Οι πειθήνιοι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ

Του Γιάννη Σιδέρη

Κάπου έχει ξεστρατίσει εντελώς η λογική στη χώρα. Διαβάζεις τις δηλώσεις Σκουρλέτη σε κομματική εκδήλωση στον Πειραιά, ότι αν δουν την κυβέρνηση να συμβιβάζεται με τα μέτρα λιτότητας (τα μέτρα που λαμβάνει)  «θα είναι το πρώτο βήμα της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς». Αναρωτιέσαι πόσοι, ακούγοντάς τον, μειδίασαν ειρωνικά και πόσοι σηκώθηκαν  εκνευρισμένοι να φύγουν.  Εικάζουμε κανείς, αφού οι παραμένοντες εύπιστοι ακροατές του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν μετατραπεί στο πλέον πειθήνιο πολιτικό  κοινό από την μεταπολίτευση.

Ναι, σαφώς υπήρχε ένα τμήμα δεξιών, ιδιαίτερα των μεγάλων ηλικιών, που οικογενειακώς  ήταν  ταγμένοι στην Δεξιά, που δεν τους απασχολούσαν  ριζοσπαστικοί φιλελευθερισμοί και άλλα καινά δαιμόνια. Αυτά ήταν για τους «σπουδαγμένους». Πάππου προς πάππου, από παράδοση, ψήφιζαν την  παράταξή τους,  χωρίς προβληματισμούς κριτικές διαθέσεις.

Ναι, σαφώς υπήρχε ένα τμήμα ΠΑΣΟΚων, που δεν τους απασχολούσαν  σοσιαλιστικοί μετασχηματισμοί της κοινωνίας, ούτε είχαν ακούσει, ούτε τους ένοιαζε, περί  των αντιθέσεων μητροπολιτικού  καπιταλισμού και εξαρτημένης περιφέρειας, που έλεγε ο Αντρέας. Αυτό το τμήμα ερχόταν από το Κέντρο, ως οικογενειακή παράδοση , ή από την εποχή των αγώνων για το κυπριακό και τη δημοκρατία.  Ακολουθούσε  τον Αντρέα, έπινε νερό στο όνομά του, εχθρευόταν βαθειά όποιον του έκανε κριτική ή τον αντιπολιτευόταν.

Ωστόσο οι προαναφερθείσες κατηγορίες πολιτικών οπαδών είναι παραδοσιακές πολιτικές συμπεριφορές, δεν συγκρίνονται και δεν δικαιολογούν την  υποταγή των Συριζαίων οπαδών.

Υποτίθεται αυτοί αποτελούσαν ένα μικρό ιδιαίτερο κοινό, που είχε κάποια πολιτική ποιότητα. Είχαν  ξεσκονίσει κάποια αριστερά βιβλία, διάβαζαν εφημερίδες και είχαν άποψη γι αυτές. Ήταν υποψιασμένοι, έστω και καθ’ υπερβολήν, «για το ρόλο που παίζουν». Ασχολούνταν με τα κοινωνικά προβλήματα και διεκδικούσαν τη λύση τους (συνήθως με λάθος τρόπο, αλλά διεκδικούσαν), ένιωθαν συνεχιστές της ιστορίας της αριστεράς  (όχι αυτή που γνωρίζει ο μέσος Έλληνας, αυτή που φαντασιώνονταν οι ίδιοι, μετά ηθικού πλεονεκτήματος).

Στην πενταετία του έξαλλου  αντιμνημονιακού αγώνα,  δεν αναγνώριζαν τα προβλήματα που μας έφεραν στη χρεοκοπία. Τα αντιμετώπισαν σαν μια συνωμοσία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού   προκειμένου να υποδουλωθεί ο λαός και να ξεπουληθεί η χώρα. Ασπάστηκαν κάθε μισαλλόδοξη άποψη και κραυγή, απλοποίησαν τις λύσεις και έδειξαν διατεθειμένοι να τις υπερασπιστούν με κάθε κόστος. Σε κάθε περίπτωση ήταν το πλέον πολιτικοποιημένο και ενεργοποιημένο οπαδικό τμήμα του κοινοβουλευτικού  πολιτικού συστήματος (το ΚΚΕ είναι άλλης κατηγορίας).

Μένεις με την απορία, πως ένα τέτοιο ριζοσπαστικοποιημένο κοινό, μπορεί να αποδέχεται τις αστείες δικαιολογίες Σκουρλέτη, την στιγμή που η κυβέρνηση σφαγιάζει δικαιώματα, πετσοκόβει μισθούς και συντάξεις. Η διαφορά  ότι δήθεν ο ΣΥΡΙΖΑ …δεν τα αποδέχεται, δεν έχει την ιδιοκτησία τους (παρότι  η ιδιοκτησία είναι δεδομένη αφ΄ής στιγμής τα εφαρμόζει), δεν πείθει καθώς  τα υλοποιεί υποτακτικά, για να κερδίσει λίγο ακόμα καιρό στην εξουσία.

Παράλληλα ο υπουργός, και ηγετικό στέλεχος του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο εκτίμησε  πως δεν θα υπάρξει γενναία αναδιάρθρωση του χρέους (άλλη μια… ένδοξη επιτυχία των κυβερνητικών επιδιώξεων, την οποία βεβαίως  απέδωσε στις «ακαμψίες της Ευρώπης»), ενώ συμπλήρωσε: «Η Ελλάδα είναι πειραματόζωο, όχι μόνο για να εφαρμόζονται ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, αλλά για να αρχίζει να εμπεδώνεται η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων, με τις διευρυμένες ανισότητες».

Και ο ΣΥΡΙΖΑ, η ριζοσπαστική Αριστερά, δέχεται - έστω και γογγύζοντας - να παίξει το ρόλο του εργαλείου στο ευρωπαϊκό κοινωνικό εργαστήριο, ώστε να συνεχίσει να είναι η χώρα πειραματόζωο στις ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τη Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων;

Η κριτική δεν επικεντρώνεται στον υπουργό, που από στέλεχος του 3,5% βρέθηκε στη θέση να κυβερνά τη χώρα, άρα με κάθε μέσο θα υπερασπιστεί την εξουσία του. Ούτε επικεντρώνεται στο πρόσωπο Σκουρλέτη. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε υπουργός. Ετυχε αυτές να είναι οι πιο πρόσφατες και εμβληματικές δηλώσεις που διαβάσαμε.

Ούτε καν κάνουμε κριτική. Απορία εκφράζουμε. Πως είναι δυνατόν αυτός ο κόσμος των οπαδών, αυτοί που είχαν πεισθεί ότι οι προηγούμενοι ήταν Εφιάλτες, Πηλιογούσηδες, Νενέκοι και Τσολάκογλου,  να  εξακολουθούν, να δέχονται, να αιτιολογούν,  να στηρίζουν και να ψηφίζουν, αυτές τις λογικές και αυτές τις πρακτικές, που τόσο μίσησαν και τόσο πολέμησαν;

Η εύκολη  εξήγηση ότι  σιωπούν  μήπως βρουν μια θέση στο δημόσιο, είναι αγοραία και  ισοπεδωτική, και η στήλη δεν την αποδέχεται. Η πλειοψηφία τους δεν έμεινε τόσα χρόνια στα μίζερα ποσοστά 3-3,5% , μήπως έρθει κάποτε στην εξουσία το κόμμα τους και τους αποκαταστήσει. Αν ήταν έτσι θα είχαν πλεύσει πιο νωρίς για άλλες πολιτείες. Η υποτακτική  συμπεριφορά τους ξεπερνάει τις δυνατότητές μας να απαντήσουμε. Παραμένουμε στη διαπίστωση ότι έχουν μετατραπεί  στο πιο πειθήνιο  κοινό του κοινοβουλευτικού συστήματος.       

liberal.gr