Και τώρα...ποιόν θα ψηφίσω;

Της Μαρίας Τριαντοπούλου
Μεγάλη στεναχώρια και προβληματισμό μου προκάλεσε το γεγονός ότι ο κ. Φαήλος Κρανιδιώτης αποφάσισε να μην βάλει υποψηφιότητα στις ευρωεκλογές. Προσβεβλημένος και παρεξηγημένος με όλα όσα του καταμαρτυρούν αποσύρθηκε απο τον ευρωεκλογικό αγώνα μεσω Facebook. Μεγάλο πλήγμα τόσο για το ευρωκοινοβούλιο όσο και για το πολιτικό σύστημα γενικότερα που το στέλεχος αυτό της ΝΔ, με τα δημοκρατικά ιδεώδη, δεν θα συμμετάσχει στην εκλογική διαδικασία. 

Σαν να μην έφτανε δηλαδή η παραίτηση του κ. Μπαλτάκου, σαν να μην έφτανε που ο πρωθυπουργός της χώρας έπεφτε από τα σύννεφα με τις αποκαλύψεις για τον εξ απορρήτων στενό συνεργάτη του – τι προδωσία θα πρέπει να ένιωσε ο προοδευτικός κ. Σαμαράς που την στιγμή του μεγάλου του θριάμβου, τη στιγμη που η πατρίδα υπο την ηγεσία του έβγαινε θριαμβευτικά στις αγορές και όλα τα δεινά του λαού τελείωναν, αυτός ο Μπαλτάκος δεν τον άφησε να ζήσει τη χαρά του ολοκληρωτικά αλλά του τα χάλασε με τις ακροδεξιές του «ατασθαλίες – ήρθε και η απόσυρση της υποψηφιότητας Κρανιδιώτη και μας αποτελείωσε.

Όλοι αυτοί οι λαμπροί στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού, επιλεγμένοι από τον ίδιον και στηριζόμενοι από αυτόν, έχουν επιδείξει κατά καιρούς τόσο έλλειμμα δημοκρατικού και κοινωνικού ήθους - από τα λεγόμενα τους σχετικά με την αριστερά, τους μετανάστες, το αντι-ρατσιστικό νομοσχέδιο ή την σχέση της Χρυσής Αυγής με την κυβέρνηση, που είναι κανείς να αναρωτιέται μήπως έχει φτάσει σε τέτοιο ναδίρ η άλλοτε κραταιά Νέα Δημοκρατία ώστε πλέον να μην είναι αναγνωρίσιμη ούτε από τους ψηφοφόρους και υποστηρικτές της. Γιατί, κακά τα ψέμματα, τα πράγματα δεν είναι καθόλου αστεία παρόλη την ανάγκη να τα διακωμωδεί κανείς καμμά φορά ορμώμενος σχεδόν από απελπισία. Είναι, αντίθετα, ακραίως τραγικά. Οι ερωτοτροπίες με την ακροδεξιά και το παρακράτος, η επέμβαση της κυβέρνησης σε θέματα δικαιοσύνης, η επικινδυνότητα του πολιτικού παρασκηνίου και των περίεργων και ανησυχητικών για την δημοκρατία παιχνιδιών εξουσίας δεν επιτρέπει κανέναν εφησυχασμό. Δεν επιτρέπει καμμία εμπιστοσύνη πλέον στην κυβέρνηση ή τα στελέχη της έστω και από αυτούς που κάποτε πιθανά να πίστεψαν σε αυτήν. Άλλωστε είναι θέμα απλής λογικής. Αν ο πρωθυπουργός γνώριζε για τον κ. Μπαλτάκο τότε πρέπει να παραιτηθεί και αυτός και η κυβέρνησή του. Αν δεν γνώριζε για τις σχέσεις του στενού του συνεργάτη με την Χρυσή Αυγή, όπως ισχυρίζεται, τότε τα πράγματα είναι πιθανά ακόμα χειρότερα. Σημαίνει ότι έχει χάσει κάθε έλεγχο της κατάστασης αλλά και όσων τον συμβουλεύουν και τον περιστοιχίζουν, δεν γνωρίζει η δεξιά τι ποιεί η αριστερα με λίγα λόγια, και άρα είναι επικίνδυνος για τη χώρα και ο ίδιος και η κυβέρνηση του.

Και αναρωτιέμαι πως δεν ντρέπονται, κυρίως μετά τα τελευταία γεγονότα, τα πιο κεντρώα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, αυτά που δεν ανήκουν στην ακροδεξιά συνιστώσα των φίλων του κ. Σαμαρά και κάποτε ανήκαν σε ένα κόμμα που όσο και να διαφωνούσε κανείς ιδεολογικα μαζί του είχε, παρόλα αυτά, ένα εντελώς άλλο πολιτικό ήθος από το σημερινό, να συνυπάρχουν με τον κ. Κρανιδιώτη, τον κ. Λαζαρίδη, τον κ. Γεωργιάδη ή τον κ. Βορίδη; Δεν θα αναρωτηθώ καν πως δεν ντρέπεται το πρώην ΠΑΣΟΚ της αλλαγής και του σοσιαλισμού, έστω και στην απόλυτα συρρικνωμένη και απαξιωμένη σημερινή μορφή του, να συνυπάρχει με αυτά τα άτομα παρά τω πρωθυπουργώ στην συν-κυβέρνηση της χώρας. Όλα αυτά τα ανήκουστα, όλη αυτή η ακροδεξιά παρακρατική υποκουλτούρα, αποτελεί μέρος της επίσημης διακυβέρνησης της χώρας. Η εθνικόφρων, ρατσιστική, μισαλλόδοξη και αντι-κομμουνιστική ρητορική παραπέμπει σε άλλες μαυρες εποχές που μοιάζουν να ξανασηκώνουν κεφάλι και να καταστρέφουν το παραμυθένιο success story της κυβέρνησης όσο κι αν εκείνη προσπαθεί τώρα να γκρεμίσει – προσχηματικά τουλάχιστον – τις γέφυρες που έχτιζε με την Χρυσή Αυγή μέχρι προ ολίγου μόνο καιρού.

Και όπως αυτός που πνίγεται πιάνεται από τα μαλλιά του για να σωθεί έτσι και διάφορα κυβερνητικά στελέχη, πρωτοστατούντος του πρωθυπουργού φυσικά, εξαπολυούν επιθέσεις και απειλές προς κάθε κατευθυνση ότι δεν «θα επιτρέψουν σε καμμια εγκληματική οργάνωση να γινει ρυθμστής της πολιτικής ζωής του τόπου». Της πολιτικής ζωής που εκείνοι οι ίδιοι και οι ακροδεξιές ιδεολογίες και πρακτικές τους, η ανοχή τους και η συνάφεια τους με την ναζιστική Χρυση Αυγή - όταν αυτή τους ήταν χρήσιμη - μας έφεραν σε αυτή την εντελώς αποτρόπαια πραγματικότητα ενός ολοένα αυξανόμενου δημοκρατικού ελλείματος και ενος ανύπαρκτου πλέον πολιτικού ήθους.

http://tvxs.gr/