Η αντισυστημική ψήφος και η αντίφαση των Ιταλών

Η αντισυστημική ψήφος στην Ιταλία νίκησε, επειδή οι ψηφοφόροι χρεώνουν την επιδείνωση των όρων ζωής τους στην ταυτισμένη με το ευρώ φιλελεύθερη συναίνεση. Η αντίφαση του μέσου Ιταλού είναι ότι κατηγορεί το ευρώ, αλλά φοβάται την έξοδο.

γράφει ο Σταύρος Λυγερός 

Οι κάλπες στην Ιταλία επιβεβαίωσαν αυτό που ήταν ορατό δια γυμνού οφθαλμού όσον αφορά την τάση του εκλογικού σώματος. Οι Ιταλοί βιώνουν την κρίση και συνειδητοποιούν ότι η ταυτισμένη με το ευρώ φιλελεύθερη συναίνεση της Κεντροαριστεράς και της Κεντροδεξιάς επιτείνει, αντί να λύνει τα προβλήματά τους.

Ανεξαρτήτως της κυβερνητικής λύσης που θα δοθεί το επόμενο διάστημα μέσα από τα παζάρια των κομματικών επιτελείων, το αναμφισβήτητο γεγονός είναι ότι οι ψηφοφόροι στράφηκαν μαζικά προς δύο αντισυστημικά κόμματα: προς το ιδιότυπο «Κίνημα 5 Αστέρων» του Γκρίλο και προς τη «Λέγκα του Βορρά» του Σαλβίνι, η οποία διακρίνεται για τη σαφή αντιμεταναστευτική ρητορική της.

Αμφότεροι οι νικητές είναι ιδιαιτέρως επικριτικοί όσον αφορά την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Κι αυτό είναι, ίσως, η βασική αιτία της εκλογικής επιτυχίας τους. Είναι αληθές πως προεκλογικά οι ηγεσίες τους έβαλαν νερό στο κρασί τους όσον αφορά την προηγούμενη ρητορική του για έξοδο από το ευρώ. Το έπραξαν για να διασκεδάσουν φόβους και να διευκολύνουν εκλογικές εισροές.

Στην πραγματικότητα, ο μέσος Ιταλός βιώνει μία αντίφαση όσον αφορά το κρίσιμο αυτό ζήτημα. Αναπολεί την εποχή πριν το ευρώ, όταν η χώρα του, παρά τα προβλήματα και τις αδυναμίες της, ήταν ένας βιομηχανικός-εξαγωγικός γίγαντας και μέλος του κλαμπ των επτά πλουσιοτέρων χωρών της Δύσης. Μπορεί η λιρέτα να μην ήταν το δυνατό νόμισμα, αλλά με τη διολίσθησή της υπηρέτησε αποτελεσματικά την ιταλική οικονομία για δεκαετίες.

Ο μέσος Ιταλός, λοιπόν, τα βάζει με το ευρώ και όχι αδίκως. Τα γεγονότα του έδειξαν ότι από την επιβολή του κοινού νομίσματος υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι. Ο αναμφισβήτητος κερδισμένος είναι η Γερμανία και από τους βασικούς χαμένους η Ιταλία. Από την άλλη πλευρά, όμως, ο μέσος Ιταλός φοβάται. Λόγω και της ισχυρής προπαγανδιστικής πίεσης που υφίσταται από τα συστημικά Μίντια, τείνει να θεωρεί την έξοδο από την Ευρωζώνη σαν ένα άλμα στο κενό.

Οι Ιταλοί είναι κατά κανόνα πεπεισμένοι ότι το ευρώ πλήττει την ιταλική οικονομία και το δικό τους εισόδημα. Από την άλλη, όμως, δεν είναι έτοιμοι να ρισκάρουν το προβληματικό –αλλά όχι δραματικό– δικό τους σήμερα για ένα αύριο εκτός Ευρωζώνης, για το οποίοι το κατεστημένο του λέει πως θα είναι καταστροφικό και για την Ιταλία και για τους ίδιους, για το εισόδημα και τις όποιες αποταμιεύσεις τους.

Ο μέσος Ιταλός, λοιπόν, θυμίζει ασθενή, ο οποίος ταλαιπωρείται, αλλά δεν αποφασίζει να κάνει την εγχείρηση, φοβούμενος τα χειρότερα. Αυτήν ακριβώς την αντίφασή του επιχείρησαν να εκφράσουν με το νέρωμα της αντι-ευρώ ρητορικής τους τόσο το Κίνημα του Γκρίλο όσο και η Λέγκα.

Εάν αξίζει να κρατήσουμε κάτι από αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα είναι η ποιοτική τάση, το γεγονός ότι ένας λαός που πρωταγωνιστούσε σε ευρωπαϊσμό, σήμερα εμφανίζεται μέσα από τις κάλπες να τον απορρίπτει, έστω κι αν φοβάται το άλμα. Κι αυτό είναι το αποτέλεσμα της αποτυχίας του ευρωπαϊκού εγχειρήματος κι όχι έργο κάποιων μάγων του λαϊκισμού, όπως θέλει να μας πείσει η συστημική προπαγάνδα.  

slpress.gr