Η άγρια κερδοσκοπία της Pfizer

 

Η αμερικανική φαρμακευτική εταιρεία Pfizer αποκάλυψε την Τρίτη 4 Μαΐου, πόσο επικερδές είναι το εμβόλιό της κατά του Covid-19 (αναπτύχθηκε σε συνεργασία με τη γερμανική εταιρεία BioNTech), καθώς έχει έσοδα 3,5 δισεκατομμύρια δολάρια (2,9 δισεκατομμύρια ευρώ) μόνο τους πρώτους τρεις μήνες του έτους. Η Pfizer αναφέρει τα έσοδα αλλά δεν αποκαλύπτει τα κέρδη της από τις πωλήσεις του εμβολίου της. Η εφημερίδα New York Times, όμως, υπολογίζει ότι το περιθώριο κέρδους της εταιρείας ανέρχεται στο εξωφρενικό 20%, που μεταφράζεται «σε περίπου  900 εκατομμύρια δολάρια κέρδη προ φόρων το  πρώτο τρίμηνο.»

 

Η Pfizer έχει υπολογίσει τα έσοδά της από τα εμβόλια σε 15 δισ. δολάρια για όλο το χρόνο. Αλλά τα κέρδη θα αυξηθούν κατά 73% από τις αρχικές εκτιμήσεις, καθώς το εμβόλιο της τιμολογείται πανάκριβα. Οι δύο δόσεις κοστίζουν 39 δολάρια στις ΗΠΑ και 30 ευρώ στην Ευρώπη! Αντίθετα με την Pfizer, οι δύο ανταγωνιστές της, η Johnson & Johnson και η AstraZeneca, «υποσχέθηκαν να πουλήσουν τα εμβόλια τους σε μη κερδοσκοπική βάση κατά τη διάρκεια της πανδημίας», γράφουν οι New York Times. Μέχρι να το δούμε, όμως, εμείς δεν το πιστεύουμε!

 

Πάντως, όπως προσθέτουν οι New York Times, το εμβόλιο «ωφελεί δυσανάλογα τα πλουσιότερα κράτη του κόσμου». Κι αυτό γιατί οι πλούσιες χώρες έχουν δεσμεύσει περισσότερο από το 87% των περίπου 700 εκατομμυρίων δόσεων του εμβολίου της Pfizer, που διατίθενται παγκοσμίως. Αυτό σύμφωνα με την εφημερίδα έρχεται σε αντίθεση με τη δέσμευση του διευθύνοντα συμβούλου της εταιρείας, Albert Bourla, που εγγυούνταν ίδια πρόσβαση στο εμβόλιο για ολόκληρο τον κόσμο. Μάλιστα όπως πιστοποιούν τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας(ΠΟΥ), η Pfizer έχει αποστείλει ελάχιστα εμβόλια στις φτωχότερες χώρες του κόσμου.   

πηγή

Η ήττα της αριστεράς των «πλατειών» και η νέα αριστερά

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου

 

Ο Πάμπλο Ιγκλέσιας, ο ηγέτης του Podemos και εταίρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην κυβέρνηση της Ισπανίας, ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την πολιτική μετά την ήττα της αριστεράς στις περιφερειακές εκλογές. Η ισπανική δεξιά των σκανδάλων και της χρεοκοπίας επανέρχεται, φορώντας το «τραμπικό», δήθεν αντισυστημικό της προσωπείο.

 

Οι πολιτικοί και οι πολιτικές δυνάμεις, που γεννήθηκαν από το «Δρόμο», από τις μεγάλες διαδηλώσεις κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, από το μεγάλο κίνημα των «πλατειών» (Αθήνα, Μαδρίτη, Occupy Wall Sreet), χάθηκαν στους λαβύρινθους του συστήματος, κατασπαράχθηκαν από το Μινώταυρο της εξουσίας. Από τη στιγμή που εγκατέλειψαν την κινηματική τους δράση, που απεκδύθηκαν τα λαϊκά τους σύμβολα, την εναλλακτική και την ελπίδα της ουτοπίας στο όνομα του ρεαλισμού, όταν στο νερωμένο κρασί δεν έμεινε σταγόνα κρασί, όταν υιοθέτησαν συστημικούς, δηλαδή «δεξιούς τρόπους», όταν τελικά το «αλλιώς» έγινε μια «αριστερή δεξιά» ή μια «δεξιά της αριστεράς», τότε οι πολίτες τους τιμώρησαν και ένα μέρος τους (εκλογικά κρίσιμο) στράφηκε στην δήθεν αντισυστημική «τραμπική δεξιά». Η συνέχεια είναι γνωστή: στο όνομα του αντιφασισμού και του «αντιτραμπισμού», ακόμα και αριστεροί θα ψηφίσουν τη «δημοκρατική δεξιά» για να… φύγουν οι φασίστες(Τραμπ) ή για να μην έρθουν στην εξουσία(Λε Πέν)! 

 

Γιατί απέτυχε το αριστερό εγχείρημα στον ευρωπαϊκό νότο; Γιατί το στραγγάλισε η «γερμανικής» κατασκευής μέγγενη της ΕΕ. Γιατί η αριστερά δεν μπορεί να κυβερνά σε μία μόνο χώρα για πολύ. Γιατί, όπως αποδείχθηκε και με τη σοσιαλδημοκρατία, η αριστερά δεν μπορεί να λειτουργεί ως «ΜΚΟ» ούτε να παίζει στο γήπεδο της δεξιάς, εκεί όπου κυριαρχεί ο λόγος των οργανικών διανοουμένων της συντήρησης. Γιατί αγνοήθηκε σκανδαλωδώς ότι η ουσιαστική πολιτική ανατροπή επισυμβαίνει όχι μόνο όταν αλλάζει η εκτελεστική εξουσία, όχι μόνο όταν τσακίζεις την κρατική εξουσία(ως μηχανισμός έχει τη σχετική αυτονομία της), αλλά και όταν διαφοροποιείται η κοινωνική προέλευση των οργάνων της καθώς και το κοινωνικό περιεχόμενό της. Το θέμα δηλαδή δεν είναι μόνο αν έχεις την κυβέρνηση και όχι την  εξουσία, αλλά να ξέρεις και τι να κάνεις την εξουσία. «Έχουμε επανάσταση, όταν μεταβάλλεται η ταξική σύσταση των Κοινοβουλίων, όταν τροποποιείται ο δημοκρατικός τρόπος λήψης αποφάσεων... Έχουμε επανάσταση όταν η πειθαρχία, η συμβολική τάξη, η διδασκαλία στα εκπαιδευτικά κέντρα τροποποιούνται και μετασχηματίζονται», έγραφε ο Λινέρα για τη Βολιβία. Εκεί όπου, παρά τα λάθη, η αριστερά άντεξε, γιατί είχε οργανωθεί σε βάθος μέσα στην κοινωνία, και ανέτρεψε τόσο στο «δρόμο» όσο και στην κάλπη το πραξικόπημα που οργανώθηκε από τις ΗΠΑ.

 

Δεν έχουμε αλλαγή όταν έχουμε και πάλι τις ελίτ(με δεξιό ή αριστερό μανδύα) στην εξουσία. Δεν έχουμε, προπάντων αλλαγή, όταν δεν αλλάζει η συμβολική τάξη, δηλαδή ο πρακτικός, καθημερινός πολιτισμός που διέπει τις σχέσεις, τη συμπεριφορά, τη ζωή μας, τον τρόπο που κάνουμε «συνήθεια» τους περιορισμούς και τους κανόνες. Δεν έχουμε αλλαγή όταν δεν αλλάζει ο τρόπος σκέψης, όταν δεν επαναξιώνονται οι αρχές και οι χαρές του Εμείς και της αυτοδιαχείρισης.

 

Για να συμβεί η αλλαγή απαιτούνται λαϊκά κινήματα, που δεν θα λειτουργούν σαν αποστειρωμένες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, αλλά θα αναπτύσσουν την «ποίησή» τους μέσα στην πολιτική Πράξη, στη δράση, στο δρόμο, τον οποίο ποτίζουν σήμερα με το αίμα τους οι εργαζόμενοι νέοι, στις γειτονιές όπου συναντώνται και ερωτεύονται τα νέα παιδιά, εκεί όπου δημιουργούνται οι νέες σχέσεις αλληλεγγύης, εκεί όπου αλλάζει ο τρόπος ζωής και ο συσχετισμός των αξιών, εκεί όπου απομειώνονται οι ναρκισσισμοί και οι μεγάλες Εγω-πάθειες. Εκεί όπου δημιουργείται η νέα αριστερά της αξιοπρέπειας, της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης…

 

Τα χέρια του μόχθου απαιτούν λιγότερη δουλειά...

 

Την Πρωτομαγιά του 2021, και μετά από 15 μήνες πρωτοφανούς κρίσης, ο εργαζόμενος είναι πια στο κέντρο της επικαιρότητας και απαιτεί λιγότερη δουλειά και περισσότερο ελεύθερο χρόνο.

 

γράφει ο Νίκος Γιαννόπουλος

 

Tα τελευταία 30 χρόνια το εργατικό κίνημα όπου γης έπαιζε άμυνα, προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να διαφυλάξει τα κεκτημένα. Οπως συνήθως συμβαίνει σ' αυτές τις περιπτώσεις, αυτή η παθητική στάση οδήγησε σε οδυνηρές ήττες, ανέντιμους συμβιβασμούς και τελικά σε απώλεια προνομίων που είχαν κερδηθεί με αίμα τις προηγούμενες πολλές δεκαετίες. Είναι σαν την ομάδα στο ποδόσφαιρο που περιμένει συνεχώς μπροστά από το τέρμα...Κάποια στιγμή ο αντίπαλος το γκολ θα το κάνει, είναι σχεδόν μοιραίο.

 

Μιλώντας με ποδοσφαιρικούς όρους, το εργατικό κίνημα έφτασε η ώρα να να πάρει την μπάλα στα πόδια του και να κάνει παιχνίδι. Γύρω μας, παγκοσμίως, έχουν διαμορφωθεί οι όροι για να συμβεί κάτι τέτοιο. Η εργασία κέρδισε το χαμένο της κύρος, οι πάντες αναγνώρισαν την αξία της, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης σαν αυτές που διαμόρφωσε ο Covid. Xωρίς τον κόσμο της εργασίας και την αποφασιστική συμβολή του (σε νοσοκομεία, ιατρεία, φαρμακευτικές εταιρίες σούπερ μάρκετ, αεροδρόμια, κτλ) τα πάντα θα είχαν καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος.

 

Πως περνάς όμως από την άμυνα στη φουλ επίθεση; Εκμεταλλεύεσαι πάνω απ' όλα τα πλεονεκτήματα που σου δίνει η εποχή. Η τεχνολογία πια έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα που μπορεί να εξασφαλίσει σχεδόν για κάθε εργαζόμενο σ' αυτόν τον πλανήτη λιγότερη (αλλά και ποιο ποιοτική) δουλειά και περισσότερη ξεκούραση και ελεύθερο χρόνο.

 

Δεν είναι δα κανένα φοβερό μυστικό. Εταιρίες (μεγάλες αλλά και μικρομεσαίες) το έχουν ήδη τολμήσει. Μείωσαν το χρόνο της εργασίας των υπαλλήλων τους και είδαν την παραγωγικότητά τους να ανεβαίνει. Περισσότερο ευτυχισμένοι αλλά και περισσότεροι ξεκούραστοι εργαζόμενοι, με πιο καθαρό μυαλό, είχαν την ευκαιρία να παράξουν και εφαρμόσουν πιο καινοτόμες και πιο αποτελεσματικές ιδέες στον τομέα ευθύνης τους.

 

Το να συζητάμε σήμερα, 20 χρόνια στον 21ο αιώνα μχ, για την ανάγκη να μην...αυξηθεί περαιτέρω ο χρόνος εργασίας και να διαφυλαχθεί το οκτάωρο είναι κάτι το εντελώς αναχρονιστικό. Το πραγματικά επίδικο έχει να κάνει με τη μείωση του χρόνου εργασίας, με τους τρόπους εκείνους που θα δώσουν στους εργαζόμενους περισσότερα κίνητρα μέσω όμως σ' ένα πλέγμα ασφάλειας και κοινωνικής δικαιοσύνης.

 

Ο Μπάιντεν στις ΗΠΑ έχει αντιληφθεί ότι οι προκλήσεις έχουν πια τελείως διαφορετικό χαρακτήρα από αυτό που όρισε πριν 40 χρόνια ο Ρέηγκαν στη χώρα του και η Θάτσερ στην Αγγλία. Ενα σύγχρονο κράτος θα πρέπει να είσαι σε θέση να διασφαλίζει όχι μόνο καλές αμοιβές για όλους αλλά και συνθήκες κάτω από τις οποίες μία οικογένεια θα μπορεί να μεγαλώνει με αξιοπρέπεια τα παιδιά της μέσα σ' ένα κόσμο που αλλάζει.

 

Αδεια γονική δεν χρειάζονται πλέον μόνο οι γυναίκες. Χρειάζονται και οι άνδρες. Χρειάζονται επίσης οι οικογένειες καινοτόμους βρεφονηπιακούς σταθμούς, σχολεία με βλέμμα στο μέλλον, πανεπιστήμια που θα συνδυάζουν τις δεξιότητες με τη βαθιά μόρφωση και καλλιέργεια. Και ναι, τέτοιου είδους αγαθά θα μπορούν (και πρέπει) να τα έχουν δωρεάν.

 

Οι εργαζόμενοι, προικισμένοι πολύ συχνά με ιδιαίτερα πλούσια προσόντα, δεν είναι πλέον ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Αντιθέτως, είναι το τιμόνι της ανάπτυξης, των πράσινων πολιτικών, της μετάβασης στον κόσμο της τεχνητής νοημοσύνης (που και αυτός από ανθρώπους θα φτιαχθεί).

 

Αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να πορευτεί στο μέλλον με τα παλιά εργαλεία. Χρειάζεται και νέου τύπου εκπροσώπηση (αφού ο παραδοσιακός συνδικαλισμός ενσωματώθηκε ουσιαστικά στο σύστημα) και νέες ιδέες για τη δράση του που πια πρέπει να είναι παγκόσμια και συγκεκριμένες ρηξικέλευθες και γιατί όχι επαναστατικές προτάσεις για το σήμερα και το αύριο της εργασίας.

 

Η Πρωτομαγιά του 2021 (αλλά και οι επόμενες που θα έρθουν) σηματοδοτούν (θα έπρεπε τουλάχιστον) την έναρξη της παγκόσμιας αντεπίθεσης που θα έχει ως τελικό στόχο την απόδοση πρωταγωνιστικού ρόλου στο κόσμο της μόχθου. Χειρωνακτικού και πνευματικού μόχθου όλων των τύπων. Από ανθρώπους για ανθρώπους για τις κοινωνικές και οικονομικές τους ανάγκες.

Γρ. Γεροτζιάφας: Ετοιμάζεται “μπίζνα” πάνω στον φόβο των ανθρώπων

 

Ο ιατρός Γρηγόρης Γεροτζιάφας, MD, PhD, Καθηγητής Αιματολογίας, Διευθυντής του Research Group “Cancer-Hemostasis-Angiogenesis” INSERM U-938, Sorbonne University με ανάρτηση του στο facebook παραθέτει αποσπάσματα από έρευνα που υπογράφουν δέκα κορυφαίοι “θρομβολόγοι” σχετικά με την συσχέτιση των εμβολίων των AstraZenca και J&J (VITT).

 

Ο κ. Γεροτζιάφας εστιάζει στα οφέλη των εμβολίων, τονίζει την ανάγκη της αυξημένης φαρμακοεπαγρύπνησης, ενώ σημειώνει πως ο αρμόδιος για να αξιολογήσει τα συμπτώματα του κάθε ασθενούς είναι ο οικογενειακός γιατρός ή ο γιατρός της πρωτοβάθμιας περίθαλψης, θεσμοί που είναι απαξιωμένοι στην χώρα μας.

 

Παραθέτω αποσπάσματα από ένα position paper που υπογράφεται από 10 από τους top “θρομβολόγους” στον κόσμο σχετικά με το θέμα του συνδρόμου θρόμβωσης και θρομβοπενίας μετά τον εμβολιασμο με AstraZenca και και J&J (VITT).

 

Τα βασικά μηνύματα είναι τα εξης:

Ο εμβολιασμός πρέπει να προχωρήσει ταχύτατα και μαζικά (έχουμε εξηγήσει αναλυτικά τους λόγους)

Δεν υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ του εμβολιασμού με AZ και θανάτων

Ο κίνδυνος θρόμβωσης ακόμη και για νεαρούς πολίτες είναι ελάχιστος και πολύ μικρότερος από τον κίνδυνο νοσηλείας των νεαρών πολιτών με COVID-19 στην ΜΕΘ

Το όριο ηλικίας (πχ 55 έτη όπως τέθηκε στην Γαλλία) δεν βασίζεται σε σημαντικά δεδομένα.

Χρειάζεται αυξημένη φαρμακοεπαγρύπνηση και αξιολόγηση από τους γιατρούς της πρώτης γραμμής των συμπτωμάτων του VITT. Για την διευκόλυνσή τους προτείνουμε την μέθοδο BEFAST.

Παρατήρηση: Δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνεται οποιοσδήποτε εργαστηριακός έλεγχος πριν τον εμβολιασμό.

Γνωρίζω ότι πλήθος πολιτών με διάφορα σοβαρά ή μη προβλήματα υγείας αναρωτιέται ανησυχεί και διστάζει να εμβολιαστεί. Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα είναι μία και σαφής: Πρέπει να εμβολιστούμε με τα εμβόλια που είναι διαθέσιμα σήμερα. Ο πιο αρμόδιος και ικανός να απαντήσει στο ερώτημα της ένδειξης του εμβολιασμού είναι ο γιατρός του εμβολιαστικού κέντρου και κανείς άλλος. Εάν ο γιατρός του εμβολιαστικού κέντρου έχει ερωτήματα κατευθύνει ανάλογα τον πολίτη.

 

Ο πιο αρμόδιος για να αξιολογήσει εάν τα πιθανά συμπτώματα μετά τον εμβολιασμό έχουν σχέση με το VITT ή άλλη θρόμβωση είναι ο οικογενειακός γιατρός ή ο γιατρός της πρωτοβάθμιας περίθαλψης. Άρα το κράτος είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΈΝΟ εκπαιδεύσει άμεσα τους γιατρούς στην διάγνωση και θεραπεία του VITT και των άλλων θρομβώσεων (για το θέμα αυτό έχω μιλήσει αναλυτικά σε πρόσφατη συνέντευξη στον κ Ξυδάκη στο Κόκκινο και στην κ Τσώλη στο Βήμα της Κυριακής).

 

Γνωρίζω ότι ετοιμάζεται να στηθεί μπίζνα επάνω στον φόβο των ανθρώπων. Ήδη η ταρίφα για την “συμβουλή” σχετικά με τον εμβολιασμό από “ειδικούς” ανέρχεται μέχρι και 80€ η επίσκεψη ενώ διάφορες απίθανες εξετάσεις συνταγογραφούνται.

 

Εκτός από ανήθικη μια τέτοια πρακτική είναι και δυνητικά επικίνδυνη. Οι αετονύχηδες και οι “αυθεντίες” ποντάρουν στον φόβο.  

πηγή 

Liberation για Ακρόπολη: Η ομορφιά τσιμεντοποιημένη και παραμορφωμένη

 

Στις τερατώδεις «παρεμβάσεις» του υπουργείου Πολιτισμού με το …τσιμέντωμα της Ακρόπολης αναφέρεται σε ρεπορτάζ της η γαλλική εφημερίδα Liberation.

 

Το ρεπορτάζ φιλοξενεί δηλώσεις της πρόεδρου του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων Δέσποινας Κουτσούμπα και του αρχιτέκτονα Τάσου Τανούλα, ο οποίος επί 44 χρόνια εργάστηκε για την αποκατάσταση της Ακρόπολης.

 

 

 

Και οι δύο περιγράφουν με μελανά χρώματα τις παρεμβάσεις, σημειώνοντας ότι αλλοιώνουν τον χαρακτήρα του μνημείου.

 

Όπως εξηγεί η Δ. Κουτσούμπα, για τα έργα που πραγματοποιήθηκαν τοποθετήθηκε οπλισμένο σκυρόδεμα στους αρχαίους βράχους και στη συνέχεια καλύφθηκε με τσιμέντο. Τώρα, η κορυφή του λόφου, 157 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, «μοιάζει περισσότερο με ποδηλατόδρομο ή πίστα για σκέιτμπορντ παρά με έναν ιστορικό χώρο για να θαυμάσετε τις αρχαιότητες».

 

Ο αρχιτέκτονας Τάσος Τανουλάς περιγράφει το σοκ του όταν επισκέφθηκε την Ακρόπολη μετά το πέρας των εργασιών.

 

«Όταν ήμουν υπεύθυνος για το έργο, το κάναμε με το χέρι», θυμάται μιλώντας στη γαλλική εφημερίδα. «Από σεβασμό για το μέρος, από σεβασμό για τις πέτρες», προσθέτει. Τώρα όλα φαίνεται να έχουν γίνει με σχεδόν βιομηχανικό τρόπο. «Χρησιμοποίησαν βαριά μηχανήματα που έβλαψαν τις εγκαταστάσεις», σημειώνει ο κ. Τανούλας.  

πηγή

 

Μείωση εισοδήματος για έναν στους δύο εργαζόμενους παγκοσμίως – Απώλεια 800 δισεκατομμυρίων δολαρίων για τις γυναίκες

 Έρευνες που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας έδειξαν τα αποτελέσματα της πανδημίας στο εισόδημα των πολιτών παγκοσμίως, με τους μισούς εκ των ερωτηθέντων να δηλώνουν ότι κέρδισαν λιγότερα χρήματα λόγω αναστολών της εργασίας τους που προκάλεσε η πανδημία. Έρευνα έδειξε επίσης ότι η πανδημία έπληξε περισσότερο τις γυναίκες, στοιχίζοντας τις απώλεια εισοδήματος 800 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

 

Έρευνα του ινστιτούτου δημοσκοπήσεων Gallup που έχει έδρα στις ΗΠΑ, η οποία διενεργήθηκε σε δείγμα 300.000 ανθρώπων σε 117 χώρες, έδειξε ότι οι μισοί από αυτούς που έχουν δουλειά κέρδισαν λιγότερα χρήματα λόγω αναστολών της εργασίας τους που προκάλεσε η πανδημία, δηλαδή 1,6 δισεκατομμύριο ενήλικες παγκοσμίως, σύμφωνα με την έρευνα. «Παγκοσμίως τα ποσοστά αυτά κυμαίνονται από ένα υψηλό 76% στην Ταϊλάνδη ως ένα χαμηλό 10% στην Ελβετία», επισημαίνουν οι ερευνητές σε ανακοίνωσή τους.

 

Στην Βολιβία, τη Μιανμάρ, την Κένυα, την Ουγκάντα, την Ινδονησία, την Ονδούρα και τον Ισημερινό ποσοστό μεγαλύτερο από το 70% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι έβγαλε λιγότερα χρήματα απ’ ό,τι πριν από την παγκόσμια υγειονομική κρίση. Στις ΗΠΑ το ποσοστό ανέρχεται σε 34%.

 

Η έρευνα του Gallup έδειξε επίσης ότι περισσότεροι από τους μισούς από αυτούς που ερωτήθηκαν δήλωσαν ότι σταμάτησαν προσωρινά να εργάζονται στην δουλειά ή την επιχείρησή τους –δηλαδή περίπου 1,7 δισεκατομμύριο ενήλικες παγκοσμίως. Σε 57 χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ινδίας, της Ζιμπάμπουε, των Φιλιππίνων, της Κένυας, του Μπανγκλαντές και του Ελ Σαλβαδόρ, ποσοστό μεγαλύτερο από το 65% αυτών που ερωτήθηκαν στην έρευνα δήλωσε ότι σταμάτησε να εργάζεται για κάποιο χρονικό διάστημα.

 

Οι χώρες στις οποίες οι άνθρωποι ήταν λιγότερο πιθανό να πουν ότι σταμάτησαν να δουλεύουν ήταν κυρίως ανεπτυγμένες, υψηλού εισοδήματος χώρες. Λιγότεροι από ένας στους δέκα από αυτούς που είχαν δουλειά στην Αυστρία, την Ελβετία και τη Γερμανία δήλωσαν ότι σταμάτησαν να εργάζονται προσωρινά. Στις ΗΠΑ το ποσοστό ανερχόταν σε 39%, σύμφωνα με την έρευνα. Η δημοσκόπηση αυτή έδειξε επίσης ότι ένας στους τρεις ερωτηθέντες έχασε τη δουλειά του ή την επιχείρησή του λόγω της πανδημίας, δηλαδή λίγο πάνω από ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους παγκοσμίως.

 

Οι γυναίκες επλήγησαν περισσότερο

 

Η κρίση της COVID-19 έχει πλήξει τους εργαζομένους σε όλον τον κόσμο, ιδιαίτερα τις γυναίκες, οι οποίες υπερεκπροσωπούνται σε χαμηλά αμειβόμενους επισφαλείς τομείς, όπως το λιανεμπόριο, ο τουρισμός και οι υπηρεσίες τροφίμων.

 

Έρευνα της διεθνούς οργάνωσης Oxfam  έδειξε ότι η πανδημία στοίχισε στις γυναίκες παγκοσμίως απώλεια εισοδήματος 800 δισεκατομμυρίων δολαρίων. 

πηγή

 

   

Η μέρα μαγιού των εργατών...

H 1η Μαΐου καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα των Eργατών στις 20 Ιουλίου 1889 κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Διεθνούς στο Παρίσι, σε ανάμνηση του Μακελειού του Σικάγο το 1886, όπου η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά εργατών που διαδήλωναν υπέρ της οκτάωρης εργασίας και καλύτερων εργασιακών συνθηκών.

 

Ωθούμενοι από τις πετυχημένες διεκδικήσεις Καναδών συντρόφων τους, τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ αποφάσισαν την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων την 1η Μαΐου 1886. Βασικό τους αίτημα αποτελούσε το οκτάωρο, καθώς την περίοδο εκείνη στις ΗΠΑ οι εργαζόμενοι αναγκάζονταν να εργάζονται αμέτρητες ώρες, ακόμα και τις Κυριακές. Στη δυναμική πορεία στο Σικάγο έλαβαν μέρος περισσότεροι από 90.000 εργαζόμενοι, ενώ περίπου 350.000 εργάτες από 1.200 εργοστάσια συμμετείχαν στην απεργία.

 

Οι βίαιες συμπλοκές έλαβαν χώρα τρεις μέρες αργότερα, στις 4 Μαΐου, στην πλατεία Χέιμαρκετ του Σικάγο, κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης προς συμπαράσταση των απεργών, στην οποία συμμετείχαν και μέλη του αναρχικού κινήματος. Παρά τον ειρηνικό χαρακτήρα της πορείας, η αστυνομία έλαβε εντολή να διαλύσει με τη βία την κινητοποίηση. Στις συμπλοκές που ακολούθησαν οι αστυνομικοί σκότωσαν τέσσερις διαδηλωτές. Την προηγούμενη ημέρα, επιπλέον 4 διαδηλωτές είχαν σκοτωθεί από τις αστυνομικές δυνάμεις.

 

Οκτώ συνδικαλιστές καταδικάστηκαν σε απαγχονισμό για βομβιστική επίθεση που προκάλεσε το θάνατο του αστυνομικού. Το επιχείρημα του εισαγγελέα, Τζούλιους Γκρίνελ, εναντίον τους ήταν ότι ενθάρρυναν με τους λόγους που εκφώνησαν, τον βομβιστή. Ως εκ τούτου, κρίθηκαν ένοχοι για συνωμοσία και εκτελέστηκαν.

 

Η Δεύτερη Διεθνής κάλεσε σε διεθνή κινητοποίηση την ημέρα της επετείου των γεγονότων του Σικάγο το 1890. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν τόσο μεγάλη, με αποτέλεσμα οι διαδηλώσεις της 1ης Μαΐου να λάβουν έκτοτε ετήσιο χαρακτήρα.

 

Οι ΗΠΑ και ο Καναδάς είναι οι μοναδικές χώρες στις οποίες ως Ημέρα της Εργασίας δεν εορτάζεται η Πρωτομαγιά, αλλά η πρώτη Δευτέρα του Σεπτεμβρίου. Το 1894, ο εορτασμός της Ημέρας της Εργασίας έγινε νόμος του κράτους των ΗΠΑ, με απόφαση του Κογκρέσου και νόμος του Καναδά με απόφαση του Kοινοβουλίου της χώρας. Στόχος ήταν η αποφυγή της ταύτισης των εργατικών κινημάτων με την αριστερά της χώρας στην οποία είχαν συμβεί τα γεγονότα του Σικάγου.

 

Η πρώτη κινητοποίηση εργατών στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκε το 1893 από το Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Σταύρου Καλλέργη. Περίπου 2.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο Παναθηναϊκό Στάδιο και διαδήλωσαν υπέρ της οκτάωρης εργασίας, της καθιέρωσης της Κυριακής ως αργίας και της κρατικής ασφάλισης για θύματα εργατικών ατυχημάτων. Οι συγκεντρωμένοι ενέκριναν ψήφισμα, το οποίο επέδωσαν στον Πρόεδρο της Βουλής την 1η Δεκεμβρίου του ίδιου έτους.

 

Η κωλυσιεργία του προέδρου της Βουλής να το εκφωνήσει προκάλεσε την αντίδραση του Καλλέργη, με αποτέλεσμα να συλληφθεί, με εντολή του προέδρου, για διατάραξη της συνεδρίασης. Ο Καλλέργης ξυλοκοπήθηκε και μεταφέρθηκε στο αστυνομικό τμήμα, όπου παρέμεινε για δύο μέρες. Λίγες μέρες αργότερα, καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ημερών.

 

Χρειάστηκε να περάσουν 17 ολόκληρα χρόνια, ως το 1911 που γιορτάστηκε και πάλι η εργατική Πρωτομαγιά. Στο διάστημα αυτό ξέσπασαν μεγάλες απεργίες σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Ελλάδας και σε πολλούς κλάδους, ενώ δημιουργήθηκαν πολλά σωματεία και δευτεροβάθμιες οργανώσεις.

 

Το 1911, η Φεντερασιόν Θεσσαλονίκης αναλαμβάνει τη διοργάνωση της εργατικής Πρωτομαγιάς στη Θεσσαλονίκη. Οι αστυνομικές δυνάμεις επεμβαίνουν και συλλαμβάνουν τους πρωτεργάτες, ανάμεσα σ' αυτούς και τον Μπεναρόγια, που εξορίζεται στη Σερβία.

 

Tην ίδια χρονιά, στην Αθήνα, αποφασίζεται να γιορταστεί εκ νέου η Πρωτομαγιά με πρωτοβουλία του Ν. Γιαννιού στο Μετς, με κεντρικό σύνθημα «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση και 8 ώρες ύπνο». Η Αστυνομία οδήγησε τους Γιαννιό, Αποστολίδη και Παπαγιάννη στα γραφεία της γιατί «δεν είχαν άδειαν», αλλά τελικά αφέθηκαν ελεύθεροι.

 

Η πρωτομαγιά γιορτάζεται ξανά το 1919 σε 12 πόλεις πανελλαδικά, ένα χρόνο μετά την ίδρυση της ΓΣΕΕ. Στο μεταξύ, ψηφίστηκε ο Ν.281/1914 «περί Σωματείων» με τον οποίο κατοχυρώνεται το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι. 

 πηγή

Η υπόθεση Φουρθιώτη δεν είναι πρωτίστως ποινική

 

Όλα δείχνουν πως στο πολιτικό επίπεδο θα μείνουμε με πολλές απορίες

γράφει ο Γεράσιμος Λιβιτσάνος

 

Η υπόθεση Φουρθιώτη βρίσκεται στα χέρια της δικαιοσύνης και πολύ καλά κάνει. Είναι η φυσική κατάληξη μίας υπόθεσης που φέρεται να σχετίζεται με πρακτικές του υπόκοσμου, πυροβολισμούς, «συμβόλαια», απειλές, οργανωμένο έγκλημα. Οι εισαγγελείς που επιλαμβάνονται θα έχουν σίγουρα πολύ δουλειά. Η ιστορία αυτή όμως δεν έχει μόνον ποινικό μέρος. Για την ακρίβεια αυτή η πλευρά της είναι η λιγότερο ενδιαφέρουσα.

 

Οι καταιγισμός των εικόνων από συλλήψεις και προανακρίσεις που βλέπουμε στα τηλεοπτικά κανάλια τείνει να καλύψει τις απαρχές της υπόθεσης. Αυτές που εδράζονται σε μία καθόλα πολιτική καταγγελία από ένα πολιτικό πρόσωπο: Τον νυν κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο και πρώην υπουργό Εργασίας της Νέας Δημοκατίας, Γιάννη Βρούτση.

 

Παρότι επιχείρησε να «τα μαζέψει» κάποια στιγμή, ο Γιάννης Βρούτσης περιέγραψε (γλαφυρότατα) τον τηλεπαρουσιαστή ως ένα πρόσωπο που πίστευε ότι μπορεί να απαιτεί και μάλιστα με «τραμπούκικους» τρόπους κάτι από έναν υπουργό. Στην προκειμένη τον ίδιο. Σε αυτή την καταγγελία βρίσκεται η πολιτική αρχή του κουβαριού και εκεί μόνον μπορεί να υπάρξει και το τέλος της.

Ο ζήλος της αστυνομίας (που τελικά τον συνέλαβε) να προστατεύει τον Φουρθιώτη επί 1,5 χρόνο σαν να είναι «εθνικό κεφάλαιο» είναι το δεύτερο σκέλος που επίσης εγείρει απορίες. Ιδίως από την στιγμή που η ΕΛ.ΑΣ προσπάθησε ανεπιτυχώς να διαψεύσει το γεγονός. Ας μείνουμε όμως στην επώνυμη πολιτική καταγγελία.

 

Δύσκολα κάποιος μπορεί να έχει σε ιδιαίτερη εκτίμηση τις δυνατότητες πολιτικής ανάλυσης μιας τηλεοπτικής «περσόνας» όπως ο Μένιος Φουρθιώτης. Το ίδιο ισχύει και για τον τρόπο που πιθανά θα χειρίζονταν τυχόν σχέσεις του με την κρατική μηχανή. Πολύ περισσότερο σχεσεις με τον κυβερνητικό σχηματισμό.

 

Από την άλλη όμως, πρόσωπα που κινούνται στην πλευρά αυτή του δημόσιου λόγου που κατ’ ευφημισμό αποκαλείται «ψυχαγωγία» είναι βέβαιο πως αναπτύσσουν κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Απολύτως απαραίτητα για την επαγγελματική τους και όχι μόνον «επιβίωση» τους. Μεταξύ αυτών το να αντιλαμβάνονται τους όρους και τους συσχετισμούς της εξουσίας. Με πιο απλά λόγια, το «που τους παίρνει και που όχι».

 

Με βάση αυτό τον απλό συλλογισμό είναι βέβαιο πως ο τηλεπαρουσιαστής Μένιος Φουρθιώτης, έπραξε όσα του καταλογίζει ο Γιάννης Βρούτσης εκτιμώντας ότι έχει την δυνατότητα να το κάνει. Δηλαδή θεωρούσε ότι έχει την – άμεση η έμμεση – στήριξη είτε ενός (ομότιμου του Γ.Βρούτση) υπουργού, είτε κάποιου ανώτερου στην ιεραρχία.

 

Το ερώτημα είναι ποιο είναι αυτό το πρόσωπο, χωρίς να μπορεί να αποκλείσει κανείς το ενδεχόμενο να είναι περισσότερα από ένα. Από ότι φαίνεται όμως την εύλογη αυτή πολιτική απορία δε θα την λύσει ούτε ο Μένιος Φουρθιώτης, ούτε οποιοσδήποτε άλλος.

Γιατί δεν πρέπει να κάνετε τεστ αντισωμάτων μετά τον εμβολιασμό - Τι συνιστούν οι ειδικοί

 

Δεν είναι λίγοι οι πολίτες που έχοντας ολοκληρώσει τον εμβολιασμό τους και με τις δύο δόσεις του εμβολίου, σπεύδουν ένα μήνα μετά να υποβληθούν σε έλεγχο αντισωμάτων. H ανησυχία των περισσότερων έγκειται στο εάν το εμβόλιο έχει προκαλέσει την παραγωγή ικανής ποσότητας εξουδετερωτικών αντισωμάτων, τέτοιας που να προσφέρει υψηλή προστασία έναντι του κορονοϊού.

 

Ωστόσο, οι ειδικοί δεν συνιστούν αυτή την πρακτική. Ο Δρ. Θεοκλής Ζαούτης, Καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Perelman School of Medicine στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια και μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων του Υπουργείου Υγείας, σημειώνει ότι όσοι έχουν κάνει το εμβόλιο, θα πρέπει να είναι ήσυχοι ότι έχουν προστασία για περισσότερους από 6 μήνες:

 

“Όσοι εμβολιάστηκαν τον Ιανουάριο θα πρέπει να γνωρίζουν ότι έχουν αναπτύξει ανοσία στον κορονοϊό σίγουρα για 6 μήνες και μάλλον θα είναι και παραπάνω. Είναι ένα θέμα ανοιχτό μπροστά μας, το πόσο παραπάνω. Ωστόσο, δεν χρειάζεται να έχουν αγωνία. Ούτε να σπεύδουν να κάνουν έλεγχο αντισωμάτων. Έχουμε “ξεφύγει” λίγο στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα αντισώματα”, αναφέρει.

 

 CDC: “Μην κάνετε έλεγχο αντισωμάτων μετά τον εμβολιασμό”

Μελέτη του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών για την ανάπτυξη προστατευτικών εξουδετερωτικών αντισωμάτων σε διάφορες ηλικίες μετά από εμβολιασμό έναντι του ιού SARS-CoV-2 έδειξε ότι περίπου τα μισά άτομα ηλικίας άνω των 85 ετών αναπτύσσουν υψηλές τιμές αντισωμάτων, ακόμη και μετά την πρώτη δόση του εμβολιασμού.

 

Σύμφωνα με τα διεθνή στάνταρντ, ένας αριθμός αντισωμάτων από 10 έως 1000 IU θεωρείται προστατευτικός. Οι ειδικοί επιστήμονες υποστηρίζουν πως η ανοσία που δημιουργεί το εμβόλιο σε ένα εμβολιασμένο άτομο, μπορεί να αυξηθεί πάνω από 300. Ωστόσο, αυτή η αναφορά στα νούμερα μπορεί να μην είναι και τόσο ακριβής, σημειώνει ο Καθηγητής, κ. Θεοκλής Ζαούτης:

 

“Το CDC της Αμερικής, έχει κάνει μια σύσταση που λέει να μην κάνουμε τεστ μετά τον εμβολιασμό. Ο ένας λόγος είναι πως δεν ξέρουμε ποιο είναι το επίπεδο αντισωμάτων, που είναι προστατευτικό. Έχω φίλους που με παίρνουν και μου λένε, έκανα τεστ και έχω 5.000 και ο άλλος μου εμένα τα δικά μου αντισώματα είναι 500. Στην πραγματικότητα δεν έχουμε καμία ιδέα αν το 500 πραγματικά μπορεί να αρκεί. Μόνο σύγχυση δημιουργεί αυτή η πρακτική”, τονίζει.

 

Μπορεί κάποιος να έχει κυτταρική ανοσία ακόμη και χωρίς αντισώματα

Ακόμη κι αν κάποιος επιμένει να κάνει έλεγχο αντισωμάτων, οι επιστήμονες συμβουλεύουν να μην βασίζεται πλήρως στα αποτελέσματα. Εάν έχει κάνει και τις δύο δόσεις του εμβολίου και εξακολουθεί να τηρεί τα μέτρα υγιεινής και απόστασης, θα έχει σίγουρα την καλύτερη δυνατή προστασία από τον κορονοϊό.

 

Ο έλεγχος των αντισωμάτων είναι παραπλανητικός και για έναν ακόμη λόγο, σύμφωνα με τον κ. Ζαούτη. Μετά τον εμβολιασμό το ανοσοποιητικό σύστημα ενεργοποιεί κι έναν άλλο μηχανισμό, την κυτταρική ανοσία. Είναι τα κύτταρα μνήμης, τα οποία δεν μετρώνται με τεστ και μπορούν εξίσου να προσφέρουν ικανή προστασία, ακόμη και σε ασθενείς πλήρως ανοσοκατεσταλμένους, που μπορεί να μην παράξουν αντισώματα.

 

“Τα αντισώματα από μόνα τους δεν βοηθούν. Και να μην έχεις αντισώματα, υπάρχει η ανοσία που σχετίζεται με τα T- λεμφοκύτταρα, η κυτταρική ανοσία. Δηλαδή καλό είναι να μην κάνουμε άσκοπες κινήσεις. Τρέχουν όλοι τώρα και κάνουν τεστ αντισωμάτων, χωρίς να ξέρουν ότι μπορεί να έχουν κυτταρική ανοσία και να μην έχουν αντισώματα”, σημειώνει ο κ. Ζαούτης.

 

Εθνική Επιτροπή Εμβολιασμών: Δεν συνιστά τον έλεγχο αντισωμάτων

Τη σύσταση να μην γίνεται έλεγχος αντισωμάτων μετά των εμβολιασμό κάνει και η Εθνική Επιτροπή Εμβολιασμών, όπως ανέφερε την προηγούμενη εβδομάδα κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης για την πανδημία, η Καθηγήτρια Παιδιατρικής Λοιμωξιολογίας, Βάνα Παπαευαγγέλου:

 

“Δεν συστήνουμε σαν Εθνική Επιτροπή Εμβολιασμών τον εργαστηριακό έλεγχο ούτε πριν, ούτε μετά τον εμβολιασμό. Όπως και δεν συστήνουμε τον έλεγχο των αντισωμάτων για να δούμε αν έπιασε το εμβόλιο. Είναι κάτι που δημιουργεί άγχος και δεν υπάρχει μέσα στις κατευθυντήριες οδηγίες για τον έλεγχο της αποτελεσματικότητας του εμβολίου”, κατέληξε η Καθηγήτρια.

 

πηγή  

Έκανα και τις δύο δόσεις του εμβολίου – Υπάρχει κίνδυνος να μεταδώσω τον κορωνοϊό;

 

Αρκετές είναι οι απορίες των πολιτών σχετικά με τις πιθανότητες μετάδοσης του κορωνοϊού ακόμα και μετά τον εμβολιασμό τους. Σύμφωνα με τους ειδικούς, κάτι τέτοιο είναι δυνατό, αλλά ο κίνδυνος είναι χαμηλός. Προς το παρόν, οι επιστήμονες ακόμα μελετούν την αποτελεσματικότητα των εμβολίων στον περιορισμό της εξάπλωσης του ιού.

 

Τα υπάρχοντα εμβόλια είναι πολύ αποτελεσματικά στην πρόληψη της σοβαρής νόσησης από COVID-19, αλλά ακόμα και αν οι άνθρωποι που εμβολιάζονται δεν αρρωστήσουν, διατηρούν τις πιθανότητες μόλυνσης χωρίς να εμφανίζουν συμπτώματα. Οι ειδικοί πιστεύουν ότι το εμβόλιο μπορεί, επίσης, να μειώσει τις πιθανότητες των ανθρώπων αυτών να μεταδώσουν τον ιό.

 

«Ένα εμβολιασμένο άτομο ελέγχει καλύτερα τον ιό, επομένως οι πιθανότητες μετάδοσης μειώνονται σημαντικά», εξηγεί χαρακτηριστικά ο Δρ. Robert Gallo, επιδημιολόγος στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Maryland.

 

Σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής διαθέσιμα στοιχεία, οι μελέτες υποδεικνύουν ότι αν οι άνθρωποι πράγματι μολύνονται από τον ιό παρά τον εμβολιασμό τους, φέρουν μικρότερο ιικό φορτίο στη μύτη τους σε σύγκριση με τους μη εμβολιασμένους, καθιστώντας έτσι δυσκολότερη τη μετάδοση του ιού.

 

Για την επιβεβαίωση αυτής της θεωρίας, επιστήμονες στις ΗΠΑ ξεκινούν μία μελέτη με φοιτητές οι οποίοι είναι πρόθυμοι να υποβάλλονται καθημερινά σε διαγνωστικό έλεγχο για τον SARS-CoV-2 μέσω ρινικού τεστ.

 

Δεδομένης της αβεβαιότητας και της παρουσίας πιο μεταδοτικών στελεχών, οι επιστήμονες τονίζουν ότι οι άνθρωποι που έχουν ολοκληρώσει τον εμβολιασμό τους (και με τις δύο δόσεις) θα πρέπει να συνεχίσουν να φορούν μάσκες και να εφαρμόζουν την κοινωνική απόσταση στους δημόσιους χώρους ή όταν επισκέπτονται μη εμβολιασμένους ανθρώπους που διατρέχουν υψηλό κίνδυνο σοβαρής COVID-19 σε περίπτωση μόλυνσης.

 

«Πρέπει να συνεχίσουμε να είμαστε προσεκτικοί. Το εμβόλιο είναι σημαντικό, αλλά δεν είναι πανάκεια που θα σταματήσει την επιδημία αύριο», επισημαίνει ο Δρ. Gallo.

 

Άλλοι παράγοντες που επίσης θα μπορούσαν να επηρεάσουν τις πιθανότητες που έχει ένα εμβολιασμένο άτομο να μεταδώσει τον ιό, είναι τα ποσοστά εμβολιασμού στην κοινότητα και αν υπάρχει αύξηση των κρουσμάτων κορωνοϊού σε τοπικό επίπεδο.

 

πηγή 

Ο Μπιλ Γκέιτς βάζει τις πατέντες πάνω από τις ανθρώπινες ζωές

 

του Ανδρέα Κοσιάρη

 

Η αντιμετώπιση της πανδημίας που προκλήθηκε από τον SARS-CoV-2 έχει λάβει την ρητορική ενός «παγκόσμιου πολέμου» της ανθρωπότητας με τον ιό. Σε έναν τέτοιο «πόλεμο», είναι ύψιστης σημασίας η ισότιμη πρόσβαση των ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη στα «όπλα» που χρησιμοποιούνται εναντίον του ιού, δηλαδή στα εμβόλια. Όμως η φαρμακευτική βιομηχανία και πάτρονές της όπως ο Μπιλ Γκέιτς αντιστέκονται σθεναρά σε μια τέτοια προοπτική, συχνά με άκρως έωλα επιχειρήματα.

 

Μιλώντας στο βρετανικό κανάλι Sky News την περασμένη Κυριακή, και ερωτηθείς από τη δημοσιογράφο Σόφι Ριτζ εάν πιστεύει πως η αλλαγή στους περιορισμούς που θέτει το πατεντάρισμα των εμβολίων «θα ήταν βοηθητική», ο Αμερικανός δισεκατομμυριούχος απάντησε κοφτά «Όχι» και συνέχισε λέγοντας:

 

«Υπάρχει περιορισμένος αριθμός εμβολιαστικών εργοστασίων στον κόσμο, και οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρά το ζήτημα της ασφάλειας των εμβολίων. Οπότε το να μεταφέρουμε κάτι που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ — το να μεταφέρουμε ένα εμβόλιο από ένα εργοστάσιο [της Johnson & Johnson] σε ένα εργοστάσιο στην Ινδία — είναι κάτι το καινοφανές. Μπορεί να γίνει μονάχα χάρη στη χρηματοδότησή μας και την τεχνογνωσία μας. Αυτό που καθυστερεί την υπόθεση δεν είναι η πνευματική ιδιοκτησία. Δεν είναι ότι υπάρχει κάποιο άπραγο εργοστάσιο εμβολίων, με ελεγκτική έγκριση, που κατασκευάζει με μαγικό τρόπο ασφαλή εμβόλια. Ξέρετε, πρέπει να γίνουν δοκιμές σε αυτά τα πράγματα, και κάθε διαδικασία παρασκευής πρέπει να παρακολουθηθεί με πολύ προσεκτικό τρόπο».

 

Αν και σε αυτήν την αρκετά ασαφή δικαιολόγηση κρύβονται κάποιες αλήθειες, το συμπέρασμα του Γκέιτς είναι πολύ απλά αναληθές.

 

Όπως αποκάλυπτε πρόσφατα ο Στίβεν Μπουράνι στον βρετανικό Guardian, υπάρχουν μικρές εταιρείες που είναι έτοιμες να παράξουν εμβόλια και να τα παράσχουν στον παγκόσμιο Νότο. Το παράδειγμα που δίνει ο Μπουράνι είναι μια μικρή εταιρεία στον Καναδά, η Biolyse, που προσπαθεί εδώ και μήνες να λάβει άδεια για να παρασκευάσει κάποιο από τα εμβόλια κατά της CoViD-19, χωρίς αποτέλεσμα.

 

Η Biolyse, που είναι εγκεκριμένος παρασκευαστής φαρμάκων χημειοθεραπείας και άρα μπορεί να καλύψει τις προδιαγραφές για την παρασκευή εμβολίων, θα μπορούσε να είχε ήδη παρασκευάσει 20 εκατ. δόσεις εάν είχε λάβει κάποια από τις «μυστικές συνταγές» μέχρι το τέλος του περασμένου έτους. Και σύμφωνα με τον αντιπρόεδρό της, Τζον Φούλτον, υπάρχουν και αρκετές άλλες μικρές εταιρείες πρόθυμες να κάνουν το ίδιο.

 

Βέβαια, εκτός από τις μικρές ιδιωτικές εταιρείες που είναι πρόθυμες να βοηθήσουν, υπάρχει και ο δημόσιος τομέας. Ο ίδιος δημόσιος τομέας που παρείχε την χρηματοδότηση για την έρευνα των εμβολίων, και ο ίδιος δημόσιος τομέας που εφαρμόζει τους ελέγχους και τις εγκρίσεις για την ποιότητα παρασκευής τους, θα μπορούσε εύκολα να είχε δημιουργήσει εγκαταστάσεις σε διάστημα μερικών μηνών — αν είχε πρόσβαση στις «συνταγές» των εμβολίων που χρηματοδότησε.

 

Χώρες όπως η Ινδία και η Νότιος Αφρική, αλλά και εκατοντάδες οργανισμοί, πρώην ηγέτες και νομπελίστες παγκοσμίως, έχουν αιτηθεί στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου να αρθούν οι πατέντες των εμβολίων και να υπάρξει ένας παγκόσμιος συντονισμός για την παρασκευή και τον διαμοιρασμό τους.

 

Όμως οι πλούσιες χώρες, οι φαρμακευτικές που εδρεύουν σε αυτές και «φιλάνθρωποι» επιχειρηματίες όπως ο Μπιλ Γκέιτς, έχουν σιγουρέψει ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί.

 

Ο Γκέιτς προτιμά, όπως είπε, να βασίζεται η πρόσβαση στα εμβόλια στη δική του «φιλανθρωπική» χρηματοδότηση. Αναμφίβολα, η φιλανθρωπία του Γκέιτς και άλλων όπως αυτός έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα. Η έρευνα για την αντιμετώπιση της ελονοσίας και της πολιομυελίτιδας, μεταξύ άλλων, έχει σώσει εκατομμύρια ζωές.

 

Όπως όμως εξηγούσαμε στο τελευταίο ραδιοφωνικό INFO-WAR, η ανθρωπότητα δεν μπορεί να βασίζεται σε αυτήν την φιλανθρωπία και στα γούστα του κάθε υπερπλούσιου επιχειρηματία. Ο ίδιος ο Γκέιτς έχει βγάλει μεγάλο μέρος από την περιουσία του εκμεταλλευόμενος μονοπωλιακούς κανόνες πνευματικής ιδιοκτησίας παρόμοιους με αυτούς που αρνείται να άρει η φαρμακευτική βιομηχανία σήμερα.

 

Ο Αμερικανός δισεκατομμυριούχος ήταν που πίεσε και έπεισε το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης να μην παράσχει το εμβόλιο που ανέπτυξε ελεύθερο από πατέντα, όπως το πανεπιστήμιο είχε υποσχεθεί να κάνει, αλλά να συνεργαστεί αντ’ αυτού με την κερδοσκοπική εταιρεία AstraZeneca.

 

Μιλώντας για το «μη εφικτό» της απελευθέρωσης των εμβολίων και της παγκόσμιας παραγωγής τους, ο Γκέιτς ξέρει ότι είναι η δική του παρέμβαση και ισχύς, μαζί με άλλους επιχειρηματίες, που βάζει το κέρδος μπροστά από την παγκόσμια υγεία. Και που έχει σιγουρέψει ότι περισσότερες από τις μισές παραχθείσες δόσεις εμβολίων μέχρι στιγμής, έχουν διοχετευθεί στο πλουσιότερο 16% του παγκόσμιου πληθυσμού

 

Η ρητορική της αλληλεγγύης απέναντι στην CoViD-19 από τους κερδοσκόπους αυτού του πλανήτη δεν ήταν ποτέ τίποτα παραπάνω από αέρας κοπανιστός. Η πανδημία θα συνεχίσει να είναι παρούσα όσο η αντιμετώπισή της δεν είναι παγκόσμια. Όσο το κέρδος θα μπαίνει πάνω από την υγεία των ανθρώπων.

 

Καλή Ανάσταση - Καλό Πάσχα

  

Με την πεποίθηση ότι μόνο ο λόγος της Αλήθειας, μπορεί να θεμελιώσει μια προοπτική με επίκεντρο τον Άνθρωπο, σας εύχομαι Καλό  μήνα - Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα, με την ευχή του χρόνου όλα αυτά που περνάμε να είναι μία κακή ανάμνηση.!  

Εύχομαι ολόψυχα σε ολόκληρο τον κόσμο να καταλάβει όσο το δυνατόν γρηγορότερα το μεγαλείο της ζωής.! Μην διστάζετε να χαρίζετε απλόχερα το χαμόγελο και την αγάπη στους γύρω σας χωρίς να περιμένετε αντάλλαγμα..! Η αγάπη και μόνον μπορεί να κάνει τον κόσμο καλύτερο..! Και μην ξεχνάτε ένα χαμόγελο σας, μπορεί να κάνει κάποιον ευτυχισμένο..!

Χρόνια Πολλά και του Χρόνου ελεύθεροι.!

Δεύτε λάβετε φως, αλλά με προσοχή, έτσι;

 

γράφει η Τατιάνα Καποδίστρια

 

 

Όταν η ζωή ανά τον πλανήτη έχει έρθει τα πάνω κάτω, και παραμένει πολύ κάτω μήνες τώρα, είναι ανακουφιστικό να ξες πως κάποια πράματα παραμένουν ακλόνητα στην θέση τους. Όπως το ελληνορθόδοξο Πάσχα, λόγου χάρη.

 

Μπορεί (και) φέτος να μην εκδράμαμε σε χωριά και Μυκόνους –εξαιρούνται όσοι είχαν καπάτσους… οδοντογιατρούς στη λίμνη Πλαστήρα, ξερωγώ–, αλλά την πεμπτουσία της τοπ γιορτής της Ορθοδοξίας κανένας ιός δεν μπορεί να μας την στερήσει. Διότι το Πάσχα, πέρα απ’ τα ψώνια, τις ανοιξιάτικες αποδράσεις, το σουβλιστό αρνί και τις λαμπάδες-υπερπαραγωγή, είναι πρωτίστως θρησκευτική υπόθεση. Δηλαδή, άκρως προσωπική – θα επανέλθω επ’ αυτού.

 

Πάσχα 2021, το λοιπόν, τα ρεπορτάζ για τις τιμές των αμνοεριφίων (καρατσιμπημένες φέτος) είναι και πάλι εδώ, ε, κι εμείς όλο και κάπου θα καταφέρουμε να κάνουμε Ανάσταση, έστω και δυο ώρες νωρίτερα. Να ανάψουμε ένα κεράκι της Λαμπρής, βρε αδελφέ… Γιατί θα το ανάψουμε τελικά. Οι Ισραηλινοί, παρά την αρχική τους απροθυμία να επιτρέψουν στην (παραδοσιακά πολυπρόσωπη) ελληνική αντιπροσωπεία να παραλάβει αυτοπροσώπως το Άγιο Φως από τον Πανάγιο Τάφο –ας όψεται η πανδημία–, υπαναχώρησαν. Κι έτσι, το ανέσπερο φως θα προσγειωθεί κανονικά στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» στις έξι το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου. Δεν πειράζει που φέτος μόλις δυο επίσημοι νοματαίοι θα είναι έξω από το Ιερό Κουβούκλιο να παραλάβουν το Άγιο Φως για λογαριασμό των απανταχού Ορθόδοξων Χριστιανών. Αρκεί που θα το κάνουν. Αρκεί που το Φως από τον Πανάγιο Τάφο θα πει «δεύτε» στο κεράκι μας. Λες, ε;

Πριν από δυο χρόνια, ίσως θυμάστε, ενέσκηψε χοντρό ζήτημα με το Άγιο Φως εξαιτίας του βιβλίου «Λύτρωση: Περί του Αγίου Φωτός» του Δημήτρη Αλικάκου. Το οποίο μέσα από εμπεριστατωμένο ρεπορτάζ και συνεντεύξεις (μεταξύ άλλων, και με τον σημερινό σκευοφύλακα του Πανάγιου Τάφου) συμπέραινε πως, ούτε λίγο ούτε πολύ, η σεπτή θεωρία ότι κάθε Μεγάλο Σάββατο, στις 12:00 απαρεγκλίτως, συντελείται ένα θαύμα κι έρχεται κι ανάβει μονάχη της από το πουθενά η ακοίμητη κανδήλα του Τάφου, χαρίζοντας για άλλη μια χρονιά το Άγιο Φως στους πιστούς, είναι μια σκέτη μούφα. Εντάξει, πολύ πιο κόσμια το έθετε, αλλά αυτή ήταν η ουσία.

 

 

Στον παθιασμένο δημόσιο διάλογο που ακολούθησε, επιστρατεύτηκαν, μεταξύ πολλών άλλων, α) ο Κοραής που έγραφε για «ψευδοκαταίβατα φώτα» και «μηχανουργήματα λαοπλάνων ιερέων», β) δηλώσεις υψηλόβαθμων ιερωμένων για αναπτήρες, σπίρτα και γενικά για «φυσικό τρόπο» ανάμματος της κανδήλας, γ) ό,τι σχετικό θυμόταν ο καθείς –μέχρι και το ευλαβικό ρεζιλίκι του 2002 ανασύρθηκε, όταν ο τότε Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ειρηναίος πλακώθηκε με τον αρμένιο ομόλογό του για το ποιος θα βγει πρώτος από το Κουβούκλιο με το Άγιο Φως ανά χείρας, και του φύσαγε ο δικός μας το κερί του Αρμένη, κι εκείνος το ξανάναβε με αναπτήρα, και ξανά-μανά –μέχρι που ήρθε η Μοσάντ, ουπς! η ισραηλινή αστυνομία εννοώ, και αποκαταστάθηκε η τάξη.

 

Μα δεν έχει νόημα, αλήθεια, τούτη η κουβέντα. Όποιος καλύπτεται από την ανεπισημοεπίσημη εκδοχή της εκκλησίας περί ετήσιου θαύματος δεν πρόκειται να αλλάξει γνώμη όσα βιβλία, ιερατικές δηλώσεις, και Κοραήδες κι αν του αντιτάξουν. Ομοίως, όποιος αδυνατεί να πιστέψει πως η κανδήλα αυτοαναφλέγεται με θεϊκό τρόπο, και μάλιστα επί παραγγελία κάθε Μεγάλο Σάββατο, ε, αδυνατεί, πώς να το κάνουμε; Κοντολογίς, το τι πρεσβεύει κανείς για την προέλευση της «θείας» φλόγας είναι ξεκάθαρα ολόδικό του θέμα. Προσωπική του υπόθεση, που λέγαμε και παραπάνω. Όπως (θα έπρεπε να είναι) και κάθε τι θρησκευτικό, αν με ρωτάτε.

 

Τον Μάρτιο του 2019, η εταιρεία διαδικτυακών ερευνών κοινής γνώμης PRORATA ρώτησε τους εγγεγραμμένους χρήστες της, «Με ποιόν τρόπο πιστεύετε ότι γίνεται η αφή του Αγίου Φωτός κάθε Μεγάλο Σάββατο στον Πανάγιο Τάφο;» Έλαβον: 55% «Από ανθρώπινο χέρι». 32% «Με θαυματουργό τρόπο», κι ένα 13% «Δεν ξέρω/ δεν απαντώ». Μάλιστα. Κι εγώ δεν απαντώ, αλλά ξέρω… Ήταν, ωστόσο, η δεύτερη ερώτηση της έρευνας που είχε το αληθινό ψαχνό: «Συμφωνείτε να υποδεχόμαστε στην Ελλάδα το Άγιο Φως με τιμές αρχηγού κράτους;» Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα! «Συμφωνώ» απάντησε το 47% των συμμετεχόντων, 50% «διαφωνώ», οι υπόλοιποι δεν ξέρουν/ δεν απαντούν. Μοιρασμένες σχεδόν στη μέση οι απόψεις, τουτ’ έστιν.

 

Θυμίζω εδώ, πως η πατέντα της υποδοχής της καθαγιασμένης φλόγας με τιμές αρχηγού κράτους (ήτοι, κόκκινα χαλιά, στρατιωτική μπάντα, αγήματα, επίσημοι –έξοδα) είναι εκσυγχρονιστικής έμπνευσης: ήταν η κυβέρνηση Σημίτη που την λάνσαρε το Πάσχα του 2002, μαζί με την ανάθεση της μεταφοράς του Φωτός στο ΥΠΕΞ. Έκτοτε, κατά καιρούς, πολλοί και διάφοροι έχουν εκφράσει την ένστασή τους γι’ αυτή την πρακτική –από την Ένωση Αθέων, και τον Νίκο Φίλη, έως τον μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιερόθεο, ή τον Νίκο Δήμου.

 

Θα μπορούσε, φυσικά, κανείς να επικαλεστεί τα αχρείαστα κρατικά έξοδα που συνεπάγεται, χρόνια τώρα, όλη αυτή η πασχαλινή τιμητική εκδήλωση. Θα μπορούσε, ακόμη-ακόμη, να επιχειρηματολογήσει πως το Άγιο Φως, όσο άγιο κι αν είναι, δεν δύναται να κάνει διπλοβάρδια και ως θεϊκό σημάδι, αλλά και ως υπαρκτή φυσική οντότητα που κατιτίς θα νιώσει για όλη αυτήν την φιέστα αρχηγού κράτους. Ξέρω, ξέρω είναι συμβολικό το όλο πράμα. Μόνο που, φοβάμαι, εκεί ακριβώς είναι που χάνεται το παιχνίδι. Στο επίπεδο των συμβολισμών. Εκεί, όπου στοιβάζονται το περιοδεύον λείψανο της Αγίας Βαρβάρας, οι «ευαγγελικές» ορκωμοσίες στην Βουλή, η αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, κι άλλες συναφείς εκφάνσεις νεοελληνικής διπολικότητας.

 

Ναι, εδώ στην Παλαιοκώσταινα είμαστε, οι συντριπτικά περισσότεροι, Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Ναι, διάφορες ελληνορθόδοξες πρακτικές έχουν με τα χρόνια συνυφανθεί εις σάρκαν μίαν με τον κοινωνικό μας βίο και την καθημερινότητά μας. Τούτο, όμως, δεν συνεπάγεται, σώνει και ντε, ότι όλοι οι «Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι» είναι εξίσου θρησκευόμενοι. Ένας πιστεύει βαθιά κι ολόψυχα, άλλος πιστεύει ψυχαναγκαστικά ή ενοχικά, ο τρίτος ακροθιγώς, ο άλλος παραπέρα καθόλου δεν πιστεύει αλλά Ανάσταση θα πάει, κι είναι κι εκείνος που διαολίζεται μόνο στην σκέψη της οργανωμένης πίστης. Υπάρχουν, όσο και να πεις, διαβαθμίσεις. Διότι από την φύση του το θρησκευτικό αίσθημα και τα συμπαρομαρτούντα είναι κάτι βαθιά π ρ ο σ ω π ι κ ό. Και το προσωπικό καλό είναι να μην συγχέεται με το συλλογικό. Ειδικά με το συντεταγμένα συλλογικό.

 

Δεν πρόκειται να πάθει τίποτα το Άγιο Φως αν πάψουμε να το υποδεχόμαστε με τιμές αρχηγού κράτους. Ούτε κι οι πιστοί που μεταρσιώνονται (ή όχι) στην θέα του θα πάθουν τίποτα, αν δεν πάνε μια ντουζίνα κυβερνητικοί να το παραλάβουν από τα Ιεροσόλυμα. Αντιθέτως, ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος που δυσκολεύεται να διαχωρίσει εαυτόν από τις εκάστοτε βουλές της οργανωμένης εκκλησίας (του) έχει ήδη πάθει κάτι. Μπορεί να είναι απλώς μια ιωσούλα, δεν σημαίνει πως πάμε ντουγρού για νοσηλεία με βαριά θεοκρατία. Πρέπει, όμως, να προσέχουμε, έτσι;

 

Καλή Ανάσταση.