Το παραμύθι της κυβέρνησης που εργάζεται

Είναι για να σαστίζει κανείς, πραγματικά για να σαστίζει, καθώς βλέπει την κυβέρνηση να έχει πετύχει να πείσει ότι εργάζεται για τη σωτηρία της χώρας. 

Λέω «έχει πετύχει να πείσει», διότι πράγματι το έχει πετύχει αυτό, δηλαδή να πείσει ότι εργάζεται για τη σωτηρία της χώρας –στο σωστό ή στο λάθος δρόμο, στ’ αλήθεια ή στα παραμύθια, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να έχει πείσει ότι εργάζεται. Για τη σωτηρία. Για τι άλλο;

Για να εξασφαλίσει η κυβέρνηση την έξωθεν μαρτυρία ότι όντως εργάζεται για τη σωτηρία της χώρας, δεν έχει ανάγκη να πείσει σχετικά όλους τους πολίτες. Ούτε καν τους περισσότερους. Της χρειάζεται μόνο ένα μικρό ποσοστό, έστω αληθοφανές. Και αυτό το ποσοστό, εδώ που τα λέμε, το έχει, όπως άλλωστε αποδείχθηκε στις Ευρωεκλογές. Συν το επιπλέον ποσοστό των πολιτών που το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν δίνει μισή δεκάρα για τη σωτηρία της χώρας απλώς δεν χωράει στο μυαλό τους, μόνο και μόνο επειδή είναι αυτοί οι πολίτες γνήσια ευήθεις, ευαπάτητοι και υπερβολικά μετριοπάθεις.

Προσοχή, παρακαλώ: Δεν ισχυρίζομαι ότι η κυβέρνηση έχει πετύχει να πείσει ότι  σ ώ ζ ε ι  τ η  χ ώ ρ α. Όχι. Λέω ότι η κυβέρνηση έχει πετύχει να πείσει ότι  π ά ν τ ω ς  ε ρ γ ά ζ ε τ α ι  γ ι α  τ η  σ ω τ η ρ ί α  τ η ς  χ ώ ρ α ς. Υπάρχει κρίσιμη διαφορά ανάμεσα στις δύο προτάσεις.

Η εντύπωση ότι η κυβέρνηση εργάζεται για τη σωτηρία της χώρας, εξανδραποδίζει και υποτάσσει την κοινή συνείδηση, καθώς χαρίζει στην κυβέρνηση δικαίωμα σε μελλοντικό ορίζοντα και της επιτρέπει επίσης να προβάλλει την αξίωση σ’ έναν έστω υποτυπώδη σεβασμό προς το πρόσωπό της, ακόμη και απρόθυμο –το σεβασμό που αξίζει σε όποιον εργάζεται, ό,τι και αν κάνει. Και τούτο, την ώρα που στην πραγματικότητα δεν της αξίζει της κυβέρνησης κανένας τέτοιος σεβασμός. Αν κάτι θα της άξιζε, αυτό θα ήταν ένα παπούτσι όμοιο με εκείνο που ένα ωραίο απόγευμα είχε εκσφενδονισθεί κατά της προηγούμενης κυβέρνησης, η οποία για να δείχνει κι εκείνη ότι εργαζόταν ανέβαινε τρία-τρία τα σκαλιά του Μαξίμου.

Γιατί λέω ότι δεν της αξίζει κανένας τέτοιος σεβασμός; Ας μην αφήσουμε να μας τυφλώσουν τα αμέτρητα ταξίδια, σούρτα-φέρτα, συσκέψεις και συναντήσεις αξιωματούχων και κυβερνητικών παραγόντων που γίνονται για το ξεπούλημα και το θεαθήναι, και ας πάρουμε ένα παράδειγμα πιο στα μέτρα μας:

Ο νέος υπουργός Οικονομικών, Γκίκας Χαρδούβελης, δηλώνει με την ανάληψη των καθηκόντων του ότι «πρέπει να φτιάξουμε ένα απλό και δίκαιο φορολογικό σύστημα». Τι δηλώνει στην πραγματικότητα; Ότι όντως θέλει να φτιάξει ένα απλό και δίκαιο φορολογικό σύστημα; Όχι δα! Είναι ο χιλιοστός, αν όχι ο εκατομμυριοστός υπουργός Οικονομικών που διαδέχεται με πανομοιότυπη αυτή τη δήλωση τον προκάτοχό του, και ο τέταρτος στη σειρά από την ώρα που πάτησε εδώ το πόδι του το Δ.Ν.Τ. Έλεος! Όχι, λοιπόν. Λέγοντας ότι θέλει να φτιάξει ένα απλό και δίκαιο φορολογικό σύστημα, ο Γκίκας Χαρδούβελης δεν δηλώνει ότι θέλει να φτιάξει ένα απλό και δίκαιο φορολογικό σύστημα. Δηλώνει απλώς και μάλιστα πολύ στοχευμένα ότι εργάζεται. Αυτό αρκεί. Αυτό τον κάνει επάξιο και ισάξιο μέλος αυτής της κυβέρνησης.

Η κυβέρνηση εκπροσωπεί ένα πολιτικό κατεστημένο το οποίο δεν νοιάστηκε ποτέ για τη χώρα, εξ ου και τη χρεοκόπησε. Η κυβέρνηση έχει ανατραφεί μέσα σε αυτό το κατεστημένο. Και είναι αυτό αδιάσειστο τεκμήριο ότι δεν έχει καμιά καΐλα για τη χώρα ή το λαό. Ενδιαφέρεται μόνο να πλουτίζει, να καλοπερνάει και να μακροημερεύει. Για να τα εξασφαλίζει αυτά τα σπάνια αγαθά, δανείζεται με εγγύηση την εργασία και την περιουσία του Ελληνικού λαού και διαγουμίζει τα υπάρχοντά του, πάντα υποταγμένη στις ορέξεις των χρηματοδοτών –ορέξεις τις οποίες η κυβέρνηση έχει καλομάθει να συσκευάζει σε μια τάχα ευυπόληπτη ιδεολογία περί επιχειρηματικότητας ή αγοράς, φλυαρώντας με μπόλικη μπουρδολογία για «τάσεις της εποχής», «νέα πραγματικότητα», «κόσμο που αλλάζει» κ.τ.τ., ενώ ασκεί στο μεταξύ απλώς πολιτική «προαπαιτούμενων». Με την ευκαιρία πουλάει και τη Δ.Ε.Η. σ’ εκείνους που τους έχει ανάγκη.

Η κυβέρνηση δεν έχει απολύτως καμιά διάθεση να κάνει κάτι άλλο από εκείνο που γνωρίζει κι έκανε πάντα η ίδια και οι πρόγονοί της, δηλαδή να πλουτίζει, να καλοπερνάει και να μακροημερεύει διαγουμίζοντας και δανειζόμενη. Εκτός αν πιστεύετε ότι οι Πασόκοι του γκουβέρνου παραμένουν στο Πασόκ και στο γκουβέρνο για το σοσιαλισμό, που έλεγε και ο Γιάννος Παπαντωνίου.

Η κυβέρνηση έχει γραμμένο τον Ελληνικό λαό στα παλιά της τα παπούτσια. Ξέρει μόνο να τον δέρνει με τα Μ.Α.Τ., να τον εκβιάζει με χαλκευμένα πολιτικά διλήμματα, να τον οπισθοδρομεί και να τον στέλνει πιο πίσω και από την εποχή όπου τον έχει ήδη ρίξει η λεηλασία του εισοδήματός του, και να τον απομυζά αγρίως με την Εφορία, χωρίς κανένα ίχνος σεβασμού ή έγνοιας προς αυτόν. Τι μαύρη σύγκριση προς το ξεδιάντροπο σούζα κάθισμα που επιδεικνύει την ίδια ώρα απέναντι στους ξένους χρηματοδότες και την εγχώρια ολιγαρχία σαν σκυλάκι διαγωνισμού ομορφιάς με μπουκλάκια…

Η κυβέρνηση κρύβει το μεγάλο φαγοπότι πίσω από περιστασιακούς Τσοχατζόπουλους και κοροϊδεύει με έξτρα κίβδηλη πολιτική ρητορική, ειδικά στις περιόδους πριν από τις εκλογές. Συναρμολογεί και αποσυναρμολογεί Χρυσές Αυγές κατά περίσταση και κατά τις ανάγκες της, όπως μπαζωβγάζει Ξηρούς από τα σίδερα. Εκατόν πενήντα κιλά εκρηκτικών χαράματα στην άδεια Σταδίου με προειδοποιητικό τηλεφώνημα δεν βάζει ο τρομοκράτης, αλλά μόνο το Κογιότ για να πιάσει το Μπιπ-μπιπ!!!

Όσο πανούργα όμως, όσο κυνική, όσο ψυχρά υπολογιστική και στυγνή, όσο αδίστακτη, όσο διαπλεκόμενη, όσο υποβοηθούμενη από αηδέστατους θεσμικούς τηβεννοφόρους, ρασοφόρους ή εκδότες καναλιών, κουράδικων παρακάναλων κ.τ.λ., η κυβέρνηση δεν θα ήταν σε θέση να κάνει τίποτε από όλα τούτα ή άλλα πολλά ίδια και χειρότερα, αν οι ίδιοι οι πολίτες δεν αποτιμούσαν τη δική τους ευημερία με μέτρο την απόσταση που έχουν επιτύχει να διανύσουν ο καθένας τους προς το μέρος όπου πέφτουν ψίχουλα από το τραπέζι με το μεγάλο φαγοπότι –άρα μιλάμε για πολίτες κατ’ ευφημισμό.

Έκανα λόγο παραπάνω για πολίτες που έχουν πεισθεί ότι η κυβέρνηση εργάζεται για τη σωτηρία της χώρας και συνάθροισα μαζί τους ευαπάτητους και μετριοπαθείς, που σαν στρουθοκάμηλοι δεν χωράει στο μυαλό τους η ωμή πραγματικότητα. Αρμόζει να προσθέσουμε κι ένα ποσοστό ακόμα: Των πολιτών που, ομοίως με την κυβέρνηση, δεν νοιάζονται για χώρα και λαό, και βολεύονται αυτοί στο μέγα βολικό ψέμα ότι η κυβέρνηση εργάζεται για τη σωτηρία της χώρας. Αχαρακτήριστοι αυτοί και γεμάτοι δικαιολογίες, χειρότεροι στο κλάμα και από μωρά. Λειτουργεί γι αυτούς το μέγα ψέμα της κυβέρνησης που εργάζεται για τη σωτηρία χώρας και λαού ως το δικό τους άλλοθι, μη τυχόν χρειασθεί να δείξουν, για κάποιο λόγο κάποια στιγμή, ότι οι ίδιοι είναι πάντως εντάξει κατά τούτα με τον εαυτό τους –αν ποτέ κληθούν να δείξουν κάτι τέτοιο, πράγμα απίθανο.

Αλήθειες είναι αυτά που γράφω. Αλήθειες, απλές αλήθειες, και το ξέρετε. Το ξέρετε και τις ξέρετε. Όλοι τις ξέρουμε. Όσοι δεν τις παραδεχόμαστε ανοικτά, σοβαρά κι έμπρακτα είμαστε δειλοί και ή τελείως βλάκες ή σκέτοι παλιάνθρωποι ή και τα δύο, που είναι το πιθανότερο. Και με δειλούς βλάκες ή παλιανθρώπους χώρα και λαός δεν σώζονται. Δεν σώζονται, ακόμα και όταν βλάκες και παλιάνθρωποι εργάζονται για τη σωτηρία χώρας και λαού στ’ αλήθεια. Πόσο μάλλον όταν συνεργάζονται. Πόσο μάλλον στα παραμύθια. 


Sotosblog.com