Γιατί δίνουν υπουργεία σε cartoons;

Δεδομένων των συνθηκών, οι πρωθυπουργοί καλούνται πλέον να τηρούν και τη σωστή δοσολογία κατά τη σύνθεση του κυβερνητικού σχήματος. Και αυτού του τύπου οι υπουργοί είναι απαραίτητοι για συγκεκριμένους λόγους...

Του Κώστα Γιαννακίδη

Τι είναι αυτό που σε προκαλεί περισσότερο; Οι δηλώσεις του Ζουράρι ή η τοποθέτησή του στην κυβέρνηση; Θα μπορούσε να σκανδαλίσει και η τοποθέτησή του σε ψηφοδέλτιο αλλά, εντάξει, επρόκειτο για συνδυασμό των ΑΝΕΛ και επιλογή του Πάνου Καμμένου.

Η τοποθέτηση του στην κυβέρνηση, στο υπουργείο Παιδείας, είναι που σοκάρει. Τα υπόλοιπα ήρθαν φυσιολογικά. Οταν κάνεις κυβέρνηση, δεν δίνεις χαρτοφυλάκιο στον Τάκη Τσουκαλά. Διότι, αργά ή γρήγορα, θα πει κάτι για τον Παναθηναϊκό ή τον ΠΑΟΚ. Θα μου πεις ότι ο Ζουράρις δεν είναι Τσουκαλάς. Συμφωνώ. Είναι χειρότερος αφού, υποτίθεται, φέρει και υψηλή, σχεδόν εξωπραγματική μόρφωση. Δεν αποκλείεται ο άνθρωπος να μην έχει συναίσθηση όσων λέει. Μπορεί να εκστασιάζεται τρέφοντας τον ναρκισσισμό του με τα μουγκρητά και την έπαρση που χορηγεί η ευχέρεια να εκστομίζει χυδαιότητες χωρίς να υφίσταται καμία συνέπεια. Με τον κομπασμό του υπερφίαλου σοφού αστού που μετουσιώνεται σε κάτι λαϊκό, ξεχνώντας την προτέρα φύση. Αν ισχύει αυτό, τότε ενδεχομένως δεν είχε και τη συγκρότηση για να πάρει το υπουργικό χαρτοφυλάκιο υπό μάλης. Και τότε γιατί το πήρε;

Μα, για προφανείς λόγους. Είναι η συναλλαγή των εταίρων, η εκλογή του σε περιφέρεια που η ΝΔ έχει δυναμική, αλλά και η φυσιογνωμία του -είναι μορφωμένος, μιλάει με δύσκολες λέξεις, άρα κάνει για το υπουργείο Παιδείας. Εδώ εμφανίζονται δύο εκδοχές: είτε η κρίση του Πρωθυπουργού είναι ανεπαρκής, είτε ο κ. Τσίπρας αδιαφορεί για την ποιότητα των ανθρώπων που τοποθετεί σε υπουργεία όπως αυτό της  Παιδείας. Μεταξύ μας, όλοι γνωρίζουμε τι συνέβη. Εψαχναν ένα υπουργείο για τον Ζουράρι και βρήκαν τη θέση του υφυπουργού Παιδείας. Ποιος ασχολείται με έναν υφυπουργό Παιδείας; Και τι ακριβώς κάνει ο υφυπουργός Παιδείας; Ποιο είναι το έργο και ποια η πολιτική παρακαταθήκη του Κώστα Ζουράρι;

Το αστείο είναι ότι ο Πρωθυπουργός πέτυχε διάνα. Εβαλε στο υπουργείο Παιδείας έναν τύπο που βρίζει δημοσίως και στο υπουργείο Υγείας έναν άλλον που καπνίζει. Μακάρι να ήταν αυτό το πρόβλημα, είναι μόνο ο συμβολισμός του. Το πρόβλημα είναι η αποδοχή της γραφικότητας και του τραμπουκισμού ως μέσα εκφοράς πολιτικού λόγου. Είναι επίσης η πρόσβαση στην εξουσία που πλέον χορηγείται σε αυτούς τους τύπους. Το θέλει, το σηκώνει η κοινωνία, θα πείτε. Το ξέρω, στέλνει Κασιδιάρηδες στη Βουλή. Εδώ είναι ο Τραμπ πρόεδρος των ΗΠΑ, δεν μπορεί να είναι ο Ζουράρις υφυπουργός στην Ελλάδα;

Δεδομένων των συνθηκών, οι πρωθυπουργοί καλούνται πλέον να τηρούν και τη σωστή δοσολογία κατά τη σύνθεση του κυβερνητικού σχήματος. Και αυτού του τύπου οι υπουργοί είναι απαραίτητοι για συγκεκριμένους λόγους. Οταν, ας πούμε, τα πράγματα στριμώχνονται επικοινωνιακά, θα εκστομίσουν κάτι εξωφρενικό και θα πάρουν πάνω τους τα φώτα. Οι γραφικές ή εκκεντρικές προσωπικότητες είναι πιο χρήσιμες από ποτέ ως επικοινωνιακές στρακαστρούκες. Και όταν οι τόνοι της αντιπαράθεσης ανεβαίνουν θα «γαβγίσουν», δίνοντας τη γραμμή στο λαϊκό κομμάτι της βάσης, το οποίο άλλωστε και εκφράζουν. Από ένα σημείο και μετά, δεν έχεις πολιτική, αλλά ένα θέαμα χαρακτήρων.

Ο Πρωθυπουργός θα αποφασίσει τη Δευτέρα τι ακριβώς θα πράξει μετά την υποβολή της παραίτησης Ζουράρι. Εννοείται ότι θα γίνει αποδεκτή και προφανώς εξετάζεται το ενδεχόμενο ανασχηματισμού. Ομως εδώ ο κ. Τσίπρας έχασε μία ευκαιρία. Δεν έπρεπε καν να επιτρέψει στον Κώστα Ζουράρι την πολυτέλεια της παραίτησης. Οφειλε να τον αποπέμψει με μία απλή, γραπτή δήλωση, ει δυνατόν και στην αρχαΐζουσα, αν και κάτι τέτοια, με τη γλώσσα, είναι πολύ δύσκολα για το Μαξίμου. Ηταν και Σαββατοκύριακο, πού να έψαχναν άνθρωπο…        

 protagon.gr