Όχι άλλη μιζέρια Της Κωνσταντίνας Καψούρη

Όχι άλλη μιζέρια ρε σεις. Αφού το παιχνίδι έχει προδιαγραφεί από καιρό, η τράπουλα σημαδεμένη και η τσόχα ξυσμένη εκεί που πρέπει. Γιατί μασάτε;
Γιατί υποκύπτετε στον κανόνα που μας θέλει υπόδουλους, άφωνους και στείρους;

Όχι άλλη μιζέρια ρε σεις.
Όχι άλλη μιζέρια. Ένα πιάτο φαί, αυτό. Φτάνει. Κι αν δεν έχουμε να αγοράσουμε ρούχα, δεν πειράζει. Θα μπαλώσουμε όσα έχουμε. Έλεγε η γιαγιά η Μάρθα, καθαρά να ναι, κι ας είναι μπαλωμένα. Μ’ένα κοτόπουλο μπορούμε να περάσουμε 4 (ναι, 4 μέρες). Τέσσερα μαγειρέματα, ναι, μπορούμε. Και το ψωμί το χθεσινό αν το ψήσεις στο φούρνο με λαδορίγανη γίνεται μούρλια. Όχι άλλη μιζέρια. Δεν αντέχεται. Θα το χάσουμε απ’το ίδιο μας το μυαλό. Τα παιδιά μας απειλούνται, όχι από αυτά που τους λείπουν, αλλά από αυτά που εμείς νομίζουμε ότι τους λείπουν. Ένα μπλουζάκι μακό κοστίζει 0,95 ευρώ κι ένα σιδερώτυπο απ’τα μαγαζάκια με τα κεντήματα 0,35 και να!! Ένα καινούργιο ντύσιμο.
Μη μασάτε ρε γαμώτο.
Πως γίναμε έτσι; Φερέφωνα του άκρατου καπιταλισμού. Ναι, μπορώ να χαλάσω 10.000 ευρώ σε μια βόλτα στο Metro Mall. Πράγματι μπορώ. Αλλά μπορώ και να μη χαλάσω ούτε λεπτό.
Κι αν δεν έχουμε να πάρουμε καλλυντικά, εγώ θα σας πω πως φτιάχνουμε κρέμες σπιτικές. Κι αν δεν έχουμε να πάρουμε σαμπουάν, εγώ θα σας πω με το πράσινο σαπούνι ότι φτιάχνεις ανταύγειες σπέσιαλ χωρίς ίχνος ξηροδερμίας. Η κρίση είναι ουσιαστική, πια, πράγματι είναι, αλλά είναι και η δοκιμασία του Δάντη. Αντέχεις; Αντέχουμε; Να ψάχνουμε το λεπτό κάτω από τον καναπέ να συμπληρώσουμε να πάρουμε γάλα; Ανάμεσα στα καθίσματα του αυτοκινήτου για πεσμένα εικοσάλεπτά; Αντέχεις; Ρυθμίζουμε. Ανάσες, βραδιές, γιορτές, χαρές, λύπες, όλα τα ρυθμίζουμε.
Αλλαγή νοοτροπίας χρειάζεται, μια στάλα, και άλλη μια στάλα υπομονή. Και οι τράπεζες; Μην μασάτε επίσης. Κανείς δεν παίρνει το σπίτι κανενός έως τέλος του ’13, καμία κατάσχεση δε γίνεται, όλα διακανονίζονται και ρυθμίζονται. Οι εταιρίες είσπραξης με αριθμούς μητρώου κάνουν μόνο τη δουλειά τους. Τηλέφωνα. Μη μασάτε ρε γαμώτο.
Και ναι, καφέ έχουμε και στο σπίτι μας, δε χρειάζεται να τον πληρώσουμε 1,30. Έλεγε έτσι ο πατέρας μου. Διάθεση χρειάζεται, κι όσοι δεν είναι αναγκασμένοι να ξαπλώνουν σε άσπρα σεντόνια με ορούς και φλεβοκαθετήρες στα χέρια είναι τυχεροί.
Ελάτε, μια στάλα υπομονής. Αλλά όχι άλλη μιζέρια ρε σεις. Περπατάμε στο δρόμο και δε βλέπουμε τα φώτα, πέφτουμε στα αμάξια και σκεφτόμαστε το τέλος του κόσμου. Αυτό σας έταξαν για ζωή; Αυτό φανταστήκατε; Αυτό ονειρευτήκατε;
Ελάτε. Λίγο ακόμη. Μπορούμε και με λιγότερα. Επιτέλους, μπορούμε και μόνο με τα απαραίτητα. Κι ο τραχανάς, να σας πω εγώ, γίνεται με τρεις τρόπους και βγάζεις βδομάδα. Μια με αλάτι και φέτα, μια με γάλα και παξιμάδι και μια με ντομάτα. Διαφορετικό φαγητό κάθε μέρα. Διάθεση να έχουμε. Όχι άλλη μιζέρια. Φτάνει. Το χάνουμε απ’το μυαλό μας.