Υπό την ψήφο η αψήφιστα?

Ηρθε λοιπόν η στιγμή να βγάλουμε τη ζωή μας δημόσια σε παζάρι. Να δούμε πόσο πιάνουμε ρε αδερφέ!  Στο σχολείο μας λέγαν να κινούμαστε να δείχνουμε ενδιαφέρον, μετά μας ζητάγαν στο πανεπιστήμιο να παρουσιάζουμε εργασία , οχι απλά να κάνουμε εργασία. Μας μαθαν ειδικές «εταιρείες» να γράφουμε  βιογραφικά να «πουλάμε» τον εαυτό μας.  Ετσι πολύ φυσιολογικά οταν ηρθαν τα σόσιαλ μήντια δεν μας ξένισε το ότι έπρεπε να ξαναεπινοήσουμε τον εαυτό μας μέσω των άλλων.  Βλέπεις είχαμε εξοικειωθεί και με τους «υπηρέτες» των θεσμών , τους υποψήφιους πολιτικούς, πόσο αθλητικοί έπρεπε να είναι , ποσο πετυχημένοι επιχειρηματίες και στοργικοί οικογενειάρχες, και προ πάντων αψεγάδιαστοι.

Αυτό το αβάστακτο βάρος τελειότητας έπρεπε να διαλέγεται απο εμας για να μας επιβάλλει μετά την εξουσία του με κυριότερο όπλο οχι βέβαια το πρόγραμμά τους αλλά την ακαταμάχητη εικόνα τους. Ολοι και όλες εμείς που μεγαλώσαμε σε μια ταξική κοινωνία που πάσχιζε να πολτοποιήσει τις τάξεις και να μας πείσει οτι ήταν κοινωνία δικαίου ακόμα και ισότητας ανθρώπων,  ασχετα απο το τι πιστεύαμε και ασχετα απο το σε ποιά τάξη ανήκαμε, φάγαμε όλοι/ες εξίσου τη δόση  της «ανάγκης του ευ-φαίνεσθαι» . Αυτη η βιτρίνα και η επιμέλειά της ειναι μια απο τις κορωνίδες της αστικής υποκρισίας που για εναν περίεργο λόγο υιοθετείται και  εφαρμόζεται απο τα λαικά στρώματα την ώρα που κηρύττεται αλλα καταστρατηγείται κάθε μέρα από τα αστικά.

Ετσι φτάνουμε στις φετινές εκλογές που πλέον οι υποψήφιοι έχουν αφήσει τα ψέμματα και πετάν τις μάσκες της διακριτικότητας και σεμνότητας που παλιότερα είχανε κυρίως  λόγω μικρής ανάπτυξης των δυνατοτήτων μαζικης προβολης απο ποικιλία μέσων ενημέρωσης και απουσίας κοινωνικών δικτύων εκτος της προσωπικής επαφής. Τον υποψήφιο που κουραζόταν ναναι χαμογελαστος και να κερνά καφέδες και να συζητά με προσποιητό ενδιαφέρον τα συλλογικα αλλα πολλες φορές και τα καθαρά ατομικά θέματα του κάθε ψηφοφόρου τον αντικατέστησε η λιγότερο κουραστικη , πιο απόμακρη και απείρως πιο ψεύτικη «εικόνα» του χαμογελαστού γαμάουα οικογενειάρχη που για κάποιο περίεργο λόγο μεσα στη κρίση ειναι και πετυχημένος επιχειρηματίας η μανατζερ και εχει και στη διάθεσή μας σε διατεταγμένη υπηρεσία τα «αποκτήματά» του....τη γυναίκα –τροπαιο και παϊδάκι καθώς και τα «παιδιά» τους σαν ρομποτ και σαν αντικείμενα με ενα πελώριο χαμόγελο που ο μπαμπάς ειναι υποψήφιος και επιτέλους αν εκλεγεί θα λείπει απο το σπίτι πιο πολύ. Αντίστοιχης αθλιότητας και τα βιογραφικα και φωτογραφίες των γυναικών υποψηφίων . Εξαίρεση και για τα δυο φυλλα σε αυτο το θέατρο αποτελούν ατομα σε μερικά αριστερά ψηφοδέλτια, και λογω ιδεολογίας αλλα και λόγω γνώσης του πιο απαιτητικού επιπέδου των ψηφοφόρων τους. Βέβαια και κει δεν λείπουν γραφικότητες του στυλ «συζυγος γνωστού αντιστασιακου» η «παιδι  ανταρτών γονιών» αλλά ούτε και αναφορές στον γελοίο αστικό κώδικα επιτυχίας «μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά», σιγουρα όμως λείπουν καφριλες του στυλ «επιτυχημένος επιχειρηματίας εμπορίας  χρυσού που αποφάσισε να πολιτευτεί για να επιστρέψει πίσω στη κοινωνία αυτά που του χάρισε» οπως διαβάζουμε σε βιογραφικό υποψηφιου δημοτικου συμβούλου του Καμίνη .

Στη φασιστική παράταξη αλλα και στους φασίστες υποψήφιους των δεξιών και κεντρώων κομμάτων αφθονουν οι αναφορές στο αυτοδημιούργητο που υποκρυπτουν και το αυτοικανοποιούμενο του υποψηφίου και αντιδιαστέλλονται στο στερεότυπο του υποψηφιου δημόσιου υπαλληλου που θεωρουν τα ναζιστικά σκουπίδια αλλα και οι νεοφιλελέ οτι αποτελεί τον μέσο υποψηφιο ενος αριστερού κόμματος. Αν δεν εχουν να προσάψουν δημοσιουπαλληλική η εστω κρατικοδίαιτη ιδιότητα σε εναν αριστερό υποψηφιο αρκούνται στο «θολοκουλτουριάρης» ενω  τονίζουν στους φασίστες και φασιστριες υποψηφιες οποιαδηποτε πτυχη εχει να κανει με αθλητικα επιτεύγματα , μποντυ μπηλντινγκ , πολεμικες τέχνες  και τα συναφή. Ολες αυτές οι ιδιότητες δηλαδη που ειναι απαραίτητες για ενα πολιτικό στη σημερινη παγκόσμια κατάντια του καπιταλισμού.

Η οικογένεια σαν τρόπαιο που ψυχαναγκάζεται να παρελάσει απο τα χαρτιά η τις εικόνες των υποψηφίων ειναι αρκετά διαδεδομένη και στην σαλονάτη «αριστερά» τυπου ΔΗΜΑΡ και οχι μονο. Αν υπάρχει μάλιστα και καμμία φωτογραφία με εκκλησιασμό των μελών της  μπορεί να διαφύγει σε κανένα πιο ακριβό και πιο συνθετο φυλλάδιο που θα έχει πανω απο μια φωτογραφίες του εμπορεύματος για πώληση.  Αλλά δεν ειναι μόνο οι φωτογραφίες, ειναι και η καθημερινότητα, υποψηφιοι πληρώνουν αδρά με χρημα η με πληροφορίες δημοσιογράφους να ασχολούνται μαζί τους τη προεκλογική περίοδο με τρόπο τοσο απροσχημάτιστο και γελοίο που αναρωτιέσαι αν εχουν διαβάσει τόσο καλά τη κατρακύλα του ψηφοφόρου η απλα αν επιδιώκουν την επιδείνωσή της. Ετσι βλέπεις βαριεστημένους υποψήφιους να ακουν τα δώδεκα ευαγγέλια τη Μ.Πέμπτη η να μυρίζουν ολα τα ψάρια στη Βαρβάκειο η να λασπώνουν τα λουστρίνια τους στους μπαξέδες αγροτων αν ειναι υποψήφιοι στην επαρχία ενω δεν παραλείπουν να αναφέρουν τη συμμετοχή τους σε διάφορες ΜΚΟ η διοικήσεις οργανισμών –φαντασμάτων που το μόνο προσον που απαιτείται ειναι η κομματικη ταυτότητα και η μονη εργασία μια δυο υπογραφές ισολογισμών η πρακτικών το χρόνο.

Σε λίγο καποιοι  και κάποιες θα ψηφίσουν, σε λίγο θα μετρηθεί οχι η αξία και πρακτική μιας πολιτικής γραμμής  αλλά το πόσο καλά επικοινωνήθηκε στους ψηφοφόρους.  Εμείς δεν μετείχαμε ως τώρα στη λήψη καμμιάς απο τις αποφάσεις που αλλους μας κατάστρεψαν και λιγους απο εμας ωφέλησαν. Οχι απο επιλογή αλλα απο κατασκευή της απάτης που λέγεται «διακυβέρνηση με εκπροσωπευση» . Η μία επιλογή που έχουμε ειναι να μετέχουμε στην απάτη διαλέγοντας κάποιον να υποκαταστήσει τη συμμετοχή μας στη ληψη αποφάσεων αλλα και πολλες φορές –δεδομένης της μικρής συμμετοχης του κόσμου και κυρίως της τάξης μας που καταπιέζεται στις μαζικες εκδηλώσεις απεργιών και διαμαρτυριών- τη συμμετοχή μας στη καθημερινη κοινωνική πάλη.  Η άλλη επιλογή που έχουμε ειναι να μην μετέχουμε στις εκλογές αλλά να οργανωθούμε με τους όμοιους και ομοιές μας στη βάση της οικονομικής φύσης της καταπίεσης και να προσπαθήσουμε να μετέχουμε πιο έντονα σε καθημερινή βάση στη πάλη για απελευθέρωσή μας και αν βλέπουμε οτι οι υπάρχουσες μορφές πάλης δεν φέρνουν αποτέλεσμα να μη διστάζουμε να σκεφτόμαστε και να προτείνουμε μεσα απο αμεσοδημοκρατικές συλλογικές και ταξικες διαδικασίες νέους τρόπους ανατροπής του συστήματος που λέγεται καπιταλισμος και του οργανου που έχει για να εφαρμόζει τη καταπίεση που λέγεται Κράτος.

Ας αφήσουμε το θέατρο και τη πασαρέλλα στους γελοίους που το ασκούν και στους ακόμα πιο γελοίους στους οποίους απευθύνεται.  Οι ελάχιστες εξαιρέσεις τιμιων αγωνιστών και αξιολογων ανθρώπων απλά νομιμοποιούν αυτή την αλητεία δεν την αναιρούν, οι δε ψηφοφόροι πρέπει να καταβάλλουν ατομικη και συλλογική προσπάθεια για να φύγουν απο το αυτό τον μη-ρολο του ψηφοφόρου. Κάποτε η αδεια τσέπη τους ισως ξεπεράσει το χαμηλο επιπεδο ταξικής τους συνείδησης και  προσωπικης αισθητικης.

 Πόσο πάει μια ψήφος?

Marx Factor