Αμίτση - Λογαρά Φώφη - Υποψήφια Δημοτικός Σύμβουλος Παλλήνης

Η Αμίτση - Λογαρά Φώφη (Φωτεινή) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. 

Από μαθήτρια εντάχθηκε σε οργανώσεις της Αριστεράς, όπου υπήρξε δραστήριο μέλος.

Σπούδασε Διεθνείς Οικονομικές Σχέσεις στην Οικονομική Σχολή της Πράγας (Τσεχοσλοβακία). Επί σειρά ετών εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα στο χώρο των δημοσίων σχέσεων και στην συνέχεια ασχολήθηκε με την διδασκαλία της Αγγλικής. Εκανε μεταπτυχιακές σπουδές πάνω στην Μεθοδολογία (RSA-DOTE του Πανεπιστημίου του Καίμπριτζ) ειδικευμένη στην διδασκαλία ενηλίκων.

Με ιδιαίτερες ευαισθησίες στα ζητήματα δικαιωμάτων και ποιότητας ζωής, τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιείται στην περιοχή μας σε κινήσεις που αφορούν ζητήματα χωροταξίας και ιδιοκτησιών, καθώς και ζητήματα αναφορικά με τα δικαιώματα του πολίτη/δημότη και την διασφάλισή τους από την κρατική αυθαιρεσία.

Μένει στο Γέρακα από το 1995. Είναι παντρεμένη με τον Λουκά Παρασκευά και έχουν δύο ενήλικα παιδιά.

Είναι ιδρυτικό μέλος της παράταξης "Παρέμβαση για Έναν Άλλο Δήμο".

http://pa-pallini.blogspot.gr/

Σώζουν τους τραπεζίτες, όχι τις τράπεζες...

Από το βήμα της Βουλής, η βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων Ραχήλ Μακρή εξαπέλυσε φοβερές καταγγελίες για τις ελληνικές τράπεζες, καταθέτοντας αποδείξεις ότι κάποια από αυτές, μετέφερε στα νησιά Κέυμαν, 25 δισεκατομμύρια ευρώ ενεργητικών κεφαλαίων.


Η απάντηση, κατά πάσα πιθανότητα, θα δοθεί αρμοδίως και εξίσου πιθανά, τίποτα παράνομο δεν διημείφθη και είναι καθ’ όλα νόμιμη αυτή η εξασφάλιση και η κ. βουλευτής "ψεκασμένη". Εφόσον είναι νόμιμη, θα είναι και ηθική η πράξη, αυτά τα ζητήματα έχουν λυθεί προ πολλού.

Εν τω μεταξύ, μας λένε ότι το εγκληματικό P.S.I. (που μην ξεχνάμε ότι το μεθόδευσε ο ίδιος, αυτός ο παρασυνταγματολόγος που και από το έδρανο του «Πρωθυπουργού» μέσα στη Βουλή, ευτελίζει καθημερινά τους θεσμούς εξαπολύοντας τακτικές, αήθεις επιθέσεις στην κοινή μας λογική) ζημίωσε και τις τράπεζες που πρέπει κι αυτές να στηριχθούν.

Να στηριχθούν, λένε, οι τράπεζες επειδή στις τράπεζες έχουμε εμπιστευθεί τις ρευστές οικονομίες μας. Μάλιστα, ορθόν. Τι σου φταίει ο παππούλης ή η γιαγιάκα να χάσουν το κομπόδεμα που φυλάνε για τα εγγόνια τους?

Στην πραγματικότητα όμως, οι Ολετήρες που μας κυβερνούν, δεν υποστηρίζουν τις τράπεζες και τις καταθέσεις μας, όπως ωρύονται ψευδόμενοι∙ υποστηρίζουν τους τραπεζίτες!

Υποστηρίζουν αυτή τη φάρα που τους κρατάει όλους στα κιτάπια της. Ανεξίτηλα είναι χαραγμένα τα ίχνη, στα τραπεζικά κιτάπια. Οι περισσότερες βρομοδουλειές και η ιστορία της καταλήστευσης του δημόσιου πλούτου, δεκαετίες τώρα, είναι εκεί καταγεγραμμένη.

Σώζουν τους τραπεζίτες και όχι τις τράπεζες, λοιπόν, επειδή τρέμουν οι λήσταρχοι τους "λίσταρχους" κι άλλωστε, κανείς δεν μπορεί να μας εξηγήσει γιατί οι αποτυχημένες διοικήσεις, υπεύθυνες διοικήσεις για τη σύνταξη παραπλανητικών ισολογισμών, γεμάτων κρυμμένες επισφάλειες, χρόνια τώρα, παραμένουν άθικτες. Διοικήσεις ύποπτες, που -κατά τα λεγόμενα- σήμερα ανενόχλητες, μπορούν να διοχετεύουν τα ενεργητικά στοιχεία των τραπεζών τους, εκτός Ελλάδας, σε φορολογικούς ή άλλους χρηματοπιστωτικούς παραδείσους.

Σώζουν τους τραπεζίτες και όχι τις τράπεζες, λοιπόν, και μάλιστα υπό την επίβλεψη ενός κεντρικού τραπεζίτη που όπως έχει γραφτεί κατ’ επανάληψη και επίμονα, σε οποιαδήποτε ευνομούμενη πολιτεία, ένας τέτοιος κεντρικός τραπεζίτης θα έκανε ήδη παρέα στον Ωραίο Μπρούμελ!

Σώζουν τους τραπεζίτες και όχι τις τράπεζες λοιπόν, επειδή δεν έχει παρουσιαστεί ακόμα ένας έντιμος λογιστής, να υπολογίσει και να μας πει, πόσες φορές περισσότερο από τις καταθέσεις μας, μας έχει κοστίζει και συνεχίζει να μας κοστίζει η ασφάλεια (sic) αυτών μας των καταθέσεων.

Σώζουν τους τραπεζίτες και όχι τις τράπεζες λοιπόν!

Και ασφαλώς δεν σώζουν τις καταθέσεις μας, όσες από αυτές είναι εγγυημένες από το κράτος. Διότι τι αξία έχει η εγγύηση ενός πτωχού κράτους που το κυβερνάνε Ολετήρες? Τι αξία, τι φερεγγυότητα έχει ένα κράτος που τα τελευταία ψήγματα από τον δημόσιο πλούτο του, οι αναίσχυντοι που το κυβερνούν, τα ξεπουλάνε αντί πινακίου φακής?

Σώζουν τους τραπεζίτες και όχι τις τράπεζες λοιπόν και θα το καταλάβομε αυτό, όταν φτάσει η στιγμή να ανοίξομε τα ντουλάπια τους, για να τα βρούμε γεμάτα σκονισμένους σκελετούς. Αλλά τότε θα είναι αργά πια, γιατί τα ελικόπτερα θα έχουν ζεσταθεί αρκετά, ώστε να μπορούν να απογειωθούν...

my-pillow-book.blogspot.gr

Και μετά φταίει ο κόσμος να βγάζει... Σπυράκ(η)ια με τους δημοσιογράφους;

Η Μαρία Σπυράκη υποτίθεται πως μέχρι και πριν λίγες ημέρες μας ενημέρωνε αντικειμενικώς από το "ανεξάρτητο" MEGA για το τί συνέβαινε στα άδυτα του Μεγάρου Μαξίμου και της Συγγρού.


Και «ξαφνικά» πληροφορούμαστε πως θα είναι υποψήφια ευρωβουλευτής με τη Ν.Δ. Ποιός φταίει μετά για την πλήρη απαξίωση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, που έφτασε να θεωρείται λιγότερο αξιόπιστο κι από αυτό του πολιτικού;

Η υποψηφιότητα της κας Σπυράκη θα ανακοινωθεί τη Δευτέρα και η ίδια θα ξεκινήσει αμέσως περιοδείες σε όλη τη χώρα. Η δημοσιογράφος του πολιτικού ρεπορτάζ δέχθηκε τηλεφώνημα από τον πρωθυπουργό, ο οποίος της πρότεινε να κατεβεί με την Ν.Δ. στις ευρωεκλογές του Μαΐου. Λίγες ημέρες αργότερα, όπως αναφέρουν τα parapolitika.gr, συναντήθηκε με τον υπουργό Επικρατείας, Δημήτρη Σταμάτη στο Μέγαρο Μαξίμου στον οποίο είπε ότι αποδέχεται την πρόταση του Αντώνη Σαμαρά.

koytipandoras.gr

Χρέος σημαίνει ανισότητα και υποδούλωση

Κάθε παιδί που γεννιέται σήμερα στην Ελλάδα χρωστά στους δανειστές δεκάδες χιλιάδες ευρώ, καθώς και όλες κι όλοι εμείς οι υπόλοιποι. Πώς είναι δυνατό να δεχόμαστε τούτη τη σύγχρονη δουλεία, και τι σημαίνει; Πώς φτιάχτηκε το χρέος; Γιατί; Μπορεί να πληρωθεί; Αλλά ακόμη και αν θα μπορούσε, που φυσικά δεν μπορεί, πρέπει αλήθεια να πληρωθεί; Γιατί; Νομιμοποιείται κάτι τέτοιο; Είναι σωστό και αξιοπρεπές; Δεν είναι αφηρημένα ερωτήματα όλα αυτά, αλλά από τις απαντήσεις που τούς δίνουμε συλλογικά φτιάχνονται οι ίδιες οι ζωές μας. 

Το χρέος προς τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς συμπυκνώνει και αναπαράγει σχέσεις εξουσίας κι εκμετάλλευσης στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Διόλου δεν μοιάζει με το ιδιωτικό χρέος μεταξύ, ας πούμε, δυο γειτόνων. Είναι πολύ πιο κοντά στο φόρο υποτελείας που πληρώνει εσαεί ο αδύναμος στον δυνατό, παρά στο εικοσάρικο που επιστρέφεις στη φίλη σου, από την οποία το είχες δανειστεί. Σχέση εκ κατασκευής ανισότιμη και άδικη, παγιώνει την κοινωνική πόλωση και ακυρώνει κάθε έννοια δημοκρατίας. 

Ο κόσμος πρέπει να δει τούτη τη ριζική διαφορά, κι εδώ χρειάζεται τους διανοούμενους και τις ηγεσίες της αριστεράς. Που επίσης πρέπει να εξηγήσουν ότι το σημερινό χρέος της Ελλάδας και όλων των υπόλοιπων είναι τόσο τερατωδώς ανυπόστατο ώστε το μεγαλύτερο μέρος του αναπόφευκτα θα διαγραφεί. Υπάρχουν ωστόσο στελέχη της αριστεράς που αποφάσισαν ότι το χρέος θα πληρωθεί κατά 95%, καθώς και οικονομολόγοι σύμβουλοι μνημονιακών πρωθυπουργών, αλλά μολοντούτο αρεστοί στην ηγεσία του Σύριζα, που αγωνίζονται να κλείσουν τη συζήτηση για τον λογιστικό έλεγχο του χρέους. Σύντομα οι εξελίξεις θα τούς γελοιοποιήσουν ξανά.

Όλα τα παραδείγματα δείχνουν ότι ο λαός απονομιμοποιεί το χρέος όταν συνειδητοποιεί τη φύση και τη λειτουργία του. Ο Ντέηβιντ Γκραίμπερ, το βιβλίο του οποίου Χρέος. Τα πρώτα πέντε χιλιάδες χρόνια κυκλοφορεί επιτέλους στα ελληνικά, παρατηρεί ότι το χρέος αρχικά δημιουργεί στον κόσμο αισθήματα απομόνωσης, ντροπής και ταπείνωσης, αλλά αν κοιτάξουμε την ιστορία οι περισσότερες επαναστάσεις κι εξεγέρσεις έγιναν ακριβώς με επίκεντρο το χρέος. Δυστυχώς οι ηγεσίες της αριστεράς απωθούν αυτή την απλή πραγματικότητα, και αφήνουν την άκρα δεξιά να συσπειρώνει την οργή εκφράζοντας έναν δήθεν αντισυστημικό λόγο.

Η διαχείριση του χρέους δεν είναι ζήτημα επιστημονικής γνώσης που αφορά κάποιους ειδικούς, αλλά πολιτικής σύγκρουσης. Η Τρόικα σήμερα χρησιμοποιεί το χρέος της ευρωπαϊκής περιφέρειας όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα χειρίζονται το χρέος των αδύναμων χωρών του Νότου από το 1980, επιδιώκοντας να καταβαραθρώσει το βιοτικό επίπεδο των εργαζόμενων, να καταστρέψει τις κατακτήσεις τους και ν' αρπάξει πόρους για λογαριασμό των ισχυρότερων καπιταλιστών. Με δυο λόγια για να προωθήσει αυτό που στη δική τους γλώσσα ονομάζεται δομική προσαρμογή, ενώ στη γλώσσα του μαρξισμού το λέμε πρωταρχική ή απαλλοτριωτική συσσώρευση. Ο πλούτος που αποσπούν από εμάς συγκεντρώνεται στον πυρήνα του συστήματος, και τούτη η διαδικασία θα ανατροφοδοτείται ώσπου να τήν σταματήσουμε.

Όταν αντίθετα το καπιταλιστικό σύστημα βρισκόταν σε φάση επέκτασης, και πολιτική προτεραιότητα είχε την ανάσχεση των σοβιετικών, διαχειριζόταν το χρέος με όρους εντελώς διαφορετικούς. Έτσι, για παράδειγμα, με πολιτική απόφαση διέγραψε το 1953, στη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου, το μισό όλου του γερμανικού χρέους. Πραγματικά όλου, ακόμη και των νοικοκυριών, προς όλους τους πιστωτές, ιδιώτες ή κράτη, ακόμη και προς φτωχές χώρες όπως ήταν η Αίγυπτος και το Πακιστάν. Η ίδια η Γερμανία ήταν τότε αδύναμη και γονατισμένη, αλλά για τους πολιτικούς εκπροσώπους των καπιταλιστών προείχε να ξαναρχίσει να λειτουργεί το σύστημά τους. Θυσίασαν λοιπόν ένα μέρος των συμφερόντων της τάξης τους.

Δεν είχε αυτό να κάνει με δικαιοσύνη, αφού αντίθετα τα κατεστραμμένα θύματα των Ναζί, μεταξύ τους βέβαια και η Ελλάδα, συνέχισαν να πληρώνουν κανονικά τις δόσεις τους, και τις πληρώνουν μέχρι σήμερα. Πάντως το γερμανικό χρέος διαγράφηκε, δίνοντας άλλο ένα ισχυρό επιχείρημα για τη διαγραφή σήμερα του ελληνικού. Κι έτσι ξαναπήρε μπρος η οικονομία και φτιάχτηκε το 'γερμανικό θαύμα', όχι επειδή οι γερμανοί δούλεψαν σκληρότερα απ' οποιονδήποτε άλλο, αλλά επειδή κράτησαν οι ίδιοι τα κεφάλαια που χρωστούσαν στις χώρες που κατέστρεψαν, αποσπώντας τους μάλιστα και τα πολύτιμα εργατικά χέρια των μεταναστών. Η μεταπολεμική ανάπτυξη της Γερμανίας δεν ήταν οικονομική νομοτέλεια, αλλά πολιτική επιλογή. Όπως πολιτική επιλογή είναι και η σημερινή καταστροφή της ευρωπαϊκής περιφέρειας.

Η Συνδιάσκεψη του Λονδίνου ήταν μέρος της προσπάθειας ν' αναδιοργανωθεί σε σταθερές βάσεις το καπιταλιστικό σύστημα μετά τους παγκόσμιους πολέμους, και είναι μάταιο να ελπίζουμε, όπως κάνει μερίδα της αριστεράς, ότι αύριο μια νέα τέτοια διάσκεψη θα ελαφρύνει τα βάρη της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Απαραίτητη πολιτική προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι μια συστημική κρίση οξύτερη εκείνης που τράνταξε τον καπιταλισμό στα τέλη του 2008, η οποία ίσως δημιουργήσει την αναγκαία πολιτική βούληση και κατάλληλους συσχετισμούς δυνάμεων.
Αλλά και πάλι δεν θα μας ελευθερώσει από το χρέος, απλώς θα το ελαφρύνει ώστε να κάνει βιώσιμη την καπιταλιστική κυριαρχία. Μόνη πραγματική λύση είναι η μονομερής και πλήρης διαγραφή του χρέους από μια κυβέρνηση που δεν της αφήνει άλλη επιλογή ένας κινητοποιημένος λαός. Και τούτο όχι από καμιά αντιδιεθνιστική εγωπάθεια, αλλά απλώς επειδή το δημόσιο χρέος βαρύνει κάθε εθνικό κράτος χωριστά, κι επίσης θεμελιώδης πολιτική μονάδα παραμένει ως σήμερα το εθνικό κράτος.

Όποτε θίγονται ουσιαστικά πολιτικά ζητήματα κάποιοι αρχίζουν να μιλούν για "αριστερόμετρα". Ωστόσο αν πιστεύεις ότι υπάρχει αριστερά και δεξιά, θα πρέπει να έχεις και κριτήρια ώστε να ξεχωρίζεις τι είναι αριστερό και τι δεξιό. Ο φιλελεύθερος πολιτικός φιλόσοφος Νορμπέρτο Μπόμπιο -δύσκολα θα χαρακτηριζόταν εξτρεμιστής- μάς έδωσε ένα εύχρηστο τέτοιο αριστερόμετρο. Υποστήριξε σε αδρές γραμμές ότι αριστερή είναι η πολιτική που συντελεί στην ισότητα και την απελευθέρωση, ενώ δεξιά η πολιτική που τίς αποκρούει.
Ακόμη και με τούτους τούς όρους, που δίνουν έναν μάλλον χαλαρό ορισμό της αριστεράς, από τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης ως σήμερα δεν μπορείς να δέχεσαι το δημόσιο χρέος και συνάμα να είσαι αριστερός. Ανισότητα και υποδούλωση, να τι σημαίνει χρέος. Μόνο διαγράφοντάς το μπαίνουμε στην τροχιά της ισότητας και της ελευθερίας.

Η μόνη αριστερή θέση στο ζήτημα του χρέους σήμερα είναι "Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε, παίρνουμε πίσω όλα όσα μας άρπαξαν". Ο,τιδήποτε άλλο είναι εκ του πονηρού κι ετοιμάζει μια συστημική κωλοτούμπα του Σύριζα, ανάλογη με την προηγούμενη της Δημάρ, αλλά ακόμη πιο καταστροφική για τη χώρα. Γιατί σπέρνοντας την απόγνωση θ' ανοίξει το δρόμο για να γίνει και ο Σύριζα κόμμα μιας χρήσης, όπως έγιναν στο πλαίσιο της μνημονιακής δικτατορίας η Δημάρ, το Πασόκ και η Νέα Δημοκρατία, που καταστράφηκαν μολονότι είχαν γερές ρίζες στην κοινωνία. Και θ' ακολουθήσει ένα χρυσαυγίτικου τύπου καθεστώς, που θα μας ρίξει στην άβυσσο -το παράδειγμα της Ουκρανίας δείχνει πόσο αδίστακτα προωθούν οι καπιταλιστές τα συμφέροντά τους. 

Όσοι λένε πως το χρέος πρέπει να πληρωθεί δεν είναι παρά εγκάθετοι των τραπεζιτών και ανοίγουν δρόμο στις συμμορίες των ναζί. Αν τυχόν ο λαός τούς αφήσει να ορίσουν την οικονομική πολιτική αύριο, θα δείξει οικτρή έλλειψη πολιτικής αρετής που θα πληρωθεί πανάκριβα μεθαύριο. Aν ωστόσο αποφασίσουμε να ζήσουμε και να μην πληρώσουμε, μπορούμε να το επιβάλουμε, όπως έκαναν αργεντίνοι και ισλανδοί. Η νίκη μας θ' αλλάξει, όπως και η δική τους, τους όρους του παιχνιδιού σ' ολόκληρο το καπιταλιστικό σύστημα. Αλλά πρώτα πρέπει να τολμήσουμε.

Σπύρος Μαρκέτος
Δημοσιεύτηκε στο unfollow τεύχος 27
 RAMNOUSIA 

Το κάπνισμα ωφελεί σοβαρά τον Μελισσανίδη.

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

Το 2011 είχε ψηφιστεί νόμος (4002/2011) που απαγόρευε το κάπνισμα στα καταστήματα του ΟΠΑΠ, ώστε να αναγκάζονται οι άνθρωποι να βγαίνουν έξω για ένα τσιγάρο και να μην τζογάρουν μέχρι τελικής πτώσεως. Τρία χρόνια μετά, τον Μάρτιο του 2014, η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου έφερε ρύθμιση που επιτρέπει το κάπνισμα στα καταστήματα του ΟΠΑΠ και την ενέταξε στο νομοσχέδιο του υπουργείου Υγείας για τις μεταμοσχεύσεις. Μετά κάποιος τους είπε ότι το κάπνισμα ευθύνεται κατεξοχήν για τις μεταμοσχεύσεις πνευμόνων, καρδιών και λοιπών οργάνων, οπότε την πήραν άρον- άρον τη ρύθμιση και την έκρυψαν στην υποπαράγραφο 16 του 1 άρθρου του πολυνομοσχεδίου, μην εκτεθεί κι ο Άδωνις, ως ο υπουργός Υγείας που σπρώχνει τον κόσμο στο κάπνισμα.

Ψηφίζοντας χθες το πολυνομοσχέδιο, οι 151-152 εθνοπατέρες και εθνομητέρες ψήφισαν, ενδεχομένως εν αγνοία τους, και τη ρύθμιση που επιτρέπει το κάπνισμα στα πρακτορεία του ΟΠΑΠ. Να τζογάρει και να καπνίζει ο θεριακλής, να καπνίζει και να τζογάρει συνεχώς και αδιαλείπτως, χωρίς διάλειμμα, χωρίς ανάσα. Χωρίς ανάσα στην κυριολεξία. Να μην σηκώνεται από τη θέση του, παρά μόνο για να πάει προς νερού του. ‘Όχι, να μην σηκώνεται ούτε για το νερό του, να φέρουν νέα ρύθμιση που θα επιβάλει τον καθετήρα, γιατί αν βγει ο πελάτης από το κατάστημα και τραβήξει προς τους θάμνους, ουδείς εγγυάται ότι θα επιστρέψει. Παραμονεύουν πειρασμοί εκεί έξω.

Τι άλλαξε από το 2011 μέχρι σήμερα; Άλλαξε ότι οι άνθρωποι φτώχυναν και στραφήκαν μαζικά προς τον τζόγο. Ό, τι τζόγος να ‘ναι, να βγει το μεροκάματο της απελπισίας, ένα δεκάρικο από το Κίνο, ένα εικοσάρικο από το Ξυστό, ένα πενηντάρικο από τα φρουτάκια. Μόνο που το άτιμο το μεροκάματο δεν βγαίνει με τίποτα, γιατί στο τέλος κερδίζει πάντοτε η μπάνκα. Κερδίζει και το κράτος, κερδίζει από τους φόρους, κερδίζει από την αποχαύνωση των πολιτών, ρίξτε λοιπόν τζόγο να χορτάσει ο λαός. Νομιμοποίησαν τα φρουτάκια, 150.000 μηχανήματα έσπειραν στις γειτονιές, νομιμοποίησαν τα ιντερνετικά καζίνα, έδωσαν το δικαίωμα στους καναλάρχες να μεταδίδουν ελεύθερα παιχνίδια που χαρίζουν, δήθεν, λεφτά στους τηλεθεατές. Να είναι παντού ο τζόγος, να τον βλέπεις συνεχώς μπροστά σου, να μπαίνεις δέκα φορές την ημέρα στον πειρασμό του εύκολου κέρδους.

Το έτερο που άλλαξε από το 2011 μέχρι σήμερα ήταν η ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ. Τον πήραν τον τζόγο οι ιδιώτες κι όχι όποιοι κι όποιοι ιδιώτες. Τον πήρε ο Δημήτρης Μελισσανίδης, ο πελάτης του ευρωβουλευτή Φαήλου, ο φίλος του πρωθυπουργού Σαμαρά. Άμα είναι για τον Μελισσανίδη χαλάλι το κάπνισμα κι ας μαυρίσουν τα πλεμόνια των τζογαδόρων. Διότι τα λεφτά του Τίγρη πιάνουν τόπο, τα δίνει για να φτιάχνονται γήπεδα στο σχήμα της Αγιάς Σοφιάς, με σαράντα τρούλους και εκατό καμπαναριά.

Αμ δε που τα δίνει ο Μελισσανίδης. Το δημόσιο τα δίνει τα λεφτά, εμείς τις χτίζουμε τις Αγίες Σοφίες. Διότι με άλλη ρύθμιση που εντάχθηκε στο νομοσχέδιο για τα υδατορέματα επιτρέπεται στις αιρετές περιφέρειες, στην περιφέρεια Αττικής, επί παραδείγματι, «να μπορούν να χρηματοδοτήσουν εκτέλεση αμιγώς αθλητικών υποδομών». Κατόπιν τούτου, η Αγιά Σοφιά θα έχει και ειδικό χώρο για την εναπόθεση μαρμαρωμένων Σγουρών.

http://www.avgi.gr/

«Μα καλά, τι δουλειά έχουν ένα μάτσο Ρώσοι επιστήμονες στη Γαύδο;»

17 χρόνια μετά την εγκατάστασή τους εκεί, συνεχίζουν να φιλοσοφούν, να ζουν οικολογικά, να ψάχνουν «έναν άλλο δρόμο», και να αποτελούν μυστήριο για τους υπόλοιπους κατοίκους του πιο νότιου σημείου της Ευρώπης. Του πιο σουρεάλ σημείου της Ελλάδας.

Βίντεο: Δημήτρης Κουλελής
Φωτογραφίες: Θεοδόσης Μίχος

Η παραλία της Τρυπητής. 

Ο χειμώνας που τελείωσε πριν από μερικές ημέρες στη Γαύδο δεν ήταν βαρύς ακόμη και για τα δεδομένα ενός τόπου, όπου ο χειμώνας δεν είναι ποτέ ιδιαίτερα βαρύς. Τις περισσότερες μέρες δεν έβρεξε καθόλου και εκείνες που έβρεξε το νερό δεν ήταν αρκετό ωστε να μη χρειαστεί να ανησυχήσουν οι κάτοικοι για το αν η ξηρασία θα κάνει τη ζωή τους πιο δύσκολη τους καλοκαιρινούς μήνες – που στη Γαύδο είναι οι περισσότεροι μήνες του χρόνου, περισσότεροι από οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ελλάδας, περισσότεροι από οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ευρώπης.

 Ήταν όμως αρκετό για να επηρεάσει τη μορφολογία του εδάφους, τουλάχιστον σε εκείνα τα σημεία του νησιού που όσοι κατοικούν μόνιμα σε αυτό, δεν έχουν κανέναν ιδιαίτερο λόγο να επισκεφτούν το χειμώνα, όπως είναι ένα δύσβατο μονοπάτι που σε οδηγεί σε μία απομακρυσμένη παραλία, γιατί ο μόνος λόγος για να επισκεφτείς ένα δύσβατο μονοπάτι που σε οδηγεί σε μία απομακρυσμένη παραλία είναι για να βουτήξεις στη θάλασσα και αν τέλος πάντων κάποιος στη Γαύδο αποφασίσει να βουτήξει στη θάλασσα ακόμη και το χειμώνα, θα το κάνει από μία παραλία στην οποία μπορεί να φτάσει γρήγορα με το αυτοκίνητο και όχι από μία παραλία στην οποία για να φτάσει, θα πρέπει να έχει οδηγήσει έστω και λίγα χιλιόμετρα και μετά να βαδίσει για μία ώρα προσέχοντας να μη σκοντάψει στις ρίζες των κέδρων που η βροχή θα έχει ξεγυμνώσει από το χώμα που τις έκρυβε και θα είναι όμοιες με μαρμαρωμένα πλοκάμια που υπήρχαν από πάντα, προσέχοντας να μην πατήσει τις πέτρες που φαίνονται ότι παρασύρθηκαν πρόσφατα στο σημείο που βρίσκονται τώρα και είναι πανέτοιμες με ένα απλό άγγιγμα να παρασυρθούν (και να παρασύρουν αυτόν που τις άγγιξε) σε κάποιο άλλο σημείο λίγο πιο πέρα, προσέχοντας να μην βγάλει το μάτι του από τα κλαδιά των πεύκων που νομίζεις ότι εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά σου ενώ στην πραγματικότητα είσαι εσύ που εμφανίζεσαι ξαφνικά μπροστά τους. Και να τα κάνει όλα αυτά ενώ θα σκέφτεται ότι μετά θα πρέπει να τα κάνει άλλη μία φορά, που θα είναι πιο δύσκολη, γιατί η ανάβαση είναι πιο δύσκολη ακόμη και από μία πολύ δύσκολη κατάβαση.

Το μονοπάτι τελειώνει στην αριστερή πλευρά της αγκάλης που οριοθετεί την παραλία της Τρυπητής, οπότε θέλοντας και μη το βλέμμα κατευθύνεται προς τα δεξιά, προς τα εκεί που απλώνεται η παραλία, που λίγο αφότου έχει τελειώσει ο χειμώνας και έχει ξεκινήσει η άνοιξη, είναι διαφορετική από την παραλία που θα δουν όσοι κατέβουν αυτό το μονοπάτι το καλοκαίρι, γιατί όλοι εκείνοι, τότε, δε θα δουν μία μικρή λίμνη που έχει δημιουργηθεί από τα κύματα που τον χειμώνα σηκώθηκαν αρκετά ψηλά και για αρκετές μέρες ώστε ο αέρας να μεταφέρει ξανά και ξανά και ξανά τις σταγόνες του αλμυρού νερού και να δημιουργήσει μία μικρή, σχεδόν ολοστρόγγυλη λιμνοθάλασσα με διάμετρο λίγων δεκάδων μέτρων, που παρεμβάλλεται ανάμεσα στα τέλος του σκούρου πράσινου της βλάστησης και την αρχή του σκούρου μπλε της θάλασσας, μία λίμνη με ημερομηνία λήξης, εκεί που σε λίγους μήνες από τώρα θα είναι στρωμένες πετσέτες και ψάθες πάνω στη στεγνή άμμο, στην άμμο που θα καίει.

Στο ακρωτήρι της Τρυπητής, το νοτιότερο ακρωτήρι της Ευρώπης.

Το βλέμμα κατευθύνεται προς τα δεξιά και ακολουθώντας την ακτογραμμή καταλήγει στο δεξιό φυσικό όριο της παραλίας, το ακρωτήρι της Τρυπητής και τότε θα ακολουθήσει εκούσια την κορυφογραμμή του βράχου προς τα αριστερά, προς τη θάλασσα, μέχρι να φτάσει εκεί που ο βράχος τελειώνει και τότε θα δεις ότι εκεί υπάρχει κάτι που δε θα έπρεπε να υπάρχει, όχι με την έννοια ότι είναι κακό που υπάρχει εκεί, αλλά με την έννοια ότι είναι κάτι που από τη φύση του τόπου δε θα έπρεπε να υπάρχει εκεί, αλλά περισσότερο και από αυτό (γιατί και ένας φάρος δε φυτρώνει σε ένα ακρωτήρι, κάποιος τον τοποθετεί εκεί) δε θα έπρεπε να υπάρχει εκεί και από τη φύση του ίδιου του αντικειμένου, γιατί μία καρέκλα, ναι, μια καρέκλα, ακόμη και αν κάποιος αποφάσιζε να την τοποθετήσει εκεί για τους δικούς του λόγους, δε θα μπορούσε να παραμείνει για πολύ στη μύτη ενός ακρωτηρίου, θα την παράσερνε ο δυνατός αέρας, θα την έριχνε στη θάλασσα, θα χανόταν – αυτό σκέφτεσαι καθώς την πλησιάζεις μαγνητισμένος, περπατώντας πάνω στη νωπή άμμο, γιατί δεν έχεις κατανοήσει ακόμη κάτι πολύ σημαντικό.

Αυτό συνεχίζεις να σκέφτεσαι καθώς σκαρφαλώνεις τους απότομους βράχους και για λίγο τη χάνεις από τα μάτια σου. Αυτό σκέφτεσαι όταν φτάνεις στην κορυφή του βράχου. Και τότε σταματάς να το σκέφτεσαι, σταματάς για λίγο να σκέφτεσαι γενικώς, γιατί βλέπεις ξανά αυτή την καρέκλα, βλέπεις ότι δεν είναι μια κανονική καρέκλα, βλέπεις ότι είναι μια καρέκλα τρεις τάξεις μεγέθους μεγαλύτερη από του ανθρώπου, και όταν το συνειδητοποιείς αυτό, αρχίζεις να σκέφτεσαι ξανά και να την παρατηρείς, πελώρια μέσα στο αχανές περιβάλλον της, και τότε ακριβώς θα νιώσεις μία σχεδόν υπερβατική αίσθηση ιλίγγου, τόσο έντονη που θα αντιληφθείς τον εαυτό σου σαν ένα δοχείο που γεμίζει με κάτι, δεν ξέρω τι, κάτι που πάντως το νιώθεις να κυλάει μέσα σου και να φτάνει μέχρι τα ακροδάχτυλά σου. Κάτι που θα σε κάνει να αντιληφθείς τον εαυτό σου για πρώτη φορά τόσο κωμικά μικρό, έτσι όπως θα στέκεσαι και θα κοιτάζεις. Ενώ θα αναλογίζεσαι τι κοιτάζεις. Και πού στέκεσαι.

Η περιβόητη καρέκλα που κατασκεύασαν οι Ρώσοι επιστήμονες που κατοικούν στη Γαύδο τα τελευταία 17 χρόνια.

Τα πάντα σε τούτο το νησί έχουν να κάνουν με αυτό το «που». Με τη γεωγραφική του θέση. Η Γαύδος είναι το νοτιότερο σημείο της Ελλάδας. Άρα είναι και το νοτιότερο σημείο της Ευρώπης. Άρα και όλα όσα έχουν να κάνουν με τη Γαύδο έχουν αυτόν τον γεωγραφικό προσδιορισμό να τα ακολουθεί. Και να τους δίνει ένα σχεδόν τελεσίδικο χαρακτήρα.

Το πλοιάριο που σε μεταφέρει εκεί, είτε από τα Σφακιά είτε από την Παλαιόχωρα της Κρήτης, κάνει το νοτιότερο δρομολόγιο της Ελλάδας, άρα και της Ευρώπης.

Το λιμάνι στο οποίο δένει, το μικρό λιμάνι της Γαύδου, είναι το νοτιότερο λιμάνι της Ελλάδας, άρα και της Ευρώπης.

Ο φάρος της Γαύδου είναι ο νοτιότερος φάρος της Ελλάδας, άρα και της της Ευρώπης.

Το δημοτικό σχολείο της Γαύδου είναι το νοτιότερο δημοτικό σχολείο της Ελλάδας, άρα και της Ευρώπης.

Η δασκάλα που κάνει μάθημα στο δημοτικό σχολείο είναι η νοτιότερη δασκάλα της Ελλάδας, άρα και της Ευρώπης και οι μονάχα δύο μαθήτριες της είναι οι δύο νοτιότερες μαθήτριες της Ελλάδας, άρα και της Ευρώπης.

Ο Gavdos FM 88.8, ο ραδιοφωνικός σταθμός της Γαύδου (όχι, δεν είναι ψέμα), είναι ο νοτιότερος σταθμός της Ελλάδας, άρα και της Ευρώπης.

Οι κέδροι της Γαύδου, που τους συναντάς σε όλο το νησί μα η όψη τους σου προκαλεί περισσότερο δέος όταν τους συναντάς κοντά στη θάλασσα, στις παραλίες, και περισσότερο απ’ όλες τις παραλίες στον Άι Γιάννη, με τους σαχαρικούς αμμόλοφους, οι κέδροι για τους οποίους η Γαύδος εντάχθηκε ολόκληρη στις οικολογικές περιοχές του δικτύου Natura 2000, είναι οι νοτιότεροι κέδροι της Ελλάδας, άρα και της Ευρώπης.

Ενα τυπικό δείγμα ακατοίκητου, πλέον, οικισμού.

Τα χωριά της Γαύδου, που δεν είναι ακριβώς χωριά, αλλά περισσότερο μοιάζουν με «εγκατελλειμένους» οικισμούς μιας ελληνικής, νησιωτικής, κινηματογραφικής εκδοχής τουΦαρ Ουέστ, κάποιοι περισσότερο και κάποιοι λιγότερο και κάποιοι απόλυτα (εκεί που κάποτε υπήρχαν σπίτια και τώρα υπάρχουν μόνο τα πέτρινα «κουφάρια» τους), είναι τα νοτιότερα χωριά της Ελλάδας, άρα και της Ευρώπης – ανάμεσά τους τα Βατσιανά, εκεί, κοντά στην Τρυπητή, που είναι το νοτιότερο χωριό της Γαύδου, άρα και της Ευρώπης, και σε αυτό ζει ένας βοσκός με τη γυναίκα του και τα δύο του παιδιά που δεν πηγαίνουν ακόμη σχολείο και οι τέσσερις τους είναι η νοτιότερη οικογένεια της Γαύδου, άρα και της Ευρώπης,

Τα πάντα, λοιπόν, έχουν να κάνουν με αυτόν τον γεωγραφικό προσδιορισμό που συχνά καταλήγει επιθετικός και όχι λόγω της συντακτικής του ιδιότητας σε μία πρόταση, αλλά γιατί πρόκειται για έναν ιδιότυπο τίτλο τιμής, για τον οποίο όμως όλοι εκεί πληρώνουν ένα τίμημα.

Μπορεί να είναι κάτι τόσο φαινομενικά αμελητέο όσο το να μην έχουν «έναν παραπάνω άνθρωπο να μιλήσουν», τουλάχιστον τους μήνες εκτός τουριστικής σεζόν. Μπορεί να είναι και κάτι τόσο σημαντικό ώστε ακόμη και αν υπάρχει στο νησί γιατρός (που φέτος δεν υπάρχει, γεγονός που αν διανύεις την τρίτη ηλικία σου και επισκευάζεις τη βάρκα σου και λίγη βενζίνη μπει κατά λάθος στο στόμα σου για να καταλήξει στο στομάχι σου, θα σε αναγκάσει να ταξιδέψεις σφαδάζοντας από τους πόνους μέχρι την Κρήτη, αν ο καιρός το επιτρέψει – και κανείς δε μπορεί να σου εγγυηθεί ότι θα το επιτρέψει, γιατί αν η ένταση του ανέμου ξεπεράσει τα 4 μποφόρ, η «παντόφλα» που συνδέει τη Γαύδο με τον «έξω κόσμο» μπορεί να πλεύσει μόνο αν φυσάει Βοριάς, οπότε και τα ψηλά βουνά της Κρήτης αποδυναμώνουν κάπως τα μποφόρια), ακόμη κι αν πάθεις καθώς δουλεύεις στο χωράφι σου ένα μικρό ατύχημα, αν σπάσεις το χέρι σου για παράδειγμα, θα πρέπει να περιμένεις το super puma. Και μπορεί να είναι και κάτι που όσο και να λέμε ότι δεν είναι σημαντικό με όρους καθημερινότητας, είναι ίσως το πιο σημαντικό απ’ όλα. Η αίσθηση της μη πατρίδας. Η αίσθηση ότι ο τόπος σου είναι γκρίζα ζώνη, έρμαιο ακόμη και γεωγραφικών διεκδικήσεων (έστω και χαμηλών τόνων) ή υποτιθέμενων επενδύσεων-μαμούθ που θα μετατρέψουν τη Γαύδο και τη Γαυδοπούλα σε σταθμό ανεφοδιασμού τάνκερ αλλά τάχαμου δε θα πλήξουν ανεπανόρθωτα το φυσικό τοπίο.

Η αίσθηση ότι δε μπορείς να περιμένεις τίποτα από κανέναν άλλο πέρα από τον εαυτό σου ή έστω τίποτα από κανέναν άλλο πέρα από τον εαυτό σου και όσους ακόμη ζουν εκεί που ζεις κι εσύ.

Οι κέδροι για τους οποίους η Γαύδος εντάχθηκε ολόκληρη στις οικολογικές περιοχές του δικτύου Natura 2000.

Κι όμως είναι όλα αυτά μαζί που δίνουν ένα άλλο ειδικό βάρος στην επιλογή κάποιου να μείνει στη Γαύδο. Την κάνουν να μοιάζει με κάτι παραπάνω από επιλογή. Την κάνουν να μοιάζει με στάση. Μία στάση ζωής που ξεκινά με μία αποφασιστική αναχώρηση, και που όταν καταλήγει στον προορισμό της, αποκτά σχεδόν ασκητικές διαστάσεις (παρόλο που το 3G πιάνει στα περισσότερα σημεία του νησιού…), για άλλους λιγότερο και για άλλους περισσότερο.

Και για τους σκηνίτες που φτάνουν στη Γαύδο κυνηγώντας τη δική τους εκδοχή της ουτοπικής Παραλίας του Ντάνι Μπόιλ και στήνουν τις καλύβες τους στις σκιές των κέδρων, τις «καβάτζες», όπως τις αποκαλούν ντόπιοι και μη, ανθρώπους σαν τον Nils από τη Στουτγκάρδη που δούλευε στη Mercedes και δοκίμαζε αμάξια αλλά τα τελευταία πέντε χρόνια μένει το χειμώνα σε μια «καβάτζα» στο Λαβρακά και τα καλοκαίρια που έρχονται οι τουρίστες μετακομίζει στο πιο απομακρυσμένο Λακούδι ή στον ακόμη πιο δυσπρόσιτο Ποταμό, ανθρώπους σαν τον τον Θέμη που πριν από ενάμιση χρόνο κατέβηκε από την Αλεξανδρούπολη στα Χανιά για να δουλέψει στα χωράφια με τις ελιές, αλλά ακόμη δεν έχει φύγει, γιατί ακόμη και η υγρασία του χειμώνα, κάτω στην παραλία, αντέχεται «αν βράσεις ένα τσάι και κρατήσεις την κούπα με τα δυο σου χέρια», ανθρώπους σαν την Αναστασία που σπούδαζε στο Παρίσι και ήρθε για ελεύθερο κάμπινγκ στη Γαύδο πέρυσι το καλοκαίρι, αποφάσισε όμως για τουλάχιστον ένα χρόνο να μη βγει ούτε μία φορά έξω από «το πιο σουρεάλ νησί του κόσμου, ένα μέρος που μπορεί να περπατάς και να δεις σε ένα χωράφι ένα παρατημένο αμάξι, πάνω σε αυτό μια τηλεόραση και από πάνω ένα κατσίκι να χοροπηδάει», και πλέον έχει υιοθετήσει ακόμη και την τοπική διάλεκτο, ανθρώπους σαν τον Μάρκο που έρχεται στο νησί δεκατρία χρόνια για πολλούς μήνες και τα τελευταία τρία από αυτά για όλους τους μήνες, ζώντας σε ένα τροχόσπιτο που το μετακινεί από παραλία σε παραλία.

Και για τους «κανονικούς» εσωτερικούς μετανάστες, ανθρώπους που κάπως, κάποτε η ζωή δεν τα έφερε έτσι όπως περίμεναν, που κάπως, κάποτε μπορεί να τους συνέβη κάτι τόσο οριακό όσο είναι ο χαμός ενός γιου, που τους έκανε να χάσουν τα πάντα, μέχρι τελικά να ξαναβρούν τα πατήματά τους εκεί που λίγοι άνθρωποι πατούν κάθε χρόνο.

Και για τους επαναπατρισθέντες Γαυδιώτες, που έφυγαν για να σπουδάσουν και για να δουλέψουν και αποφάσισαν να επιστρέψουν λίγο πριν τη μέση ηλικία γιατί έμειναν στην Αθήνα χωρίς δουλειά ή στην τρίτη ηλικία, γιατί αφού γύρισαν όλο τον κόσμο, αποφάσισαν να γυρίσουν στον τόπο που γεννήθηκαν για να κοιμούνται τα βράδια χωρίς να φοβούνται αν θα τους κλέψουν, μέχρι τελικά να «κοιμηθούν» ήσυχοι, όταν έρθει η ώρα τους.

Στο σπίτι τους έφτασα μία μέρα αφότου είχα καθίσει κι εγώ στην Καρέκλα, όπως όλοι όσοι φτάνουν μέχρι εκεί, στο ακρωτήρι της Τρυπητής, ώστε να έχω όλη την Αφρική πίσω από την πλάτη μου και να μπορώ να δω όλη την Ευρώπη μπροστά μου (γιατί για αυτό το λόγο οι Ρώσοι την κατασκεύασαν στο συγκεκριμένο σημείο και με τη συγκεκριμένη φορά), δηλαδή για να δω μπροστά μου απλώς ένα αχανές μπλέ σε δύο τόνους που ενώνονταν σε έναν, στη γραμμή του ορίζοντος.

Ο ξαπλωμένος στο χώμα σκύλος μόλις με είδε σηκώθηκε και άρχισε να με κοιτάζει επίμονα ενώ αναρωτιόμουν αν θα έπρεπε να φωνάξω κάτι για να καταλάβουν ότι είμαι εκεί ή αν θα έπρεπε απλώς να περιμένω μπροστά στην πόρτα της σίτας που οριοθετούσε το μικρό οικόπεδο. Δε γάβγιζε, απλώς με κοιτούσε, σαν να ήθελε να δει ποιος από τους δυο μας θα γυρίσει το βλέμμα του αλλού πρώτος, μέχρι που το γύρισα εγώ προς τα εκεί που οι Ρώσοι έχουν φτιάξει πάνω στο έδαφος μία βάση με μεγάλες πέτρες και πάνω σε αυτή ένα πράσινο κώνο από γυαλί. Μόνο όταν τον πλησίασα, στην άκρη του γκρεμού, κατάλαβα ότι είναι κατασκευασμένος από πράσινα γυάλινα μπουκάλια και μέχρι να καταλάβω ότι μάλλον χρησιμεύει για τη συσσώρευση των ακτίνων του ηλίου για να ζεσταίνουν το νερό, είχα ήδη δει το μικρό τελεφερίκ που η σκουριά του μαρτυρούσε παρατεταμένη ακινησία, ότι είχε περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που οι Ρώσοι το χρησιμοποίησαν για να κατέβουν από τα 200 περίπου μέτρα υψόμετρο, όπου είναι χτισμένο το σπίτι τους, στο επίπεδο της θάλασσας, στην απάτητη παραλία στο τέλος του γκρεμού, και μετά να ανέβουν πάλι επάνω.

Συλλέκτης ηλιακής ενέργειας, κατασκευασμένος από γυάλινα μπουκάλια κρασιού.

«Πρέπει να το φτιάξουμε αυτό», άκουσα σε σπαστά ελληνικά με ρωσική προφορά και όταν γύρισα, ένας από όσους μένουν σε αυτό το σπίτι μου είχε ήδη ανοίξει την πόρτα της σίτας και περίμενε να περάσω το ανύπαρκτο κατώφλι, για να την κλείσει αμέσως μετά και να διανύσει μαζί μου τα λίγα βήματα που μας χώριζαν από την ξύλινη πύλη του πέτρινου σπιτιού με ασυνήθιστα αργό ρυθμό, σαν να ήθελε να μου επιτρέψει να σκανάρω με τα μάτια μου το χώρο, να δω τα παρτέρια με τα φυτά, να δω τα φτυάρια και τα υπόλοιπα εργαλεία, να δω ένα τζιπ χωρίς πόρτες και χωρίς καθίσματα και γεμάτο με παλιοσίδερα, όντας το ίδιο ένα μάτσο παλιοσίδερα (που όμως είναι το βασικό μέσο μετακίνησής τους στο νησί, γιατί δεν θέλουν να πετάνε τίποτα, θέλουν να μεταποιούν και να ανακυκλώνουν τα πάντα για να τα χρησιμοποιούν στο διηνεκές) και τελευταίο να δω το κεφάλι ενός αρσενικού λιονταριού πλασμένο από άμμο και πέτρα, πάνω από την πόρτα που σε οδηγεί στο εσωτερικό του σπιτιού τους, δηλαδή κατευθείαν στο μικρό κουζινάκι που δεν έχει καμία διαφορά από την αρχετυπική εικόνα της κουζίνας ενός μικρού σπιτιού σε κάποιο χωριό που ο ιδιοκτήτης του το επισκέπτεται λίγες φορές το χρόνο και γι’ αυτό δε βρίσκει νόημα στο να αγοράσει καινούρια μαχαιροπήρουνα, ούτε τον ενοχλεί που οι κατσαρόλες έχουν «αρπάξει» από το γκάζι. Μόνο που αυτό το σπίτι δεν είναι ένα τέτοιο σπίτι στο χωριό, γιατί αυτό το σπίτι, σε αυτό το ουσιαστικά ακατοίκητο χωριό, το έχουν φτιάξει με τα χέρια τους, με πέτρες και ξύλα και τζάμια και ό,τι άλλο έβρισκαν μπροστά τους, που θα μπορούσε να χρησιμεύσει στο χτίσιμο ενός σπιτιού, ενός σπιτιού όπου σκόπευε να ζήσει για πάντα μία ομάδα Ρώσων, που όμως αν δεν ήξερες ποιοι είναι, ακόμη και αν έβλεπες μερικούς όχι και τόσο καινούριους υπολογιστές που βρίσκονται πάνω σε ένα μικρό γωνιακό γραφείο, ίσως και να μην καταλάβαινες ποτέ ποιοι είναι και τι κάνουν, ότι κάποτε ήταν θετικοί επιστήμονες, και τώρα είναι φιλόσοφοι.

«Δεν ήρθα για εσάς στη Γαύδο», τους λέω όταν πια και οι τρεις έχουμε καθίσει γύρω από το μεγάλο στρόγγυλο τραπέζι, γιατί πράγματι δεν ήταν αυτοί η αφορμή για να πάω στη Γαύδο τις πρώτες μέρες του Μαρτίου. Δεν απάντησε, ούτε χαμογέλασε, όπως περίμενα, κανείς από τους δύο και μόνο όταν ο πιο επιβλητικός, με ένα πρόσωπο δαρμένο από τον ήλιο και την αλμύρα και με βλέμμα που από τη μία στιγμή στην άλλη μπορούσε να το φωτίζει και να το σκοτεινιάζει σαν να σου κάνει σκωτσέζικο ντους σηκώθηκε για να γεμίσει τις κούπες μας τσάι, μόνο τότε λοιπόν ο άλλος, που αν εξαιρέσεις τα ταλαιπωρημένα ρούχα του και τα ροζιασμένα χέρια του, είναι σαν μόλις χθες να έβγαλε το κοστούμι του, είπε «όποιος ζει στην Αθήνα, ο σκύλος πιάνει τη μυρωδιά του από χιλιόμετρα», γέλασε και γέλασα κι εγώ, κι ας με ειρωνεύτηκε, δεν πειράζει.

«Και γιατί ήρθες;», με ρώτησε. «Ήρθα για τα χημικά», τους απάντησα γιατί πράγματι για αυτό πήγα στη Γαύδο, για το περιβόητο καράβι που θα μεταφέρει μάλλον κάπου στα νότια του νησιού τα χημικά όπλα του Άσαντ από τη Συρία, για να υποβληθούν εν πλω σε υδρόλυση και μετά να χυθούν σε διεθνή χωρικά ύδατα. Μια επισφαλής διαδικασία μέσω της οποίας, σύμφωνα με οικολογικές οργανώσεις και ακαδημαϊκούς, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να μολυνθεί ανεπανόρθωτα η Μεσόγειος. Για όλο αυτό οι κάτοικοι της Γαύδου ανακοίνωσαν ότι δε θα ψηφίσουν στις Ευρωεκλογές. Ναι, μπορεί να φαντάζει ως αμελητέο, αν πέντε χούφτες άνθρωποι απέχουν από τις εκλογές, δεν είναι ότι θα επηρεαστεί κιόλας σημαντικά το εκλογικό αποτέλεσμα. Είναι όμως ο μόνος τρόπος που έχουν για να ακουστούν αυτές οι πέντε χούφτες άνθρωποι. Και αυτό τους είναι αρκετό.

Το τελεφερίκ που κατασκευάσαν οι Ρώσοι για να κατεβαίνουν τον γκρεμό, μέχρι την απάτητη παραλία, κάτω απο το σπίτι τους.

Ένα διαλυμένο τζιπ είναι το μέσο μετακίνησής τους στο νησί.

«Δεν είναι μόνο τα χημικά το κακό, αλλά και οι έρευνες για το φυσικό αέριο», μου λέει ο ένας σε σπαστά ελληνικά και τότε ο άλλος που ξέρει μάλλον ακόμη πιο λίγα ελληνικά, αρχίζει να μιλάει σαν να υπαγορεύει κάτι στα ρώσικα, στον συγκάτοικό του, που μεταφράζει όπως μπορεί.

«Το καλοκαίρι, ένα βράδυ που καθόμασταν έξω και πίναμε ρακή, ξαφνικά είδαμε μακριά στη θάλασσα ένα μεγάλο κόκκινο φως, σαν έκρηξη, για 10-15 δευτερόλεπτα. Αν καίγεται πολύ αέριο, έτσι φαίνεται. Τι, δεν μας πιστεύεις;». Δεν πρόλαβα να απαντήσω. Δεν πρόλαβα να ρωτήσω. «Τις ξέρω τις ερωτήσεις που θες. Είναι στάνταρ οι ερωτήσεις». «Δηλαδή θα έχετε στάνταρ απαντήσεις;», ρωτάω αυτόν που μιλάει ελληνικά περιμένοντας να μου απαντήσει ο άλλος. «Μετά από 10 χρόνια, βρίσκουμε άλλες για να μη βαριόμαστε».

Η θέα από το σπίτι τους, λίγο πριν το χωριό Βατσιανά.

Δεν έχουν περάσει 10, αλλά 17 χρόνια από τότε που επτά Σοβιετικοί επιστήμονες («φυσικοί ήμασταν, στέλναμε δορυφόρους στο διάστημα, ερευνούσαμε το άτομο, τέτοια πράγματα»), ο επικεφαλής, τότε, των οποίων είχε επιζήσει από το Τσερνόμπιλ, αν και η ραδιενέργεια είχε πλημμυρίσει το σώμα του, όπως και τους περισσότερους από όσους εργάστηκαν στα συντρίμια του εργοστασίου για να καθαρίσουν την περιοχή. Οι συγκεκριμένοι επτά αποφάσισαν να αφήσουν πίσω τους μία διαλυμένη πατρίδα που συμπαρέσυρε σε διάλυση και ολόκληρη την κοσμοθεωρία τους, που μέχρι τότε είχε την επιστήμη στο βάθρο της απόλυτης, αν όχι της μόνης, δύναμης που μπορεί να στείλει τον άνθρωπο δυο βήματα πιο πέρα, και μετά άλλα δύο, και μετά άλλα δύο. Στη Γαύδο έφτασαν, γιατί όπως λένε σήμερα, αυτή η θεώρηση των πραγμάτων δεν τους ήταν πια αρκετή. Σήμερα τους φαίνεται ακόμη πιο «λίγη» από τότε. «Η επιστήμη είναι περισσότερο θρησκεία και από τις θρησκείες. Και που μας έχει πάει αυτό; Υπάρχουν τόσα λάθη της επιστήμης που ο κόσμος τα πιστεύει ως σωστά».

Δεν άργησαν να αναπτύξουν δεσμούς με την τοπική κοινωνία, γιατί αν και τα σενάρια για το τι κρύβεται πίσω από το «κοινόβιο» των Ρώσων υφαίνονταν το ένα μετά το άλλο (φημολογείται, μάλιστα, ότι έχει ασχοληθεί μαζί τους μέχρι και η ΕΥΠ και ότι κάποια στιγμή έπεσε στο τραπέζι η ιδέα της απέλασής τους, γιατί δεν είχαν, ούτε έχουν, χαρτιά), οι ίδιοι οι Ρώσοι φρόντιζαν από την πρώτη στιγμή να προσφέρουν εργασία είτε αφιλοκερδώς είτε σε επίπεδο ανταλλακτικής οικονομίας – δούλευαν σε χωράφια, βοηθούσαν τους κατοίκους να μεταφέρουν τα πράγματα που έφερνε το πλοιάριο στο νησί, έχτιζαν σπίτια, πέτρα πάνω στην πέτρα. Όπως ακριβώς έχτισαν και το δικό τους σπίτι σε μία τοποθεσία με θέα που σε αφήνει άλαλο, σε ένα οικόπεδο που τους παραχώρησε ο παπάς. Όπως έχτισαν και κάτω από τη γη ένα χώρο («ένα πυρηνικό καταφύγιο, ίδιο με το σπίτι τους, με κρεβάτια και προμήθειες», όπως μου είπε κάποιος στο νησί…), μέσα στο οποίο μπαίνουν από μία τρύπα που αν δεν ξέρεις που να την ψάξεις, αποκλείεται ποτέ να τη βρεις, και να κάθονται στον μεγάλο, πεντάγωνο πάγκο, να συναθροίζονται, να φιλοσοφούν. Με όρους «δυτικής οικονομίας», που τόσο αποστρέφονται, αυτός ο υπόγειος χώρος είναι μάλλον το HQ τουΠυθαγόρειου Ινστιτούτου Φιλοσοφικών Ερευνών για την Αθανασία του Ανθρώπου.

Μεταξύ άλλων, στο μανιφέστο του ινστιτούτου λένε πράγματα σαν κι αυτό: «Ο μοναδικός και αποκλειστικός προορισμός και εσωτερική επιθυμία του ανθρώπου είναι η επίτευξη της αθανασίας. Ο τρόπος να επιτευχθεί μια τέτοια κατάσταση είναι αμιγώς ανθρωπιστικός, και σε καμία περίπτωση, δια μέσου κοινωνικών και φυσικών επιστημών. Επιπλέον, είναι απαραίτητο να επιτευχθεί πριν αγγίξουμε το κρίσιμο σημείο εξάντλησης των πόρων της Γης. Είμαστε πεπεισμένοι ότι αυτό το επίπεδο ήθους και ηθικής στο οποίο οι αρχαίοι Έλληνες συνεισέφεραν, μπορεί να εφαρμοστεί πριν προσεγγίσουμε αυτό το κρίσιμο σημείο. Υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτή η στιγμή πλησιάζει όλο και περισσότερο. Για παράδειγμα, παρουσιάστηκε η δυνατότητα μια μικρή ομάδα ειδικών να μπορεί να κατασκευάσει μια βόμβα που θα καταστρέψει ολόκληρο τον πλανήτη. Στις μέρες μας, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τη Γη σαν ένα σύνολο και είναι ικανός να φανταστεί όλες τις συνιστώσες του σε ισορροπία. Εμείς, όπως οι θεοί και οι άνθρωποι στην Αρχαία Έλλάδα, στοχεύουμε στη δημιουργία μιας σταθερής κατάστασης του κόσμου. Επιθυμούμε να εντοπίσουμε και να διευλευκάνουμε τα πραγματικά εμπόδια και να αντιμετωπίσουμε τις διάφορες ενστάσεις απέναντι στο εγχείρημά μας, ειδικά εκείνες που είναι παράλογα έντονες και μεροληπτικές και οι οποίες αντιπροσωπεύουν τα εγωιστικά συμφέροντα μερικών ομάδων. Όλες οι επιμέρους ενστάσεις έχουν την εξής ιδιαιτερότητα· είναι απαγορευμένο να συζητάμε για ή να αναφερόμαστε σε αυτές». 

Από κοντά, πριν καν συστηθούμε, όταν τους έκανα την πιο απλή ερώτηση απ’ όλες, πως γίνεται δηλαδή άνθρωποι της επιστήμης και της λογικής να μιλούν για αθανασία του ανθρώπου, μου τα είπαν κάπως πιο απλά, ακριβώς γιατί δε μπορούσαν να μεταφέρουν στον προφορικό τους λόγο τα παραπάνω άπταιστα ελληνικά.

«Με συγχωρείς αλλά ο άνθρωπος είναι λέρα. Δεν του φτάνει τίποτα, θέλει μόνο να αρπάζει, να έχει όλο και περισσότερα. Είναι μόνος του και κυνηγάει. Η δική μας απασχόληση, λοιπόν, είναι να ψάχνουμε να βρούμε ένα δρόμο προς κάτι άλλο. Είναι τεράστιο θέμα. Η φιλοσοφία γεννήθηκε στη χώρα που τώρα ονομάζεται Ελλάδα. Δεν ξέρω αν προσβάλλουμε με αυτά που λέμε, αλλά Έλληνας με ταυτότητα και Έλληνας στην ουσία, δε συμπίπτουν. Ο Πυθαγόρας, όμως, που ήταν Έλληνας, ήταν ο πιο σπουδαίος φιλόσοφος. Εμείς, λοιπόν, ερευνώντας όλο αυτό λέμε ότι η Ελλάδα είναι πατρίδα της φιλοσοφίας. Και ήρθαμε εδώ θέλοντας να σμίξουμε με τους κληρονόμους αυτής της σκέψης».

Ήταν ένα σχέδιο εξαρχής δύσκολο, γιατί ήταν ακριβώς αυτές οι αναζητήσεις που τους κρατούσαν σε απόσταση από τους υπόλοιπους, ακόμη και από αυτούς με τους οποίους είχαν (και έχουν ακόμη) πιο στενές συναναστροφές. Όχι γιατί οι υπόλοιποι, «οι κληρονόμοι αυτής της σκέψης», όπως λένε, δε φιλοσοφούν, αλλά γιατί το κάνουν με ένα πιο λαϊκό, πρωτόλειο τρόπο (και αυτό δεν το λέω για κακό), σε ένα επίπεδο που δεν έχει χώρο για αμφισβήτηση των θείων ούτε για όσους πιστεύουν, ούτε για όσους λένε ότι δεν πιστεύουν μόνο και μόνο γιατί ρίχνουν κάθε μέρα χριστοπαναγίες, σε ένα επίπεδο που σχεδόν κανείς δεν έχει όρεξη να ασχοληθεί με θεωρίες όπως ότι δεν ισχύει ο νόμος του Νεύτωνα («Τόσοι αιώνες πέρασαν και μέχρι τώρα δεν έχει βρεθεί πραγματική απόδειξη ότι ο νόμος του Νεύτωνα ισχύει. Όλα τα πειράματα είναι φτιαγμένα έτσι για να καταλήγουν σε απόδειξη. Κι εσύ στο σχολείο μαθαίνεις ότι λειτουργεί, το θυμάσαι και το πιστεύεις για μια ζωή. Σαν τη θρησκεία») ή ότι οι Αμερικανοί δεν πάτησαν ποτέ τους στο φεγγάρι («Όλοι οι επιστήμονες, από τους πιο χαζούς μέχρι τους πιο ανώτερους, ξέρουν ότι οι Αμερικανοί δεν ήταν στο φεγγάρι. Όμως δισεκατομμύρια άνθρωποι πιστεύουν ότι πήγαν και περπάτησαν εκεί. Αφού λοιπόν πήγαν το 1960, τώρα που είναι 2014 γιατί δεν έχουν ξαναπάει;»), να κάνει δηλαδή τέτοια άλματα λογικής (που, αν με ρωτάς, καταλήγουν στο κενό), τέτοιες ακραίες υπερβάσεις χωρίς εμφανές έρεισμα στην πραγματικότητά τους, γιατί είναι σαν να έχουν κλείσει με το κεφάλαιο «ακραίες υπερβάσεις», άπαξ και πήραν την απόφαση να ζήσουν εδώ. Έκαναν την υπέρβασή τους και τώρα μπορεί να τους είναι αρκετή απλά μία βόλτα ανάμεσα στους κέδρους, μακριά από την τηλεόραση.

Η μικρή κουζίνα του σπιτιού τους.

Αν δεν υπήρχαν μερικοί ηλεκτρονικοί υπολογιστές, τίποτα δε θα μαρτυρούσε ότι εδώ ζουν άνθρωποι που έχουν σχέση με την τεχνολογία.

Ήταν ένα σχέδιο που τελικά απέτυχε, όταν αποφάσισαν να χτίσουν ένα ναό του Απόλλωνα, όχι γιατί δηλώνουν δωδεκαθεϊστές (δεν πιστεύουν σε κανέναν θεό και σε όλους μαζί, αν κρίνω από όσα μου είπαν και από όσα λένε στις διαλέξεις τους που αναρτούν online) αλλά με σκοπό να τον χρησιμοποιήσουν ως ένα ακόμη μέσο για την ανάδειξη του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού ως πηγή του Ευρωπαϊκού, όπως ανέφεραν το 2011 και στην ανοιχτή επιστολή τους προς τον δήμαρχο, για να εισπράξουν μία άρνηση τόσο από εκείνον όσο και από την εκκλησία, που μου φαίνεται λίγο δύσκολο να τους φάνηκε τόσο απρόσμενη όσο μου την περιγράφουν σήμερα, σχεδόν τρία χρόνια μετά, με την πικρία κάποιων που δε θέλουν να δώσουν πια μεγάλη αξία σε αυτούς που τους πίκραναν.

«Αντιδράσανε με βλαμμένο τρόπο. Είχε γίνει χαμός, μας έλεγαν “πως τολμάτε, είναι χριστιανικός ο χώρος” και τέτοια. Πως μεγαλώνει ένα παραμύθι στον κόσμο, ε; Ένας ακούει κάτι από δω, το λέει σε άλλον, μετά το ακούει άλλος και ξαφνικά, γίναμε οι “απόστρατοι του Τσερνόμπυλ που φτιάχνουν ναό του Απόλλωνα”. Αυτή είναι πια η ιστορία για εμάς».

«Δε θα τον χτίσετε ποτέ δηλαδή;» λέω και στους δύο ενώ με τα μάτια μου τους δείχνω τη μακέτα του ναού που τόση ώρα βλέπω στο πιο ψηλό ράφι της ξύλινης βιβλιοθήκης τους και σκέφτομαι ότι αν κατασκεύασαν μία καρέκλα στην Τρυπητή τόσο μεγάλη θέλοντας, φαντάζομαι, να κάνουν ένα δικό τους, σχεδόν εικαστικό σχόλιο πάνω στην ιδέα της ανθρώπινης ύπαρξης, πως θα διαχειρίζονταν τις διαστάσεις ενός ολόκληρου ναού. «Τώρα, πάει. Νάτος ο ναός!» μου λένε και τα βλέμματά μας συναντιώνται στους μικροσκοπικούς κίονες.

Η επιγραφή που τοποθέτησαν έξω από το σπίτι τους.

Κανείς δεν ξέρει πόσοι από τους επτά πρώτους Ρώσους, πόσοι πέρα από τον Αλεξέι Γιούζγκιν και τον Αλέξανδρο Γιούντιν, παραμένουν σήμερα στη Γαύδο. Κάποιοι έφυγαν και ξαναγύρισαν, κάποιοι άλλοι έφυγαν οριστικά μετά το «Ναός-gate» με προορισμό τηΒενεζουέλα. Η καθημερινότητα όσων έχουν απομείνει, πάντως, συνεχίζεται περίπου όπως ξεκίνησε, έστω και αν οι σχέσεις τους με τους ντόπιους δε θα επιστρέψουν ποτέ στα «προ-Απόλλωνα» φιλικά επίπεδα, έστω και αν αυτοί που τους αναζητούν περισσότερο είναι κάποιοι από τους σκηνίτες της Γαύδου, σαν τον Βασίλη που έφυγε από το Λονδίνο και μένει σε μια καβάτζα στο Λαβρακά γιατί «στη Γαύδο υπάρχει πολύς χώρος για σκέψη, για να ισορροπήσεις», που ήταν μέσα στο σπίτι τους πριν φτάσω εγώ και τους ακούει με προσοχή, ακόμη και όταν τον κρίνουν.

«Έρχονται παιδιά με λεφτά, με πτυχία, είναι τυπικά δείγματα σύγχρονου ανθρώπου. Και τι κάνουν εδώ; Αλήθεια τίποτα. Μένουν σε σκηνές στις παραλίες. Και σ’ ένα χρόνο τους πιάνει αρρώστια ή βλακεία και τους τραβάνε πίσω στο σπίτι οι γονείς. Είναι λυπηρό. Λένε ότι θέλουν να έρθουν πιο κοντά στη φύση. Τι θα πει αυτό; Είναι ο άνθρωπος μακριά από τη φύση; Στο σάλιο μου δεν έχει φύση; Στα μαλλιά μου; Στα κύτταρα; Εμείς οι ίδιοι είμαστε φύση. Πως λοιπόν να πάω πιο κοντά;»

«Επιτέλους, συμφωνούμε σε κάτι», τους λέω, γιατί τόσες ώρες δεν τους έχω πει ότι αυτά που μου λένε μού ακούγονται κουζουλά, όπως θα έλεγαν και στην Κρήτη. Ίσως γιατί εγώ δεν είμαι φιλόσοφος και δεν ξεκίνησα από την άλλη άκρη του κόσμου για να πάω στο νοτιότερο άκρο της Ευρώπης, να χτίζω εκεί σπίτια, να αφαλατώνω θαλασσινό νερό και μετά να το ζεσταίνω με αυτοσχέδιους ηλιακούς συλλέκτες, να κατασκευάζω μηχανήματα που χρησιμοποιούν ως καύσιμο την τσικουδιά για να κάνουν ηλεκτροκόλληση («Το δείξαμε εδώ στους ανθρώπους. Ένα μηχάνημα που μετατρέπει την τσικουδιά σε πλάσμα. Που να σου εξηγώ τώρα, θέλω πέντε ώρες τουλάχιστον»), να ξεκινήσω την κατασκευή ενός ναού του Απόλλωνα και όταν οι κάτοικοι μου απαγορεύσουν να το κάνω, να τη σταματήσω εκεί που την είχα ξεκινήσει, για να την ξεκινήσω κάπου αλλού και τελικά να χτίσω τον ναό μέσα στο δάσος, κάτι που αρκετοί κάτοικοι το έχουν μάθει αλλά ελάχιστοι έχουν πάει να τον δουν με τα μάτια τους και οι διηγήσεις τους στους υπόλοιπους που δεν τον έχουν δει, δεν είναι ακριβώς ότι δεν τους πείθουν, αλλά ότι οι υπόλοιποι αποφασίζουν να μην πεισθούν (ακόμη κι αν έχουν δει έστω από μακριά μία περίεργη στέγη να προεξέχει πάνω από τους κέδρους και τα πεύκα) γιατί ίσως να μη θέλουν να συνειδητοποιήσουν ότι οι Ρώσοι τους αγνόησαν τελικά, και έκαναν αυτό που ήθελαν – απλώς δεν το διατυμπανίζουν.

Εγώ, λοιπόν, που δεν είμαι φιλόσοφος, προσπαθώ απλώς να πιστεύω ότι ο κόσμος που ζούμε σήμερα, ακόμη κι αν δεν είναι ο καλύτερος που θα μπορούσε να υπάρξει μέχρι σήμερα, είναι καλύτερος από αυτόν που υπήρχε χθες. Για να μπορώ, έτσι, να πιστεύω ότι ο κόσμος που θα έρθει αύριο θα είναι καλύτερος από τον σημερινό. Γιατί για μένα αυτό είναι το νόημα.

«Κάνεις λάθος, δεν υπάρχει νόημα», μου λένε. Και τότε τι κάνουμε όλοι εδώ; Όχι στο νοτιότερο σημείο της Ελλάδας. Όχι στο νοτιότερο σημείο της Ευρώπης. Τι κάνουμε όλοι εδώ γενικώς.

Αυτό σκεφτόμουν όταν η μπουκαπόρτα του πλοίου σηκωνόταν και η Γαύδος έμενε πίσω μου.

Αυτό σκεφτόμουν όταν επέστρεφα στην πραγματικότητα.

http://popaganda.gr/

Οι απατεωνιές Σαμαρά - Βενιζέλου

Του Δημήτρη Χρήστου

Από τα 20 εκατομμύρια ευρώ που προβλέπει ο νόμος για την οικονομική ενίσχυση των κοινοβουλευτικών κομμάτων, αναλογικά με τη δύναμή τους, η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου πρότεινε το προς διανομή ποσόν να μειωθεί στο μισό! Ένας απλός πολίτης θα μπορούσε να πει μπράβο, κύριοι, που σε τόσο δύσκολες εποχές κάνετε και εσείς οικονομία. Πλην όμως, όταν τα δύο κόμματα που πρότειναν τη δραστική αυτή περικοπή χρωστούν στο τραπεζικό σύστημα πάνω από 270 εκατομμύρια ευρώ (με στοιχεία του 2012 η Ν.Δ. χρωστάει 145 και το ΠΑΣΟΚ 120). Γιατί λοιπόν προτείνουν, ειδικά το μικρό πλέον ΠΑΣΟΚ, τόσο μεγάλη μείωση της κρατικής επιχορήγησης;

• Πρόκειται για πολιτικές τακτικές μαφίας, μοίρασμα μεριδίων, εξασφάλιση προστασίας, εκτέλεσης των αντιπάλων

ΣΥΜΦΩΝΑ με τον γραμματέα της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Νίκο Βούτση, η κρατική επιχορήγηση έχει ήδη μειωθεί κατά 65% (από τα 55 εκατ. ευρώ στα 20 εκατ. ευρώ). Πρόσθεσε, επίσης, ότι εφόσον η σχετική ρύθμιση προχωρήσει, τα κόμματα θα καταστούν όμηροι σε sponsoring, το οποίο θα είναι μισό πάνω από το τραπέζι και ενδεχομένως μισό κάτω από το τραπέζι, δηλαδή θα έχουμε κόμματα αγορών. Ουσιαστικά, πρόκειται για κατάργηση της κρατικής επιχορήγησης, με μοναδικό στόχο να δυσκολέψουν τον ΣΥΡΙΖΑ υπολογίζοντας πως με τη μέθοδο Τσουκάτου μπορούν να βρίσκουν χρήματα για τη λειτουργία τους. Να θυμίσουμε πως η κρατική επιχορήγηση των κομμάτων δεν είναι σπατάλη ή πολυτέλεια, αλλά θεσπίστηκε για να απελευθερώσει τα κόμματα από παραγγελιοδόχους χορηγούς. Γιατί όμως, πλην του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είχαμε άλλες αντιδράσεις;

ΜΑΛΙΣΤΑ το 80% των δανείων - χρεών που έχουν ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. είναι προς την Αγροτική Τράπεζα, η οποία, παρ' ότι χρηματοπιστωτικό ίδρυμα ειδικού σκοπού, είχε μεταβληθεί σε κομματικό ταμείο και σήμερα ανήκει στην Πειραιώς. Πόσο ανεξάρτητοι μπορούν να είναι από τους μετόχους της συγκεκριμένης τράπεζας η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ; «Αυτά τα κόμματα δεν μπορούν να αποπληρώσουν το χρέος, οπότε υπάρχει ένας φαύλος κύκλος και εξαρτώνται από τις τράπεζες. Αυτό δημιουργεί μία αλληλοεξάρτηση μεταξύ πολιτικών και τραπεζών», σχολίασε στο διεθνές πρακτορείο Reutersο επιθεωρητής Δημόσιας διοίκησης κ. Ρακιντζής.

ΕΠΙΣΗΣ, ο εκλεγείς με τη Ν.Δ. ευρωβουλευτής Θ. Σκυλακάκης, πρόεδρος σήμερα της Δράσης, υπέβαλε μπαράζ ερωτήσεων. Πόσα χρωστάει σήμερα στις τράπεζες η Ν.Δ. (το 2012 είχε χρέη 145 εκατ. ευρώ); Πόσους τόκους πληρώνει (με 8%, που ήταν το παλαιό της επιτόκιο, οι τόκοι μόνο πρέπει να ξεπερνούν τα 11-12 εκατ. ευρώ); Πόσο κεφάλαιο επιστρέφει ετησίως; Με τι εγγύηση εξυπηρετούνται τα εν λόγω δάνεια; Από πού προέρχονται τα χρήματα με τα οποία εξυπηρετεί τα εν λόγω δάνεια, όταν η κρατική επιχορήγηση που λαμβάνει είναι της τάξεως των 6 εκατ. και μόνο οι τόκοι είναι περίπου διπλάσιοι; Γιατί αύξησε τον δανεισμό της κατά 15 εκατ. το 2012, όταν ήξερε ότι δεν μπορεί να αποπληρώσει τα παλιά; Είναι απιστία η χορήγηση επισφαλών δανείων σε κόμματα; Απατώντας στα ερωτήματα αυτά, ο επίτροπος Χ. Αλμούνια δήλωσε ότι από τον Ιανουάριο του 2013 ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. δεν εξυπηρετούν τα δάνειά τους! Δεν περισσεύει κανένας εισαγγελέας;

ΕΧΟΥΜΕ δηλαδή δύο κόμματα χρεοκοπημένα και οικονομικά. Έχουμε τον Βενιζέλο να κρατάει τον φάκελο με τους ελέγχους ανεξαρτήτων λογιστικών εταιρειών για τα οικονομικά του ΠΑΣΟΚ στο συρτάρι του ως εργαλείο εκβιασμού ή συμβιβασμού με τον ΓΑΠ και κάποιοι περιμένουν από τους συγκεκριμένους αδίστακτους αυτούς τύπους να σώσουν την πατρίδα μας; Στην ουσία πρόκειται για πολιτικές τακτικές μαφίας, μοίρασμα μεριδίων, εξασφάλιση προστασίας, εκτέλεσης των αντιπάλων. Όλοι οι όρκοι που έχουν δώσει Σαμαράς και Βενιζέλος στον ελληνικό λαό έχουν καταπατηθεί ασύστολα χωρίς την παραμικρή τύψη. Προσπαθούν με αλχημείες να εξαπατήσουν, ή επί το ακριβέστερο, να προσφέρουν δικαιολογίες στους διαφωνούντες βουλευτές για να μην καταψηφίσουν νομοσχέδια που επιβάλλουν οι δανειστές και εξυπηρετούν τις εξαγωγικές ανάγκες των δικών τους χωρών, όπως για παράδειγμα στο γάλα. Συνεχίζουν να πετσοκόβουν μισθούς και συντάξεις στραγγίζοντας την αγορά και περιορίζοντας ακόμα περισσότερο το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών, ενώ σύμφωνα με τα νέα στοιχεία της ΤτΕ ο ετήσιος ρυθμός μεταβολής της συνολικής χρηματοδότησης του εγχώριου ιδιωτικού τομέα, τον Φεβρουάριο του 2014, διαμορφώθηκε στο -4%, αμετάβλητος σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα. Η καθαρή ροή της συνολικής χρηματοδότησης προς τον εγχώριο ιδιωτικό τομέα ήταν αρνητική κατά 773 εκατ. ευρώ!

ΕΧΟΥΝ το θράσος να μιλούν για εκσυγχρονισμό και διαρθρωτικές αλλαγές αυτοί που αντί για πλειοδοτικούς διαγωνισμούς των περιουσιακών στοιχείων της δημόσιας περιουσίας, προχωρούν σε αναθέσεις στους ολιγάρχες φίλους τους. Δεν είναι όμως μόνο τα οικονομικά εμπόδια που στήνουν για να εμποδίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ να φτάσει στην ανάληψη της κυβερνητικής ευθύνης. Το πολιτικό παιχνίδι εκβιασμού βουλευτών αγριεύει με απειλές και δωροδοκίες. Τα εκλογικά συστήματα αλλάζουν με τον ίδιο στόχο. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο, ενώ όλοι οι πολίτες και οι Έλληνες κάτοικοι χωρών της Ε.Ε. έχουν το δικαίωμα να ψηφίσουν στον τόπο κατοικίας τους στις ευρωεκλογές, οι ιθαγενείς πρέπει -για πρώτη φορά- να μετακινηθούν, να πάνε δηλαδή στα χωριά τους για να ασκήσουν αυτό το συγκεκριμένο εκλογικό δικαίωμα! Υπολόγισαν μάλιστα πως με αυτό το κόλπο μειώνουν τη δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ κατά 2%! Τρομεροί; Οι προστάτες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και οι διεθνείς νταβατζήδες τους σέβονται μόνο ό,τι εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Ό,τι τους εμποδίζει το σφάζουν και το μαχαιρώνουν στην ψύχρα. Τα πυροβόλα των ΜΜΕ κάνουν καλά τη δουλειά τους.

dchristou52@gmail.com

http://www.avgi.gr/

Μετωπική Βενιζέλου – Παπανδρέου

Συνεχίζεται η σύγκρουση Ευάγγελου Βενιζέλου – Γιώργου Παπανδρέου, ύστερα από την απόφαση του πρώην πρωθυπουργού να καταψηφίσει το άρθρο για τις τράπεζες στο πολυνομοσχέδιο. Σκληρή απάντηση στα όσα του καταλόγισε ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έδωσε ο Γ. Παπανδρέου, επιστρέφοντάς του το ότι "όλοι κρινόμαστε από την παράταξη και τον ελληνικό λαό".

"Πράγματι, οι υποκρισίες και τα προσωπικά πολιτικά παιχνίδια είναι αυτά που οδήγησαν τη χώρα και το πολιτικό σύστημα στη σημερινή του κατάσταση. Αυτές τις πρακτικές είναι που οφείλουμε να ανατρέψουμε" δήλωσε συγκεκριμένα ο Γ. Παπανδρέου. "Πράγματι, ουδείς έχει το ηθικό και πολιτικό δικαίωμα να εμφανίζεται ως δήθεν πιο ευαίσθητος από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ - που από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση, σήκωσαν και σηκώνουν ένα βάρος που δεν τους αναλογεί. Όλοι κρινόμαστε από την παράταξη και τον Ελληνικό λαό" τόνισε με νόημα.

Υπενθυμίζεται πως το "όχι" του τέως προέδρου του ΠΑΣΟΚ, καθώς και το "παρών" του Απ. Κακλαμάνη στο άρθρο για τις τράπεζες προκάλεσε την έκρηξη του Ευ. Βενιζέλου, ο οποίος δήλωσε ότι κανένας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να εμφανίζεται ως "δήθεν πιο ευαίσθητος" από τους άλλους, ειδικά όταν δεν έχει εκφράσει την αντίθεσή του με το εν λόγω άρθρο νωρίτερα. Μίλησε δε για "υποκρισία και προσωπικά πολιτικά παιχνίδια" που κρίνονται από την παράταξη και τον ελληνικό λαό.

Χαρακτηριστικό της τεταμένης πλέον σχέσης των δύο αντρών είναι το επεισόδιο που περιγράφουν δημοσιογραφικές πληροφορίες αμέσως μετά τη χθεσινή ψηφοφορία. Όπως αναφέρεται, ο Ευ. Βενιζέλος, φανερά οργισμένος, επισκέφθηκε τον Γ. Παπανδρέου στο γραφείο του και του είπε "αυτό που έκανες ήταν πολιτική αλητεία", χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι.

Κατά τις ίδιες πληροφορίες, ο Ευ. Βενιζέλος όταν επέστρεψε στο γραφείο του συζήτησε με τους συνεργάτες του ακόμη και το ενδεχόμενο διαγραφής του πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν προχώρησε με δεδομένη και τη διαγραφή του Ν.Κακλαμάνη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ, που αφήνει την κυβερνητική πλειοψηφία με μόλις 152 βουλευτές.

Σε ανακοίνωση που εξέδωσε στη συνέχεια ο Ευ. Βενιζέλος αποδοκιμάζονται εμμέσως πλην σαφώς τόσο ο Γ. Παπανδρέου, όσο και ο Απ. Κακλαμάνης.

http://www.avgi.gr/

Να γιατί την Κυριακή έγινε κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, κόλαφος η γνωμοδότηση Χρυσόγονου

Χθες συντελέστηκε ένα πρωτόγνωρο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Η πρόταση δυσπιστίας κατά μέλους της κυβέρνησης, αποτελεί σύμφωνα με το άρθρο 142 του κανονισμού της Βουλής , νόμιμο δικαίωμα του 1/6 της Βουλής. Η επίκληση χρονικού ορίου εξαμήνου από προηγούμενη πρόταση, είναι απολύτως σαφές από την παράγραφο 6 του ίδιου άρθρου του κανονισμού, ότι αναφέρεται ρητώς και κατηγορηματικώς, σε όμοια πρόταση δυσπιστίας.

Είναι απολύτως σαφές ότι η πρόταση δυσπιστίας κατά του συνόλου της κυβέρνησης και η πρόταση κατά μέλους, δεν έχουν καμία ομοιότητα. Η αποδοχή αρχικά από τον κύριο Σταμάτη της πρότασης, εκ μέρους της κυβέρνησης, και ειδικότερα η επισήμανσή του ότι δεν αμφισβητεί τη νομιμότητα της πρότασης, αποτελεί περίτρανη απόδειξη.

Η ετεροχρονισμένη διαφοροποίηση από τον πρωθυπουργεύοντα κ. Βενιζέλο, αφού το Προεδρείο είχε διακόψει προκειμένου να ξεκινήσει, με βάση τον κανονισμό, η τριήμερη συζήτηση, αποτελεί πρωτοφανή εξέλιξη.

Η απουσία του κ. Σαμαρά από τη Βουλή και η διεκπεραίωση του ρόλου του από τον κο Βενιζέλο, αποτελεί ένα ανοιχτό άδειασμα του πρωθυπουργού προς τον στενό συνεργάτη του και υπουργό Επικρατείας, κ. Σταμάτη.

Ο Κανονισμός της Βουλής παραβιάστηκε κατάφωρα, και η πρόταση μομφής δεν συζητήθηκε, μετά από παρέμβαση του «έγκριτου» Συνταγματολόγου κ. Βενιζέλου και μετά την επίκληση μιας γνωμοδότησης της επιστημονικής υπηρεσίας η οποία ποτέ δεν παρουσιάστηκε γιατί πολύ απλά ποτέ δεν υπήρξε. Την ίδια στιγμή άλλες γνωμοδοτήσεις και νομικές απόψεις που έχουν διατυπωθεί σε ανύποπτο χρόνο και επισημάνθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ,  δεν έγιναν αποδεκτές . (Χρυσόγονος, Καμτσίδου)

Κατόπιν αυτών, ο Πρόεδρος της Βουλής υπέπεσε και σε τρία ακόμα ατοπήματα, διεκπεραιώνοντας την εκτροπή, καθ’ υπαγόρευσιν Βενιζέλου, ως μη όφειλε:

Πρώτον αρνήθηκε την έναρξη της συζήτησης για τη πρόταση δυσπιστίας κατά του Υπουργού Οικονομικών, κατά παράβαση των υποχρεώσεών του. Και αρνήθηκε την τελική κρίση επί της εγκυρότητας ή μη από το σώμα, στο τέλος της 3ήμερης διαδικασίας, όπως προβλέπει σαφώς ο Κανονισμός (άρθρο 142 ΚτΒ) και δέχονται όλες οι επιστημονικές απόψεις, ακόμη και αυτές με διαφορετική ως προς το δια ταύτα εκτίμηση, όπως η αναφερόμενη από τον κο Βορίδη, άποψη Παραρά.

Δεύτερον, ενώ δήλωσε ότι θα θέσει στο σώμα, έστω και πριν την έναρξη της συζήτησης, την εγκυρότητα ή μη της πρότασης, τελικά ούτε αυτό έκανε, αφού μετά την αποχώρηση ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας τις οδηγίες του Βενιζέλου δεν έθεσε καν το θέμα σε έγκριση του σώματος.

Τρίτον, ενώ όφειλε να διακόψει και να κατέλθει της έδρας μετά τη κατάθεση πρότασης μομφής εναντίον του, συνέχισε σα να μη συμβαίνει τίποτα να προεδρεύει και ερμήνευσε κατά το δοκούν το άρθρο 150 του κανονισμού, σε σχέση με τη μη διακοπή της διαδικασίας.

Διαβάστε τη Γνωμοδότηση Χρυσόγονου:

Ερώτημα

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Αλέξης Τσίπρας μου έθεσε το ερώτημα εάν είναι επιτρεπτή η υποβολή πρότασης δυσπιστίας ατομικά κατά υπουργού πριν από την παρέλευση εξαμήνου αφότου η Βουλή απέρριψε πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης, μέλος της οποίας είναι ο υπουργός.

Απάντηση

Ι. Στην παρ. 2 του άρθρου 84 του Συντάγματος ορίζεται: «Η Βουλή μπορεί με απόφασή της να αποσύρει την εμπιστοσύνη της από την Κυβέρνηση ή από μέλος της. Πρόταση δυσπιστίας μπορεί να υποβληθεί μόνο μετά την πάροδο εξαμήνου αφότου η Βουλή απέρριψε πρόταση δυσπιστίας. …».

Το δεύτερο εδάφιο της παραπάνω διάταξης θέτει τον κανόνα ότι για να υποβληθεί πρόταση δυσπιστίας πρέπει να έχει παρέλθει τουλάχιστον εξάμηνο από την απόρριψη της προηγούμενης. Ο κανόνας αυτός έχει βεβαίως νόημα μόνον όταν πρόκειται για την υποβολή νέας πρόταση δυσπιστίας κατά της ίδιας κυβέρνησης. Είναι αυτονόητο ότι, εάν εντός του εξαμήνου ορκιστεί νέα κυβέρνηση, ουδόλως κωλύεται η υποβολή πρότασης δυσπιστίας κατά αυτής. Με άλλα λόγια, η εφαρμογή του κανόνα προϋποθέτει την ταυτότητα του καθ’ ου η πρόταση.

Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, ο παραπάνω κανόνας δεν εφαρμόζεται στην περίπτωση υποβολής διαδοχικών προτάσεων κατά της κυβέρνησης συλλογικά και κατά μέλους της ατομικά, οπότε επίσης δεν συντρέχει ταυτότητα του καθ’ ου η πρόταση. Όπως έχω υποστηρίξει σε ανύποπτο χρόνο, η εξάμηνη προθεσμία δεν εφαρμόζεται παρά μόνο για ταυτόσημες ως προς τον καθ’ ου προτάσεις, έτσι ώστε η απόρριψη πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης να μην εμποδίζει την υποβολή πρότασης δυσπιστίας κατά μέλους της πριν την πάροδο εξαμήνου (Κ. Χρυσόγονος, Συνταγματικό δίκαιο, Εκδ. Σάκκουλα 2003, σ. 555).

Την άποψη αυτή, μολονότι είχε υποστηριχθεί παλαιότερα και η αντίθετή της (βλ. Π. Παραρά, Σύνταγμα 1975 – Corpus, τόμ. ΙΙΙ, Εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα 1999, σ. 203), επιβεβαιώνει και η πλέον πρόσφατη μονογραφία για την κυβερνητική ευθύνη που διαθέτει η ελληνική βιβλιογραφία. Σ’ αυτήν αναφέρεται, επί λέξει, ότι «η προθεσμία αυτή δεν ισχύει, όταν η προγενέστερη πρόταση μομφής δεν αφορούσε το υπουργικό συμβούλιο στο σύνολό του ή τον πρωθυπουργό, αλλά μεμονωμένο μέλος της κυβέρνησης… Αν, δηλαδή, απορριφθεί πρόταση μομφής που στρέφεται κατά της κυβέρνησης, δεν παρεμποδίζεται η υποβολή νέας, που στοχεύει στην απομάκρυνση υπουργού, εντός του εξαμήνου» (Ιφ. Καμτσίδου, Το κοινοβουλευτικό σύστημα. Δημοκρατική αρχή και πολιτική ευθύνη, Εκδ. Σαββάλα 2011, σ. 267).

Εξάλλου, η παραπάνω άποψη επιβεβαιώνεται κατ’ ουσίαν και από δύο περαιτέρω επιχειρήματα, ένα τελολογικό και ένα συστηματικό. Καταρχάς, προφανής σκοπός της περί εξαμήνου διάταξης του άρθρου 84 παρ. 2 Συντ. είναι η διασφάλιση της κυβερνητικής σταθερότητας, η οποία όμως μόνον από ενδεχόμενη αποδοχή πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης συλλογικά κινδυνεύει και όχι από την αποδοχή τέτοιας πρότασης ατομικά κατά υπουργού. Στη δεύτερη περίπτωση ο υπουργός υποχρεούται μεν σε παραίτηση, η συνταγματική ωστόσο θέση της κυβέρνησης συλλογικά ουδόλως θίγεται.

Περαιτέρω, από τη διάταξη του άρθρου 85 Συντ., σύμφωνα με την οποία «τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, καθώς και οι Υφυπουργοί είναι συλλογικώς υπεύθυνοι για τη γενική πολιτική της Κυβέρνησης και καθένας από αυτούς για τις πράξεις ή παραλείψεις της αρμοδιότητάς του», προκύπτει ότι διακρίνεται σαφώς η ατομική πολιτική ευθύνη των μελών της κυβέρνησης έναντι της συλλογικής ευθύνης της ίδιας της κυβέρνησης (βλ., ενδεικτικά, Ευ. Βενιζέλου, Μαθήματα συνταγματικού δικαίου, 2η έκδ., Εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα 2008, σ. 559, Κ. Μαυριά, Συνταγματικό δίκαιο Ι, Εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα 2000, σ. 543, Δ. Θ. Τσάτσου, Συνταγματικό δίκαιο, τόμ. Β΄, Οργάνωση και λειτουργία της πολιτείας, 2η έκδ., Εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα 1993, σ. 292 επ.). Επομένως, η απόδοση ατομικής πολιτικής ευθύνης με την υποβολή πρότασης δυσπιστίας κατά ορισμένου μέλους της κυβέρνησης είναι σαφώς διακεκριμένη έναντι της απόδοσης πολιτικής ευθύνης συλλογικά στην κυβέρνηση.   

II. Σύμφωνα με το άρθρο 142 παρ. 3 του Κανονισμού της Βουλής, αν διαπιστωθεί ότι η πρόταση υπογράφεται από τον ελάχιστο απαιτούμενο αριθμό βουλευτών, η Βουλή διακόπτει τις (νομοθετικές ή άλλες) εργασίες της και επακολουθεί η έναρξη συζήτησης της πρότασης. Η κατά τη διάταξη αυτή διαπίστωση γίνεται προφανώς από το Προεδρείο της Βουλής και η αρμοδιότητα του τελευταίου εξαντλείται σ΄ αυτήν. Ούτε στο άρθρο 142 ούτε στα άρθρα 11 και 12 και 14 του Κανονισμού, τα οποία καθορίζουν τις αρμοδιότητες του Προέδρου, των λοιπών μελών του Προεδρείου και της Διάσκεψης των Προέδρων, περιέχεται οποιαδήποτε πρόβλεψη περί δυνατότητας του Προεδρείου (ή της Διάσκεψης των Προέδρων) να απορρίψει το ίδιο πρόταση δυσπιστίας, επειδή κατά τη γνώμη της πλειοψηφίας των μελών του Προεδρείου (ή της Διάσκεψης των Προέδρων) ή προσωπικά του Προέδρου η πρόταση αυτή δεν πληροί τις προϋποθέσεις των άρθρων 84 του Συντάγματος και 142 του Κανονισμού της Βουλής σχετικά με τον χρόνο υποβολής της. Μόνη αρμόδια να απορρίψει την πρόταση δυσπιστίας, σύμφωνα με τις ανωτέρω διατάξεις, είναι η Ολομέλεια της Βουλής, αφού εννοείται προηγηθεί συζήτησή της με τους όρους της παρ. 4 του άρθρου 142 του Κανονισμού της Βουλής. 

Συμπέρασμα

Η απόρριψη πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης δεν εμποδίζει την υποβολή πρότασης δυσπιστίας κατά μέλους της πριν την πάροδο εξαμήνου και πάντως μόνη αρμόδια να τη συζητήσει και στη συνέχεια να την απορρίψει είναι η Ολομέλεια της Βουλής, εφόσον η πρόταση φέρει τις υπογραφές τουλάχιστον του ενός έκτου του συνόλου των βουλευτών.

Θεσσαλονίκη, 30.03.2014

Κώστας Χ. Χρυσόγονος

Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου

Νομική Σχολή Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

http://www.koutipandoras.gr/