Οι πολιτικοί και το μέλι της εξουσίας

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Επιμένει ο αρχηγός της μείζονος αντιπολίτευσης να φωνασκεί και να ουρλιάζει ζητώντας να γίνουν εκλογές· φουσκώνει, ξεφουσκώνει, αγριεύει σχεδόν, επιτίθεται λεκτικά στον πρωθυπουργό - κι έχει ένα βλέμμα... σε πιάνει κρύος ιδρώτας, λες τώρα θα πάθει τίποτα ο άνθρωπος (Θεός φυλάξοι...).

Τα γεγονότα βοούν ότι και να έρθει στην εξουσία το μόνο που θα καταφέρει είναι μια τρύπα στο νερό, ό,τι ακριβώς πράττει ο νυν πρωθυπουργός - αποδείχτηκε ότι οι ιδεολογίες, όσο και να διαφέρουν στη θεωρητική τους σκευή, είναι ακριβώς οι ίδιες όταν καλούνται να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά (ποιος σοσιαλισμός και ποιος φιλελευθερισμός και ποια σοσιαλδημοκρατία και ποιος κομμμουνισμός και κουραφέξαλα· το χρήμα πάνω από όλα και ας καίγεται ο ντουνιάς).

Ξέρει μάλλον τι κάνει ο κ. Μητσοτάκης· λέγε-λέγε [άχρηστος και ανίκανος ο πρωθυπουργός, η χειρότερη κυβέρνηση που έχει περάσει από τον τόπο και άλλα εξόχως πολιτικά και κριτικά (!)], όλο και κάτι καταφέρνει στο χαμηλό ούτως ή άλλως επίπεδο επικοινωνίας, όλο και κάποιον αφελή ψηφοφόρο θα επηρεάσει, τη στιγμή μάλιστα που ο κ. Τσίπρας έχει αποδειχτεί ανακόλουθος και για πολλούς αναξιόπιστος.

Η επιμονή του κ. Μητσοτάκη έχει άρα κάποια βάση μέσα σ’ αυτό το θολό και ανερμάτιστο πολιτικό σκηνικό της χώρας, δεν κινδυνεύει να γίνει γραφικός (ή μήπως κινδυνεύει;).

Εχει «μέλι» η πρωθυπουργική καρέκλα, έχει όμως και βαθύρριζα αίτια. Ο άνθρωπος, λένε, μονάχα από τη βούληση για ισχύ αντλεί την επιθυμία του να κυριαρχήσει, να πρωτεύσει· την ανθρώπινη δε φύση κινεί η φιλαρχία, η φιλοδοξία, η πλεονεξία - αυτές είναι οι κινητήριες δυνάμεις του.

Αυτή η δίψα για κυριαρχία και φήμη είναι γνωστή από τα πολύ παλιά χρόνια, από τον πρώτο Διαφωτισμό, τους πρώτους Σοφιστές· η ίδια στη συνέχεια δημιούργησε αυτοκρατορίες, δεσποτείες, ολοκληρωτισμούς, όποιο προσωπείο κι αν ενεδύθησαν οι φορείς τους.

Εάν παραμεριστεί το προσωπείο (δημοκρατικό ή αριστερό ή φιλελεύθερο) προβάλλει το σκοτεινό μύχιο, τα άλογα ζωικά πάθη. Και η δημοκρατία; Ο πολιτισμός; Η ειρήνη;

Εύλογα θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος για όλα τούτα, όχι, όμως, ο νυν πρωθυπουργός. ούτε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης - αυτοί γνωρίζουν εξ αρχής ποιος είναι ο σκοπός τους και ο κάθε ένας χρησιμοποιεί τα δικά του μέσα και τον δικό του τρόπο που θα τον βοηθήσουν να κατακτήσει τη «λεία» του, την εξουσία εννοείται.

Αυτά τα μέσα συνήθως είναι ο δόλος και η πλεονεξία, η βία και ο κυνισμός, ας μη τα συνδέσουμε όμως με τους δύο άντρες· αυτοί με πάσαν ελικρίνεια ομολογούν ότι θέλουν την εξουσία για να σώσουν τη χώρα - ανιδιοτελείς και πατριώτες. Οποιος θέλει τους πιστεύει.

efsyn.gr