Συγκεκριμένα, αναφέρει ότι θα πρέπει να λειτουργήσουν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, να μειωθεί ο ΦΠΑ στα βασικά είδη διατροφής, να μειωθεί ο Ειδικός Φόρος Κατανάλωσης που μετακυλύεται στην αλυσίδα των προϊόντων.

 

«Πρέπει να ληφθούν μέτρα ρηξικέλευθα, ουσιαστικά και μακροπρόθεσμα. Αυτά τα μέτρα της επιδότησης είναι βραχυπρόθεσμα και περιστασιακά. Βέβαια, και ένα ευρώ να ωφεληθεί ο καταναλωτής θετικό είναι, δεν το συζητούμε, αλλά δεν είναι μέτρο το οποίο μακροπρόθεσμα θα ωφελήσει την τσέπη του καταναλωτή. Από την άλλη βλέπουμε το εισόδημά μας να είναι παγωμένο εδώ και 10-12 χρόνια από όταν μπήκαμε στην κρίση, με το σταγονόμετρο να γίνονται κάποιες αυξήσεις ή να εξαγγέλλονται, όπως η επικείμενη αύξηση που θα γίνει τον Απρίλη, που δεν έχουν όμως καμία σχέση με τις αυξήσεις που γίνονται σε διάφορες κατηγορίες προϊόντων ή των υπηρεσιών».

 

Η πρόεδρος της ΕΚΠΟΙΖΩ αναφέρθηκε και στην τεράστια ψαλίδα μεταξύ του εισοδήματος των πολιτών και των προϊόντων ή των υπηρεσιών που καλείται ο καταναλωτής να αγοράσει για να διατηρήσει ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης.«Η φτωχοποίηση των ελληνικών νοικοκυριών όλο και βαθαίνει και τολμώ να πω ότι έχει πληγεί πλέον η μεσαία τάξη. Η ακρίβεια έχει αγγίξει πλέον την κοινωνική πλειοψηφία της χώρας μας και αυτό είναι εξαιρετικά ανησυχητικό και δε βλέπει κανείς εύκολα διέξοδο με τις πολιτικές που εφαρμόζονται» κατέληξε.

 

Τι θα σημάνει για τον καταναλωτή η έλευση του Market pass

 

Η κ. Καλαποθαράκου χαρακτήρισε «ψίχουλα» το market pass που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός, το οποίο αφορά στο 10% επί των αγορών κάθε νοικοκυριού, ενώ χαρακτήρισε άδικη τη μείωση κατά 20% για όσους δεν προτιμήσουν την ψηφιακή κάρτα.

 

«Αυτό είναι άδικο και αφορά άτομα τα οποία δεν έχουν πρόσβαση στην ψηφιακή κάρτα, είναι υπερήλικες, άτομα με ειδικές ανάγκες ενδεχομένως, δηλαδή είναι μια κατηγορία ευάλωτων καταναλωτών που δεν έχει πρόσβαση σε ηλεκτρονικές μορφές αγορών, να έχει την ψηφιακή κάρτα και να κάνει τις συναλλαγές του».

 

«Επίσης, δεν κατανοούμε γιατί λαμβάνεται υπόψιν η αξία της περιουσίας, αυτό είναι άσχετο, δηλαδή μπορεί να υπάρχουν κάποια περιουσιακά στοιχεία και να χρειάζεται κάποιος το market pass. Είναι σαν να του λέμε πούλησε ένα ακίνητο και ζήσε, άσε που για την ακίνητη περιουσία ήδη πληρώνουμε φόρους. Αυτό το κριτήριο το οποίο έχουν θέσει παντού είναι εξωπραγματικό, δεν θα έπρεπε να υπάρχει, μόνο το εισόδημα» τόνισε η κ. Καλαποθαράκου.

 

«Η ακρίβεια δεν θα αναχαιτιστεί ούτε με το market pass. Η ακρίβεια θα αναχαιτιστεί με ελέγχους, με παρέμβαση της Επιτροπής Ανταγωνισμού  ώστε να λειτουργεί ο υγιής ανταγωνισμός και έτσι να μειώνονται οι τιμές, να μην εφαρμόζουν αθέμιτες εμπορικές πρακτικές οι επιχειρήσεις και να τιμωρούνται παραδειγματικά» αναφέρει η πρόεδρος της ΕΚΠΟΙΖΩ και προσθέτει: « Έχουμε ζητήσει οι ενώσεις καταναλωτών, όταν μπαίνουν πρόστιμα στα επιχειρήσεις, αυτά να δημοσιοποιούνται και να υπάρχει μια black list ούτως ώστε οι καταναλωτές να γνωρίζουμε ποιες επιχειρήσεις έχουν παραβατική συμπεριφορά και εμείς με τη σειρά μας να τους τιμωρούμε με το να μην ψωνίζουμε από αυτούς».

 

Σύμφωνα με την Ένωση Εργαζομένων Καταναλωτών Ελλάδας (ΕΕΚΕ) οι αυξήσεις σε βασικά προϊόντα διατροφής, όπως στον ελληνικό καφέ, το κοτόπουλο, το ελαιόλαδο, το ψωμί, τα μακαρόνια και τις φρυγανιές, ξεκινούν από 8% και φτάνουν το εξωπραγματικό 81,27%, ουσιαστικά καταργώντας στην πράξη το market pass πριν καν αυτό έρθει στα χέρια των καταναλωτών.

 

Πηγή: topontiki.gr

 

Σαρωτικά ακληρήματα και ο «ολισμός» της προκατάληψης

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Πολλοί λόγοι ωθούν το μυαλό του ανθρώπου, είτε σαν μονάδα δρα είτε σαν μέλος μιας κοινότητας, να δουλεύει σαρωτικά, δίχως διακρίσεις. Σαν το παλιακό «σάρωμα», τη σκούπα από σπάρτο ή βούρλα. Ή έστω σαν την οικεία ηλεκτρική σκούπα, αφού η χειροποίητη εκτοπίστηκε στην περιοχή της λαογραφίας. Και δεν υπάρχει λόγος να νοσταλγούμε συλλήβδην το παρελθόν· καμιά «γραφικότητα» δεν έχουν όσα στοιχεία του συνυφαίνονταν με πολύ χειρότερες συνθήκες βίου.

 

Τη σαρωτική λογική, που γενικεύει αυθαίρετα και αδιακρίτως, την υπαγορεύει η κουτοπόνηρη ιδιοτέλεια ή το στυγνό συμφέρον (προσωπικό, συντεχνιακό, κομματικό, οπαδικό, «εθνικό»), η υστεροβουλία, η οκνηρία, η συνήθεια, η αυτοδικαιωτική έπαρση, η περιστασιακή αγανάκτηση. Και βέβαια ο έρωτας για τις αφελέστατες συνωμοσιολογικές ερμηνείες του κόσμου. Σαν κι αυτές που έχουν κάνει τους κήρυκές τους πλούσιους, χάρη στα πολυπωλούμενα καίτοι παιδαριώδη βιβλία τους, ή ιδιοκτήτες κομμάτων με πολλά γράδα «πατριωτισμού». Αν γινόταν δημοσκόπηση για να μετρηθεί η απήχηση των διαφόρων «πορισμάτων» για τα ανθρώπινα γενικά, και όχι μόνο για τα πολιτικά, πιθανότατα το σαρωτικό «όλοι ίδιοι είναι» θα νικούσε άνετα, με το επίθετο «ίδιοι» να σημαίνει βέβαια «κακοί», «διεφθαρμένοι», «ανάγωγοι», «παράσιτα». Και δεύτερο θα κατατασσόταν το απελπισμένο «είν’ όλα μαύρα». Και μάλιστα στη γενικευμένη μορφή του, με το «όλα» να καλύπτει κάθε πτυχή της ζωής, και όχι στην περιοριστικά ερωτική του Στέλιου Καζαντζίδη, που τραγουδούσε την απώλεια: «Αφότου σ’ έχασα και ποια δεν σε ξανάβρα, είν’ όλα μαύρα». Εύλογο και οικείο το συμπέρασμα, δηλαδή το βίωμα επί χωρισμού, απροσδόκητος πάντως ένας χρονικός σύνδεσμος σαν το «αφότου» στο σώμα λαϊκού τραγουδιού, αιφνιδιαστικός όσο και το «προκειμένου» σε άλλο καζαντζιδικό τραγούδι.

 

«Ολοι ίδιοι» λοιπόν οι δημοσιογράφοι, για ν’ αρχίσω από τα του οίκου μας, και δη ΑΡΔίτες. Που παναπεί, στο σύνθημα που ακούμε μερικές δεκαετίες τώρα: «Αλήτες – Ρουφιάνοι – Δημοσιογράφοι». Και αν πας να διαμαρτυρηθείς, να πεις ότι το θεμελιώδες γνώρισμα του κόσμου είναι η ποικιλία, η διαφοροποίηση, η κλιμάκωση, η «έρις» ακόμα και μέσα σε σώματα που μοιάζουν συμπαγή, θα σου αντιγυρίσουν ότι το ίδιο σαρωτικά γράφουν οι δημοσιογράφοι όταν αναφέρονται στους υπόλοιπους επαγγελματικούς κλάδους. Και δεν θα ‘χουν εντελώς άδικο. Ενα από τα πρώτα μαθήματα που μου έδωσαν οι ωριμότεροί μου όταν πρωτάρχισα να δημοσιογραφώ, ήταν ότι το σωστό και το δίκαιο είναι να μη λέμε, επί καλού και κυρίως επί κακού, «οι δημοσιογράφοι», «οι δικαστές», «οι διαιτητές», «οι δάσκαλοι», «οι δικηγόροι», που ερμηνεύεται ως απαξάπαντες, αλλά «μερικοί», «ορισμένοι», «αρκετοί», «λιγοστοί», ενίοτε δε «ένιοι». Και όχι προς αποφυγήν αγωγών και μηνύσεων από επαγγελματικά σωματεία και συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά επειδή έτσι είναι ο ανθρώπινος βίος: σολωμιστί, είδος μεικτό.

 

«Τα πάντα όλα». Συνηθίζουμε να το πιστώνουμε στον Νίκο Αλέφαντο, αλλά τη φρασούλα αυτή δεν την επινόησε ο μακαρίτης προπονητής.

 

Μολαταύτα, ο «ολισμός» παραμένει σαγηνευτικός, επειδή και περισσότερο εκτονωτικός είναι και σαφέστερα αυτοπαραμυθητικός. Και δεν εννοώ φυσικά τον ολισμό ως φιλοσοφική θεωρία, που προτάσσει τη γνώση τού όλου ως θεμέλιο για την κατανόηση του μερικού. Εννοώ την εξύψωση σε δόγμα εκείνου του άκρως γενικευτικού «οι πάντες όλοι», το οποίο στην ουδέτερη εκδοχή του, «τα πάντα όλα», συνηθίζουμε να το πιστώνουμε στον Νίκο Αλέφαντο (ή να το χρεώνουμε, όσοι θέλουμε να λεγόμαστε «απαιτητικοί χρήστες της γλώσσας»). Για να αποδίδουμε, όμως, τα του ενός στον έναν και τα του λαού στον λαό, τη φρασούλα αυτή δεν την επινόησε ο μακαρίτης προπονητής. Την κληρονόμησε και αυτός, όπως πολλοί άλλοι, από τη μακρά παράδοση του λαϊκού λόγου, που αργά ή γρήγορα νομιμοποιεί και τα τυπικώς λάθη του. Και όχι από καπρίτσιο παρά επειδή τα χρειάζεται – για να πει κάτι νέο ή να πει αλλιώς κάτι παλιό.

 

Είδος λαϊκού λόγου, με τις ρίζες του βαθιά στην αρχαιότητα και την απήχησή του ακόμα πολύ μεγάλη, είναι τα «ακληρήματα». Οι υποτιμητικοί χαρακτηρισμοί, δηλαδή, που πλάθει και διακινεί μια πόλη (ή και ένα χωριό) για τη διπλανή της, ένας νομός για τον γειτονικό του, ένα έθνος για κάποιο άλλο, με το οποίο έχει συνήθως (αλλά όχι πάντα) κοινά σύνορα. Πρόκειται για τα δημιουργήματα μιας τοπικιστικής σάτιρας που δεν είναι πάντοτε αθώα. Μεσολογγίτες και Αγρινιώτες, Λαρισαίοι και Βολιώτες, Χανιώτες και Ηρακλειώτες, «Νότιοι» και «Βόρειοι» (ή, στο εξωτερικό, οι Γάλλοι με τους Βέλγους, για παράδειγμα) ανταλλάσσουν ειρωνικές αβρότητες. Και συχνά χρησιμοποιούν το ίδιο εύρημα, γουστόζικο ή βάναυσο, απλώς του αλλάζουν το όνομα. Ορισμένες φορές, όμως, ο πιο αδύναμος δεν καταφέρνει να ανταπαντήσει, να ισοφαρίσει. Τι θα μπορούσαν να ανταποδώσουν στους χολερικούς Αθηναίους, που είχαν τις Μούσες με το μέρος τους, οι έρμοι οι Αβδηρίτες, οι Θηβαίοι ή οι Κρήτες; Και τι οι Κίλικες στους δεσπόζοντες Ελληνες, που έφτιαξαν το ρήμα «εγκιλικίζω» για να προσδιορίζουν όσους φέρονταν σκληρά και δόλια; Περίπου ό,τι μπορούσαν να απαντήσουν οι ίδιοι οι Ελληνες στους λεξικογράφους της Δύσης, οι οποίοι στις αρχές του 20ού αιώνα ταύτιζαν το εθνώνυμό μας με την απάτη (το θυμηθήκαμε αυτό με αφορμή το επεισόδιο-Εύα Καϊλή στο κέντρο της Ε.Ε.). Ή στους Βόρειους εταίρους μας, επί μνημονίων, που μας μετρούσαν σαν τεμπέλληνες.

 

Ορισμένα ακληρήματα στοιχειοθέτησαν επώνυμα επιγράμματα, σωζόμενα στην «Παλατινή Ανθολογία» (ο Φιλίσκος από τα Γάδαρα της Συρίας, λ.χ., ποιητής και φιλόσοφος του 2ου/1ου αιώνα π.Χ., πρέσβευε ότι «ο Πειραιάς είναι καρύδι μέγα μα κούφιο»). Και άλλα, πολύ περισσότερα, αποτέλεσαν τον πυρήνα παροιμιών (έμμετρων ή μη), οι οποίες ως προς τη δογματική μονομέρεια και την προκατάληψη αφήνουν πολύ πίσω άλλες μορφές λαϊκού λόγου, ιδίως το τραγούδι. «Ολοι ίδιοι», κατόπιν αυτών, οι πολιτικοί – τα πιάνουν, διορίζουν παντού τους δικούς τους, λένε πατρίδα και εννοούν την πάρτη τους και το παρτίδο τους, το κόμμα τους ντε, κι αν είναι ευρωβουλευτές, κυκλοφορούν με τροχήλατη βαλίτσα. «Ολοι ίδιοι» οι γιατροί – απαιτούν φακελάκι, εκβιάζοντάς σε μ’ ένα δίλημμα που θα συνέθλιβε και τον Αμλετ: «Τα βάζεις ή δεν ζεις»· τα βάζεις στο φακελάκι ή στον λογαριασμό μιας τριτοξαδέρφης με διαφορετικό επώνυμο. «Ολοι ίδιοι» οι ταξιτζήδες, ψιλοκλέφτες. Οι υδραυλικοί και οι ηλεκτρολόγοι – φοροφυγάδες. Οι διαιτητές – στημένοι. Οι αριστεροί – άπλυτοι μειοδότες. Οι δεξιοί – βολεμένοι πατριδοκάπηλοι. Οι κεντρώοι – Ο.Φ.Α., Οπου Φυσάει ο Ανεμος. Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις; Επιχειρησούλες ή όργανα του Ερντογάν. Οι ανεξάρτητες Αρχές; Πήραν πολύ ψηλά τον αμανέ, ας ξεμπερδεύουμε μαζί τους, φτάνει και περισσεύει το ΕΣΡ. Οι γυναίκες; Εύες. Οι Αλβανοί; Γονιδιακώς κακούργοι. Οι Εβραίοι – τσιφούτηδες. Οι Τούρκοι – μπουνταλάδες. Οι μουσουλμάνοι – Ταλιμπάν. Οι καθολικοί ιερωμένοι – παιδοβιαστές. Ολοι…

 

Και πορευόμαστε έτσι, ο καθένας με τη βεβαιότητα ότι δεν ανήκει στους «όλους», αλλά στους άλλους· τους ενάρετους.

 

   

Από το Τατόϊ στα κοντέινερ και από εκεί στις δημοπρασίες – Η μεγάλη αρπαγή

 

Tο ημερολόγιο γράφει 24 και 25 Ιανουαρίου 2007. Στον οίκο Κρίστις στο Λονδίνο 850 πολύτιμα αντικείμενα βγαίνουν σε δημοπρασία.  Ακριβώς τότε και για πρώτη φορά το περιβάλλον του έκπτωτου μονάρχη Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ παραδέχεται ότι πολλά από τα αντικείμενα που βγαίνουν στη δημοπρασία του Κρίστις είναι μέρος εκείνων που κυριολεκτικά άρπαξε από το Τατόι το 1991. Ωστόσο, είχαν πουληθεί σε συλλέκτες προτού καν φτάσουν τα κοντέινερ στην Αγγλία. Η εκπρόσωπος Τύπου της τέως βασιλικής οικογένειας Αλίκη Στρογγυλού, μιλώντας τότε στα «ΝΕΑ», παραδέχεται ότι μεγάλο μέρος των αντικειμένων που θα δημοπρατηθούν από τον Οίκο Κρίστις στις 24 και 25 Ιανουαρίου 2007 προέρχονται από τα αντικείμενα που ο Κωνσταντίνος πήρε μαζί του σε 9 κοντέινερ τον Φεβρουάριο του 1991, με τις ευλογίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

 

Το ποσό που συγκεντρώθηκε από την εκποίηση των 850 αντικειμένων της συλλογής είναι 14.194.338 ευρώ. Και αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Διότι,  τί περιείχαν τα κοντέϊνερ τα 9 κοντέϊνερ που έφυγαν τη νύχτα της 17ης Φεβρουαρίου του 1991 από το Τατόϊ κανείς δεν γνωρίζει. Ξημερώματα της τελευταίας Kυριακής της Aποκριάς (17 Φεβρουαρίου), άγνωστος φορτοεκφορτωτής τηλεφωνεί σε εφημερίδες και δίνει την πληροφορία για μεταφορά θησαυρών από το Tατόι. Οι δημοσιογράφοι σπεύδουν στο σημείο και έκπληκτοι, γίνονται, αυτόπτες μάρτυρες στα γεγονότα. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους, στην περιοχή πηγαινοέρχονται αυτοκίνητα της αστυνομίας, το λουκέτο στη σιδερόπορτα του φράκτη (του Tατοϊου) είναι κλειδωμένο, στον χώρο δεν υπάρχει ψυχή αλλά μέσα γερανοί φορτώνουν νταλίκες.

 

 

Οταν στον Λονδίνο διεξαγόταν η δημοπρασία του 2007, στην Αθήνα εξελισσόταν μια κωμικοτραγική κατάσταση: η τότε διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, Μαρίνα Λαμπράκη – Πλάκα επέδωσε στο γραφείο του υπουργού Πολιτισμού τρεις λίστες! Σύμφωνα με το ΥΠΠΟ, η μία είναι της Εθνικής Πινακοθήκης και περιλαμβάνει τα έργα τέχνης που έλαβαν άδεια εξαγωγής και λίστα έργων τέχνης που κρατήθηκαν στο Τατόι. Ακόμη μία λίστα περιλαμβάνει την εκτίμηση των έργων τέχνης από τον οίκο «Κρίστις», την οποία είχε καταθέσει ο τέως στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Μάλιστα, είχε δηλώσει τότε ότι ζήτησε το εικαστικό μέρος της συλλογής «τουλάχιστον 10 φορές» (!) και ότι άγνωστη παραμένει και η «τύχη» της «Δόξας» του Γύζη, περίφημο έργο, το οποίο αναζήτησε η διευθύντρια και από τον τέως, ο οποίος της απάντησε «δεν ξέρω»…

 

Γεγονός είναι ότι  πρώτος και μοναδικός, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στο αρχαιολογικό του μέρος, κατάλογος, της -στρεβλά- λεγόμενης «βασιλικής περιουσίας» δημοσιεύτηκε σε ΦΕΚ τον Οκτώβρη του 1973. Τουλάχιστον όμως για τις αρχαιότητες, ακόμη κι αυτός ο κατάλογος είναι προς επιβεβαίωση. Σε κάθε περίπτωση, στο σχετικό ΦΕΚ αναφέρεται ότι τα κινητά μέρη της «περιουσίας» που έχουν απαλλοτριωθεί θα μεταφέρονταν στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, στο Βυζαντινό Μουσείο, στην Εθνική Πινακοθήκη, στη Βιβλιοθήκη της Βουλής, στα Γενικά Αρχεία του κράτους, στο μουσείο Ασιατικής Τέχνης της Κέρκυρας και στο Εθνολογικό Μουσείο. Δεν είναι σαφές αν στα κινητά «περιουσιακά» στοιχεία υπάρχουν αρχαιότητες που για κάποιους λόγους «κρίθηκαν» ότι μπορούν να παραμείνουν στους πρώην βασιλιάδες. Αυτή η πλευρά σχετίζεται με το αν κάποιο μέλος της οικογένειας είχε άδεια συλλέκτη. Το σίγουρο είναι ότι σύμφωνα με τον παλιό αλλά και το νέο αρχαιολογικό νόμο η ιδιότητα του συλλέκτη δεν είναι «κληρονομική». Ο μόνος από την οικογένεια που είχε τέτοια άδεια ήταν η Φρειδερίκη  και αν ο τέως ήθελε να έχει ανάλογη συλλογή θα έπρεπε να αιτηθεί νέα άδεια από το υπουργείο Πολιτισμού. Τέτοια αίτηση στο ΥΠΠΟ δεν υπάρχει.

 

Σύμφωνα με την τότε καταμέτρηση) υπήρχαν 891 αρχαία ελληνικά, ρωμαϊκά και βυζαντινά αντικείμενα, ευρήματα από τις ανασκαφές της αρχαίας Δεκέλειας, συλλογή με σπαθιά του 1821, εικόνες του 17ου και 18ου αι., 17.500 τόμοι σπάνιων βιβλίων, 1.226 πίνακες ζωγραφικής, χαλκογραφίες και λιθογραφίες, 13.100 χρυσά και αργυρά αντικείμενα  

 

Τίποτα από αυτά δεν μεταφέρθηκε σε δημόσια μουσεία. Tο πλιάτσικο, όμως, του 1991 προκάλεσε μεγάλη πολιτική αναταραχή. Ο Τζ. Τζαννετάκης ως υπουργός Πολιτισμού αναφέρει σε δηλώσεις του  (βλ. «Απογευματινή» 20/2/91): «Ειπώθηκε και γράφτηκε ότι βγήκαν στο εξωτερικό αρχαία, βυζαντινές εικόνες κ.ά. Σας διαβεβαιώνω ότι κανένα ιστορικό κειμήλιο δεν έφυγε ούτε πρόκειται να φύγει από τη χώρα μας». Πρόσθεσε, ότι «σε όλους τους πολίτες επιτρέπεται να έχουν ιδιωτικές συλλογές αφού τις δηλώσουν. Απαγορεύεται να εξάγουν αυτά τα αντικείμενα. Εξαίρεση γίνεται μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις όπου αποφασίζει το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο». Στη συνέχεια αναφέρει, ότι «στην προκειμένη περίπτωση (σ.σ. δηλαδή στη μεταφορά από το Τατόι) είχε καταρτιστεί ειδική επιτροπή υπαλλήλων του υπουργείου Οικονομικών και από το ΥΠΠΟ (…) για να εξετάσουν τα βυζαντινά και γενικά τα ιστορικά αντικείμενα που θα μπορούσαν να εξαχθούν. Και παρόλο που υπήρξαν αντικείμενα που μπορούσαν να εξαχθούν η εντολή που δόθηκε ήταν κανένα από τα αντικείμενα αυτά να μη φύγει για το εξωτερικό».

 

Ωστόσο, συγκρίσεις με την καταγραφή του 1973 δεν έγιναν ποτέ, η καταγραφή της επιτροπής του 1991 δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και από τότε μέχρι σήμερα δεν μάθαμε ποτέ τί ακριβώς κατέγραψαν! Επομένως, πως διαβεβαίωνε η κυβέρνηση ότι δεν έφυγε παράνομα στο εξωτερικό κανένα αντικείμενο;

 

Το μόνο συγκεκριμένο που έχει απομείνει από εκείνη την περίοδο είναι ένας κατάλογος από τα αντικείμενα που η Αρχαιολογική Υπηρεσία είχε δει και είχε ζητήσει να κρατηθούν στην Ελλάδα. Αν και ελλιπής, αυτός ο κατάλογος είναι εντυπωσιακός: Χάλκινα κράνη κορινθιακού τύπου, χάλκινα ειδώλια, υδρία και αιχμή δόρατος, πήλινα ειδώλια και αμφορείς, αιγυπτιακά αλαβάστρινα αγγεία, χάλκινα αρχαιοελληνικά νομίσματα, εικόνες του 17ου και 18ου αιώνα (μεταξύ αυτών και ρωσικές) κ.ά.

 

Μέχρι σήμερα, όλες οι κυβερνήσεις δεν έχουν ερευνήσει μέχρι τέλους την ποσότητα αυτών των αντικειμένων, τι είδους είναι και βέβαια… που βρίσκονται. Ο,τι έφυγε στο εξωτερικό, έργα τέχνης και αρχαιότητες,  παραμένουν εκεί με διάφορους τρόπους και σε … μυστηριώδεις και ανώνυμους άλλους ιδιοκτήτες.

 

Οσο για τα πρώην βασιλικά κτήματα στο Τατόι και τα κτήρια που περιλαμβάνει τα σχέδια των κυβερνήσεων διαχρονικά ταυτίζονται: ένα οικονομικό φιλέτο, που ως τέτοια πρέπει να “αξιοποιηθεί”… επιχειρήσεις εστίασης, εστιατόρια, καφετέριες και αναψυκτήρια, ξενοδοχείο και φυσικά μεγάλο επενδυτικό ενδιαφέρον. Πάντως όχι κτήμα του λαού στην πρόσβαση και τη διαχείρισή του. 

Δήμητρα Μυρίλλα 

 

 

Μη προσήκων τρόπος

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Εικάζω ότι πολύ θα χαιρόταν ο πρωθυπουργός αν μπορούσε να επιβιβαστεί σε μια από τις χρονομηχανές που έχει σκαρώσει η επιστημονική φαντασία, ώστε να πάει κάμποσους μήνες πίσω. Κι αν όχι στον Απρίλιο του 2022, όταν πρωτοέγινε γνωστή η παρακολούθηση των τηλεφώνων του δημοσιογράφου Θανάση Κουκάκη, έστω στον περυσινό Ιούλιο. Τότε που ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ Ν. Ανδρουλάκης κατήγγειλε ότι το κινητό του παγιδεύτηκε από το Predator.

 

Να «αναπροσχρονιστεί» λοιπόν ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης στο λήξαν 2022. Και, με την ύστερη γνώση ότι λάθεψε σοβαρότατα στο θέμα των υποκλοπών, να το πιάσει από την αρχή. Οχι πια υπεκφυγές· όχι «παρακολουθούσαμε τον Ανδρουλάκη για εθνικούς λόγους» (ποιον; τον αρχηγό του τρίτου κόμματος;)· όχι ευτράπελα του τύπου «παραιτούμαι για αντιτοξικούς λόγους» (ο ανιψιός κ. Γρ. Δημητριάδης αυτά).

 

Ακόμη καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν ο πρωθυπουργός μπορούσε να μεταφερθεί στο 2019, όταν ξεκίνησε η διακυβέρνηση της Ν.Δ. Ωστε να μην υπαγάγει στην εξουσία του την ΚΥΠ (μαζί με την ΕΡΤ και το ΑΠΕ), ούτε να επιβάλει σαν διοικητή της τον κ. Π. Κοντολέοντα, που δεν συμπλήρωνε καν τα τυπικά προσόντα. Φαίνεται όμως ότι ο κ. Μητσοτάκης ήθελε να δείξει εξαρχής δύο τινά. Πρώτον, ότι το «επιτελικό κράτος» έχει το ονοματεπώνυμό του. Και, δεύτερον, ότι αδιαφορεί για οποιεσδήποτε ενστάσεις οποιωνδήποτε. Ετσι, τώρα πια, το μόνο που μπορεί να επιχειρήσει είναι να μετατρέψει την ΑΔΑΕ, την Αρχή Διασφάλισης Απορρήτου των Επικοινωνιών, σε αυτό που έγραφε χθες στο σκίτσο του ο Δημήτρης Χαντζόπουλος: Αρχή Διασφάλισης Ανώδυνων Εκλογών.

 

Καθόλου εύκολη δεν είναι όμως μια τέτοια επιχείρηση. Και όχι μόνο επειδή και στις Βρυξέλλες θα προκαλέσει δυσφορία και τα αυστηρά σχόλια πολλών ξένων ΜΜΕ θα πολλαπλασιάσει. Το πρόβλημα-αντιπολίτευση «λύνεται» με την επανάληψη των ήδη γνωστών. Αλλά το μεγάλο πρόβλημα πια είναι η κοινή δήλωση 16 καθηγητών του Συνταγματικού Δικαίου. Τα φρονήματά τους σίγουρα διαφέρουν. Ομονοούν όμως στο μείζον, που το υπενθύμισαν στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, στην κυβέρνηση και σε όλους μας. Οτι «η ελεγκτική αρμοδιότητα της ΑΔΑΕ απονέμεται σε αυτήν απευθείας από το Σύνταγμα και η έκτασή της δεν μπορεί να περιοριστεί ουδ’ επ’ ελάχιστο από τον νομοθέτη». Και ότι, με κάποια αβρότητα, «η δύσκολα αποκρυπτόμενη απειλή» κατά μελών της ΑΔΑΕ «δεν είναι ο προσήκων τρόπος». Για τίποτε το ευρωπαϊκό, αν όντως μένουμε Ευρώπη.

 

     

Κεντρώο κόμμα με φιλοβασιλική πτέρυγα...

 

γράφει ο Δημήτρης Κουκλουμπέρης

 

Τελικά η φιλοβασιλική πτέρυγα της Ν.Δ. ζει και βασιλεύει. Αν κάτι έφερε στο προσκήνιο ο θάνατος του τέως, είναι τα βαθιά φιλοβασιλικά αισθήματα μιας μερίδας της Ν.Δ. και το ψάρεμα στα θολά νερά της άκρας Δεξιάς και των νοσταλγών αλήστου μνήμης εποχών για ακόμη περισσότερους στο κυβερνών κόμμα.

 

Το ένα στέλεχος της Ν.Δ. μετά το άλλο βγαίνουν δημόσια τα τελευταία 24ωρα, προκειμένου να κλείσουν το μάτι στο περιθωριακό φιλοβασιλικό ακροατήριο. Πρώτος και καλύτερος ο Αντώνης Σαμαράς, που εκτός των άλλων «απελευθέρωσε» πολλούς «γαλάζιους» να παραστούν στην κηδεία, ενώ η κυβέρνηση «αναβάθμισε» τη συμμετοχή της και θα εκπροσωπηθεί από τον αντιπρόεδρό της, Παναγιώτη Πικραμμένο, και την υπουργό Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη.

 

Ο πρώην πρωθυπουργός όχι απλά διαφοροποιείται από το Μαξίμου αλλά ασκεί και κριτική για την απόφαση της διυπουργικής να κηδευτεί ως ιδιώτης ο έκπτωτος μονάρχης. Αλλά ως τι άλλο θα μπορούσε να ταφεί ένα πρόσωπο που ούτε κανένα αξίωμα κατέχει ούτε καν την ελληνική ιθαγένεια έχει; Κι επίσης, ποια είναι η προσφορά του που θα έπρεπε να τιμηθεί; Η συμβολή του στην ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης του Γεώργιου Παπανδρέου στα Ιουλιανά ή αργότερα η αποδοχή και η ορκωμοσία της χούντας των συνταγματαρχών; Αυτά είναι ιστορικά γεγονότα, που δεν αμφισβητούνται ούτε ξαναγράφονται. Οπως αντιστοίχως, αμετάκλητα έχει κλείσει το πολιτειακό ζήτημα με το δημοψήφισμα του 1974.

Σε κάθε περίπτωση, ο αναβρασμός εντός «γαλάζιας» παράταξης εξηγεί την αμήχανη στάση της κυβέρνησης που προσπαθεί να είναι και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ. Και αναρωτιέται εύλογα κάποιος, είναι όντως η Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη κεντρώο φιλελεύθερο κόμμα; Ηθελα πράγματι να ήξερα, μετά τις υποκλοπές, τα σκάνδαλα απευθείας αναθέσεων, το κράτος-λάφυρο και τώρα το φλερτ με τους βασιλόφρονες και τα χουντοβασιλικά σταγονίδια, πώς αισθάνονται άραγε οι γοητευμένοι κεντροαριστεροί «Κυριακίστας»;

Στις αγορές του κόσμου

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

Το ντοκιμαντέρ μιλούσε για τις λαϊκές αγορές της Ευρώπης. Ηταν από αυτές τις εκπομπές που «ταξιδεύουν» τον τηλεθεατή στο πιο ζωντανό, σίγουρα θορυβώδες, αλλά και αληθινό κομμάτι κάθε πόλης: την αγορά.

 

Οχι ίσως με την έννοια της αρχαιότητας, αλλά σίγουρα διατηρούν το ίδιο βασικό χαρακτηριστικό: εκεί οι άνθρωποι γνωρίζονται, συνομιλούν, ανταλλάσσουν ιδέες και καμιά φορά φιλοσοφούν. Σ’ αυτές λοιπόν τις αγορές περιηγήθηκα κι εγώ, από την άνεση του σαλονιού μου, μια και πόσο πιθανό είναι να μπορέσω να τις επισκεφθώ όλες αυτές τις αγορές; Παρακολουθούσα την εκπομπή τακτικά, όσο το επέτρεπε ο χρόνος, σαν να φοβόμουν μήπως χάσω τη συνέχεια από ένα σίριαλ, που θα έκρινε στο τέλος την εξέλιξη της υπόθεσης.

 

Ενθουσιάστηκα με τους πολύχρωμους πάγκους, τους γεμάτους φρούτα και λαχανικά, φρέσκα ψάρια, γαλακτοκομικά με παράξενα ονόματα και κονσερβοποιημένα τρόφιμα. Και οι πωλητές, παραγωγοί οι ίδιοι ή έμποροι, έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να τραβήξουν την προσοχή των πελατών. Νοικοκυρές κάθε ηλικίας, εργαζόμενοι και εργαζόμενες όλων των κατηγοριών, με φόρμες εργασίας ή κοστούμια και δερμάτινους χαρτοφύλακες, ακόμη και τουρίστες.

Αγορές ανοιχτές και υπαίθριες ή κλειστές και σκεπαστές -αναγκαίο αυτό σε περιοχές με μεγάλους χειμώνες ή με πολύ ζεστά καλοκαίρια-, αγορές αφιερωμένες αποκλειστικά σε ένα προϊόν, από το κρέας και τα πουλερικά έως τα λουλούδια και τα ρούχα ή τα είδη σπιτιού. Κάποιες μάλιστα ήταν ένα υπαίθριο σουπερμάρκετ, όπου μπορούσε κάποιος να βρει τα πάντα: από φρέσκα αυγά από κότες ελευθέρας βοσκής και γλυκά έως πατάκια για το μπάνιο και γυαλικά για την κουζίνα.

 

Σκεφτόμουν πόσο σπάνια, όταν ταξιδεύουμε στο εξωτερικό, επισκεπτόμαστε τις αγορές των πόλεων. Συνήθως, τρέχουμε στις λίγες ημέρες που έχουμε να δούμε τα μουσεία και τα σημαντικά μνημεία, αν το επιτρέπει ο χρόνος και κάποιο ωραίο μεγάλο πάρκο και τους γνωστούς εμπορικούς δρόμους. Ωστόσο, έτσι λίγα πράγματα μαθαίνουμε για τους ανθρώπους τους, για τις ίδιες τις κοινωνίες και τον τρόπο ζωής.

 

Πώς ψωνίζουν για το σπίτι τους; Τι αγοράζουν και πώς το μαγειρεύουν; Γνωρίζονται μεταξύ τους; Κάνουν παρέα;

 

Στη λαϊκή αγορά της γειτονιάς μου, που έγινε κι η αφορμή για να θυμηθώ την εκπομπή, αλλά όχι το όνομά της, οι πωλητές και οι πελάτες τους συνήθως γνωρίζονται. Ακόμη και αν δεν ψωνίσουν μια φορά από κάποιον πάγκο, οι πελάτες λένε πάντα «Καλημέρα. Τα πορτοκάλια σου ήταν πολύ ζουμερά την τελευταία φορά» ή «Πότε θα φέρεις ξανά από εκείνα τα ωραία κάστανα;». Κι ο πωλητής κερνάει κι ένα-δυο έξτρα μηλαράκια «για το παιδάκι σας, που δεν το φέρατε σήμερα μαζί σας». Ακούγονται και πειράγματα, ανταλλάσσονται και «καρφάκια» για τις πολιτικές εξελίξεις που επηρεάζουν τις τσέπες όλων και συνεπώς τις αγορές τους.

 

Κάπως έτσι μου φάνηκαν κι οι αγορές της Ευρώπης, έτσι πρέπει να μοιάζουν οι αγορές του κόσμου. Αν κάποιος μισοκλείσει τα μάτια του, όπως κάνουν οι ζωγράφοι πριν ξεκινήσουν ένα θέμα, δεν ξεχωρίζει πολλές λεπτομέρειες, μόνο την εναλλαγή ζωηρών χρωμάτων, σιλουέτες ανθρώπων, θολούς πάγκους και τέντες. Υπάρχουν φυσικά κι οι μυρωδιές, που αλλάζουν ανάλογα με την εποχή και τα διαθέσιμα φρούτα και λαχανικά, ή σου τραβούν την προσοχή, όπως ο καφές, τα μπαχαρικά και τα αφεψήματα, ή μπορεί να σου τρυπούν τη μύτη, ειδικά στους πάγκους με τα ψαρικά ή τα τυροκομικά.

 

Κάπως έτσι πρέπει να μοιάζουν και οι άνθρωποι σε κάθε γωνιά του κόσμου. Ανεξάρτητα αν ζουν στον Βορρά ή τον Νότο, στην Ανατολή ή στη Δύση. Και μπορεί αλλού να κάνουν παζάρια για το φθηνό και να αγοράζουν χωρίς κουβέντα το ακριβό, είτε να μετρούν τα φρούτα ίσα για να φτάσουν ή να φορτώνονται, γιατί «καλύτερα να περισσέψει παρά να λείψει», αλλά μοιάζουν. Εχουν ανάγκη τη φασαρία, την επαφή, τη ζύμωση και την αντιπαράθεση ενίοτε. Κι αυτά η αγορά τα προσφέρει σε αφθονία