«Αφήστε το κατσικάκι να μπει στη βάρκα…»

Μου αρέσουν πολύ οι ιστορίες αγάπης μεταξύ ανθρώπων και ζώων. Μια τέτοια, πολύ συγκινητική ιστορία άκουσα προ ημερών από μια φίλη μου και θέλω να σας τη μεταφέρω όπως ακριβώς μου τη διηγήθηκε.

«Η οικογένεια του πατέρα μου ήρθε από τη Σμύρνη το ’22, με την καταστροφή. Ο πατέρας μου, μικρό παιδάκι τότε, είχε σαν φίλο του ένα κατσικάκι, που το λάτρευε. Οταν η Σμύρνη

πήρε φωτιά, η οικογένεια, με δύο βαλιτσούλες στο χέρι και με τον πατέρα μου στην αγκαλιά, έφτασε στην προκυμαία, όπου περίμενε μια βάρκα για να τους πάει στο πλοίο που θα τους έφερνε στον Πειραιά. Καθώς έμπαιναν στη βάρκα, ο πατέρα μου είδε το κατσικάκι του: Μέσα στο χάος, τις φωτιές και τον πανικό, το ζωάκι τούς είχε ακολουθήσει και περίμενε, βελάζοντας, να μπει κι αυτό στη βάρκα. Ο μπαμπάς μου έβαλε τα κλάματα, η γιαγιά μου ζήτησε απ” τον βαρκάρη να βάλει και το κατσικάκι στη βάρκα, αλλά εκείνος το ξέκοψε: “Ή το παιδί θα πάρεις ή το κατσίκι. Διάλεξε!” Ετσι, άφησαν το κατσικάκι και πήγαν στο πλοίο.

»Τα χρόνια πέρασαν, το προσφυγόπουλο κατέληξε στην Αιδηψό, μεγάλωσε κι έκανε κι αυτό οικογένεια. Κάποια στιγμή διηγήθηκε στα παιδιά του -ανάμεσά τους κι εγώ- την ιστορία με το κατσικάκι. Και δάκρυσε. Πέρασαν κι άλλα χρόνια, μέχρι που ο πατέρας μου έφτασε στο τέλος της ζωής του. Καθώς έσβηνε, καθόμουν δίπλα του κρατώντας του το χέρι. Παραμιλούσε. Τα τελευταία του λόγια ήταν: “Αφήστε το κατσικάκι να μπει στη βάρκα”…»                             

 Εφημερίδα των Συντακτών