Φτωχαίνουμε, γερνάμε, μικραίνουμε. Ποιος νοιάζεται;

Οι προβλέψεις για το μέλλον παραπέμπουν σε μια Ελλάδα σκιά ακόμα και του σημερινού (κακού υποτίθεται) εαυτού της, μια χώρα σε διαρκή παρακμή. Πώς θα το αποτρέψουμε;

 Του Γιώργου Καρελιά

Πριν από 20 μέρες αναρωτηθήκαμε γιατί σε όλες τις έρευνες της κοινής γνώμης κυριαρχεί το αίσθημα της απογοήτευσης, σε ποσοστά άνω του 80%. Η απάντηση βρίσκεται σε κάτι ενοχλητικές «λεπτομέρειες», οι οποίες απασχολούν τους πολίτες, σε αντίθεση με την ατζέντα που έχουν οι μεγαλύτερες πολιτικές δυνάμεις.

Εν αρχή ην το success story, που επιχειρεί να οικοδομήσει η κυβέρνηση και στηρίζεται στη (στατιστική) μείωση της ανεργίας. Αυτήν έρχεται να την αποδομήσει ο ευρωπαίος κεντρικός τραπεζίτης, αλλά και τα ελληνικά στατιστικά στοιχεία, που λένε ότι η μείωση οφείλεται, κυρίως, στις ευέλικτες μορφές απασχόλησης, οι οποίες έχουν γίνει επιδημία τα τελευταία χρόνια της κρίσης.

Και να ήταν μόνο αυτό. Τα πιοπρόσφατα στοιχεία επιβεβαιώνουν ότι οι μισθοί των νέων στον ιδιωτικό τομέα είναι απογοητευτικοί και χειροτερεύουν χρόνο με το χρόνο. Κάποτε μιλούσαν για τη «γενιά των 700 ευρώ», αλλά σήμερα η αμοιβή αυτή είναι όνειρο απατηλό. Οι γενιές κάτω των 30 ετών στην καλύτερη περίπτωση αμείβονται με 500 ευρώ και στη χειρότερη με τα μισά. Και μιλάμε για τις νόμιμες αμοιβές. Καλύτερα να μην πούμε τι συμβαίνει με την παράνομη και αδήλωτη εργασία.

Πόσες «μονομαχίες» των πολιτικών αρχηγών, σε προ ημερησίας διατάξεως συζητήσεις στη Βουλή, έγιναν γι’ αυτό το πρόβλημα; Κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο υπουργείο Εργασίας, ο Αλέξης Τσίπρας επιδόθηκε σε ένα ρεσιτάλ πανηγυρισμών για στατιστικά στοιχεία που έρχονται σε προφανή σύγκρουση με την κοινή πείρα και την αλήθεια. Αλλωστε, όπως έλεγε ο Αγγλος πολιτικός Ντισραέλι, «υπάρχουν τριών ειδών ψέματα: τα συνήθη, τα καταστρεπτικά και η στατιστική».

Τι θα συμβεί αν συνεχιστεί-και ουδεμία πρόβλεψη αναφέρει ότι δεν θα συνεχιστεί- αυτή η κατάσταση; Πόσοι νέοι θα μεταναστεύσουν ακόμα; Οσοι μείνουν πώς θα ζήσουν με εξευτελιστικές αμοιβές; Πώς θα δημιουργηθούν νέες οικογένειες; Πώς θα συνεχιστεί η αλληλεγγύη των γενεών, αφού οι σημερινές(και αυριανές) γενιές εργαζομένων δεν θα μπορούν να πληρώνουν τις συντάξεις των προηγούμενων;

Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά, αν δοθούν με βάση τη σημερινή κατάσταση, οδηγούν σε μια Ελλάδα, φτωχή γερασμένη και μικρότερη, δηλαδή μια χώρα σε διαρκή παρακμή. Οι προβλέψεις και οι προβολές στο μέλλον παραπέμπουν σε μια χώρα σκιά ακόμα και του σημερινού(υποτίθεται κακού) εαυτού της.

Και το ερώτημα είναι: θα το αποτρέψουμε και πώς; Αν παρατηρήσουμε την ατζέντα της δημόσιας συζήτησης τα τελευταία χρόνια, αυτά τα προβλήματα απουσιάζουν ή είναι περιθωριακά. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση επιλέγουν «γαργαλιστικά» θέματα, γιατί αυτά (θεωρούν ότι) «πουλάνε».

Για παράδειγμα, τα τελευταία δυόμισι χρόνια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εστιάζει στα «σκάνδαλα», στις «λίστες», στη «διαφθορά» των προκατόχων της. Δηλαδή, στο παρελθόν, στα εύκολα και στα «πιασάρικα». Πότε θα βάλει στο κέντρο της πολιτικής της τα άλλα προβλήματα, τα πραγματικά, που συνήθως τα αντιμετωπίζει σαν «λεπτομέρειες»; Αλλά και η αντιπολίτευση εστιάζει στις αποκαλύψεις του Βαρουφάκη για το 2015, στις διαδικτυακές αθλιότητες του Πολάκη και στα ντου του Ρουβίκωνα, επίσης εύκολα και «πιασάρικα» θέματα.

Πόσο ενδιαφέρουν όλα αυτά τον άνεργο, τον νέο που φεύγει στο εξωτερικό, ακόμα και τον εργαζόμενο των 300 ευρώ; Η απάντηση βρίσκεται στην απογοήτευση του 80% και πλέον όσων ερωτώνται στις δημοσκοπήσεις για το συναίσθημα που τους εκφράζει περισσότερο. Είναι η αίσθηση ότι ο πολιτικός κόσμος, ιδίως τα κόμματα που εναλλάσσονται στην κυβέρνηση, αποφεύγει τα δύσκολα και τα ουσιώδη, τα οποία απαιτούν σοβαρό σχεδιασμό και δύσκολες αποφάσεις.

Ισως γιατί ο δικός τους κόσμος είναι διαφορετικός από αυτόν που βιώνουν οι πολίτες. Εξ ου και η διαρκώς αυξανόμενη απόσταση μεταξύ τους.  

protagon.gr

Καρατόμησε και τον Σκαραμούτσι ο Τραμπ

Την απομάκρυνση του διευθυντή επικοινωνίας του Λευκού Οίκου, Αντονι Σκαραμούτσι, ανακοίνωσε την Δευτέρα ο Ντόναλντ Τραμπ, μόλις λίγες ημέρες μετά τον διορισμό του στον συγκεκριμένο ρόλο.

Σύμφωνα με τους New York Times, την απομάκρυνση ζήτησε ο νέος προσωπάρχης του Λευκού Οίκου, Τζον Κέλι.

Υπενθυμίζεται ότι η επιλογή του Σκαραμούτσι ήταν η αφορμή για να παραιτηθεί από τη θέση του εκπροσώπου Τύπου ο Σον Σπάισερ ενώ λίγα 24ώρα αργότερα είχε πρωταγωνιστήσει και στην επιχείρηση απομάκρυνσης από το Λευκό Οίκο του ομογενούς (τέως πλέον) Προσωπάρχη Ρέινς Πρίμπους. Σε συνέντευξή του ουσιαστικά κατηγόρησε τον Πρίμπους ότι βρίσκεται πίσω από επιχείρηση διασποράς ψευδών ειδήσεων εις βάρος του ιδίου, που τελικά έπλητταν ευθέως την Προεδρία Τραμπ.

Ο Πρίμπους αποχώρησε, τελικά, από το Λευκό Οίκο ένα 24ώρο αργότερα, συμπληρώνοντας 189 περιπετειώδεις ημέρες στη συγκεκριμένη θέση.

Η θητεία του Σκαραμούτσι ήταν πολύ πιο σύντομη. Έμεινε στη θέση του για 10 μόνον ημέρες, αποτελώντας όμως μία εμβληματική περσόνα στον Λευκό Οίκο επί ημερών Τραμπ. 

kathimerini.gr

'Ερχεται χαλάρωση capital controls για τις επιχειρήσεις

Ζήτημα ημερών είναι η χαλάρωση των capital controls, αφού, το μόνο που απομένει είναι η δημοσίευση της σχετικής υπουργικής απόφασης στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.

Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας έχει ήδη αποσταλεί την εισήγησή του στον υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο για τις επικείμενες αλλαγές, οι οποίες θα αφορούν αποκλειστικά επιχειρήσεις.

Σύμφωνα με πληροφορίες, οι τροποποιήσεις στους περιορισμούς θα διευκολύνουν τις επιχειρήσεις για άνοιγμα νέων λογαριασμών, ενώ θα αυξηθούν και τα όρια για την εκτέλεση εισαγωγών.

Η εξέλιξη αυτή έρχεται σε συνέχεια της ολοκλήρωσης της δεύτερης αξιολόγησης, της εκταμίευσης των δόσεων οικονομικής στήριξης του ελληνικού δημοσίου, αλλά και της εξόδου στις αγορές.

Σύμφωνα με τον οδικό χάρτη που έχει σχεδιάσει η Τράπεζα της Ελλάδος από κοινού με το υπουργείο Οικονομικών, τα επόμενα βήματα θα γίνουν προσεκτικά και σταδιακά, ανάλογα με τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας.

Η ταχύτητα χαλάρωσης των περιορισμών θα εξαρτηθεί κατά κύριο λόγο από την αποκατάσταση της πρόσβασης Δημοσίου και τραπεζών στις αγορές, την επιστροφή των καταθέσεων και την ολοκλήρωση του τρίτου μνημονίου.

Τα μέτρα για ιδιώτες

Ωστόσο, παρά τις πιέσεις των τραπεζών για χαλάρωση και για τους ιδιώτες, αυτό δεν φαίνεται να προχωρά προς το παρόν.

Οι τράπεζες ζητούν, ανάμεσα σε άλλα, την δυνατότητα ανάληψης έως και 2.000 ευρώ ανά μήνα, το άνοιγμα λογαριασμού και η προσθήκη συνδικαιούχων ακόμη κι αν δημιουργείται νέος κωδικός πελάτη, η αύξηση στο 60% του ποσοστού των εμβασμάτων από το εξωτερικό που μπορεί να αναληφθεί σε φυσική μορφή και ο διπλασιασμός του ορίου ελεύθερης αποστολής χρημάτων στο εξωτερικό, στις 2.000 ευρώ. 

 tvxs.gr

Και τι σκέφτεσαι στις διακοπές;

Δεν ξέρω για σας, αλλά χρόνο με το χρόνο καταλαβαίνω ότι το άγχος με τις διακοπές δεν είναι τι θα κάνεις στην παραλία, αλλά τι κάνεις στην υπόλοιπη ζωή σου

Του Κώστα Γιαννακίδη

Στις διακοπές θέλω να κοιμάμαι. Αν όχι σε όλο το διάστημα, τουλάχιστον στο μισό. Μιλάμε για 14 ή και 15 ώρες τη μέρα. Θα αγόραζα, που λέει ο λόγος, πακέτο διακοπών σε άνετο νοσοκομειακό περιβάλλον. Να με αφήσουν μία εβδομάδα σε μαλακό κρεβάτι με ορό στο χέρι και καμία οθόνη γύρω μου.

Χρόνο με τον χρόνο θέλω να κοιμάμαι περισσότερο στις διακοπές. Να μη μιλάω και να μη διαβάζω. Δεν ξέρω πώς οι άνθρωποι καταφέρνουν και διαβάζουν στις διακοπές. Το πολύ να λύσω ένα σταυρόλεξο. Το ομηρικό όνειρο το ξέρετε; Τον μυθικό βασιλιά του Ισραήλ;

Προτιμώ μία ξαπλώστρα, όχι φυσικά στην παραλία, αλλά σε μπαλκόνι. Να βλέπω τη θάλασσα γέρνοντας το κεφάλι αριστερά. Και αν τρέξει και λίγο σάλιο, δεν πειράζει. Μέχρι να φτάσει από το σαγόνι στον ώμο, μπορεί να έχω κοιμηθεί λίγο. Οταν μπορώ, κουβαλάω και στις διακοπές το μαξιλάρι μου. Στην αρχή φοβόμουν, έλεγα θα πάρω και τα όνειρα της πόλης μαζί, αλλά, ευτυχώς δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Γνωρίζω, άλλωστε, ότι, όπου και αν πάω, το στρώμα θα είναι άθλιο. Ας έχω, έστω, το μαξιλάρι.

«Σου βγαίνει η κούραση» μου λένε όλοι. Ναι, προφανώς αυτό είναι. Ζω σε δρόμο με θόρυβο, κουβαλάω τα άγχη που έχετε και εσείς και ο ύπνος έχει άσχημα κοψίματα στις άκρες του, στην αρχή και στο τέλος.

Κάθε χρόνο, λοιπόν, τρομάζω με την κούραση που ξερνάω στις διακοπές. Ενας γιατρός μου εξηγούσε ότι κατά κύριο λόγο πρόκειται για ψυχική κούραση με συμπτώματα που αντανακλώνται σε όλο το σώμα. Κάποιος άλλος, ειδικός στην ευεξία, μου είπε ότι συστήνει στους πελάτες του να κάνουν δεκαπενθήμερες διακοπές ανά τέσσερις μήνες, προσθέτοντας, ίσως, άλλες δέκα μέρες στη θερινή ανάπαυλα. Και συμπλήρωσε πως αν πραγματικά θέλεις να ξεκουραστείς στις καλοκαιρινές διακοπές, τότε πηγαίνεις σε βουνό. Δουλευόμαστε ή, τέλος πάντων, δεν ανήκουμε στο κοινό που συμβουλεύεται ειδικούς για θέματα ευεξίας.

Δεν ξέρω για σας, αλλά χρόνο με το χρόνο καταλαβαίνω ότι το άγχος με τις διακοπές δεν είναι τι θα κάνεις στην παραλία, αλλά τι κάνεις στην υπόλοιπη ζωή σου. Γιατί οι διακοπές είναι εκείνο το φωτεινό διάστημα που αναδεικνύει το γκρίζο γύρω σου. Την κανονική σου ζωή, αυτά που είσαι υποχρεωμένος να αγαπάς και να μισείς. Για σας, βέβαια, που μεταφέρετε όλη σας τη ζωή σας στις διακοπές, για εσάς που κάνετε μικρές μετακομίσεις για να έχετε το νου σας μην πάει το παιδί στα βαθιά, ναι, για σας τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα.

Ομως σκεφτείτε και μας που δεν κουβαλάμε ή έχουμε ξεμπερδέψει από αυτό το βάρος. Οι διακοπές είναι εκείνο το καταραμένο διάστημα που, εκ των πραγμάτων, κάθεσαι και με τον εαυτό σου. Διότι, που θα πάει, θα σε στριμώξει κάποιες φορές. Και έρχονται κάτι απογεύματα που, λίγο πριν πέσει ο ήλιος, κοιτάς τη θάλασσα και αναρωτιέσαι τι στο διάολο κάνεις. Αυτό σκέφτονται οι τύποι που βλέπετε να πετάνε μόνοι τους πέτρες στη θάλασσα. 

protagon.gr   

Πληρωμή φόρων με πιστωτική κάρτα -Εως και 12 άτοκες δόσεις

Σύμφωνα με εκτιμήσεις στελεχών του υπουργείου Οικονομικών τουλάχιστον το 30% των φορολογούμενων θα ακολουθήσει τον δρόμο της πληρωμής φόρων μέσω πιστωτικής κάρτας.

Οι τράπεζες προσφέρουν στους πελάτες τους τη δυνατότητα να εξοφλήσουν τους φόρους σε έως και 12 άτοκες δόσεις. Προϋπόθεση για να μπορέσει να εξοφλήσει κάποιος με πιστωτική κάρτα είναι να μην έχει επιβαρύνει τον λογαριασμό του με μεγάλα ποσά και να διαθέτει δηλαδή το απαραίτητο πιστωτικό όριο.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η πληρωμή των φορολογικών οφειλών μέσω πιστωτικών καρτών σε δόσεις είναι πολύ εύκολη καθώς μπορεί να γίνει και μέσω των δικτύων ιντερνετικής τραπεζικής εξυπηρέτησης των τραπεζών (web banking) και όχι μόνο μέσω των τραπεζικών γκισέ.

 iefimerida.gr  

Στα Μέγαρα αδερφές μου, στα Μέγαρα!

Η επιλογή του μεγάρου Μουσικής για την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ και την ομιλία του πρωθυπουργού δεν ήταν τυχαία. Το Αίθριο των Μουσών ήταν το κατάλληλο σημείο για να ανακοινωθούν τα μούσια του κ Τσίπρα. Αλλά και να σηματοδοτήσουν την επίσημη ταξική μετακόμιση των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Από τα Μέγαρα στα μέγαρα. Όπως είχε γίνει το ’80 με το ΠΑΣΟΚ.

Επειδή μας έχουν πρήξει τα σκώτια ο πρωθυπουργός προχτές στο μέγαρο Μουσικής και οι κατά φαντασία αριστεροί υπουργοί του με το ταξικό πρόσημο που έχει για πολιτική του ο ΣΥΡΙΖΑ, ας δούμε πόσο παραμύθι είναι και αυτό το πυροτέχνημα.

Κατ' αρχήν ο πρωθυπουργός και σχεδόν όλοι οι υπουργοί και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι μικροαστοί. Πολλοί από τους οποίους, μεταξύ των οποίων ο κ Τσίπρας, έχουν για αντικείμενο εργασίας τέτοιο που θριάμβευσε διαχρονικά με τη φοροδιαφυγή και την κλοπή του δημόσιου χρήματος. Η εργολαβία κάθε είδους.

Άλλοι διέπρεψαν σαν ελεύθεροι επαγγελματίες, σε εργασίες που φημίζονται για τη φοροαποφυγή, όπως η δικηγορία και η ιατρική. Άλλοι, τέλος ανήκουν στη συμπαθή τάξη των κρατικοσυνδικαλιστών, για την οποία δεν έχουμε να πούμε τίποτε που δεν ξέρει ο λαός. Πολλοί άλλοι είναι της κρατικής και της τραπεζικής υπαλληλίας, που υπήρξε διαχρονικά προνομιούχος τάξη μέσα στις τάξεις. Προλετάριοι, μόνο με το κανοκιάλι…

Είπε ο πρωθυπουργός λοιπόν, στο Αίθριο των Μουσιών, ότι η πολιτική και το όραμα του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πρόσημο το ιδεολογικό και ταξικό της Αριστεράς. Όσοι καταπιάνονται με τον μαρξισμό ξέρουν ότι η αριστερά έχει για στόχο την υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης, που χάνει την υπεραξία της εργασίας της σε όφελος των εργοδοτών της. Αυτό, όπως καταλαβαίνει κι ένα μωρό ισχύει μόνο στον ιδιωτικό τομέα. Γιατί μόνο εκεί παράγεται υπεραξία που καρπούται εργοδότης!

Σ' αυτό το κεφάλαιο, ο κ. Τσίπρας περηφανεύτηκε χωρίς ίχνος ντροπής ότι η κυβέρνησή του μειώνει τα ποσοστά ανεργίας, χωρίς να πει κουβέντα για τη ντροπή, μια «αριστερή κυβέρνηση» να έχει δημιουργήσει νομοθετικά στρατιές εργαζόμενων δούλων, με προσωρινές εργασίες και χωρίς συμβάσεις, παρά εκείνες του γούστου των εργοδοτών! Και με μεροκάματα ντροπής.

Ταξικά, λοιπόν, ο Μαρξ δεν είχε υπολογίσει ποτέ ότι κάποτε θα κυριαρχούσε η μικροαστική τάξη σε ποσοστά 70%- 80% των εργαζόμενων και ότι οι εργαζόμενοι στον πρωτογενή τομέα (οι προλετάριοι) θα ήταν μειοψηφία του 10%- 20%. Ούτε είχε υπολογίσει την όλο και μικρότερη συμμετοχή των αγροτών (που δεν έχουν υπεραξία) στον παραγόμενο πλούτο! Το κυριότερο, δεν είχε υπολογίσει ότι θα υπήρχε κάποτε μια ευμεγέθης τάξη εργαζόμενων, που δεν θα παρήγαγε υπεραξία σε κανέναν! Δεν φανταζόταν ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι (η κατ' αυτόν γραφειοκρατία) θα ήταν 10%- 15% του εργασιακού πληθυσμού! Ούτε φανταζόταν ότι ο καπιταλισμός θα δημιουργούσε τόσες θέσεις εργασίας για κοινωνική εργασία, όπως είναι η δημοσιοϋπαλληλία!

Και ο μεν Μαρξ δικαιούταν να μην τα είχε υπολογίσει όλα αυτά πριν από την εποχή τους. Το πρόβλημα ξεκινάει από τη στιγμή που δεν τα έχουν υπολογίσει οι οπαδοί του που τα ζουν καθημερινά. Και που κυβερνάνε μια χώρα! Και που αμολάνε αμορφωσιές και μπαρουφολογίες για ταξικά πρόσημα, με τα οποία θα διαχειριστούν τον πλούτο του κράτους, τους νόμους και τον τρόπο που λειτουργεί η ιδιωτική οικονομία!

Μπαρουφολογίες, γιατί όταν θέλεις να δείς τη ζωή με τάξεις πρέπει πρώτα να ξέρεις τι και ποιες είναι οι τάξεις! Δεύτερο, και κυριότερο, πρέπει να ξέρεις ότι οι κυβερνήσεις κυβερνάνε με ένα και μοναδικό κριτήριο: Την ευημερία ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ! Κάθε άλλη οπτική λέγεται δικτατορία.

Μία τάξη, δύο ταχύτητες!

Στην Ελλάδα σήμερα υπάρχει μία τάξη, που ασχολείται (όσοι δεν είναι άνεργοι) κυρίως με την παροχή υπηρεσιών (άλλη μια κατάσταση που δεν είδε ο Μαρξ) και που είναι μισθοσυντήρητη. Αποτελεί τα 3/5 του πληθυσμού και είναι μικροαστοί. Είναι η πλειονότητα των Ελλήνων. Αυτή η τάξη απασχολείται στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα.

Στον ιδιωτικό τομέα, οι εργαζόμενοι παράγουν πολύ περισσότερο πλούτο από όσο πληρώνονται, με τις ευλογίες του ΣΥΡΙΖΑ! Το πολλά τα καρπούνται οι εργοδότες. Παράλληλα, οι πραγματικοί πάνω από 1,5 εκατομμύριο άνεργοι της χώρας προέρχονται από τον ιδιωτικό τομέα.

Στον δημόσιο τομέα δεν υπάρχει εργοδότης και δεν υπάρχει υπεραξία. Το κράτος δεν δουλεύει με ποσοστά κέρδους σ' αυτά που προσφέρει στους πολίτες. Τιμολογεί το νερό και το ρεύμα όσο κοστίζουν (υποτίθεται, γιατί υπάρχει η διαφθορά υπερτιμολογήσεων, μιζών, φακέλων κλπ) και πληρώνει τους υπαλλήλους του με βάση το (υποτιθέμενο) κόστος ζωής και το ποσοστό αξιοπρεπούς διαβίωσης. Αυτά (πρέπει να) είναι τα κριτήριά του.

Στη χώρα υπάρχει μια τάξη αγροτών, που είναι το 15%- 20% του πληθυσμού και μια τάξη εργατών σε εργοστάσια και στον πρωτογενή τομέα, που δεν είναι ούτε το 10% του ενεργού πληθυσμού. Οι προλετάριοι.

Επίσης, υπάρχει μια τάξη περίπου 1.500.000 πολιτών που είναι συνταξιούχοι. Ούτε αυτό το πρόβλεψε ο Μαρξ. Με το δίκιο του.

Αυτές είναι οι τάξεις στη χώρα. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι θα ασκήσει κριτική με ταξικό πρόσημο, δηλαδή με ταξικά κριτήρια είναι σαφές ότι έχει μπλέξει το αμπέλι με το κουνέλι.

Γιατί, αν εξαιρέσει κανείς τους πραγματικά μεγάλους εργοδότες, εμπόρους και βιομήχανους και τραπεζίτες, που δεν ξεπερνάνε τις 10.000- 15.000 ανθρώπους ΚΑΙ τους λίγους εργάτες προλετάριους του ιδιωτικού τομέα, ΟΛΟΙ οι υπόλοιποι Έλληνες ανήκουν σε μία και την ίδια τάξη: Είναι ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΙ. Και δεν είναι απλώς μικροαστοί. Είναι μικροαστοί ΔΥΟ ΤΑΧΥΤΗΤΩΝ!

Από τη μία πλευρά είναι οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, που υφίστανται όλες τις επιλεκτικές πολιτικές των ξένων δανειστών και των εγχώριων εργοδοτών κάθε μορφής.

Και από την άλλη είναι η δημοσιοϋπαλληλία, που δεν της κλέβει κανείς την υπεραξία, που πηγαίνει στο κράτος, δηλαδή πάλι στο κοινωνικό σύνολο (εκτός από τις υπερτιμολογήσεις, τις μίζες, τα φακελλάκια…) και η οποία προστατεύεται  σκανδαλωδώς από το κράτος σε σχέση με όλους τους άλλους. Για την ακρίβεια από όλες τις κυβερνήσεις και φυσικά και του ΣΥΡΙΖΑ.

Με βάση ποια τάξη θα κάνει την πολιτική με ταξικό πρόσημο ο ΣΥΡΙΖΑ; Ανάθεμα κι αν ξέρει κι ίδιος! Για έναν απλό λόγο:

Στην πράξη, ποτέ καμιά κυβέρνηση στη χώρα δεν εφάρμοσε πολιτική τέτοια που να ευνοεί τόσο πολύ τα συμφέροντα των εργοδοτών και τόσο λίγο των εργαζομένων. Όλα όσα έχει υπογράψει και εφαρμόζει από τις απαιτήσεις των δανειστών δεν είναι για τώρα. Έχουν υποχρέωση εφαρμογής τουλάχιστον 40ετίας! Επιπλέον, το Φθινόπωρο θα υπογράψει και θα εφαρμόσει υποχρεωτικά την κυριαρχία της υποαμειβόμενης εργασίας ως προαπαιτούμενο του ΔΝΤ. Χωρίς αντίσταση!

Ο ΣΥΡΙΖΑ επισφράγισε και έκανε ακόμα σκληρότερους τους νόμους που έχουν διασπείρει τη χαμηλόμισθη εργασία σε όλο τον ιδιωτικό τομέα. Παράλληλα, υπέγραψε για πολλά χρόνια την καθιέρωση των ατομικών συμβάσεων και την εξάπλωση της part time εργασίας, όπως απαιτούσαν και επέβαλαν οι δανειστές και οι εγχώριοι εργοδότες.

Από τα στοιχεία της πραγματικής οικονομίας στον ιδιωτικό τομέα, έχουμε πέσει από τα 750- 600 ευρώ του βασικού μισθού με πλήρη εργασία του 2014, στα 240 ευρώ περιστασιακή εργασία των 18χρονων και 400 ευρώ ημιαπασχόλησης των 25χρονων το 2017! Μετά από 2,5 χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, με ταξικό πρόσημο!

Όπως ομολόγησε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, χωρίς να το διαψεύσει, έδωσε στους δανειστές πολύ περισσότερα από όσα τους έδωσε ο Σαμαράς στα οικονομικά και στα εργασιακά.

Έτσι, ποτέ καμιά κυβέρνηση δεν χαντάκωσε τόσο πολύ για τις επόμενες δεκαετίες τους πραγματικούς προλετάριους και τη μικρομεσαία τάξη, ευνοώντας σκανδαλωδώς το πιο συντηρητικό και αντιπαραγωγικό κομμάτι των απασχολούμενων: Τους δημόσιους υπάλληλους! Με εξαίρεση νοσοκομειακό προσωπικό, κάποιους ήρωες δάσκαλους, υπηρέτες της αεροπορίας και υποχρεωτικώς είλωτες των δημόσιων υπηρεσιών για να λουφάρουν οι υπόλοιποι.

Το οξύμωρο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ που τάχα πολιτεύεται με ταξικό πρόσημο, πέρα που δεν έχει ιδέα τι είναι τάξεις στην πραγματική Ελλάδα, έχει συντρίψει για πολλά χρόνια άνεργους, συνταξιούχους και ιδιωτικό τομέα, δηλαδή τους σύγχρονους προλετάριους με την ευρεία έννοια (αφού δεν μπόρεσε να τους μαντέψει ο Μαρξ, με το δίκιο του...) και χαϊδεύει διαρκώς, δίνοντας αυξήσεις και πληθαίνοντας, τη δημοσιοϋπαλληλία, που ζει απολύτως προστατευμένη στο κουκούλι του διαρκούς κομματοκράτους! Παράγοντας ελλείμματα χωρίς αντίστοιχο κέρδος για το λαό!

Πώς το είπε ο πρωθυπουργός στο Αίθριο των Μουσιών; Θα υλοποιήσει σχέδιο για να μπεί τέλος στη διαπλοκή πολιτικών- τραπεζών- επιχειρηματιών! Ξέρουμε. Με ταξικό πρόσημο. Σαν αυτό, με το οποίο τον έφεραν στην εξουσία, ροκανίζοντας τους Σαμαροβενιζέλους, όλοι οι τραπεζίτες και πλουτοκράτες το 2015, αγκαλιά με ένα κομμάτι της δεξιάς, που ήθελαν (σε συμφωνία με την τρόικα) ένα άφθαρτο, νέο πρόσωπο!

Πώς το είπε ο πρωθυπουργός; «Πρώτα θα έρθουν οι επενδύσεις και μετά οι θέσεις εργασίας». Πές το μας ρε άνθρωπε ότι είσαι καπιταλιστής σαν τους δανειστές! Γιατί εμείς νομίζαμε ότι είσαι κομμουνιστής!

Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης

liberal.gr

Ο «πατριωτισμός» των υαινοειδών

Του Παντελή Μπουκάλα

Δυο παιδιά, δυο παλικαράκια, πέθαναν. Δεκαεννιά χρονών το μεγάλο, δεκαπέντε το μικρότερο. Φιλαράκια. Βρέθηκαν μέσα σε αρδευτικό κανάλι στη γέφυρα Αιγείρου της Κομοτηνής. Είχαν πάει σε γάμο με το μοτοποδήλατο του μεγάλου και επέστρεφαν. Μα δεν θα φτάσουν ποτέ στο σπίτι τους. Ηταν μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας.

Στον άλλον κόσμο αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Στον παρόντα κόσμο έχει τη σημασία που του αποδίδουν οι αντιλήψεις του καθενός. Βέβαιο μπορούμε να θεωρούμε, πάντως, ότι υπερβαίνουν αρκετά το ποσοστό της «Χ.Α.» όσοι φρονούν ότι δεν είναι Ελληνάκια τα Ελληνάκια, τα παιδιά της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης δηλαδή, που εδώ γεννιούνται, εδώ πάνε σχολείο, εδώ πάνε και φαντάροι (έστω και σαν τυφεκιοφόροι άνευ τυφεκίου συνήθως, μια και η πολιτεία συνήθισε να μην τα εμπιστεύεται), εδώ ψηφίζουν.

Στο πρωινό διαδικτυακό ξεφύλλισμα των εφημερίδων βρέθηκα να διαβάζω την είδηση στην ηλεκτρονική σελίδα κυριακάτικου φύλλου με υψηλές πωλήσεις, το οποίο έχει διακριθεί στον υπέρ σωβινισμού αγώνα, ακόμα και στη χρυσαυγίτικη εκδοχή του. Το ποιόν του εντύπου εξηγεί εν μέρει και το περιεχόμενο ενός από τα «σχόλια αναγνωστών» κάτω από την είδηση. Και λέω εν μέρει επειδή νεοφασίστες και ρατσιστές «σχολιαστές», πάντα ανώνυμους ή ψευδώνυμους, συναντάς σχεδόν παντού, κι αυτό δεν είναι αποκλειστικό ελληνικό γνώρισμα. Τι έσπευσε να πει ο λαμπρός συνέλληνας, και χριστιανός ορθόδοξος κατά πάσαν πιθανότητα, πριν ακόμα ταφούν τα παιδιά; Ιδού, χωρίς καμία διορθωτική παρέμβαση στον τονισμό ή τη στίξη, για να μη θιγεί το «αυθόρμητο»: «οι τουρκοφωνοι ισλαμιστες, να πανε στην τουρκιά να μεινουνε, εκει δεν εχουν τροχαια!;» Και να πούμε ότι ντρεπόμαστε για λογαριασμό του, ή ότι ελάχιστοι στον τόπο μας συμμερίζονται τη βαρβαρότητά του, η ύβρις δεν αναιρείται.

Με ψευδώνυμο ισοδύναμο της ανωνυμίας υπογράφει το «σχόλιό» του το υαινοειδές, και μάλιστα με ψευδώνυμο που παραπέμπει εμμέσως στον Μεγαλέξανδρο. Να θέλει άραγε να κρυφτεί ακόμα κι αυτός από την ίδια του τη χυδαιότητα, από τον ίδιο τον ανθρωποφαγικό «πατριωτισμό» του; Δεν το βλέπω πιθανό. Σίγουρο είναι, αντίθετα, πως οι πιο στενοί της παρέας του, με τους οποίους και θα συζητάει όλο καμάρι τα κατορθώματά του, θα ξέρουν με ποιο ψευδώνυμο δρα στο Ιντερνετ, σκορπίζοντας χολή και μίσος. Ο ίδιος θα πιστεύει, βέβαια, ότι έχουν γαλανόλευκα χρώματα τα «σχόλιά» του. Αλλά είναι μαύρα, κατάμαυρα.

Καθημερινή

Μισθοί που σοκάρουν για τη νεολαία : €380 σε 24χρονους, €265 για 18αρηδες!

Αποκαρδιωτικά τόσο για τους νέους όσο και για εκείνους που ανήκουν στη γενιά των τριαντάρηδων και σαραντάρηδων είναι τα ευρήματα από την επεξεργασία του «μισθολογίου» στον ιδιωτικό τομέα.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Καθημερινή», που παρουσιάζει στοιχεία από τις αναλυτικές περιοδικές δηλώσεις που υποβάλλονται στον ΕΦΚΑ, για να έχει πιθανότητες εξασφάλισης ενός τετραψήφιου καθαρού μισθού ο εργαζόμενος θα πρέπει να έχει περάσει τα 50.

Όσον αφορά τους νέους κατά των 30 ετών τα νούμερα απλώς αποτυπώνουν τη σκληρή πραγματικότητα: Ο νέος ηλικίας 24 ετών αμείβεται σήμερα στην Ελλάδα με 380 ευρώ τον μήνα κατά μέσο όρο, ενώ ο ηλικίας 18 ετών – αν βρει δουλειά θα πρέπει να συμβιβαστεί με 265 ευρώ καθαρά κατά μέσο όρο.

Η πυραμίδα των αμοιβών

Τα πλέον πρόσφατα διαθέσιμα στοιχεία για την κατανομή των μισθών, που αναφέρονται στο ρεπορτάζ της εφημερίδας με βάση την ηλικία των εργαζομένων, προέρχονται από την επεξεργασία των αναλυτικών περιοδικών δηλώσεων που υποβάλλονται στο ΙΚΑ και αφορούν τον Ιούνιο του 2016 (σ.σ. έκτοτε εκτιμάται ότι έχουν υπάρξει και άλλες μειώσεις κυρίως λόγω αύξησης του μεριδίου της μερικής απασχόλησης στη συνολική απασχόληση).

Τι δείχνει η ηλικιακή πυραμίδα;

1. Στη χειρότερη μοίρα, όπως θα αναμενόταν άλλωστε, βρίσκονται οι νεότεροι εργαζόμενοι ηλικίας 19 ετών και κάτω. Οι ασφαλισμένοι της ηλικιακής ομάδας 15 – 19 ετών είναι μόλις 33.000 άτομα και η μέση αμοιβή διαμορφώνεται στα 315,34 ευρώ μεικτά ή στα 264,88 ευρώ αν αφαιρεθούν οι ασφαλιστικές εισφορές του εργαζόμενου. Βέβαια, συγκριτικά προ κρίσης επίπεδα, οι αμοιβές εμφανίζουν τη μεγαλύτερη ποσοστιαία μείωση από όλες τις ηλικιακές ομάδες. Το 2009, οι νέοι ηλικίας 18 ετών εισέπρατταν 548 ευρώ μεικτά (κατά μέσο όρο), κάτι που σημαίνει ότι από τότε μέχρι σήμερα έχουν χάσει το 42% του μισθού τους.

2. Ανάλογη είναι η εικόνα και στους νέους ηλικίας 20 ετών. Στην ηλικιακή ομάδα 20 – 24 ετών, η μέση αμοιβή έχει υποχωρήσει στα 454 ευρώ μεικτά ή στα 381 ευρώ καθαρά. Σε σύνολο περίπου δύο εκατομμυρίων ασφαλισμένων μισθωτών στο ΙΚΑ, στην ηλικιακή ομάδα των 20 – 24 ετών ανήκουν αυτήν τη στιγμή 178.000 άτομα, δηλαδή περίπου 8 στους 100. Και για τους ηλικίας 20 ετών, η μέση μείωση αποδοχών ανέρχεται στο 42% συγκριτικά με τον Δεκέμβριο του 2009.

3. Η ηλικιακή ομάδα 25 – 29 ετών με 257.198 «εκπροσώπους» ζει κατά μέσο όρο με 606 ευρώ μεικτά ή 509 ευρώ καθαρά αν αφαιρεθούν οι ασφαλιστικές εισφορές. Λόγω της μερικής απασχόλησης και της «βύθισης» του βασικού μισθού, έχει καταγραφεί μείωση της τάξεως του 36,49% συγκριτικά με τον Δεκέμβριο του 2009.

4. Στην ηλικία των 30 – 34 ετών ο μέσος μισθός τον Δεκέμβριο του 2009 έφτανε στα 1.146 ευρώ μεικτά, για να υποχωρήσει τον Ιούνιο του 2016 κατά 31% στα 785,82 ευρώ μεικτά ή στα 660 ευρώ καθαρά.

5. Από τα 35 -39 ο μέσος καθαρός μισθός είναι796 ευρώ (αντιστοιχεί σε μεικτές αποδοχές 968 ευρώ). Προ κρίσης, οι μέσες μεικτές αποδοχές έφταναν στα 1.310 ευρώ.

Οι σαραντάρηδες είχαν το 2009 μέσες μεικτές αποδοχές της τάξεως των 1.422 ευρώ (για όσους ανήκαν στο πρώτο μισό της δεκαετίας) έως 1.530 ευρώ. Οι εκπρόσωποι της συγκεκριμένης ηλικιακής ομάδας εμφανίζονται – ποσοστιαία τουλάχιστον – να έχουν υποστεί μικρότερες περικοπές σε σχέση με τους νεότερους. 

Φτώχεια: ένα θέμα ταμπού

Του Περικλή Κοροβέση

«Τα χειρότερα είναι σαφέστατα πίσω μας», δήλωσε ο πρωθυπουργός. Πού στηρίζει αυτήν την αισιοδοξία ο κ. Τσίπρας είναι άκρως απόρρητο.

Ενα κρατικό μυστικό που αν διαρρεύσει θέτει σε κίνδυνο την εθνική μας ασφάλεια και μπορεί να αντιδράσουν άσχημα οι αγορές και να φάμε πόρτα. Ακόμα και εκείνοι οι συνάδελφοι που ειδικεύονται να κάνουν τις διαρροές του Μαξίμου ρεπορτάζ, εσίγησαν.

Εντούτοις κάποιοι άνθρωποι είναι περίεργοι -και είναι κρίμα που η περιέργεια δεν έχει γίνει ακόμα επάγγελμα- και ψάχνουν να βρουν τα ερείσματα αυτής της αισιοδοξίας σε μια χώρα πτωχευμένη και σε βαθιά κατάθλιψη.

Ανάμεσά τους και εγώ. Αλλά επειδή δεν έχουμε στοιχεία γιατί χαίρεται ο πρωθυπουργός μας και χαμογελάει όλη την ώρα, θα αρκεστούμε σε μερικές υποθέσεις εργασίας.

Η κυβέρνηση έχει δρομολογήσει ένα νέο ομολογιακό δάνειο. Δηλαδή, στο υπάρχον χρέος θα προσθέσουμε ένα καινούργιο για να πληρώσουμε τα τοκοχρεολύσια του παλιού χρέους, το οποίο δεν μειώνεται.

Είναι ένα τέρας που αναγεννάται καταβροχθίζοντας μισθούς και συντάξεις. Ομόλογα είχε εκδώσει και η κυβέρνηση Σαμαρά κάτω από αντίστοιχες συνθήκες. Το γνωστό ομόλογο Σαμαρά ανανεώνεται με το ομόλογο Τσίπρα. Ο τότε υπεύθυνος Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ, και νυν υπουργός Οικονομικών Ευκλ. Τσακαλώτος, είχε δηλώσει: «Η έξοδος στις αγορές, με δεδομένο ότι το χρέος παραμένει μη βιώσιμο, απαντά στα πολιτικά και επικοινωνιακά προβλήματα της κυβέρνησης (Σαμαρά)...

»Είναι προφανές ότι η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας δεν πρόκειται να δει καμία βελτίωση στη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει» («Εφ.Συν.» 26.7.17). Να είναι αυτό μια αναχρονισμένη κριτική στο ομόλογο Τσίπρα;

Οχι, βέβαια. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την τελευταία του διάσπαση και την αποχώρηση του Αριστερού Ρεύματος (τώρα ΛΑ.Ε.), συνειδητά ή ασυνείδητα επέλεξαν ένα καθαρά αρχηγοκεντρικοδεξιό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (ακραίο Κέντρο), και το μέλλον τους εξαρτάται από την εύνοια του αρχηγού και του περιβάλλοντός του.

Με τη λίστα οι βουλευτές στην ουσία δεν εκλέγονται. Διορίζονται από τον αρχηγό στην εκλόγιμη θέση. Και αυτό επιτυγχάνεται διά της υποταγής. Με άλλα λόγια, δημοκρατικός συγκεντρωτισμός σε νεοφιλελεύθερο περιβάλλον.

Και εδώ έχουμε ακόμα έναν θρίαμβο του καπιταλισμού. Με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Από τη μία ανανέωσε την πολιτική του εκπροσώπηση. (Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση) και από την άλλη, διέλυσε αυτό που λέγαμε Αριστερά, συνεχίζοντας την πορεία των μνημονιακών προκατόχων του. Στην ουσία το ίδιο έργο παίζεται από την εποχή του Γ. Παπανδρέου.

Αυτό που αλλάζει είναι οι ρόλοι. Αλλά ο σκηνοθέτης είναι πάντα ο ίδιος: η γερμανική Ε.Ε. Και αφού ο κ. Τσίπρας μετέτρεψε την Αριστερά σε Δεξιά, φυσικό επακόλουθο ήταν να ανατρέψει και τα νοήματα της γλώσσας. Και ίσως βρεθεί κάποιος λεξικογράφος του ΣΥΡΙΖΑ για να καταλάβουμε τη νέα γλώσσα. Π.χ. θα καταργήσουμε τα μνημόνια σημαίνει θα φέρουμε νέα μνημόνια.

Ο λαός δεν θα πληρώσει ούτε ένα ευρώ παραπάνω, σημαίνει νέες περικοπές μισθών και συντάξεων και αύξηση της φορολογίας. Και πολλά άλλα. Τα χειρότερα είναι σαφέστατα πίσω μας σημαίνει πως τα χειρότερα είναι μπροστά μας.

Αλλά ας δούμε τι λέει επ’ αυτού οδιευθυντής ερευνών του ΕΚΚΕ Διονύσης Μπαλούρδος σε μια συνέντευξη που έδωσεστην πάντοτε εύστοχη Ιωάννα Σωτήρχου («Εφ.Συν.» 24.7.17). «Μερικά πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο, όπως είναι η ένταση της φτώχειας, όπου η κατάσταση είναι δραματική, η διάρκειά της, αφού δύσκολα καταφέρνει κάποιος να ξεφύγει. (...)

Η φύση της φτώχειας φαίνεται να έχει αλλάξει: υπό τις συνθήκες αύξησης των ανέργων (ή φτωχών εργαζομένων) το μέλλον μεγάλων κοινωνικών ομάδων γίνεται λιγότερο ασφαλές, πιθανόν πιο σκοτεινό και ακαθόριστο».

Και εκεί που πιστεύαμε πως είμαστε Ευρώπη, η έρευνα του ΕΚΚΕ μάς προσγειώνει. Είμαστε εγγύτερα σε φτωχές πρώην σοσιαλιστικές χώρες: Βουλγαρία, Ρουμανία, Κροατία, Εσθονία, Λιθουανία, Λετονία. Τα στοιχεία που παραθέτει η έρευνα είναι συγκλονιστικά.

Θα αναφερθώ μόνο σε ένα. Το 35,6% των Ελλήνων βιώνουν τον αποκλεισμό και τις στερήσεις (δηλαδή παραπάνω από ένας στους τρεις). Σε χειρότερη θέση από μας βρίσκεται μόνο η Λετονία. Αλλά, όπως πάμε, πιθανότατα να την ξεπεράσουμε. Ακόμα μια ελληνική πρωτιά, αυτή τη φορά από Αριστερά.

Ποια είναι τα προγράμματα κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για την καταπολέμηση αυτής της εθνικής συμφοράς; Κανονικά θα έπρεπε το θέμα αυτό να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Είδατε πολλά πρωτοσέλιδα ή εκπομπές με αυτό το τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα; Και μια έρευνα του ΕΚΚΕ δεν έχει το κοινό του «Survivor».

Μήπως η πεμπτουσία του νεοφιλελευθερισμού είναι η ραγδαία φτωχοποίηση των λαών και καλός κυβερνήτης είναι αυτός που αυξάνει τους ρυθμούς αποκλεισμού και στερήσεων χωρίς τελειωμό; Η πραγματικότητα, τόσο στη χώρα μας, όσο και στην Ε.Ε. το επιβεβαιώνει. 

 efsyn.gr

Παρελθόν ο Ρίνς Πρίμπους από το Λευκό Οίκο - Νέος προσωπάρχης ο Τζον Κέλι

Ο Ντόναλντ Τραμπ ανακοίνωσε την απομάκρυνση του ομογενούς Ρίνς Πρίμπους από τη θέση του Επιτελάρχη του Λευκού Οίκου. Στη θέση του ο μέχρι σήμερα υπουργός Εσωτερικής Ασφάλειας, στρατηγός Τζον Κέλι.

Η απομάκρυνση Πρίμπους έρχεται λίγες μόλις ώρες μετά τη δημοσιοποίηση σε αμερικανικά ΜΜΕ (New Yorker) επικοινωνίας του νέου διευθυντή επικοινωνίας του Λευκού Οίκου Άντονι Σκαραμούτσι με δημοσιογράφο, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Σκαραμούτσι καταφερόταν με βαρείς χαρακτηρισμούς κατά του, τότε, ανωτέρου του στο Λευκό Οίκο.

Την απόφασή του έκανε γνωστή μέσω του twitter, αμέσως μετά την κοινή πτήση των τριών (Τραμπ, Πρίμπους και Σκαραμούτσι) προς το Long Island.

Ο Ντόναλντ Τραμπ ευχαρίστησε τον κ. Πρίμπους για τις υπηρεσίες του, σημειώνοντας ότι πέτυχαν πολλά μαζί και πως είναι περήφανος για αυτόν. Ανέφερε ότι διάδοχος του Πρίμπους είναι ο Τζον Κέλι, «ένας σπουδαίος Αμερικανός» και ένα «αστέρι της κυβέρνησής μου».

kathimerini.gr

Έκρηξη χρεών προς τα Ταμεία - Εκτός ρύθμισης των 100 δόσεων δύο στους τρεις οφειλέτες

Έκρηξη χρεών προς τα Ταμεία - Από τους 203.724, μόλις οι 57.217 συνεχίζουν να εξυπηρετούν τις οφειλές τους

   

Αδυναμία να εξοφλήσουν τις οφειλές τους ακόμα και οι μέχρι προσφάτως συνεπείς φορολογούμενοι λόγω των υπέρογκων αυξήσεων σε φόρους και εισφορές, δείχνουν τα στοιχεία για τα χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία, σύμφωνα με την έκθεση του Κέντρου Είσπραξης Ασφαλιστικών Οφειλών (ΚΕΑΟ).

Όπως αναφέρει η «Καθημερινή», η έκθεση αποτυπώνει την αποτυχία των μαζικών ρυθμίσεων οφειλών, όπως αυτές εφαρμόστηκαν τα προηγούμενα χρόνια. Ενδεικτικό είναι ότι από τους συνολικά 203.724 οφειλέτες που εντάχθηκαν σε κάποια από τις ρυθμίσεις, στο τέλος Ιουνίου μόλις οι 57.217 συνέχιζαν να τις εξυπηρετούν, καταβάλλοντας δόσεις και τρέχουσες εισφορές, ακόμη και αν οι δόσεις ήταν πολύ χαμηλές.

Βάσει των στατιστικών στοιχείων από τους 42.979 οφειλέτες που συνολικά έχασαν την πιο πρόσφατη  και πιο ευνοϊκή ρύθμιση της «νέας αρχής» που έγινε γνωστή ως η ρύθμιση των 100 δόσεων (ν.4321/2015), το 68% είχε δόση από 50 έως 300 ευρώ τον μήνα.

Συνολικά, από τους 77.227 οφειλέτες που εντάχθηκαν με οφειλές 3,2 δισ. ευρώ, απεντάχθηκαν τα 2/3.

Ορισμένοι από αυτούς, και συγκεκριμένα οι 7.152, έχουν επανενταχθεί στην πάγια ρύθμιση των 12 δόσεων, υπό τον φόβο των ηλεκτρονικών κατασχέσεων και της ενεργοποίησης των υπόλοιπων αναγκαστικών μέτρων είσπραξης.  

  

Το ΕΣΡ αποφάσισε : Στα 35 εκατ. ευρώ η τιμή εκκίνησης για τις τηλεοπτικές άδειες

Υπεγράφη η ΚΥΑ για τον καθορισμό της τιμής εκκίνησης των επτά δημοπρατούμενων τηλεοπτικών αδειών

Ο Υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης, Νίκος Παππάς και ο Αναπληρωτής Υπουργός Οικονομικών, Γιώργος Χουλιαράκης, υπέγραψαν Κοινή Υπουργική Απόφαση για τον καθορισμό της τιμής εκκίνησης για κάθε μία εκ των επτά δημοπρατούμενων τηλεοπτικών αδειών.

Η τιμή εκκίνησης καθορίστηκε στο ποσό των 35 εκατ. ευρώ ανά άδεια παρόχου περιεχομένου επίγειας ψηφιακής τηλεοπτικής ευρυεκπομπής ελεύθερης λήψης εθνικής εμβέλειας.

Η απόφαση των δύο Υπουργών επικύρωσε τη γνώμη που διατύπωσε νωρίτερα σήμερα το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ).

Μπορεί να το «γυρίσει» ο Τσίπρας;

Ο χειρότερος Πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης, ο άνθρωπος που επιβάρυνε το κόστος της κρίσης με δεκάδες δισεκατομμύρια, διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων και την ηγεμονία στο πολιτικό σκηνικό. Δεν πρόκειται για φαινόμενο των καιρών, αλλά για αδυναμία της αντιπολίτευσης και μάλιστα στο σύνολό της

Του Κώστα Γιαννακίδη

Ενας συνομιλητής του Πρωθυπουργού μου είπε ότι θεωρεί εξαιρετικά πιθανό, ο Αλέξης Τσίπρας να μη φτάσει στις εκλογές ως αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν η χώρα βγει από το πρόγραμμα, ο Τσίπρας θα σταθεί μπροστά σε μία κάμερα και θα πει ότι το νέο ξεκίνημα θέτει σημαντικές προκλήσεις, αλλά και θέμα μετασχηματισμού του προοδευτικού χώρου. Το σενάριο λέει ότι ΣΥΡΙΖΑ θα μετεξελιχθεί σε ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με άλλο όνομα, διαφορετική δομή και νέα στελέχη. Και από δίπλα μπορεί να είναι και ο Γιούνκερ, ο οποίος το μόνο που δεν έχει πει ακόμα, είναι ότι ο λόγος για τον οποίο δεν θα διεκδικήσει ανανέωση θητείας είναι η κάθοδος, με τον Αλέξη, στη Β΄Αθηνών. Οι Βρυξέλλες ούτε τον Σημίτη δεν αγάπησαν τόσο.

Ναι, ξέρω, όλο αυτό, ένα νέο κόμμα υπό τον Τσίπρα, δείχνει δύσκολο οργανωτικά και περίπλοκο πολιτικά. Ομως τα σχήματα εξουσίας υιοθετούν συχνά τη συμπεριφορά του παράσιτου: στη σωστή στιγμή μεταπηδούν σε άλλον ξενιστή. Αν το επιχειρήσει του χρόνου, έχει μπροστά του αρκετό χρονικό διάστημα για να μοντάρει το νέο κόμμα, να πετάξει ταμπέλες και να καθαρίσει από πάνω του όσους λεκέδες προλάβει. Αλλωστε είναι μεγάλος άνθρωπος πια, δεν μπορεί να κυκλοφορεί ούτε ως ριζοσπάστης, αλλά ούτε και ως αριστερός -έξω ξενίζονται και μέσα γελάνε.

Αν κάτι μάθαμε από τη συνέντευξη του Τσίπρα στον Guardian και στον Alpha είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο θα πολιτευτεί από εδώ και πέρα είναι ο εξής: «έκανα λάθη, είχα αυταπάτες, αλλά είμαι έντιμος και τώρα ξέρω». Αυτό είναι αρκετά απλό και γοητευτικό για να περάσει στον κόσμο. Και αν μάλιστα του χρόνου επιτευχθεί, έστω προσχηματικά, η έξοδος από το μνημόνιο και κουνηθεί ο δείκτης της ανάπτυξης, ο Τσίπρας θα έχει κάτι παραπάνω να πει. Και εδώ βρίσκεται το πρόβλημα της αντιπολίτευσης. Ο Τσίπρας βρίσκει συνέχεια κάτι καινούργιο, συνήθως ένα ψέμα, για να πει. Εκείνοι επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια. Το ακούσαμε και τις τελευταίες ημέρες: ο Πρωθυπουργός έλεγε για την έξοδο στις αγορές, ενώ η αντιπολίτευση έπαιζε σε λούπα τον Γιάνη, τα capital controls και τους Λαφαζάνηδες. Ομως αυτά οι πολίτες όχι μόνο τα γνωρίζουν, αλλά τα έχουν εμπεδώσει κιόλας. Θα έλεγα δε ότι η μονοτονία της επανάληψης, τους επιτρέπει να συμβιβαστούν μαζί τους, να τα εντάξουν στο περιβάλλον μίας ιδιόρρυθμης κανονικότητας.

Αυτό που συμβαίνει, λοιπόν, είναι μοναδικό. Ο χειρότερος Πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης, ο άνθρωπος που επιβάρυνε το κόστος της κρίσης με δεκάδες δισεκατομμύρια, αυτός που εκχώρησε τον εθνικό πλούτο για έναν αιώνα και έλαβε τα επαχθέστερα μέτρα, διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων και την ηγεμονία στο πολιτικό σκηνικό. Δεν πρόκειται για φαινόμενο των καιρών, αλλά για αδυναμία της αντιπολίτευσης και μάλιστα στο σύνολό της.

Δεν γνωρίζουμε, βέβαια, πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, αλλά αν ο Τσίπρας δεν πέσει θύμα πολιτικού ατυχήματος, τότε έχει πολύ καλές πιθανότητες για τις εκλογές, το φθινόπωρο του 2019. Αν όχι για να τις κερδίσει, αλλά για να καταγράψει ένα καλό σκορ, παίζοντας στη συνέχεια το ίδιο έργο από την αρχή: μπλοκάροντας την προεδρική εκλογή και σέρνοντας τη χώρα σε εκλογές με απλή αναλογική.

Στις αρχές του 2020 ο Τσίπρας θα αντιπολιτεύεται τα μέτρα που ψήφισε ο ίδιος φέτος. Και αν κάποιος το θυμηθεί και πάει να το φωνάξει, δεν θα ακουστεί. Εξω από τη Βουλή θα υπάρχει κόσμος να διαδηλώνει. Και αν φύγει καμιά μολότοφ, ανοίξει και καμιά μύτη, ο Αλέξης Τσίπρας θα σηκώσει το δάχτυλο και θα πει ότι, επί των ημερών του, η Αθήνα ήταν ασφαλής.  

protagon.gr

Είναι το μποϊκοτάζ αξιόπιστη αντιπολίτευση;

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν έχουν κανέναν λόγο να μιμηθούν τον ΣΥΡΙΖΑ, υιοθετώντας ακραίες μορφές αντιπολίτευσης. Αυτές δεν ωφελούν τον τόπο

Του  Γιώργου Καρελιά

Χθες (Πέμπτη) έγινε στη Λαμία το Περιφερειακό Αναπτυξιακό Συνέδριο Στερεάς Ελλάδας, παρουσία του Πρωθυπουργού και υπουργών, στο οποίο παρατηρήθηκε το εξής περίεργο γεγονός. Δεν προσήλθε κανένα στέλεχος της ΝΔ, αλλά ήταν παρών ο περιφερειάρχης Κώστας Μπακογιάννης, ο οποίος μάλλον δεν ανήκει ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στο ΠΑΣΟΚ…

Η ΝΔ είχε «απαγορεύσει» προκαταβολικά στα στελέχη της να μετάσχουν στο συνέδριο, χαρακτηρίζοντάς το «κακόγουστη προπαγάνδα του Mεγάρου Μαξίμου». Η ανακοίνωση του κόμματος εδώ.

Είναι, αν δεν κάνουμε λάθος, η πρώτη φορά που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιβάλλει τέτοιου είδους εμπάργκο και μποϊκοτάρει μια εκδήλωση, η οποία γίνεται μεν με κυβερνητική πρωτοβουλία, αλλά αφορά τις Περιφέρειες της χώρας.

Ακόμα κι αν η ΝΔ έχει δίκιο σε ορισμένα από όσα προσάπτει στην κυβέρνηση και στον Αλέξη Τσίπρα, το ερώτημα που τίθεται είναι αν η αποχή και το μποϊκοτάζ είναι η ενδεδειγμένη μέθοδος απάντησης. ‘Η αν, αντίθετα, είναι καλύτερα τα στελέχη της να μετέχουν στα συνέδρια αυτά, να επισημαίνουν τις κυβερνητικές ολιγωρίες, να καταγγέλλουν τις επιδιώξεις (προπαγάνδα κτλ) και να προβάλλουν τις εναλλακτικές πολιτικές του κόμματος, αν έχει.

Μήπως, δηλαδή, αντί της αποχής, τα στελέχη της ΝΔ πρέπει να κάνουν αυτό που έκανε ο Κώστας Μπακογιάννης: καλωσόρισε τον Πρωθυπουργό στην Περιφέρειά του, αλλά δεν του χαρίστηκε. Περιέγραψε τη δραματική κατάσταση που βιώνουν οι πολίτες (ανεργία, φτώχεια), του επισήμανε ότι πρέπει να σταματήσουν τα λόγια και να δοθούν λύσεις στα προβλήματα και τον κάλεσε να βγουν στους δρόμους μαζί, για να ακούσει από πρώτο χέρι αυτά που βιώνουν οι κάτοικοι. Φυσικά, ο κ. Τσίπρας έκανε ότι δεν το άκουσε.

Αυτή είναι η πιο σωστή και αποδοτική μέθοδος αντιπολίτευσης: μετέχω, μιλάω, σε φέρνω προ των ευθυνών σου. Αντίθετα, η αποχή και το μποϊκοτάζ είναι παρωχημένη μέθοδος των δεκαετιών του ΄70 και του ΄80, όταν η συνεχής καταγγελιολογία, σε βαθμό υπερβολής, αποσκοπούσε μόνο στην αποκόμιση κομματικών κερδών και δεν συνέβαλε στην επίλυση των προβλημάτων. Την εφάρμοσε και ο ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2012-2014, όταν είχε καταγγείλει τους πάντες και τα πάντα. Ηταν τότε που, αν έλεγες σε ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ ότι ο ήλιος βγαίνει από την Ανατολή, μπορεί να αντέτεινε ότι βγαίνει από τον Βορρά…

Η ΝΔ, που είναι κόμμα εξουσίας, αλλά και άλλα κόμματα , που μπορεί να χρειαστεί να μετάσχουν, δεν έχουν κανένα λόγο να υιοθετήσουν τέτοιες μεθόδους αντιπολίτευσης. Η ακραία πόλωση, ο φανατισμός και το «όχι σε όλα», που εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολιτευτική του τακτική, έβλαψαν τον τόπο.

Ας μην τον μιμηθεί η σημερινή αντιπολίτευση. Ελπίζουμε, δηλαδή, αυτό το μποϊκοτάζ να είναι ένα στιγμιαίο λάθος της, που δεν θα επαναληφθεί. Διότι, σύμφωνα με μια ρήση που αποδίδεται στον Κομφούκιο, «το να μη διορθώνει κάποιος τα λάθη του είναι μεγάλο λάθος»… 

protagon.gr