Οι δικαστές υποφέρουν όπως και ο λαός, αλλιώς χαθήκαμε

Ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας πρέπει να αποφασίσει: Ή είναι καθήκον του και των άλλων Συμβούλων να «πιάνουν το σφυγμό της κοινωνίας», όπως είπε χτες, ή έχει καθήκον ο ίδιος και οι Σύμβουλοι να μένουν «ανεπηρέαστοι από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα», όπως είχε πει για να ματαιώσει τη διάσκεψη για τα κανάλια. Και τα δύο δεν γίνονται.

Και επειδή εμείς πιστεύουμε τη χτεσινή του δήλωση, γίνεται φανερό ότι η επίκληση της περιρρέουσας ατμόσφαιρας για την αποστολή του θέματος των καναλιών στις καλένδες ήταν απλώς μια πρόφαση.

Όμως, ο πρόεδρος έκανε ακόμα μια δήλωση χτες που θεωρείται επικίνδυνη για την ελευθερία βούλησης των δικαστών του Συμβουλίου και μπορεί να οδηγήσει κακόβουλους νόες στη σκέψη, ότι ο ίδιος και κανείς άλλος, προσπαθεί να χειραγωγήσει τους ΟΜΟΤΙΜΟΥΣ συναδέρφους του.

Κατακρίνοντας, ως μη οφείλει, τους συναδέρφους του αντιπροέδρους του ΣτΕ που παραιτήθηκαν από την Ένωση Δικαστών του ΣτΕ σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη διαδικασία και τις παρεμβάσεις του στη συνεδρίαση για την υπόθεση των καναλιών, είπε ότι «επιχειρούν να ταράξουν το μήνυμα ενότητος στο δικαστήριο»!

Προφανώς αποσιωπά τον σάλο και τις διαφωνίες και αντεγκλήσεις μεταξύ των Συμβούλων, που σημειώθηκαν στη διάρκεια της διάσκεψης για τα κανάλια, εξ αιτίας της δικής του παρέμβασης, η οποία ήταν καταφανώς μειωτική για τους ΙΣΟΤΙΜΟΥΣ συναδέρφους του και σαφώς μεροληπτική προς μια θετική για την κυβέρνηση απόφαση, στάση πρωτοφανής για τα χρονικά του Ανώτατου Δικαστήριου.

Επομένως καμμία ενότητα δεν υπήρχε και δεν διαταράχτηκε και για έναν επιπλέον λόγο: Επειδή οι δικαστές μέλη του Συμβουλίου Επικρατείας είναι επαρκέστατοι στο να σχηματίζει ο καθένας τη δική του γνώμη και έχουν το ΑΠΑΡΑΒΙΑΣΤΟ δικαίωμα αυτή η γνώμη να είναι διαφορετική και αντίθετη με των άλλων συναδέρφων τους σε κάθε διάσκεψη, χωρίς καμιά ενότητα. Κυρίως: Να ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ μεγαλόφωνα και ελεύθερα αυτή τη γνώμη.

Επιπλέον, ο πρόεδρος του ΣτΕ θεωρεί ενδεχομένως, ως μη οφείλει, τα μέλη του Συμβουλίου ιδιοκτησία του, ή μειονεκτικής σε σχέση μ αυτόν ευφυίας ή επάρκειας, αλλιώς δεν εξηγείται η επίσης πρωτοφανής πατερναλιστική, και γι αυτό προσβλητική προς τους ΙΣΟΤΙΜΟΥΣ του δικαστές, χτεσινή του δήλωση ότι «εγώ έχω την ευθύνη να μη χειραγωγούνται οι δικαστές μου(!)».

Ο πρόεδρος όφειλε να ξέρει ότι οι δικαστές δεν είναι δικοί του! Είναι του λαού και κανενός άλλου.

Και είναι επίσης απαράδεκτη η τοποθέτησή του ότι ελάχιστοι ήταν οι Σύμβουλοι που αντέδρασαν (όπως οι δύο αντιπρόεδροι) στη διαδικασία της διάσκεψης για τα κανάλια, για να υπονοήσει μ αυτό ότι οι αντιδράσεις αυτές είναι χωρίς σημασία.

Ένας δικαστής ξέρει, και ο γράφων προέρχεται από δικαστική οικογένεια, ότι ακόμα και ΜΙΑ διαφορετική γνώμη ή στάση άλλου δικαστή είναι αξιοσέβαστη και υπολογίσιμη. Κάθε άλλη θέση είναι αυταρχική, ελιτίστικη και έξω από την δικαστική ΕΝΟΤΗΤΑ, την οποία θέλει να επικαλείται ο κ πρόεδρος.

AdTech Ad

Στην ουσία της χτεσινής προκλητικής συνάντησης του πρωθυπουργού με τους προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων θα μείνω στην προσβλητική για το λαό τοποθέτηση του πρωθυπουργού (ζωντανά στην τηλεόραση), ότι οι αποδοχές των δικαστικών δεν θα περικοπούν, τα επιδόματα θα ενσωματωθούν στο μισθό, όπως το έχουν ζητήσει, και το ένα τρίτο από τους λειτουργούς, όπως και οι κορυφές της πυραμίδας θα δουν αυξήσεις!

Προσβλητική, γιατί το σύνολο του λαού, με ελάχιστες προκλητικές εξαιρέσεις κολλητών και προνομιούχων υπαλλήλων, χάνει κάθε μήνα μέρος από τα εισοδήματά του και στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα και στις συντάξεις.

Και είναι απαράδεκτο, προκαλώντας αλγεινή εντύπωση, οι επικεφαλής των δικαστών της χώρας να αποδέχονται να αποτελέσουν εξαίρεση. Ο λαός είναι ένας και ενιαίος. Και αν οι κυβερνήσεις διαρρηγνύουν αυτή την ενότητα με τις διεφθαρμένες πολιτικές τους, οι δικαστές οφείλουν να είναι με το λαό, να θέλουν να συμπάσχουν με το λαό και να ακολουθούν την ίδια μοίρα μ αυτόν. Είναι υποχρέωσή τους. Γιατί ο νόμος υπηρετεί το λαό και όχι την εξουσία.

Επειδή οι δικαστές είναι το ανάχωμα του λαού απέναντι στην κρατική βία και εξουσία και οι εκφραστές των συμφερόντων του λαού δια των νόμων. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο. Κάθε άλλη στάση είναι ενάντια στο λαό.

Οι πρόεδροι των ανώτατων δικαστηρίων ώφειλαν να αρνηθούν κάθε ειδική μεταχείριση σε σχέση με το λαό, ακόμα κι αν αυτή προβλεπόταν από νόμους που (να μην ξεχνάμε) έγιναν προς χάριν τους διαχρονικά για εξαγορά τους. Ιδιαίτερα αυτές τις εποχές έπρεπε να αρνηθούν.

Μπορεί να έχουν υποστεί περικοπές. Και ο λαός το ίδιο. Θεωρούν την ασκούμενη πολιτική άδικη και εσφαλμένη; Υπάρχουν αγωνιστικοί δρόμοι για να καθοδηγήσουν και να αμφισβητήσουν και να προσπαθήσουν να ανατρέψουν αυτές τις πολιτικές.

Η αποδοχή ευμενών οικονομικών ρυθμίσεων για τον κλάδο τους σε σχέση με το λαό δεν ωφελεί το λαό. Ίσα ίσα τον απομακρύνει από την πίστη στους δικαστές. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να πάθει μια κοινωνία. Μεγαλύτερο κι από το να την κυβερνά μια αδίστακτη και επιπόλαια κυβέρνηση, που δεν έχει καν συναίσθηση της θέσης και του ρόλου των εξουσιών.

Η κυβέρνηση ανοιχτά επιχειρεί να δωροδοκήσει τους δικαστές για να έχει τις ευμενείς αποφάσεις τους. Εκείνοι δεν δικαιούνται ούτε να αφήνουν καν υπόνοια ότι δεν εξανίστανται και δεν διαμαρτύρονται μπροστά σ αυτή την απόπειρα. Αλλιώς χάνουν την εμπιστοσύνη του λαού στον ΔΙΚΑΣΤΗ. Αλίμονο σε τέτοιο λαό.

Γ. Παπαδόπουλος – Τετράδης