Αλληλεγγύη – Ανυπακοή- και στην έξοδο CD

Του Πάνου Σκουρολιάκου

Πήγαμε μέσω Άμφισσας. Κατεβήκαμε Ιτέα, και από κει, μέσω παραλιακού δρόμου φτάσαμε Ναύπακτο. Αλλά πριν μπούμε, στρίψαμε πάνω προς το Τρίκορφο, ξαναμπήκαμε Φωκίδα, και φτάσαμε στην Ποτιδάνεια. Άνω Παλαιοξάρι ήταν το παλιό της όνομα, και μετονομάστηκε προς τιμήν της αρχαίας πόλης των Αποδοτών που ήταν εκεί κοντά.

Εδώ όμως ήρθαμε για το Φεστιβάλ. Τα «Ποτιδάνεια 2013».Όχι, δεν είναι κάποια διοργάνωση από αυτές που προβάλλουν τα μέσα. Ούτε καν δελτίο τύπου δεν στέλνουν οι διοργανωτές. Κάνουν άλλα όμως. Κατ’ αρχήν, μια παρέα ονειροπόλων ντόπιων, έφτιαξαν με τα χέρια τους ένα γήπεδο μπάσκετ, του οποίου είναι έτσι χτισμένες οι κερκίδες, ώστε να λειτουργεί και ως θέατρο. Το έστησαν στο μοναδικό πλάτωμα, στο έμπα του χωριού, πίσω από ένα ξωκλήσι. Ναι. Το χωριό είναι χτισμένο σε πλαγιά, έτσι ώστε ούτε τη γνωστή, παραδοσιακή πλατεία δεν διαθέτει. Διαθέτει όμως ανθρώπους με ψυχή, και πείσμα. Που αποφάσισαν αυτός ο μικρός τόπος που δεν κρατά ούτε εκατό νοματαίους τον χειμώνα, να γίνεται κάθε δεύτερο καλοκαίρι και για τρεις μέρες το επίκεντρο της περιοχής.

Οι Ανω-Παλαιοξαρίτες χτύπησαν από την αρχή ψηλά. Έπεισαν σπουδαίους δημιουργούς να πάνε στο χωριό τους να δώσουν συναυλίες και παραστάσεις. Σοκ πάθαιναν οι μάνατζερς και οι προπομποί όταν άκουγαν το όνομα του χωριού και έψαχναν να το βρουν στον χάρτη. Και βέβαια δεν το συζητούσαν. Το απέκλειαν πάραυτα! Οι διοργανωτές όμως δεν καταλάβαιναν τίποτε. Με περιορισμένα οικονομικά μέσα, κατάφερναν να φέρουν στις εκδηλώσεις τους καλλιτέχνες που ήθελαν. Δημιούργησαν λοιπόν μια πολιτιστική παράδοση με υψηλά προαπαιτούμενα. Παρόν στις εκδηλώσεις όλο το χωριό. Άντε και τα κοντινά. Η συνέπεια όμως, το καλό γούστο, η άψογη διοργάνωση, έφερε κόσμο και από πιο μακρινά μέρη. Τη Ναύπακτο, την Άμφισσα, την Πάτρα, την Αθήνα. Το κοινό πια, δεν χρειάζεται να πληροφορηθεί για το πρόγραμμα. Ξέρει, ότι στην Ποτιδάνεια, θα περάσει καλά. Είναι υπέροχο να βλέπεις χίλια πεντακόσια με δύο χιλιάδες άτομα κυριολεκτικά στο «πουθενά» να επικοινωνούν με μια τέχνη που αγαπούν, σε μια διοργάνωση που σέβεται το κοινό.

Στα «Ποτιδάνεια 2013» λοιπόν κι εμείς. Την πρώτη βραδιά, Γιάννης Κότσιρας και Στάθης Δρογώσης. Παρόν το χωριό και άλλα χίλια πεντακόσια άτομα. Έναρξη. Μίλησαν οι σεμνότατοι εκπρόσωποι των διοργανωτών και ο δήμαρχος Ευπαλίου. Ενθουσιασμένος ο δήμαρχος, ευχήθηκε να έρθουν καλύτερες μέρες. Αυτό που μας ενώνει, είπε, είναι κάτι τέτοιες συναντήσεις. «Γιατί τα μνημόνια σε δύο χρόνια θα φύγουν». Πάγος στο ακροατήριο. Ο δήμαρχος το ‘πιασε και αμέσως διόρθωσε: «Σε έξι μήνες, μακάρι και σε δύο» συμπλήρωσε. Ενθουσιασμός. Η συναυλία ξεκίνησε με ένα κομμάτι των Pink Floyd. Οι δύο δημιουργοί και οι συνεργάτες τους έκαναν μια συναυλία πιο ροκ. Με γνωστά τραγούδια και άλλο καλόγουστο υλικό. Μια συναυλία για «προχωρημένο» ακροατήριο. Και οι δύο ήταν υπέροχοι, και κέρδισαν το κοινό που δεν έλεγε να εγκαταλείψει τις κερκίδες όταν έπρεπε να δοθεί ένα τέλος, γιατί κι αύριο, μέρα ήταν!

Η δεύτερη βραδιά ήταν του κοντοχωριανού Μάνου Αχαλινωτόπουλου. Μυσταγωγία. Ο Αχαλινωτόπουλος φέρει επάξια τον τίτλο του κορυφαίου στον χώρο της παραδοσιακής μουσικής. Είχαν έρθει να τον ακούσουν από πολύ μακριά. Πήρε θέση με τους συνεργάτες του, ισότιμα ανάμεσά τους, χωρίς να αναπαράγει τα κλισέ του «σταρ» της βραδιάς. Έπαιξε με τις ώρες. Στο πρώτο μέρος, ένα μουσικό σεριάνι σε όλη την Ελλάδα, και με τη συμμετοχή του χορευτικού συγκροτήματος του Λαογραφικού Ομίλου Πάτρας. Στη συνέχεια ένα ξέφρενο χορευτικό γλέντι, με εκατοντάδες θεατές, να το καίνε κυριολεκτικά. Μετά από ώρες, όταν οι διοργανωτές τού είπαν ότι μπορεί αν θέλει να σταματήσει, απάντησε πως «Αφού ο κόσμος συνεχίζει να χορεύει, εγώ θα παίζω». Ο και πανεπιστημιακός δάσκαλος Μάνος, λίγο πριν το ξημέρωμα, έφυγε αθόρυβα, με το ήθος και τη σεμνότητα που επιβάλει η τέχνη του.

Τα φετινά «Ποτιδάνεια» έκλεισε ο Βασίλης Παπακωσταντίνου. Το αδιαχώρητο! Αφηνιασμένοι νέοι, ανακατεμένοι με έφηβους ορεσίβιους ογδοντάρηδες που γι’ αυτήν την τρίτη βραδιά πέταξαν τις μαγκούρες, οργίασαν! Η νεαρά που προλόγισε τον Παπακωνσταντίνου έκλεισε με το κλασικό «Βασίλη ζούμε για να σ’ ακούμε!».

Ήταν μια υπέροχη συναυλία με θυμό, παλμό, ολίγη σχετικά μελωδία και βέβαια με τραγούδια του Θεοδωράκη. Ο ιδιαίτερος τρόπος που τα ερμηνεύει ο Βασίλης πήρε μαζί του όλες τις γενεές, χαρίζοντας στο κοινό ανεπανάληπτες στιγμές, εκεί πάνω στο Τρίκορφο, απέναντι απ’ την Γκιώνα και τα Βαρδούσια. Ο Βασίλης εμψύχωσε το κοινό για αλληλεγγύη και ανυπακοή. Ακόμα μίλησε για το καινούργιο του cd. Και πληροφόρησε πως τώρα πια που δεν υπάρχουν «δισκάδικα», το cd θα πωλείται στην έξοδο.Ήταν τρεις μέρες και τρεις νύχτες στην Ποτιδάνεια. Παρέα με ανθρώπους δημιουργικούς και ανιδιοτελείς. Με ωραία μουσική. Είναι υπέροχο να βλέπεις τόσους νέους και νέες να ανακαλύπτουν πως δεν υπάρχει μόνο το live μιας τριτοκλασάτης φίρμας της Αθήνας που κατέφθασε μαζί με τις «μπόμπες» και τα ξηροκάρπια στην περιοχή τους.

Εδώ, θυμόμαστε τον στίχο του Σαββόπουλου, (που έχει τραγουδήσει κι αυτός εδώ), που λέει πως οι παρέες γράφουν ιστορία. Και η μεγάλη παρέα της Ποτιδάνειας γράφει ιστορία. Χτίζοντας, οργανώνοντας, ψήνοντας σουβλάκια στο κυλικείο, κολλώντας αφίσες, κάνοντας φασίνα στον χώρο και το χωριό. Να είναι πάντα καλά!

Επιστρέψαμε μέσω του φράγματος του Μόρνου, σταματήσαμε για καφέ στο Λιδωρίκι κάτω από τον πλάτανο, στη Βουνιχώρα αγοράσαμε ξινόγαλα, και μέσω Άμφισσας ξανά, επανήλθαμε στη βάρβαρη καθημερινότητα.

http://www.avgi.gr