Απογοήτευση και προσδοκίες

Ο Σαμαράς επισείει τη δόση των 52,5 δισ. ευρώ σαν να πρόκειται για... μποναμά! Προχθές, ωστόσο, αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι μόνον 1 δισ. ευρώ θα πέσει στην αγορά. Η δόση θα πάει για μποναμάς στις τράπεζες, τους ξένους πιστωτές και τους μεγαλοπρομηθευτές του κράτους.
Πώς, όμως, θα χρυσωθεί το χάπι των ανάλγητων μέτρων που προβλέπεται να εφαρμοσθούν με καταιγιστικό ρυθμό από την αρχή της χρονιάς; Πώς θα διευκολυνθεί έστω η στάση αναμονής των πολιτών, οι οποίοι σε συντριπτικά ποσοστά βλέπουν τη ζωή τους να χαντακώνεται και διαπιστώνουν ότι δεν υπάρχει αναλαμπή θετικής προσδοκίας;

Η επιχείρηση να αναπτερωθούν οι ελπίδες προϋποθέτει κάποιο σχέδιο, κάποια παρηγοριά ότι δεν θα ληφθούν άλλα μέτρα, ότι το Μνημόνιο φθάνει στα όριά του και έρχεται "ανάπτυξη". Η επαγγελία της ανάκαμψης, όμως, διαλύεται από την ίδια τη σκληρή πραγματικότητα, αλλά και την κρίση πολιτικής εκπροσώπησης. Οι εικόνες είναι εφιαλτικές: 20.000 νεοάστεγοι, οι οποίοι προέρχονται από την καταρρέουσα μεσαία τάξη, 1,5 εκατ. άνεργοι (ανάμεσά τους εκατοντάδες χιλιάδες νέες και νέοι), 3,4 εκατ. νεόπτωχοι. Ποιο σχέδιο μπορεί να απαντήσει πειστικά και να ανακόψει την καταστροφή;
Ο πολιτικός χρόνος μετρά αντίστροφα για την κυβέρνηση Σαμαρά. Αυτό το καταλαβαίνουν και οι συνθλιβόμενοι μικρότεροι εταίροι, με αποτέλεσμα ακόμη και η Κομισιόν να φοβάται "πολιτική αστάθεια". Η "εύθραυστη κυβέρνηση" διασώζεται διότι τους κυβερνητικούς εταίρους συνέχει ο φόβος του εκλογικού καταποντισμού τους. Οποιοσδήποτε πολιτικός σχεδιασμός των συγκυβερνώντων κομμάτων έχει μια σταθερά: να εμποδίσει την εκλογή κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Μοναδική τους έγνοια να παραμείνουν γαντζωμένοι στην εξουσία και να εκτελέσουν τα συμβόλαια...
Μετά την ψήφιση των σκληρών μέτρων η κοινωνία δεν παγιδεύεται από την κινδυνολογία για έξοδο από το ευρώ. Ίσως γιατί, εκτός των άλλων, έχει ησυχάσει πώς το θέμα έχει λήξει. Η κοινωνία όμως δεν παραμυθιάζεται και πλέον δεν αυτοενοχοποιείται. Νιώθει ότι πλήρωσε, ότι πληρώνει χωρίς αντίκρισμα. Ζητεί έργα και όχι λόγια. Γι' αυτό αδειάζει η πολιτική κλεψύδρα της κυβέρνησης. Ο Μάρτιος είναι ο ορίζοντας που θα κρίνει την πορεία των πολιτικών εξελίξεων, με έναν χειμώνα νωρίτερα που μπορεί να προκαλέσει συνθήκες ανθρωπιστικής καταστροφής.
Η παρούσα κυβέρνηση δεν μπορεί να εξακολουθήσει να κυβερνά με τον φόβο. Μπορεί ωστόσο να καταφύγει σε μορφές συγκαλυμμένης ή ανοιχτής βίας. Τι άλλο είναι η παράκαμψη της Βουλής με την καταχρηστική πρακτική των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου; Τι άλλο προοιωνίζεται η ανεξέλεγκτη δράση των χρυσαυγιτών στην ΕΛ.ΑΣ.;
Οι πολίτες συνειδητοποιούν ότι η υπεράσπιση της δημοκρατίας είναι η άλλη όψη του αγώνα για την υπεράσπιση του επιπέδου της ζωής τους, για την υπεράσπιση ενός αξιοβίωτου μέλλοντος. Τα μνημονιακά κόμματα ποντάρουν στα σημαντικά αποθέματα νεοσυντηρητικής επιρροής που παραμένουν στην κοινωνία. Αντιμέτωπα όμως με την κατάρρευση των μεσαίων τάξεων και την απελπισία των λαϊκών τάξεων, δεν μπορεί να μετατρέψουν τη λαϊκή απογοήτευση σε "προσδοκία". Σε περιόδους μεσοβασιλείας δεν αρκεί, βέβαια, να χάνει το παλιό, πρέπει και να κερδίζει το νέο...
http://www.avgi.gr/