Τέλος συνεδρίου, τέλος γενικώς...

 

γράφει ο Βασίλης Λιόσης*

 

Είναι αμφίβολο αν η κοινή γνώμη έχει παρακολουθήσει στο παρελθόν ένα συνέδριο με τέτοιες διαδικασίες όπως αυτό που είδαμε πρόσφατα στο στάδιο του τάε-κβο-ντο. Τι να πρωτοθυμηθούμε; 

 

1. Παρεμβάσεις επί παρεμβάσεων από τον απόντα «Βούδα» πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.

 

2. Τον νυν πρόεδρο να κινείται στο πλατό λες και βρισκόταν σε αμερικανικές προεδρικές εκλογές. Με θεατρινισμούς, με υπερτροφικό εγώ, με κορδώματα και με ρηχό πολιτικό λόγο.

 

 

 

 

3. Από κάτω κλακαδόροι, ιαχές, επιφωνήματα και γηπεδική συμπεριφορά.

 

4. Την Όλγα Γεροβασίλη να μιλά απευθυνόμενη στον Κασσελάκη και αυτός να ανεβαίνει στο βήμα και να απαντά δίπλα της στο μικρόφωνο.

 

5.  Απουσία συζήτησης επί του κειμένου θέσεων και παντού πηγαδάκια προς σύναψη δημοσίων σχέσεων και προς ενίσχυση εκείνης ή της άλλης φράξιας.

 

Τέτοια διαδικασία αμφιβάλλουμε αν υπάρχει ακόμα και σε αυτά τα αστικά κόμματα. Πρόκειται για τον απόλυτο εκφυλισμό ενός κόμματος αλλά θα λέγαμε επίσης ότι πρόκειται για μια προδιαγεγραμμένη πορεία. Μια προδιαγεγραμμένη πορεία που καθορίστηκε από το ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ, από το καταστατικό του, από την αδυναμία του να αποκτήσει επαφή με το εργατικό κίνημα, τη νεολαία και την τοπική αυτοδιοίκηση. Μια πορεία που καθορίστηκε από τον τρόπο εκλογής του νέου προέδρου στον οποίο είχαν ομονοήσει όλες οι τάσεις.

 

Όσο και αν τα διάφορα μέρη του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να κατασκευάσουν ένα τεχνητό κλίμα αισιοδοξίας, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει την επικείμενη πορεία του κόμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε αποδρομή και σε μη αναστρέψιμη πορεία. Η πιθανότητα να βγει πέμπτος στις επερχόμενες ευρωεκλογές δεν είναι αμελητέα.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ πληρώνει την επιλογή του να υποταχθεί πλήρως στους δανειστές και στην αστική πολιτική. Να αναφέρουμε μόνο χαρακτηριστικά ότι στην πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύθηκε στην ΕΦΣΥΝ το 87% των ερωτώμενων αποτιμά αρνητικά και μάλλον αρνητικά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Το ποσοστό είναι συντριπτικό και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αρνείται να δει αυτή την πραγματικότητα. 

 

Το χειρότερο όμως όλων είναι ότι συνεχίζει να αυτοχαρακτηρίζεται ως αριστερό κόμμα και ως εκ τούτου ένας κόσμος εντός της κοινωνίας να τον ταυτίζει με την έννοια της αριστεράς, άρα και με όλη την εκφυλιστική πορεία του. Αριστερά που δεν έχει αναφορά στον σοσιαλισμό δεν νοείται. Ασφαλώς υπάρχει μια παγκόσμια επιχείρηση προκειμένου η αριστερά να αναγνωρίζεται ως δικαιωματική πολιτική συλλογικότητα αποποιούμενη το παρελθόν της, τα οράματά της, τον ταυτοτικό της προσδιορισμό που συνδέεται με τις ανάγκες της εργατικής τάξης, της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς, των καταπιεζόμενων μεσαίων στρωμάτων από τους μονοπωλιακούς ομίλους. Το θέμα είναι αν εκείνο ή το άλλο πολιτικό υποκείμενο θα υποκύψει στις επιταγές αυτές ή θα κατοχυρώσει την αυτοτέλειά του, ιδεολογική και πολιτική.

 

Εν τέλει, ο τίτλος του παρόντος άρθρου που μιλάει για «τέλος γενικώς» δεν αναφέρεται στο τέλος της αριστεράς αλλά στο τέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Ασφαλώς και θα υπάρξουν στο μέλλον προσπάθειες ανακατέματος της τράπουλας και δημιουργίας νέων «κεντροαριστερών» (πρόκειται για έννοια που στερείται νοήματος) σχημάτων. Ήδη εδώ και καιρό ζυμώνεται το σενάριο της μελλοντικής σύγκλισης ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ. Το θεμελιώδες ερώτημα είναι αν όλος αυτός ο κόσμος που ψήφισε, εντάχθηκε και ακολούθησε τον ΣΥΡΙΖΑ θα βουλιάξει απογοητευμένος στον καναπέ του σπιτιού του και τη μιζέρια ή αν θα βρεθεί πολιτικός φορέας να τον εμπνεύσει σε άλλη κατεύθυνση. Σε μια κατεύθυνση σύγκρουσης και ρήξης όχι μόνο με την κυβέρνηση αλλά με όλες αυτές τις κοινωνικοοικονομικές δομές που διαλύουν τις ζωές των ανθρώπων. Άλλωστε, στην προαναφερόμενη έρευνα της ΕΦΣΥΝ ένα 19% των ερωτώμενων εκτιμά ότι οι επαναστάσεις είναι ο μόνος τρόπος να αλλάξουν ριζικά οι κοινωνικές δομές. Αν αναλογιστούμε τις ανατροπές που έχουν γίνει στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, την εντατικοποιημένη δουλειά γύρω από τη θεωρία του τέλους της ιστορίας, την παρατεταμένη κρίση παγκόσμια του κομμουνιστικού κινήματος και τη ζημιά που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα της αριστεράς, είναι ελπιδοφόρο το γεγονός ότι ένας στους πέντε Έλληνες προσβλέπει σε επαναστατικές αλλαγές. Ελπιδοφόρο για την ανασύσταση του λαϊκού κινήματος, των αντισυστημικών δυνάμεων, για μια διαφορετική πορεία σε αυτόν τον  δύσμοιρο τόπο.

(*) Συγγραφέας-εκπαιδευτικός