Μας δουλεύει ο Τσίπρας;

 

«Ατυχείς χειρισμούς» βλέπει τώρα ο Αλέξης Τσίπρας στη διαχείριση της Novartis και των τηλεοπτικών αδειών. Μα γιατί το κάνει αυτό, εξοργίζοντας και τα κομματικά τρολ; Γιατί γκρεμίζει δύο βασικούς πυλώνες πάνω στους οποίους καλλιέργησε κλίμα άγριας πόλωσης; Μία εξήγηση είναι ότι πλέον προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή...

 

γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης  

 

Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να το διασκεδάζει. Και κυρίως να το απολαμβάνει, ειδικά όταν δουλεύει τους πρώην συντρόφους του. Αλλά και όλους τους υπόλοιπους. Δήλωσε ότι στην υπόθεση της Novartis και των τηλεοπτικών αδειών έγιναν ατυχείς χειρισμοί. 

Μάλιστα. Για τις τηλεοπτικές άδειες ας τα βρει με τον (πρώην) κολλητό του, τον Νίκο Παππά. Διότι ο Παππάς καταδικάστηκε για τη συγκεκριμένη υπόθεση από το Ειδικό Δικαστήριο. Τώρα είναι σαν ο Τσίπρας να προσθέτει την υπογραφή του κάτω από την καταδικαστική απόφαση. Μα, δεν ήταν ο ίδιος ο Τσίπρας που μας έλεγε ότι η πολιτική του για τις άδειες θα γέμιζε τα κρατικά ταμεία; Ο Τσίπρας δεν ήταν που υπερασπίστηκε με θέρμη τον Παππά όταν τον έσυραν στο δικαστήριο; Τώρα συνειδητοποίησε ότι οι χειρισμοί ήταν ατυχείς; 

Ατυχείς χειρισμοί έγιναν κατά τον Τσίπρα και στην υπόθεση της Novartis. Μόνο που εδώ δεν μιλάμε, απλώς, για χειρισμούς, αλλά για δέκα κάλπες που στήθηκαν στη Βουλή με σκοπό την πολιτική εξόντωση των αντιπάλων του. Και στην τελική δεν μας εξήγησε αν επρόκειτο για το μεγαλύτερο σκάνδαλο από καταβολής ελληνικού κράτους. 

Είπε και άλλα, μιλώντας στη Ξένια Κουναλάκη, στο συνέδριο της «Καθημερινής». Οτι ποτέ δεν σκέφτηκε την έξοδο της χώρας από το ευρώ, πλην όμως υπήρχαν υπουργοί που έκαναν σχετικές σκέψεις. Αλήθεια, έδιωξε κανέναν απ΄αυτούς, πλην του Βαρουφάκη; 

Γιατί τα λέει όλα αυτά ο Τσίπρας; Εντάξει, σίγουρα θέλει να πικάρει τον Νίκο Παππά για τη στάση του στο συνέδριο. Κατανοητό αν και η εξέλιξη αυτής της «αδερφικής» σχέσης δείχνει και πώς επηρεάζει η πολιτική την ηθική του προσωπικού της —δεν υπάρχει τίποτα, ούτε φιλίες, μήτε αγάπες. Ενδεχομένως να κάνει και την πλάκα του με τον μικρό στρατό των τρολς που σήμερα τον αποδοκιμάζει. Με το δίκιο τους οι άνθρωποι. Εκείνοι τα έδιναν όλα, έλιωσαν δάχτυλα και πληκτρολόγια για τη Novartis και τις άδειες και σήμερα ο πρώην μεγάλος, άχαστος, χαρισματικός, το καλύτερο παιδί, τους λέει ότι ήταν κομμάτι ατυχών χειρισμών. Ας πρόσεχαν. 

Κάνει, λένε, την αυτοκριτική του. Συγγνώμη, αλλά άργησε. Και σε κάνει να αισθάνεσαι ότι μπήκε σε μία αυτοκαταστροφική περιδίνηση. Την προηγούμενη εβδομάδα υπονόμευσε το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και είδε χιλιάδες συνέδρους να του γυρίζουν την πλάτη. Τώρα δίνει μια κλωτσιά και ρίχνει ολόκληρους πυλώνες από το οικοδόμημα της εχθροπάθειας πάνω στο οποίο πάτησε η κυβερνώσα Αριστερά. Ναι, αλλά γιατί; Ισως πλέον να αναζητεί έναν τρόπο για να τον προσέξουν. Δεν είναι πια και τόσο εύκολο.  

Τέμπη, ένας χρόνος μετά

 γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Ενα χρόνο μετά την τραγωδία των Τεμπών, πολλά κρίσιμα ερωτήματα για την αδιανόητη σύγκρουση των δύο τρένων, που έκλεψε τη ζωή 57 συνανθρώπων μας, την υγεία δεκάδων άλλων και τη γαλήνη εκατοντάδων συγγενών τους, μένουν αναπάντητα. Κάποια άλλα έλαβαν πολιτικάντικη «απάντηση» από τη νεοδημοκρατική πλειοψηφία της εξεταστικής επιτροπής της Βουλής, γεγονός προσβλητικό για τη μνήμη των νεκρών. Ακολουθώντας σεβαστικά τη θλιβερή παράδοση, η επιτροπή έδειξε προς τα πού τής είχε ταχθεί να οδεύσει ήδη με την επιλογή ως προέδρου της ενός από τους πλέον επιθετικούς και ρηχούς λαϊκιστές της Ν.Δ. Λειτουργώντας με συνοπτικές διαδικασίες, δεν σκόπευε να αναδείξει έστω το πλατωνικό «εν τρίτον από της αληθείας» αλλά να ψευτογιατρέψει (με τη συγκαλυπτική εμμονή στο «ανθρώπινο σφάλμα») τη βαριά τραυματισμένη εικόνα της κυβέρνησης. Και να φτιασιδώσει το προφίλ του Κ. Αχ. Καραμανλή, ο οποίος, σαν εταίρος της κληρονομικής δημοκρατίας μας, φρονεί ότι γεννήθηκε απαλλαγμένος ισόβια από την υποχρέωση της λογοδοσίας και της ευθύνης.

Ως εκ τούτου, δεν κλήθηκαν ως μάρτυρες όσοι γνώστες των προβλημάτων του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας προειδοποιούσαν από καιρό ότι οι συρμοί κινούνται σε ράγες καταστροφικές. Η αδιαφορία για τις προειδοποιήσεις γεννάει αναπόφευκτα τη σκέψη ότι ο χαρακτηρισμός «δυστύχημα» δεν είναι απλώς υποτιμητικός αλλά αθωωτικός. Οι κυβερνήσεις (η ίδια η πολιτική συγκρότηση του ανθρώπινου βίου εντέλει) υπάρχουν για να περιορίζουν μέχρι μηδενισμού τις πιθανότητες του «τυχαίου», της «κακιάς στιγμής». Πάνε αιώνες που δεν έχουμε πια στις πόλεις μας αγάλματα της θεοποιημένης Τύχης. Γι’ αυτό και οι επιζήσαντες και οι οικείοι τους στις μηνύσεις τους καταγγέλλουν το «μαζικό έγκλημα των Τεμπών».

Ενα από τα ερωτήματα που θέτουν επίμονα οι συγγενείς των θυμάτων, παρά τους «συμβουλάτορες πόνου», που τους προτρέπουν να ζήσουν σιωπηρά το πένθος τους, αφορά το μπάζωμα του πεδίου της τραγωδίας με χαλίκια και άσφαλτο. «Το μπάζωμα έγινε με επιμελή και μόνιμο τρόπο», γράφει στο πόρισμά του ο τεχνικός σύμβουλος του συλλόγου των συγγενών. Ποιος ο στόχος της κατεσπευσμένης «επιμέλειας», αν όχι «η αλλοίωση και η μόλυνση του σημείου», όπως παρατηρεί ο ειδικός πραγματογνώμονας; Μια τόσο βαριά απόφαση, στα όρια της ύβρεως, μπορούν άραγε να τη φορτωθούν οι σχετικώς αδύναμοι ώμοι του περιφερειάρχη Κ. Αγοραστού ή του υφυπουργού παρά τω πρωθυπουργώ Χρήστου Τριαντόπουλου; 

Μάσκες και προσωπεία…

 

 

γράφει ο Πέτρος Μανταίος

 

Λες και διάλεξε τη μέρα ο Στέφανος Κασσελάκης να… διαλαλήσει πως «έπεσαν οι μάσκες», Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου, που άνοιγε το Τριώδιο και έμπαιναν οι μάσκες της Αποκριάς…

 

Διδακτική παραβολή του Χριστού, κατά Λουκά, του (ταπεινού) Τελώνη και του (επηρμένου) Φαρισαίου, που διηγήθηκε ο Ιησούς, για να διδάξει την αρετή της ταπείνωσης («πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται»). Σηματοδοτεί μάλιστα η παραβολή και την έναρξη του Τριωδίου, της πιο πνευματικής και κατανυκτικής περιόδου του έτους, για την Εκκλησία και τους πιστούς της, μακράς πορείας, διαμέσου της νηστείας της Σαρακοστής, μετάνοιας και πνευματικής προετοιμασίας για την Ανάσταση.

 

Στις παλιές θρησκείες, τις προχριστιανικές, αυτές που θρησκειολόγοι και εθνολόγοι τις ονόμασαν ανιμιστικές και που μεγάλο μέρος του τελετουργικού τους διασώθηκε παράλληλα με τις νεότερες θρησκείες, ενίοτε ενσωματώθηκε σε αυτές –με απλά λόγια υιοθέτησαν έθιμα, κατ’ αυτές, «ειδωλολατρικά», επειδή, ίσως, δεν μπορούσαν (αυτό είναι προσωπική μου γνώμη) να κάνουν αλλιώς· ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει ισοβίως μες στην κατάνυξη, πρέπει πότε πότε να το ρίχνει και λίγο έξω, να το γιορτάζει. Συμπλέουν η χαρά και το πένθος. Ενας… προευαγγελικός ευαγγελιστής, από τα Αβδηρα της Θράκης, ο Δημόκριτος, είχε πει πως ζωή χωρίς γιορτές είναι μακρύς δρόμος χωρίς πανδοχείο («βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόκευτος»).

 

Κάπως έτσι, μπήκανε και οι μάσκες με το Τριώδιο στις γιορτές της Αποκριάς, που, όπως όλες οι μεγάλες, σοβαρές γιορτές (όλες, ανεξαιρέτως), συμπίπτουν με περιόδους ανάπαυσης, σποράς και καρποφορίας της γης. Μάσκες, προσωπεία, μεταμφιέσεις, που πέρασαν από πανάρχαιες, προθρησκευτικές δοξασίες εξορκισμού σε λαογραφικές/εθιμικές και, μετέπειτα, σε θεατρικές αναπαραστάσεις. Ενα ατελείωτο σύμπαν με μάσκες (και μανιώδεις συλλέκτες!) από όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Που σ’ αυτές τουλάχιστον τις περιπτώσεις οι άνθρωποι γίνονται (γινόμαστε) σύντροφοι, κάνουν συντροφιές, μονοιάζουν και δεν σφάζονται συναμεταξύ τους…

 

Ανοιγμα Ανδρουλάκη στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ

 

γράφει ο Δημήτρης Κουκλουμπέρης

 

«Οι πολίτες της Αριστεράς και του Κέντρου μπορούν να βρουν στο ΠΑΣΟΚ μια αξιόπιστη λύση», δήλωσε χαρακτηριστικά, ενώ για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ σχολίασε πως «επιβεβαιώνουν ότι είναι μονόδρομος η ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ σε αξιωματική αντιπολίτευση στις ευρωεκλογές» ● Σφοδρή επίθεση σε Ν.Δ.-Μαξίμου για ΑΕΙ-απογευματινά ιατρεία ● Τι θα συμβεί με τους διαφωνούντες στο νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια

Το πρώτο διακριτικό νεύμα στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και της ευρύτερης δεξαμενής των απογοητευμένων αντιδεξιών ψηφοφόρων έκανε χθες ο Νίκος Ανδρουλάκης. «Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνουν αυτό ακριβώς. Δεν θέλω να σχολιάσω τα εσωτερικά του. Το μόνο μου πολιτικό σχόλιο είναι ότι στο ΠΑΣΟΚ οι προοδευτικοί πολίτες της Αριστεράς και του Κέντρου μπορούν να βρουν μια αξιόπιστη λύση απέναντι στη Ν.Δ.», δήλωσε με νόημα (ρ/σ ΣΚΑΪ), θέτοντας ως επίδικο των ευρωπαϊκών εκλογών «να σταματήσει η ασυμμετρία που υπάρχει σήμερα με τη Ν.Δ. του 41%, δίνοντας μια ισχυρή εντολή ο ελληνικός λαός για να υπάρχει αξιόπιστη προοδευτική αντιπολίτευση».

 

 

Την ίδια στιγμή, από τη Χαριλάου Τρικούπη κινούνται σε ρυθμούς σκληρού ροκ απέναντι στο Μαξίμου, με τον κ. Ανδρουλάκη να καταλογίζει στην κυβέρνηση «ακραία προπαγάνδα που κάνει τη νύχτα μέρα» και παράλληλα να διαμηνύει ότι το ΠΑΣΟΚ «δεν θα γίνει συνένοχος της Ν.Δ. ούτε μέρος της καθεστωτικής πολιτικής του κ. Μητσοτάκη σε κοινωνικά εγκλήματα που αυξάνουν τις ανισότητες και ιδίως της νεολαίας». Σε έντονο ύφος, υποστήριξε ότι συγκροτείται ένα ψεύτικο αφήγημα «το οποίο θέλει να δείξει ότι το ΠΑΣΟΚ έχει άρνηση», ενώ μίλησε για κοροϊδία της κυβέρνησης που τορπιλίζει τη συναίνεση σε διάφορες νομοθετικές πρωτοβουλίες, όπως για την επιστολική ψήφο, τα απογευματινά χειρουργεία και τα μη κρατικά ΑΕΙ.

 

«Δεν πειράζουν οι υποκλοπές, δεν πειράζουν τα παιχνίδια στην εξεταστική για τα Τέμπη, οι εκπρόθεσμες τροπολογίες για την αλλαγή του εκλογικού νόμου, ζούμε έναν μιθριδατισμό. Ολα έχουν ένα όριο. Δεν είμαστε σε άλλη χώρα. Τέρμα η πλάκα, θα σεβαστούν το Κοινοβούλιο», ανέφερε ο κ. Ανδρουλάκης.

 

 

«Είδαμε τον νόμο, τον διαβάσαμε. Γίνονται συνταγματικοί ακροβατισμοί για να γίνει διευθέτηση συμφερόντων. Η Ν.Δ. κάνει το εξής: Ενα fund κι ένα κερδοσκοπικό πανεπιστήμιο του εξωτερικού θα συνεργαστούν -λένε- για να κάνουν δήθεν ένα μη κερδοσκοπικό στην Ελλάδα. Μα, ποιον κοροϊδεύουν; Συμμέτοχοι σε αυτό δεν θα γίνουμε. Εμείς λέμε κριτήρια και προϋποθέσεις. Δεν πρόκειται να κάνουν την Παιδεία πεδίο μπίζνας», τόνισε χαρακτηριστικά. Σε ό,τι αφορά το ενδεχόμενο διαφωνιών βουλευτών του κόμματός του, εμφανίστηκε αποφασισμένος να μην επιτρέψει διαφοροποιήσεις, παρέπεμψε ωστόσο για τις λεπτομέρειες και αν θα τεθεί ζήτημα πειθαρχίας στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας τις προσεχείς ημέρες.

 

Σκληρή γλώσσα χρησιμοποίησε, τέλος, και για την τακτική του Αδ. Γεωργιάδη για τη δημόσια Υγεία. «Η προηγούμενη στρατηγική της Ν.Δ. ήταν: «Κλείστε τα μάτια και ψηφίστε Ν.Δ., γιατί θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ». Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταρρεύσει και ανεβαίνει το ΠΑΣΟΚ, έχουν βρει νέο αφήγημα. Οτι δήθεν το ΠΑΣΟΚ είναι ΣΥΡΙΖΑ», σημείωσε, κατηγορώντας την κυβέρνηση για αποδόμηση του ΕΣΥ.

Τσίπρας γιοκ, ΣΥΡΙΖΑ τέλος: Παππάδες και Πολάκηδες ετοιμάζουν την κηδεία…

 

Το πρώτο κόμμα της παραδοσιακής Αριστεράς που έφτασε στην εξουσία οδηγείται στην πλήρη αποσύνθεση. Αυτό σημαίνει ότι ο χώρος αυτός βγαίνει οριστικά έξω από το κάδρο της όποιας κυβερνητικής προοπτικής.

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Αυτό που έγινε χτες στον ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί σε δύο βασικά συμπεράσματα.

 

Πρώτον, δεν υπάρχει πια το «κόμμα του Τσίπρα». Ο ιδρυτής του, πρώην πρωθυπουργός και μέχρι πριν από πέντε μήνες αρχηγός, ο άνθρωπος που το πήρε στο 4% και το οδήγησε στο 36% και στην κυβέρνηση, υπέστη μεγάλη ήττα. Οδυνηρή. Απαίτησε από το διάδοχό του να επαναβεβαιώσει την εμπιστοσύνη των μελών του, αλλά το συνέδριο τού είπε «όχι».

 

Ένα συνονθύλευμα Παππάδων, Πολάκηδων, Κασσελάκηδων , με ολίγη από Φάμελλους, είπαν στον Αλέξη Τσίπρα: «Δικό μας είναι πλέον το κόμμα, δεν μας ενδιαφέρει τι λες». Όποιος παρακολούθησε τις χουλιγκανικού τύπου αποδοκιμασίες προς την Γεροβασίλη, τον Ραγκούση και όποιον άλλον τολμούσε να ψελλίσει κάτι επικριτικό για τον κασσελακικό ΣΥΡΙΖΑ, καταλαβαίνει ότι όλα μπορούν να γίνουν. Ακόμα και να γίνει κηρύξουν τον Τσίπρα persona non grata.

 

Δεύτερον, όποιος νομίζει ότι τώρα πια ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε «κόμμα του Κασσελάκη» είναι νυχτωμένος στην Κουμουνδούρου. Θα ήταν κόμμα του Κασσελάκη αν ο(«βρείτε μου αντίπαλο και πάμε») ουρανοκατέβατος σόουμαν πήγαινε σε εκλογές και νικούσε την Γεροβασίλη. Τότε θα γινόταν πραγματικός αρχηγός και θα μπορούσε να «σκίσει τη γάτα». Θα έκανε το «κόμμα ΙΧ» και θα μπορούσε να «καθαρίσει» τον Παύλο Πολάκη, όπως υπόσχεται σε σαλονάτες συνάξεις των ΒΠ(Βορείων Προαστίων).

 

 

Ο Κασσελάκης δεν κατάλαβε τι σημαίνει να μη γίνουν εκλογές και, όπως είπε ο πονηρός και ικανότατος ιντριγκαδόρος Νίκος Παππάς, το συνέδριο «να ανανεώσει την εμπιστοσύνη στον πρόεδρο». Άσχετος καθώς είναι, ο Κασσελάκης νομίζει ότι κατήγαγε κάποια νίκη. Δεν κατάλαβε ότι έχει βάλει από τώρα το κεφάλι του στη γκιλοτίνα. Το βράδυ των ευρωεκλογών, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα κοιτάζει αν βρίσκεται στην τρίτη ή και τέταρτη θέση, όσοι σήμερα τον «έσωσαν» από την Γεροβασίλη θα του πουν: «Ευχαριστούμε Στέφανε, η παράσταση τελείωσε». Και τότε οι πραγματικοί ιδιοκτήτες, Παππάδες και Πολάκηδες, με ολίγη από Φάμελλους και πολλούς χουλιγκάνους, θα αναλάβουν να το οδηγήσουν πίσω στο 4%.

 

Κάπως έτσι, το πρώτο κόμμα της παραδοσιακής Αριστεράς που έφτασε στην εξουσία οδηγείται στην πλήρη αποσύνθεση. Αυτό σημαίνει ότι ο χώρος αυτός βγαίνει οριστικά έξω από το κάδρο της όποιας κυβερνητικής προοπτικής. Και το ενδιαφέρον το βράδυ των εκλογών δεν θα εστιασθεί στο μέγεθος της (βέβαιης) νέας ήττας του. Το βράδυ αυτό θα ακούγεται στην Κουμουνδούρου ο αντίλαλος της φωνής του δυστυχούς Κασσελάκη: «Με λένε Στέφανο και ήρθα να νικήσω τον Μητσοτάκη». Και κάπου δίπλα, στο ημιφωτισμένο δωμάτιο, Παππάδες και Πολάκηδες θα σχεδιάζουν πώς θα γλιτώσουν από τους χούλιγκαν του Κασσελάκη, που θα τους βρίζουν σαν «υπονομευτές».

 

Τέλος συνεδρίου, τέλος γενικώς...

 

γράφει ο Βασίλης Λιόσης*

 

Είναι αμφίβολο αν η κοινή γνώμη έχει παρακολουθήσει στο παρελθόν ένα συνέδριο με τέτοιες διαδικασίες όπως αυτό που είδαμε πρόσφατα στο στάδιο του τάε-κβο-ντο. Τι να πρωτοθυμηθούμε; 

 

1. Παρεμβάσεις επί παρεμβάσεων από τον απόντα «Βούδα» πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.

 

2. Τον νυν πρόεδρο να κινείται στο πλατό λες και βρισκόταν σε αμερικανικές προεδρικές εκλογές. Με θεατρινισμούς, με υπερτροφικό εγώ, με κορδώματα και με ρηχό πολιτικό λόγο.

 

 

 

 

3. Από κάτω κλακαδόροι, ιαχές, επιφωνήματα και γηπεδική συμπεριφορά.

 

4. Την Όλγα Γεροβασίλη να μιλά απευθυνόμενη στον Κασσελάκη και αυτός να ανεβαίνει στο βήμα και να απαντά δίπλα της στο μικρόφωνο.

 

5.  Απουσία συζήτησης επί του κειμένου θέσεων και παντού πηγαδάκια προς σύναψη δημοσίων σχέσεων και προς ενίσχυση εκείνης ή της άλλης φράξιας.

 

Τέτοια διαδικασία αμφιβάλλουμε αν υπάρχει ακόμα και σε αυτά τα αστικά κόμματα. Πρόκειται για τον απόλυτο εκφυλισμό ενός κόμματος αλλά θα λέγαμε επίσης ότι πρόκειται για μια προδιαγεγραμμένη πορεία. Μια προδιαγεγραμμένη πορεία που καθορίστηκε από το ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ, από το καταστατικό του, από την αδυναμία του να αποκτήσει επαφή με το εργατικό κίνημα, τη νεολαία και την τοπική αυτοδιοίκηση. Μια πορεία που καθορίστηκε από τον τρόπο εκλογής του νέου προέδρου στον οποίο είχαν ομονοήσει όλες οι τάσεις.

 

Όσο και αν τα διάφορα μέρη του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να κατασκευάσουν ένα τεχνητό κλίμα αισιοδοξίας, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει την επικείμενη πορεία του κόμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε αποδρομή και σε μη αναστρέψιμη πορεία. Η πιθανότητα να βγει πέμπτος στις επερχόμενες ευρωεκλογές δεν είναι αμελητέα.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ πληρώνει την επιλογή του να υποταχθεί πλήρως στους δανειστές και στην αστική πολιτική. Να αναφέρουμε μόνο χαρακτηριστικά ότι στην πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύθηκε στην ΕΦΣΥΝ το 87% των ερωτώμενων αποτιμά αρνητικά και μάλλον αρνητικά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Το ποσοστό είναι συντριπτικό και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αρνείται να δει αυτή την πραγματικότητα. 

 

Το χειρότερο όμως όλων είναι ότι συνεχίζει να αυτοχαρακτηρίζεται ως αριστερό κόμμα και ως εκ τούτου ένας κόσμος εντός της κοινωνίας να τον ταυτίζει με την έννοια της αριστεράς, άρα και με όλη την εκφυλιστική πορεία του. Αριστερά που δεν έχει αναφορά στον σοσιαλισμό δεν νοείται. Ασφαλώς υπάρχει μια παγκόσμια επιχείρηση προκειμένου η αριστερά να αναγνωρίζεται ως δικαιωματική πολιτική συλλογικότητα αποποιούμενη το παρελθόν της, τα οράματά της, τον ταυτοτικό της προσδιορισμό που συνδέεται με τις ανάγκες της εργατικής τάξης, της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς, των καταπιεζόμενων μεσαίων στρωμάτων από τους μονοπωλιακούς ομίλους. Το θέμα είναι αν εκείνο ή το άλλο πολιτικό υποκείμενο θα υποκύψει στις επιταγές αυτές ή θα κατοχυρώσει την αυτοτέλειά του, ιδεολογική και πολιτική.

 

Εν τέλει, ο τίτλος του παρόντος άρθρου που μιλάει για «τέλος γενικώς» δεν αναφέρεται στο τέλος της αριστεράς αλλά στο τέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Ασφαλώς και θα υπάρξουν στο μέλλον προσπάθειες ανακατέματος της τράπουλας και δημιουργίας νέων «κεντροαριστερών» (πρόκειται για έννοια που στερείται νοήματος) σχημάτων. Ήδη εδώ και καιρό ζυμώνεται το σενάριο της μελλοντικής σύγκλισης ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ. Το θεμελιώδες ερώτημα είναι αν όλος αυτός ο κόσμος που ψήφισε, εντάχθηκε και ακολούθησε τον ΣΥΡΙΖΑ θα βουλιάξει απογοητευμένος στον καναπέ του σπιτιού του και τη μιζέρια ή αν θα βρεθεί πολιτικός φορέας να τον εμπνεύσει σε άλλη κατεύθυνση. Σε μια κατεύθυνση σύγκρουσης και ρήξης όχι μόνο με την κυβέρνηση αλλά με όλες αυτές τις κοινωνικοοικονομικές δομές που διαλύουν τις ζωές των ανθρώπων. Άλλωστε, στην προαναφερόμενη έρευνα της ΕΦΣΥΝ ένα 19% των ερωτώμενων εκτιμά ότι οι επαναστάσεις είναι ο μόνος τρόπος να αλλάξουν ριζικά οι κοινωνικές δομές. Αν αναλογιστούμε τις ανατροπές που έχουν γίνει στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, την εντατικοποιημένη δουλειά γύρω από τη θεωρία του τέλους της ιστορίας, την παρατεταμένη κρίση παγκόσμια του κομμουνιστικού κινήματος και τη ζημιά που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα της αριστεράς, είναι ελπιδοφόρο το γεγονός ότι ένας στους πέντε Έλληνες προσβλέπει σε επαναστατικές αλλαγές. Ελπιδοφόρο για την ανασύσταση του λαϊκού κινήματος, των αντισυστημικών δυνάμεων, για μια διαφορετική πορεία σε αυτόν τον  δύσμοιρο τόπο.

(*) Συγγραφέας-εκπαιδευτικός

Το κόμμα είναι του Στέφανου, όχι του Αλέξη

 

Ο Αλέξης Τσίπρας δέχθηκε ένα ισχυρό χαστούκι από το συνέδριο του κόμματος, στο οποίο μέχρι σήμερα θεωρούσαμε ότι έχει σημαίνοντα ρόλο. Το συνέδριο αποδοκίμασε την προτροπή του για νέα εκλογή ηγεσίας, «τσαλάκωσε» την Ολγα Γεροβασίλη και έδωσε στον Κασσελάκη τη λευκή επιταγή που ζητούσε

γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης  

Να ξεκινήσουμε από αυτούς που έχασαν. Πρώτα από τον Αλέξη Τσίπρα. Δεν υπέστη απλώς πολιτική συντριβή. Είναι σαν να πήγε στο συνέδριο και οι σύνεδροι περνούσαν από μπροστά του για να τον χαστουκίζουν ή να τον χτυπούν απαλά στην πλάτη. «Κάτω τα χέρια από τον Κασσελάκη» φώναζε το συνέδριο προς τις αμήχανες πρώτες σειρές. Ευτυχώς, το σπίτι στο Σούνιο προσφέρει ωραία θέα στο πέλαγος, κατάλληλη για αναστοχασμό. Δεν είναι εύκολο να σε αδειάζει ακόμα και ο κολλητός σου, ο Νίκος Παππάς, ή ο ίδιος σου ο ξάδερφος.

Τι θα κάνει ο Τσίπρας τώρα που ο Κασσελάκης θα κατεβάσει και το κάδρο του από την Κουμουνδούρου; (Εχει κάτι ωραίες φωτογραφίες με τον Τάιλερ και τη Φάρλι, για να μην υπάρχει κενό στον τοίχο.) Θα παραμείνει στο κόμμα σιωπηλός και ηττημένος, περιμένοντας έναν νέο γύρο μετά τις ευρωεκλογές; Θα είναι φαιδρό. Θα σαλπίσει κάλεσμα για έναν νέο φορέα; Μπορεί, αλλά ποιος θα τον ακολουθήσει; Εδώ δεν τον άκουσαν μέσα στο ίδιο του το σπίτι, θα τον πάρουν στα σοβαρά για κάτι καινούργιο; Ας πρόσεχε. Νόμιζε ότι με ένα νεύμα του θα γκρέμιζε τον Κασσελάκη. 

Η Ολγα Γεροβασίλη είναι μια συμπαθέστατη και αξιοπρεπής πολιτικός. Ομως η εικόνα της στο τέλος του συνεδρίου ήταν αξιολύπητη. Η ίδια δήλωσε «παρούσα» και μετά απαιτούσε από τον Κασσελάκη να πάρει πίσω το «βρείτε μου αντίπαλο και πάμε». Λες και έθεσε ο Κασσελάκης ζήτημα εκλογών. Και ύστερα ζητούσε εκλογές στο τέλος Μαρτίου, κρατώντας την ανάσα της για την περίπτωση που ο Κασσελάκης απαντούσε θετικά. Και να πεις ότι φταίει; Οχι βέβαια. Υπάκουσε στο πρόταγμα του Τσίπρα και τσαλακώθηκε ενώπιον συνεδρίου. Τι θα κάνει τώρα; Πώς μπορεί να σταθεί απέναντι στον Κασσελάκη όταν το συνέδριο τής γύρισε την πλάτη;

Ο Παππάς και ο Φάμελλος εγγράφονται στους κερδισμένους, καθώς αντιλήφθηκαν το ρεύμα του συνεδρίου και ουσιαστικά στάθηκαν δίπλα στον πρόεδρο. Και ο Γιώργος Τσίπρας, βεβαίως, που έκανε τούμπα της τελευταίας στιγμής. Αυτοί προσέφεραν και στις δύο πλευρές ένα συμβιβασμό με πολλαπλές αναγνώσεις. Και στο τέλος, ο θριαμβευτής του συνεδρίου. Ο Στέφανος Κασσελάκης. Που εισήγαγε την έννοια του συναισθηματικού λαϊκισμού με τις ραγισμένες καρδιές και την ανοιχτή αγκαλιά προς τον κόσμο. Τώρα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει ή, τέλος πάντων, έχει ανοιχτό δρόμο, αλλά κυρίως τη νομιμοποίηση να προχωρήσει σε εκκαθαρίσεις. Στο συνέδριο έβαλε το κόμμα στο τσεπάκι του και έδειξε ότι το μάτι του γυαλίζει. Ναι, μετά τις ευρωεκλογές θα ξεκινήσει και πάλι η μουρμούρα. Αλλά μέχρι τότε μπορεί και να τους έχει φιμώσει. Μπορεί πολλοί να γελάτε με την κατάσταση, όμως δεν είμαι πλέον σίγουρος ότι ο τύπος είναι για γέλια.  

Ο Στέφανος Κασσελάκης παίζει τα ρέστα του

 

γράφει ο Στέλιος Κούλογλου

 

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν στα νερά του, χθες το βράδυ. Κάτι μεταξύ πολιτικού, κονφερανσιέ και ομιλητή στο TED, κινήθηκε με άνεση στο βήμα του Συνεδρίου.

 

Ίσως ήταν η στιγμή που περίμενε, από την εκλογή του.

 

‘Η από μικρή ηλικία, όταν στη πινακίδα που είχε κρεμάσει έξω από το δωμάτιο του έγραφε, σύμφωνα με τα λεγόμενα της μητέρας του: «Μην ενοχλείτε τον πρωθυπουργό».

 

Με τη βοήθεια του autocue, των δύο διάφανων οθονών δεξιά και αριστερά του, διάβασε την ομιλία του χωρίς να χρησιμοποιήσει χειρόγραφο, μία επιτυχημένη μέθοδο που χρησιμοποιούν στις αμερικανικές εκλογικές εκστρατείες.

 

Και στο τέλος κατάφερε να «ζεστάνει», παίρνοντας με το μέρος του, ένα σημαντικό τμήμα των Συνέδρων, «παγωμένων» στην έναρξη των εργασιών από τη διχόνοια και τις διαρκείς αντιπαραθέσεις στο κόμμα.

 

Απέναντι στη βαθιά, διευρυνόμενη κρίση που απειλούσε την ίδια τη διεξαγωγή του Συνεδρίου και την εξουσία του ίδιου, ο κ. Κασσελάκης ακολούθησε την πάγια τακτική που χρησιμοποιεί όταν βρίσκεται σε δύσκολη θέση: τη δημιουργία μιας νέας κρίσης με την οποία «ξεπερνιέται» η υπάρχουσα.

 

 

Παίζοντας τα ρέστα: η τακτική της δημιουργίας κρίσεων

Όταν πριν τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ δεχόταν την κριτική των τριών βετεράνων του κόμματος, ανήγγειλε ότι θα τους διαγράψει. Οταν αυτό προκάλεσε αντιδράσεις γιατί δεν προβλεπόταν από το καταστατικό, προκήρυξε δημοψήφισμα προκαλώντας νέα ένταση που έφερε σε δεύτερη μοίρα τις διαγραφές.

 

Όταν η απειλή των κυρώσεων εναντίον όσων βουλευτών θα διαφοροποιούντο στην ψηφοφορία για το γάμο των ομοφύλων απειλούσε το κόμμα με νέα κρίση, ο κ. Κασσελάκης δημιούργησε μια νέα για τον τρόπο εκλογής των κομματικών οργάνων. Και όταν από αυτό προκλήθηκε νέα αναταραχή, έβγαλε στη φόρα το ερωτηματολόγιο. Έπειτα την απειλή νέου δημοψηφίσματος και ούτω το κάθε εξής. Ποιος θυμάται πια τις κυρώσεις εναντίον Πολάκη, Κασιμάτη, κλπ;

 

Βέβαια αυτή την εβδομάδα τα πράγματα είχαν φτάσει σε οριακό σημείο, καθώς η αντιπαράθεση είχε ξεπεράσει κάθε όριο και οι αντίπαλοι του είχαν ανοίξει τα χαρτιά τους: αν το αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές ήταν κατώτερο από αυτό στις βουλευτικές, θα προχωρούσαν στην ανατροπή του. Φοβόταν επίσης ότι θα χάσει τις εσωκομματικές εκλογές για τα όργανα, τις οποίες είχε καταφέρει, προκαλώντας από μια ακόμη κρίση, να αναβάλλει για λίγο καιρό. Η δημιουργία μίας νέας αναταραχής ήταν λοιπόν μονόδρομος.

 

Οι τετραπλές εκλογές ανακατεύουν την τράπουλα

Έτσι, ενώ υποτίθεται ότι από το Συνέδριο θα ξεκινούσε η εκστρατεία των ευρωεκλογών, ο κ. Κασσελάκης προκήρυξε από το βήμα «τετραπλές εκλογές,σε οργανώσεις μελών, Νομαρχιακές, Κεντρική Επιτροπή και πρόεδρο».

 

Δεν έχει σημασία ότι δεν προσδιόρισε το πότε και πώς θα γίνουν όλα αυτά: από που θα εκλεγεί ο πρόεδρος, πότε και με ποιες διαδικασίες;

 

Kαι μόνο η αναταραχή που δημιουργείται από την αναγγελία τους, αλλάζει το πεδίο αντιπαράθεσης. Δεν υπάρχει πια θέμα ανατροπής του Κασσελάκη. Σίγουρα όχι στο Συνέδριο, τουλάχιστον μέχρι τις ευρωεκλογές. Kαι ίσως μετά από αυτές, αν καταφέρει να κερδίσει την πλειοψηφία.

  

«Εγώ Πρόεδρος υπό προθεσμία δε γίνομαι, και το δήλωσα», τόνισε στην ομιλία του. «Θα κριθώ – και πολύ σκληρά- στις πρώτες εθνικές εκλογές». Ιδια επιθετική τακτική, που επιδιώκει να προλάβει τον αντίπαλο, στο θέμα της αντικατάστασης του: «Όποιος νομίζει ότι μπορεί να ανορθώσει ένα κόμμα που συνετρίβη και διασπάστηκε δύο φορές μέσα σε λίγους μήνες, ας έρθει να αναλάβει..βρείτε μου αντίπαλο και πάμε».

 

Ο κ. Κασσελάκης είναι σκληρό καρύδι

Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο κ. Κασσελάκης θα κερδίσει το παιχνίδι. Οι αντίπαλοι του θα αντεπιτεθούν σήμερα και αύριο. Η κρίση ταυτότητας, η απομάκρυνση του κόμματος από την κοινωνία και η, γενικευμένη, πλήρης επικράτηση των ατομικών επιδιώξεων σε βάρος των συλλογικών είναι πολύ μεγάλα προβλήματα που κάνουν αβέβαιη την όποια εκεχειρία, αν συμφωνηθεί για χάρη των ευρωεκλογών.

 

Μια μεγάλη αποτυχία στις τελευταίες, θα έθετε αναμφισβήτητα θέμα ηγεσίας και με μεγαλύτερη ένταση.

 

Το βέβαιο, όπως προκύπτει και από τη χθεσινή του ομιλία, είναι ότι ο κ. Κασσελάκης είναι σκληρό καρύδι και δεν θα τα παρατήσει εύκολα, μετά τη διαφαινόμενη εκλογική ήττα του του Ιουνίου.

 

 

Θα επιδιώξει να κρατήσει τα γραφεία, την κρατική επιχορηγηση, τα ΜΜΕ και το brand name (ΣΥΡΙΖΑ) του κόμματος, που «αγόρασε» φθηνά τον Σεπτέμβριο.

 

Θα έχει κάνει ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, αν πετύχει το κόλπο που έκανε χθες, ανακατεύοντας την τράπουλα και παίζοντας τα ρέστα του.  

 

Δικό του το “μαγαζάκι”, το αποτελειώνει: Αργά το κατάλαβαν…

 

 

 Όσοι νομίζουν ότι, μετά τη νέα ήττα, θα ξεμπερδέψουν εύκολα με τον Κασσελάκη, ας αλλάξουν πλευρό

 

 γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Το νέο επεισόδιο στο «σίριαλ Κασσελάκης» εξέπληξε μόνον όσους στον ΣΥΡΙΖΑ αρνούνται εδώ και πέντε μήνες να δουν πώς βαδίζει και πού θα καταλήξει. Δηλαδή αυτούς που, το βράδυ της 24ης Σεπτεμβρίου 2023, στο πρόσωπο του ουρανοκατέβατου Στέφανου είδαν τον «αναμορφωτή» και «σωτήρα» του ζαλισμένου  από το εκλογικό αποτέλεσμα κόμματος.

 

Το εσωκομματικό «δημοψήφισμα», που εξήγγειλε ο Κασσελάκης, δείχνει αυτό που επιδιώκει ο ίδιος και μια στενή ομάδα περί αυτόν: τον απόλυτο έλεγχο αυτού που έχει απομείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ  στο όνομα της «αδιαμεσολάβητης» σχέσης με  ό,τι έχει απομείνει από τη βάση του. Δεν θα υπάρχουν όργανα ή θα υπάρχουν όσα θα ελέγχει ο ίδιος απολύτως. Κι αν δεν τα ελέγχει, θα τα αγνοεί  με την επίκληση της «φωνής των μελών του». Και, φυσικά, αυτή τη «φωνή» θα τη διαμορφώνει ο ίδιος με «δημοψηφίσματα».

 

Ο Κασσελάκης πελαγοδρόμησε το πρώτο διάστημα μετά την εκλογή του, αλλά σιγά-σιγά βρίσκει τα πατήματά του. Δεν τον απασχολεί αν, με όσα λέει και κάνει, θα οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε περαιτέρω συρρίκνωση. Το ξέρει, το βλέπει να έρχεται και προετοιμάζει την άμυνά του. Όσοι πιστεύουν ότι το βράδυ των ευρωεκλογών, (ότ)αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει φάει άλλη μια κατραπακιά, ο αρχηγός θα παραμερίσει, είναι μακριά νυχτωμένοι. Θα ρίξει όλο το φταίξιμο στους πριν απ’ αυτόν και θα εξαγγείλει άλλο ένα «δημοψήφισμα», για «να τα αλλάξει όλα».

 

 

Όλη η συμπεριφορά του το μαρτυράει. Ο Κασσελάκης ζει το μύθο του στην Ελλάδα. Περνάει καλά, είναι αρχηγός του(ακόμα δεύτερου) κόμματος και σκοπεύει να είναι για άλλα δύο-τρία χρόνια, όσο ο Μητσοτάκης κρατήσει την κυβερνητική θητεία του. Όσες αναταράξεις κι αν γίνουν στο συνέδριο,  όσο κι αν μειωθεί το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές,  ο «αδιαμεσολάβητος» Στέφανος θα είναι αμετακίνητος. Δεν είναι κλασικός  αρχηγός που υπακούει σε έννοιες «ήττα» και «πολιτική ευθύνη».

 

 

Όσοι από τους μέχρι τώρα υποστηρικτές του ανησυχούν επειδή τους αγνοεί αργά το κατάλαβαν. Συνέπραξαν και αυτοί στην οικοδόμηση αυτού που σήμερα φοβούνται. Συμπαρατάχθηκαν με τον Κασσελάκη, για να τιμωρήσουν τους «υπονομευτές του Τσίπρα». Μόνο που τώρα «υπονομευτές» δεν υπάρχουν, έχουν φύγει. Και όσοι έχουν μείνει δεν έχουν κανένα άλλοθι: η νέα κατρακύλα συντελείται επί των δικών τους ημερών. Και να μην πέσουν από τα σύννεφα αν το βράδυ των εκλογών κάποιος από τους πραιτοριανούς τους αρχηγού ή και ο ίδιος τους κατατάξει στους (νέους) «υπονομευτές» και τους χρεώσει τη νέα ήττα.

 

 

Όσοι νομίζουν ότι, μετά τη νέα ήττα, θα ξεμπερδέψουν εύκολα με τον Κασσελάκη, ας αλλάξουν πλευρό. Καθαίρεσή του δεν προβλέπεται, τη σφραγίδα την έχει, το ίδιο και τα κλειδιά της Κουμουνδούρου. Μπορεί κάλλιστα να ταμπουρωθεί  εκεί και να αποκρούει με  τη «φρουρά» του τις επιθέσεις των φιλοδοξούντων να τον αντικαταστήσουν.

 

Φαντασθείτε μια τέτοια εικόνα το βράδυ των ευρωεκλογών. Θα είναι το τελευταίο στάδιο του ευτελισμού, αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει τον Κασσελάκη. Νοιάζεται μόνο για το αρχηγιλίκι και θα κάνει το παν για να μην το χάσει.

 

Μπορεί να μη γνωρίζει καν τον Όργουελ, αλλά ενστερνίζεται απόλυτα αυτό που έχει πει: «Η εξουσία δεν είναι μέσο, είναι σκοπός». Έστω και η κουτσουρεμένη κομματική εξουσία…

Μικρές ανταρσίες στις ναυαρχίδες των ΜΜΕ

 

γράφει ο Άρης Χατζηστεφάνου

 

Δημοσιογράφοι σε αίθουσες σύνταξης διεθνών ΜΜΕ λένε «ώς εδώ» στην ακραία φιλοϊσραηλινή γραμμή που τους επιβάλλουν οι αρχισυντάκτες τους. Η φωνή τους όμως δεν αρκεί για να αλλάξει την πολιτική των σταθμών, η οποία συχνά φτάνει στη συγκάλυψη της γενοκτονίας.

Οταν σκέφτεται κανείς τις σχέσεις των λεγόμενων whistleblowers (πληροφοριοδότες δημοσίου συμφέροντος) με δημοσιογράφους έχει στο μυαλό του μια συναλλαγή με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: οι πρώτοι δίνουν πληροφορίες στους δεύτερους με αντάλλαγμα την προστασία της ανωνυμίας τους. Τι γίνεται όμως όταν οι whistleblowers είναι δημοσιογράφοι που αποκαλύπτουν πληροφορίες για τη λειτουργία των ΜΜΕ στα οποία εργάζονται;

 

Πριν από μερικές εβδομάδες ένας δημοσιογράφος του CNN προσέγγισε την ερευνητική ιστοσελίδα The Intercept και έκανε μια αποκάλυψη που εκ πρώτης όψεως δεν φαντάζει και τόσο τρομακτική - τουλάχιστον σε όσους δεν γνωρίζουν το καθεστώς λογοκρισίας στο Ισραήλ. Οπως εξήγησε, κάθε ρεπορτάζ που αφορά τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Γάζα αλλά και γενικότερα κάθε θέμα για το Ισραήλ, πρέπει να εγκρίνεται από το γραφείο του CNN στην Ιερουσαλήμ, το οποίο όμως υπόκειται στα δρακόντεια μέτρα λογοκρισίας που επιβάλλει το Ισραήλ σε όλους τους ξένους δημοσιογράφους.

 

Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά την επιχείρηση της Χαμάς τον Οκτώβριο οι ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ απαγόρευσαν σε όλα τα ΜΜΕ οποιαδήποτε αναφορά σε σειρά θεμάτων όπως η κατάσταση των Ισραηλινών ομήρων, κάθε ρεπορτάζ για διαρροές από το υπουργικό συμβούλιο κ.ά. Οποιαδήποτε παραφωνία μπορεί να οδηγήσει σε άμεση διακοπή μεταδόσεων για τα ΜΜΕ αλλά ακόμη και σε απέλαση των δημοσιογράφων από τη χώρα.

 

Το πρακτικό αποτέλεσμα όσων αποκαλύπτει ο whistleblower είναι ότι κάθε δημοσιογράφος του CNN που θέλει να αναφερθεί στο Μεσανατολικό, από οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη και αν μεταδίδει, πρέπει να κρατά ευχαριστημένο το γραφείο της Ιερουσαλήμ, το οποίο με τη σειρά του λογοδοτεί στην επιτροπή λογοκρισίας των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων και της ισραηλινής κυβέρνησης.

 

Η λογοκρισία ξένων δημοσιογράφων από τον ισραηλινό στρατό δεν αποτελεί φυσικά καινούργιο φαινόμενο. Το 2004 το Ισραήλ απαγόρευσε την είσοδο στη χώρα του δημοσιογράφου του BBC, Σάιμον Γουίλσον, όταν αυτός (ακολουθώντας τους κανόνες δεοντολογίας του BBC) αρνήθηκε να παραδώσει στην επιτροπή λογοκριτών το κείμενο συνέντευξης με τον Μορντεχάι Βανούνου, τον άνθρωπο που αποκάλυψε το πυρηνικό πρόγραμμα του Ισραήλ. Τελικά το BBC προτίμησε να «αδειάσει» τον δημοσιογράφο του και απολογήθηκε δημοσίως στους Ισραηλινούς λογοκριτές.

 

Πολλές φορές μέσα ενημέρωσης και πλατφόρμες του διαδικτύου αποδέχονται να υποστούν ελέγχους στα ρεπορτάζ τους ή να επιβάλουν περιορισμούς στους χρήστες τους προκειμένου να διατηρήσουν την παρουσία τους σε μια χώρα. Η μόνη περίπτωση όμως που μπορούμε να θυμηθούμε ένα μέσο να παραδίδεται σε τέτοιο βαθμό στους λογοκριτές ενός κράτους που πραγματοποιεί γενοκτονία ήταν το Associated Press στη ναζιστική Γερμανία.

 

Οπως αναφέρω και στο βιβλίο «Προπαγάνδα και Παραπληροφόρηση» (εκδ. Τόπος), το πρακτορείο είχε συνάψει συμφωνία με την ηγεσία του ναζιστικού κόμματος, η οποία του επέτρεψε να διατηρεί γραφεία στο Βερολίνο τη στιγμή που οι ναζί έδιωχναν από τη χώρα όλους τους ξένους δημοσιογράφους. Βάσει της συμφωνίας, το πρακτορείο αποδεχόταν τον διαβόητο Schriftleitergesetz (εκδοτικό νόμο), που όριζε ότι δεν μπορούσε να «θίγει συνειδητά την ισχύ του Ράιχ εντός και εκτός της Γερμανίας».

 

Παρά το γεγονός ότι το Associated Press αρνείται ακόμη και σήμερα ότι «συνεργάστηκε συνειδητά με το ναζιστικό καθεστώς», αρκετά από τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του ’30 προωθούσαν τις θέσεις του Φύρερ. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και το 1941, όταν ο ναζιστικός στρατός εισέβαλε στην πόλη Λβιβ της Ουκρανίας πραγματοποιώντας ένα φρικιαστικό πογκρόμ εναντίον των Εβραίων, ο Χίτλερ ζήτησε να επιλέξει προσωπικά τις φωτογραφίες που θα έστελνε το πρακτορείο στις ΗΠΑ. Το αποτέλεσμα, όπως εξήγησε η ερευνήτρια Χάριετ Σχάρνμπεργκ στην εφημερίδα Guardian, ήταν ότι ο δυτικός κόσμος είδε μόνο φωτογραφίες κρατουμένων που σκοτώθηκαν σε σοβιετικές φυλακές και δεν πληροφορήθηκε τη σφαγή χιλιάδων Εβραίων από τους ναζί.

 

Απέναντι πάντως σε αυτή την ολοκληρωτική παράδοση των διεθνών ΜΜΕ στους μηχανισμούς λογοκρισίας του Ισραήλ, αυξάνονται οι φωνές των δημοσιογράφων που τολμούν να αμφισβητήσουν την κεντρική γραμμή των αρχισυντακτών τους. Η πρώτη ανταρσία σημειώθηκε τον Νοέμβριο του 2023, όταν οκτώ γνωστοί δημοσιογράφοι του BBC (οι οποίοι προτίμησαν να κρατήσουν την ανωνυμία τους) υπέγραψαν επιστολή στην οποία κατήγγειλαν ότι ο σταθμός δεν αντιμετωπίζει τους Παλαιστίνιους αμάχους ως ανθρώπους καθώς αποφεύγει να παρουσιάσει προσωπικές ιστορίες των θυμάτων που θα μπορούσαν να συγκλονίσουν το διεθνές ακροατήριο.

 

Πολύ πιο πρόσφατα ξέσπασε μια πρωτοφανής εσωτερική σύγκρουση και στους New York Times όταν δημοσιογράφοι αντέδρασαν έντονα σε ρεπορτάζ για τους «μαζικούς βιασμούς» που σύμφωνα με το Ισραήλ πραγματοποίησε η Χαμάς την 7η Οκτωβρίου. Οι δημοσιογράφοι έκριναν ότι το ρεπορτάζ δεν πληρούσε τους κανόνες της εφημερίδας για τη διασταύρωση πληροφοριών και μετέφερε αυτούσιες τις θέσεις του Ισραήλ. Το αποτέλεσμα ήταν να ακυρωθεί η μεταφορά του θέματος στο ημερήσιο podcast της εφημερίδας The Daily.

 

Να σημειώσουμε εδώ ότι ελληνικά ΜΜΕ (ακόμη και «ανεξάρτητα» συνδρομητικά sites) δεν δίστασαν να παρουσιάσουν ανάλογα ρεπορτάζ που παρέπεμπαν περισσότερο σε non paper της ισραηλινής πρεσβείας.

 

Μήπως έχει έρθει λοιπόν η στιγμή να αποκτήσουν και τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης τους δικούς τους whistleblowers που θα μεταφέρουν στον έξω κόσμο όσα συμβαίνουν στους διαδρόμους των ελληνικών ΜΜΕ;

 

info-war.gr

 

Το 16 είναι το νέο 114

 

γράφει ο Παύλος Μεθενίτης

 

«Ἡ τήρησις τοῦ παρόντος Συντάγματος ἀφιεροῦται εἰς τὸν πατριωτισμὸν τῶν Ἑλλήνων», προέβλεπε το άρθρο 114, το ακροτελεύτιο του Συντάγματος του 1952. Μετά τις εκλογές βίας και νοθείας του 1961, που διενήργησε η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή φοβούμενη το ρεύμα που αναπτυσσόταν στην κοινωνία προς τα κεντροαριστερά, μια ομάδα φοιτητών ξεκίνησε το κίνημα υπεράσπισης της Δημοκρατίας, γνωστό και ως «Κίνημα του 1-1-4», γράφοντας αυτούς τους αριθμούς με μπογιά στους τοίχους κεντρικών κτιρίων της Αθήνας.

 

Οι νεολαίοι της ΕΔΑ, αλλά και του Κόμματος της Ενώσεως Κέντρου και των Προοδευτικών, εγκολπώθηκαν αμέσως αυτό το κίνημα προάσπισης των δημοκρατικών αξιών, τις οποίες είχε καταλύσει η Δεξιά. Οι διαδηλώσεις τότε, στις αρχές της δεκαετίας του ’60 υπέρ της Δημοκρατίας και της συνταγματικής νομιμότητας και κατά της τρομοκράτησης των Αριστερών και των Κεντρώων ήταν μαζικές και παθιασμένες. Το σύνθημα «Ενα - ένα - τέσσερα!» που δονούσε την ατμόσφαιρα περιείχε όλη την αγωνία του λαού - δεν χρειαζόταν να κραυγάσουν τίποτα άλλο οι νέοι και οι νέες, οι φοιτητές, οι μαθητές κι οι εργάτες, που έβλεπαν τη μετεμφυλιακή Δεξιά να τσαλαπατάει τις δημοκρατικές αξίες, έχοντας αντικαταστήσει τις αρβύλες του κομμουνιστοφάγου με τα σκαρπίνια του πολιτικού.

 

Το «Ενα - ένα - τέσσερα» τού σήμερα είναι το «Ενα - έξι». Το άρθρο 16 του ισχύοντος Συντάγματος για την Παιδεία, την Τέχνη και την Επιστήμη στις παραγράφους 4 και 5 ορίζει πως «Ολοι οι Ελληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της, στα κρατικά εκπαιδευτήρια. Το Κράτος ενισχύει τους σπουδαστές που διακρίνονται, καθώς και αυτούς που έχουν ανάγκη από βοήθεια ή ειδική προστασία, ανάλογα με τις ικανότητές τους» και «Η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση...».

 

Η καταστρατήγηση του Συντάγματος με την ιδιωτικοποίηση της ανώτατης παιδείας και τη συνακόλουθη καταρράκωση της δημόσιας ευτυχώς συναντά την αντίδραση των φοιτητών. Οι νέες και οι νέοι, που είναι η μόνη ελπίδα για τον τόπο, εάν δηλαδή υπάρχει ακόμα κάποια τέτοια, μαζί με ένα μέρος της ακαδημαϊκής κοινότητας, αγωνίζονται μέσω καταλήψεων και διαδηλώσεων υπέρ του Συντάγματος και της Δημοκρατίας. Ομως, την ίδια στιγμή το κοινωνικό σώμα γενικώς βρίσκεται σε καταστολή, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ανεχόμενο την κακοποίηση των θεσμών από την ίδια την κυβέρνηση. Διότι αυτός που παρανομεί θεσμικά, αυτός που παραβιάζει το συμβόλαιο μεταξύ εξουσίας και λαού, δηλαδή τον συνταγματικό χάρτη, είναι και πάλι η Δεξιά.

 

Οχι η μετεμφυλιακή, η λαϊκή Δεξιά του ’50 και του ’60, αλλά η νεοφιλελεύθερη ιλουστρασιόν εκδοχή της του ’20, που κάνει το κουμάντο σήμερα, χρησιμοποιώντας εναλλάξ το μαστίγιο και το καρότο εναντίον ενός τρομαγμένου, απαίδευτου και φτωχοποιημένου λαού, που έχει ακόμα ανάγκη από σωτήρες, αρκούμενος στις διάφορες ελεημοσύνες των pass και ανεχόμενος τη νόμιμη ληστεία από το κράτος και το Κεφάλαιο μέσω των εμμέσων φόρων και της αισχροκέρδειας. Μόνο η νέα γενιά στέκεται στο ύψος της και σηκώνει το κεφάλι σ’ αυτήν την προϊούσα μαυρίλα, σ’ αυτόν τον σηπτικό ζόφο. Πλέον, η τήρησις του Συντάγματος αφιερούται εις τον πατριωτισμόν των φοιτητριών και των φοιτητών, που τρώνε το βρομόξυλο στις σχολές, για την ψυχούλα τους και μόνον. Οι ιστορικοί του μέλλοντος ίσως κάποτε τους ονομάσουν «γενιά του “Ενα - έξι”», όπως τους παππούδες τους, τη γενιά του «Ενα - ένα - τέσσερα».

 

Το σύνθημα «Ενα - ένα - τέσσερα!» που δονούσε την ατμόσφαιρα περιείχε όλη την αγωνία του λαού - δεν χρειαζόταν να κραυγάσουν τίποτα άλλο οι νέοι και οι νέες, οι φοιτητές, οι μαθητές κι οι εργάτες, που έβλεπαν τη μετεμφυλιακή Δεξιά να τσαλαπατάει τις δημοκρατικές αξίες, έχοντας αντικαταστήσει τις αρβύλες του κομμουνιστοφάγου με τα σκαρπίνια του πολιτικού

  

 

Κυβέρνηση με διπλό... πάτο

 

γράφει ο Μπάμπης Αγρολάμπος

 

Κάθε φορά που η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με μια κοινωνική διεκδίκηση, πιεστική και δίκαιη, καταφεύγει στον πάτο. Ο πάτος δεν την έχει απογοητεύσει ώς τώρα. Και το ερώτημα είναι μήπως είναι διπλός.

 

Με τις τρελές αυξήσεις της τιμής ρεύματος έκανε την ανήξερη, μετά μας έστειλε να βλέπουμε τους ολλανδικούς χρηματιστηριακούς δείκτες, έβαλε τον Σκρέκα να φτιάξει pass, στο τέλος έξυσε τον πάτο και τι βρήκε; Οτι οι εταιρείες πώλησης ρεύματος είχαν κάνει την μπάζα του αιώνα. Η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να ζητήσει επιστροφή μέρους των υπερκερδών.

 

Μετά ήρθαν οι λογαριασμοί του σουπερμάρκετ, όπου και εκεί πάλι με τα παρόμοια τερτίπια, pass κ.ά., ο Γεωργιάδης είχε αναλάβει να γλυκάνει τον πόνο των νοικοκυριών, αλλά δεν τα κατάφερε. Η αγορά (κατά τα λοιπά ανταγωνιστική) δεν δίστασε να εκτοξεύσει στα ύψη ακόμα και τις βρεφικές τροφές. Τον Γεωργιάδη διαδέχθηκε ο Σκρέκας (με εμπειρία στο ρεύμα…). Κάθε μέρα περνούσαν από μπροστά του οι πίνακες με τις τιμές, αλλά ο υπουργός χρειάστηκε ένα εξάμηνο για να τις δει και άλλο ένα για να ξεκινήσει ελέγχους. Για τα πρόστιμα, ας τα εισπράξει το κράτος και βλέπουμε.

Στη θέση του Σκρέκα για το ρεύμα βρέθηκε ο Σκυλακάκης, που όταν ήταν στο υπουργείο Οικονομικών είχε την αγορά και δεν αντελήφθη τίποτε, ενώ τώρα στο Ενέργειας πιστεύει πως κάνει χάρη στους αγρότες με την τιμή 9-11 λεπτά ανά κιλοβατώρα και την ταχύτερη επιστροφή του μισού ΕΦΚ στο αγροτικό πετρέλαιο.

 

Να πάει έτσι στις ευρωεκλογές η κυβέρνηση δεν φαίνεται πιθανό. Από την άλλη, η εκτίμηση του κ. Μητσοτάκη στους πιο αδιάφορους (για να μην πούμε τίποτε άλλο) υπουργούς, οι οποίοι το μόνο που πέτυχαν είναι by pass στο πορτοφόλι των καθημερινών ανθρώπων, προϊδεάζει ότι στον επόμενο ανασχηματισμό θα τους βάλει σε νέο rotation. Για να φυλάνε τον… πάτο.

Το ντου Κασσελάκη: Η πολιτική ως ακροβατικό

 

Το πρόβλημα του Κασσελάκη δεν είναι η λανθασμένη γραμμή, αλλά η παντελής έλλειψη σοβαρότητας. Πρόβλημα που δίνει την ευκαιρία στον Μητσοτάκη να παίζει χωρίς αντίπαλο στο γήπεδο.

 

γράφει ο Γιάννης Αλμπάνης

 

Εντάξει η χώρα είναι απρόβλεπτη σε όλα τα επίπεδα. Γενικά δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει και δεν μπορείς να κάνεις ασφαλή πρόβλεψη για οτιδήποτε -ακόμα και για τα πιο απλά.

 

Για παράδειγμα εγώ χτες το απόγευμα κατευθυνόμουν στο θέατρο Άλφα για την εκδήλωση της ΕφΣυν με τίτλο «Απέναντι στην κυριαρχία Μητσοτάκη ποιος;». Σκεφτόμουν ότι στο σχόλιο που θα έγραφα, θα έπρεπε οπωσδήποτε να αναφέρω ότι ο τίτλος της εκδήλωσης με έναν έμμεσο τρόπο δείχνει πολιτική και ιδεολογική αμηχανία. Το ζήτημα είναι η προγραμματική εναλλακτική που θα αντιπαρατεθεί με την κυριαρχία της Δεξιάς και όχι να ψάξουμε να βρούμε τον προοδευτικό «αντι-Μητσοτάκη». Υποτίθεται ότι για την Αριστερά τα πρόσωπα έχουν δευτερεύουσα σημασία σε σχέση με τα προγράμματα.

 

Σκεφτόμουν επίσης ότι η εκδήλωση με ομιλητές τους Τεμπονέρα, Χριστοδουλάκη και Αχτσιόγλου δεν θα προκαλούσε ιδιαίτερη εντύπωση αν οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ δεν αντιδρούσαν με τόσο φοβικό τρόπο, παρουσιάζοντάς την ως κίνηση υπονόμευσής τους -λες και είναι φοβερό και τρομερό να συνομιλούν οι εκπρόσωποι όμορων κομμάτων…

 

 

Το ντου

Αλλά μόλις έφτασα στο θέατρο οι ωραίες σκέψεις μου πήγαν περίπατο. Γιατί την ώρα που βάδιζα προς την είσοδο, είδα μια συντεταγμένη ομάδα να κατευθύνεται και αυτή στο θέατρο. «Κάνει ντου η ΑΡΑΣ;», ήταν η πρώτη σκέψη που έκανα, λόγω των τραμπουκισμών στο πανεκπαιδευτικό. Πλησιάζοντας όμως είδα ότι το ντου τελικά το έκανε ο… Κασσελάκης.

 

Η αλήθεια είναι ότι αρχικά έμεινα σύξυλος, γιατί όπως και να το κάνεις, στα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης δεν έχει υπάρξει άλλη περίπτωση όπου αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης (ή οποιουδήποτε κόμματος) να έχει πάει απρόσκλητος σε εκδήλωση, την οποία μάλιστα στηλίτευε ως υπονομευτική για το πρόσωπό του. Στη συνέχεια, όταν συνειδητοποίησα τι συμβαίνει, έβαλα τα γέλια. Γιατί το όλο σκηνικό μόνο για γέλια ήταν.

 

 

Το μπιφ των τηλεπερσόνων

Προφανώς μετά το ντου Κασσελάκη, αυτό καθαυτό το περιεχόμενο της εκδήλωσης πήγε σε δεύτερη μοίρα -παρεμπιπτόντως, οι τοποθετήσεις που έγιναν, μόνο υπονομευτικές δεν ήταν για τις ηγεσίες ΣΥΡΙΖΑ κα ΠΑΣΟΚ. Το επικοινωνιακό ακροβατικό του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ μονοπώλησε το ενδιαφέρον και η συζήτηση μεταξύ των παριστάμενων δημοσιογράφων αφορούσε το «αν του βγήκε του Κασσελάκη».

 

Από τη σκοπιά μιας επιφανειακής και απολίτικης αντίληψης της επικοινωνίας του Κασσελάκη «του βγήκε». Έκανε μια κίνηση-έκπληξη δείχνοντας ότι είναι ικανός για τα πάντα, χάλασε την «εκδήλωση του Τεμπονέρα», δημιούργησε μιντιακό γεγονός.

 

Αυτή όμως είναι διαχείριση της πολιτικής αντιπαράθεσης με τους όρους των πρωινάδικων. Είναι σαν να υπάρχει μπιφ μεταξύ δύο τηλεπερσόνων και ο ένας εκ των δύο εμφανίζεται στο πλατό του «αντιπάλου» για να «του το χαλάσει» και να του δείξει ότι «δεν μασάει». Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Κασσελάκης δεν πήρε καν το λόγο για να αντικρούσει ή να συμφωνήσει με όσα λέγονταν στην εκδήλωση και να πει «παιδιά εγώ είμαι αυτός που μπορεί να σταθεί νικηφόρα απέναντι στον Μητσοτάκη». Βέβαια, με 10% στις δημοσκοπήσεις πού να το πεις αυτό… Ούτε επιχειρήματα ούτε προγραμματικές προτάσεις, αλλά μόνο επικοινωνιακά ακροβατικά. Τα ακροβατικά όμως είναι για το τσίρκο, όχι για την πολιτική. Γιατί η πολιτική, όπως και να το κάνουμε, απαιτεί σοβαρότητα, αφού έχει να κάνει με τις ζωές μας.

 

Το πρόβλημα του Κασσελάκη δεν είναι η λανθασμένη γραμμή, αλλά η παντελής έλλειψη σοβαρότητας. Πρόβλημα που δυστυχώς περνάει σε έναν ολόκληρο χώρο και δίνει την ευκαιρία στον Μητσοτάκη να παίζει χωρίς αντίπαλο στο γήπεδο.