Ο Αντώνης, ο Αντενάουερ και οι άλλοι δύο. Του Στέλιου Κούλογλου

Σε ομιλία του αυτή την εβδομάδα, σε εκδήλωση για την επιστροφή του Ιδρύματος Αντενάουερ στην Ελλάδα, ο πρωθυπουργός προχώρησε σε σαφείς παραλληρισμούς ανάμεσα στον ευατό του , τον Αντενάουερ και άλλους μεγάλους ηγέτες της μεταπολεμικής περιόδου. Μιλώντας αρχικά για δύο Γερμανούς ηγέτες, τον Κόνραντ Αντενάουερ, που ήταν ο πρώτος Καγκελάριος της μεταπολεμικής Δυτικής Γερμανίας, από το 1949 ως το 1963 και τον Γκούσταβ Στρέεσσεμαν, ο κ. Σαμαράς εξήγησε τι ακριβώς «τους κάνει επίκαιρους στην εποχή μας»:

Και οι δύο ανέλαβαν τις τύχες των χωρών τους μέσα σε συνθήκες εσωτερικής κατάρρευσης και εξωτερικής απομόνωσης.
Και οι δύο θεωρούνταν «προσωρινοί ηγέτες, μιας χρήσεως». Αποδείχθηκε ότι και οι δύο άφησαν βαρύ προσωπικό αποτύπωμα στην Ιστορία…
Και οι δύο έθεσαν ως προτεραιότητα να αναστυλώσουν την αξιοπιστία των χωρών τους στο εξωτερικό και να αποκαταστήσουν την κοινωνική συνοχή στο εσωτερικό.
Και είχαν το ρεαλισμό να αποδεχθούν εκείνα που δεν τους άρεσαν, αλλά για να τα αλλάξουν στη συνέχεια ...αλλάζοντας τις συνθήκες που είχαν επιβληθεί στις χώρες τους, εξασφαλίζοντας ομαλή χρηματοδότηση στις οικονομίες τους, απελευθερώνοντας τις δυνάμεις του ανταγωνισμού και της αγοράς, αλλά και ξαναστήνοντας το κοινωνικό κράτος.
Θα νόμιζε κανείς ότι η Γερμανία είχε τότε περάσει από τα χέρια της τροίκας και της.. Μέρκελ, αλλά οι συγκρίσεις δεν σταμάτησαν εδώ. Διαβάστε την συνέχεια:
Στο μεταξύ, όμως, και οι δύο κατηγορήθηκαν .. ότι είχαν αποδεχθεί τους όρους των «ξένων δυναστών». Αποδείχθηκε ότι τους είχαν αποδεχθεί, για να αλλάξουν την προοπτική των χωρών τους, όχι για να υποθηκεύσουν το μέλλον τους. Και το πέτυχαν.
Και οι δύο... κατάφεραν μοναδικά επιτεύγματα. Και στη χώρα τους και στην Ευρώπη. Και μάλιστα μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες. Κι αυτό είναι κάτι που εμείς οι Έλληνες και το μελετούμε και το εκτιμούμε.
Από την πρωθυπουργική μελέτη των μεγάλων ηγετών δεν έχουν λείψει, απ ότι φαίνεται, και οι άλλοι μεγάλοι ηγέτες οι οποίοι αναφέρθηκαν στην ίδια ομιλία: Φραγκλίνος Ρούσβελτ, Ουίστον Τσόρτσιλ, Κάρολος Ντε Γκώλ, Κωνσταντίνος Καραμανλής:
 Όλοι τους  αγαπούσαν τη χώρα τους, όλοι τους είχαν όραμα για τη θέση της στον κόσμο, όλοι τους έδιναν προτεραιότητα στην εξωτερική αξιοπιστία της και στην εσωτερική κοινωνική συνοχή, ..όλοι τους ξανά έστησαν τις χώρες τους στα πόδια τους, όταν πολλοί γύρω τους τις είχαν «ξεγραμμένες»… 
Η αλήθεια είναι ότι η ΝΔ εμπνέεται από την πρώτη μεταπολεμική περίοδο. Οι εμφυλιοπολεμικές κορώνες για τους αντιπάλους, η πρόσφατη ανακοίνωση που παρομοίαζε τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ  με ..δοσίλογους της κατοχής, δείχνουν ότι το κυβερνών κόμμα φαντασιώνεται ότι ζει σε εκείνη την εποχή. Από τους διορισμούς συγχωριανών, κουμπάρων, κολλητών και ερωμένων μέχρι τους εφοριακούς που καταργήθηκαν εν μια νυκτί από τον υφυπουργό-Μαυρογιαλούρο για να μπουν οι γραμμένοι στη ΔΑΚΕ, όλα παραπέμπουν σε κυβερνήσεις της δεξιάς αμέσως μετά το τέλος του εμφύλιου πολέμου.
Με την μόνη διαφορά ότι το 1952 ο Παπάγος είχε κερδίσει σχεδόν το 50% των ψήφων, ενώ εδώ έχουμε μια τρικομματική κυβέρνηση. Και μπορεί ο κ. Σαμαράς να νομίζει ότι είναι ο Στρέεσσεμαν(που έμεινε στην εξουσία 3,5 μήνες), ο Αντενάουερ ή ο Ντε Γκωλ και να κυβερνά σαν μόλις να τέλειωσε ο πόλεμος. Το ερώτημα όμως είναι: οι ηγέτες των άλλων δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης, τι στο διάολο λένε για όλα αυτά;
http://tvxs.gr/