Κάντο όπως ο ΓΑΠ

Σταύρος Χριστακόπουλος

 

Όταν ο ΓΑΠ στην αρχή της κρίσης – εκτός του ότι αποκαλούσε διεθνώς την Ελλάδα διεφθαρμένη – μιλούσε για το χρέος, έλεγε ότι η χώρα μας διαθέτει περιουσία μεγαλύτερη από αυτό και άρα δεν θα πτωχεύσει. Και καλούσε τους επενδυτές να την... αγοράσουν.

Εν συνεχεία αποδείχθηκε ότι κανένας επενδυτής δεν είχε καμιά όρεξη να αγοράσει ελληνική περιουσία, παρότι αυτή – λόγω της ύφεσης επιπέδου εμφυλίου – απαξιώθηκε και κατάντησε να πωλείται στα «καλάθια της Ομόνοιας», απ' όπου την αγοράζουν – ή απλώς την ορέγονται – σχεδόν μόνο επιχειρηματίες από... την Ελλάδα.

Τώρα τι εννοούσε ο ΓΑΠ μιλώντας για ελληνική περιουσία το εξηγούσαμε ήδη από τότε, και πληρέστερα λίγο αργότερα, όταν άρχισε κάπως το πράγμα να ξεκαθαρίζει: μιλούσε το σύνολο της δημόσιας, αλλά και μεγάλο μέρος της ιδιωτικής περιουσίας, συμπεριλαμβανομένων των τραπεζών, αλλά και των φυσικών πόρων. Και «μπόνους» στους επενδυτές μια ισοπεδωμένη κοινωνία χωρίς ίχνος προστασίας.

Τώρα, επί του – δεύτερου κατά σειρά – διαδόχου του, του Αντώνη Σαμαρά, τα πράγματα είναι ακόμη πιο ξεκάθαρα, καθώς οι τράπεζες παίρνουν σειρά, ενώ η ιδιωτικοποίηση του κράτους, των υπηρεσιών, των αγαθών και των εταιρειών του – παρά τις δυσκολίες – βρίσκεται στο τελικό στάδιο ξεπουλήματος, αφού ούτε ο όρος ιδιωτικοποίηση δεν μπορεί να περιγράψει τις μεθόδους και τα τιμήματα.

Όμως τώρα φτάνει ο κόμπος στο χτένι, αφού σειρά παίρνουν τα υποθηκευμένα σπίτια.

Ήδη τα περίφημα hedge funds, προνομιακοί συνομιλητές τόσο του ΓΑΠ όσο και του Σαμαρά, ήδη αγοράζουν δάνεια σε τιμή ευκαιρίας. Κυκλοφορούν τιμές επιπέδου 20% της ονομαστικής αξίας, παρότι, όπως λέγεται, οι τράπεζες επιχειρούν να κρατήσουν όσο περισσότερα δάνεια μπορούν προκειμένου να επιχειρήσουν να εισπράξουν στο μέλλον κάτι καλύτερο από αυτό το 20%. Ό,τι δηλαδή γράφουμε εδώ και καιρό.

Ταυτόχρονα η κυβέρνηση Σαμαρά, συνεχίζοντας το έργο της κυβέρνησης ΓΑΠ, Παπακωνσταντίνου κ.λπ., καθιστά από προβληματική έως σχεδόν αδύνατη τη λειτουργία και την κερδοφορία της όποιας παραγωγικής βιομηχανίας εκδιώκοντας πρακτικά όσες μπορούν με μια απλή αλλαγή έδρας να επιβιώσουν από τη φορολόγηση όχι των κερδών τους, αλλά της παραγωγής τους.

Έτσι οι επενδυτές τύπου hedge funds ετοιμάζονται να επελάσουν αποκομίζοντας «μπιρ παρά» επιχειρήσεις, ακίνητα, δάνεια και ό,τι άλλο θα μπορούσε να αποφέρει εύκολο, σύντομο και ασφαλές κέρδος.

Αυτή άλλωστε είναι η φύση της λειτουργίας τους και ο λόγος της ύπαρξής τους. Τα funds αυτού του είδους δεν επενδύουν στην παραγωγή, αλλά στο γρήγορο κέρδος, στην απόσπαση και την πώληση των πολύτιμων περιουσιακών στοιχείων των εταιρειών που εξαγοράζουν, ενώ σπανίως παραμένουν μετά τη λεηλασία.

Το πρόβλημα βεβαίως είναι ότι, συνήθως, στις χρεοκοπημένες χώρες, στις οποίες κατά κανόνα επενδύουν τα πιο επιθετικά από τα funds, συνεχίζουν να... παραμένουν οι κάτοικοί τους – όσοι δηλαδή δεν μεταναστεύουν ελπίζοντας σε ευχερέστερη επιβίωση. Λεηλατημένοι και αυτοί, έρμαια των κερδοσκόπων και των κυβερνητικών φίλων τους που τους κουβάλησαν. Έρμαια επίσης των συνεχών (πάντα «μεσοπρόθεσμων») «προγραμμάτων» για την... αποφυγή της χρεοκοπίας, αλλά και των εμπόρων ψεύτικης ελπίδας.

Αυτή είναι η μοίρα που μας επιφυλάσσουν; Δυστυχώς όλα τα διαθέσιμα στοιχεία αυτό δείχνουν. Και δεν φαίνεται πιθανό να διαψευστούν, όπως κάποιοι μιντιακοί κήρυκες διαλαλούν. Εξ άλλου η πολιτική συνέχεια από τον ΓΑΠ στον Σαμαρά είναι πέρα έως πέρα προφανής. Είναι αδιαμφισβήτητη.

Τα υπόλοιπα, τα... καθησυχαστικά για την ελληνική κοινωνία, αφορούν την επιβίωση πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, τα οποία έχουν προ πολλού ταχθεί με την πλευρά των επιδρομέων. Διότι από αυτούς εξαρτάται η ύπαρξή τους...

http://www.topontiki.gr/